Zawgyi
"ျပန္ေတာ့မွာလား??"
"အင္း...ျပန္မွာေလ ေနာက္ေတာင္က်ေနၿပီေဆးရံုျပန္သြားရ
ဦးမွာ~"
"ခ်က္ခ်င္းႀကီး? နားဦးမယ္ဆို"
"ဟင္း..အဲ့ဒါကေရာဘယ္သူကေျပာလိုက္ျပန္တာလဲ"
ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြကိုအကုန္သိေနၿပီး စိတ္ဝင္စားမႈအျပည့္
အဝေပးထားတာကေတာ့တကယ့္ကိုအံျသစရာပဲ။ကုမၸဏီအလုပ္ေတြကိုေရာပစ္ထားခဲ့သလားေတာ့မသိ။
"ဟို...ေဆးရံုခဏလာတုန္းကမင္းအေဒၚလားမသိဘူးေျပာသံ
ၾကားလိုက္လို႔"
"ေအာ္...လာၿပီးဘာလို႔ျပန္သြားတာလဲ အခန္းထဲလည္းမဝင္
ဘူးေလ"
"မင္းစိတ္ဆိုးသြားမွာဆိုးလို႔...အဲ့ဒါထားလိုက္ပါေတာ့ျပန္မွာ
မလား...လိုက္ပို႔ေပးမယ္"
"ရတယ္..ျပန္ေနက်--"
"ျပန္ေနက်လည္းလိုက္ပို႔ေပးမယ္ တစ္ေယာက္တည္းဘယ္
ေလာက္အႏၱရာယ္မ်ားလိုက္သလဲ...အေၾကာက္အလန္႔ကိုမ
႐ွိဘူး..."
ဆူပုတ္ပုတ္နဲ႔ကိုယ့္ကိုေျပာေနပံုေတြကအာပါးကိုေတာင္႐ုတ္
တရက္သတိရသြားေစသည္။သူလည္းကိုယ့္ကိုအဲ့လိုပဲ စိတ္ပူ
တတ္တာမလား။
"အဲ့လိုဆိုလည္းလိုက္ပို႔ေပးေပါ့~"
"ဒါနဲ႔ကိုယ္ေျပာထားတာကိုစဥ္းစားေပးမယ္မလား..ဒါမွမဟုတ္အခုအေျဖျပန္ေပးလည္းရတယ္ေနာ္"
လိုက္ပို႔မယ္ဆိုေတာ့ထြက္မယ္ျပင္ေတာ့ ကိုယ့္ေျခလွမ္းေတြကိုရပ္သြားေစတဲ့သူ႔အေမးေၾကာင္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
"ဘာကို?"
"အခန္းထဲမွာတုန္းကေျပာလိုက္တာေလကြာ!"
"ဟုတ္လား?"
ဘာေျပာခဲ့တယ္ဆိုတာမွတ္မိေပမယ့္ အခုျပန္ေျပာေတာ့က်
႐ွက္ဖို႔ေကာင္းလာတာမို႔မသိခ်င္ေယာင္သာေဆာင္ေနလိုက္
သည္။ဒါေပမဲ့...
"မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာလား...ဒါမွမဟုတ္ထပ္ၾကားခ်င္ေနတာလား hmm? "
အနားကိုတိုးလာရင္းသူေျပာလိုက္တဲ့စကားေၾကာင့္ မ်က္ႏွာပူ
သြားေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းပဲမ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ကာၾကည့္မိလိုက္သည္။သူ႔ကိုေရာျပန္ၿပီးမ်က္ႏွာပူေအာင္ေျပာလိုက္ရမလား။
"ထပ္ၾကားခ်င္လို႔မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာ~"
"ဟာ!"
ကိုယ့္ေ႐ွ႕တိုးၿပီးလွမ္းဖက္ဖို႔လုပ္ေနတာမို႔ လွစ္ခနဲတြန္းဖယ္ရင္းေ႐ွာင္လိုက္သည္။သူ႔ကိုေနာက္ရတာကတကယ္သေဘာက်
ဖို႔ေကာင္းတာပဲ။
မ်က္လံုးေတြပိတ္တဲ့အထိျပံဳးရယ္ေနတာကတအားခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။အရက္မူးၿပီးသူ႔ဆီေရာက္လာတဲ့ေန႔တုန္းကလိုပဲ...
