ကၽြန္ုပ္စားပြဲခုံေရွ႕တြင္ ထိုင္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ုပ္ႏွင့္စုပိုင္၏ တစ္ခုတည္းေသာ ေတြ႕ဆုံမွုအေၾကာင္းကို ယြဲ႕ခ်ီအား ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္လည္ေျပာျပေနသည္။
ယြဲ႕ခ်ီက ကၽြန္ုပ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ေနၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာအမူအရာသည္ ေရေသကန္ကဲ့သို႔ ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့လ်က္ရွိသည္။ ေမၽွာ္စင္ေအာက္မွ သူမ၏ဝမ္းနည္းဖြယ္ငိုေႂကြးမွုအေၾကာင္း ကၽြန္ုပ္ေျပာျပသည္ကို ၾကားရေသာအခါမွသာ သူ႐ုတ္တရက္တြန့္ဆုတ္သြားေလ၏။
ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ုပ္သူ႔အား ေျပာလိုက္သည္။
"ငါသူမအတြက္ အိပ္မက္တစ္ခု လုပ္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ မင္းသူမကို တကယ္ေတြ႕ခ်င္ရင္ ငါမင္းကို သူမအိပ္မက္ထဲ ထည့္ေပးလို႔ရတယ္။ အဲ့ဒါကို သူမရဲ့အတိတ္အျဖစ္ ေျပာင္းလိုက္ၿပီး မွတ္ဉာဏ္ေတြထဲကေန ငါတို႔သူမကို ရွာလို႔ရတယ္။ အဲ့လိုဆိုရင္ေတာ့ သူမကို ေတြ႕ေလာက္မွာပါ"
"ခင္ဗ်ားေရာ ဘာလိုခ်င္လဲ"
သူေခါင္းေမာ့ကာ ေမးခြန္းထုတ္လာ၏။
ကၽြန္ုပ္ခဏမၽွစဥ္းစားၾကည့္ၿပီးေနာက္ ဘာမွမလိုခ်င္ေသာေၾကာင့္ သူ႔ကိုသာ ေမးလိုက္သည္။
"မင္းသူမကို ခ်စ္ခဲ့လား"
သူသည္ သူ႔အၾကည့္ထဲမွ ခံစားခ်က္မ်ားကို ဖုံးကြယ္ရန္ မ်က္လုံးမ်ားကို ေအာက္ဘက္သို႔ စိုက္ခ်ထား၏။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသြားၿပီး ေနာက္ဆုံးတြင္ သူျပန္ေျဖလာခဲ့သည္။
"လြန္ခဲ့တဲ့သုံးႏွစ္ သူမေပ်ာက္သြားၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သူမကို လိုက္ရွာေနခဲ့တာ။ အားလိုင္ေျပာတာကေတာ့ သူမက ကၽြန္ေတာ့္အမိန့္ေတြကို မနာခံခ်င္ေတာ့လို႔ ထြက္ေျပးသြားတာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထပ္ျမင္ေနရတာထက္ အေသပဲခံလိုက္မယ္လို႔ ဆိုေလာက္တဲ့အထိ သူမကကၽြန္ေတာ့္ကို မုန္းေနလို႔တဲ့"
"ဒါေပမယ့္..."
