Wearing an average height skirt plus their amazing upper uniform already made my night. Nagpabango rin ako at nag-experimento kung paano maglagay ng kunting kolorete sa mukha para naman mabigyan buhay ang maputla kong kulay.
Letting my hair to fall down, I grabbed my bag and headed outside. It's six pm and it's dinner time. Sobrang aga ng dinner nila. Alas syete ang oras ng pasok namin at alas diyes ang break time namin. Para sa babaeng matakaw na tulad ko alam kong hindi na ako aabot sa oras na ‘yan.
Emma and Kennedy looks good on their uniform and now we're heading to the cafeteria and it's almost full.
Nakangiting hinarap kami ni Emma but her smile faded when we saw Scarlett and her toys approaching. She crossed her arms and raised her brow bago kami dinaanan.
I mentally smirked when I just felt how angry she was until now. Mukhang big deal talaga sakanya ang pagkawala ng silver card niya. Too bad. If she's greedy, I'm greedy too.
“Ako na mag-oorder. Alam ko naman kung ano kakainin niyo eh.” kaagad na dinukot ko sa bulsa ko ang card na dala ko. Nanlaki ang mata niya sa nakita.
“N-no! No K. No. My treat nalang.” at nawala siya bigla sa harapan namin kumaripas na pala siya ng takbo. Nagtatakang tiningnan ko siya Kennedy na nagkibit balikat lang.
Humanap kami ni Kennedy ng pwesto at hindi naman kami nahirapan. Hindi nagtagal bumalik si Emma na may dalang dalawang slice ng pizza, burger at fresh orange juice habang si Kennedy naman ay as usual, damo.
Nagsimula na kaming kumain at hindi ko maiwasang hindi mapatingin kay Emma. Bakit ba hindi siya pumayag na e-libri ko sila? Hindi ba nila alam na sa tanang buhay ko ngayon lang ako naging galante? Sabagay, wala naman talaga silang alam.
Sa kalagitnaan ng pagkain ay nagpasya akong magtanong. “Bakit ayaw mong gamitin ang card ko Emma?” nabulunan siya bigla sa tinanong ko.
Instead of showing concern I just looked at her with cold eyes. Naging mailap ang mga mata niya dahil sa titig na binibigay ko. Napapunas siya ng tissue sa bibig bago tumikhim.
”U-uhm..uhmm..a-ano kasi..” napaikot ako sa mga mata dahil sa inip.
Napakamot na siya sa ulo niya. “A-ano ulit...”
Agad na sumabad si Kennedy. “Black card is rare K. Your card is rare. Wala pa ni isa sa estudyante ng royal ang may black card. Alam mo naman siguro kung ano ang laman ng black card na 'yan diba? If someone saw you holding that card that means your life is in the line too.”
Napatingin ako kay Emma na tumango-tango. Napataas ako ng isang kilay at sumandal sa upuan. Ibinaba ko ang hawak na pizza at pinaglaruan ang straw ng juice ko.
“Really? So does that mean that Royal Blood wants to put my life in the line?” kaagad na nanlaki ang mga mata nila at napailing.
“N-no! What I mean yes! I mean n-no! Dammit! Royal only wants for the best of you K.”
Hindi ko nalang binigyan pansin ang sinaad ni Kennedy. Royal Blood may be the best university but does not include the students. Best university but has worst students? I don't think so. Maybe Scarlett should prove it. She's the worst.
Mabilis na tinapos namin ang pagkain ng tahimik. Emma and I aren't going to the same class but I still have Kennedy with me.
We sat at the front when we reached the room. The room was nice and elegant. Kung gaano kaganda ang labas ganoon din sa loob. And the chair? Hindi kinakalawang. Single seated chair and table at parang may one meter ang layo ng each students which is nice. Ayaw ko ng may katabi.
Ilang minuto pa ang lumipas at nagsipasukan narin ang iba. Mukhang halos lahat sila magkakakilala rito. Even Kennedy is making friends. Inaantok na iniyuko ko nalang ang ulo ko.
I slept the whole day and still not enough. I'm still sleepy. I'm not a fan of listening to music then drift off to sleep. Pinapasakit lang noon ang ulo ko and aside from that medyo naiirita rin ako sa sarili ko lalo na't kunting ingay lang nagigising ako and that also means na hindi ako makakatulog sa room. Classrooms are noisy and irritating.
