Στο τέλος ο Harry φτιάχνει τσάι, το ίδιο τσάι από το Seven Eleven που είχαμε πιει όταν μου επιτέθηκαν o Νiall και ο Louis.Καθόμαστε στην κουζίνα και κοιτάμε έξω από το παράθυρο που αρχίζει να βρέχει.
''Ρε συ είναι η πρώτη μέρα του Οκτωβρίου'' λέει ο Harry.
Γελάω λίγο. ''Ναι.''
Μετά από αυτό υπάρχει ησυχία.Σκέφτομαι τα γεγονότα που έγιναν ούτε πριν από μια ώρα.Εχω ένα κόκκινο σημάδι στο μάγουλο μου από το χαστούκι του Aaron.Μισώ τον εαυτό μου όσο τον μισούσα την προηγούμενη φορά που συναίβει αυτό.
O Ηarry ανακατεύει το τσάι του με ένα κουτάλι και ξεφυσάει σιγανά.Είναι τότε που καταλαβαίνω πόσο γλυκός είναι.Με τα πράσινα μάτια του να κοιτούν την κούπα, τις μακρυές βλεφαρίδες του, τα τατού του που είναι ορατά κάτω από την μπλέ μπλούζα του, το πρόσωπο τοu είναι χαλαρωμένο σε αντίθεση με τις άλλες φορές.
''Εχεις αδέρφια;;''
Mε κοιτάει.
''Αδέρφια.''
''Ναι αδερφούς ή αδερφές.''
Κοιτάζει πάλι κάτω.''Μια αδερφή.'' Ξεφυσάει.
''Πόσο χρονών είναι;''
''Δεν θυμάμαι.Δεν την έχω δει εδώ και 3 χρόνια.Η αδερφή σου;;''
''Είναι..19.''
''19.''
''Δεν την έχω δει εδώ και ένα χρόνο.''
''Γιατί αυτό;''
''Γιατί με μισεί.''
Ο Harry με κοιτάει λες και θέλει να με ρωτήσει κιάλα, αλλά δεν λέει τίποτα και εκπλήσσομαι.Πίνω την τελευταία μου γουλιά και σηκώνομαι.
''Ευχαριστώ για το τσάι.''
Παίρνει την κούπα μου και την βάζει στον νυπτήρα, νεύοντας. ''Δεν θέλεις να μείνεις;;''
Κουνάω το κεφάλι μου και κοιτάζω στο πάτωμα.
''Rose''
Κοιτάω πάλι προς αυτόν.
''Θα είσαι εντάξει;;''
Σηκώνω τους ώμους μου και κοιτάω κάτω.Ο Harry με πλησιάζει και με αγκαλιάζει.Το πρόσωπο μου ακουμπάει στο στήθος του και δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν ξανά από τα μάτια μου.Είναι η τρίτη φορά που κλαίω μπροστά του και νιώθω τόσο απαίσια όσο και τις άλλες φορές.
Τρίβει την παλάμη του στην πλάτη μου και ψυθιρίζει ''σσσσ''.Εχω γεμίσει την μπλούζα του με δάκρυα.
''Είσαι εντάξει Rose.'' λέει και τραβιεμαι.Νεύω και σκουπίζω τα δάκρυα από το πρόσωπο μου.Τα χέρια του βρίσκονται στους ώμους μου καθώς με κοιτάει βαθιά στα μάτια.
''Συγνώμη.'' του λέω.
''Μη ζητάς συγνώμη.Είναι εντάξει να νιώθεις πόνο.''
Νεύω ξανά και αυτός κατεβάζει τα χέρια του, τα βάζει στις τσέπες και στηρίζεται στον πάνγκο πίσω του.
''Τον αγαπάς;;'' Η φωνή του Harry σπάει την ησυχία.
''Τον Αaron;;'' ρωτάω και νεύει.
''Οχι, ποτέ δεν έχω ερωτευτεί.''
''Είσαι τυχερή.''
Τον κοιτάζω στα μάτια.''Εχεις ερωτευτεί;;''
Ο Harry παίρνει μια βαθιά ανάσα πριν κοιτάξει προς το παράθυρο νεύοντας.
''Και τι έγινε;;'' τον ρωτάω.
''Τίποτα''
''Ελα τώρα, σίγουρα κάτι έγινε'' λέω και σηκώνω το φρύδι μου.
''Στα αλήθεια όμως.Τίποτα δεν έγινε'' Από τα μάτια του φαίνεται ο πόνος που νιώθει και μπορω να πω ότι πονάει η καρδιά μου.
''Είμαι σίγουρη ότι θα βρεις κάποιον άλλον να αγαπήσεις.''
''Η αγάπη δεν φέρνει τίποτα παρά μόνο μπελά.''
Υπάρχει ησυχία για λίγο.
''Harry'' του λέω και με κοιτάζει.Παίρνω μια ανάσα. ''Μπορεί να μη φαίνεται, αλλά στα αλήθεια χαίρομαι που σε γνώρισα.''
Ενα χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο του. ''Το πιστεύεις ή όχι, είναι αμοιβαίο.''
Φεύγω από το διαμέρισμα του λίγο αργότερα.Τόσα πολλά άλλαξαν στη ζωή μουμέσα σε αυτόν τον μήνα που ζω στο Πόρτλαντ.Από το (σχεδόν) να αγαπώ τον Aaron, τον μισώ και από το να μισώ τον Harry, εμμ δεν τον μισώ πλέον.
Συνειδητοποιώ ότι δεν είπα στον Harry ότι φεύγω Νέα Υόρκη.Θα είναι καλό να φύγω για λίγες μέρες να ξεφύγω από όλο το δράμα με τον Aaron και τον Alec.Πηγαίνω στο δωμάτιο μου και παίρνω τη βαλίτσα από την ντουλάπα μου.Ισως να μην είναι τόσο κακό όσο δεν ανοίγω παλιές πληγές με την αδερφή μου.