Trigger Warning: Harassment
"S-saan mo ako dadalhin?" nanginginig ang boses na sabi ko. My hands are cold and I can feel my bones numbing. He's looking at me intently and darkly... halatang may pinaplano.
Mahigpit kong kinapitan ang cellphone ko. I breathe. Calmness under pressure, Chin. Calmness under pressure.
But for the first time in my life, hindi ito gumana. Para akong sasabog sa kaba. Matagal na akong tumigil sa red cross para iwasan siya... and now, he's here again.
He scowled. "I told you to break up with him. I fucking told you."
Nanginig ang labi ko. Hindi dapat ako sumagot. It might trigger him. I swallowed hard and prayed. I must think straight. Tumingin ako sa labas at napansing hindi ko na alam ang tinatahak niyang daan. Lalo akong kinabahan. Nanlalamig na ang mukha ko sa takot... this can't be happening... please, Troy, look for me...
"L-Luke, p-please, don't do this..." my voice was already slurred when I said that.
Nawala na nang tuluyan ang lungkot ko dahil kay Mira. The tension and fear immediately dominated my heart. I'm in danger! Masama ang tingin na ipinukol niya sa akin kaya lalo akong nanginig. I'm so close to crying but I know I shouldn't.
Padilim nang padilim ang paligid dahil lumalalim na ang gabi. Matagal at mabilis siyang nag-drive... parang may humahabol sa amin. Ilang beses ko nang pinindot ang dulo ng daliri ko dahil sa nararamdamang kaba. Kahit bukas ang aircon ay tuluan ang pawis ko. I tried opening the door but it's locked.
"Luke, please..." I begged him.
He stopped driving when we reached an isolated building. Wala akong ibang makita kung hindi mga puno. Pinatay niya ang makina ng sasakyan at bumaba roon. He made sure that all the doors were locked from the outside before entering the building, leaving me inside the car.
Think, Chin, think. You have to get out of this car or you'll be dead. I gulped and closed my eyes, fighting the urge to cry. I feel hopeless. My breathing was already heavy. Wala akong maisip na paraan. I feel like my knees were wobbly. Kung hindi lang ako nakaupo ay baka natumba na ako.
I prayed for my life when Luke went out of the building with a gun in his hands.
Lord, please, save me.
He opened the door and get my sweaty palms. Matapos iyon ay malakas siyang tumawa na parang sinasaniban ng kung sinong demonyo.
"Wala pa akong ginagawa, natatakot ka agad," he whispered.
Tumaas ang balahibo sa batok ko. Ramdam na ramdam ko ang lamig ng paligid. Hindi ko alam kung ang tumulo ba sa aking kamay ay pawis o luha. Wala pa mang nangyayari ay pagod na pagod na ako.
He pointed the gun on my temple. Doon ko hindi napigilang umiyak. This isn't the death I wanted. This shouldn't be my end. I worked so hard to get where I am today. I'm so close to reaching my dreams. I'm so close to marrying Troy... I should stay alive. Kailangan ako ni Troy. Iiyak 'yon kapag nawala ako. I should stay alive for him.
We went inside the abandoned building. Hindi ako nakapalag dahil sa nakatutok na baril sa ulo ko. There are no other things inside aside from a chair and a massive table. May kama rin sa gilid at ayaw abutin ng isip ko ang pwedeng mangyari roon.
"Upo!" he roared.
Mabilis ang ginawa kong pag-upo. He chuckled before holding my jaws. Mahigpit ang pagkakapit niya roon at madiin ang titig sa akin. Tumulo ulit ang luha ko nang bumaba ang mata niya sa nanginginig kong labi. He planted a kiss on my lips before smiling.
"Sarap."
I trembled. Gusto kong gumanti. Gusto kong manakit din. Parang walang dugong nananalaytay sa akin kahit na mabilis ang tibok ng puso ko. I feel like dying. I feel like he reopened my scars. I already repressed what he did to me years ago! Naitanim ko na! Naibaon ko na! Tapos ito na naman. Kailangan ko na namang bawiin ang sarili ko. I know this will haunt me like a fucking ghost!
