CHAPTER 3
STORM'S POV
Hindi ko na maramdaman ang mga braso ko na nakatali sa ibabaw ng ulo ko. Iyon na ang nagdadala ng bigat ko habang hindi pa rin tumitigil ang isang lalaki sa harapan ko sa pananakit sa akin. Sa likuran ng lalaki ay nakatayo si Wyatt Claw. The man I saw in the files. Hindi siya nagsasalita at nananatiling nakamasid lamang sa akin.
I don't know how but his eyes remind me of something. Like I've seen him before aside from the piece of paper I studied. A memory buried so far that I don't know if it's even real.
"Hindi ka ba magsasalitang babae ka?!"
Matalim na tinignan ko ang lalaki sa harapan ko. Sigurado ako na isa siya sa mga tauhan ng Claw. "Hello. O, ayan tapos na-"
Hindi ko na natapos ang sasabihin ko nang dumapo ang kamao niya sa sikmura ko. Napaigik ako at halos mawalan ng malay sa sakit na natamo ko.
"Sino ka at sino ang mga kasama mo?!"
Nanatiling tikom ang bibig ko. Kahit pa patayin nila ako wala silang maririnig sa akin. Pamilya ko ang BHOCAMP. Hindi ko sila ipapahamak dahil lang sa bagay na ito.
"Aba't hindi ka talaga magsasalita ha-"
Bago ko pa maramdaman ang suntok niya ay inawat na siya ni Wyatt Claw. "Tama na yan. Wala tayong makukuha sa kaniya."
"Pero boss-"
Napatigil siya sa kung ano man ang sasabihin niya nang tinignan siya ni Wyatt Claw. Tahimik na tumabi ang tauhan at hinayaan na ang amo niya na ngayon ay nakatingin sa akin. Matalim na tingin ang iginanti ko sa kaniya.
"I have to give it to you. Matibay ka." sabi niya at umangat ang kamay para hawakan ako pero hindi niya iyon tinuloy. "We'll see how far can you go before you actually breaks."
Binalutan ako ng kaba sa ngiti niya. Pero bago ko pa matanong kung anong ibig sabihin niya ay sinenyasan niya ang dalawa niyang tauhan na kaagad lumapit sa akin at kinalagan ako. "A-Anong gagawin niyo...bitawan niyo ako!"
Hindi sila umimik at kinaladkad ako papunta sa kung saan. Sinubukan ko na makakawala sa kanila ngunit mahigpit ang pagkakahawak nila sa akin. Sa isang kisap ng mata ay naramdaman ko ang likod ko na lumapat sa isang kama.
"Pakawalan niyo ko!"
Umigkas ang kamao ko at tumama iyon sa isa niyang tauhan. Napamura ito at mabilis na ikinadena ang mga kamay ko sa headpost ng kama. Itinali din nila ang mga paa ko.
"Leave." Wyatt Claw said to them.
God, no. This can't be happening. Walang imik na lumabas ang mga tauhan ng Claw hanggang sa kami na lamang ni Wyatt Claw ang naiwan sa silid. Dahan-dahan na lumapit siya sa akin. Umupo siya sa gilid ng kama na kinahihigaan ko at pagkatapos ay umangat ang kamay niya para haplusin ang pisngi ko. Kaagad na nag-iwas ako ng mukha dahilan para tumalim ang tingin niya sa akin.
Hinawakan niya ako ng mahigpit sa panga at inalapit ang mukha niya sa akin. "With what I have in mind to do to you, you'll be begging me to kill you."
"They will find you. P-Papatayin ka nila kapag nahanap ka nila."
Pagak na tumawa ang binata. "Sa tingin mo ba talaga natatakot ako sa pipitsugin niyong organisasyon?"
Alam niya. Alam niya ang tungkol sa BHOCAMP. That's why they can detect us. And somehow...they able to create something more. Something to stop us from getting nearer to them.
"Oo. Alam ko ang tungkol sa inyo. Alam ko din na dadating ang panahon na tutugusin ninyo kami. I was waiting for it." ngumisi ito. "Let's get started, hmm?"
Nanghihina na ang katawan ko pero hindi ako tumigil sa pagsubok na matanggal ang pagkakatali sa akin. Pero alam ko...nararamdaman ko na wala na akong magagawa. Kahit na anong pilit ko na alisin iyon sa isip ko. For the first time in my life as an agent, I feel it.
Fear.
