Unicode❣️
လူခြေတိတ်သောရပ်ကွက်လေးတစ်ခုတွင်
ဖွင့်ထားသည့်"Little World"ဆိုသောစာအုပ်ဆိုင်လေး...
ဆိုင်ထဲကိုဝင်လိုက်သည့်နှင့်ဆိုင်လေး၏
အပြင်အဆင်ကြောင့်စိတ်တို့အေးချမ်းသွားရ၏။တစ်ဆိုင်လုံးကိုအဝါနုေရာင်အများဆုံးသုံးထားကာစာအုပ်စင်လေးများသေသေသပ်သပ်ဖြင့်အလွန်ချစ်စရာကောင်းလှပေသည်။ထို့အပြင်ချိုသာလွန်းသောအပြုံးပိုင်ရှင်ဆိုင်ရှင်ကောင်လေးကြောင့်လဲမြင်သူတကာစိတ်ကိုအေးချမ်းသာယာမှုပေးစွမ်းလေသည်။ထိုဆိုင်ပိုင်ရှင်ကောင်လေးကတော့ဘဝကိုအေးအေးချမ်းချမ်းလေးဖြတ်သန်းနေတဲ့လော်ယွင်ရှီး...
"အစ်ကိုယွင်ရှီး ဟိုလူတွေလာသွားပြန်ပြီ"
"ဟင်းးး..အရင်တိုင်းပဲလား"
"ဒါပဲပေါ့ အလကားလူတွေ သူများနေရာကိုလောဘတက်နေကြတာ "
"ထားလိုက်ပါ သူတို့လာနိုင်သလောက်လာပါစေ ကြာရင်လက်လျှော့သွားကြမှာပါ"
"ဒီလောက်ကောင်းတဲ့နေရာတွေအများကြီးကိုမှဘာလို့စူးစူးတို့နေရာကိုလိုချင်နေတာလဲမသိပါဘူး"
"အဲ့ဒါတွေထားလိုက်ပါတော့ ဟိုမှာ
customerလာနေပြီ သွားလိုက်အုံး"
"ဟုတ်ကဲ့"
စူးစူးနဲ့စကားပြောပြီးတော့လော်ယွင်ရှီးလည်း
counterမှာထိုင်လိုက်သည်။သူ့ဆိုင်သေးသေးလေးနေရာမှာလုပ်ငန်းတိုးချဲ့ဖို့တဲ့ဆောက်လုပ်ရေးcompanyတစ်ခုကလာပြီးသူတို့ကိုရောင်းဖို့ပြောနေတာ...လာတဲ့အခါတိုင်းသူကငြင်းလွှတ်ပင်မဲ့ခုထိဇွဲကောင်းကြတုန်း။တစ်ခါလာရင်စျေးကတိုးတိုးသွားတယ်။ဒါပေမဲ့သူရောင်းမှာမဟုတ်..ဒီဆိုင်လေးကသူ့အတွက်အဓိပ္ပါယ်တွေရှိနေတာမို့လုံးဝအဆုံးရှုံးမခံနိုင်။
ငါးနှစ်ရှိသွားပြီ..တစ်စုံတစ်ယောက်သူ့ဘဝထဲကထွက်သွားတာ။ထွက်သွားတယ်လို့ပြောရအောင်လည်းသူကိုယ်တိုင်နှင်ထုတ်ခဲ့တာ...
အချိန်ကကုစားနိုင်လိမ့်မယ်ထင်ခဲ့ပေမဲ့ဒီနေ့ဒီအချိန်ထိနည်းနည်းလေးမှမေ့မရခဲ့ဘူး...ထားခဲ့တုန်းကထားခဲ့ပြီးသတိတွေရနေပါတယ်ဆိုလို့ရယ်စရာများဖြစ်နေပြီလား...