"ကိုယ့္ဆီလာ~"
လက္ႏွစ္ဖက္ကိုဆန္႔လို႔သူ႔ဆီလာဖို႔ေျပာေနသည္။မသြားပဲရပ္
ၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာကိုရံႈ႕မဲ့ရင္းျမန္ျမန္လာဖို႔ေျပာျပန္
သည္။
"မလာဘူး!!"
လ်ွာထုတ္ျပရင္းအိမ္အျပင္ကိုေျပးထြက္သြားတဲ့ကိုယ့္ကိုၾကည့္
ကာသူလည္းရယ္ ကိုယ္လည္းရယ္ရင္း စိတ္ပင္ပန္းမႈေတြ
ျပည့္ေနခဲ့တဲ့ေန႔ရက္ေတြကို ညေနခင္းတစ္ခုတည္းနဲ႔တင္
ေခ်ဖ်က္ပစ္ခဲ့ေတာ့သည္။
ပါ့ခ္ဂ်ီမင္နဲ႔အတူေန႐ွိရင္ သူမတကယ္ေပ်ာ္ရတာပဲ။
~~~~~~~
"ညက်ရင္အတူေစာင့္ေနေပးရမလား တစ္ေယာက္တည္းဆို
ရင္ပင္ပန္းမယ္ထင္တယ္"
အရဲစြန္႔ၿပီးေမးလိုက္တာကိုဘယ္လိုျပန္ေျဖမလဲဆိုတာကိုမသိ
ေပမဲ့ သူမအေျဖကသာyesဆိုရင္ ႀကိဳတင္ျပင္ထားတဲ့အထုပ္ကိုယူရင္းေကာက္ေကာက္ပါေအာင္လိုက္သြားရံုပဲ။ေဆးရံုကူ
ေစာင့္ေပးဖို႔ေျပာပါတယ္...
"အလုပ္မမ်ားဘူးလား?? ဒီေန႔ဆိုလည္းတစ္ေနကုန္ပဲမလား
အလုပ္ေတြကိုက်မေၾကာင့္ထားခဲ့ရတာဆိုရင္ အားနာဖို႔ေကာင္းတယ္ေလ ဒီေန႔အတြက္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္~"
"အဲ့ဒါဆိုဘယ္ေတာ့ထပ္ေတြ႔ရမွာလဲ အျမဲပဲဒီလိုျပန္ခိုင္းၿပီး
သြားရင္ထပ္လည္းမဆက္သြယ္ေတာ့ဘူးေလ..."
ကိုယ့္စကားကိုၾကားေတာ့ သူမမွာလည္းႏႈတ္ခမ္းကိုတင္းတင္းေစ့လို႔ဘာျပန္ေျဖရမလဲအခက္ေတြ႔ေနသည့္ပံု။သူကေတာ့
အျမဲပဲေတြ႔ေနခ်င္သေလာက္ နာရယ္ကေတာ့ဒီအတိုင္းလည္း
အဆင္ေျပေနတဲ့ပံုပါပဲ။
"စိတ္ထဲမထားပါနဲ႔ ျပန္ေတာ့ဆိုရင္လည္းျပန္ရမွာေပါ့ တစ္ခု
ခုအဆင္မေျပတာ႐ွိရင္ကိုယ့္ကိုဖုန္းဆက္လိုက္ အဆင္ေျပေန
လည္းဆက္လို႔ရတယ္...ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္"
"အင္း...gomawo!"
"imm...ကိုယ္သြားၿပီေနာ္"
ေခါင္းၿငိမ့္ျပရင္းေျပးထြက္သြားတဲ့ေက်ာျပင္ေလးကိုေငးရင္း
လြမ္းသြားျပန္သည္။ခုနေလးတင္တစ္ခ်ိန္လံုးအတူ႐ွိေနတာကို။သူ႔ကိုသေဘာမက်လည္း သူ႔အနားမွာမေနခ်င္ရင္လည္း မပင္ပန္းပဲနဲ႔အျမဲတမ္းပဲျပံဳးေပ်ာ္ေနမယ္ဆိုရင္ေကာင္းမယ္။
အဲ့လိုသာဆိုရင္ ေဝးေနရတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေငးေနရတာပဲျဖစ္ျဖစ္
အဆင္ေျပတာမို႔။ေသခ်ာေပါက္ နီးခ်င္တာကကိုယ့္ဆႏၵဆိုေပ
မယ့္လို႔ေပါ့။
.
