zawg
ကိုျကီးရဲ႕ေကာင္ေလး အပိုင္း(၅)
"အမတို့ဘယ္သြားျကမလို့လဲ"
ဘုန္းထြဋ္သည္ လွလွပပျပင္ဆင္ကာအျပင္ထြက္ရန္ခ်ိန္ေနေသာခိုကိုးတို့တူရီးကိုေမးေလ၏။
"ဘယ္ဘဲသြားသြားေပါ့ ခင္ဗ်ားပူဘာပါလဲ"
ခိုကိုးသည္သူ့ကိုစိတ္မျကည္ေသးေပ။ ျမင္သည္နွင့္မ်က္ေဇာင္တစ္ထိုးထိုး ႏႈတ္ထီးခ်ြန္ခ်ြန္နဲ႕ ျပန္ခံေျပာေနတက္၏။
"ခိုကိုး ဘယ္လိုေတြေျပာေနတာလဲ"
ေဒါ္ေလးျဖစ္သူကပဲရန္မျဖစ္ေအာင္ ဝင္ေရာက္ဆံုးမလ်က္
"ဒီလို ငါ့ေမာင္ေရ အမတို့ကဘုရားသြားမလုိ့ေလ"
" ဒါနဲ႕ ဒီေန့လျပည့္ေနလဲမဟုက္ပါဘူး ဘယ္လိုျဖစ္ျပီး"
သူနားမလည္စြာျဖင့္ေမးေသာေျကာင့္ ေဒါ္ေလးမ်က္နွာျပံုးစီစီျဖင့္
"ဒီေန့ကအစ္မေမြးေန့မလို့"
"ေျသာ္... ဘယ္နနွစ္ေျမာက္ေမြးေန့လဲ"
"၂၄ "
"ဟမ္..."
ဘုန္းထြဋ္မ်က္လံုးျပုူးျပီးမ်က္နွာျကီးရႈပ္ျကြ၍အလြန္အံ႕ႀသသြားကာ အာေမဍိက္အသံပါထြက္ေပါ္လာ၍
"ဟဲဟဲ စတာ ၄၂"
မခ်ိုမခ်ဥ္မ်က္နွာထားျဖင့္ ျပန္လည္ရွင္းျပကာမွ
"က်ြန္ေတာ္လိုက္ပို့ေပးရမလား "
"မလိုဘူး က်ြန္ေတာ္ေမာင္းတက္တယ္"
သူ့ကိုျကည့္မရေသာခိုကိုးမွျကားျဖတ္ေျပာလိုက္ကာ ေဒါ္ေလးျဖစ္သူမွာလည္းအားနာနာျဖင့္
"အားနာလိုက္တာေမာင္ဘုန္းထြဋ္ရယ္ ခိုခိုကအဲ႕လိုပဲသူျကည့္လို့မရတဲ႕သူဆို အကန္ေတြဘဲေျပာတက္တာ"
ထိုအခါသူခိုကိုးေလးကိုျကည့္၍မဲ႕ျပံုးျပံုးလိုက္ျပီး
"ဟုတ္ရပါတယ္အမရဲ႕ ဒါနဲ႕ဘာလို့ခိုခိုလို့ေျပာတာလဲ ခိုကိုးမဟုက္ဘူးလား "
"အဲ႕တာက "
"ေဒါ္ေလး..."
ေဒါ္ေလးျဖစ္သူေျပာစကားကိုတားဆီးလိုက္ေသာခိုကိုးရာ
"ဘာျဖစ္လဲငါ့တူကလဲ အခ်င္းခ်င္းဘဲဟာ ေနာ္ "
"ဟုတ္တာေပါ့"
ဘုန္းထြဋ္လဲေဒါ္ေလးျဖစ္သူနဲ႕လိုက္ေလ်ာစြာေျပာဆိုေနသျဖင့္ သူစိတ္ပ်က္လာျပီး
"ေျပာ ေျပာ ဒီေလာက္ေျပာခ်င္ေနရင္ အဲ႕မွာေျပာေနျက"
ခိုးကိုးလဲစိတ္ဆိုးဆိုးျဖင့္အိမ္ထဲသို့ေျခကိုေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္နွင့္ဝင္သြားေလ၏။ တားမရဆီးမရကာေျပာျပခ်င္ေနေသာ အေဒါ္ကိုသူစိတ္ေကာက္သြား၏။
"ဒီလိုေမာင္ဘုန္းထြဋ္ရဲ႕ ခိုကိုးေမြးတုန္းကမဲမဲေလးေလ ျကီးလာမွမတရားျဖူလာတာ ေဒါ္ေလးကသူ့ကိုက်ီးကန္းလို့ေခါခ်င္တာက်ီးကန္းကနမိတ္မေကာင္းလို့ က်ီးကန္းကေန ခို အဆင့္နိပ့္သြားတာ ခိုခိုလို့ေခါျပီးခ်စ္လို့စေနတာကေန အခုထိနူတ္ကဆြဲေနတာ "
"ေၾသာ္.. အစ္မတူ အစ္မကိုစိတ္ဆိုးသြားျပီမလား"
ရွင္းျပသည္ကိုသေဘာက်စြာျပံုးလိုက္ေသာ္လည္း ထိုေကာင္ေလးစိတ္ဆိုးသြားသည္ကိုသူ့မွာရင္မေအးနိုင္။
"သူကအဲ႕လိုဘဲ အိမ္မွာအငယ္ဆံုးဆိုေတာ့တစ္ခ်ိန္ကုန္လံုးစိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္နဲ႕ သူ့ျကိုက္တဲ႕အစားေသာက္နဲ႕ေခ်ာ့ရင္ေတာ့စိတ္ဆိုးေျပပါတယ္"
ဟမ္... အစားအေသာက္နဲ႕ေခ်ာ့လို့ရတာလား။ တကယ့္ကေလးပဲ။ သူအေတြးနဲ႕သူ ျပံုးျဖီးေနလ်က္
"ဒါဆိုအစ္မ အိမ္ထဲဝင္ျပီးသြားေခ်ာ့လိုက္ဦးမယ္ တက္တာေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ႕"
"တက္တာ"
လက္ျပကာထပ္နူတ္ဆက္ေသာအခါ သူလည္းလက္ကေလးျဖင့္အလိုက္သိစြာျပန္နူတ္ဆက္ေပးလိုက္ျပီး
"ဟုက္ကဲ႕ တက္တာ"
"တကယ္ တက္တာေနာ္"
ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္မံႏႈတ္ဆက္ေနသျဖင့္ သူစိတ္မရွည္ေတာ့ေပ။မအီမသာ မ်က္နွာထားျဖင့္
"အစ္မဒီေန့အိမ္ထဲဝင္ဦးမွာလား"
"ဟီး ဝင္ျပီးဝင္ျပီး"
"ဟုတ္ကဲ႕"
အပ်ိဳျကီး အိမ္ထဲဝင္သြားျပီးမွ သူ့မွာသက္ျပင္းရွည္ရွည္ခ်နိုင္ေတာ့သည္။ သူသည္ ေဒါ္ေလးနွင့္ စကားေျပာရသည္႔အခ်ိန္လံုးတြင္သတိထားေျပာေနရသျဖင့္ အခုမွရင္ေအးနိုင္ေတာ့၏။
******************************************
နန္းေတာ္သဖြယ္ခမ္းနားျကီးက်ယ္လွေသာဟိုတယ္တစ္ခုထဲသို့ဝင္လာေသာ္ဘုန္းထြဋ္
ဝန္းထမ္း အားလံုးလည္းသူ့ကို ညီညြန့္စြာကိုယ္ညြွန့္၍နူတ္ဆက္ျကသည္။သူလည္းမ်က္ေတာင္ေလးအသာခတ္ျပျပီး အလုပ္ခန္းသို့ဝင္သြားကာ
"ေဘာ့စ္"
အခန္းထဲသို့ဝင္လာ၍ထပ္မံနူတ္ဆက္လိုက္ေသာ္မန္ေနဂ်ာ မာန္ ။သူသည္ ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာျပီး အေျပာအဆိုေကာင္းလြန္းသျဖင့္ဧည့္သည္မ်ားနွင့္အလြန္အဆင္ေျပသူျဖစ္၏။ ဘုန္းထြဋ္၏လက္ရံုးေတာ္ဆိုလည္းမမွားေပ။
"အင္း ထိုင္ဦး"
"ဟုတ္ကဲ႕"
တရိုတေသ အမိန့္နာခံျပီး ထိုင္ခံုေပါ္သို့ထိုင္ကာ
"မခုတေလာအေျခေနဘယ္လိုလဲ"
"ဟုတ္ကဲ႕ အဲ႕တာက ............"