တကယ်တော့ကျန်ခဲ့တဲ့သူတင်ခံစားရတာမဟုတ်ပါဘူး...ထားခဲ့ရတဲ့သူလည်းထပ်တူနာကျင်ရတယ်ဆိုတာတော့သိစေချင်ပါတယ်။
လော်ယွင်ရှီးအတွေးတွေထဲကပြန်ရုန်းထွက်ပြီးလက်ရှိအလုပ်ကိုသာအာရုံစိုက်ထားလိုက်တော့သည်။အတိတ်ကိုပြန်တွေးနေတော့လည်းပြန်ကောင်းလာစရာမှမရှိတာလေ။မျက်ရည်တွေသာကျကျလာတာ...သူ့မျက်ရည်တွေဆိုတာကုန်နိုင်တယ်မရှိပါဘူး။ဘယ်အချိန်ပဲတွေးလိုက်တွေးလိုက်သူ့အလိုလိုကိုကျလာတာ...တစ်ချိန်တည်းမှာလည်းဘယ်ဘက်ရင်အုံဟာအောင့်အောင့်လာတတ်တယ်။သိပ်ကိုခံရခက်တယ်...။သူလည်းရောဂါရနေပြီထင်ပါရဲ့။
"မိုးရွာနေပြီ အဲ့လိုမှန်းသိထီးယူလာပါတယ်ခုတော့မိုးမိတော့မယ်ထင်တယ်"
စူးစူးရဲ့အလိုမကျသည့်အသံကိုကြားမှအပြင်မှာမိုးရွာနေမှန်းလော်ယွင်ရှီးသိတော့သည်။မိုးဦးစပြီလေ...ဒီမိုးကပထမဆုံးရွာတဲ့မိုးပဲ။
မိုးရွာတာမြင်တော့ထီးလေးတစ်ချောင်းထဲကိုဘေးမှာအတင်းလိုက်ကပ်ပြီးဆောင်းတတ်တဲ့ကောင်လေးကိုသတိရမိသည်။သူလည်းဘာပဲတွေ့တွေ့ဒီကောင်လေးကိုပဲသတိရနေမိတော့တာပဲ။
"စူးစူးရေ အစ်ကိုဆိုင်မှာဆောင်ထားတဲ့ထီးလေးရှိတယ် အဲ့တာပြန်ရင်ယူသွားလိုက်"
"အစ်ကိုကရော"
"အစ်ကိုကအဆင်ပြေပါတယ် မိုးကခဏနေတိတ်သွားမှာပါ ဒီနေ့အစ်ကိုကနေ့လည်မှရောက်လာတာဆိုတော့အစ်ကိုပဲဆိုင်ပိတ်လိုက်မယ် စူးစူးကပြန်နှင့်လိုက်တော့"
"အဲ့တာဆိုစူးစူးပြန်တော့မယ်နော် အစ်ကိုလည်းမိုးတိတ်မှပြန်နော် မိုးရွာထဲပြန်မနေနဲ့အုံး"
"ဟုတ်ကဲ့ပါဗျာ စိတ်ဖြောင့်ဖြောင့်သာပြန်ပါအစ်ကိုက ကလေးမဟုတ်ပါဘူးနော်"
"ကလေးမဟုတ်လို့ပေါ့ ကလေးသာဆိုခပ်ဆတ်ဆတ်လေးရိုက်ပြီးဆုံးမပြီးပြီ လူကြီးဖြစ်ပြီးကိုယ့်ကိုယ်ကိုဂရုစိုက်ပါအုံး နောက်တစ်ခါထပ်လဲသွားအုံးမယ်"
"ဟုတ်ပါပြီမားမားရယ် ကျွန်တော်ဂရုစိုက်ပါ့မယ်"