.
.
"ေဆးရံုဆင္းရင္ က်မတို႔အိမ္မွာပဲလိုက္ေနလိုက္ရင္ဘယ္လိုလဲ အစ္ကိုႀကီး နာရယ္ေလးတစ္ေယာက္တည္းျပဳစုတာထက္စာရင္ အတူတူေနေတာ့အေဖာ္ရၿပီး ပင္ပန္းတာလည္းသက္သာတာေပါ့"
သတိရကာစျဖစ္ေပမယ့္ ေနာင္ေရးအတြက္မပူပင္ရေအာင္လို႔
စကားစလိုက္ေပမယ့္ အင္းမလုပ္အဲမလုပ္နဲ႔စဥ္းစားေနျပန္
သည္။လြန္ခဲ့တဲ့၁၅ႏွစ္တုန္းကသာဆိုရင္ ရန္လုပ္ႏိုင္ဦးမယ္လို႔
ထင္ရေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ဇရာကျပလို႔လာၿပီ။
"သမီးကိုပဲေကာင္းေကာင္းေစာင့္ေ႐ွာက္ေပး..."
"အဲ့တာကိုစိတ္မပူပါနဲ႔ နာရယ္ေလးကက်မတို႔သမီးအရင္း
ေလးလိုပါပဲ..."
ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္လုပ္ကာ တစ္ဖက္ကိုလွည့္ရင္းမွန္ကာထားတဲ့အျပင္ဘက္ကိုၾကည့္လို႔ေနသည္။
"နာရယ္ကငါ့ကိုသည္းခံၿပီးေသခ်ာၾကည့္ေပးလာခဲ့တာ...သူ
ျဖစ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ခ်င္တာေတြကိုေဘးခ်ိတ္ၿပီး ဒီအေဖကိုအမ်ားႀကီးနားလည္ေပးခဲ့တာ...."
ဘယ္သူမဆို ဒီလိုက႐ုဏာသက္တဲ့စကားေတြကိုၾကားရရင္
မ်က္ရည္က်ေလာက္လား။ဒါမွမဟုတ္ ဝမ္းနည္းေနမလား။
အခန္းထဲမဝင္ခင္ ၾကားရတဲ့စကားေတြေၾကာင့္သူမကေတာ့
အျပင္မွာႀကိတ္ၿပီးငိုေနမိသလို အာပါးလည္းေသခ်ာေပါက္
မ်က္ရည္လည္ေနမွာပဲ။
"ေနဖို႔အခ်ိန္ေတြကသိပ္မက်န္ေတာ့ဘူးလို႔ခံစားရတယ္...
အဲ့မတိုင္ခင္ နာရယ့္လက္ကိုဆြဲၿပီးခန္းမထဲေတာ့ေရာက္ေအာင္ပို႔ေပးခ်င္ေသးတာ..ဟင္း~သိပ္ေနာက္မက်ေသးဘူးမလား"
"ဘယ္ကိုေနာက္က်ရမွာလဲ အခုကေနစၿပီးက်န္းမာေရးကို
ေသခ်ာျပန္ဂ႐ုစိုက္ရင္ အစ္ကိုႀကီးျဖစ္ခ်င္တာေတြအကုန္လုပ္
လို႔ရေသးတယ္ ေဟာ...ငိုေနတာလား နာရယ္ျမင္ရင္စိတ္
မေကာင္းျဖစ္အုန္းမယ္"
အခန္းတံခါးမွန္ေပါက္ကေနအသာၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္
ရည္ေတြကိုျပန္သုတ္ေနပံုရတဲ့ အာပါး~
"တခါတေလ မင္းတို႔လင္မယားသမီးကိုေစာင့္ေ႐ွာက္ဖို႔လာ
ေခၚတုန္းကအခ်ိန္ေတြကိုေတြးမိတိုင္းေဝခြဲမရျဖစ္မိတယ္...
