Kurduğu cümleler kısıtlı,arkadaş çevresi yok denecek kadar az,kendi yaşamı ise yoktu. İkizi kadar benzediği ablasının başına açtığı belalar yetmiyormuş gibi onun gidişinden sonra rahat bir nefes alan Emsal,okulda iken kafasına bir obje ile vuran kapüşonlu adamla her şeyin tekrar başladığını hissetmişti. Bela yine yakınındaydı. Fakat ablası gitmeden önce çok sevgili dublörünü koruması için birini bulmuştu.Yalnızlık içinde büyüyen ve insanlarla konuşmak konusunda her zaman başarısız olan Emsal şimdi hiç tanımadığı bu adamın yanında ne yapacağını bilmiyordu. "Her zaman insanlar beni nasıl kabul ettiyse öyle biri olmuştum.Ne bir eksik ne bir fazla. Onlar benim düşüncelerime karar verip yine onlar nasıl görünmem gerektiğini söylüyorlardı.Aslında hiç bir zaman suç onlarda değildi.Onlara bu hakkı ben vermiştim,ben sunmuştum duygularımı,görüntümü,hayatımı..."