“Good evening everyone!” someone greeted happily.
Mabilis na napaangat ang ulo ko at nagsitayuan ang mga kaklase ko para yumukod. Okay. Sumunod ako.
“Good evening Professor Bancroft.” sabay-sabay nilang pagbati. Ngumiti si Prof. Siguro kong nasa dati ko pang paaralan pa ako marami ng nahimatay sa ngiti ni Prof. Nakakadevirginize ang ngiti eh.
“Good evening too kids. Have a seat.” agad na umupo na ako. Mariin akong napapikit para mapigilan ang paghikab. Shit.
“Looks like we have a new member in our class. Introduce lady.” napatingin ako sakanya ng nakangiting nakatingin rin siya saakin hanggang sa unti-unting nalukot ang itsura ng matandaan ko siya. Yeah, siya yung lalaki sa pictorial. Yung nasa thirty na ata.
Kaagad na tumayo ako at walang ganang hinarap ang mga kaklase kong titig na titig. “Kianna Marie Santiago 22 years old.”
Kumunot ang noo ko ng makitang tulala lahat ng kaklase ko and none of them even blinked.
May narinig akong munting tawa dahilan para tingnan ko ng mariin ang Professor. He cleared his throat and smiled widely again. Ugh! I hate his smile.
“Looks like they got amazed by your beauty Ms. Kianna.” natutuwang saad niya.
Yumukod lang ako bago umupo muli. He clapped his hands thrice to bring back the senses of my classmates.
“Okay students, cut off the day dream. We still have classes and time to go to the arena.” malakas niyang anunsiyo.
Halos lahat kami mapatakip sa taenga. Damn. Kung tutuusin ang boses na 'yun mas mahina pa sa boses ng teacher ko rati but why it sounds do freaking thunderous na pakiramdam ko magdudugo ata ang taenga ko.
“I'll wait at the arena kids,” dagdag pa niya at nagsimula ng tumalikod papaalis ng room. Kennedy immediately approached me.
“Let's go to the locker room first.” binalingan ko siya.
“I thought it's in the arena?”
“But we need to dress something comfy before we wear our armors K.” nakangiting saad niya at hinila ako.
I was amazed when we reached the locker area. Not a room. Paano nila nagawang tawagin na locker room to eh mukhang occupied nito ang buong floor ng building.
“K, your locker number will be found at your ID. Go look for it. I'm just gonna go to mine. Over there,” turo niya sa gilid. Tumango ako at tiningnan ang ID ko.
I walked to the locker room 0127 at kaagad na sin-wipe ang card ko napangiti ako ng bumukas.
Isang white legging at isang maliit na t-shirt. Kinunutan ko ng noo si Kennedy ng kitang hawak-hawak niya rin ang isang white leggings.
“What are these?” ininspeksiyon ko ang damit. Fuck. Sobrang ikli ng damit. Crop top.
“We wear these one all the time when we had practice. Don't worry. You won't show up wearing this. Papatungan lang 'to ng armor natin. And the leggings, protection lang 'yan since women's armor are skirts. But first we need to go to the bathroom. Let's change.” hinila niya ako pero napatigil kami ng makita namin si Scarlett and she's grinning at us.
“Oh, Hi there, Kianna and Kennedyyy...”
I gave her my uninterested look. “Hi to you too Scarlettt...” gaya ko sa pagpronounce niya sa name ni Kennedy.
And a girl like Scarlett should be pissed off like that easily but she wasn't instead she just show us her smile.
Ramdam ko ang pagpisil ni Kennedy sa braso ko na hawak niya. Bumaba ang tingin ni Scarlett sa hawak kong damit then, she looked at my body with amusement is visible in her eyes
“I wonder if that clothes fits you. You look..chubby.” ngisi niya.
Tumaas ang isang kilay ko. “Oh! Really! Why I wasn't inform that I'm chubby. What was your vital statistics then?” alam kong baliw lang ang papatol sakanya pero mas mababaliw ako kapag di ko ito napatulan. Puputulin ko sungay at buntot nito.
Inilagay niya ang dalawang kamay sa baywang and striked a pose. “I'm 35-26-35 loser. Ikaw? I bet you're 40-42-45.” tumawa pa siya ng malakas.
Tumawa din ako ng malakas. “Wow! You're chubbier than me dear. For your information I'm 36-24-36.”
