Zawgyi
"ဂ်င္...ျဖည္းျဖည္းလုပ္လို႔မရဘူးလား နာလိုက္တာ"
ေဆာ့ဂ်င္ကုတင္ေပၚမွာသူမကထိုင္ရင္း ေျခေထာက္ကိုေတာ့
ေဆာ့ဂ်င္ကၾကမ္းျပင္မွာထိုင္ရင္းေဆးထည့္ေပးေနသည္။
"နင့္ဟာကပြန္းတာေရာဟုတ္လို႔လား ဘာမွေတာင္မလုပ္ရေသးဘူး နာေနတာ မွန္းစမ္း..."
"အ....ဖိစရာလား ေစာက္ေကာင္ရဲ႕"
"အား!!! ေတာ္ၿပီမလုပ္ေပးေတာ့ဘူး!!!"
အ႐ိုးေတြဘာေတြထိသြားလားဆိုၿပီးအနည္းငယ္ဖိၾကည့္လိုက္
ေပမယ့္ ေဆာ့ဂ်င္ဆံပင္ေတြဆတ္ခနဲအဆြဲခံလိုက္ရတာေၾကာင့္စိတ္ဆိုးၿပီး ေဆးဘူးေတြပါပစ္ခ်ကာအခန္းထဲကထြက္သြား
ေတာ့သည္။
"ဂိမ္းဆိုင္သြားတာတိုင္ေျပာပစ္မယ္ ကင္မ္ေဆာ့ဂ်င္!!!"
ႏိုင္ကြက္ကိုေကာင္းေကာင္းသိတဲ့ဂ်ဴဝန္းလွမ္းေအာ္လိုက္တဲ့
ေနာက္ဝုန္းဒိုင္းၾကဲပီးအခန္းထဲကိုျပန္ေျပးဝင္လာတဲ့ေဆာ့ဂ်င္။
"ေျပာရဲ႕ေျပာၾကည့္ေနာ္ ယူဂ်ဴဝန္း!!"
"ေျပာရဲတယ္ ငါေျပာလိုက္ရင္ နင္ဂိမ္းဆိုင္နဲ႔တစ္သက္လံုး
ဘိုင့္ဘိုင္လုပ္လိုက္ရမယ္"
ဂ်ဴဝန္းကသူမ မႏိုင္ႏိုင္ေအာင္အတင္းေျပာေနတာျဖစ္သည္။
"အား!!အ႐ႈပ္ထုပ္ပဲနင္က လာေဆးထည့္ေပးမယ္ တစ္ဘူး
လံုးကိုေလာင္းခ်ေပးမယ္ လာခဲ့လာ!!!"
ေျခေထာက္ကိုသူ႔ဘက္လွမ္းဆြဲၿပီးစိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ေဆးဘူးကို
ေလာင္းခ်လိုက္ေပမယ့္ သူမထင္ထားကျဖစ္လို႔လာေတာ့သည္။
"အားးး ဂ်င္!! အဟင့္ အရမ္းစပ္တယ္!!"
ဂ်ဴဝန္းငိုသံၾကားကိုၾကားမွ သူလုပ္ခ်င္ရာလုပ္မိသြားတာကိုသတိထားမိသြားသည္။
"ေဆာ့ဂ်င္!! နင္ကေလးကိုဘာလုပ္လိုက္ျပန္ၿပီလဲ??"
ထို႔အတူေအာက္ထပ္ကမာမားေအာ္သံကိုပါၾကားလိုက္ရတာ
ေၾကာင္ခုနကပိတ္ဖို႔ေမ့သြားတဲ့တံခါးကိုအျမန္သြားပိတ္လိုက္
သည္။
"႐ွဴးး...ဝန္း အက်ယ္ႀကီးမငိုနဲ႔ မာမားတက္လာလိမ့္မယ္"
ဂိမ္းဆိုင္ေျပးတဲ့ကိစၥကလံုးဝသိလို႔မျဖစ္တာေၾကာင့္ ဂ်ဴဝန္းပါး
စပ္ကိုအျမန္ဖိပိတ္ရင္းငိုသံကိုရပ္ေအာင္လုပ္ရသည္။သူတကယ္အနာေပၚကိုေဆးရည္ေတြအမ်ားႀကီးေလာင္းမိသြားတာ။
"ငါေတာင္းပန္တယ္ေနာ္ တိတ္ေတာ့ အံုဖြ ငါမေကာင္းတာပါ
ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းကိုအဲ့လိုလုပ္စရာလား စိတ္႐ႈပ္သြားလို႔ပါ...
ဝန္းရယ္ တိတ္ေတာ့ေနာ္ ကြၽတ္ကြၽတ္ မငိုနဲ႔ မငိုနဲ႔..."