သူခဏရပ္ဆိုင္းလိုက္သည္။ သူ႔အသံသည္ ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့ေနဆဲျဖစ္ေသာ္လည္း ၎၌ ေသခ်ာမွုတစ္စိတ္တစ္ပိုင္းပါဝင္ေနသည္။
"ကၽြန္ေတာ္မယုံဘူး"
"မင္းက ဘာလို႔မယုံရတာလဲ"
အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိပါဘဲ ထိုသူ၏ ယုံၾကည္မွုလြန္ကဲေနျခင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ုပ္ေဒါသထြက္သြားၿပီး ေဒါသအေလ်ာက္ ဆက္မေျပာဘဲ မေနနိုင္ေတာ့။
"ငါ့ဆရာသာ မင္းလိုလူမ်ိဳးျဖစ္ေနရင္ ေဝးေဝးေျပးနိုင္သေလာက္ ငါထြက္ေျပးမွာပဲ။ ၿပီးေတာ့ မင္းအစား ေသျခင္းတရားကိုပဲ ေရြးမိလိမ့္မယ္"
"ခင္ဗ်ားက သူမနဲ႔ ကြာတယ္ေလ"
ကၽြန္ုပ္စကားကို ၾကားၿပီးေနာက္ သူ႔ႏွုတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းမ်ား ေကြးညြတ္လာကာ အျပဳံးခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့တစ္ခုျဖစ္တည္လာ၏။
"သူမက ကၽြန္ေတာ့္ကမၻာမွာရွိတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာသူပဲ။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ သူမႀကီးျပင္းလာတာကို ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့တယ္။ ဒီကမၻာေပၚမွာ သူမကို ကၽြန္ေတာ့္ထက္ပိုၿပီး နားလည္တဲ့သူမရွိဘူး။ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တယ္။ သူမ,ေသရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာပဲေသဖို႔ ေရြးခ်ယ္မွာ"
ထိုသူသည္ သံသယအရိပ္အႁမြက္မၽွပင္ မရွိဘဲ ေျပာဆိုေနေလ၏။ ေဒါသူပုန္ထသြားေသာ ကၽြန္ုပ္သည္လည္း အံႀကိတ္ကာ စုပိုင္အတြက္ ခံျပင္းမိသြားသည္။ သို႔ေသာ္ မ်က္ဆံကိုသာ လွန္လိုက္ၿပီး သည္းခံရင္း ေျပာလိုက္သည္။
"ဒီေန႔ညငါတို႔ သူမအိပ္မက္ထဲဝင္ၾကမယ္"
"ေကာင္းပါၿပီ"
သူကား တုံ႔ဆိုင္းျခင္းမရွိဘဲ ေခါင္းညိတ္ျပေလ၏။
ထိုည၌ အစီအစဥ္မ်ားကို ကၽြန္ုပ္ျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ သူႏွင့္အတူပါလာေသာ သူ၏စြမ္းအားအႀကီးဆုံးကူသတၱဝါ'ကၽြယ္ရွား'တစ္ျဖစ္လဲ ထိုမိန္းကေလးအား တံခါးေပါက္ကို ေစာင့္ၾကပ္ခိုင္းရန္ ယြဲ႕ခ်ီအား ေတာင္းဆိုလိုက္သည္။
ၿပီးေနာက္ သူ႔ကို လဲေလ်ာင္းေစၿပီး အနီေရာင္ႀကိဳးေလးျဖင့္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးအား ရစ္ပတ္လိုက္ၿပီး ႀကိဳး၏အျခားတစ္ဖက္ကို ကၽြန္ုပ္ကိုယ္ပတ္လည္၌ တြဲခ်ည္လိုက္သည္။ ကၽြန္ုပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး ဝါးကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ အိပ္စက္ၿပီး မ်က္လုံးမ်ားကို မွိတ္ထားၾက၏။