ငါ့အနားမွာေစာင့္ေ႐ွာက္ႏိုင္လို႔ေပ်ာ္ေပမယ့္ ေကာင္းေကာင္း
မထားေပးႏိုင္ဘူးလို႔ခံစားရလို႔ေနာင္တရမိတယ္..."
"........"
"ငါ့သမီးကဂ်စ္ကန္ကန္နဲ႔ဆိုးတယ္လို႔ထင္ရေပမယ့္ တကယ္
ေတာ့အလိမၼာေလးပါ...ဒါနဲ႔သူအိမ္ျပန္နားတယ္မလား
အမ်ားႀကီးပင္ပန္းေနမွာငါ့သမီးေလး~"
တုန္ယင္ေနတဲ့အာပါးရဲ႕စကားသံအဆံုးမွာ တံခါးလက္ကိုင္
မွာဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့လက္ကိုလႊတ္ခ်ရင္း မ်က္ႏွာကိုအုပ္ရင္း
ငိုခ်မိေတာ့သည္။
တခါတေလပင္ပန္းသလိုခံစားရေပမယ့္ အာပါးနဲ႔အတူ႐ွိတဲ့
အခ်ိန္တိုင္းဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္ရၿပိး အဓိပၸါယ္႐ွိလည္းဆိုတာကိုသူမကိုယ္တိုင္အသိဆံုး။
အေကာင္းဆံုးလုပ္ေပးေနယ္ဆိုတာကိုသိသလို အခုလိုသူက
ေကာင္းေကာင္းမထားေပးႏိုင္ခဲ့လို႔ဆိုၿပီးေနာင္တရတယ္ဆိုတဲ့
စကားကိုၾကားရေတာ့လည္းခံစားရသား။
ေသခ်ာေပါက္ သားအဖႏွစ္ေယာက္လံုးတစ္ေယာက္ကိုတစ္
ေယာက္ ဖြင့္မေျပာျဖစ္တဲ့အားနာမႈေတြအမ်ားႀကီး႐ွိေနေသး
တယ္ဆိုတာကိုေတာ့သိလိုက္ရတယ္။ဒါကလည္း ဝမ္းမနည္း
ေစခ်င္ပဲအတူတူေပ်ာ္ရႊင္ေနခ်င္လို႔ပဲေပါ့။
သူအိမ္ျပန္ၿပီးနားတယ္လို႔သိထားမို႔ မဝင္ေတာ့ပဲအိမ္ျပန္ဖို႔ပဲ
လုပ္လိုက္ေတာ့သည္။ထပ္ၿပီးစိတ္ပူစရာေတြကိုမလုပ္ေတာ့
ဘူး။
မ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္ၿပီးရင္းသုတ္ေနေပမယ့္ ရိႉက္သံေတြထြက္ရင္းအငိုရပ္လို႔မရႏိုင္ေသးပါ။မငိုပါနဲ႔လို႔ႏွစ္သိမ့္ေပးရင္ေတာင္ပိုတိုးလို႔ငိုမိမလားပဲ။
ဒါေပမဲ့အခု ႏွစ္သိမ့္မႈကိုလိုအပ္ေနတယ္။အဆင္ေျပသြားမွာ
ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကိုေထြးေပြ႔ရင္းေခ်ာ့ျမဴေပးႏိုင္မဲ့ႏွစ္သိမ့္မႈမ်ိဳး။
ထပ္ၿပီးမပင္ပန္းရေအာင္ ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကိုတယုတယေျပာရင္းကာကြယ္ေပးႏိုင္မဲ့ႏွစ္သိမ့္မႈမ်ိဳး။
ၿပီးေတာ့ အဲ့လိုႏွစ္သိမ့္မႈကိုေပးႏိုင္မဲ့သူကလည္းသူမအတြက္
တစ္ေယာက္တည္းပဲ။
"ပါ႕ခ္ဂ်ီမင္႐ွီ~က်မဆီလာၿပီးခဏေလာက္ဖက္ထားေပးလို႔ရမလား က်မအခု႐ွင့္ကိုလိုအပ္တယ္"
ဖုန္းခ်ၿပီးတဲ့ေနာက္ တံခါးမွီကာခပ္က်ံဳးက်ံဳးထိုင္ရင္း သူ႔ဆီအေျပးလာရင္းေထြးဖက္ေပးမယ့္ရင္ခြင္တစ္စံုရဲ႕ပိုင္႐ွင္ကို
သာအျမန္ေရာက္လာဖို႔ေမ်ွာ္လင့္မိေတာ့သည္။
Tbc
ဒီတစ္ခါနည္းနည္းေနာက္က်သြားလို႔ မီရန္း😬
ဟီဟီ...နားလည္ေပးမယ္ဟုတ္
Unicode
"ပြန်တော့မှာလား??"
