အခန်း ၉
"အဲ့တာဆိုရင် ခင်ဗျားက တာ၀န်ပျက်ကွက်လိုက်ပေမဲ့လည်း အပြစ်ပေးခံရဖို့က ရှိမနေဘူးပေါ့ အဲ့လိုလား ? ။ "
"အင်း အဲ့တာက တော်တော်ထူးထူးဆန်းဆန်းပဲ ဟုတ်တယ်မလား ?"
"အေးလေ ကျောင်းလစ်လိုက်ပေမဲ့အတန်းတက် လက်မှတ်ရသွားသလိုမျိုးပေါ့ ။ "
"အင်း အဲ့လိုပုံစံတောင် ခပ်ဆင်ဆင်ပဲလို့ ပြောရမလားပဲ ။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်ကို အတန်းတက်လက်မှတ်ခိုးထိုးပေးမဲ့လူလည်း မရှိတဲ့အပြင် အဲ့ဒီ ကိုယ်စောင့်ရှောက်ပေးရတဲ့လူကလည်း အဲ့ဒီကိစ္စကို လိမ်စရာ အကြောင်းမရှိဘူးလို့ ထင်တာပဲကွာ ။ မသိတော့ဘူး ရှုပ်ထွေးလိုက်တာ ။"
"အရမ်း စိတ်မရှုပ်ပါနဲ့ ။ အခုဟာက အပြစ်ခံရမှာထက် စာရင် အများကြီးတော်သေးတာပေါ့ မဟုတ်ဘူးလား ။ "
"ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်ပါတယ် ။ ဒါပေမဲ့လည်းကွာ တစ်မျိုးကြီးပဲ ။ မသိတော့ဘူး ။"
"အဲ့တာဆို ခင်ဗျား က ဘယ်လိုဆက်လုပ်မှာလဲ ? အဲ့တစ်ယောက်ကို လိမ်နေတာလားလို့ သွားမေးမှာလား ? "
"မသိဘူး ။ မသွားချင်ဘူး မင်းနားမှာပဲ နေချင်တယ် ။ "
ကိုးလ်က အဖြူရောင့်ရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကိုဆွဲယူပွေ့ဖက်ရင်းနဲ့ တိုးတိုးလေး ပြောတယ် ။ အဖြူရောင်ကတော့ ကိုးလ်ရဲ့ ဆံနွယ်တွေကို ဖွဖွလေးထိသပ်နေတယ် ။ အဲ့ဒီအပြုမူကြောင့် ကိုးလ်က မကြာခင် အိပ်မောကျသွားတော့မလိုပါပဲ ။
ကိုးလ် မျက်လုံးတွေကို မှိတ်ထားရင်းနဲ့ပဲ အဖြူရောင်ရဲ့ ပခုံးအစပ်လို နေရာမျိုးတွေ လည်တိုင်လိုနေရာမျိုးတွေကို မှီသမျှ လိုက်နမ်းနေတော့ အဖြူရောင်က ယားတယ်လို့အော်ရင်းနဲ့ ရယ်နေတယ် ။
"ဖြူ ကိုယ့်ကိုချစ်လား ? "
"အင်း ချစ်တယ် ။ "
ကိုးလ်ရဲ့အဲ့ဒီအမေးစကားကို နားရွက်ဖျားနားလေး ကပ်ပြီးတော့ ဖြေတဲ့ ဖြူကြောင့် ကိုးလ်က အသည်းယားစွာနဲ့ ဖြူ့ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို စုတ်ယူနမ်းပြန်တယ်လေ ။
ကုတ်တွယ်ဖက်ထားတဲ့ အဲ့ဒီနှုတ်ခမ်းနှစ်စုံက တစ်စထက်တစ်စက ပိုမိုတင်းကျပ်လာခဲ့တယ် ။ ကိုးလ်ရဲ့ လက်တွေက အဖြူရောင်မသိလိုက်ခင်မှာပဲ သူမရဲ့တီရှပ်ထဲကိုရောက်နေခဲ့ပြီ ။
မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်းမှာပဲ အဖြူရောင်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ရှိ တီရှပ်က အခန်းထောင့်ကိုသနားစဖွယ်လွှင့်စင်သွားတယ် ။ အဲ့ဒီနောက် နောက်ကျောဖက်ကို လက်လှမ်းလိုက်ပြန်တဲ့ ကိုးလ်က လျှင်လျှင်မြန်မြန်နဲ့ အဲ့ဒီချိတ်တွေကို ဖြုတ်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ အထိန်းအကွက်မဲ့စွာ လျှံကျလာတဲ့ အဲ့ဒီအလှအပတွေကြောင့် ကိုးလ်က ခဏမှင်သက်သွားတယ် ။
ပါးလွှာဖြူစွတ်နေတဲ့ အရည်ပြားကြောင့် ဖြာထွက်နေတဲ့သွေးကြောစိမ်းစိမ်းတွေက အထင်းသားပဲ ။ အဲ့ဒီ မက်မောစရာတွေရဲ့ အနားသတ်အသီးဖုတွေက အဖြူရောင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ထပ်တူ အညိုရောင်သန်းနေတယ် ။
အဲ့ဒီအလှနတ်ဘုရားမနဲ့ အတူတူ အိပ်ရာတွေထဲ နစ်၀င်ကခုန်နေရတဲ့ အခုလိုအခိုက်အတန့်မျိုးက ကိုးလ်အတွက်တော့ ကြားရုံပဲကြားဖူးတဲ့ နိဗ္ဗာန်ဆိုတာလိုမျိုးပဲ ။
ဒီအမျိုးသမီးလေးအတွက်ဆို သူမ မလုပ်နိုင်တဲ့အရာတောင် ရှိလောက်မယ် မထင်ဘူး ။ ဒီကောင်မလေး သက်တမ်းကုန်တဲ့အခါ အောက်ပြည်က ကောင်တွေနဲ့ ရန်ဖြစ်ပြီး ငရဲမီးလောင်ချင်လောင်စမ်းဆိုပြီး လိုက်သွားတာဖြစ်ဖြစ်၊ အထက်ကကောင်တွေကို တစ်ပတ်ရိုက်ပြီး နတ်ပြည်ကို မှောင်ခို၀င်တာပဲဖြစ်ဖြစ် လုပ်မှဖြစ်မယ်နဲ့တူတယ် ။
အဲ့ဒီအချိန်မှာ အဲ့လိုလုပ်နိုင်လောက်တဲ့ သူဖြစ်နေဖို့ဆိုရင် အခုကတည်းက စောင့်ရှောက်သူတွေကို ဖမ်းပြီး ခိုးကုန်သွယ်တာဖြစ်ဖြစ် တစ်ခုခုကို ကြိုးကြိုးစားစားလုပ်သင့်ပြီလို့ ထင်တယ် ။
အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ အခန်းထဲမှာ တီးလုံးသံတချို့ပျံ့လွှင့်လာတော့ ။ စိတ်ထဲကနေ ကိုယ့်ကိုကို တော်တော်ကျိန်ဆဲပစ်လိုက်တယ် ။ အဲ့ဒီအရာက သူမရဲ့ ဖုန်းက မြည်တဲ့ Alarmသံဖြစ်ပြီးတော့ ပန်းရောင်ကို သွားကြိုဖို့ဆိုပြီး လုပ်ထားခဲ့တာ ။
ဒီနေ့တော့ ထပ်ပျက်ကွက်လို့ မဖြစ်ဘူးဆိုပေမဲ့ အခုအခြေနေကို ဒီတိုင်းကြီးမရပ်တန့်ပစ်ချင်ဘူး ။ နောက်ကျမှ ငရဲမှာ မီးတိုက်ခံလိုက်တာဖြစ်ဖြစ် နောက်လူတွေအတွက် စံနမူနာဆိုပြီး လူပုံအလယ်မှာ မိုးကြိုး ၅၆၂ချက် အပစ်ခံလိုက်ရတာဖြစ်ဖြစ် အဲ့ဒီသားရိုင်းတိရိစ္စာန်တွေရဲ့ အစာဖြစ်ပြီး တစ်စစီဆွဲဖြဲခံရရင်ပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီအခိုက်အတန့်ကို တကယ်လက်မလွတ်ချင်ဘူး ။
"ကိုးလ် ဖုန်းလာနေတယ်လေ ။ "
အနမ်းတွေကြားထဲက မရမက ပြောလာတဲ့ ဖြူ့အသံက မောဟိုက်နေတယ် ။