အကြီးတစ်ယောက်လိုသူ့ကိုဆူနေသောစူးစူးကိုလော်ယွင်ရှီးတစ်ယောက်မနည်းပြန်ပြောပြီးပြန်လွှတ်လိုက်ရသည်။သူကအကြီးလားကိုယ်ကအကြီးလားတောင်မသိတော့...။စူးစူးကသူ့ကိုစိုးရိမ်လို့ခုလိုပြောနေမှန်းသူသိပါသည်။အရင်တုန်းကအဖြစ်အပျက်တွေကြောင့်သူနေမကောင်းဖြစ်ခဲ့တုန်းကမားမားနဲ့စူးစူးကသာသူ့အနားမှာရှိနေပေးခဲ့သည်။အခုမားမားလည်းကျန်းမာရေးအြေခအနေဆိုးရွားလာသောကြောင့်အချိန်ပြည့်ဆေးရုံမှာသာနေနေရသည်။သူလည်းဆိုင်တစ်ဖက်နဲ့ဆိုတော့ခဏတစ်ဖြုတ်သာသွားကြည့်နိုင်သည်။စူးစူးရှိနေလို့အဆင်ပြေနေတာဖြစ်သည်။စူးစူးဆိုတာသူနဲ့ဘာမှမတော်ပေမဲ့လို့တကယ့်ကိုသူ့ညီမလေးတစ်ယောက်လိုပင်...သူ့အတွက်တော့မားမားနဲ့စူးစူးကသာသူ့အတွက်အရင်းနှီးဆုံးမိသားစုပင်ဖြစ်သည်။
မိုးလည်းစဲသွားပြီးဖွဲဖွဲလေးသာကျနေတော့သည်။လော်ယွင်ရှီးလည်းဆိုင်သိမ်းလိုက်ပြီးအိတ်ကလေးဆွဲကာမိုးဖွဲဖွဲလေးတွေအောက်မှာလမ်းလျှောက်ပြီးအိမ်သို့ပြန်လာလိုက်သည်။ဆိုင်နဲ့သူ့အိမ်ကသိပ်မဝေးတာကြောင့်လမ်းလျှောက်ပြီးပြန်လို့ရသည်။
လမ်းလျှောက်နေတုန်းခေါင်းထဲမှမူးရိပ်မူးရိပ်ဖြစ်လာပြီးအမြင်ဟာလည်းအနည်းငယ်ဝေဝါးလာသည်။သူတော့နေမကောင်းဖြစ်ပြန်ပြီထင်တယ်...။စူးစူးသာသိရင်သူ့ကိုဆူအုံးမယ်။
"အဟက် ငါ့မျက်လုံးကလည်းဒီလောက်ဝေဝါးနေတာတောင်ဘာလို့သူ့ကိုမြင်ယောင်နေရတာလဲ"
တစ်ချိန်ကသူတို့စတွေ့ခဲ့တဲ့နေရာလေးဖြစ်တဲ့တရုတ်စကားပင်ကြီးအောက်မှာတစ်ချိန်ကသူ့ရဲ့'သူ'ကိုမြင်နေမိတယ်...။ဘယ်လိုတောင်ရူးရတာလဲလော်ယွင်ရှီးရယ်...
လော်ယွင်ရှီးရဲ့ကမ္ဘာဟာထိုခဏမှာမှောင်မိုက်သွားခဲ့သည်။သူဘာကိုမှမသိတော့ပဲအရမ်းကိုလဲှပစ်ချင်နေပြီ...စိတ်တို့ကိုလွှတ်ချမိလိုက်တာနဲ့လောကကြီးနဲ့ခဏတာအဆက်ပြတ်သွားခဲ့သည်။ထိုခဏမတိုင်ခင်တော့"ယွင်"ဆိုသည့်သူ့အတွက်စိုးရိမ်မှုများပါဝင်နေသောအသံကိုကြားမိသလိုလို...နွေးထွေးသောလက်တစ်စုံကသူ့ကိုထွေးပွေ့ထားသလိုလို...ရင်းနှီးနေသောကိုယ်သင်းနံ့လေးကသူ့ရဲ့မသိစိတ်ထဲထိတောင်တိုးဝှေ့ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။သူ့ရဲ့မသိစိတ်ကလုံခြုံသွားပြီဟုခံစားရသောကြောင့်ထင်သည်။စိတ်တို့ကိုလွှတ်ချပြီးထိုရင်ခွင်မှာခဏတာနားခိုမိတော့သည်။
လွမ်းနေခဲ့ရတဲ့အသံလေး..လွမ်းနေခဲ့ရတဲ့အထိအတွေ့ ...