သူလည္းအခုမေခ်ာ့တတ္ေခ်ာ့တတ္နဲ႔ ငယ္ငယ္ကလိုေတာင္း
ပန္တဲ့အေနနဲ႔ဖက္ထားမိေတာ့သည္။သူဒီတစ္ခါလြန္သြားတာ
ကိုသိပါတယ္။
အရမ္းနာသြားတယ္ဆိုတာကို သူ႔ပါးစပ္ကိုဖိပိတ္ထားေပမယ့္
မ်က္ရည္ေတြအမ်ားႀကီးက်ၿပီးငိုေနတာနဲ႔တင္သူသိသည္။
ေက်ာျပင္ကိုပါခပ္ဖြဖြပြတ္ေပးရင္း ရိႉက္သံေလးေတြပဲက်န္ေတာ့မွျပန္ခြာၿပီး မ်က္ႏွာကိုအတင္းၾကည့္ရေတာ့သည္။
"ဝန္း...ငါေသခ်ာျပန္လုပ္ေပးမယ္ေနာ္ နာသြားတယ္မလား"
"......."
"မာမားကိုမတိုင္ပါနဲ႔ဟာ မိသြားရင္ေသမွာဟ ေနာ္"
ၿငိမ္ေနတုန္းေလး ေဆးေသခ်ာျပန္ထည့္ၿပီး ပလာစတာေသခ်ာကပ္ေပးလိုက္ရသည္။သူစိတ္ဆိုးၿပီးတိုင္ေျပာမွာေတာ့မဟုတ္ဘူးမလား။
"ဝန္း? ဂ်ဴဝန္း? ယူဂ်ဴဝန္း? ဝန္ဝန္း?"
သူေခၚတာကိုလွည့္မၾကည့္မခ်င္းနာမည္စံုေလ်ွာက္ေခၚေနတဲ့
ေဆာ့ဂ်င္ေၾကာင့္သူမလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ေနာက္ဆံုးက
နာမည္ကိုသူျပန္မေခၚေတာ့တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။
"ငါနဲ႔သူငယ္ခ်င္းမလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူးလား hmm?"
"မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး..."
ေသခ်ာေပါက္စိတ္ရင္းမဟုတ္ေပမယ့္ သူ႔အေ႐ွ႕ကေဆာ့ဂ်င္
ကအခုတအားခံစားေနရတဲ့ပံုစံျဖစ္ေနတာမို့ခုနကသူမကိုလုပ္ထားတာအတြက္နည္းနည္းႏွိပ္စက္ဖို႔စဥ္းစားလိုက္သည္။
"ငါအမ်ားႀကီးခင္တာသိရဲ႕သားနဲ႔ဟာ ခုနကစိတ္ဆိုးသြားလို႔
ျဖစ္သြားတာေလ ေတာင္းပန္တယ္ေနာ္ မရဘူးလား"
"မရဘူး...မာမားကင္မ္ကိုတိုင္ေျပာမွာပဲ နင္ေၾကာင့္ငါအမ်ား
ၿကီးနာသြားတာ"
သူကထသြားေတာ့မဲ့ပံုစံလုပ္လိုက္တာကို အေနာက္ကေနဖက္ၿပီးတရံႈ့ရံႈ့လုပ္ျပေနတာေၾကာင့္ ရယ္ခ်င္စိတ္ကိုမနည္းထိန္း
ထားရသည္။ဒီေကာင္မူရာမာယာမ်ားေနတာအသိအသာႀကီး။
"ငါ့ကိုျပန္႐ိုက္မလား နင္စိတ္ႀကိဳက္ဆံပင္ဆြဲေလ ပါးကိုကုပ္
ဥိးမလား ငယ္ငယ္ကလိုေလ နင္ငါ့ပါးဆြဲရတာအရမ္းသေဘာ
က်တာမလား ဟင္? မာမားကိုေတာ့သြားေျပာလို႔မျဖစ္ဘူး"
မ်က္ႏွာငယ္ေလးကသူအခုပဲသြားေျပာလိုက္ရင္ေႂကြက်သြား
ေတာ့မလိုပဲ။သူ႔ပါးဆြဲရတာပဲႀကိဳက္တယ္တဲ့။တကယ္ေတာ့
ငယ္ငယ္တည္းက ဂ်င့္ပါးေဖာင္းေဖာင္းကေပ်ာ့စိေလးေတြမို႔
သူမလိုက္ဆြဲတတ္သည္။ရန္ျဖစ္ရင္လည္းမွီတာကိုလွမ္းကုပ္
ဆြဲတိုင္း သူမပစ္မွတ္ကပါးကိုပဲကုပ္ဆြဲဖို႔ျဖစ္သည္။
"ငါအခုအရမ္းစိတ္ဆိုးေနလို႔ ကုပ္ဆြဲရံုတင္မကဘူး ကိုက္ဆြဲ
ပစ္ခ်င္ေနၿပီ!!"
"အင့္...ကိုက္လိုက္ မတိုင္ရင္ၿပီးတာပဲ ေနာ္ ဝန္းရယ္..."