"အင်း ထားလိုက် ။ "
ကိုးလ်က အထိအတွေ့တွေဆီထပ်ပြီး အာရုံစိုက်တယ် ။ အဲ့ဒီမြည်နေတဲ့ အသံကို ဘာမှမဖြစ်သလို ကျော်သွားဖို့ လုပ်တယ် ။ ဖုန်းကိုပိတ်ပစ်ဖို့ လက်တဖက်နဲ့ဟိုစမ်း ဒီစမ်းလုပ်နေပေမဲ့ လုံး၀ဖမ်းလို့မမိဘူး ။
ဖြူက ဖုန်းကိုင်ဖို့ပြောပြီး သူမကို ဖုန်းယူပြီးကမ်းပေးတယ် ။ သူမတုန်းက ဘယ်လိုစမ်းစမ်းမတွေ့တဲ့ ဖုန်းက ဖြူ့လက်ထဲမှာတော့ အလွယ်တကူပါလာလေရဲ့ ။
ဆက်ကနဲ့ဆွဲယူပြီး ချက်ချင်းဆိုသလိုပိတ်လိုက်တယ် ။ အဲ့ဒီအသံပျောက်သွားတာနဲ့ ကိုးလ်က ဖြူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ထပ်ပြီးနမ်းရှိုက်တယ် ။ အတွေးတွေများနေပုံရတဲ့ ဖြူက အဲ့ဒီအနမ်းတွေနောက် လိုက်မလာဘူး ။
ရင်ဘတ်မှာ ခေါင်းနှစ်ပြီး အရမ်းကြိုးစားနေတဲ့ ကိုးလ်ကို အဖြူရောင်က ပခုံးကနေ ဆွဲယူရပ်တန့်လိုက်တယ် ။
"ဖုန်းကိုင်လိုက်လေ ခင်ဗျားကလည်း "
"အာ အဲ့တာဘာမှမဟုတ်ပါဘူးဆို "
ပြောပြီးပြီးချင်းပဲ လုပ်ငန်းဆက်ဖို့လုပ်တဲ့ ကိုးလ်ကို အဖြူရောင်က ရယ်ရင်းနဲ့ ပခုံးတွေကို တွန်းကန်ထားတယ် ။
"ဘာလဲကွာ ။ ဖြူရေ ဖယ်လေ ။ "
"ဟယ် မေးနေတယ် ကြည့်ဦး ။ ဖုန်းဖြေလိုက်လေ ။ တစ်ခုခုအရေးကြီးနေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ? "
"အာ မဟုတ်ဘူး လို့ ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးဆို ။ "
"အရင်ခေါ်လိုက်ပါ ဖုန်းကို ။ "
"ဖုန်းလာတာမှ မဟုတ်တာ အဲ့တာက alarmပေးထားတာလို့ ။ "
"အဲ့တာဆို အရေးကြီးလို့ မဟုတ်ဘူးလား ? "
"စောင့်ရှောက်ခံ ဆီကိုသွားရမဲ့အချိန်ကို မေ့မေ့ပြီး မင်းဆီပဲရောက်နေလို့ alarmပေးထားတာ ။ အခုလည်းမသွားချင်ဘူး ။ မင်းနဲ့အိပ်ဦးမှာလို့ ။"
ကိုးလ်စကားကို ကြားပြီးကြောင်တောင်တောင်လေး ဖြစ်သွားတဲ့ ဖြူ့ပုံစံကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး ကိုးလ်က အနမ်းတွေကို ပြန်ဆက်ဖို့လုပ်တယ် ။ ဒီတစ်ခါတော့ အဖြူရောင်က တွန်းထုတ်ဖို့မေ့နေပုံပဲ ။
စက္ကန့်အနည်းငယ်ကြာတဲ့အထိ ကိုးလ်ရဲ့ အနမ်းတွေကို တုံ့ပြန်မှုမရှိတဲ့ အဖြူရောင်က ရုတ်တရက် ထရယ်တယ် ။
"ဘာလဲ ? ရယ်နေလိုက် ။"
"ဆောရီး ဆောရီး ။ "
အဖြူရောင်က ဝောာင်းပန်ပြီးတော့ ချက်ချင်းပဲ ကိုးလ်ရဲ့ဦးခေါင်းကို လက်နဲ့ ဖိချလိုက်ကာ နှုတ်ခမ်းတွေကို နောက်တစ်ခေါက်ထပ်တူကျစေတယ် ။