ပြီးတော့ လွမ်းနေခဲ့ရတဲ့...မောင်။
ဟုတ်တယ်...မောင့်ကိုအရမ်းလွမ်းတယ်။
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
[A/N-ကျွန်မရဲ့Fanficလေးကိုဖတ်ပေးကြတဲ့ဒါဒါလေးတွေကိုကျေးဇူးတင်ပါတယ်❤️ဖတ်ပြီးတဲ့အခါအကြံပေးစရာများရှိရင်အားမနာပဲပြောပါနော် ကျွန်မကဝါသနာပါလို့သာရေးတာ အရေးအသားကမကြွယ်ဘူး😅 ဒါဒါလေးတွေဆီကCommentတွေရတော့ပိုပြီးပြင်ဆင်လို့ရတာပေါ့ နောက်ပြီးကျွန်မficကိုဖတ်တဲ့ဒါဒါလေးတွေနဲ့တကယ့်ကိုရင်းနှီးချင်ပါတယ်။ခင်ခင်မင်မင်ပေါ့ ကျွန်မကခင်ဖို့ကောင်းပါတယ်နော်😄
ပြောတာတွေများနေပြီ..😁သိပ်မကြာခင်ပြန်လာခဲ့ပါ့မယ်❣️]
22.12.2020💛
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
Zawgyi code❣️
လူေျခတိတ္ေသာရပ္ကြက္ေလးတစ္ခုတြင္
ဖြင့္ထားသည့္"Little World"ဆိုေသာစာအုပ္ဆိုင္ေလး...
ဆိုင္ထဲကိုဝင္လိုက္သည့္ႏွင့္ဆိုင္ေလး၏
အျပင္အဆင္ေၾကာင့္စိတ္တို႔ေအးခ်မ္းသြားရ၏။တစ္ဆိုင္လံုးကိုအဝါႏုေရာင္အမ်ားဆံုးသံုးထားကာစာအုပ္စင္ေလးမ်ားေသေသသပ္သပ္ျဖင့္အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းလွေပသည္။ထို႔အျပင္ခ်ိဳသာလြန္းေသာအၿပံဳးပိုင္ရွင္ဆိုင္ရွင္ေကာင္ေလးေၾကာင့္လဲျမင္သူတကာစိတ္ကိုေအးခ်မ္းသာယာမႈေပးစြမ္းေလသည္။ထိုဆိုင္ပိုင္ရွင္ေကာင္ေလးကေတာ့ဘဝကိုေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလးျဖတ္သန္းေနတဲ့ေလာ္ယြင္ရွီး...
