Hayat kimisine her şeye rağmen gülümsemeyi öğretirken, kimisine gülmeyi değil ağlamamayı öğretti. Ben gülmeyi değil ağlamamayı öğrenenlerdenim. Ben kim miyim? Ben Gece Çağın Karaman 27 yaşında herkesin saygı duyduğu bir savcıyım. İşimi seviyorum çünkü beni bu hayatta ayakta tutan tek şey bu mesleğim... Peki ileriki zamanlarda Gece'yi ayakta tutan başka sebeplerde olursa ve Gece bunu kaldıramazsa o zaman ne olacak gelin beraber öğrenelim:) ------------ Yine o boş sokaklarda yürüyorum. Her adım attığımda kafamdaki düşüncelerde artıyor sanki o düşüncelerin içinde boğuluyorum. Aklıma yaşadıklarım geliyor hep. Ve ne yapacağımı şaşırıyordum. Ben size kendimi tanıtayım. Ben Asaf Karaman . 32 yaşındayım. Ve askerim. Bu hayatta beni iyi hissettiren bir mesleğe sahibim. -------------- Her zamanki gibi yine kabusla uyandım. Alıştım artık. Hayat alıştırdı. Neyse yataktan kalkıp hazırlanmaya başladım. Karakola gidecektim. Bu arada ben Umut Ayaz Özer. 28 yaşındayım. Polisim ve mesleğimi seviyorum. Bir ay önce yaşadığım olaylar yüzünden çökmüştüm. Kendimi eve kapatmıştım ama artık duvarlar üstüme üstüme gelmeye başlamıştı. Kendimi eve kapatmak yerine işime devam etmeye karar verdim bugün karakola gidecektim ve bir ay sonra çalışmaya devam edecektim. Artık ayağa kalkma zamanımın geldiğini anladım. Ve kalktım da. ________________________________ 3 farklı hayat yaşayacakları şeyleri kaldıra bilecekler mi? sonları nasıl olacak kim bilir öğrenmek için siz okumaya ben ise yazmaya başlayayım. Ne dersiniz?