"T-tigilan mo na ako, Luke... parang awa mo na..."
Tumawa lang siya. Lumapit sa isang mesa roon at inayos ang baril niya. I've realized that my pleads and words are useless. I have to act. I have to fight for my life.
He smiled while looking at me. Kumuha siya ng tubig at napapikit na lang ako. Tuloy-tuloy ang tulo ng luha ko. I have to go home. Troy is waiting for me.
"Inom ka muna, Chin," Luke uttered before handing me a glass of water.
Mabilis ang ginawa kong pag-iling. Baka kung ano pang inilagay niya dyan! I can't accept that.
Dumaan ang galit sa mata niya kaya nanginig ako. He held my jaws tightly, forcing me to drink the water. I closed my lips. Lalo siyang nagalit. Binitawan niya ang baso at masamang tumingin sa akin.
"Putangina, inom!" he echoed.
Umiling ako habang umiiyak. That angered him even more. Namanhid ang pisngi ko nang malakas niya akong sampalin. Agad kong nalasahan ang dugo sa gilid ng labi ko... but still, I shook my head. I won't drink that.
"Ayaw mo? Tangina ka talaga, ha," he said dangerously.
I shivered and cried for my life when he got himself a baseball bat. Itinuon niya iyon sa noo ko at wala akong naisukli sa kanya kundi mga hikbi. I want to get out of here. Hinila niya ako patayo bago siya pumunta sa likod ko.
"Ahhh!" I groaned in pain when I felt him hit me with the bat. Napaluhod ako sa semento habang nanginginig.
Tuluyan akong napahiga nang muli niyang hatawin ang likod ko. I sobbed in fear. What did I do to deserve this? Parang nadurog ang buto ko sa lakas ng hampas niya sa akin.
"Hindi ka iinom?"
I closed my eyes and shook my head again. Duguan na ang bibig ko pero pinilit kong labanan ang naghihigit sa akin sa antok. My body is aching but the thought that I'll die here without saying my last I love you to Troy hurts even more.
Habang itinatali niya ako pabalik sa upuan ay nakatulala lang ako, tuloy-tuloy ang agos ng luha. Gabing-gabi na. Paniguradong hinahanap na ako ni Troy. Siguro ay tumawag na siya sa mga katrabaho ko dahil hindi naman ako nala-late umuwi. He must be worried. He must be crying. Ayoko no'n. Kailangan kong makita ulit si Troy.
Tuluyang nagdilim ang paningin ko nang malakas niyang sinuntok ang panga ko.
I woke up with a heavy feeling. Masakit ang lahat sa akin at nahihilo ako. Muling nanumbalik sa akin ang nangyari kaya bumilis ulit ang tibok ng puso ko. Nasa kama na ako ngayon at ganoon na lang ang takot ko nang makitang iba na ang suot ko! Hindi na ako naka-uniform! I was wearing a white long-sleeved polo and a black skirt.
"Buti naman at gising ka na. Baka pwede ko nang ituloy?" tawa ni Luke.
"A-anong gagawin mo?" nangangatal na tanong ko. Palapit siya nang palapit sa kama habang isod naman ako nang isod hanggang sa dulo.
He climbed to the bed and grinned at me.
"Your body tastes good," he uttered, still smirking like an evil.
I held back a cry. It hit me. While I was unconscious, he harassed me. Putangina, he harassed me again. I've buried my trauma but it's reoccurring again. Gusto kong tumakbo sa isang sulok at magtago.
"But I don't want to fuck an unresponsive body... kaya inantay kitang magising."
I cried. "N-no, please... L-Luke, don't do this."