ပါးကိုလာထိုးေပးရင္း အတင္းကုိကိုက္ခိုင္းေနေတာ့တာ။တစ္ခၽက္တစ္ခၽက္ရန္ျဖစ္ရင္သြားဆြဲတတ္ေပမယ္႔ကိုက္တဲ့အထိ
ေတာ့တစ္ခါမွမေရာက္ခဲ့။
"ၿပီးရင္ မငိုနဲ႔ေနာ္ ငါတကယ္ကိုက္မွာ"
"ငိုစရာလား..ကိုက္ကိုက္ ေအးေဆး ေအးေဆး"
ေအးေဆးလို႔သာေျပာေနေပမယ့္ က်စ္ေနေအာင္ဆုပ္ထားတဲ့
လက္သီးကိုဘယ္သူမွမျမင္။ဂိမ္းဆိုင္သြားတာမသိေရးကအခု
ခ်ိန္မွာတို႔အေရးမို႔ ဘာလုပ္ရလုပ္ရ။
ဒါေပမဲ့ တစ္ခါမွအကိုက္မခံဖူးတာရယ္ ေဘးမွာေရာက္ေနတဲ့လူရဲ႕လက္စကိုလည္းသိေနတာေၾကာင့္ သူ႔ပါးေလးျပဳတ္မထြက္သြားဖို႔ပဲဆုေတာင္းရေတာ့သည္။
"ေအးေဆးလို႔ေျပာၿပီး လူကလည္းတုန္ေနေသးတယ္"
"ဝန္း!! စကားမမ်ားနဲ႔ကိုက္စရာ႐ွိတာျမန္-- အ!!!!!"
ဆတ္ခနဲကိုက္ၿပီးထြက္သြားတဲ့ေနာက္ နာလိုက္တဲ့ခံစားခ်က္
ကအ႐ိုးထဲထိပါစိမ့္တက္လာသည္။ျပဳတ္ထြက္သြားၿပီအထင္နဲ႔
ေရခ်ိဳးခန္းထဲအျမန္ေျပးရင္းမွန္ကိုသြားေျပးၾကည့္ေတာ့ ျပဳတ္
ထြက္သြားတာမဟုတ္ပဲ သြားရာအကြင္းလိုက္နဲ႔က်န္ခဲ့တာျဖစ္
သည္။
ေသခ်ာပါတယ္။ေနာက္တစ္ခါသာစိတ္ဆိုးေအာင္လုပ္မိရင္
သူ႔ပါးကိုဂ်ဴဝန္းျပဳတ္ထြက္ေအာင္ကိုက္ေတာ့မည္ဆိုတာပင္။
~~~~~~~~
"ဝန္ဝန္း...ရန္ျဖစ္ထားေသးလား သမီးတို႔ႏွစ္ေယာက္"
အိမ္စာအတူလုပ္ဖို႔ညစာစားၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာေဆာ့ဂ်င္တို႔အိမ္ကို
ဂ်ဴဝန္းတစ္ေခါက္ျပန္လာခဲ့သည္။ဝင္လာတာနဲ႔ဧည့္ခန္းမွာ႐ွိ
ေနတဲ့မာမားကင္မ္ကလွမ္းေမးလိုက္သည္။
"ျဖစ္ဘူးမာမား....ဘာလို႔လဲဟင္??"
"ေန႔လည္ကသမီးငိုသံၾကားလိုက္လို႔ေလ ၿပီးေတာ့အဲ့တည္းက
ေဆာ့ဂ်င္ကဆင္းမလာေတာ့လို႔ရန္ျဖစ္ၾကေသးတာလားေမး
ၾကည့္တာ ဟဲ့...ေျခေထာက္ကဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲ"
ေဆာ့ဂ်င္နဲ႔ကိုယ္ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာမီးဖိုေခ်ာင္ဝင္ေနတဲ့
မာမားကသူ႔ဒဏ္ရာကိုအခုမွသတိထားမိပံုရသည္။
"ေခ်ာ္လဲတာ မာမား သမီးအိမ္စာလုပ္ဖို႔တက္ေတာ့မယ္ေနာ္
ဒီေန႔စာနည္းနည္းမ်ားလို႔"
"တက္ပါ႐ွင္ ေျခေထာက္ကိုေသခ်ာဂ႐ုစိုက္ေနာ္ငါ့သမီးေျခ
ေထာက္မွာအမာရြတ္ေတြက်န္ခဲ့မယ္ ေအာ္...ေဆာ့ဂ်င္ကို
ဗိုက္ဆာရင္ ေအာက္ဆင္းစားဖို႔ေျပာလိုက္ဦး ဒီေကာင္ေလး
ထမင္းေတာင္ဆင္းမစားဘူး"
"ဟုတ္ သမီးေျပာလိုက္မယ္"
ထို႔ေနာက္ေဆာ့ဂ်င္အေမလည္းစာလုပ္ေနရင္းဗိုက္ဆာလာမယ္ထင္တဲ့ေဆာ့ဂ်င္အတြက္စားစရာတစ္ခုခုကိုျပင္ဆင္ဖို႔လုပ္
လိုက္ေတာ့သည္။
သူမရဲ႕ေခြးေပါက္ေလးေတြႀကီးလာလိုက္တာ အလယ္တန္း
ေတာင္ေရာက္ေနျကျပီ။ငယ္ငယ္ကလိုပဲတဂ်ီဂ်ီရန္ျဖစ္ၾကေသး
ေပမဲ့ သိပ္ၿပီးစိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္မ႐ွိေတာ့တာကိုပဲသူမကေတာ့ဝမ္းသာေနမိေတာ့သည္။
.
