H καρδιά μου χτυπάει
δυνατά και κάνω μερικά βήματα πίσω όταν καταλαβαίνω ότι έσπασα το βάζο.
Ο άντρας με κοιτάει με
σηκωμένο το φρύδι.
Ο Jason Myers.
Aυτός που ουσιαστικά
κατέστρεψε την ζωή μου.
''Rose;;'' ρωτάει σαν
να μην πιστεύει ότι είμαι εδώ.
Κάνω άλλο ένα βήμα
πίσω. ''Ν-ναι.''
Ενα φιλικό χαμόγελο
εμφανίζεται στο πρόσωπο του. ''Ουαου είσαι τέλεια.Τι κάνεις;''
''Καλά''
''Ωραία.Τι κάνει η
Elizabeth;''
''Καλά'' επαναλαμβάνω.
Εμεινε ίδιος.Με αυτά
τα σκούρα μάτια και τα σκούρα μαλλιά και αυτό το χαμόγελο που σε κάνει να
λιώνεις.
''Ακουσα ότι
μετακόμισες στο Πόρτλαντ.Πως είναι εκεί;;'' συνεχίζει τη συζήτηση.
''Ωραία.''
Μια υπάλληλος μαζεύει
το σπασμένο γυαλί και κουνάει το κεφάλι της.''Αμάν αυτοί οι έφηβοι.'' λέει
καθώς φεύγει.
Κοκκινίζω και κοιτάω
κάτω.
''Θα ήθελα να πιούμε
καφέ κάποια στιγμή'' προτείνει ο Jason.
''Φεύγω την Κυριακή.''
''Αχάά..''
''Αλλά και πάλι δεν θα
έπινα καφέ μαζί σου.Με στιγμάτισες για το υπόλοιπο της ζωής μου και χάλασες τη
σχέση μου με την αδερφή μου.''
Εκείνη την ώρα η
Elizabeth μπαίνει στον διάδρομο και σταματάει όταν βλέπει τον Jason.
''Elizabeth τι
ευχάριστη έκπληξη''
''Jason.''
''Είσαι πολύ όμορφη.''
''Σε ευχαριστώ.''
Ο Jason κάνει σαν να
ξέχασε τι μας έκανε.Και ειδικά σε μένα.Κάνει λες και είμαστε ολοι φιλαράκια
ξανά.
''Ας φύγουμε.'' της
λέω.
Αυτή νεύει και
προσπερνάει τον Jason.
Τελειώνουμε τα ψώνια.H
Elizabeth είναι σιωπηλή στον γυρισμό και είμαι σίγουρη πως ό,τι και αν
σκέφτεται περιέχει βρισιές προς εμένα.
''Γιατί έσπασες το
βάζο πριν;;'' με ρωτάει.
''Τι;''
''Το βάζο.Γιατί το
έσπασες;''
''Δεν περίμενα να τον
δω.''
''Μάλιστα.''
''Lizie πρέπει να με πιστέψεις--''
''Μην με λες έτσι.Δεν
έχεις το δικαίωμα να με λες έτσι.''
''Είμαι η αδερφή
σου--''
''Δεν με
ενδιαφέρει.Τον έκλεψες από εμένα Rose.Λες και δεν θα το μάθαινα.''
Μένω σιωπηλή.Δεν έχει
νόημα.
Φτάνουμε στο σπίτι και
βγάζουμε τα ψώνια.Η μαμά μου κοιτάει την Elizabeth με σταυρωμένα τα χερια.Αυτό
το σ/κ είναι χάλια, λέω για 100στη φορά στον εαυτό μου.
''Οι παππούδες σας θα
έρθουν στις 7.Να είστε έτοιμες μέχρι τότε.''
Κουνάω τα μάτια μου
και κλείνομαι στο δωμάτιο μου.Ανοιγω το έγγραφο που πήρα μαζί μου και χάνομαι
σε αυτό.Δεν νοιάζομαι για τους χτύπος στην πόρτα από τους γονείς μου που
πρσπαθούν να μου μιλήσουν.
Ο πατέρας μου χτυπάει
για 4η φορά.Ξεφυσάω και αφήνω κάτω το στυλό.
''Τι;;'' τον ρωτάω όσο
μπαίνει μέσα.
''Σε τι δουλεύεις;;''
''Επεξεργάζομαι.'' του
απαντάω.
''Ενδιαφέρον.''
Ξεφυσάω.''Τι θες;;''
''Να σου μιλήσω.''
λέει και κάθεται στην πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο.
''Για ποιο πράγμα;;''
''Ολα όσα έγιναν τους
τελευταίους μήνες.Πρέπει να καταλάβεις ότι η μαμά σου και εγώ--''
''Οχι δεν έχω να
καταλάβω τίποτα μπαμπά.Βαρέθηκα να μένω πάντα στην απέξω σε αυτήν την
οικογένεια εντάξει;;''
''Πότε σε είχαμε στην
απέξω;;''
''Ελα τώρα.Από τότε
που η Elizabeth με κατηγόρισε ότι κοιμήθηκα με τον Jason το κάνετε αυτό.Αλλά δεν
με νοιάζει πλέον.'' σταυρώνω τα χέρια μου.
''Rose είσαι άδικη.''
