BORING

Kafamın içi kadar dolu yağıyor yağmur. İyi yada kötü bir sıfat ekleyin yanıma. Ama ben en çok kendimi affediyorum. Soğuk havayı hissedemezken ellerim buz kesiyor. Dostum olan salıncak demirleri suskun ve rahatsız. Yinede şimdilik kucaklıyorlar beni. Tutunduğum tek dal çatırdıyor ve ben umutsuzca kollarımı gevşetiyorum. Düşücek gibiyim. Fakat yer bana çok güvenli geliyor. Bırakmak istiyorum kendimi. Sonuçta düştükten sonra bir daha dizim kanamaz değil  mi? Tüm arzuma direnip kollarımı sıkılaştırıyorum. katilim arıyor. Kanın sıcaklığı parmak uçlarımda. Ruhsuz bir gülümseme peydah oluyor dudaklarımda. Bir daha görmek istemediğim onca yüz, benimle inatlaşırcasına geliyor gözümün önüne. Kirpiklerim birbirine karışana kadar sıkı yumuyorum gözlerimi. Yinede işe yaramıyor. Onca iğrenç insanla heba ediyorum son nefesimi. Son defa onlara zeytin dalı uzatıyorum. Götlerine soksunlar ve her oturduklarında beni hatırlasınlar diye. Bitiyorum. Son demlerindeki bir kibrit çöpü gibi bir anda buluyor soğuk bedenimi ölüm. Onu geri kalan her şeyim ile kucaklıyor, kabulleniyorum. Burnuma tanıdık, ev kokan, bir melodi ilişiyor. Ve öylece bilincim yitip gidiyor....  



                -