မ်ားမၾကာမီ ကၽြန္ုပ္ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ စူးရွေသာအလင္းတစ္ခုကို ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ ၎ဆီသို႔ လမ္းေလၽွာက္သြားေလရာ ကၽြန္ုပ္ေရာက္လာမွုကို ေစာင့္ဆိုင္းေနေသာ ယြဲ႕ခ်ီကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူ႔နားသို႔ ကၽြန္ုပ္ေရာက္ေသာအခါ ထိုေနရာသည္ စစ္ေျမျပင္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားၿပီး ကၽြန္ုပ္သည္လည္း ဦးတည္ရာမ်ိဳးစုံမွလာေသာ စစ္သည္မ်ား၏ စစ္ညာသံမ်ား၊ စစ္ျမင္းမ်ား၏ သဲသဲမဲမဲဟီသံမ်ားျဖင့္ ႐ုတ္ခ်ည္းဝန္းရံခံလိုက္ရ၏။
ထိတ္လန့္သြားေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ုပ္သည္ တုန္လွုပ္မိၿပီး ယြဲ႕ခ်ီအား ခ်က္ခ်င္းေမးျမန္းလိုက္ေလသည္။
"ဒါဘယ္ေနရာလဲ"
ယြဲ႕ခ်ီသည္ ခြန္းတုံ႔မျပန္ဘဲ သူ႔အၾကည့္ကမူ အေဝးတစ္ေနရာသို႔ အာ႐ုံစူးစိုက္လ်က္ရွိသည္။
သူေငးၾကည့္ရာသို႔ ကၽြန္ုပ္လိုက္ၾကည့္မိေသာအခါ စုပိုင္ကိုသာ ေတြ႕လိုက္ရေလ၏။
၎သည္ ကၽြန္ုပ္သူမအား ေနာက္ဆုံးေတြ႕ခဲ့ေသာေန႔ျဖစ္သည္။ ေမၽွာ္စင္ေအာက္ေျခ၌ သူမသည္ စစ္သူႀကီး၏ ခႏၶာကိုယ္အား ေပြ႕ဖက္ကာ ငိုေႂကြးေန၏။
သူမ၏ ရွိုက္သံမ်ားသည္ မရပ္မနားထြက္ေပၚေနၿပီး ကၽြန္ုပ္ႏွင့္ ယြဲ႕ခ်ီသည္လည္း တိတ္တဆိတ္အနားကပ္သြားၾကသည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ ကၽြန္ုပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးသည္ ဝိဉာည္မ်ားကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ အျခားသူမ်ားက ကၽြန္ုပ္တို႔အား မျမင္နိုင္သလို ကၽြန္ုပ္တို႔ကလည္း သူတို႔အား ထိေတြ႕၍မရနိုင္ေပ။
ယြဲ႕ခ်ီႏွင့္ ကၽြန္ုပ္သည္ ထိုသူႏွစ္ေယာက္၏ေဘး၌ မတ္တပ္ရပ္ေနၿပီး မၾကာမီ စစ္သူႀကီးေျပာသည္မ်ားကို ၾကားလိုက္ရ၏။
"သခင္မေလးစု ငါတို႔ေတြ တစ္ခ်ိန္လုံး... တစ္ခ်ိန္လုံး မင္းကို လိုက္ရွာေနခဲ့ၾကတာ။ ဒုကၡေပးတဲ့ အဲ့ဒီအမတ္ခ်ဳပ္ႀကီးက စစ္သူႀကီးစုကို မုန္းလို႔... မင္းကို... မင္းကို သတ္ခ်င္ေနတာ။ ဒါေပမယ့္ စုမိသားစုရဲ့ က်န္တဲ့စစ္သူႀကီးေတြအားလုံး ဒီစစ္ပြဲမွာ... အသတ္ခံလိုက္ရၿပီ..."
စုပိုင္သည္ ထိုေနရာတြင္ ဒယီးဒယိုင္မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ ထိုခဏ၌ ျမားေပါင္းမ်ားစြာသည္ ေကာင္းကင္ယံကို ေဖာက္ထြင္းလာၾကေလရာ စုပိုင္သည္လည္း ျမားမ်ား၏ သည္းႀကီးမဲႀကီးတိုက္ခိုက္မွုကို ပိတ္ဆို႔ရန္ သူမလက္မွ အဆိပ္ရွိကူပိုးေကာင္မ်ားကို လ်င္ျမန္စြာ လႊတ္ထုတ္ၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တုံ႔ျပန္လိုက္ေလ၏။
