Being alone sometimes is not that bad because you'll learn to stand by your own.
I don't have even one friend I can consider when I was in my elementary days. Tuwing may iniu-utos sa akin ang aming guro ay nilalakad ko lamang iyon ng mag-isa. Kapag may groupings madalas ay mag-isa ko lamang ginagawa iyon.
Palagi lang akong naka-upo sa isang sulok, tahimik, madalas pinagmamasdan ko lamang ang ibang mga estudyante at kaklase ko na may sari-sariling mundo, masaya at naglalaro sa maliit na playground sa aming paaralan.
In a simple words, I didn't enjoy may elementary days. Hindi ko naranasan magkaroon ng kaibigan na makakasama ko sa saya at kung ano pa man na maaari kong ma-diskubre sa mura ko pa na edad.
Then I was in my fifth grade, I had this classmate name Raldon. I considered him as my friend, dahil kapag mayroong nanga-asar sa akin ay siya ang nagtatanggol. Nang minsang pumasok ako at may lagnat ay siya ang nagsabi sa aming guro na masama ang aking pakiramdam kaya naman ipinahatid na ako pauwi sa aming bahay.
He was there to filled my loneliness, para bang sa kabila nang pagiging tahimik ko ay mayroon siyang daan para pasukin ang mundo ko na tila hindi maintindihan ng iba.
The sky looked leaden that time, then after a minute, it started to pour light rain. We're the ones who left in front of our classroom, but he chose not to go first since my mother isn't still there to fetch me.
I still remember the genuine smile on my lips at that time. My mother was holding my hand, we were already walking out of the school. I turned my head back to glance at him who was still standing in front of our classroom.
When our eyes met he put his hands on both sides of his forehead, then stuck out his tongue and I also did the same, which is normal to us when we just want to tease each other, and we both waved our hand as a signed of goodbye.
"Siya ba iyong kwine-kwento mo sa akin? Siguro ay may gusto ka roon kay Raldon, tama ba anak?" Pinigilan ko ang aking pagngiti, ngunit sa dulo ay dahan-dahan na lamang tumango.
I was a kid at that time having a lot of little crushes, but of course, Raldon for me is different. He's my first unexpected friend, dahil na rin sa siya ay lalaki, and yes, I admired him at that time even though I know who's the one he likes, it's my cousin Astley Erica, who's in the other section.
It was Monday after that day happened. Masaya akong pumasok, ni hindi ko na nai-isip ang mga kaklase ko na kung minsan ay ina-asar ako sa pagiging tahimik ko. Dumating na ang guro namin, ngunit hinihintay ko pa rin siya.
Nakaharap ako sa pintuan ng classroom, ini-isip kung bakit sa tagal ng mga nagdaan na panahon ay ngayon lang siya nahuli sa klase. Madalas kasi pagdating ko sa classroom namin ay narito na siya, naglilinis, nagdi-dilig ng mga halaman at kung minsan pa ay naglalampaso ng sahig.
Labis na akong naga-alala ng sa mga sumunod na araw ay hindi pa rin siya pumasok, hanggang sa umabot ng isang linggo. Wala rin naman akong nabalitaan sa iba ko pa na mga kaklase tungkol sa kaniya.
Ini-isip ko tuloy kung baka mayroon na nangyari sa kanilang pamilya, marahil ay malaking problema dahil minsan niya rin nai-kwento sa akin na broken family sila.
Simula ng mawala na rin siya ay tila bumalik na sa lahat, mas dumami pa ang nambu-bully sa akin, mga salita na masasakit, madalas ay may nagsa-sign language sa aking mismong harapan, may nagsasabi na pipi raw ako, at madalas pa tuwing nagsusulat ako ay may bigla na lamang lulukot sa aking papel. I just hide the pain inside myself, I never tell it to anyone especially to my mother and father.
Bullying can break someone. It can be so much more damaging than the physical hurts. The tears because of hurtful words, because of those bad doings. And you can't understand the fear you can inflict to someone not until a part of you also crumbles down.
