Στον καθρέφτη την εικόνα μου κοιτάζω
Με την σκέψη, το παρόν μου ανιχνεύω
Μα εκείνη με επιμονή μεγάλη,
συνεχώς στο παρελθόν μου με γυρίζει.
Ολοζώντανη εικόνα ξεπροβάλλει
σαν παιδούλα τη μορφή μου αντικρίζω.
Συμβουλές από παντού αποθηκεύω
ως εφόδια για της ζήσης τον αγώνα.
''Πάντα πρέπει να φοβάσαι όσους θέλουν να σε βλάψουν
Μα ένας θάναι ο μεγάλος επικίνδυνος εχθρός σου''
Αυτό συνεχώς μου λένε χωρίς να διευκρινίζουν
Κι εγώ να αναρωτιέμαι.
''Πώς γνωρίζεις τον εχθρό σου πριν ακόμα να σε βλάψει;
Μήπως θάχει ένα σημάδι, ή συγκεκριμένο τρόπο;''
Έγινα αρεστή σε όλους. Ήρεμη, καλή, πειθήνια.
και σαν ένοιωσα αγάπη, γύμνωσα και το κορμί μου.
Μα η ψυχή μου φοβισμένη , που ποτέ δεν ανοιγόταν.
για τον πιθανό εχθρό της έμενε ταμπουρωμένη.
Σαν νερό τα χρόνια φεύγαν, και δεσμώτης το καθήκον
τη ζωή μου κυριαρχούσε.
Για όνειρα, ελπίδες, θέλω, ούτε στον εαυτό δεν μιλούσα.
Δεν το τόλμησα ποτέ μου κάτι που επιθυμούσα, να παλέψω
Να κερδίσω ή να το διεκδικήσω.
Μα όλοι όμως μ' αγαπούσαν, ήμουν το συμπλήρωμα τους,
ο ουραγός τους, ο οπαδός τους και συχνά ένα αποκούμπι
για κάθε ξεσπάθωμα τους.
Μπροστά τώρα στον καθρέφτη, και με την ψυχή πνιγμένη
Ένα φως με κατακλύζει και διαύγεια μου χαρίζει.
Το είδωλο μου έτσι θωρώντας, βρήκα πλέον τον εχθρό μου
Και άλλος κανείς δεν είναι παρά μόνο ο εαυτός μου.