မန္ေနဂ်ာရွင္းလင္းျပတ္သားစြာအလံုးစံုရွင္းျပျပီးေနာက္
"ေက်းဇူး မန္ေနဂ်ာမာန္ ငါသိပ္မလာျဖစ္တာေတာင္ အခုလိုဟိုတယ္ကို မင္းအားလံုးစနစ္တက်တာဝန္ယူေပးတဲ႕အတြက္"
ခ်ီးက်ဴးခံရသျဖင့္ သူဂုဏ္ယူစြာၿပံုးလိုက္မိျပီး
"ဟုတ္ကဲ႕ "
"မန္ေနဂ်ာမာန္"
"ဟုတ္ကဲ႕ ေဘာ့စ္"
"ေနာက္ပိုင္းလဲမင္းကိုပဲအားကိုးရဦးမယ္"
"ဘာကိစၥေတြရိွလို့လဲေဘာ့စ္"
သူသည္ ျငိမ္သက္သြားေသာဘုန္းထြဋ္ကို့ျကည့္၍ေျပာတာအမွားမ်ားပါသြားျပိီးလားဟူေသာစိတ္ျဖင့္ထူပုူသြားသည္။
"က်ြန္ေတာ္စပ္စုသလိုျဖစ္သြားရင္ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"ရပါတယ္ အခုတေလာကိုယ္လဲကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥေလးေတြရိွေနလို့"
"ဟုတ္ကဲ႕ ဒါဆိုက်ြန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္ေဘာ့စ္"
"အင္း"
အေျဖရွာရခက္ေသာမ်က္လံုးအျကည့္ျဖင့္ နံရံေသာသူတည္ျငိမ္စြာျကည့္ျပီးသူမဲ႕ျပံုးျပံုးေနေလသည္။
**********************************
"တုူေလးေရ ခိုကိုးေလးေရ "
ရုတ္တရက္ ခ်ြဲပစ္ကာ ေအာ္ေခါ္ေနေသာ ေဒါ္ေလးကိုသူျကည့္၍
"ေနမေကာင္းဘူလား ေဒါ္ေလး"
"ဟမ္... ေကာင္းပါတယ္"
"မသိပါဘူး ပံုမွန္မဟုက္မလိုခံစားရလို့"
သူေခါင္းေလးအသာကုတ္၍ အူလည္လည္ျဖင့္ျပန္ေျဖလိုက္ကာ
"အဟီ "
"ဟာ... လာျပန္ျပီအဲ႕ရီသံ "
ေျကာက္မက္ဖြယ္ထိုရီသံျကားတိုင္းမွာျကက္သီးထေနရသျဖင့္
"အဟီ"
"ဘာျဖစ္ခ်င္လို့လဲ"
ေဒါ္ေလးကိုသူျကည့္မရျဖစ္ကာေမးလိုက္ေတာ့၏။
"ဟိုေလ ေဒါ္ေလးလိုအခ်စ္ရူးေလးကိုသနားလားဟင္"
"မသနားပါဘူး"
ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ျပန္ေျဖလိုက္ေသာေျကာင့္ ေဒါ္ေလးလည္းသနားစရာမေကာင္းေသာမ်က္နွာျကီးျဖင့္ငိုမဲ႕မဲ႕လုပ္လ်က္
"ခိုခိုရယ္ သနားပါေနာ္"
"ေခါ္ျပန္ျပီအဲ႕နာမည္ "
မျကိုက္ပါဘူးဟုဆိုေသာထိုနာမည္ကိုထပ္တလဲလဲေခါ္ေနကာ သူစိတ္ဆိုးဟန္ေလးျဖင့္ျကည့္လိုက္ကာမွ
"sorry sorry ေယာင္သြားလို့"
စိတ္တိုရခက္သာမ်က္နွာေလးျဖင့္ေတာင္းပန္ေနေသာေျကာင့္ စိတ္ဆိုးခ်င္သာ္လည္း သူခ်စ္ရေသာအေဒါ္မို့ ခြင့္လြွတ္လိုက္၏။
"အင္း"
"ေဒါ္ေလးကိုသနားရင္အကူညီေလးတစ္ခုေလာက္ေပးပါလား"
"ဘာအကူအညီ"
"ေဒါ္ေလးကိုေလ ဘုန္းထြဋ္ရဲ႕အေျကာင္းေလးစံုစမ္းေပးပါလား"
ထိုသူနာမည္ျကားရံုျဖင့္ သူမ်က္နွာခ်က္ခ်င္းမဲ႕သြားျပီး
"ေဒါ္ေလးပါသာေဒါ္ေလးစံုစမ္းပါလား"
"သားတို့ကေယာက်ာ္းခ်င္းဆိုေတာ့စံုစမ္းလို့အဆင္ေျပတယ္ေလ"
"ဟမ္... ေဒါ္ေလးရယ္ သားနဲ႕သူနဲ႕မွမတည့္တာ "
"ဟုတ္ပါဘူး သားက သူနဲ႔မတည့္ခ်င္တာပါ သူကတည့္ပါတယ္"
အပ်ိဳျကီးမနိုင္စိန္တစ္ေယာက္ နူတ္ခမ္းျကီးဆူကာ ခြ်ဲကာပက္ကာ ေျပာ၍
"သားမွသူ့ကိုျကည့္မရတာ"
"ျကည့္မရလဲျကည့္ရေအာင္ေနေပးေလ ေနာ္ ေနာ္ ေဒါ္ေလးကိုသနားပါ'
အိေျႏၵမရိွဘဲ ကိုယ္ေလးလႈပ္စိလႈပ္စိျဖင့္ ခိုကိုးလက္ေမာင္းကိုလႈပ္ခါေနသျဖင့္
"ဟာ ေဒါ္ေလးကလဲ"
သူဖုန္းကိုပင္အာရံုမရေတာ့ေပ။
"မုန့္ဖိုးေပးမယ္ေလ"