Naging mabilis ang pangyayari. He pinned me on the bed and kissed me aggressively. Isinara ko ang bibig ko pero hinawakan niya lang ang panga ko at pilit na ipinasok doon ang dila niya. Ang mga kamay niya ay hinahawakan ang dibdib ko at kahit anong gawin kong tulak ay hindi siya gumagalaw.
"Tanginang, likot naman, eh! Teka nga, puta ka!" galit na saad niya matapos halikan ang ibabaw ng dibdib ko.
Hikbi lang ako nang hikbi, my breasts were exposed but I can't cover myself because I'm trembling. Nang umalis siya saglit ay mabilis akong tumayo. He entered a room and I saw the gun lying on the table.
"Hoy, balik sa kama!" sigaw niya ngunit nakuha ko na ang baril.
Lumakas ang loob ko nang mahawakan ko ang tanging armas na kaya kong hawakan ngayon. I pointed it at him but he just bursted into laughter.
"Sinong tinakot mo? Hindi mo naman kayang iputok 'yan."
Lalo akong nanginig pero hindi ko na ipinahalata sa kanya iyon. It's a matter of life and death. I have to strengthen my heart. Ikinasa ko ang baril at muling itinutok sa kanya. He's smiling like an idiot while looking at me like I'm a helpless cat.
I bit my lower lip until it bleeds.
"Come on, shoot me," he said while chuckling.
I closed my eyes and series of pictures popped in my head. My parents abandoned me and I managed to live for myself. I've received a lot of criticisms but I managed to rise up from everything. I overcame all my trauma... I will not give up. Not now. Not when I know that someone in my apartment is waiting for me.
Pinaputok ko ang baril sa dalawang binti niya.
"Fuck!" he groaned in pain but I am too numb to even care. I shoot him again in his left arm and stomach.
Napaluhod siya kaya mabilis ang ginawa kong pagkilos. Tumakbo ako palabas ng building, hindi alintana kung halos hubad na ako. I just run. Iika-ika pa ako pagtakbo dahil sa mga pasa ko sa katawan. I'm so close to giving up but Troy's face kept appearing on my head. I will live. I should live.
Tumakbo ako nang tumakbo kahit puro gubat na ang nakikita ko. Walang direksyon ang tinahak ko. Basta makalayo lang ay ayos na ako. My feet were bleeding but I kept running. Duguan na rin ang binti ko at namimilipit ang tiyan ko sa sakit.
Hindi ko alam kung gaano ako katagal tumakbo sa madilim na gubat na 'yon hanggang sa makakita ako ng sementadong daan. Iika-ika akong umakyat para mapuntahan ang daan at makahingi ng tulong.
"Tulong po! Tulungan niyo ako!" sigaw ko kahit wala akong nakikitang sasakyan na dumadaan. "Parang awa niyo na po, tulungan niyo ako!"
I prayed and cried. Paos na paos na ang boses ko kasisigaw. Namamanhid ang buong katawan ko.
May umilaw sa likod ko kaya mabilis akong tumingin doon. My breathing isn't stable anymore. Hindi ko alam kung dahil ba iyon sa pag-iyak o pagtakbo.
"T-tulungan niyo po ako..." Halos lumuhod na ako sa harap ng mag-asawa dahil sa pagod.
Mabilis na lumapit sa akin ang ginang at inakay nila ako papasok sa sasakyan. Nanginginig pa rin ako nang makasakay sa loob. The woman gave me a blanket but didn't ask me anything. Nagmaneho lang sila hanggang sa pinakamalapit na hospital... pero natatakot akong bumaba! Baka nasundan kami ni Luke!
"Hush, you're safe, now..."
Hikbi lang ako nang hikbi. The pain in my stomach is unbearable. Para akong pinapatay. Binuhat ako at inilagay sa stretcher at bago mawalan ng malay, narinig ko pa ang sigaw ng isang nurse.
"Emergency! Possible miscarriage!"
----
For clarification, Chin wasn't raped. She was sexually harassed.