Το διαμέρισμα μου είναι εντελώς κατεστραμένο.
Τα βιβλία έχουν πέσει από τα ράφια, όλα τα μαξιλάρια και οι κουβέρτες από τον καναπέ είναι κάτω το ίδιο.Το παράθυρο είναι ανοιχτό και υπάρχουν γυαλιά στο πάτωμα.Τρέχω στο δωμάτιο μου που είναι το ίδιο χάλια με το σαλόνι.
Δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν από το πρόσωπο μου καθώς προσπαθώ να βγάλω το κινητό μου από την τσάντα μου.Ψάχνω να δω τι λείπει.Ολα -εκτός από κάποια πιάτα που είναι σπασμένα στο πάτωμα- είναι εδώ.Δεν πήραν τίποτα.
Ακούω ένα δυνατό χτύπο στην πόρτα και ο Harry μπαίνει μέσα με μπερδεμένο ύφος. ''Rose,τι--'' βλέπει το διαμέρισμα μου και κλείνει το στόμα του.Κρατάει ένα χαρτί στο χέρι του.
Κάθομαι στον καναπέ, τα χέρια μου στο κεφάλι μου. ''Κάποιος μπήκε μέσα.Δεν έκλεψε τίποτα όμως.''
Τον νιώθω να κάθεται δίπλα μου, βάζει το χέρι του στον ώμο μου.Βρίσκω τον εαυτό μου να γέρνει πάνω του γεμίζοντας δάκρυα το t-shirt του.
''Ποιος να το έκανε όλο αυτό;Γιατί να καταστρέψουν το διαμέρισμα και να φύγουν;;'' τον ρωτάω.
Ο Ηarry ξεφυσάει και σηκώνεται πηγαίνοντας προς το παράθυρο.Ακόμα κρατάει το χαρτί στο χέρι του.Αναρωτιέμαι τι να είναι.
Γυρνάει προς το μέρος μου και κοιτάει κάτω. ''Ηταν..ήταν ο Alec και οι άντρες του.''
Νιώθω σαν να μην μπορώ να αναπνεύσω. ''Τ-τιι;;''
''Νομίζουν ότι ξέρεις κάτι.Νομίζουν ότι σου μίλησα και γαμώτο είναι απίστευτα λάθος.''
Ξεροκαταπίνω. ''Και τι κάνουμε;;''
Ο Ηarry με κοιτάει στα μάτια. ''Μένουμε μακρυά ο ένας από τον άλλο.''
Νεύω αργά. Τι λέει;;;
Αυτός συνεχίζει. ''Αλλά ξέρουμε και οι δύο ότι δεν θα γίνει αυτό σωστά;;'' Τα μάτια του δεν αφήνουν τα δικά μου όσο μιλάει.
Ο παλμός μου αυξάνεται μόλις ξανα κάθεται δίπλα μου.Δεν ξέρω τι εννοεί με τις λέξεις του αλλά με παρηγορούν.
''Φοβάσαι;'' με ρωτάει χαμηλόφωνα.
Γυρνάω το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω. ''Οχι.''
Αυτό είναι το αγόρι που πριν λίγο μάλωνα μαζί του και τώρα κάθεται δίπλα μου αφού το διαμέρισμα μου διαρήχθηκε.
''Εντάξει'' λέει και πηγαίνει προς την πόρτα.Τον ακολουθω σκουπίζοντας τα δάκρυα μου.
''Θα καλέσω την αστυνομία.'' του λέω.
''Μη το κάνεις.''
''Γιατί όχι;''
''Εμπιστεύσου με θα κάνεις τα πράγματα χειρότερα.''
''Να σε εμπιστευτώ;;''
Ο Harry με κοιτάει. ''Δεν με εμπιστεύεσαι;''
''Εχω λόγο;;;''
''Ξανα γυρίσαμε σε αυτό έτσι;;''
''Σταμάτα να το παίζεις ήρωας.Δεν σε κάλεσα καν.Μόνος σου μπήκες.''
''Φυσικό ήταν,Σε άκουσα να τσιρίζεις σαν σχιζοφρενής δολοφόνος.''
''Harry.'' κλείνω τα μάτια μου. ''Είχα μια χάλια μέρα, δεν χρειάζεται να μαλώσω μαζί σου ξανά.Είμαι κουρασμένη αι φοβάμια πολύ οπότε σε παρακαλώ φύγε.''
''Είπες ότι δεν φοβάσαι.'' Ο τόνος του είναι σοβαρός.
''Είπα ψέματα.''
Αυτός αναστενάζει. ''Τότε έλα'' λέει και περπατάει προς το διαμέρισμα του.
''Τι;''
''Μπορείς να μείνεις μαζί μου για την ώρα.'' Ξεκλειδώνει την πόρτα και με κοιτάει.