''Οχι είμαι
παρατηρητική.''
Ο πατέρας μου ξαφυσάει
και κουνάει το κεφάλι του.Σηκώνεται. ''Λυπάμαι που νιώθεις έτσι Rose.Ομως
είμαστε οικογένεια σου και δεν μπορείς να το αλλάξεις αυτό.''΄λέει και βγαίνει
από το δωμάτιο.
Στις 7 η μαμά μου
έρχεται και μου λέει οτι οι παππούδες μου έφτασαν.Ξεφυσάω και σηκώνομαι από το
κρεβάτι, ρίχνοντας μια ματιά στον καθρέφτη πριν πάω στο σαλόνι.
''Rosie''
''Γεια σου παππού,
γιαγιά.''
''Κοίτα πόσο όμορφη
είσαι Rose.Πρέπει όλα τα αγόρια στο Πόρτλαντ να σε κυνηγάνε''
Η Elizabeth ξεφυσάει
και την κοιτάζω.
''Ακουσα ότι δουλεύεις
στην Crystal.''
''Ναιι..''
''Και εσύ Elizabeth;
Που λές να δουλέψεις;;''
''Είμαι ακόμα στο
κολέγιο γιαγιά.''
''Πρέπει να αρχίσεις
να το σκέφτεσαι όμως.''
H Elizabeth με
κοιτάει. ''Δεν είμαι η Rose.Είμαστε πολύ διαφορετικές.'' λέει και κοκκινίζω.
''Το φαγητό είναι
έτοιμο.'' φωνάζει η μαμά μου από την κουζίνα.
Δεν ήμουν ποτέ τόσο
ανακουφισμένη καθώς πηγαίνω προς την κουζίνα.Καθόμαστε όλοι και η μαμά μου
σερβίρει.
''Για πες μου πως
είναι να δουλεύεις στην Crystal;;''
''Τέλεια.Και δεν είναι
και πολύ μακρυά από το διαμέρισμα μου.''
''Αρα περπατάς για να
πας στην δουλειά.''
''Οχι ακριβώς.''
Αναμνήσεις από τον Loui και τον Niall να με σταματάνε όταν πηγαίνω σπίτι
έρχονται στο μυαλό μου.Ξεροκαταπίνω.
''Είμαστε πολύ
περήφανοι για σένα Rose.'' λέει η μαμά μου.
Κοιτάζω στο φαγητό
μου.Πως μπορούν να το παίζουν 'μοντέρνα οικογένεια' όταν χωρίζουν.Το ξέρουν
άραγε οι παππούδες μου;;
''Λοιπόν..'' αρχίζει
να μιλάει η γιαγιά μου. ''Πότε βγαίνει το διαζύγιο;;''
Η μαμά μου όταν το
ακούει αυτό ασπρίζει και ο μπαμπάς μου πνίγεται με το κρασί του.
''Τ-τι;;''
Ποιος να το είπε αν
δεν το είπαν αυτοί;; Παίρνω την απάντηση μου από το γέλιο της αδερφής μου.
Ο πατέρας ου αφήνει το
πιρούνι στο πιάτο του και την κοιτάει.''Εlizabeth;;''
''Τι;;Ποιος ο λόγος
να το κρατάτε κρυφό;;''
''Δεν έπρεπε να το
πεις εσύ.''
''Τέλος πάντων.Τώρα
ξέρουν.Θέμα το κάνατε.''
''Λοιπόν;;Θα μου
απαντήσετε;;Πότε βγαίνει το διαζύγιο.'' ξαναρωτάει η γιαγιά μου.
''Νοέμβριο.''
''Τι;;Νοέμβριο;;''
σχεδόν πνίγομαι.
''Ναι Rosalie.14
Νοεμβρίου.''
''Είναι πολύ νωρίς''
τους λέω.
''Τι περίμενες;'' μου
λέει η Elizabeth.
''Φτάνει όλοι σας.'' η
μαμά μου φωνάζει. ''Ας αλλάξουμε θέμα.''
Σήμερα είναι 18
Οκτωβρίου.Σε λιγότερο από ένα μήνα.
''Λοιπόν Elizabeth..Τι
κάνει εκείνο το αγόρι;;Ο Jason έτσι;;''
Ξεροκαταπίνω και
κοιτάω την Elizabeth.
''Ο Jason;;''
Θέλω να εξαφανιστώ από
εδώ.
''Εγώ και ο Jason
χωρίσαμε κοντά πριν ένα χρόνο γιαγιά.''
''Λυπάμαι.'' λέει η
γιαγιά μου. ''Φαινόσουν σαν να σου άρεζε πολύ.''
<p>Σε παρακαλώ</p>γιαγιά.Απλά σταμάτα να μιλάς.
''Μου άρεζε.Τον
αγαπούσα.''
Σηκώνομαι από τη θέση
μου και όλοι με κοιτάνε.
''Rose τι έγινε;;''
ρωτάει η μαμά μου.
''Εγώ..Με
συγχωρείτε.''
Βγαίνω από την
τραπεζαρία, παίρνω το μπουφάν μου και φεύγω από το σπίτι.Πληκτρολογώ τον αριθμό
που ευχόμουν να μην ξαναπληκτρολογήσω ποτέ.