hayatımın orta yerinde belkide en güzel geçeceğini umud ettiğim zamanlarda sen çıktın karşıma ve ben hiçleştim. senin yanında hiçtim, bir annenin kızı, ablanın kardeşi kardeşimin ablasıyken .. sevmek, meğer ne meşakkatli yollardan götürürmüş seni sana, kaç buhranlı günlerden sonra açarmış Mesud gireceğin kapıları.. sen ki sevdikçe parçalandığım, sardıkça kanadığım sevmekte hep bocaladığım eksik kaldığım, zor bir yola çıkıyorum beraberimde seni ve kalbimi de sürüklüyorum hakkını helal et bir anne gibi mi sevdim bilmiyorum ama ayağın taşa değse benimki acır, kirpiğin gözüne kaçsa benimkine batar, saçlarından bir tel kopsa ben kendimi eksik hissederim . gül bahçem, seni yüreğine emanet ediyorum sana en iyi o bakar yüreğini alıp gidiyorum...