.
"ဂ်င္ဂ်င္...ငါဝင္လာၿပီေနာ္"
တံခါးေခါက္ေပမဲ့အသံလည္းျပန္မၾကားရတာေၾကာင့္ သူမ
ဘာသာပဲဖြင့္ဝင္လာခဲ့ေတာ့သည္။ေတြ႔ပါၿပီ စားပြဲေပၚမွာေမွာက္ၿပီးအိပ္ငိုက္တဲ့ေဆာ့ဂ်င္ကို။
"ဂ်င္!!!"
နားနားကိုကပ္ၿပီးေအာ္လိုက္ေပမယ့္ အနည္းငယ္တြန္႔သြားရံု
ကလြဲၿပီးဘာမွျဖစ္မလာ။ပါးမွာလည္းသူမညေနက ကိုက္ထား
တဲ့အရာကအကြင္းလိုက္။
"ဂ်င္!! အိမ္စာလုပ္မယ္ ထထ နင္ေတာ္ေတာ္ပ်င္းေနတာပဲ
ထမင္းေတာင္ဆင္းမစားဘူးဆို မာမားစိတ္ပူေနၿပီ ဟဲ့!!"
အိပ္ငိုက္ေနတယ္ပဲမွတ္လို႔ပါးကိုဆြဲညႇစ္လိုက္ေပမယ့္ အခနဲ
ေအာ္သံနဲ႔အတူမ်က္ႏွာမဲ့သြားသည္။ၿပီးေတာ့ သူမခံစားမိတာကသာမန္ထက္တဲ့ပူေနတဲ့ပါးေတြ။
"ဝ န္း.....ပါး..မ..ညႇစ္..နဲ႔..ဟာ"
"ဖ်ားေနတာလား ဂ်င္"
"မသိဘူး"
ပါးေလးေတြကလည္းရဲေနတာေၾကာင့္ေသခ်ာေပါက္ဖ်ားေနတယ္ဆိုတာကိုသူမသိလုိက္သည္။
"ေခြးမ.....တအားကိုက္ပစ္တယ္ သြားဆိပ္တက္ေနၿပီထင္
တယ္"
"ေနဦး...မာမားဆီမွာေဆးသြားေတာင္းလိုက္မယ္"
ထသြားဖို႔လုပ္ေပမယ့္ဖ်က္ခနဲလက္ကိုဆြဲလာေတာေၾကာင့္
ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။
"မသြားနဲ႔....ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ေမးရင္ေခြးကိုက္တာလို႔ေျဖရမွာလား??ငါေအာက္ေတာင္မဆင္းတာကို"
သူေျပာလိုက္တာေၾကာင့္ ဂ်ဴဝန္းေခါင္းငံု႔သြားတာကိုေတြ႔လိုက္
သည္။ေတာ္ပါေတာ့ ထပ္ၿပီး....
"ဟင့္....ငါ ငါလုပ္တာလို႔ေျပာၿပီးအဆူခံလိုက္မယ္"
ထပ္ၿပီးမငိုဖို႔ဆုေတာင္းလိုက္ေပမယ့္ မ်က္ႏွာကိုလက္နဲ႔အုပ္
ၿပီးစငိုေနၿပီျဖစ္သည္။
"ဝန္းရာ....နင္ငိုရင္ငါစိတ္ညစ္တယ္ေနာ္!!!"
"ဘယ္လိုလုပ္မလဲ....ငါလုပ္လို႔ျဖစ္တာေလ!!"
"ဘာလို႔တအားကိုက္လဲေျပာ??"
"......"