"အင်း...ပြန်မှာလေ နောက်တောင်ကျနေပြီဆေးရုံပြန်သွားရ
ဦးမွာ~"
"ချက်ချင်းကြီး? နားဦးမယ္ဆို"
"ဟင်း..အဲ့ဒါကရောဘယ်သူကပြောလိုက်ပြန်တာလဲ"
ကိုယ့်အကြောင်းတွေကိုအကုန်သိနေပြီး စိတ်ဝင်စားမှုအပြည့်အဝပေးထားတာကတော့တကယ့်ကိုအံသြစရာပဲ။ကုမ္ပဏီအလုပ်တွေကိုရောပစ်ထားခဲ့သလားတော့မသိ။
"ဟို...ဆေးရုံခဏလာတုန်းကမင်းအဒေါ်လားမသိဘူးပြောသံ
ကြားလိုက်လို့"
"အော်...လာပြီးဘာလို့ပြန်သွားတာလဲ အခန်းထဲလည်းမဝင်
ဘူးလေ"
"မင်းစိတ်ဆိုးသွားမှာဆိုးလို့...အဲ့ဒါထားလိုက်ပါတော့ပြန်မှာ
မလား...လိုက်ပို့ပေးမယ်"
"ရတယ်..ပြန်နေကျ--"
"ပြန်နေကျလည်းလိုက်ပို့ပေးမယ် တစ်ယောက်တည်းဘယ်
လောက်အန္တရာယ်များလိုက်သလဲ...အကြောက်အလန့်ကိုမရှိဘူး..."
ဆူပုတ်ပုတ်နဲ့ကိုယ့်ကိုပြောနေပုံတွေကအာပါးကိုတောင်ရုတ်
တရက်သတိရသွားစေသည်။သူလည်းကိုယ့်ကိုအဲ့လိုပဲ စိတ္ပူ
တတ္တာမလား။
"အဲ့လိုဆိုလည်းလိုက်ပို့ပေးပေါ့~"
"ဒါနဲ့ကိုယ်ပြောထားတာကိုစဉ်းစားပေးမယ်မလား..ဒါမှမဟုတ်အခုအဖြေပြန်ပေးလည်းရတယ်နော်"
လိုက်ပို့မယ်ဆိုတော့ထွက်မယ်ပြင်တော့ ကိုယ့်ခြေလှမ်းတွေကိုရပ်သွားစေတဲ့သူ့အမေးကြောင်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
"ဘာကို?"
"အခန်းထဲမှာတုန်းကပြောလိုက်တာလေကွာ!"
"ဟုတ္လား?"
ဘာပြောခဲ့တယ်ဆိုတာမှတ်မိပေမယ့် အခုပြန်ပြောတော့ကျ
ရှက်ဖို့ကောင်းလာတာမို့မသိချင်ယောင်သာဆောင်နေလိုက်
သည်။ဒါပေမဲ့...
"မသိချင်ယောင်ဆောင်တာလား...ဒါမှမဟုတ်ထပ်ကြားချင်နေတာလား hmm? "
အနားကိုတိုးလာရင်းသူပြောလိုက်တဲ့စကားကြောင့် မျက်နှာပူသွားပေမယ့် ချက်ချင်းပဲမျက်မှောင်ကျုံ့ကာကြည့်မိလိုက်သည်။သူ့ကိုရောပြန်ပြီးမျက်နှာပူအောင်ပြောလိုက်ရမလား။
"ထပ်ကြားချင်လို့မသိချင်ယောင်ဆောင်တာ~"
"ဟာ!"