''Οχι δεν χρειάζεται.''
''Αν δεν έρθεις δεν θα είσαι ασφαλής.Σου είπα ότι θα σε κρατήσω ασφαλή.''
Νεύω αργά.
''Είδες;;Αντε έλα μέσα.'' λέει και μου χαμογελάει λίγο.
Δεν έχω ιδέα γιατί υποσχέθηκε να με κρατήσει ασφαλή.Πρώτα κάνει σαν να με μισεί και μετά φαίνεται σαν να νοιάζεται.
Μπαίνω μέσα στο διαμέρισμα.Είναι ακριβώς το ίδιο από την προηγούμενη φορά που ήρθα εδώ.
''Χρειάζεσαι τίποτα;;''
''Eίμαι εντάξει.Απλά λίγο αναστατωμένη.''
Ο Harry νεύει και πηγαίνει στην κουζίνα. ''Είναι 5 οπότε θα κάνω κάτι να φάμε.Ελπίζω να σου αρέσουν τα μακαρόνια.''
Χαμογελάω. ''Είναι τα αγαπημένα μου.'' Χαμογελάει και αυτός και φαίνονται τα λακάκια του.
''Τυχαίνει να είναι και τα αγαπημένα μου.'' λέει και βγάζει 3 ντομάτες από το ψυγείο. ''Επίσης τυχαίνει να κάνω τα καλύτερα.''
''Αμφιβάλλω.''
''Μην κρίνεις γρήγορα Rosalie.'' ''Eχω φάει πολλά μακαρόνια στη ζωή μου.''
''Εφαγες ποτέ αυθεντικά;'' με ρωτάει.
''Αυθεντικά;''
''Ναι.Από την Ιταλία.Στην Ιταλία.''
''Δεν έχω φύγει ποτέ απο την χώρα.''
Ο Harry γουρλώνει τα μάτια του. ''Δεν έχεις φύγει ποτέ από την Αμερική;''
''Δεν είχα ποτέ λόγο να πάω πουθενά αλλού.'' του λέω.
''Δεν είσαι περιπετιώδες;;''
''Μπαα''
'Το βλέπω.'' γελάει και συνεχίζει να μαγειρεύει.
''Τι είναι τόσο αστείο;''
''Τιποτα απλά ταιριάζει απόλυτα με την προσωπικότητα σου''
''Εεεε''
''Πλάκα κάνω Rosie.''
Το χαμόγελο μου εξαφανίζεται στο άκουσμα αυτού του ονόματος.Ο Harry σταματάει να κουνιέται και με κοιτάει. ''Τι έπαθες;''
''Απλά μπορείς..να μην με λες έτσι;; Μου σπάει τα νεύρα.''
''Δηλαδή;;''
''Μου σπάει τα νεύρα και δεν θέλω να το συζητήσω.''
''Δεν με εμπιστεύεσαι;'' λέει και σηκώνει το φρύδι του.
''Το έχουμε ξεκαθαρίσει αυτό.''
''Τι να κάνω τότε;'' με ρωτάει.
''Για να σε εμπιστευτώ;;''
Ο Harry χαμογελάει. ''Πρέπει να με εμπιστεύεσαι αρκετά για να είσαι εδώ και όχι εκεί.'' δείχνει προς το διαμέρισμα μου.
''Μόνο επειδή τους ξέρεις καλύτερα από μένα.''
Συνεχίζει να γελάει και να μαγειρεύει. ''Ξέρεις, ο κόσμος θα ήταν μέσα στην αναρχία αν δεν υπήρχε εμπιστοσύνη.''Κοιτάζω προς αυτόν. ''Γιατί αυτό;''Ο Harry πηγαίνει στον νεροχύτη και στραγγίζει τα μακαρόνια ''Χωρίς εμπιστοσύνη είναι ο καθένας για τον εαυτό του.Δεν υπάρχουν σύμμαχοι,πολίτευμα ούτε δημοκρατία γιατί κανείς δεν θα εμπιστεύταν κάποιον να εκπροσωπεί την χώρα του.'' τα βάζει σε μια πιατέλα και από πάνω τη σάλτσα. ''Ακόμα και ο ανθρώπινος πληθυσμός θα μειωνόταν.Αν κανείς δεν εμπιστευόταν κανέναν, οι άνθρωποι δεν θα ερωτεύονταν.Αν δεν ερωτευτεί κανείς δεν υπάρχει γάμος ούτε αναπαραγωγή.''
Σκέφτομαι όσα λέει. ''Είσαι πολύ ψαγμένος έτσι;''
''Μπορώ να καταλάβω πολλά πράγματα'' μου λέει.