I'm scared to go in school. Bago pumikit sa gabi ay hindi natatanggal sa aking isipan kung dapat pa ba akong pumasok? Paano kung mas malala o ganoon na naman ang maging sitwasyon ko?
Dumating ang pasukan. I was in my last grade that time in elementary. Hinintay ko pa rin siya, umasa pa rin ako, because somehow, I know that in a young age, he got a space in my heart, as my friend, as my childhood crush, but then I never see him again. I don't have a contact number of him, even a picture? We don't have a picture together. All of this is just a memory, isang ala-ala, isang tao na sadyang lumipas man ang panahon ay sasagi pa rin sa aking puso't-isipan.
It's not also bad to be surrounded sometimes by people, but you need to put in your mind that in this life, you need to learn to love yourself first. Stop expecting too much with other people, because even how close you are to them, even how true they are to you, at the end you only have yourself, you can't deny that fact.
I was excited at the same time I'm scared, I'm not surprised I always feel that. Narito kami ngayon sa Unibersidad para bumili ng uniporme na para sa Physical Education na subject at ganoon na rin para sa kurso na aking pinili.
"Maraming gwapo sa kolehiyo Hulya, baka magka-jowa ka na rin." Tumawa si Ate.
"Ayoko magka-jowa," ito lamang ang tanging tugon ko sa kaniya.
Minsan na sabi ni Nanay sa akin na ayos lamang kung kahit isa ay aking subukan, ngunit hindi sa ayoko, dahil sadyang ramdam ko lamang ang katotohanan na wala sa aking magkakagusto at magbabalak na manligaw.
I also want to know what's the feelings of having a suitor. Gusto ko rin maranasan kung ano ang aking mga nakikita sa ibang mga babae na aking ka-edaran pagdating sa pag-ibig. Kung ano ba ang pakiramdam ng mabigyan ka ng bulaklak, ang mayroon mang-harana sa iyo o sumulat ng tula?
"Sinasabi mo lang iyan. Nineteen ka na, alisin mo naman iyang pagiging manang mo." Hindi ko na siya kinibo, inabala ko na ang aking sarili sa pagmamasid sa palagid.
Nueva Ecija University of Science and Technology, kalahati hanggang isang oras lamang ang biyahe nito mula sa aming lugar ngunit ngayon pa lamang ako nakapunta dito. I'm not an adventurous person compare to my sister. Madalas sa loob lamang talaga ako ng bahay, ayoko ng lumalabas. Hindi na rin ako nagtataka kung bakit madalas nasasabihan ako na kaya lang naman ako maputi ay dahil nagkukulong ako sa aming bahay.
"If there's a lot of mean girls here?" maya-maya ay tanong ko dito.
"Hmm...wala naman, pero mayroong mga bully na lalaki." Unti-unting gumapang sa akin ang kaba.
Even when I'm still in my highschool days, dreaming that I already step myself into a college life, I feel so small, para sa akin ay hindi ako nararapat dito, na mas lalo lang akong madaling maaapakan, idagdag pa ang mga napapanood ko kung saan maraming mapang-maliit na tao dito.
Masaya ako na wala naman masiyadong pila sa Marketing kaya naman nakabili rin kami kaagad ni Ate at dahil maaga pa ay naisipan niya muna akong ilibot sa Unibersidad.
Napakalawak nito, ngayon pa lamang ay nakikita ko na ang aking sarili na mag-isa lamang na naka-upo, walang kasama, walang kausap. I only have my earphones and my books as a friend. Bago naman umuwi ay hinila ako ni Ate sa may grandstand.
"Let's take a picture!" Nang una ay ayoko pa, ngunit napilit niya rin ako.
Halos lahat ng makaka-salamuha ko ay sinasabing takot ako sa camera. I can't blame them though, I hate taking pictures of myself, especially a selfie one, ni wala kasing magandang anggulo na makukuhanan sa akin.
"Nice! Ang ganda talaga ng mga mata mo Hulya." It's always my eyes they noticed that is beautiful when it comes to my face, o marahil iyon lamang siguro talaga ang maganda sa akin.