စက္ကန့်၀က်လောက်အကြာမှာပဲ အဖြူရောင်က ထရယ်ပြန်တယ် ။ လက်တွေကို ကာပြီးတော့ စကားမပြောနိုင်တော့လောက်အောင်ကို ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်နေတာ ။
ကိုးလ်က စိတ်ပျက်လက်ပျက်ပုံစံနဲ့ အိပ်ရာပေါ်ကို ပက်လက်လှန် လှဲချလိုက်တယ် ။
"ဘာတွေရယ်နေတာလဲကွာ ။ "
"ဒီလိုကွာ ခုဏတုန်းက ခင်ဗျားပြောတဲ့ဟာက စောင့်ရှောက်ခံ ဆီကို သွားရမယ် ဒါပေမဲ့ ငါနဲ့ရှိချင်သေးတယ် ဆိုတာလေ ။ "
"အင်းလေ ။ alarmပေးမိတဲ့ ကိုယ့်လက်ကိုတောင် လှီးထုတ်ချင်နေတာ အခု ။ "
"အဲ့တာကကွာ ခင်ဗျားအဲ့လိုပြောလိုက်တုန်းက ငါကတကယ် ခင်ဗျားရဲ့စိတ်ရင်းကို ခံစားမိတယ် ။ ငါ့ကို ဘယ်လောက်ထိသဘောကျလဲဆိုတဲ့ အဲ့ဒီခံစားချက်အတိမ်အနက်ကို ငါမြင်လိုက်ရတယ်ကွာ ။ အဲ့ဒီအခိုက်တန့်မှာ ခင်ဗျားက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းသွားပြီးဝောာ့ .... စိတ်ထဲမှာအရမ်းကွာ ပြားရည်ပုလင်းလိုက်ကြီး လာလောင်းချသွားသလို ချိုနေတာ ။ ငါကအချစ်ခံရတာကို အရမ်းသဘောကျနေတာ ။ "
"အေးလေ အဲ့လောက်သဘောကျနေရင်လည်း ဘာလို့ရယ်လဲ ? "
"မသိဘူး အဲ့လိုပဲ သဘောကျရင်းနဲ့ ပြုံးမိမလိုဖြစ်နေတာ အဲ့ကနေ အရမ်းရယ်မိသွားတယ် ။ ကလေးလေးတွေတစ်ခုခုလုပ်တာမြင်တဲ့အခါလေ သိတယ်မလား အရမ်းလည်းချစ်ဖို့ကောင်းတယ် ။ အရမ်းသဘောကျလို့ ရယ်လည်း ရယ်နေမိတယ်ကွာ အဲ့လိုမျိုးလေ ။ "
"ဟုတ်ပါပြီ ။ ခင်ဗျားလေးပဲ စကားတတ်နေလိုက် "
"တကယ်ပြောတာ ဒါတောင်မှ အဲ့ဒီအချိန်တွေအတွင်းမှာ ငါ့ခံစားချက်တွေ ဘယ်လို တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့် ရောထွေးပြောင်းဆန်ကုန်လဲဆိုတာ အကုန်မရှင်းပြတတ်လို့ ။ "
"အခုလောက်ဆိုရင် တော်တော်သိသွားပါပြီ ။ ချစ်တယ် ။ "
ကိုးလ်ဆီက အဲ့ဒီစကားသံ ညှင်ညှင်သာသာလေးအပြီးမှာ နဖူးပြင်ဆီ အနမ်းဖွဖွ ရောက်လာတဲ့အချိန် သူမကမ္ဘာက ချိုမြိန်မှုတွေနဲ့ တဖန်ထပ်ပြီး ပြောင်းဆန်သွားတယ် ။
အဲ့ဒီလူသားကိုချစ်လိုက်ရတာ ။ အင်း..... လူသားတော့မဟုတ်ဘူးပေါ့ ။ အဲ့ဒီဘာမှန်းသေချာမသိပေမဲ့ ကိုးလ်ဆိုတဲ့ ဖြစ်တည်မှုကို အလုံးစုံမြတ်နိုးလိုက်ရတာ ။
အဲ့ဒီနောက် ကိုးလ်က သူမအပေါ် အုပ်မိုးလိုက်တာကို ခံစားရတယ် ။ အဲ့တာက ပထမဆုံးအကြိမ်မဟုတ်တော့ပေမဲ့ သူမရဲ့ ရင်ခုန်သံတွေက ကျယ်နေတုန်းပဲ ။
"ကိုးလ် စောင့်ရှောက်ခံ ဆီကိုသွားတော့လေ ။ နောက်ကျတော့မယ် ။ "