''Οπως;;''
''Οπως το γεγονός ότι δεν είσαι ερωτευμένη με τον Aaron αλλά δεν τον παρατάς γιατί φοβάσαι να είσαι μόνη.''
''Αυτό φυσικά και δεν είναι αλήθεια.''
''Τότε γιατί είσαι εδώ και όχι στο σπίτι του Aaron;;Ξέρει ότι σου διάρηξαν το σπίτι;;'' Μου δίνει το πιάτο μου.
''Μα δουλεύει.Και δεν είναι δουλειά σου.''
''Οκευ οπότε παραδέχεσαι ότι φοβάσαι να είσαι μόνη.''
''Οχι.''Αρχίζει να τρώει.
''Και οι δύο ξέρουμε ότι είναι αλήθεια Rosie.''
''Σου είπα μην με λες έτσι.''
''Θα σταματήσω να σε λέω έτσι αν παραδεχτείς ότι φοβάσαι να--''
''Δεν φοβάμαι.''
''Τότε απόδειξε το.''
''Πως γίνεται να αποδείξω κάτι τέτοιο;''
''Παραδέξου ότι δεν έχεις αισθήματα για τον Aaron.''
''Γιατί σε νοιάζει καν;''
Χαμογελάει αλλά δεν απαντάει.Πηγαίνει στην κουζίνα και βάζει κρασί σε δύο ποτήρια.
''Ξέρεις, μου θυμίζεις πολύ την μητέρα μου.'' λέει και πίνει μια γουλιά.''Ηταν ακριβώς έτσι.Ποτέ δεν ήθελε να είναι μόνη.'' Κοιτάζει έξω από το παράθυρο στον στοτεινό ουρανό.Ποτέ δεν μου έχει μιλήσει για την οικογένεια του.
''Τι της συνέβη;;''
''Είναι νεκρή.'' Το χαμόγελο εξαφανίζεται από το πρόσωπο του καθώς κοιτάει στο ποτήρι του.
Πριν καταλάβω τι κάνω απλώνω το χέρι μου και το ακουμπάω στο δικό του.Φαίνεται να σοκαρίστηκε από αυτή μου την κίνηση.Μένουμε έτσι για λίγο πριν τραβήξει το χέρι του για να πιάσει το ποτήρι με το κρασί του.Τρώμε και τον βοηθάω να καθαρίσει την κουζίνα.
''Η αδερφή μου με μισεί.'' του λέω.Δεν ξέρω καν γιατί ένιωσα την ανάγκη να του το πω αυτό.Με κοιτάει.
''Το μίσος είναι μεγάλη λέξη.''
''Eίναι η κατάλληλη λέξη.''
''Και γιατί σε μισεί;''
Ολες οι αναμνήσεις έρχονται στο μυαλό μου και κουνάω το κεφάλι μου.Ο Harry το βλέπει αυτό και πηγαίνει προς το ψυγείο.
''Θες κανα γλυκό;'' με ρωτάει.
''Τι έχεις;''
''Εμμ'' Βγάζει ένα Snickers και μου το πετάει.
''Πως ήξερες ότι είναι τα αγαπημένα μου;;''
''Είναι τα αγαπημένα μου επίσης.'' λέει και βγάζει και ένα για αυτόν.Αρχίζουμε να γελάμε.
''Φαίνεται πως έχουμε πολλά κοινά αγαπημένα.'' του λέω και κάθομαι στον καναπέ.Έρχεται και κάθεται δίπλα μου και ανοίγει την τηλεόραση.
''Ετσι φαίνεται.''
Βλέπουμε τηλεόραση και τρώμε Snickers.Γέρνω προς ένα μαξιλάρι και νιώθω τα βλέφαρα μου να κλείνουν.Μπορώ να μυρίσω το άρωμα του Harry από εδώ και με χαλαρώνει.
''Νύσταξες;'' Ακούω τη φωνή του και πετάγομαι.Αυτός γελάει και νεύω.''Θα σου φέρω μια κουβέρτα.'' αρχίζει να σηκώνεται.
''Οχι.'' του λέω και τον τραβάω πίσω.Κάθεται δίπλα μου ξανά και με κοιτάει μπερδεμένος. ''Δεν θέλω να κοιμηθώ ακόμα.''
Σηκώνει το φρύδι το.''Εντάξει.''
''Είναι Παρασκευή έτσι κι αλλιώς.''
''Δεν θα φας άλλα Snickers.'' μου λέει.
''Δεν είναι δίκαιο αυτό.''
''Τι κρίμα'' Γελάω και ακουμπάω πάνω του.
''Να σε ρωτήσω κάτι Harry;;''
''Ετσι νομίζω.'' με κοιτάει και χαμογελάει.
''Γιατί με φίλησες εκείνη τη νύχτα;;''