ထိုအခါမွ ရႈ႕ံမဲ႕ေနေသာခိုကိုးမ်က္နွာအသက္ျပန္ဝင္လာကာ
"ဘယ္ေလာက္လဲ"
"၁သိန္း"
"ေတာ္ျပီသြားအိပ္ေတာ့ေနာ္"
စိတ္မရွည္ေသာေလသံေလးျဖင့္ အတင္းတြန္းထုပ္လ်က္ ေဒါ္ေလးျဖစ္လည္းအတင္းသူ့အနားျပန္ကပ္ကာ
"၂သိန္း ဆိုရင္ေကာ"
"ဝါးးး အိပ္ငိုက္လာျပီ "
လက္ကိုပါးစပ္ျဖင့္အုပ္ကာ သမ္းေတာင္သိမ္းျပလိုက္ေသး၏။
"၅သိန္း ၅သိန္း"
"မဆိုးပါဘူး ဒါမဲ႕စဥ္းစားဦးမယ္"
လိုခ်င္ေသာ အတိုင္းအတာထိမုန့္ဖိုးရေသာ္လည္း သူမူေနေသးသျဖင့္
"အေျဖေတာင္းေနတာမွမဟုက္တာခိုခိုရယ္"
ခိုကိုးကိုျကည့္၍ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ မတ္တပ္ရပ္ခါးေထာက္ျပန္လိုက္ျပီး
"ေဒါ္ေလးရယ္ သူပံုစံျကည့္ျပီးေဒါ္ေလးနဲ႕လိုက္မလိုက္ေသခ်ာဆံုးျဖတ္ျပီးမွစံုးစမ္းေပးမွာေပါ့ က်ြန္ေတာ္ကေဒါ္ေလးကိုစိတ္ပူတယ္ေလ"
သူ၏စကားလံုးေအာက္မွာ ေဒါ္ေလးျပားျပားဝပ္လ်က္ ေက်နပ္ေသာအျပံုးေလးနွင့္
"အင္း အင္း ငါ့တူကခ်စ္ဖို့ေကာင္းလိုက္တာ မြမြ"
"အာ... ဖယ္"
ငယ္စဥ္ကတည္းကပင္သူ့ကိုနမ္းသည္ကုိ အလြန္မုန္း၏။ ေဒါ္ေလးျဖစ္သူနမ္းသည္ကိုေတာင္မျကိုက္ကာ တြန္းထုတ္ေနတက္၏။
"မြ မြ"
အပ်ိဳျကီးမွာေတာ့ တူေခ်ာေလးကိုခ်စ္လြန္း၍ အနမ္းမ်ားရြာသြန္းမပ်က္ နမ္းေနေလ၏။
******************************
"တီး..."
ခိုကိုးရာ က်ဴရွင္သို့ကားေေမာင္းရင္း ကားေမာင္းသြားရာ ထိုလမ္းသည္လူအနည္းငယ္ပ်က္သည္။ကားအေရွ့တြင္ရုတ္တရက္ဆိုသလိုေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ကိုတိုက္မိသလိုျဖစ္သြားခဲ႕ကာ
"ရရဲ႕လားညီ "
သူလည္းကားေပါ္ကစိုးရိမ္တျကီးဆင္း၍ေမးေနရွာသည္။
"လူတစ္ေယာက္လံုးကိုမျမင္ဘူးလား"
"ဗ်ာ က်ြန္ေတာ္ကလမ္းအေျဖာင့္အတိုင္းေမာင္းတာပါ ဒီကညီကလမ္းမေပါ္ရုတ္တရက္တက္လာတာေလ"
မွန္ကန္ေျကာင္းရွင္းျပလိုက္ေသာအခါ ထိုသူမသခၤါေသာမ်က္လံုးျဖင့္
"ဘာမွလာမေျပာေနနဲ႕ ဘာလဲမင္းကငါ့အျပစ္လို့ေျပာခ်င္တာလား"
ခိုကိုးကိုပင္ အျပစ္ရွာလိုက္ေသး၏။
"မဟုက္ပါဘူး က်ြန္ေတာ္လဲ ညီကိုအျပစ္မတင္ပါဘူး အခုညီသက္သာလားလို့လာေမးတာပါ"
အရာရာနားလည္၍သေဘာေကာင္းလြန္းေသာသူမို့ သူေဒါသထိန္းကာျပသနာမျဖစ္ရန္ျကိုးစားေလ၏။
"ခါးနာသြားျပီ အဲ႕တာဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
လူမိုက္ပံုစံျဖင့္ သူကိုျပန္ေအာ္ေနေသာထိုသူကိုျကည့္မရေသာ္လည္း
"ဒါဆိုက်ြန္ေတာ္ကပဲတာင္းပန္ပါတယ္ ေဆးခန္းလိုက္ျပေပးပါ့မယ္"
ခါးကိုကိုင္ကာနာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပလိုက္သျဖင့္ သူစိုးရိမ္ကာအဆင္ေျပေအာင္ျကိုးစားပါေသာ္လည္း
"ငါအဲ႕ေလာက္မအားဘူး သူေဌးသားေရေပါ္ဆီရဲ႕"
ထိုသူစကားမ်ားသည္အဆင့္အတန္းမရိွကာရိုင္းစိုင္းလာျခင္းသည္ ခိုကိုး၏မဟုတ္မခံစိတ္ကိုနိူးစြလိုက္သလိုပင္။
"ဘာ ...ဒီမွာ ခင္ဗ်ားအေျပာအဆိုေတြဆင္ျခင္သင့္တယ္ထင္တယ္ေနာ္"
"မဆင္ျခင္ေတာ့ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ"
"နင္..."