"အင်း သွားမှာပါ ။ ခဏလေးပဲ "
ကိုးလ်က တကယ်တော့ သူမကို အ၀တ်တွေပြန်၀တ်ပေးနေတာ ။ ခုန သူမအပေါ်ကိုအုပ်မိုးလိုက်တာက ပြန့်ကျဲနေတဲ့ အ၀တ်ကိုလှမ်းယူတာ ။ ကိုယ့်ဘာကို မဟုတ်တာတွေ တွေးနေမိတာမို့ နည်းနည်းတော့ ရှက်သွားတယ် ။
"ဟိုဘက်လှည့်ဦး ခဏ ။"
"အင်း ။ "
အဖြူရောင်ရဲ့လှပမှုတွေက ကိုးလ်ရဲ့ အကူအညီနဲ့ အထိန်းတော်ထဲပြန်ရောက်သွားတယ် ။ပြီးတော့ ကိုးလ်က အခန်းထောင့်မှာ ကျနေတဲ့ တီရှပ်ကို သွားကောက်ပြီး ၀တ်ပေးပြန်တယ် ။
တီရှပ်ကိုအောက်ထိမဆွဲချခင် အဖြူရောင်ရဲ့ ချပ်ကလေးကို ငုံနမ်းလိုက်တဲ့ ကိုးလ်ကြောင့် ဖြူက ယားလို့ ထရယ်နေတယ် ။ အ၀တ်တွေကို အကုန်လုံး သပ်သပ်ရပ်ရပ် ပြင်ပေးပြီးတော့ ကိုးလ်က ဖိနပ်စီးတယ် ။
ပြီးတော့ အဖြူရောင်ရဲ့ပါးကို ဖွဖွနမ်တယ် ။ နဖူးပြင်လည်း မကျန်ဘူး ။ နှာခေါင်းထိပ်လေးကို သာသာလေး ကိုက်တဲ့အခါ အဖြူရောင်က ကိုးလ်ရဲ့ ရင်ဘတ်ကိုလှမ်းထုတယ် ။
အဲ့ဒီနောက်မှာတော့ ကိုးလ်က ၀ရံတာဆီကတစ်ဆင့် ဆင်းသက်ပျောက်ကွယ်သွားတော့တယ် ။
ကိုးလ်ပြန်သွားပြီးတဲ့နောက်မှာ သူမ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကို စောင်နဲ့ဆွဲခြုံထားလိုက်တယ် ။ ကိုးလ်က အချိန်တော်တော်ကြာရှိခဲ့တာမို့လို့ ကိုးလ်ရဲ့အငွေ့အသက်တွေ အပြည့်နဲ့ အဲ့ဒီစောင်က သူမကိုအပြည့်၀ နွေးထွေးမှုပေးနေတယ် ။ ကိုးလ်ရဲ့ ကိုယ်ငွေ့ကို လှုံနေရသလိုပဲ ။
စသိခဲ့တဲ့အချိန်က စတဲ့ ကိုးလ်ရဲ့အနမ်းတွေ စကားသံတွေ အသက်ရှုနှုန်းတွေ အဲ့တာတွေကို သူမက အပြန်ပြန်အလှန်လှန် တွေးတောစဉ်းစားနေတယ် ။
ဘာလို့လဲဆိုတော့ အဲ့ဒီအရာတွေက တန်ဖိုးရှိလွန်းလို့ ၊ အဲ့ဒီအမှတ်တရ တချို့ရဲ့ တစ်ပိုင်းတစ်စလေးကိုတောင် မေ့သွားရမှာမျိုး တကယ်မကြိုက်ဘူး ။
တတ်နိုင်သမျှအကုန်လုံးကို မှတ်ဉာဏ်ဗူးလေးထဲမှာ သိမ်းထားပြီးတော့ အချိန်ရှိတိုင်းပြေးကြည့်ချင်မိတဲ့အထိပဲ ။
ကမ္ဘာပေါ်မှာ ချစ်ခြင်းမေတ္တာက တကယ်ရှိတယ်ဆိုရင် အခု သူမဆီမှာ ကိုးလ်အတွက်ဖြစ်တည်နေတဲ့ ခံစားချက်တွေပဲ ဖြစ်လိမ့်မယ် ။ အဲ့လောက်အတိုင်းအတာထိကို သူမက ကိုးလ်အပေါ်မှာ ငြိတွယ်နေခဲ့တယ် ။
အခန္း ၉
"အဲ့တာဆိုရင္ ခင္ဗ်ားက တာ၀န္ပ်က္ကြက္လိုက္ေပမဲ့လည္း ၾအပစ္ေပးခံရဖို့က ရွိေမနဘူးေပါ့ အဲ့လိုလား ? ။ "
"အင္း အဲ့တာက ေတာ္ေတာ္ထူးထူးဆန္းဆန္းပဲ ဟုတ္တယ္မလား ?"
