I extend my arms, signs that I'm taking my bag. He smile and gave it to me, nagpasalamat naman ako sa kaniya.
"I'd better be going." As I start to step my feet away from him, he softly grabs my wrist.
I froze as my heart started to beat fast. I feel that familiar feeling, but it's different, like there's something more special, under the shady sky.
A touch of him made me longs for someone, a touch of a friend it's been a years since I last feel. As time passed I realize what is the most weakness of an introvert, it's the truth that we can easily attached by someone who made an effort to be with someone like us, katotohanan na sadyang nakakatakot, dahil pwede ito ang maging dahilan ng aming pagka-durog, kapag dumating iyong araw na ang taong nakasanayan ay bigla na lamang mangi-iwan.
He slowly removed his hand from my wrist. Kinuha niya sa kaniyang bulsa ang kaniyang cellphone, then when he darted his sight on me, his lips curved into a smile again.
"Come on." He started to walk towards me, with a cold atmosphere, it's the opposite of what I'm feeling right now.
"It's unfair you know..."
"H-Ha?" He bit his lower lip, with a smile hiding on it.
"Our groupmates already have pictures on my phone, ikaw wala pa."
"Meron na kaya!" Pinagtaasan niya ako ng kilay, bahagya pa na natawa.
"It's not counted." Bahagyang naningkit ang aking mga mata.
"Stop being adorable." I started to feel the heat in my cheeks.
"And stop lying," tugon ko naman sa kaniyang sinabi. I laugh, a mirthless one. Nanatili akong tahimik.
"I want to see your genuine smile, okay?" I feel his left arm on my left shoulder, napalingon ako roon. I was about to move away because I'm afraid that he'll hear my crazy heartbeat when he pulled me to remove the remaining space between us.
"Ayos na siguro iyong kanina." Umiling siya, napasimangot tuloy ako na sakto namang pagpindot niya sa camera. Lumayo ako agad sa kaniya.
"Hey, i-delete mo iyan Jranillo." He laughed then bit his lower lip, ngunit kalaunan ay napahinto at napatitig sa akin, napalunok naman ako.
"What did you call me? Jranillo?"
Dahan-dahan akong tumango.
"There's nothing wrong with that," sabi ko sa kaniya, hindi siya kumibo. Maya-maya lamang ay lumawak ang ngisi sa labi niya.
"Is it okay if I save this picture of yours?" Ipinakita niya sa akin ang picture, I was so epic there.
Sinubukan kong kunin ang kaniyang cellphone para burahin iyon, ngunit bukod sa inilalayo niya iyon ay mas matangkad siya sa akin.
"I'll delete this picture, when starting now you'll call me by my nickname, Jandred." Napatitig ako sa kaniya. I wanted to punch myself, his beautiful face was getting into my heart and making it flutters crazily.
"Okay, pero paki-usap, burahin mo iyong picture ko riyan." Ngumiti siya sa akin, may pinindot sa kaniyang cellphone at saka ipinakita sa akin ang pag-delete roon, at saka pa lamang ako nakahinga ng maluwag.
"Can I go?" tanong ko.
"Yes!" Magsisimula na sana ako muling maglakad ng muli kong marinig ang kaniyang boses.
"Pagkatapos natin mag-picture." Napabuntong-hininga ako, lumapit siyang muli sa akin, hindi niya naman na tinanggal ang natitirang espasyo sa pagitan namin kaya hindi na rin ako nailang pa ng masiyado.
"1, 2, 3...smile!"
I admitted that I'm happy inside. I know for others this closeness was just nothing, but for me, it's already special.
Kakatapos ko lang magpalit ng uniporme, tumingin ako sa salamin sa comfort room at ini-ayos na ang aking buhok, at nag-polbo ng kaunti, pagkatapos ay dumiretso na ako sa canteen. Habang umo-order ng pagkain ay hindi pa rin matanggal-tanggal ang kakaibang saya na aking nararamdaman.
Tiningnan ko ang cellphone ko para makita ang mensahe ni Chelsea na hindi ko nabuksan kanina dahil nagbabayad ako sa aking binili.
According to her message she's already at the campus, nilagay niya lamang daw ang kaniyang bag sa classroom.
I was drinking when my phone's message tone rang again, and it was a message from Chelsea, pupunta na raw siya dito sa canteen, nag-reply naman ako.