Hinayaan ko na siyang tingnan ang mga pictures namin sa kaniyang cellphone. Pinagmasdan ko siya, she has a great fashion that is really fitted to her ideal body figure. Now she's wearing a crop-top and a high waist, while I'm just wearing jogging pants and a white loose printed t-shirt. I can't say that it's my fashion, it's just that I gain a little confidence when I'm wearing clothes like that because it can hide my thin body figure.
Nilingon ko na ang aking paningin sa may oval, dahil nasa tuktok kami ng grandstand ay tanaw na tanaw ko ito, ganoon na rin ang building ng Engineering.
"I'll take a picture of you on the oval, you want?" Kaagad akong umiling kay Ate, mayroong ibang tao roon at ayoko naman na pagtinginan pa kami.
Umihip ang malamig na hangin at bahagya akong napangiti. Everytime a wind touches my skin I feel like it's a part of me, like it's my soul, that we're related to each other. Marahil ay iyon ang aking nararamdaman at naii-isip dahil tila isa akong hangin. I'm existing and can be feel but they can't see my value most of the time. Kahit katabi o harap-harapan na ay hindi pa rin madalas napapansin.
Habang nasa daan pauwi ay hindi matanggal sa aking isipan ang sinabi sa akin ni Ate.
"I know that you chose Education because that's the dream you want to pursue Hulya, so be brave, fight for your dream no matter what."
"Mahirap ang college life Hulya, it's good that you're independent ngunit dapat ay marunong ka rin makihalubilo sa ibang tao. But choose whom to give your trust, dahil kagaya ng mga nasa pelikula, hindi mawawala ang mga kontrabida."
"Be wise."
I understand what my sister told me. Tama naman siya, ni hindi niya na nga kailangan na ipaliwanag pa sa akin iyon, dahil wala pa man sa kolehiyo ay alam ko na kung ano at sino ang kaniyang tinutukoy.
Mayroong mga kaibigan na makakasama mo sa saya lamang, sa mismong panahon na kailangan ka lamang nila, kaya kapag hindi na kayo nagkita ay limot ka na ng mga ito. Pwede rin naman na maalala ka pa, ngunit kapag may kailangan lamang sila sa iyo.
And I hate that kind of people, I don't want to consider them as a friend. The situation that they going to tell you that they're missing you, ngunit ang totoo ay may kailangan sila sa iyo at kapag nakuha na nila iyon, bigla na lang ulit silang maglalaho, wala na naman paramdam.
Mayroong mga kaibigan na sa kabila ng mahirap ka kaibiganin, lumipas man ang panahon na hindi kayo magkausap o magkita ay mananatili na kaibigan mo, na maaasahan mo sa oras na nasa madilim ka na parte ng iyong buhay.
And there's a kind of people I don't want to encounter in my life and make me believe that I can consider them as a friend. Iyong mga tao na kapag kaharap ka ay aakalain mo talagang tunay mo silang kaibigan, ngunit mawala ka lamang sandali ay kung ano-ano na ang sasabihin sa iyo, sisiraan ka, hihilahin ka paibaba.
Betrayal and liars that's I hate the most in this world. Hanggang maaari ay ayokong nasisira ang tiwala ko sa isang tao, maliban sa sobrang sakit ng maidudulot nito, gustuhin man marahil ng sarili ko na magtiwala muli ay hindi na iyon maibabalik at mabubuo pa kagaya ng dati.
I encountered those kinds of friends, some of them are from the circle of friends I belonged in when I was in Senior High School. Ang totoo ay ayoko ng ganoong klase ng kaibigan, ngunit tila parte na talaga iyon ng buhay. I need to go with the flow, but the sad part here is, I have a circle of friends I can consider, I really consider them as one, but it seems like it's the opposite of what and who Am I to them.
Mahahalata mo naman, sadyang sa isang grupo ng magkakaibigan mayroong option lamang. You are the center of attention when they want someone to make fun, you're the one they are finding when they need a help, tipong assignment nila ay sa iyo ipapagawa. I'm sure about that, you'll feel who's the fake and real one, mararamdaman mo kung belong ka ba talaga o hindi.