"ေအးေလ ေက်ာင္းလစ္လိုက္ေပမဲ့အတန္းတက္ လက္မွတ္ရသြားသလိုမ်ိဳးေပါ့ ။ "
"အင္း အဲ့လိုပုံစံေတာင္ ခပ္ဆင္ဆင္ပဲလို့ ေျပာရမလားပဲ ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ကို အတန္းတက္လက္မွတ္ခိုးထိုးေပးမဲ့လူလည္း မရွိတဲ့ၾအပင္ အဲ့ဒီ ကိုယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးရတဲ့လူကလည္း အဲ့ဒီကိစၥကို လိမ္စရာ ေအၾကာင္းမရွိဘူးလို့ ထင္တာပဲကြာ ။ မသိေတာ့ဘူး ရႈပ္ေထြးလိုက္တာ ။"
"အရမ္း စိတ္မရႈပ္ပါနဲ့ ။ အခုဟာက ၾအပစ္ခံရမွာထက္ စာရင္ အမ်ားႀကီးေတာ္ေသးတာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား ။ "
"ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္ ။ ဒါေပမဲ့လည္းကြာ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ ။ မသိေတာ့ဘူး ။"
"အဲ့တာဆို ခင္ဗ်ား က ဘယ္လိုဆက္လုပ္မွာလဲ ? အဲ့တစ္ေယာက္ကို လိမ္ေနတာလားလို့ သြားေမးမွာလား ? "
"မသိဘူး ။ မသြားခ်င္ဘူး မင္းနားမွာပဲ ေနခ်င္တယ္ ။ "
ကိုးလ္က ၾအဖဴေရာင့္ရဲ့ ကိုယ္လုံးေလးကိုဆြဲယူေပြ႔ဖက္ရင္းနဲ့ တိုးတိုးေလး ေျပာတယ္ ။ ၾအဖဴေရာင္ေကတာ့ ကိုးလ္ရဲ့ ဆံနြယ္ေတြကို ဖြေဖြလးထိသပ္ေနတယ္ ။ အဲ့ဒီၾအပဳမူေၾကာင့္ ကိုးလ္က ျမကာခင္ အိပ္ေမာက်သြားေတာ့မလိုပါပဲ ။
ကိုးလ္ မ်က္လုံးေတြကို မွိတ္ထားရင္းနဲ့ပဲ ၾအဖဴေရာင္ရဲ့ ပခုံးအစပ္လို ေနရာမ်ိဳးေတြ လည္တိုင္လိုေနရာမ်ိဳးေတြကို မွီသမၽွ လိုက္နမ္းေနေတာ့ ၾအဖဴေရာင္က ယားတယ္လို့ေအာ္ရင္းနဲ့ ရယ္ေနတယ္ ။
"ျဖဴ ကိုယ့္ကိုခ်စ္လား ? "
"အင္း ခ်စ္တယ္ ။ "
ကိုးလ္ရဲ့အဲ့ဒီေအမးစကားကို နားရြက္ဖ်ားနားေလး ကပ္ၿပီးေတာ့ ေျဖတဲ့ ျဖဴေၾကာင့္ ကိုးလ္က အသည္းယားစြာနဲ့ ျဖဴ့ရဲ့ နႈတ္ခမ္းေတြကို စုတ္ယူနမ္းျပန္တယ္ေလ ။
ကုတ္တြယ္ဖက္ထားတဲ့ အဲ့ဒီနႈတ္ခမ္းနွစ္စုံက တစ္စထက္တစ္စက ပိုမိုတင္းက်ပ္လာခဲ့တယ္ ။ ကိုးလ္ရဲ့ လက္ေတြက ၾအဖဴေရာင္မသိလိုက္ခင္မွာပဲ သူမရဲ့တီရွပ္ထဲကိုေရာက္ေနခဲ့ၿပီ ။
မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္းမွာပဲ ၾအဖဴေရာင္ရဲ့ခနၶာကိုယ္ေပါ္ရွိ တီရွပ္က အခန္းေထာင့္ကိုသနားစဖြယ္လႊင့္စင္သြားတယ္ ။ အဲ့ဒီေနာက္ ေနာက္ေက်ာဖက္ကို လက္လွမ္းလိုက္ျပန္တဲ့ ကိုးလ္က လၽွင္လၽွင္ျမန္ျမန္နဲ့ အဲ့ဒီခ်ိတ္ေတြကို ျဖဳတ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အထိန္းအကြက္မဲ့စြာ လၽွံက်လာတဲ့ အဲ့ဒီေအလွအပေတြၾကာင့္ ကိုးလ္က ခဏမွင္သက္သြားတယ္ ။