သူတအားကိုက္ပစ္လိုက္မွန္းသူ႔ဘာသာသိေတာ့ဘာမွျပန္မ
ေျပာေပ။တကယ္ေတာ့ေဆာ့ဂ်င္လည္းစိတ္ထဲမထားပါ။
"သြား....ေအာက္မွာမာမားလုပ္ေပးထားတဲ့မုန္႔ေတြယူၿပီးျပန္
တက္လာခဲ့ ညေနကဝယ္ထားတဲ့ေဆးေတြထဲမွာအကိုက္အခဲ
ေပ်ာက္ေဆးပါတယ္ အဲ့ဒါေသာက္လိုက္မယ္"
ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္လုပ္ၿပီးထြက္သြားေတာ့မွသူလည္းစားပြဲေပၚကိုျပန္ေမွာက္ၿပီးေမွးေနလိုက္ေတာ့သည္။
တစ္ေန႔ထဲမွာပဲ ႏွစ္ေယာက္သားေဒါသေတြထြက္ၿပီးဒဏ္ရာ
ကိုယ္စီေပးခဲ့ေပမယ့္ အခ်င္းခ်င္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီးေတာ႔ပဲအဆံုးသတ္သြားရသည္။
ထိုေန႔ညကဂ်ဴဝန္းမွာ ေဆာ့ဂ်င္အိမ္စာေတြကိုပါကူလုပ္ေပးခဲ့သလို ေဆာ့ဂ်င္မွာလည္းစားပြဲေပၚမွာေမွာက္ရင္းသာအိပ္ေပ်ာ္
သြားေတာ့သည္။
Tbc
Daily update ေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေနာ္
အခုကေရးထားၿပီးသားေလး႐ွိေနလို႔တင္လိုက္တာပါ💖
Unicode
"ဂျင်...ဖြည်းဖြည်းလုပ်လို့မရဘူးလား နာလိုက္တာ"
ဆော့ဂျင်ကုတင်ပေါ်မှာသူမကထိုင်ရင်း ခြေထောက်ကိုတော့ဆော့ဂျင်ကကြမ်းပြင်မှာထိုင်ရင်းဆေးထည့်ပေးနေသည်။
"နင့်ဟာကပွန်းတာရောဟုတ်လို့လား ဘာမှတောင်မလုပ်ရသေးဘူး နာနေတာ မှန်းစမ်း..."
"အ....ဖိစရာလား စောက်ကောင်ရဲ့"
"အား!!! တော်ပြီမလုပ်ပေးတော့ဘူး!!!"
အရိုးတွေဘာတွေထိသွားလားဆိုပြီးအနည်းငယ်ဖိကြည့်လိုက်
ပေမယ့် ဆော့ဂျင်ဆံပင်တွေဆတ်ခနဲအဆွဲခံလိုက်ရတာကြောင့်စိတ်ဆိုးပြီး ဆေးဘူးတွေပါပစ်ချကာအခန်းထဲကထွက်သွားတော့သည်။
"ဂိမ်းဆိုင်သွားတာတိုင်ပြောပစ်မယ် ကင်မ်ဆော့ဂျင်!!!"
နိုင်ကွက်ကိုကောင်းကောင်းသိတဲ့ဂျူဝန်းလှမ်းအော်လိုက်တဲ့
နောက်ဝုန်းဒိုင်းကြဲပီးအခန်းထဲကိုပြန်ပြေးဝင်လာတဲ့ဆော့ဂျင်။
"ပြောရဲ့ပြောကြည့်နော် ယူဂျူဝန်း!!"
"ပြောရဲတယ် ငါပြောလိုက်ရင် နင်ဂိမ်းဆိုင်နဲ့တစ်သက်လုံး
ဘိုင့်ဘိုင်လုပ်လိုက်ရမယ်"
ဂျူဝန်းကသူမ မနိုင်နိုင်အါင်အတင်းပြောနေတာဖြစ်သည်။
"အား!!အရှုပ်ထုပ်ပဲနင်က လာဆေးထည့်ပေးမယ် တစ္ဘူး
လုံးကိုလောင်းချပေးမယ် လာခဲ့လာ!!!"
ခြေထောက်ကိုသူ့ဘက်လှမ်းဆွဲပြီးစိတ်ဆိုးဆိုးနဲ့ဆေးဘူးကို
လောင်းချလိုက်ပေမယ့် သူမထင်ထားကဖြစ်လို့လာတော့သည်။
"အားးး ဂျင်!! အဟင့် အရမ်းစပ်တယ်!!"
ဂျူဝန်းငိုသံကြားကိုကြားမှ သူလုပ်ချင်ရာလုပ်မိသွားတာကိုသတိထားမိသွားသည်။
"ဆော့ဂျင်!! နင်ကလေးကိုဘာလုပ်လိုက်ပြန်ပြီလဲ??"
ထို့အတူအောက်ထပ်ကမာမားအော်သံကိုပါကြားလိုက်ရတာ
ကြောင်ခုနကပိတ်ဖို့မေ့သွားတဲ့တံခါးကိုအမြန်သွားပိတ်လိုက်
သည်။
"ရှူးး...ဝန်း အကျယ်ကြီးမငိုနဲ့ မာမားတက်လာလိမ့်မယ်"
ဂိမ်းဆိုင်ပြေးတဲ့ကိစ္စကလုံးဝသိလို့မဖြစ်တာကြောင့် ဂျူဝန်းပါးစပ်ကိုအမြန်ဖိပိတ်ရင်းငိုသံကိုရပ်အောင်လုပ်ရသည်။သူတကယ်အနာပေါ်ကိုဆေးရည်တွေအများကြီးလောင်းမိသွားတာ။
"ငါတောင်းပန်တယ်နော် တိတ်တော့ အုံဖွ ငါမကောင်းတာပါကိုယ့်သူငယ်ချင်းကိုအဲ့လိုလုပ်စရာလား စိတ်ရှုပ်သွားလို့ပါ...ဝန်းရယ် တိတ်တော့နော် ကျွတ်ကျွတ် မငိုနဲ့ မငိုနဲ့..."