Naramdaman ko ang pagkasira ng mga damit ko. Naramdaman ko ang marahas na paggalaw ng mga kamay sa katawan ko. Nararamdaman ko ang sakit sa mga ginagawa niya. Pero higit sa lahat mas masakit ang kaalaman na wala na akong magagawa. Wala na.
"No! Bitawan mo ko!"
Napasigaw ako sa sakit ng maramdaman ko ang pagtama ng kamao sa mukha ko. "Shut up!"
"Tulong!"
God please save me. Please.
Bumuka ang labi ko kasabay nang pagtawa ni Claw ng tuluyan na niyang magawa ang balak niya. Gusto kong sumigaw. Gusto kong magwala. Pero kahit iyon ninakaw na sa akin. Tanging pag-luha na lang ang kaya kong gawin. Iyon na lang ang natitira sa akin. Iyon na lang ang sumisigaw para sa akin.
"Storm?"
Sandaling nabuhay ang pag-asa sa akin pero kaagad din iyong nawala ng mapagtanto ko na hindi totoo ang narinig ko. Hindi totoong nandito si Hermes. It was just a memory. No one's here to save me.
"Are you sure, Storm?"
"Yes."
"But-"
"Kiss me, Hermes."
Pumalibot ang mga kamay ni Wyatt Claw sa leeg ko habang patuloy siya sa pagalaw sa ibabaw ko. Hindi ko pa rin magawang sumigaw. Nararamdaman ko lahat. Nararamdaman ko ang sakit...pero wala na akong lakas.
I don't know how I will survive this. I don't know if I can be able to live through this. But something tells me that I'm not done yet. Hindi pa ako pwedeng mawala. Hindi pa ako pwedeng tuluyang sumuko. Hindi pa ngayon. That day will come but not yet.
Ipinikit ko ang mga mata ko. Expecting it to be as horrible when my eyes are open. But it's not. Because when I close my eyes I can think about him. Hermes. I can think how he took care of me. How gentle he is with me.
Na kahit nasasaktan ko siya pinaramdam niya pa rin na may nagmamahal sa akin. Na hindi ako mag-isa. Na hindi ko kailangan matakot sa darating na hinaharap.
With my eyes close I can remember. I can see how he looked at me with those eyes full of love for me. Just for me.
Bumaba ang mga labi niya sa akin at magaan na hinalikan ako. Naramdaman ko ang mga kamay niya na pumalibot sa bewang ko upang hapitin ako palapit sa kaniya. "I love you."
Hindi ako sumagot sa sinabi niya at yumakap lang ako sa kaniya. How I wish I can tell him back those words. How I wish I can love him. Ayoko na munang isipin ang mga bagay na iyon. Naguguluhan lang ako. Hindi pa ako handa. Ito...ito lang ang kailangan ko. Kailangan ko siya. Kailangan ko siya para mawala lahat ng lungkot na nararamdaman ko.
"I'm sorry.."I whispered.
"It's okay." he murmured as keep on raining kisses on my skin. "It's okay."
His touch warms me, thawing the coldness I feel inside. His hug enveloped me with the feeling of security. His kisses saves me from sorrow.
Naramandaman ko ang pag-angat ng katawan ko. Kasunod niyon ay ang pakiramdam ng malambot na kama nang ibaba niya ako roon. Saglit na binalot ako ng lamig na kaagad din namang nawala nang bumalik siya sa tabi ko. "Storm..."
"Take me..."
"Storm, are you sure?"
Malungkot na ngumiti ako at hinaplos ang pisngi niya at pagkaraan ay tumango. Mahinang nagsalita ako. "Save me."
Bilang sagot ay bumaba ang mga labi niya sa akin kasabay ng pag-iisa ng aming mga katawan. I didn't feel any pain...just contentment. And gratitude. Because for a moment, I feel whole. For a moment I feel completely happy.
"I love you, Storm."
I'm sorry. "Thank you for everything. For loving me."
For saving me...for a while.
Nagmulat ako ng mga mata nang marinig ko ang pagbukas ng pintuan kasabay ng malakas na pagtawa. "Iba ka talaga, bro."
"Warner."
"Pinapatawag ka na ni Mama."
"Susunod ako." ngumisi siya at nagbaba ng tingin sa akin. "Hindi pa ako tapos dito."
I wonder, if there's anything left for me to be able to save now. If I am even worth saving. If I'm even can be save now. Someone like me.
Someone ruined.