ပါးလႊာျဖဴစြတ္ေနတဲ့ အရည္ျပားေၾကာင့္ ျဖာထြက္ေနတဲ့ေသြးေၾကာစိမ္းစိမ္းေတြက အထင္းသားပဲ ။ အဲ့ဒီ မက္ေမာစရာေတြရဲ့ အနားသတ္အသီးဖုေတြက ၾအဖဴေရာင္ရဲ့ နႈတ္ခမ္းေတြနဲ့ ထပ္တူ အညိုေရာင္သန္းေနတယ္ ။
အဲ့ဒီအလွနတ္ဘုရားမနဲ့ အတူတူ အိပ္ရာေတြထဲ နစ္၀င္ကခုန္ေနရတဲ့ အခုလိုအခိုက္အတန႔္မ်ိဳးက ကိုးလ္အတြက္ေတာ့ ၾကားရုံပဲၾကားဖူးတဲ့ နိဗၺာန္ဆိုတာလိုမ်ိဳးပဲ ။
ဒီအမ်ိဳးသမီးေလးအတြက္ဆို သူမ မလုပ္နိုင္တဲ့အရာေတာင္ ရွိေလာက္မယ္ မထင္ဘူး ။ ဒီေကာင္ေမလး သက္တမ္းကုန္တဲ့အခါ ေအာက္ျပည္က ေကာင္ေတြနဲ့ ရန္ျဖစ္ၿပီး ငရဲမီးေလာင္ခ်င္ေလာင္စမ္းဆိုၿပီး လိုက္သြားတာျဖစ္ျဖစ္၊ အထက္ေကကာင္ေတြကို တစ္ပတ္ရိုက္ၿပီး နတ္ျပည္ကို ေမွာင္ခို၀င္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္မွျဖစ္မယ္နဲ့တူတယ္ ။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အဲ့လိုလုပ္နိုင္ေလာက္တဲ့ သူျဖစ္ေနဖို့ဆိုရင္ အခုကတည္းက ေစာင့္ေရွာက္သူေတြကို ဖမ္းၿပီး ခိုးကုန္သြယ္တာျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစားလုပ္သင့္ၿပီလို့ ထင္တယ္ ။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အခန္းထဲမွာ တီးလုံးသံတခ်ိဳ့ပ်ံ့လႊင့္လာေတာ့ ။ စိတ္ထဲေကန ကိုယ့္ကိုကို ေတာ္ေတာ္က်ိန္ဆဲပစ္လိုက္တယ္ ။ အဲ့ဒီအရာက သူမရဲ့ ဖုန္းက ျမည္တဲ့ Alarmသံျဖစ္ၿပီးေတာ့ ပန္းေရာင္ကို သြားႀကိဳဖို့ဆိုၿပီး လုပ္ထားခဲ့တာ ။
ဒီေန့ေတာ့ ထပ္ပ်က္ကြက္လို့ ျမဖစ္ဘူးဆိုေပမဲ့ အခုေအျခေနကို ဒီတိုင္းႀကီးမရပ္တန႔္ပစ္ခ်င္ဘူး ။ ေနာက္က်မွ ငရဲမွာ မီးတိုက္ခံလိုက္တာျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္လူေတြအတြက္ စံနမူနာဆိုၿပီး လူပုံအလယ္မွာ မိုးႀကိဳး ၅၆၂ခ်က္ အပစ္ခံလိုက္ရတာျဖစ္ျဖစ္ အဲ့ဒီသားရိုင္းတိရိစၥာန္ေတြရဲ့ အစာျဖစ္ၿပီး တစ္စစီဆြဲျဖဲခံရရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအခိုက္အတန႔္ကို တကယ္လက္မလြတ္ခ်င္ဘူး ။
"ကိုးလ္ ဖုန္းလာေနတယ္ေလ ။ "
အနမ္းေတြၾကားထဲက မရမက ေျပာလာတဲ့ ျဖဴ့အသံက ေမာဟိုက္ေနတယ္ ။
"အင္း ထားလိုက္ ။ "
ကိုးလ္က အထိေအတြ႔ေတြဆီထပ္ၿပီး အာရုံစိုက္တယ္ ။ အဲ့ဒီျမည္ေနတဲ့ အသံကို ဘာမွျမဖစ္သလို ေက်ာ္သြားဖို့ လုပ္တယ္ ။ ဖုန္းကိုပိတ္ပစ္ဖို့ လက္တဖက္နဲ့ဟိုစမ္း ဒီစမ္းလုပ္ေနေပမဲ့ လုံး၀ဖမ္းလို့မမိဘူး ။
ျဖဴက ဖုန္းကိုင္ဖို့ေျပာၿပီး သူမကို ဖုန္းယူၿပီးကမ္းေပးတယ္ ။ သူမတုန္းက ဘယ္လိုစမ္းစမ္းေမတြ႔တဲ့ ဖုန္းက ျဖဴ့လက္ထဲမွာေတာ့ အလြယ္တကူပါလာေလရဲ့ ။
ဆက္ကနဲ့ဆြဲယူၿပီး ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပိတ္လိုက္တယ္ ။ အဲ့ဒီအသံေပ်ာက္သြားတာနဲ့ ကိုးလ္က ျဖဴ့နႈတ္ခမ္းေတြကို ထပ္ၿပီးနမ္းရွိုက္တယ္ ။ ေအတြးေတြမ်ားေနပုံရတဲ့ ျဖဴက အဲ့ဒီအနမ္းေေတြနာက္ လိုက္မလာဘူး ။
