''Rose'' o Jason
απαντάει από την άλλη γραμή. ''Τι ωραία που πήρες.''
''Μ-μπορείς να με
συναντήσεις;''
''Να σε
συναντήσω;;Που;;''
''Εμμ υπάρχει ένα
καφέ..'' του εξηγώ που να έρθει..
''Εντάξει.''
Του το κλείνω και
πηγαίνω στο καφέ.Κάθομαι σε μια θέση.Δεν το πιστεύω ότι το κάνω αυτό.Ο Jason
είναι ο κύριος λόγος που έφυγα από την Νέα Υόρκη.Και εδώ είμαι να τον περιμένω
σε ένα καταραμμένο καφέ στο τέλος του δρόμου.
Oι σκέψεις μου πάνε στον
Harry.Θέλω πολύ να τον δω όταν πάω σπίτι.Αποδείχτηκε καλός φίλος και πιστεύω
πως χρειαζόμουν έναν.Θέλω όμως να μάθω περισσότερα για αυτόν.Εχει τόσα
μυστικά.Καθε φορά που μαθαίνω κάτι για αυτόν, υπάρχουν χιλιάδες άλλα που με
αφήνουν στο σκοτάδι.Είναι σαν το φεγγάρι.Κομμάτι από αυτόν είναι πάντα
κρυμμένο.
Ξαφνικά το τηλέφωνο
μου χτυπάει.
''Παρακαλώ;;''
''Γεια σου, η
αλληλογραφία σου μπήκε πάλι στο γραματοκυβώτιο μου.Δεν σου είπα να μην
ξανασυμβεί;;''
Ο παιχνιδιάρικος τόνος
του Harry με ηρεμεί και γελάω. ''Σορρυ, απλά βάλτα έξω από την πόρτα μου
και θα τα πάρω όταν γυρίσω.''
''Πολύ καλά.''
''Harry;;''
''Χμμμ;;''
''Πιστεύεις...πιστεύεις
σε μένα;;''
''Τι εννοείς;;''
Ξεροκαταπίνω. ''Θα
κάνω κάτι..κάτι μεγάλο.Πιστεύεις ότι μπορώ να το κάνω;;''
Υπάρχει μια παύση.
''Φυσικά και μπορείς να το κάνεις.''
Οι λέξεις του με
κάνουν να χαίρομαι.
''Αυτό ακριβώς
χρειαζόμουν να ακούσω.'' αναστενάζω και η καρδιά μου χτυπάει δυνατά.
''Ευχαριστώ Harry.''
''Οποτεδήποτε
Rosie.'' τον ακούω να γελάει.
''Πρέπει να κλείσω,
και..ξανά λυπάμαι για το γραμματοκυβώτιο.''
''Καλά κάνεις που
λυπάσαι.Εχεις μια στίβα περιοδικά που δεν γνωρίζω τα μισά από αυτά.''
''Μπάι Harry''
''Mπάι Rose''
Κλείνουμε το
τηλέφωνο.Πραγματικά έχω ηρεμίσει που άκουσα τη φωνή του.
''Rose Knight.''
Σηκώνω το κεφάλι μου
και κοιτάζω τον Jason.
''Κάτσε.'' του λέω
απλά και αυτός παίρνει μια θέση απέναντι μου στο μικρό τραπέζι.
''Λοιπόν..Τι μπορώ να
κάνω για σένα;;''
Παίρνω μια ανάσα.
''Θέλω να πεις στην Εlizabeth την αλήθεια.''
Σηκώνει το φρύδι.
''Την αλήθεια για ποιο πράγμα;;''
''Ξέρεις για ποιο
πράγμα.''
''Και γιατί να το κάνω
αυτό;;''
''Γιατί πέρασε ένας
γαμημένος χρόνος Jason.Πόσο ακόμα θα το κρατάς;;Καταστρέφει την οικογένεια
μου.''
''Rose νομίζω ότι
ξεχνάς τι έγινε εκείνη τη νύχτα.''
''Δεν ξέχασα τίποτα
Jason.Απλά πέστο εντάξει;;Σε παρακαλώ.''
''Δεν ξέρω Rosie.''
λέει και νιώθω σαν να λυποθυμάω.
Ξαφνικά αρχίζω να
νευριάζω.Αυτός ο άντρας μου προκάλεσαι τόσο πόνο.Μου έρχονται οι λέξεις του
Harry.
<p>Φυσικά και μπορείς να</p>το κάνεις.
''Ξέρεις κάτι
Jason;;Είσαι τραγικός.Λες παντού ψέματα και δεν σε νοιάζει πως αυτό επηρεάζει
τους άλλους.Ποτέ δεν αγάπησες την Elizabeth.Πως μπόρεσες;Αν την αγαπούσες δεν
θα το έκανες αυτό.''
Ο Jason με κοιτάει
σοκαρισμένος και χαίρομαι που το προκάλεσα αυτό.
''Απλά πες της την
αλήθεια.Φέρσου για μια φορά σαν άντρας και πες της την αλήθεια.''
Σηκώνομαι από τη θέση
μου.''Αύριο φεύγω.Θα προτιμούσα να της το έλεγες μέχρι τότε.''
Αρχίζω να περπατάω
προς το σπίτι των γονιών μου.
''Rose,ευχαριστώ Θεέ
μου.'' λέει και με αγγαλιάζει. ''Δεν είχα ιδέα που πήγες--''
''Μαμά είμαι 23.''
γελάω.
''Το ξέρω, το
ξέρω.Αλλά πάντα θα είσαι το μικρό μου κορίτσι.''
Θέλω να κλάψω όταν
ακούω τι είπε.Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα είναι δύσκολο για αυτήν που μετακόμισα
στο Πόρτλαντ.Ηθελα μόνο να φύγω μακρυά.
''Σε αγαπώ μαμά.Και συγνώμη που έκανα σαν παιδί για σένα και τον μπαμπά.''
''Συγώμη που δεν στο είπα.Δεν ήταν σωστό.'
Νιώθω σαν άλλος άνθρωπος.Η κανονική Rose δεν θα έπαιρνε τηλέφωνο τον Jason, δεν θα είχε απλογηθεί ανοιχτά στην μαμά της.Η κανονική Rose θα ήταν κλεισμένη στο δωμάτιο της και θα διόρθωνε έγγραφα.Θα τα είχε ακόμα με τον Aaron και θα μισούσε τον Harry.
Αρχίζω να μισώ την κανονική Rose.
Περπατάω προς την πόρτα της Elizabeth και σταματάω εκεί
'Tι κάνεις;;'' η μαμά μου ρωτάει.
''Λύνω κάποια θέματα.'' λέω και μπαίνω στο δωμάτιο της.