ေျပာေလကဲေလျဖစ္လာသျဖင့္ သူထိုးဖို့လက္ခ်ိန္လိုက္ေသာ္လည္း မထိုးလိုက္နိုင္။သူ့နားသို့ေျခလွမ္းဆိပ္ဆိပ္ေလးျဖင့္ေရာက္လာ၍လက္ကိုဖမ္းကိုင္လိုက္ေသာဘုန္းထြဋ္ေခါင္ေျကာင့္ သူ့လက္ကိုျပန္ခ်လိုက္၏။
"ဘာျဖစ္ျကတာလဲ"
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး"
ထိုသူအကူအညီမလိုခ်င္ေသာေျကာင့္ျငင္းလိုက္ေလ၏။ဘုန္းထြဋ္ စိတ္တိုေနေသာခိုကိုးမ်က္နွာကိုျကည့္၍ ေဘးကေကာင္ကိုဝါးျမိုေတာ့မည့္အျကည့္ျဖင့္ျပန္စိုက္ျကည့္ေနကာ
"ေျသာ္ မင္းတို့ကအဖြဲ႕နဲ႕ ငါ့ကိုအနိင္က်င့္တာလား"
"မင္းရူးေနလား"
ခိုကိုးလဲထိုေကာင္ေလးကိုေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္ေနမိေတာ့သည္။
"ဒါဆို ငါ့ကိုဘယ္လိုလုပ္ေပးမွာလဲ ေဆးရံုေဆးခန္းမသြားနိင္ဘူးေနာ္။ အေလ်ာ္ေပးမွာလား"
ထိုအေျပာေျကာင့္ ခိုကိုးအံ႕ျကိတ္ကာစိတ္တိုေနေသာ္လည္း ဘုန္းထြဋ္မွာျဖင့္မဲ႕ျပံုးေလးျပံုးကာ
"တန္ရင္ေပးမွာေပါ့"
သူရုတ္တရက္ဝင္ေျပာေလသည္။
"ဘာ ..."
ထိုသူ ထူးဆန္းစြာျပန္ေမာ့ျကည့္ေနလ်က္ သူလည္းလက္ညိႈးေလးျဖင့္ ေျခလွမ္းက်ဲဆယ္လွမ္းစာေလာက္ရိွေသာလမ္းမပါ္သို့ညြွန္ျပကာ
"သြားဟိုနားမွာမတ္တပ္ရပ္ေန ငါကားနဲ႕တိုက္ျကည့္မယ္ ။ ေျခလက္က်ိဳးရင္ဆယ္သိန္းေပးမယ္ ။ ေခါင္းကြဲရင္သိန္း၂၀ေပးမယ္ ။ ေသသြားေတာ့လဲ သျဂိုလ္ယံုဘဲေပါ့"
ထိုသို့ေျပာေခ်ျပလိုက္မွ ထိုသူေဒါ္သထြက္ကာ ေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိျဖင့္
"ငါေအာ္လိုက္ရင္ဘာျဖစ္သြားမယ္ထင္လဲ"
"ေအာ္ေလ ေအာ္ ေသေအာင္ေအာ္ ေသေအာင္အကူညီေတာင္း မင္းကိုျကည့္တာလုပ္စားတာမျကာေသးတဲ႕ပံုဘဲ သိပ္မက်ြမ္းေသးဘူးဘဲ"
"ဘာ..."
"ရဲေခါ္ရမလား ဒါမွမဟုက္ ကားနဲ႕တိုက္သက္ရမွာလား ဒါမွမဟုက္ လာရာလမ္းအတိုင္းျကြမလား"
"ေဟ့ေကာင္ေတြ ..."
ထိုေကာင္ေလးအခ်က္ေပးလိုက္သျဖင့္လူနစ္ေယာက္တုတ္ကိုင္ကာထြက္လာခဲ႕၏။
"အဟက္ ေကာင္းေကာင္းေျပာတာမသြားေတာ့လဲ... မတက္နိုင္ဘူးေလ။ ေဒါက္ေဒါက္ဟိုအစ္ကိုျကီးသံုးေယာက္"
ဘုန္းထြဋ္သည္သူ၏ကားတံခါးကိုေက်ာေပးကာေခါက္လိုက္ေလ၏။
ကားေပါ္မွဗလဖြံ႕ဖြ႕႔႔ံေဘာဒီေတာင့္ေတာင့္အမ်ိုးသားသံုးေယာက္ထြက္လာခဲ႕သည္။သူတို့သံုးေယာက္ပံုစံသည္အလြန္ရက္စက္မဲ႕ ပံုေပါ္၏။ တက္တူးမ်ားလည္းလက္အျပည့္ျဖင့္။
ထိုေကာင္ေလးတို့အဖြဲ႕သည္စေထြးျမိုခ်ကာအလြန္လန့္ထိတ္သြားသည္။
"ေဟ့ေကာင္ေတြအေျခေနမဟန္ဘူး ေျပးေျပး"
ထိုေကာင္ေလးသံုးေယာက္လည္းထြက္ေျပးသြားေသာအခါ
"ဟဲ႕ ဘုန္းထြဋ္ ဒီေန့ဟိုတယ္ေရာက္ဦးမွာလား တကယ္တဲ ေနေတြပူတယ္ ။စြတ္ဆက္ျပီးစိုခိုင္းမေနနဲ႕။ ေျခာက္ပဲေျခာက္ခ်င္တာဟဲ႕ အမယ္ေလး ေျပာရလြန္းလို့ငါ့နူတ္ခမ္းေလးပါေျခာက္သြားျပီ။နူတ္ခမ္းနီစိုးမွပဲ။ ဘာျကည့္ေနတာလဲ ဘယ္နွဲ႕ဟာေတြလဲ ဟူး..."
ဗလျကီးသံုးေယာက္၏ႏြဲ႕မူကာေျပာဆိုေသာစကားေျကာင့္ ခိုကိုးရာသည္ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္သာျကည့္ေနမီသည္။
"ေအးပါ ခနေနေရာက္ေတာ့မွာျပန္ဝင္ေန"
"ျပီးတာပဲေအ "
"သူတို့က"
ခိုကိုးရာလဲသိခ်င္သျဖင့္မ်က္လံုးဝိုင္းေလးနွင့္ေမးလိုက္မီကာ
"ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြေလ "
ဘုန္းထြဋ္လည္း ျပံုးလ်က္ခ်ိုသာစြာျပန္ေျဖေလသည္။
"ေျသာ္..."
"ဒါဆိုကိုယ္သြားေတာ့မယ္ လမ္းမွာဂရုစိုက္သြားဦး"
"အင္း ဟို"
"ဟမ္"
"ေက်းဇူး"
ခိုကိုးရာသည္ဘုန္းထြဋ္ကိုမ်က္နာမျကည့္ဘဲတိုးတိုးေလးေျပာဆိုေလ၏။သူတာဝန္အရေျပာရေသာ္လည္း ထိုသူမ်က္နွာကိုျကည့္ရန္အားမရိွ။
"ဟမ္ ဘာလဲ မျကားရဘူး"
"ေက်းဇူးပဲ"
"ဘာမွမျကားရပါလား"
ထပ္ခါထပ္ခါျကားခ်င္လြန္းသျဖင့္ ျပန္ျပန္ေမးေနေလသည္။
"ဟာ "
"တကယ္မျကားရလို့"
"ေက်းဇူးပဲ..."
