Lauren
Καθόλη την διαδρομή, το κινητό μου δεν παύει να βουίζει. Όλες οι κλήσεις είναι από τον Harry, δεν απαντάω όμως, καλύτερα να το αφήσω να χτυπάει.
Πρέπει να πάρω άμεσα τηλέφωνο τον Paul, να του ζητήσω να ψάξει τον κατάλογο του Harry. Πράγμα που πράττω αμέσως, αγνοώ τα τηλεφωνήματα του και σπεύδω να τηλεφωνήσω στον φίλο μου. Ο ήχος της κλήσης είναι ενοχλητικός ή μάλλον το οτι αργεί να το σηκώσει είναι ενοχλητικό.
«Καλημέρα κυρία Lauren ή μάλλον καλό σας μεσημέρι.» το σηκώνει και λέει, έχει όρεξη για πλάκα. Μακάρι να είχα και εγώ.
«Paul, δεν έχω κέφια για τα αστεία σου. Χρειάζομαι την βοήθεια σου.» απαντάω ενώ προσπαθώ να βάλω σε μια τάξη το μυαλό μου, καθώς ταυτόχρονα προσέχω και την οδήγηση μου.
«Τι συμβαίνει; Είναι τίποτα σοβαρό;» ρωτάει με σοβαρή και όλο ενδιαφέρον φωνή.
«Λοιπόν, θα ήθελα να πας στο γραφείο μου, να ανοίξεις τον φάκελο του Harry και να δεις τα ονόματα των γονιών του.» λέω δίχως να μπω σε παραπάνω ανάλυση του θέματος.
«Μισό λεπτό.» μου λέει με την σειρά του. Ευτύχως δεν μπήκε σε παραπάνω ερωτήσεις. Περιμένω κάποια λεπτά. Όταν ο Paul ξανά γυρνάει στο ακουστικό. «Το βρήκα, το όνομα του πατέρα του είναι Anthony Styles ενώ της μητέρας του από οτι βλέπω είναι Erika Antoniadis Styles, ίσως δεν θα είναι Βρετανή...» σχολιάζει.
«Σε ευχαριστώ πολύ.» λέω και δεν λέω τίποτα άλλο.
Τερματίζω την κλήση και συνεχίζω την διαδρομή μου. Έχω άλλα λίγα χιλιόμετρα για το σπίτι της μητέρας μου, αλλά είμαι διστακτική, από την μια θέλω να τα μάθω όλα, από την άλλη αν ο πατέρας μου είναι η αιτία του θανάτου των γονιών του, θα νιώθω ένοχη...ξέρω οτι είναι τρελό αυτό, αλλά δεν θα μπορώ να κοιτάζω στα μάτια καθώς θα ξέρω οτι ο ίδιος μου ο πατέρας άθελα του μεν...του έκανε τέτοιο κακό. Γαμώτο. Είμαι άξια της μοίρας μου.
Το αυτοκίνητο μου σταθμεύει έξω από την οικεία της μητέρας μου. Εισπνέω βαθιά και κατεβαίνω από το αυτοκίνητο μου. Προχωράω την αυλή του σπιτιού, ώσπου φτάνω στην μεγάλη και λευκή από ξύλο πόρτα. Χτυπάω τρεις φορές το κουδούνι και περιμένω να ανοίξει. Η καρδιά μου βαράει σε τρελούς ρυθμούς, το άγχος ποτέ δεν ήταν καλός σύμμαχος.
Η πόρτα ανοίγει και η μητέρα μου, είναι φανερά έκπληκτη με την επίσκεψη μου.
«Αγάπη μου, δεν σε περίμενα.» λέει και πέφτει στην αγκαλιά μου. Η αλήθεια είναι οτι σπάνια έρχομαι σπίτι της, δηλαδή, σχεδόν ποτέ.
«Γεια σου...γεια μαμά.» λέω και ανταποδίδω στην αγκαλιά της, την έχω ανάγκη.
«Τι έχεις; Δεν είσαι καλά.» μου λέει σιγανά, ενώ μου τρίβει απαλά την πλάτη.
«Τίποτα...εγώ απλά.» λέω και ο πρώτος μου λυγμός με προδίδει.
«Έλα μέσα μωρό μου, έλα να μου πεις τι έχει.» με τραβάει μέσα στο σπίτι και από το σαλόνι, πάμε και οι δύο στην κουζίνα.
«Μαμά, πως το κατάλαβες;» ρωτάω γεμάτη απορία.