သူလည်းအခုမချော့တတ်ချော့တတ်နဲ့ ငယ်ငယ်ကလိုတောင်းပန်တဲ့အနေနဲ့ဖက်ထားမိတော့သည်။သူဒီတစ်ခါလွန်သွားတာကိုသိပါတယ်။
အရမ်းနာသွားတယ်ဆိုတာကို သူ့ပါးစပ်ကိုဖိပိတ်ထားပေမယ့်မျက်ရည်တွေအများကြီးကျပြီးငိုနေတာနဲ့တင်သူသိသည်။
ကျောပြင်ကိုပါခပ်ဖွဖွပွတ်ပေးရင်း ရှိူက်သံလေးတွေပဲကျန်တော့မှပြန်ခွာပြီး မျက်နှာကိုအတင်းကြည့်ရတော့သည်။
"ဝန်း...ငါသေချာပြန်လုပ်ပေးမယ်နော် နာသြားတယ္မလား"
"......."
"မာမားကိုမတိုင်ပါနဲ့ဟာ မိသွားရင်သေမှာဟ နော်"
ငြိမ်နေတုန်းလေး ဆေးသေချာပြန်ထည့်ပြီး ပလာစတာသေချာကပ်ပေးလိုက်ရသည်။သူစိတ်ဆိုးပြီးတိုင်ပြောမှာတော့မဟုတ်ဘူးမလား။
"ဝန်း? ဂျူဝန်း? ယူဂျူဝန်း? ဝန်ဝန်း?"
သူခေါ်တာကိုလှည့်မကြည့်မချင်းနာမည်စုံလျှောက်ခေါ်နေတဲ့ဆော့ဂျင်ကြောင့်သူမလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။နောက်ဆုံးကနာမည်ကိုသူပြန်မခေါ်တော့တာ တော်တော်ကြာခဲ့ပြီ။
"ငါနဲ့သူငယ်ချင်းမလုပ်ချင်တော့ဘူးလား hmm?"
"မလုပ်ချင်တော့ဘူး..."
သေချာပေါက်စိတ်ရင်းမဟုတ်ပေမယ့် သူ့အရှေ့ကဆော့ဂျင်ကအခုတအားခံစားနေရတဲ့ပုံစံဖြစ်နေတာမို့ခုနကသူမကိုလုပ်ထားတာအတွက်နည်းနည်းနှိပ်စက်ဖို့စဉ်းစားလိုက်သည်။
"ငါအများကြီးခင်တာသိရဲ့သားနဲ့ဟာ ခုနကစိတ်ဆိုးသွားလို့
ဖြစ်သွားတာလေ တောင်းပန်တယ်နော် မရဘူးလား"
"မရဘူး...မာမားကင်မ်ကိုတိုင်ပြောမှာပဲ နင်ကြောင့်ငါအများကြီးနာသွားတာ"
သူကထသွားတော့မဲ့ပုံစံလုပ်လိုက်တာကို အနောက်ကနေဖက်ပြီးတရံှု့ရံှု့လုပ်ပြနေတာကြောင့် ရယ်ချင်စိတ်ကိုမနည်းထိန်းထားရသည်။ဒီကောင်မူရာမာယာများနေတာအသိအသာကြီး။
"ငါ့ကိုပြန်ရိုက်မလား နင်စိတ်ကြိုက်ဆံပင်ဆွဲလေ ပါးကိုကုပ်
ဥိးမလား ငယ်ငယ်ကလိုလေ နင်ငါ့ပါးဆွဲရတာအရမ်းသဘောက်တာမလား ဟင်? မာမားကိုတော့သွားပြောလို့မဖြစ်ဘူး"
မျက်နှာငယ်လေးကသူအခုပဲသွားပြောလိုက်ရင်ကြွေကျသွား
တော့မလိုပဲ။သူ့ပါးဆွဲရတာပဲကြိုက်တယ်တဲ့။တကယ်တော့
ငယ်ငယ်တည်းက ဂျင့်ပါးဖောင်းဖောင်းကပျော့စိလေးတွေမို့
သူမလိုက်ဆွဲတတ်သည်။ရန်ဖြစ်ရင်လည်းမှီတာကိုလှမ်းကုပ်ဆွဲတိုင်း သူမပစ်မှတ်ကပါးကိုပဲကုပ်ဆွဲဖို့ဖြစ်သည်။
"ငါအခုအရမ်းစိတ်ဆိုးနေလို့ ကုပ်ဆွဲရုံတင်မကဘူး ကိုက္ဆြဲ
ပစ်ချင်နေပြီ!!"
"အင့်...ကိုက်လိုက် မတိုင်ရင်ပြီးတာပဲ နော် ဝန်းရယ်..."