ခိုကိုးရာလဲစိတ္မရွည္စြာျဖင့္ေအာ္လိုက္ေလသည္။
"ေျဖးေျဖးေျပာပါနားပါအူသြားတာဘဲ"
"အူပါေစေပါ့"
"ဟင္"
"သြားေတာ့မယ္"
"အင္း..."
သူစိတ္ထဲတြင္ ဘုန္းထြဋ္သည္ လူေကာင္းအေနျဖင့္စတင္ေနရာယူလိုက္ပါေတာ့သည္။ ျကည့္မရေပမယ့္ သေဘာေကာင္းေသာသူဟုလက္ခံမိလာသည္။
********************************
ေဘဘီသဲတုန္(brown lotus)
&&&&&&&&&&&&&&&&
uni
ကိုကြီးရဲ့ကောင်လေး အပိုင်း(၅)
29/04/2020
"အမတို့ဘယ်သွားကြမလို့လဲ"
ဘုန်းထွဋ်သည် လှလှပပပြင်ဆင်ကာအပြင်ထွက်ရန်ချိန်နေသောခိုကိုးတို့တူရီးကိုမေးလေ၏။
"ဘယ်ဘဲသွားသွားပေါ့ ခင်ဗျားပူဘာပါလဲ"
ခိုကိုးသည်သူ့ကိုစိတ်မကြည်သေးပေ။ မြင်သည်နှင့်မျက်ဇောင်တစ်ထိုးထိုး နှုတ်ထီးချွန်ချွန်နဲ့ ပြန်ခံပြောနေတက်၏။
"ခိုကိုး ဘယ်လိုတွေပြောနေတာလဲ"
ဒေါ်လေးဖြစ်သူကပဲရန်မဖြစ်အောင် ဝင်ရောက်ဆုံးမလျက်
"ဒီလို ငါ့မောင်ရေ အမတို့ကဘုရားသွားမလို့လေ"
" ဒါနဲ့ ဒီနေ့လပြည့်နေလဲမဟုက်ပါဘူး ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး"
သူနားမလည်စွာဖြင့်မေးသောကြောင့် ဒေါ်လေးမျက်နှာပြုံးစီစီဖြင့်
"ဒီနေ့ကအစ်မမွေးနေ့မလို့"
"သြော်... ဘယ်နနှစ်မြောက်မွေးနေ့လဲ"
"၂၄ "
"ဟမ်..."
ဘုန်းထွဋ်မျက်လုံးပြုူးပြီးမျက်နှာကြီးရှုပ်ကြွ၍အလွန်အံ့သြသွားကာ အာမေဍိက်အသံပါထွက်ပေါ်လာ၍
"ဟဲဟဲ စတာ ၄၂"
မချိုမချဉ်မျက်နှာထားဖြင့် ပြန်လည်ရှင်းပြကာမှ
"ကျွန်တော်လိုက်ပို့ပေးရမလား "
"မလိုဘူး ကျွန်တော်မောင်းတက်တယ်"
သူ့ကိုကြည့်မရသောခိုကိုးမှကြားဖြတ်ပြောလိုက်ကာ ဒေါ်လေးဖြစ်သူမှာလည်းအားနာနာဖြင့်
"အားနာလိုက်တာမောင်ဘုန်းထွဋ်ရယ် ခိုခိုကအဲ့လိုပဲသူကြည့်လို့မရတဲ့သူဆို အကန်တွေဘဲပြောတက်တာ"
ထိုအခါသူခိုကိုးလေးကိုကြည့်၍မဲ့ပြုံးပြုံးလိုက်ပြီး
"ဟုတ်ရပါတယ်အမရဲ့ ဒါနဲ့ဘာလို့ခိုခိုလို့ပြောတာလဲ ခိုကိုးမဟုက်ဘူးလား "
"အဲ့တာက "
"ဒေါ်လေး..."
ဒေါ်လေးဖြစ်သူပြောစကားကိုတားဆီးလိုက်သောခိုကိုးရာ
"ဘာဖြစ်လဲငါ့တူကလဲ အချင်းချင်းဘဲဟာ နော် "
"ဟုတ်တာပေါ့"
ဘုန်းထွဋ်လဲဒေါ်လေးဖြစ်သူနဲ့လိုက်လျောစွာပြောဆိုနေသဖြင့် သူစိတ်ပျက်လာပြီး
"ပြော ပြော ဒီလောက်ပြောချင်နေရင် အဲ့မှာပြောနေကြ"
ခိုးကိုးလဲစိတ်ဆိုးဆိုးဖြင့်အိမ်ထဲသို့ခြေကိုဆောင့်ဆောင့်အောင့်အောင့်နှင့်ဝင်သွားလေ၏။ တားမရဆီးမရကာပြောပြချင်နေသော အဒေါ်ကိုသူစိတ်ကောက်သွား၏။
"ဒီလိုမောင်ဘုန်းထွဋ်ရဲ့ ခိုကိုးမွေးတုန်းကမဲမဲလေးလေ ကြီးလာမှမတရားဖြူလာတာ ဒေါ်လေးကသူ့ကိုကျီးကန်းလို့ခေါချင်တာကျီးကန်းကနမိတ်မကောင်းလို့ ကျီးကန်းကနေ ခို အဆင့်နိပ့်သွားတာ ခိုခိုလို့ခေါပြီးချစ်လို့စနေတာကနေ အခုထိနူတ်ကဆွဲနေတာ "
"သြော်.. အစ်မတူ အစ်မကိုစိတ်ဆိုးသွားပြီမလား"
ရှင်းပြသည်ကိုသဘောကျစွာပြုံးလိုက်သော်လည်း ထိုကောင်လေးစိတ်ဆိုးသွားသည်ကိုသူ့မှာရင်မအေးနိုင်။
"သူကအဲ့လိုဘဲ အိမ်မှာအငယ်ဆုံးဆိုတော့တစ်ချိန်ကုန်လုံးစိတ်ဆိုးစိတ်ကောက်နဲ့ သူ့ကြိုက်တဲ့အစားသောက်နဲ့ချော့ရင်တော့စိတ်ဆိုးပြေပါတယ်"
ဟမ်... အစားအသောက်နဲ့ချော့လို့ရတာလား။ တကယ့်ကလေးပဲ။ သူအတွေးနဲ့သူ ပြုံးဖြီးနေလျက်
"ဒါဆိုအစ်မ အိမ်ထဲဝင်ပြီးသွားချော့လိုက်ဦးမယ် တက်တာနော်"
"ဟုတ်ကဲ့"
"တက်တာ"
လက်ပြကာထပ်နူတ်ဆက်သောအခါ သူလည်းလက်ကလေးဖြင့်အလိုက်သိစွာပြန်နူတ်ဆက်ပေးလိုက်ပြီး
"ဟုက်ကဲ့ တက်တာ"
"တကယ် တက်တာနော်"
နောက်တစ်ခေါက် ထပ်မံနှုတ်ဆက်နေသဖြင့် သူစိတ်မရှည်တော့ပေ။မအီမသာ မျက်နှာထားဖြင့်
"အစ်မဒီနေ့အိမ်ထဲဝင်ဦးမှာလား"
"ဟီး ဝင်ပြီးဝင်ပြီး"
"ဟုတ်ကဲ့"
အပျိုကြီး အိမ်ထဲဝင်သွားပြီးမှ သူ့မှာသက်ပြင်းရှည်ရှည်ချနိုင်တော့သည်။ သူသည် ဒေါ်လေးနှင့် စကားပြောရသည့်အချိန်လုံးတွင်သတိထားပြောနေရသဖြင့် အခုမှရင်အေးနိုင်တော့၏။
******************************************
နန်းတော်သဖွယ်ခမ်းနားကြီးကျယ်လှသောဟိုတယ်တစ်ခုထဲသို့ဝင်လာသော်ဘုန်းထွဋ်
ဝန်းထမ်း အားလုံးလည်းသူ့ကို ညီညွန့်စွာကိုယ်ညွှန့်၍နူတ်ဆက်ကြသည်။သူလည်းမျက်တောင်လေးအသာခတ်ပြပြီး အလုပ်ခန်းသို့ဝင်သွားကာ
"ဘော့စ်"
အခန်းထဲသို့ဝင်လာ၍ထပ်မံနူတ်ဆက်လိုက်သော်မန်နေဂျာ မာန် ။သူသည် ရုပ်ရည်ချောမောပြီး အပြောအဆိုကောင်းလွန်းသဖြင့်ဧည့်သည်များနှင့်အလွန်အဆင်ပြေသူဖြစ်၏။ ဘုန်းထွဋ်၏လက်ရုံးတော်ဆိုလည်းမမှားပေ။
"အင်း ထိုင်ဦး"
"ဟုတ်ကဲ့"
တရိုတသေ အမိန့်နာခံပြီး ထိုင်ခုံပေါ်သို့ထိုင်ကာ
"မခုတလောအခြေနေဘယ်လိုလဲ"
"ဟုတ်ကဲ့ အဲ့တာက ............"