Napawi ang ngiti niya. “W-what? Are you kidding me?! You have an hourglass body? You looked like a stick!”
I sighed boredly. “Look who's talking. A walking coconut tree.” sinamaan niya lang ako ng tingin before doing her Scarlett thing, walking out.
“K. Let's go.” Kennedy pulled me again to the changing area.
“Don't lose your uniform K. It's expensive. Guard it tightly.” agad na pumasok ako sa isang cubicle. I hang my ID near me at sinampay naman ang uniform ko sa gilid.
Pagkatapos kong magbihis kumunot ang noo ko ng nawala ang uniform ko sa pinagsasampayan ko. Hanggang sa makadinig ako ng tawa ng mga demonyita.
Dahan-dahan akong naglakad papunta sa direksiyon nila at napangisi ng makita ang uniform kong nakasampay sa cubicle nila. I even heard how they giggled.
Linibot ko ang tingin ko at nakitang may uniform sa gilid na nakalagay sa paper bag.
Agad kong kinuha ang laman nito at pinalit sa uniform ko bago naglakad papalabas ng changing area.
Hindi naman nagtagal lumabas rin si Kennedy and she handed me a long robe na hanggang ankle.
“Wear that, we're going to the arena.” mabilis na sinuot ko ang robe. I looked at Kennedy.
“Pwedeng sa bag mo muna ang uniform ko?” walang pagdadalawang isip na tumango siya.
We headed to the arena at madami-dami na rin silang nandoon. Hindi nagtagal pumasok sina Scarlett na may ngisi sa labi. She even gave me her sweetest smile at kaagad ko naman siyang sinuklian ng isang malambing na ngiti.
“Students, time for your armors.”
Nagtilian ang mga kasama ko ng makitang may apat na pu"t apat makikisig na lalaki na may dalang malalaking box.
Napapaypay pa ang mga kaklase ko sa sarili habang nakatingin sa mga makikisig na lalaki.
Kaagad na tinggap ng mga babae ang mga box at mala kamatis na ang mga mukha. I suddenly looked at Kennedy at napailing lang ng nakitang ganoon din siya sa ibang babae. Namumula ang mukha.
Everyone gazed at me ng makitang walang lumapit saakin para bigyan ng box. I roll my eyes secretly. Edi kayo na.
Hindi ko nalang pinansin ang mapang-asar na ngiti ni Scarlett at mukhang nalugi pa ang mukha ng umalis ang lalaking magbigay sakanya ng box. Sinong hindi aalis kaagad kong may pahipo-hipo pa ang bruha.
She mouthed. “Pathetic loser.” agad na ginantihan ko siya ng “Fuck you.”
Lihim pa akong napatawa ng makitang hindi niya gets. Bobo talaga.
“Okay students wear your armors now. In that area.” turo niya sa gilid na may nakatayong dressing room.
Napaikot ako ng mga mata. Why the heck no one would give me a freaking armor?
Mukhang napansin ata ni Professor Bancroft na wala akong armor ay kumunot ang noo nito.
“Lady Kianna. Where's your armor? Walang nagbigay sayo? How come? I asked for 45 new armors.” miski siya nagtataka.
Gusto kong umingos pero nasa harapan ko siya kaya naman yumuko nalang ako.
“I think it's better for you to change your clo—”
“Professor Bancroft we're done.” Scarlett interrupted.
Huminto sa pagsasalita si Prof. “I know Lady Scarlett.” binalingan ako ni Prof.
“For now I'll assess your classmates Kianna. We'll talk about this later.”
Huminto si Scarlett sa tapat ko at tiningnan ako. “Kawawa ka naman. You have no armor.”
Instead of being pitied I look at her with annoyed face.
“Mas kawawa ka. Nagkulang ka sa damit.”
“Scar!” napahinto siya sa akmang pagsagot saakin ng biglang tawagin siya ng mga kaibigan niya. Holding a paper bag.
She looks terrified. “Scar! OMG! We can't believe this. Look at this!” she raised the torn uniform.
Scarlett's eyes went wide. “Oh my! Is that my uniform?!”
Nakalabing tumango ang dalawa. “Sadly yes.”
Masamang tinitigan ako ni Scarlett. “You did all this! You ruined my uniform!”
I crossed my arms. “Really? Hindi ikaw ang nagsira ng uniform mo?” she stilled for a second realizing what I've said and then went pale afterwards.
Then unexpectedly, sinugod niya ako.