စစ္သူႀကီး၏ ခႏၶာကိုယ္အား သူမလက္ေမာင္းမ်ားၾကား တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႕ဖက္ထားရင္း ေျမျပင္ေပၚတြင္ တစ္ပတ္လွည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ႀကီးမားေသာ သူမေႁမြႀကီး၏ ေနာက္ေက်ာေပၚသို႔ ခုန္တက္လိုက္ၿပီး စစ္ေျမျပင္ကိုျဖတ္ရန္ ေႁမြႀကီးအား လ်င္ျမန္စြာ လမ္းညႊန္၍ ထြက္ေျပးသြားေလ၏။
သူမျပဳလုပ္လိုက္ေသာ အျမန္ႏွုန္းသည္ အလြန္တရာလ်င္ျမန္ေလရာ ယြဲ႕ခ်ီသည္ ကၽြန္ုပ္အား ျမဲၿမံစြာဆုပ္ကိုင္ထားရင္း သူမေနာက္သို႔ လိုက္သြားၾကသည္။ သူမသည္လည္း ကၽြန္ုပ္တို႔မ်က္ေမွာက္၌ပင္ လူအုပ္ထဲသို႔ တိုးဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။
စုပိုင္သည္ လမ္းတစ္ေလၽွာက္လုံး ရပ္နားျခင္းမရွိဘဲ ထြက္ေျပးေနၿပီး ေနာက္ဆုံး၌ လိုက္လာၾကေသာ စစ္သည္မ်ားထံမွ ေရွာင္တိမ္းၿပီး ေတာင္ကုန္းထိပ္သို႔ ေရာက္သြားေလ၏။ သူမေမာပန္းစြာ အသက္ရွူေနစဥ္ ခဏအတြင္း ျမင္းသည္ေတာ္အနည္းငယ္သည္ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွ ထြက္ေပၚလာၾကသည္။ ထိုအသစ္ေရာက္လာသူမ်ားအားလုံးသည္ ေတာင္ပိုင္းေက်ာက္ျပည္၏ အဝတ္အစားမ်ားဝတ္ဆင္ထားၾကသည္။
စုပိုင္သည္ သူတို႔အားၾကည့္ၿပီး အသက္ျပင္းျပင္းရွူေနရင္း ေမးလိုက္သည္။
"ခုနက ရွင္တို႔ကၽြန္မကို ဘာလို႔လာမကူညီတာလဲ"
"စစ္ပြဲက မၾကာခင္ၿပီးေတာ့မယ္"
အျခားတစ္ဖက္မွ နားလည္ရခက္ေသာ အေျဖတစ္ခု ျပန္ေျပာလာျခင္းျဖစ္သည္။
စုပိုင္သည္ ၾကက္ေသေသသြားၿပီး ထိုသူက သူမအား ဆက္ေျပာလာသည္ကို ၾကားလိုက္ရ၏။
"မင္းလို ဟန္လူမ်ိဳးတစ္ေယာက္က ေတာင္ပိုင္းေက်ာက္ျပည္ကို တကယ္ကူညီမွာတဲ့လား။ မင္းသမီးအားလိုင္က ငါတို႔ကို အကုန္ေျပာျပၿပီးသြားၿပီ။ မင္းက ကူအဆိပ္သခင္ကို ျဖားေယာင္းခ်င္႐ုံပဲမို႔ အနာဂတ္မွာ ေတာင္ပိုင္းေက်ာက္ျပည္တစ္ခုလုံးကို အျမစ္ျဖတ္သုတ္သင္ပစ္နိုင္တယ္"
ထိုစကားမ်ားကို ေျပာေနရင္းျဖင့္ သူသည္ ဓားကိုဆြဲထုတ္ၿပီး သူမထံသို႔ တျဖည္းျဖည္းေလၽွာက္လာသည္။
စုပိုင္ျပဳံးလိုက္သည္။ သူမလက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ စစ္သူႀကီး၏ ေရခဲတမၽွေအးစက္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္အား ျမဲၿမံစြာဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး လက္ဆစ္မ်ားမွာ ျဖဴေဖ်ာ့လ်က္ သူမအျပဳံးသည္လည္း ေမွးမွိန္လ်က္ရွိသည္။