မန်နေဂျာရှင်းလင်းပြတ်သားစွာအလုံးစုံရှင်းပြပြီးနောက်
"ကျေးဇူး မန်နေဂျာမာန် ငါသိပ်မလာဖြစ်တာတောင် အခုလိုဟိုတယ်ကို မင်းအားလုံးစနစ်တကျတာဝန်ယူပေးတဲ့အတွက်"
ချီးကျူးခံရသဖြင့် သူဂုဏ်ယူစွာပြုံးလိုက်မိပြီး
"ဟုတ်ကဲ့ "
"မန်နေဂျာမာန်"
"ဟုတ်ကဲ့ ဘော့စ်"
"နောက်ပိုင်းလဲမင်းကိုပဲအားကိုးရဦးမယ်"
"ဘာကိစ္စတွေရှိလို့လဲဘော့စ်"
သူသည် ငြိမ်သက်သွားသောဘုန်းထွဋ်ကို့ကြည့်၍ပြောတာအမှားများပါသွားပြီးလားဟူသောစိတ်ဖြင့်ထူပုူသွားသည်။
"ကျွန်တော်စပ်စုသလိုဖြစ်သွားရင်တောင်းပန်ပါတယ်"
"ရပါတယ် အခုတလောကိုယ်လဲကိုယ်ရေးကိုယ်တာကိစ္စလေးတွေရှိနေလို့"
"ဟုတ်ကဲ့ ဒါဆိုကျွန်တော်သွားတော့မယ်ဘော့စ်"
"အင်း"
အဖြေရှာရခက်သောမျက်လုံးအကြည့်ဖြင့် နံရံသောသူတည်ငြိမ်စွာကြည့်ပြီးသူမဲ့ပြုံးပြုံးနေလေသည်။
**********************************
"တုူလေးရေ ခိုကိုးလေးရေ "
ရုတ်တရက် ချွဲပစ်ကာ အော်ခေါ်နေသော ဒေါ်လေးကိုသူကြည့်၍
"နေမကောင်းဘူလား ဒေါ်လေး"
"ဟမ်... ကောင်းပါတယ်"
"မသိပါဘူး ပုံမှန်မဟုက်မလိုခံစားရလို့"
သူခေါင်းလေးအသာကုတ်၍ အူလည်လည်ဖြင့်ပြန်ဖြေလိုက်ကာ
"အဟီ "
"ဟာ... လာပြန်ပြီအဲ့ရီသံ "
ကြောက်မက်ဖွယ်ထိုရီသံကြားတိုင်းမှာကြက်သီးထနေရသဖြင့်
"အဟီ"
"ဘာဖြစ်ချင်လို့လဲ"
ဒေါ်လေးကိုသူကြည့်မရဖြစ်ကာမေးလိုက်တော့၏။
"ဟိုလေ ဒေါ်လေးလိုအချစ်ရူးလေးကိုသနားလားဟင်"
"မသနားပါဘူး"
ခပ်မြန်မြန်ပဲ ပြန်ဖြေလိုက်သောကြောင့် ဒေါ်လေးလည်းသနားစရာမကောင်းသောမျက်နှာကြီးဖြင့်ငိုမဲ့မဲ့လုပ်လျက်
"ခိုခိုရယ် သနားပါနော်"
"ခေါ်ပြန်ပြီအဲ့နာမည် "
မကြိုက်ပါဘူးဟုဆိုသောထိုနာမည်ကိုထပ်တလဲလဲခေါ်နေကာ သူစိတ်ဆိုးဟန်လေးဖြင့်ကြည့်လိုက်ကာမှ
"sorry sorry ယောင်သွားလို့"
စိတ်တိုရခက်သာမျက်နှာလေးဖြင့်တောင်းပန်နေသောကြောင့် စိတ်ဆိုးချင်သာ်လည်း သူချစ်ရသောအဒေါ်မို့ ခွင့်လွှတ်လိုက်၏။
"အင်း"
"ဒေါ်လေးကိုသနားရင်အကူညီလေးတစ်ခုလောက်ပေးပါလား"
"ဘာအကူအညီ"
"ဒေါ်လေးကိုလေ ဘုန်းထွဋ်ရဲ့အကြောင်းလေးစုံစမ်းပေးပါလား"
ထိုသူနာမည်ကြားရုံဖြင့် သူမျက်နှာချက်ချင်းမဲ့သွားပြီး
"ဒေါ်လေးပါသာဒေါ်လေးစုံစမ်းပါလား"
"သားတို့ကယောကျာ်းချင်းဆိုတော့စုံစမ်းလို့အဆင်ပြေတယ်လေ"
"ဟမ်... ဒေါ်လေးရယ် သားနဲ့သူနဲ့မှမတည့်တာ "
"ဟုတ်ပါဘူး သားက သူနဲ့မတည့်ချင်တာပါ သူကတည့်ပါတယ်"
အပျိုကြီးမနိုင်စိန်တစ်ယောက် နူတ်ခမ်းကြီးဆူကာ ချွဲကာပက်ကာ ပြော၍
"သားမှသူ့ကိုကြည့်မရတာ"
"ကြည့်မရလဲကြည့်ရအောင်နေပေးလေ နော် နော် ဒေါ်လေးကိုသနားပါ'
အိနြေ္ဒမရှိဘဲ ကိုယ်လေးလှုပ်စိလှုပ်စိဖြင့် ခိုကိုးလက်မောင်းကိုလှုပ်ခါနေသဖြင့်
"ဟာ ဒေါ်လေးကလဲ"
သူဖုန်းကိုပင်အာရုံမရတော့ပေ။
"မုန့်ဖိုးပေးမယ်လေ"
