Birbirinden ilginç, bir o kadar da samimi olduklarına inandığım insanlarla dile kolay 18 yıl. 103 yaşında bi dedem var. Adı Yaşar. Bi insan adının hakkını bu kadar versin. Adam 4 hanelileri görüp gidecek, o belli. Ama işin ilginci o en normali. Öyle tipler var ki anormal bulmamak elde değil. Yolda yürüyorum bi abi seslendi. Döndüm, babana selam söyle dedi. Kim diyeyim abi dedim, ya da boşver borcum vardı ona diyip gitti. Çogu insandan daha iyi gördüğüne inandığım görme engelli Reşat Amca favorim. Bi gün sahile iniyim dedim elinde dürbün oturuyo kenarda. Nasılsın Reşat Amca dedim. Görmüyo musun dedi. Belli sıkkın canı. Noldu Gül Teyzeyle mi atıştınız dedim. Gel otur dedi dertleştik biraz. Gül Teyze kör olasıca herif yine mi içtin demiş. İçincede gözüm kimseyi görmüyo ki oğlum, küfredip çarptım kapıyı dedi. Boş bulunup bak şu işe dedim. Adamın canı zaten sıkkın. Yetmezmiş gibi üstüne neyse kalkıyım ben iyi bak kendine dedim. O son görüşürüzü bilerek dedi galiba ama..