«Το οτι δεν είσαι καλά;» ρωτάει και νεύω. «Φαίνεται μωρό μου στα μάτια σου, είναι μελαγχολικά και έχεις κλάψει τα δάκρυα είναι ακόμη φρέσκα πάνω τους, ενώ από την στιγμή που με αγκάλιασες, ο τρόπος που το έκανες πρόδιδαν το οτι με έχεις ανάγκη...όμως, τι είναι αυτό που σε έφερε σε αυτή την κατάσταση; Μήπως τα χάλασες με τον νεαρό που δεν λες να μου τον γνωρίσεις με τίποτα;» με πειράζει.
«Έχει να κάνει με τον Harry, όμως, δεν είναι επειδή μου έκανε αυτός κατι, εγώ...» λέω και σταματάω. Πως ακριβώς πρέπει να το θέσω;
«Τι του έκανες;» λέει άμεσα.
«Δεν του έκανα ουσιαστικά κάτι εγώ...» πάλι τα μπερδεύω.
«Δεν μου τα λες καλά και μπερδεύομαι. Πάω να φτιάξω ένα τσάι και στις δύο, ύστερα μου λες, αφού θα έχεις ηρεμήσει κάπως.» της νεύω πάλι και πάει πίσω από τον μακρύ πάγκο να φτιάξει το τσάι.
Εγώ, βγάζω το κινητό μου από την τσάντα και βλέπω τις κλήσεις από τον Harry, μαζί με το μήνυμα στον τηλεφωνητή. Με δισταγμό το ανοίγω... «Lauren, ξέρω οτι το σημερινό ήταν μια σκέτη αποτυχία. Όμως, έχω την ανάγκη να σου εξηγήσω, να σου ζητήσω συγνώμη. Ήρθα σπίτι σου, δεν είσαι εδώ και φοβάμαι. Που έχεις πάει; Μην με αγνοείς μωρό μου. Σε χρειάζομαι. Όλα θα φτιάξουν, η γιαγιά μου δεν ήεξερε τι σου έλεγε...μην της δίνεις σημασία. Σε παρακαλώ μωρό μου...εγώ, εγώ σε...εγώ σε νοιάζομαι.» μου λέει στο τέλος του μηνύματος και σπάω στο τέλος.
Η μητέρα μου με πλησιάζει κρατώντας δύο κούπες με τσάι στα χέρια της, μου δίνει την μια ύστερα κάθεται στην καρέκλα της. Μου ακουμπάει τρυφερά το δεξί μου χέρι και παίρνω δύναμη μόνο από αυτό. Η αλήθεια είναι, έχω υπάρξει σκληρή απέναντι της...και από οτι καταλαβαίνω δεν το άξιζε!
«Λοιπόν; Θα μου πεις;» λέει.
«Πρώτα από όλα, πρέπει εσύ να μου πεις κάτι μαμά.» απαντάω, ενώ κλείνω τα βλέφαρα μου.
«Οτι θες...» είναι πρόθυμη να μου πει τα πάντα.
«Πως λεγόταν εκείνο το ζευγάρι;» ρωτάω.
«Το ζευγάρι;» είναι μπερδεμένη, δεν το είπα σωστά.
«Το ζευγάρι, που εξαιτίας του μπαμπά έχασε την ζωή του.» λέω και η φωνή μου σπάει.
«Τι θες και τα σκαλίζεις αυτά μωρό μου;» είναι σταναχωρεμένη, η φωνή της έχει τόσο λυπημένη χροιά.
«Μαμά, είναι ανάγκη να μου πεις.» της λέω.
«Πάνε χρόνια, 18 από τότε, όμως τα ονόματα τους δεν θα τα ξεχάσω ποτέ...εκείνη η γυναίκα λεγόταν Erika Styles Antoniadis ήταν γεννημένη εδώ στην Βρετανία από έλληνες γονείς από οτι έμαθα κατά την διάρκεια της δίκης, σε μια φωτογραφία της που είδα ήταν τόσο όμορφη σαν ελληνίδα θεά...μακριά καστανά μαλλιά, καφέ μελί μάτια και εξωτικά χαρακτηριστικά...ένας άγγελος που τελικά βρέθηκε δίπλα στον Θεό για να αναλάβει το πόστο του. Ο άντρας, λεγόταν Anthony Styles, Λονδρέζος ήταν λίγο πιο καστανός από την σύζυγο του, ενώ αυτό που σε έκανε να τον παρατηρήσεις ήταν τα μάτια του, είχαν ένα πολύ σπάνιο και όμορφο χρώμα...σμαραγδί, σαν να ήταν μια πέτρα πολύτιμη...ήταν κρίμα που έκλεισαν για πάντα και το πιο άδικο της όλης υπόθεσης ήταν εκείνο το μικρό αγόρι o Harry, τον θυμάμαι στις δίκες που ερχόταν με την γιαγιά του, εκείνη δεν ήταν κακή γυναίκα όμως, να ήξερες πως μας κοιτούσε εμένα και τον Ben...δεν είχε και άδικο βέβαια. Ο άνδρας ήταν ο υπαίτιος του να χάσει και τον γιο της, αλλά και την νύφη της. Πόσο πόνο να άντεχε;» καταλήγει και πλέον κλαίω με λυγμούς...όλα είναι τόσο άδικα.