ကိုယ့်ရှေ့တိုးပြီးလှမ်းဖက်ဖို့လုပ်နေတာမို့ လှစ်ခနဲတွန်းဖယ်ရင်းရှောင်လိုက်သည်။သူ့ကိုနောက်ရတာကတကယ်သဘောကျဖို့ကောင်းတာပဲ။
မျက်လုံးတွေပိတ်တဲ့အထိပြုံးရယ်နေတာကတအားချစ်ဖို့ကောင်းတယ်။အရက်မူးပြီးသူ့ဆီရောက်လာတဲ့နေ့တုန်းကလိုပဲ...
"ကိုယ့်ဆီလာ~"
လက်နှစ်ဖက်ကိုဆန့်လို့သူ့ဆီလာဖို့ပြောနေသည်။မသွားပဲရပ်
ကြည့်နေလိုက်တော့ မျက်နှာကိုရံှု့မဲ့ရင်းမြန်မြန်လာဖို့ပြောပြန်သည်။
"မလာဘူး!!"
လျှာထုတ်ပြရင်းအိမ်အပြင်ကိုပြေးထွက်သွားတဲ့ကိုယ့်ကိုကြည့်ကာသူလည်းရယ် ကိုယ်လည်းရယ်ရင်း စိတ်ပင်ပန်းမှုတွေပြည့်နေခဲ့တဲ့နေ့ရက်တွေကို ညနေခင်းတစ်ခုတည်းနဲ့တင်ချေဖျက်ပစ်ခဲ့တော့သည်။
ပါ့ခ်ဂျီမင်နဲ့အတူနေရှိရင် သူမတကယ်ပျော်ရတာပဲ။
~~~~~~~
"ညကျရင်အတူစောင့်နေပေးရမလား တစ်ယောက်တည်းဆို
ရင်ပင်ပန်းမယ်ထင်တယ်"
အရဲစွန့်ပြီးမေးလိုက်တာကိုဘယ်လိုပြန်ဖြေမလဲဆိုတာကိုမသိ
ပေမဲ့ သူမအဖြေကသာyesဆိုရင် ကြိုတင်ပြင်ထားတဲ့အထုပ်ကိုယူရင်းကောက်ကောက်ပါအောင်လိုက်သွားရုံပဲ။ဆေးရုံကူ
စောင့်ပေးဖို့ပြောပါတယ်...
"အလုပ္မမ်ားဘူးလား?? ဒီနေ့ဆိုလည်းတစ်နေကုန်ပဲမလား
အလုပ်တွေကိုကျမကြောင့်ထားခဲ့ရတာဆိုရင် အားနာဖို့ကောင်းတယ်လေ ဒီနေ့အတွက်ကျေးဇူးတင်ပါတယ်~"
"အဲ့ဒါဆိုဘယ်တော့ထပ်တွေ့ရမှာလဲ အမြဲပဲဒီလိုပြန်ခိုင်းပြီး
သွားရင်ထပ်လည်းမဆက်သွယ်တော့ဘူးလေ..."
ကိုယ့်စကားကိုကြားတော့ သူမမှာလည်းနှုတ်ခမ်းကိုတင်းတင်းစေ့လို့ဘာပြန်ဖြေရမလဲအခက်တွေ့နေသည့်ပုံ။သူကတော့အမြဲပဲတွေ့နေချင်သလောက် နာရယ်ကတော့ဒီအတိုင်းလည်းအဆင်ပြေနေတဲ့ပုံပါပဲ။
"စိတ်ထဲမထားပါနဲ့ ပြန်တော့ဆိုရင်လည်းပြန်ရမှာပေါ့ တစ္ခု
ခုအဆင်မပြေတာရှိရင်ကိုယ့်ကိုဖုန်းဆက်လိုက် အဆင်ပြေနေလည်းဆက်လို့ရတယ်...ဘယ်အချိန်ဖြစ်ဖြစ်"
"အင်း...gomawo!"
"imm...ကိုယ်သွားပြီနော်"
ခေါင်းငြိမ့်ပြရင်းပြေးထွက်သွားတဲ့ကျောပြင်လေးကိုငေးရင်း
လွမ်းသွားပြန်သည်။ခုနလေးတင်တစ်ချိန်လုံးအတူရှိနေတာကို။သူ့ကိုသဘောမကျလည်း သူ့အနားမှာမနေချင်ရင်လည်း မပင်ပန်းပဲနဲ့အမြဲတမ်းပဲပြုံးပျော်နေမယ်ဆိုရင်ကောင်းမယ်။
အဲ့လိုသာဆိုရင် ဝေးနေရတာပဲဖြစ်ဖြစ် ငေးနေရတာပဲဖြစ်ဖြစ်
အဆင်ပြေတာမို့။သေချာပေါက် နီးချင်တာကကိုယ့်ဆန္ဒဆိုပေမယ့်လို့ပေါ့။
.