Natapos na ako sa pagkain, tinext ko siya na sa classroom na lamang ako hintayin. I'm already done eating my lunch, pagkatapos kong magpunta sa restroom para magsipilyo ay dumiretso na rin ako kaagad sa classroom namin.
I was at the entrance door of the classroom when I heard some of my classmates' guffaws, and when I continued walking in, I saw Chelsea chasing Jranillo.
"Yung sa akin na epic lang iyong buburahin ko!" sigaw ni Chelsea.
"Promise! Iyong-iyo na iyong epic ng iba riyan," dagdag ni Chelsea habang tumatawa. Mukhang may pagka-epic collector talaga itong si Jranillo.
"Sa ganyan nagkatuluyan iyong lolo at lola namin!" Mukhang kanina pa sila tinutukso ng aming mga kaklase.
"Hindi naman sila bagay!" entra naman ni Eileen.
"Selos ka lang Eileen." Nanatili akong hindi gumagalaw sa aking kinatatayuan. Halos mapatalon naman ako ng biglang may nagsalita sa aking bandang likod. It was Patrick Rul.
"Why you're still here?" Pa-simple ko pa nilingon kung may katabi pa ba ako rito, sadyang nakakagulat lamang talaga, lalo na at ito ang unang beses na kinausap niya ako. Hindi ako naka-sagot kaagad, hanggang sa marinig ko ang mahina niyang pagtawa.
"Enjoying the show?" muling tanong niya.
"I know you remember me, I just want to say sorry about what the kid told you that time." Napalingon ako sa kaniya, he's also taller than me, he has this mysterious aura.
Halos magkapareho lamang sila ng hubog ng katawan ni Jranillo. He has this angelic face, with his monolid almond eyes,ngunit kung ikukumpara kay Jranillo, ay parang may nakaharang na pader sa kaniya, but maybe I'm wrong since we're not close, I can't be sure what kind of person he is.
"No, it's okay. At saka bata iyon." At hindi nagsisinungaling ang bata, sabi nga nila.
"So, bakit nga hindi ka pa gumagalaw dito sa kinatatayuan mo?" tanong niya sa akin, nagsimulang lumikot ang aking mga mata.
"I-I just want to..." I don't know how to answer him, bakit nga ba kasi tila na estatwa na ako sa aking kinatatayuan?
Napalingon akong muli ng marinig ko ang mahinang pagtawa niya, naiilang naman akong ngumiti, habang siya ay itinagilid ang kaniyang ulo.
"I want us to be comfortable with each other." He smiled at me. Agad akong nagsalita, natatakot na maisip niyang may kung anong galit ako sa kaniya.
"Komportable naman ako. I'm not really good at socializing, just so you know, pero halata naman ah..."
"Hmm, that's not a problem. I still want you to be a friend of mine." He extend his right hand, napatitig ako roon, bago iyon tinanggap.
"Friends," tugon ko.
"Sadyang lalanggamin pala tayo mga classmate!" Napalingon ako kay Elisa na halos tumili na habang nakalingon sa amin, naging dahilan iyon ng bahagyang paglayo ko kay Paul.
Napalingon ako kay Chelsea na tila hindi makapaniwala na nakatingin sa akin. On his side I saw Jranillo who's staring at me and in Paul's location now, with knitted brows.
"Hulya!" pagtawag sa akin ni Chelsea, nilingon ko naman si Paul at bahagya ng ngumiti sa kaniya, at saka dali-dali ng lumapit sa akin si Chelsea at hinala ako sa aming upuan.
"Ano iyon? Magkaibigan na kayo?" bulong na tanong niya sa akin, pagkatapos ay pinagtaasan ako ng kilay.
"He's the first one who approached me, actually nagsorry pa siya sa akin about doon sa sinabi ng bata."
"Then? Tinanggap mo naman ang pakikipagkaibigan niya sa iyo?" Hinarap ko na siya ng tuluyan, pagkatapos ay pinitik ng bahagya ang kaniyang noo.
"Aw! Hulya naman!"
"Naisip ko lang Chelsea, I'm just really the one who's making that past a big deal." Napatitig siya sa akin.