«Μαμά...» λέω και παλεύω να μιλήσω.
«Τι;» με ρωτάει, καθώς σκουπίζει τα υγρά της μάτια.
«Ο Harry...ο άνδρας που βγαίνω τον τελευταίο καιρό...είναι, είναι το αγοράκι που εσύ μόλις που είπες.»
«ΤΙ;»
«Σήμερα το έμαθα και ειλικρινά, νιώθω πιο χάλια από ποτέ.»
«Πως; Δηλαδή...»
«Μαμά, δεν ξέρω τι να κάνω. Είχα πάει το πρωί στο σπίτι του, ήθελε να με γνωρίσει στην γιαγιά του, εκείνη από την αρχή φάνηκε οτι δεν με συμπάθησε στην συνέχεια όμως, αφού άρχισε να με ρωτάει για εσένα και τον μπαμπά...μάλλον κάτι θα κατάλαβε, δεν ξέρω πως, μα επέμεινε στο να της πω πως έλεγαν τον πατέρα μου. Δεν άντεξα, σηκώθηκα και έφυγα...Ήρθα εδώ...και...»
«Μωρό μου...ο Harry;» ρωτάει.
«Μέχρι τώρα δεν ήξερε τίποτα. Αλλά λογικά η γιαγιά του θα του τα έχει πει.»
«Τι σκέφτεσαι να κάνεις;» με ρωτάει.
«Θα του ζητήσω να μιλήσουμε, αφού ηρεμήσω λίγο βέβαια, ύστερα ελπίζω να με συγχωρέσει...και να είναι ευτυχισμένος.»
«Να είναι ευτυχισμένος;»
«Ναι, το αξίζει!»
«Και εσύ;»
«Εγώ κάτι θα κάνω... Άλλωστε είμαι μαθημένη στο να μην έχω σχέση, ίσως καλύτερα να ξανά γυρίσω σε αυτό.» λέω και νομίζω πως κάτι μέσα μου μελαγχολή όλα αυτά που έζησα με τον Harry αυτούς του τρεις μήνες. Γαμώτο, μου έχει κάνει ζημιά.
«Τι; Επειδή ο πατέρας σου έκανε οτι έκανε εσύ θα πληρώσεις το τίμημα;» φωνάζει θυμωμένα.
«Του σκότωσε τους γονείς!» λέω με την σειρά μου.
«Πολύ σωστά Lauren, ''του σκότωσε'' όχι ''του σκότωσες''. Αν ο Harry είναι έξυπνος, τότε θα καταλάβει πως εσύ δεν φταιες σε τίποτα.» τελειώνει η μητέρα μου.
Το κινητό μου δονείται. Έχω μήνυμα από τον Harry.
''Πρέπει να σε δω.'' γράφει, μα δεν μπορώ να απαντήσω χρειάζομαι χρόνο.
«Αυτός είναι;» η μαμά μου λέει.
«Ναι.»
«Απάντησε του.» μου δίνει κουράγιο.
«Δεν μπορώ τώρα, χρειάζομαι χρόνο.»
«Πεισματάρα που είσαι.» με μαλώνει θα έλεγα.
«Μπορώ να μείνω εδώ;» την ρωτάω.
«Φυσικά, είναι και δικό σου σπίτι.» μου λέει και της χαμογελάω.
Ανεβαίνω στο κάποτε δωμάτιο μου. Δεν έχει αλλάξει τίποτα. Σε χρώματα του μπεζ και ροζ. Το εφηβικό μου κρεβάτι, έχει πάνω κάποια αρκουδάκια ενώ η κουβέρτα σε απόχρωση του μπεζ. Ξαπλώνω άμεσα, αφου βγάλω τα μποτάκια μου. Παίρνω τον αρκούδο που μου είχε πάρει κάποτε ο Ben αγκαλιά και αρχίζω να σκέφτομαι τι να κάνω, μα δεν παίρνει πολύ ώρα...τα βλέφαρα μου κλείνουν και παραδίνομαι στον βαθύ ύπνο.
(Τι κάνετε; Εντάξει ίσως περιμένατε Lauren και Harry να τα λένε face to face αλλά θα γίνει και αυτό αργότερα. Παρακαλώ, αν θέλετε vote και comment. Σας αγαπώ ρεεεε!)