"အစ္ကိုယြင္ရွီး ဟိုလူေတြလာသြားျပန္ၿပီ"
"ဟင္းးး..အရင္တိုင္းပဲလား"
"ဒါပဲေပါ့ အလကားလူေတြ သူမ်ားေနရာကိုေလာဘတက္ေနၾကတာ "
"ထားလိုက္ပါ သူတို႔လာႏိုင္သေလာက္လာပါေစ ၾကာရင္လက္ေလ်ွာ့သြားၾကမွာပါ"
"ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ေနရာေတြအမ်ားႀကီးကိုမွဘာလို႔စူးစူးတို႔ေနရာကိုလိုခ်င္ေနတာလဲမသိပါဘူး"
"အဲ့ဒါေတြထားလိုက္ပါေတာ့ ဟိုမွာ
customerလာေနၿပီ သြားလိုက္အံုး"
"ဟုတ္ကဲ့"
စူးစူးနဲ႔စကားေျပာၿပီးေတာ့ေလာ္ယြင္ရွီးလည္း
counterမွာထိုင္လိုက္သည္။သူ႔ဆိုင္ေသးေသးေလးေနရာမွာလုပ္ငန္းတိုးခ်ဲ့ဖို႔တဲ့ေဆာက္လုပ္ေရးcompanyတစ္ခုကလာၿပီးသူတို႔ကိုေရာင္းဖို႔ေျပာေနတာ...လာတဲ့အခါတိုင္းသူကျငင္းလႊတ္ပင္မဲ့ခုထိဇြဲေကာင္းၾကတုန္း။တစ္ခါလာရင္ေစ်းကတိုးတိုးသြားတယ္။ဒါေပမဲ့သူေရာင္းမွာမဟုတ္..ဒီဆိုင္ေလးကသူ႔အတြက္အဓိပၸါယ္ေတြရိွေနတာမို႔လံုးဝအဆံုးရႈံးမခံႏိုင္။
ငါးႏွစ္ရိွသြားၿပီ..တစ္စံုတစ္ေယာက္သူ႔ဘဝထဲကထြက္သြားတာ။ထြက္သြားတယ္လို႔ေျပာရေအာင္လည္းသူကိုယ္တိုင္ႏွင္ထုတ္ခဲ့တာ...
အခ်ိန္ကကုစားႏိုင္လိမ့္မယ္ထင္ခဲ့ေပမဲ့ဒီေန့ဒီအခ်ိန္ထိနည္းနည္းေလးမွေမ့မရခဲ့ဘူး...ထားခဲ့တုန္းကထားခဲ့ၿပီးသတိေတြရေနပါတယ္ဆိုလို႔ရယ္စရာမ်ားျဖစ္ေနၿပီလား...
တကယ္ေတာ့က်န္ခဲ့တဲ့သူတင္ခံစားရတာမဟုတ္ပါဘူး...ထားခဲ့ရတဲ့သူလည္းထပ္တူနာက်င္ရတယ္ဆိုတာေတာ့သိေစခ်င္ပါတယ္။
ေလာ္ယြင္ရွီးအေတြးေတြထဲကျပန္ရုန္းထြက္ၿပီးလက္ရိွအလုပ္ကိုသာအာရံုစိုက္ထားလိုက္ေတာ့သည္။အတိတ္ကိုျပန္ေတြးေနေတာ့လည္းျပန္ေကာင္းလာစရာမွမရိွတာေလ။မ်က္ရည္ေတြသာက်က်လာတာ...သူ႔မ်က္ရည္ေတြဆိုတာကုန္ႏိုင္တယ္မရိွပါဘူး။ဘယ္အခ်ိန္ပဲေတြးလိုက္ေတြးလိုက္သူ႔အလိုလိုကိုက်လာတာ...တစ္ခ်ိန္တည္းမွာလည္းဘယ္ဘက္ရင္အံုဟာေအာင့္ေအာင့္လာတတ္တယ္။သိပ္ကိုခံရခက္တယ္...။သူလည္းေရာဂါရေနၿပီထင္ပါရဲ့။
"မိုးရြာေနၿပီ အဲ့လိုမွန္းသိထီးယူလာပါတယ္ခုေတာ့မိုးမိေတာ့မယ္ထင္တယ္"
စူးစူးရဲ့အလိုမက်သည့္အသံကိုၾကားမွအျပင္မွာမိုးရြာေနမွန္းေလာ္ယြင္ရွီးသိေတာ့သည္။မိုးဦးစၿပီေလ...ဒီမိုးကပထမဆံုးရြာတဲ့မိုးပဲ။
မိုးရြာတာျမင္ေတာ့ထီးေလးတစ္ေခ်ာင္းထဲကိုေဘးမွာအတင္းလိုက္ကပ္ၿပီးေဆာင္းတတ္တဲ့ေကာင္ေလးကိုသတိရမိသည္။သူလည္းဘာပဲေတြ့ေတြ့ဒီေကာင္ေလးကိုပဲသတိရေနမိေတာ့တာပဲ။