ထိုအခါမှ ရှုံ့မဲ့နေသောခိုကိုးမျက်နှာအသက်ပြန်ဝင်လာကာ
"ဘယ်လောက်လဲ"
"၁သိန်း"
"တော်ပြီသွားအိပ်တော့နော်"
စိတ်မရှည်သောလေသံလေးဖြင့် အတင်းတွန်းထုပ်လျက် ဒေါ်လေးဖြစ်လည်းအတင်းသူ့အနားပြန်ကပ်ကာ
"၂သိန်း ဆိုရင်ကော"
"ဝါးးး အိပ်ငိုက်လာပြီ "
လက်ကိုပါးစပ်ဖြင့်အုပ်ကာ သမ်းတောင်သိမ်းပြလိုက်သေး၏။
"၅သိန်း ၅သိန်း"
"မဆိုးပါဘူး ဒါမဲ့စဉ်းစားဦးမယ်"
လိုချင်သော အတိုင်းအတာထိမုန့်ဖိုးရသော်လည်း သူမူနေသေးသဖြင့်
"အဖြေတောင်းနေတာမှမဟုက်တာခိုခိုရယ်"
ခိုကိုးကိုကြည့်၍ စိတ်မရှည်တော့ဘဲ မတ်တပ်ရပ်ခါးထောက်ပြန်လိုက်ပြီး
"ဒေါ်လေးရယ် သူပုံစံကြည့်ပြီးဒေါ်လေးနဲ့လိုက်မလိုက်သေချာဆုံးဖြတ်ပြီးမှစုံးစမ်းပေးမှာပေါ့ ကျွန်တော်ကဒေါ်လေးကိုစိတ်ပူတယ်လေ"
သူ၏စကားလုံးအောက်မှာ ဒေါ်လေးပြားပြားဝပ်လျက် ကျေနပ်သောအပြုံးလေးနှင့်
"အင်း အင်း ငါ့တူကချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ မွမွ"
"အာ... ဖယ်"
ငယ်စဉ်ကတည်းကပင်သူ့ကိုနမ်းသည်ကို အလွန်မုန်း၏။ ဒေါ်လေးဖြစ်သူနမ်းသည်ကိုတောင်မကြိုက်ကာ တွန်းထုတ်နေတက်၏။
"မွ မွ"
အပျိုကြီးမှာတော့ တူချောလေးကိုချစ်လွန်း၍ အနမ်းများရွာသွန်းမပျက် နမ်းနေလေ၏။
******************************
"တီး..."
ခိုကိုးရာ ကျူရှင်သို့ကားေမောင်းရင်း ကားမောင်းသွားရာ ထိုလမ်းသည်လူအနည်းငယ်ပျက်သည်။ကားအရှေ့တွင်ရုတ်တရက်ဆိုသလိုယောကျ်ားလေးတစ်ယောက်ကိုတိုက်မိသလိုဖြစ်သွားခဲ့ကာ
"ရရဲ့လားညီ "
သူလည်းကားပေါ်ကစိုးရိမ်တကြီးဆင်း၍မေးနေရှာသည်။
"လူတစ်ယောက်လုံးကိုမမြင်ဘူးလား"
"ဗျာ ကျွန်တော်ကလမ်းအဖြောင့်အတိုင်းမောင်းတာပါ ဒီကညီကလမ်းမပေါ်ရုတ်တရက်တက်လာတာလေ"
မှန်ကန်ကြောင်းရှင်းပြလိုက်သောအခါ ထိုသူမသင်္ခါသောမျက်လုံးဖြင့်
"ဘာမှလာမပြောနေနဲ့ ဘာလဲမင်းကငါ့အပြစ်လို့ပြောချင်တာလား"
ခိုကိုးကိုပင် အပြစ်ရှာလိုက်သေး၏။
"မဟုက်ပါဘူး ကျွန်တော်လဲ ညီကိုအပြစ်မတင်ပါဘူး အခုညီသက်သာလားလို့လာမေးတာပါ"
အရာရာနားလည်၍သဘောကောင်းလွန်းသောသူမို့ သူဒေါသထိန်းကာပြသနာမဖြစ်ရန်ကြိုးစားလေ၏။
"ခါးနာသွားပြီ အဲ့တာဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
လူမိုက်ပုံစံဖြင့် သူကိုပြန်အော်နေသောထိုသူကိုကြည့်မရသော်လည်း
"ဒါဆိုကျွန်တော်ကပဲတာင်းပန်ပါတယ် ဆေးခန်းလိုက်ပြပေးပါ့မယ်"
ခါးကိုကိုင်ကာနာချင်ယောင်ဆောင်ပြလိုက်သဖြင့် သူစိုးရိမ်ကာအဆင်ပြေအောင်ကြိုးစားပါသော်လည်း
"ငါအဲ့လောက်မအားဘူး သူဌေးသားရေပေါ်ဆီရဲ့"
ထိုသူစကားများသည်အဆင့်အတန်းမရှိကာရိုင်းစိုင်းလာခြင်းသည် ခိုကိုး၏မဟုတ်မခံစိတ်ကိုနိူးစွလိုက်သလိုပင်။
"ဘာ ...ဒီမှာ ခင်ဗျားအပြောအဆိုတွေဆင်ခြင်သင့်တယ်ထင်တယ်နော်"
"မဆင်ခြင်တော့ဘာဖြစ်ချင်လဲ"
"နင်..."