.
.
"ဆေးရုံဆင်းရင် ကျမတို့အိမ်မှာပဲလိုက်နေလိုက်ရင်ဘယ်လိုလဲ အစ်ကိုကြီး နာရယ်လေးတစ်ယောက်တည်းပြုစုတာထက်စာရင် အတူတူနေတော့အဖော်ရပြီး ပင်ပန်းတာလည်းသက်သာတာပေါ့"
သတိရကာစဖြစ်ပေမယ့် နောင်ရေးအတွက်မပူပင်ရအောင်လို့စကားစလိုက်ပေမယ့် အင်းမလုပ်အဲမလုပ်နဲ့စဉ်းစားနေပြန်သည်။လွန်ခဲ့တဲ့၁၅နှစ်တုန်းကသာဆိုရင် ရန်လုပ်နိုင်ဦးမယ်လို့ထင်ရပေမယ့် အခုအချိန်မှာတော့ဇရာကပြလို့လာပြီ။
"သမီးကိုပဲကောင်းကောင်းစောင့်ရှောက်ပေး..."
"အဲ့တာကိုစိတ်မပူပါနဲ့ နာရယ်လေးကကျမတို့သမီးအရင်း
လေးလိုပါပဲ..."
ခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်လုပ်ကာ တစ်ဖက်ကိုလှည့်ရင်းမှန်ကာထားတဲ့အပြင်ဘက်ကိုကြည့်လို့နေသည်။
"နာရယ်ကငါ့ကိုသည်းခံပြီးသေချာကြည့်ပေးလာခဲ့တာ...သူ
ဖြစ်ချင်တာတွေ လုပ်ချင်တာတွေကိုဘေးချိတ်ပြီး ဒီအဖေကိုအများကြီးနားလည်ပေးခဲ့တာ...."
ဘယ္သူမဆို ဒီလိုကရုဏာသက်တဲ့စကားတွေကိုကြားရရင်
မျက်ရည်ကျလောက်လား။ဒါမှမဟုတ် ဝမ်းနည်းနေမလား။
အခန်းထဲမဝင်ခင် ကြားရတဲ့စကားတွေကြောင့်သူမကတော့
အပြင်မှာကြိတ်ပြီးငိုနေမိသလို အာပါးလည်းသေချာပေါက်
မျက်ရည်လည်နေမှာပဲ။
"နေဖို့အချိန်တွေကသိပ်မကျန်တော့ဘူးလို့ခံစားရတယ်...
အဲ့မတိုင်ခင် နာရယ့်လက်ကိုဆွဲပြီးခန်းမထဲတော့ရောက်အောင်ပို့ပေးချင်သေးတာ..ဟင်း~သိပ်နောက်မကျသေးဘူးမလား"
"ဘယ်ကိုနောက်ကျရမှာလဲ အခုကနေစပြီးကျန်းမာရေးကို
သေချာပြန်ဂရုစိုက်ရင် အစ်ကိုကြီးဖြစ်ချင်တာတွေအကုန်လုပ်လို့ရသေးတယ် ဟော...ငိုနေတာလား နာရယ်မြင်ရင်စိတ်မကောင်းဖြစ်အုန်းမယ်"
အခန်းတံခါးမှန်ပေါက်ကနေအသာကြည့်လိုက်တော့ မျက်
ရည်တွေကိုပြန်သုတ်နေပုံရတဲ့ အာပါး~
"တခါတေလ မင်းတို့လင်မယားသမီးကိုစောင့်ရှောက်ဖို့လာ
ခေါ်တုန်းကအချိန်တွေကိုတွေးမိတိုင်းဝေခွဲမရဖြစ်မိတယ်...
ငါ့အနားမှာစောင့်ရှောက်နိုင်လို့ပျော်ပေမယ့် ကောင်းကောင်းမထားပေးနိုင်ဘူးလို့ခံစားရလို့နောင်တရမိတယ်..."