"စူးစူးေရ အစ္ကိုဆိုင္မွာေဆာင္ထားတဲ့ထီးေလးရိွတယ္ အဲ့တာျပန္ရင္ယူသြားလိုက္"
"အစ္ကိုကေရာ"
"အစ္ကိုကအဆင္ေျပပါတယ္ မိုးကခဏေနတိတ္သြားမွာပါ ဒီေန့အစ္ကိုကေန့လည္မွေရာက္လာတာဆိုေတာ့အစ္ကိုပဲဆိုင္ပိတ္လိုက္မယ္ စူးစူးကျပန္ႏွင့္လိုက္ေတာ့"
"အဲ့တာဆိုစူးစူးျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္ အစ္ကိုလည္းမိုးတိတ္မျွပန္ေနာ္ မိုးရြာထဲျပန္မေနနဲ႔အံုး"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္သာျပန္ပါအစ္ကိုက ကေလးမဟုတ္ပါဘူးေနာ္"
"ကေလးမဟုတ္လို႔ေပါ့ ကေလးသာဆိုခပ္ဆတ္ဆတ္ေလးရိုက္ၿပီးဆံုးမၿပီးၿပီ လူႀကီးျဖစ္ၿပီးကိုယ့္ကိုယ္ကိုဂရုစိုက္ပါအံုး ေနာက္တစ္ခါထပ္လဲသြားအံုးမယ္"
"ဟုတ္ပါၿပီမားမားရယ္ ကြၽန္ေတာ္ဂရုစိုက္ပါ့မယ္"
အႀကီးတစ္ေယာက္လိုသူ႔ကိုဆူေနေသာစူးစူးကိုေလာ္ယြင္ရွီးတစ္ေယာက္မနည္းျပန္ေျပာၿပီးျပန္လႊတ္လိုက္ရသည္။သူကအႀကီးလားကိုယ္ကအႀကီးလားေတာင္မသိေတာ့...။စူးစူးကသူ႔ကိုစိုးရိမ္လို႔ခုလိုေျပာေနမွန္းသူသိပါသည္။အရင္တုန္းကအျဖစ္အပ်က္ေတြေၾကာင့္သူေနမေကာင္းျဖစ္ခဲ့တုန္းကမားမားနဲ႔စူးစူးကသာသူ႔အနားမွာရိွေနေပးခဲ့သည္။အခုမားမားလည္းက်န္းမာေရးအျေခအေနဆိုးရြားလာေသာေၾကာင့္အခ်ိန္ျပည့္ေဆးရံုမွာသာေနေနရသည္။သူလည္းဆိုင္တစ္ဖက္နဲ႔ဆိုေတာ့ခဏတစ္ျဖဳတ္သာသြားၾကည့္ႏိုင္သည္။စူးစူးရိွေနလို႔အဆင္ေျပေနတာျဖစ္သည္။စူးစူးဆိုတာသူနဲ႔ဘာမွမေတာ္ေပမဲ့လို႔တကယ့္ကိုသူ႔ညီမေလးတစ္ေယာက္လိုပင္...သူ႔အတြက္ေတာ့မားမားနဲ႔စူးစူးကသာသူ႔အတြက္အရင္းႏွီးဆံုးမိသားစုပင္ျဖစ္သည္။
မိုးလည္းစဲသြားၿပီးဖြဲဖြဲေလးသာက်ေနေတာ့သည္။ေလာ္ယြင္ရွီးလည္းဆိုင္သိမ္းလိုက္ၿပီးအိတ္ကေလးဆြဲကာမိုးဖြဲဖြဲေလးေတြေအာက္မွာလမ္းေလ်ွာက္ၿပီးအိမ္သို႔ျပန္လာလိုက္သည္။ဆိုင္နဲ႔သူ႔အိမ္ကသိပ္မေဝးတာေၾကာင့္လမ္းေလ်ွာက္ၿပီးျပန္လို႔ရသည္။
လမ္းေလ်ွာက္ေနတုန္းေခါင္းထဲမွမူးရိပ္မူးရိပ္ျဖစ္လာၿပီးအျမင္ဟာလည္းအနည္းငယ္ေဝဝါးလာသည္။သူေတာ့ေနမေကာင္းျဖစ္ျပန္ၿပီထင္တယ္...။စူးစူးသာသိရင္သူ႔ကိုဆူအံုးမယ္။
"အဟက္ ငါ့မ်က္လံုးကလည္းဒီေလာက္ေဝဝါးေနတာေတာင္ဘာလို႔သူ႔ကိုျမင္ေယာင္ေနရတာလဲ"
တစ္ခ်ိန္ကသူတို႔စေတြ့ခဲ့တဲ့ေနရာေလးျဖစ္တဲ့တရုတ္စကားပင္ႀကီးေအာက္မွာတစ္ခ်ိန္ကသူ႔ရဲ့'သူ'ကိုျမင္ေနမိတယ္...။ဘယ္လိုေတာင္ရူးရတာလဲေလာ္ယြင္ရွီးရယ္...