ပါးကိုလာထိုးပေးရင်း အတင်းကိုကိုက်ခိုင်းနေတော့တာ။တစ်ချက်တစ်ချက်ရန်ဖြစ်ရင်သွားဆွဲတတ်ပေမယ့်ကိုက်တဲ့အထိ
တော့တစ်ခါမှမရောက်ခဲ့။
"ပြီးရင် မငိုနဲ့နော် ငါတကယ်ကိုက်မှာ"
"ငိုစရာလား..ကိုက်ကိုက် အေးဆေး အေးဆေး"
အေးဆေးလို့သာပြောနေပေမယ့် ကျစ်နေအောင်ဆုပ်ထားတဲ့
လက်သီးကိုဘယ်သူမှမမြင်။ဂိမ်းဆိုင်သွားတာမသိရေးကအခုချိန်မှာတို့အရေးမို့ ဘာလုပ်ရလုပ်ရ။
ဒါပေမဲ့ တစ်ခါမှအကိုက်မခံဖူးတာရယ် ဘေးမှာရောက်နေတဲ့လူရဲ့လက်စကိုလည်းသိနေတာကြောင့် သူ့ပါးလေးပြုတ်မထွက်သွားဖို့ပဲဆုတောင်းရတော့သည်။
"အေးဆေးလို့ပြောပြီး လူကလည်းတုန်နေသေးတယ်"
"ဝန်း!! စကားမများနဲ့ကိုက်စရာရှိတာမြန်-- အ!!!!!"
ဆတ်ခနဲကိုက်ပြီးထွက်သွားတဲ့နောက် နာလိုက်တဲ့ခံစားချက်
ကအရိုးထဲထိပါစိမ့်တက်လာသည်။ပြုတ်ထွက်သွားပြီအထင်နဲ့
ရေချိုးခန်းထဲအမြန်ပြေးရင်းမှန်ကိုသွားပြေးကြည့်တော့ ပြုတ်
ထွက်သွားတာမဟုတ်ပဲ သွားရာအကွင်းလိုက်နဲ့ကျန်ခဲ့တာဖြစ်သည်။
သေချာပါတယ်။နောက်တစ်ခါသာစိတ်ဆိုးအောင်လုပ်မိရင်
သူ့ပါးကိုဂျူဝန်းပြုတ်ထွက်အောင်ကိုက်တော့မည်ဆိုတာပင်။
~~~~~~~~
"ဝန်ဝန်း...ရန်ဖြစ်ထားသေးလား သမီးတို့နှစ်ယောက်"
အိမ်စာအတူလုပ်ဖို့ညစာစားပြီးတဲ့အချိန်မှာဆော့ဂျင်တို့အိမ်ကိုဂျူဝန်းတစ်ခေါက်ပြန်လာခဲ့သည်။ဝင်လာတာနဲ့ဧည့်ခန်းမှာရှိနေတဲ့မာမားကင်မ်ကလှမ်းမေးလိုက်သည်။
"ဖြစ်ဘူးမာမား....ဘာလို့လဲဟင်??"
"နေ့လည်ကသမီးငိုသံကြားလိုက်လို့လေ ပြီးတော့အဲ့တည်းက
ဆော့ဂျင်ကဆင်းမလာတော့လို့ရန်ဖြစ်ကြသေးတာလားမေး
ကြည့်တာ ဟဲ့...ခြေထောက်ကဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲ"
ဆော့ဂျင်နဲ့ကိုယ်ပြန်လာတဲ့အချိန်မှာမီးဖိုချောင်ဝင်နေတဲ့
မာမားကသူ့ဒဏ်ရာကိုအခုမှသတိထားမိပုံရသည်။
"ချော်လဲတာ မာမား သမီးအိမ်စာလုပ်ဖို့တက်တော့မယ်နော်
ဒီနေ့စာနည်းနည်းများလို့"
"တက်ပါရှင် ခြေထောက်ကိုသေချာဂရုစိုက်နော်ငါ့သမီးခြေ
ထောက်မှာအမာရွတ်တွေကျန်ခဲ့မယ် အော်...ဆော့ဂျင်ကို
ဗိုက်ဆာရင် အောက်ဆင်းစားဖို့ပြောလိုက်ဦး ဒီကောင်လေး
ထမင်းတောင်ဆင်းမစားဘူး"
"ဟုတ် သမီးပြောလိုက်မယ်"
ထို့နောက်ဆော့ဂျင်အမေလည်းစာလုပ်နေရင်းဗိုက်ဆာလာမယ်ထင်တဲ့ဆော့ဂျင်အတွက်စားစရာတစ်ခုခုကိုပြင်ဆင်ဖို့လုပ်လိုက်တော့သည်။
သူမရဲ့ခွေးပေါက်လေးတွေကြီးလာလိုက်တာ အလယ်တန်း
တောင်ရောက်နေကြပြီ။ငယ်ငယ်ကလိုပဲတဂျီဂျီရန်ဖြစ်ကြသေး
ပေမဲ့ သိပ်ပြီးစိတ်ဆိုးစိတ်ကောက်မရှိတော့တာကိုပဲသူမကတော့ဝမ်းသာနေမိတော့သည်။
.