ပြောလေကဲလေဖြစ်လာသဖြင့် သူထိုးဖို့လက်ချိန်လိုက်သော်လည်း မထိုးလိုက်နိုင်။သူ့နားသို့ခြေလှမ်းဆိပ်ဆိပ်လေးဖြင့်ရောက်လာ၍လက်ကိုဖမ်းကိုင်လိုက်သောဘုန်းထွဋ်ခေါင်ကြောင့် သူ့လက်ကိုပြန်ချလိုက်၏။
"ဘာဖြစ်ကြတာလဲ"
"ဘာမှမဖြစ်ဘူး"
ထိုသူအကူအညီမလိုချင်သောကြောင့်ငြင်းလိုက်လေ၏။ဘုန်းထွဋ် စိတ်တိုနေသောခိုကိုးမျက်နှာကိုကြည့်၍ ဘေးကကောင်ကိုဝါးမြိုတော့မည့်အကြည့်ဖြင့်ပြန်စိုက်ကြည့်နေကာ
"သြော် မင်းတို့ကအဖွဲ့နဲ့ ငါ့ကိုအနိင်ကျင့်တာလား"
"မင်းရူးနေလား"
ခိုကိုးလဲထိုကောင်လေးကိုတော်တော်စိတ်ပျက်နေမိတော့သည်။
"ဒါဆို ငါ့ကိုဘယ်လိုလုပ်ပေးမှာလဲ ဆေးရုံဆေးခန်းမသွားနိင်ဘူးနော်။ အလျော်ပေးမှာလား"
ထိုအပြောကြောင့် ခိုကိုးအံ့ကြိတ်ကာစိတ်တိုနေသော်လည်း ဘုန်းထွဋ်မှာဖြင့်မဲ့ပြုံးလေးပြုံးကာ
"တန်ရင်ပေးမှာပေါ့"
သူရုတ်တရက်ဝင်ပြောလေသည်။
"ဘာ ..."
ထိုသူ ထူးဆန်းစွာပြန်မော့ကြည့်နေလျက် သူလည်းလက်ညှိုးလေးဖြင့် ခြေလှမ်းကျဲဆယ်လှမ်းစာလောက်ရှိသောလမ်းမပါ်သို့ညွှန်ပြကာ
"သွားဟိုနားမှာမတ်တပ်ရပ်နေ ငါကားနဲ့တိုက်ကြည့်မယ် ။ ခြေလက်ကျိုးရင်ဆယ်သိန်းပေးမယ် ။ ခေါင်းကွဲရင်သိန်း၂၀ပေးမယ် ။ သေသွားတော့လဲ သဂြိုလ်ယုံဘဲပေါ့"
ထိုသို့ပြောချေပြလိုက်မှ ထိုသူဒေါ်သထွက်ကာ ခြေမကိုင်မိလက်မကိုင်မိဖြင့်
"ငါအော်လိုက်ရင်ဘာဖြစ်သွားမယ်ထင်လဲ"
"အော်လေ အော် သေအောင်အော် သေအောင်အကူညီတောင်း မင်းကိုကြည့်တာလုပ်စားတာမကြာသေးတဲ့ပုံဘဲ သိပ်မကျွမ်းသေးဘူးဘဲ"
"ဘာ..."
"ရဲခေါ်ရမလား ဒါမှမဟုက် ကားနဲ့တိုက်သက်ရမှာလား ဒါမှမဟုက် လာရာလမ်းအတိုင်းကြွမလား"
"ဟေ့ကောင်တွေ ..."
ထိုကောင်လေးအချက်ပေးလိုက်သဖြင့်လူနစ်ယောက်တုတ်ကိုင်ကာထွက်လာခဲ့၏။
"အဟက် ကောင်းကောင်းပြောတာမသွားတော့လဲ... မတက်နိုင်ဘူးလေ။ ဒေါက်ဒေါက်ဟိုအစ်ကိုကြီးသုံးယောက်"
ဘုန်းထွဋ်သည်သူ၏ကားတံခါးကိုကျောပေးကာခေါက်လိုက်လေ၏။
ကားပေါ်မှဗလဖွံ့ဖွ့ံ့ဘောဒီတောင့်တောင့်အမျိုးသားသုံးယောက်ထွက်လာခဲ့သည်။သူတို့သုံးယောက်ပုံစံသည်အလွန်ရက်စက်မဲ့ ပုံပေါ်၏။ တက်တူးများလည်းလက်အပြည့်ဖြင့်။
ထိုကောင်လေးတို့အဖွဲ့သည်စထွေးမြိုချကာအလွန်လန့်ထိတ်သွားသည်။
"ဟေ့ကောင်တွေအခြေနေမဟန်ဘူး ပြေးပြေး"
ထိုကောင်လေးသုံးယောက်လည်းထွက်ပြေးသွားသောအခါ
"ဟဲ့ ဘုန်းထွဋ် ဒီနေ့ဟိုတယ်ရောက်ဦးမှာလား တကယ်တဲ နေတွေပူတယ် ။စွတ်ဆက်ပြီးစိုခိုင်းမနေနဲ့။ ခြောက်ပဲခြောက်ချင်တာဟဲ့ အမယ်လေး ပြောရလွန်းလို့ငါ့နူတ်ခမ်းလေးပါခြောက်သွားပြီ။နူတ်ခမ်းနီစိုးမှပဲ။ ဘာကြည့်နေတာလဲ ဘယ်နှဲ့ဟာတွေလဲ ဟူး..."
ဗလကြီးသုံးယောက်၏နွဲ့မူကာပြောဆိုသောစကားကြောင့် ခိုကိုးရာသည်ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့်သာကြည့်နေမီသည်။
"အေးပါ ခနနေရောက်တော့မှာပြန်ဝင်နေ"
"ပြီးတာပဲအေ "
"သူတို့က"
ခိုကိုးရာလဲသိချင်သဖြင့်မျက်လုံးဝိုင်းလေးနှင့်မေးလိုက်မီကာ
"ကိုယ့်သူငယ်ချင်းတွေလေ "
ဘုန်းထွဋ်လည်း ပြုံးလျက်ချိုသာစွာပြန်ဖြေလေသည်။
"သြော်..."
"ဒါဆိုကိုယ်သွားတော့မယ် လမ်းမှာဂရုစိုက်သွားဦး"
"အင်း ဟို"
"ဟမ်"
"ကျေးဇူး"
ခိုကိုးရာသည်ဘုန်းထွဋ်ကိုမျက်နာမကြည့်ဘဲတိုးတိုးလေးပြောဆိုလေ၏။သူတာဝန်အရပြောရသော်လည်း ထိုသူမျက်နှာကိုကြည့်ရန်အားမရှိ။
"ဟမ် ဘာလဲ မကြားရဘူး"
"ကျေးဇူးပဲ"
"ဘာမှမကြားရပါလား"
ထပ်ခါထပ်ခါကြားချင်လွန်းသဖြင့် ပြန်ပြန်မေးနေလေသည်။
"ဟာ "
"တကယ်မကြားရလို့"
"ကျေးဇူးပဲ..."
ခိုကိုးရာလဲစိတ်မရှည်စွာဖြင့်အော်လိုက်လေသည်။
"ဖြေးဖြေးပြောပါနားပါအူသွားတာဘဲ"
"အူပါစေပေါ့"
"ဟင်"
"သွားတော့မယ်"
"အင်း..."
သူစိတ်ထဲတွင် ဘုန်းထွဋ်သည် လူကောင်းအနေဖြင့်စတင်နေရာယူလိုက်ပါတော့သည်။ ကြည့်မရပေမယ့် သဘောကောင်းသောသူဟုလက်ခံမိလာသည်။
********************************
ဘေဘီသဲတုန်(brown lotus)