ေလာ္ယြင္ရွီးရဲ့ကမ႓ာဟာထိုခဏမွာေမွာင္မိုက္သြားခဲ့သည္။သူဘာကိုမွမသိေတာ့ပဲအရမ္းကိုလဲွပစ္ခ်င္ေနၿပီ...စိတ္တို႔ကိုလႊတ္ခ်မိလိုက္တာနဲ႔ေလာကႀကီးနဲ႔ခဏတာအဆက္ျပတ္သြားခဲ့သည္။ထိုခဏမတိုင္ခင္ေတာ့" ယြင္"ဆိုသည့္သူ႔အတြက္စိုးရိမ္မႈမ်ားပါဝင္ေနေသာအသံကိုၾကားမိသလိုလို...ေနြးေထြးေသာလက္တစ္စံုကသူ႔ကိုေထြးေပြ့ထားသလိုလို...ရင္းႏွီးေနေသာကိုယ္သင္းနံ႔ေလးကသူ႔ရဲ့မသိစိတ္ထဲထိေတာင္တိုးေဝ႔ွဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။သူ႔ရဲ့မသိစိတ္ကလံုၿခံဳသြားၿပီဟုခံစားရေသာေၾကာင့္ထင္သည္။စိတ္တို႔ကိုလႊတ္ခ်ၿပီးထိုရင္ခြင္မွာခဏတာနားခိုမိေတာ့သည္။..လြမ္းေနခဲ့ရတဲ့အသံေလး..လြမ္းေနခဲ့ရတဲ့အထိအေတြ့...
ၿပီးေတာ့ လြမ္းေနခဲ့ရတဲ့...ေမာင္။
ဟုတ္တယ္...ေမာင့္ကိုအရမ္းလြမ္းတယ္။
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
[A/N-ကြၽန္မရဲ့Fanficေလးကိုဖတ္ေပးၾကတဲ့ဒါဒါေလးေတြကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္❤️ဖတ္ၿပီးတဲ့အခါအႀကံေပးစရာမ်ားရိွရင္အားမနာပဲေျပာပါေနာ္ ကြၽန္မကဝါသနာပါလို႔သာေရးတာ အေရးအသားကမႂကြယ္ဘူး😅 ဒါဒါေလးေတြဆီကCommentေတြရေတာ့ပိုၿပီးျပင္ဆင္လို႔ရတာေပါ့ ေနာက္ၿပီးကြၽန္မficကိုဖတ္တဲ့ဒါဒါေလးေတြနဲ႔တကယ့္ကိုရင္းႏွီးခ်င္ပါတယ္။ခင္ခင္မင္မင္ေပါ့ ကြၽန္မကခင္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္ေနာ္😄
ေျပာတာေတြမ်ားေနၿပီ..😁သိပ္မၾကာခင္ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္❣️]
22.12.2020💛
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::