.
"ဂျင်ဂျင်...ငါဝင်လာပြီနော်"
တံခါးခေါက်ပေမဲ့အသံလည်းပြန်မကြားရတာကြောင့် သူမ
ဘာသာပဲဖွင့်ဝင်လာခဲ့တော့သည်။တွေ့ပါပြီ စားပွဲပေါ်မှာမှောက်ပြီးအိပ်ငိုက်တဲ့ဆော့ဂျင်ကို။
"ဂျင်!!!"
နားနားကိုကပ်ပြီးအော်လိုက်ပေမယ့် အနည်းငယ်တွန့်သွားရုံ
ကလွဲပြီးဘာမှဖြစ်မလာ။ပါးမှာလည်းသူမညနေက ကိုက္ထားတဲ့အရာကအကွင်းလိုက်။
"ဂျင်!! အိမ်စာလုပ်မယ် ထထ နင်တော်တော်ပျင်းနေတာပဲ
ထမင်းတောင်ဆင်းမစားဘူးဆို မာမားစိတ်ပူနေပြီ ဟဲ့!!"
အိပ်ငိုက်နေတယ်ပဲမှတ်လို့ပါးကိုဆွဲညှစ်လိုက်ပေမယ့် အခနဲအော်သံနဲ့အတူမျက်နှာမဲ့သွားသည်။ပြီးတော့ သူမခံစားမိတာကသာမန်ထက်တဲ့ပူနေတဲ့ပါးတွေ။
"ဝ န်း.....ပါး..မ..ညှစ်..နဲ့..ဟာ"
"ဖျားနေတာလား ဂျင်"
"မသိဘူး"
ပါးလေးတွေကလည်းရဲနေတာကြောင့်သေချာပေါက်ဖျားနေတယ်ဆိုတာကိုသူမသိလိုက်သည်။
"ခွေးမ.....တအားကိုက်ပစ်တယ် သွားဆိပ်တက်နေပြီထင်
တယ်"
"နေဦး...မာမားဆီမှာဆေးသွားတောင်းလိုက်မယ်"
ထသွားဖို့လုပ်ပေမယ့်ဖျက်ခနဲလက်ကိုဆွဲလာတောကြောင့်
ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။
"မသွားနဲ့....ဘာဖြစ်တာလဲလို့မေးရင်ခွေးကိုက်တာလို့ဖြေရမှာလား??ငါအောက်တောင်မဆင်းတာကို"
သူပြောလိုက်တာကြောင့် ဂျူဝန်းခေါင်းငုံ့သွားတာကိုတွေ့လိုက်
သည်။တော်ပါတော့ ထပ်ပြီး....
"ဟင့်....ငါ ငါလုပ်တာလို့ပြောပြီးအဆူခံလိုက်မယ်"
ထပ်ပြီးမငိုဖို့ဆုတောင်းလိုက်ပေမယ့် မျက်နှာကိုလက်နဲ့အုပ်
ပြီးစငိုနေပြီဖြစ်သည်။
"ဝန်းရာ....နင်ငိုရင်ငါစိတ်ညစ်တယ်နော်!!!"
"ဘယ္လိုလုပ္မလဲ....ငါလုပ်လို့ဖြစ်တာလေ!!"
"ဘာလို့တအားကိုက်လဲပြော??"
"......"
သူတအားကိုက်ပစ်လိုက်မှန်းသူ့ဘာသာသိတော့ဘာမှပြန်မ
ပြောပေ။တကယ်တော့ဆော့ဂျင်လည်းစိတ်ထဲမထားပါ။
"သြား....အောက်မှာမာမားလုပ်ပေးထားတဲ့မုန့်တွေယူပြီးပြန်
တက္လာခဲ့ ညနေကဝယ်ထားတဲ့ဆေးတွေထဲမှာအကိုက်အခဲပျောက်ဆေးပါတယ် အဲ့ဒါသောက်လိုက်မယ်"
ခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်လုပ်ပြီးထွက်သွားတော့မှသူလည်းစားပွဲပေါ်ကိုပြန်မှောက်ပြီးမှေးနေလိုက်တော့သည်။
တစ်နေ့ထဲမှာပဲ နှစ်ယောက်သားဒေါသတွေထွက်ပြီးဒဏ်ရာ
ကိုယ်စီပေးခဲ့ပေမယ့် အချင်းချင်းစိတ်မကောင်းဖြစ်ပြီးတော့ပဲအဆုံးသတ်သွားရသည်။
ထိုနေ့ညကဂျူဝန်းမှာ ဆော့ဂျင်အိမ်စာတွေကိုပါကူလုပ်ပေးခဲ့သလို ဆော့ဂျင်မှာလည်းစားပွဲပေါ်မှာမှောက်ရင်းသာအိပ်ပျော်သွားတော့သည်။
Tbc
Daily update တော့မဟုတ်ပါဘူးနော်
အခုကရေးထားပြီးသားလေးရှိနေလို့တင်လိုက်တာပါ💖