Boş ve sessizdi bakışları, korkutucu olmasına rağmen onu kendine hapsetmiş gibiydi. Öylece bakışlarını gök yüzüne çevirip düşündü. Beklemek, bazen sonu gelmeyen bir işkence, bazen hiç yanmayan bir umut ışığı olabiliyordu. Bazen, bazenler ile yaşamak zorunda bırakan, bazen belkilere mecbur eden bir işkence. Herkes bekliyor bir şeyleri, bazıları neyi beklediğini bilmeden, bazıları neden beklediğini bilmeden, ama bekliyor" diye geçirdi içinden. Düşüncelerini tozlu bir rafa kaldırıp Gökyüzüne doğru mırıldandı, genç kadın. "Kelimeler beyninde yankılanıp durduğu hâlde dökülmüyorsa dudaklarına, içinde kelimelerin açtığı derin yaralar canını yakmaya başlar."