Marahil kung nai-kwento ko rin sa iba na nasaktan ako ng nasabihan ako na panget ng isang bata ay pagtatawanan lamang ako, lalo na at sa buhay normal naman na mangyari ang ganoon, ngunit ang totoo kung ganoon man ang maging dating sa ibang tao ay hindi nila ako masisisi. May kan'ya-kan'ya tayong pakiramdam, iyong mga pangyayari na para sa ibang tao ay ayos lamang, maaaring sa iba ay hindi. It's like we all have a heart, yet we have different emotions to feel about a certain situation.
Ito ang dahilan kung bakit hindi ko maintindihan ang ibang tao na ganoon na lamang sabihin ang salitang, ayos lang iyan, o kaya ay ang drama mo naman.
"Pero nasaktan ka. Kung ako ang kasama ng bata na iyon ay babawalin ko. Yes, it's only a kid, but admit it or not his simple word can damage your confidence that you build for a long time nang hindi lang ganoon kadali."
"I know the reason now why I want you to be my best friend. But don't worry Chelsea, I didn't believe that first impression last. Malay mo maging close rin natin si Paul." Nagkibit-balikat lamang siya.
Ngayon ay naglalakad na kami palabas ng University.
"Maging komedyante ka na lang kaya." Napalingon naman ako sa kaniya, naka-ngisi kahit na mukhang malalim naman na ang ini-isip.
"Ang tahimik ni Jandred hanggang sa mag-uwian." Kinakagat ko ang itaas ng aking labi.
His face expression flashed again in my mind, it's like a blank space. Nang hinila ako kanina ni Chelsea ay nadaanan ko siya ngunit hindi niya man lang ako tinapunan ng kaunting tingin, malayo sa Jranillo na mapang-asar kaninang umaga.
"I think he's mad, natigil kasi ang paghabol mo sa kaniya kanina ng dahil sa amin ni Paul."
"Ako nga dapat ang magalit hindi ba?"
"Bakit mo ba kasi siya hinahabol kanina?"
"Alam mo naman na mahilig ako mag-selfie sa phone niya, then may epic, so pumunta ako sa gallery ng phone niya para burahin, bigla naman niyang inagaw sa akin," sagot niya, ako naman ay unti-unti na lamang napatango.
It's not impossible right? Ang magkagusto ang isang Jranillo Dred kay Chelsea, parang version nila ang isa't-isa, they're really fit for each other.
Marahil din ay nabad-trip ito. She got the attention of Chelsea until Chelsea saw me and Paul.
"I think, he's just afraid to see someone's picture on his phone." She giggled. Napa-isip ako sa sinabi ni Chelsea, ngunit hindi na ako kumibo pa.
"By the way pahiram nga ako sandali ng phone mo, pa-open ako ng Facebook account ko, wala ng charge yung akin." Inabot ko naman ang phone ko sa kaniya.
"Nai-kwento ko na ba sa iyo, iyong nabasa ko sa newsfeed ko, about sa babae na humihingi ng tulong kasi pinalayas ng kapatid niya?" tanong niya, habang naglo-loading ang kaniyang Facebook, umiling naman ako.
"Kapatid niya ang nagpalayas sa kaniya?"
"Oo, kawawa nga iyong pamilya nila, may sakit pa naman iyong isa niyang anak, kaya ayon humihingi ng tulong."
Sadness and disappointment tore my heart. It's just hard to accept that kind of situation, ngunit ganoon pa man ay hindi na bago ang makarinig ng ganitong pangyayari.
Nakakalungkot na mismong kadugo mo pa minsan ang hindi mo mahihingan ng tulong, na ang inaasahan mong tao na nasa tabi mo ang siya pa palang magtataboy sa iyo sa oras ng iyong pangangailangan.
Masakit, na iyong itinuturin mong pamilya, ang manghuhusga, mangmamaliit at hihila sa iyo paibaba, sa halip na tulungan ka na umangat. I don't have any idea what the exact feeling they have because of what happened to them, but I know the feeling of being down by someone you thought who'll first believe on you. Naramdamanan ko na iyong pakiramdam na humihingi ka ng tulong ngunit sa halip na sa kaniyang kadugo mo makuha ay ituturo ka sa ibang tao.
Kaya hindi ko maintindihan ang isang taong magaling humingi ng tulong pagdating sa kaniyang sarili, ngunit kung makapagtulak ng taong nangangailangan ay wala man lamang pagaalinlangan.