"........"
"ငါ့သမီးကဂျစ်ကန်ကန်နဲ့ဆိုးတယ်လို့ထင်ရပေမယ့် တကယ်တော့အလိမ္မာလေးပါ...ဒါနဲ့သူအိမ်ပြန်နားတယ်မလား အများကြီးပင်ပန်းနေမှာငါ့သမီးလေး~"
တုန်ယင်နေတဲ့အာပါးရဲ့စကားသံအဆုံးမှာ တံခါးလက်ကိုင်
မှာဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့လက်ကိုလွှတ်ချရင်း မျက်နှာကိုအုပ်ရင်းငိုချမိတော့သည်။
တခါတလေပင်ပန်းသလိုခံစားရပေမယ့် အာပါးနဲ့အတူရှိတဲ့
အချိန်တိုင်းဘယ်လောက်ပျော်ရပြိး အဓိပ္ပါယ်ရှိလည်းဆိုတာကိုသူမကိုယ်တိုင်အသိဆုံး။
အကောင်းဆုံးလုပ်ပေးနေယ်ဆိုတာကိုသိသလို အခုလိုသူက
ကောင်းကောင်းမထားပေးနိုင်ခဲ့လို့ဆိုပြီးနောင်တရတယ်ဆိုတဲ့စကားကိုကြားရတော့လည်းခံစားရသား။
သေချာပေါက် သားအဖနှစ်ယောက်လုံးတစ်ယောက်ကိုတစ်
ယောက် ဖွင့်မပြောဖြစ်တဲ့အားနာမှုတွေအများကြီးရှိနေသေး
တယ်ဆိုတာကိုတော့သိလိုက်ရတယ်။ဒါကလည်း ဝမ်းမနည်း
စေချင်ပဲအတူတူပျော်ရွှင်နေချင်လို့ပဲပေါ့။
သူအိမ်ပြန်ပြီးနားတယ်လို့သိထားမို့ မဝင်တော့ပဲအိမ်ပြန်ဖို့ပဲ
လုပ်လိုက်တော့သည်။ထပ်ပြီးစိတ်ပူစရာတွေကိုမလုပ်တော့
ဘူး။
မျက်ရည်တွေကိုသုတ်ပြီးရင်းသုတ်နေပေမယ့် ရှိူက်သံတွေထွက်ရင်းအငိုရပ်လို့မရနိုင်သေးပါ။မငိုပါနဲ့လို့နှစ်သိမ့်ပေးရင်တောင်ပိုတိုးလို့ငိုမိမလားပဲ။
ဒါပေမဲ့အခု နှစ်သိမ့်မှုကိုလိုအပ်နေတယ်။အဆင်ပြေသွားမှာဆိုတဲ့အကြောင်းကိုထွေးပွေ့ရင်းချော့မြူပေးနိုင်မဲ့နှစ်သိမ့်မှုမျိုး။
ထပ်ပြီးမပင်ပန်းရအောင် စောင့်ရှောက်ပေးမယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းကိုတယုတယပြောရင်းကာကွယ်ပေးနိုင်မဲ့နှစ်သိမ့်မှုမျိုး။
ပြီးတော့ အဲ့လိုနှစ်သိမ့်မှုကိုပေးနိုင်မဲ့သူကလည်းသူမအတွက်တစ်ယောက်တည်းပဲ။
"ပါ့ခ်ဂျီမင်ရှီ~ကျမဆီလာပြီးခဏလောက်ဖက်ထားပေးလို့ရမလား ကျမအခုရှင့်ကိုလိုအပ်တယ်"
ဖုန်းချပြီးတဲ့နောက် တံခါးမှီကာခပ်ကျုံးကျုံးထိုင်ရင်း သူ့ဆီအပြေးလာရင်းထွေးဖက်ပေးမယ့်ရင်ခွင်တစ်စုံရဲ့ပိုင်ရှင်ကို
သာအမြန်ရောက်လာဖို့မျှော်လင့်မိတော့သည်။
Tbc
ဒီတစ်ခါနည်းနည်းနောက်ကျသွားလို့ မီရန်း😬
ဟီဟီ...နားလည်ပေးမယ်ဟုတ်