"ဒါဆို ရွင္က တကယ္အဲ့လိုထင္တယ္ေပါ့"
သူမစတင္ရယ္ေမာေလသည္။
"ေတာင္ပိုင္းေက်ာက္ျပည္အတြက္ ကၽြန္မအသက္ကိုရင္းခဲ့တယ္။ ေတာင္ပိုင္းေက်ာက္ျပည္အတြက္ ကၽြန္မတိုင္းျပည္ကလူေတြကို သတ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဒါက ရွင္တို႔ကၽြန္မကို တကယ္ထင္ေနၾကတဲ့ပုံစံေပါ့ေလ"
ေနာက္ဆုံးတြင္ သူမအကႌ်လက္အတြင္းမွ ကူပိုးေကာင္မ်ားကို လႊတ္ထုတ္ကာ သူမ၏ စပါးအုံးေႁမြႀကီးကိုမူ ၎တို႔အတြက္ လမ္းေၾကာင္းဖြင့္ေပးရန္ သုံးလိုက္ၿပီး သူမကို ဝိုင္းရံထားသမၽွသူတို႔အား တျဖည္းျဖည္းတိုက္ခိုက္ေလ၏။ ျမားမိုးမ်ားသည္ သူမထံသို႔ ဦးတည္ရြာသြန္းလာၾကၿပီး သူမ၏ အကာအကြယ္မဲ့ေသာ ေနာက္ေက်ာသည္ ျမားမ်ားျဖင့္ ေဖာက္ထြင္းခံရေသာ ပစ္မွတ္ျဖစ္ေနသည္။ သူမပါးစပ္အျပည့္ျဖင့္ ျပင္းထန္စြာ ေသြးမ်ားအန္ထြက္လာေသာ္လည္း ေႁမြကိုယ္ထည္အား ဆုပ္ကိုင္ထားမွုကို မေလၽွာ့ပစ္ဘဲ ဆက္ရွိေနၿပီး အျခားလက္တစ္ဖက္ကမူ ႐ုပ္အေလာင္းအား တင္းၾကပ္စြာေပြ႕ဖက္ထားေလ၏။
သူမမ်က္ႏွာကို ထိုလူေသဆီသို႔ နီးကပ္စြာ ငုံ႔ခ်လိုက္ရင္း ေျပာေနသည္။
"စုစန္း နင္ေျပာတာကို ငါမယုံဘူး"
"စုစန္း မဟာယြဲ႕ျပည္ကို ငါဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာနိုင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာင္၊ ေတာင္ပိုင္းေက်ာက္ျပည္ရဲ့လူထုက ငါ့ကို သူလၽွိုလို႔ ယုံေနၾကတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ ငါ့မွာ ေနစရာအိမ္ရွိေနေသးတယ္"
"စုစန္း ငါ့ဆရာက ေျပာဖူးတယ္။ သူငါ့အတြက္ ေနစရာအိမ္ျဖစ္ေပးမယ္တဲ့။ ငါသူ႔ကိုယုံတယ္"
ထိုစကားမ်ားကို ေျပာေနရင္း သူမမ်က္ရည္မ်ားသည္ စုစန္း၏ ျဖဴေရာ္ေနေသာ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ စီးက်သြားၿပီး သူ႔ပါးေပၚရွိ ေသြးမ်ားျဖင့္ ေရာေႏွာသြားၾကသည္။
ကၽြန္ုပ္လည္း ကၽြန္ုပ္ေဘးတြင္ရပ္ေနေသာ ယြဲ႕ခ်ီအား ဖ်တ္ခနဲလွည့္မၾကည့္ဘဲ မေနနိုင္ေတာ့။
သူ႔အား ကၽြန္ုပ္ေမးလိုက္သည္။
"ေနာက္ေတာ့ မင္းဘာလုပ္ခဲ့တာလဲ"
သူသည္ ျပန္မေျဖဘဲ ကၽြန္ုပ္အား ဆြဲေခၚလာေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ုပ္တို႔လည္း စုပိုင္ေနာက္သို႔ နီးကပ္စြာ လိုက္သြားၾကေလ၏။
ေကာင္းကင္ယံတြင္ ထိန္ထိန္သာေနေသာ လမင္းသည္ ေတာက္ပလ်က္ရွိသည္။ ေျမျပင္ေပၚသို႔ ျဖာက်ေနေသာ ၎၏အလင္းေရာင္သည္ ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့ၿပီး ေရတြင္းပ်က္တစ္ခု၏ ေရေသမ်ားကဲ့သို႔ အသက္မဲ့လ်က္ရွိေသာ ယြဲ႕ခ်ီမ်က္ဝန္းမ်ား၏ ၾကည္လင္ျပတ္သားမွုကို ကၽြန္ုပ္အား ျမင္ရေစ၏။