MARSHALL's POV
Sa isang iglap lahat nagbago, sa isang iglap nawala lahat at sa iglap 'yung dating masaya naming samahan na wala.
Simula ng nalaman nila ang totoo nagbago ang tingin nila sa'min, parang 'yung masayang bonding namin kanina napalitan ng takot at kaba ngayon.
Pinapakinggan ako si Fiolee na kasalukuyang umiiyak dahil sa mga na gawa niya, naikwento na namin lahat at halos gusto niya na ding patayin ang sarili niya dahil sa mga na gawa niya.
Napatay niya ang mga taong matagal na nanilbihan sa'min, at na patay niya ang tinuturing naming kapatid, si Prince.
Tama patay na siya at bukas isisilang siyang muli sa ibang katauhan at kaanyuan bilang isang bampira. Alam ko kinamumuhian niya ang pagiging bampira namin pero tinanggap niya ito, ano kaya magiging reaksyon niya kung bukas pagising niya isa na siya sa mga kinamumuhian niyang nilalang?
Nahihirapan ako para kay Prince, mukhang sobrang laking gulo nga ang naidulot ni Renz, napabuntong hininga ako at nakamot ang ulo ko habang kinukumbinsi si Fiolee na panay pa rin ang iyak.
"Fiolee tahan na please buksan mo na 'tong pinto." kanina ko pa siya inaamo pero ayaw niya tumigil sa pag-iyak, hindi naman ako makalapit sa kaniya dahil sinaraduhan niya ko ng pinto at ito ako ngayon nasa labas ng kwarto at pinipilit pa rin siyang pag buksan ako.
"Please Marshall iwan mo muna ko." lumayo na ko sa pinto pero bago ako tuluyang umalis ay kinausap ko ulit siya.
"Please Fiolee wala kang ibang gagawin sa sarili mo ah, hindi mo kasalanan 'yun." inintay ko ang sagot niya pero puro hikbi at iyak lang ang narinig ko.
Kaya dumaretsyo na ko sa kwarto at na datnan ko doon sila Jude, Dexter at Angelo na nag iimpake ng mga gamit nila.
"Aalis na kayo? Hindi niyo lang ba iintayin ang paliwanag ko?" Nakita kong tumingin sa'kin si Dexter at Jude pero si Angelo patuloy pa rin sa pag iimpake.
"Aalis na kami dito, tama na ang mga nakita namin," sabi ni Angelo at sabay buhat ng mga gamit niya, hinawakan ko siya sa braso ng makadaan siya sa'kin.
"Please Angelo, wala kaming ibang sinasaktan. Kahit ganito kami pinipilit namin mamuhay ng normal kaya sana walang makakaalam nito." tumango at marahas na binawi ang braso niya sa pagkakahawak ko.
"Oo pangako wala, pero ipangako mo rin sa'min na makakauwi kami ngayon ng ligtas at hindi niyo kami gagawing hapunan." mataray niyang sabi kaya tumango na lang ako kahit masakit sa'kin ang mga paratang niya.
Lumabas na siya ng kwarto at sumunod si Jude at Dexter pero bago sila tuluyang makaalis sa mansion ay malungkot akong binati ni Dexter at Jude.
"Advance happy Birthday na lang dude." tinapik ako ni Jude sa balikat.
"Walang makakaalam ng tungkol dito." dagdag pa niya.
"Marshall pasensya na pero natatakot ako, kaya siguro lalayo muna kami." tinapik niya ko at tumango rin si Dexter sa pag sangayon kay Jude.
"Sige, sana bumalik ang tingin niyo sa'min kahit ganito kami." nagbuntong hinga lang siya saka tumalikod sa'kin, 'yung pagtalikod na 'yun ang pinakamasakit na naramdaman kong desisyon galing sa kanila, meaning kasi nun hindi nila maipapangako na matatanggap pa nila kami sa kabila ng mga nalaman nila ngayon.
Nalamukos ko na lang ang mukha ko habang nakikita kong papalayo ang sasakyang sakay nila, saka ako bumalik sa loob ng mansion at sinilip si Fiolee sa kwarto.
"Fiolee." kumatok ako at ilang katok lang ay bumukas na ito.
"Salamat naman at binuksan mo na din." nakasimangot lang siya at nakatungo.
"Marshall kasalanan ko 'to." bigla niya ko niyakap at nag-iiiyak na naman sa dibdib ko, sobrang sakit niyang makita sa ganung sitwasyon kaya lahat gagawin ko mapangiti lang siya ulit.
"Please Fiolee wag mong sisihin ang sarili mo, walang may gusto nun, walang sumisisi sayo dahil simulat sapul si Renz 'yun." umiling siya at humarap sa'kin.
"Hindi Marshall! Kung hindi ako makulit at hindi nagpapaakit sa buwan ay hindi mangyayari 'yun! Walang mamamatay Marshall!" Hinawakan ko ang magkabilang balikat niya at tinitigan ko siya sa mata.
"Fiolee please, tama na. Walang may kasalanan nito kung 'di Renz lang, hindi niya lang talaga na kontrol ang sariling galit at inggit niya. Isa pa Fiolee parte mo lang siya, hindi siya ang kabuuan mo." napatitig siya sa'kin at saka umiyak sa dibdib ko.
"Marshall sorry." sorry siya ng sorry.
"Sorry dahil na sira ko ang sana masaya mong birthday." hinaplos ko ang buhok niya.
"Magiging masaya pa rin naman 'to basta maging masaya ka eh." tumingala siya at tumingin sa'kin.
"Bakit ba ganiyan ka Marshall?" ngumiti ako at pinunasan ang luha niya.
"Buo naman ako basta nasa tabi kita eh, masaya ako pagmasaya ka at higit sa lahat kakayanin ko lahat basta and'yan ka." ngumiti ulit ako sa kaniya.
"Kaya Fiolee sana ngumiti kana, kasi triple ang sakit nun pabalik sa'kin, at sana Fiolee buoin mo ang birthday ko bukas. May time pa naman para mabawi mo 'yun kung gusto mo lang naman haha." ngumiti siya ng mapait.
"Susubukan ko sorry talaga Marshall." hinalikan ko siya sa noo.
"Ayos lang, basta wag kana ulit iiyak." tumango siya sa'kin at niyakap ako, nag stay kami sa ganung posisyon hanggang sa nakatulog na siya sa bisig ko.
Kinabukasan ay na gising na si Prince, lahat kami naka antabay lalo na si Reyly at Fiolee. At nung naimulat na ni Prince ang mga mata niya ay agad siyang napaluha dahil alam niya na ang kinasapitan niya. Nilapitan namin siya agad ganun din si tita Fionna na kakagaling lang din sa hilo at mga sugat.
Kinausap namin siya at pinahinahon na agad niya namang tinanggap pero halos mabagsakan na siya ng lupa at langit sa sitwasyon niya ngayon para sa kaniya. Hindi niya daw ito tanggap at habang buhay niya itong papasanin, itinuturing niya itong isang sumpa at lalo na daw siyang mahihirapan kung nalaman ng mga magulang niya ang nangyari sa kaniya pero wala siyang balak ipaalam sa mga ito dahil baka pagtawanan at hindi lang siya paniwalaan ngunit ang ikinatatakot niya ay ang paghahanap niya ng sariwang dugo.
Nandidiri siya sa sarili niya.
Nandidiri siya sa pagkatao niya.
Natatakot siyang makasakit ng mga mahal niya sa buhay. .
Ganun din angnaramdaman ko dati, sana katulad ko ngayon matanggap niya rin ang sumpangmayroon siya ngayon.
TO BE CONTINUED