ရင္ဘတ္မွာ ေခါင္းနွစ္ၿပီး အရမ္းႀကိဳးစားေနတဲ့ ကိုးလ္ကို ၾအဖဴေရာင္က ပခုံးေကန ဆြဲယူရပ္တန့္လိုက္တယ္ ။
"ဖုန္းကိုင္လိုက္ေလ ခင္ဗ်ားကလည္း "
"အာ အဲ့တာဘာမွမဟုတ္ပါဘူးဆို "
ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ လုပ္ငန္းဆက္ဖို့လုပ္တဲ့ ကိုးလ္ကို ၾအဖဴေရာင္က ရယ္ရင္းနဲ့ ပခုံးေတြကို တြန္းကန္ထားတယ္ ။
"ဘာလဲကြာ ။ ျဖဴေရ ဖယ္ေလ ။ "
"ဟယ္ ေမးေနတယ္ ၾကည့္ဦး ။ ဖုန္းေျဖလိုက္ေလ ။ တစ္ခုခုေအရးႀကီးေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ? "
"အာ မဟုတ္ဘူး လို့ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးဆို ။ "
"အရင္ေခါ္လိုက္ပါ ဖုန္းကို ။ "
"ဖုန္းလာတာမွ မဟုတ္တာ အဲ့တာက alarmေပးထားတာလို့ ။ "
"အဲ့တာဆို ေအရးႀကီးလို့ မဟုတ္ဘူးလား ? "
"ေစာင့္ေရွာက္ခံ ဆီကိုသြားရမဲ့အခ်ိန္ကို ေမ့ေမ့ၿပီး မင္းဆီပဲေရာက္ေနလို့ alarmေပးထားတာ ။ အခုလည္းမသြားခ်င္ဘူး ။ မင္းနဲ့အိပ္ဦးမွာလို့ ။"
ကိုးလ္စကားကို ၾကားၿပီးေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလး ျဖစ္သြားတဲ့ ျဖဴ့ပုံစံကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ကိုးလ္က အနမ္းေတြကို ျပန္ဆက္ဖို့လုပ္တယ္ ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ၾအဖဴေရာင္က တြန္းထုတ္ဖို့ေမ့ေနပုံပဲ ။
စကၠန႔္အနည္းငယ္ၾကာတဲ့အထိ ကိုးလ္ရဲ့ အနမ္းေတြကို တုံ့ျပန္မႈမရွိတဲ့ ၾအဖဴေရာင္က ရုတ္တရက္ ထရယ္တယ္ ။
"ဘာလဲ ? ရယ္ေနလိုက္ ။"
"ေဆာရီး ေဆာရီး ။ "
ၾအဖဴေရာင္က ေဝာာင္းပန္ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကိုးလ္ရဲ့ဦးေခါင္းကို လက္နဲ့ ဖိခ်လိုက္ကာ နႈတ္ခမ္းေတြကို ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္တူေက်စတယ္ ။
စကၠန႔္၀က္ေလာက္ၾအကာမွာပဲ ၾအဖဴေရာင္က ထရယ္ျပန္တယ္ ။ လက္ေတြကို ကာၿပီးေတာ့ စကားေမျပာနိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ကို ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေနတာ ။
ကိုးလ္က စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ပုံစံနဲ့ အိပ္ရာေပါ္ကို ပက္လက္လွန္ လွဲခ်လိုက္တယ္ ။
"ဘာေတြရယ္ေနတာလဲကြာ ။ "
"ဒီလိုကြာ ခုဏတုန္းက ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ဟာက ေစာင့္ေရွာက္ခံ ဆီကို သြားရမယ္ ဒါေပမဲ့ ငါနဲ့ရွိခ်င္ေသးတယ္ ဆိုတာေလ ။ "
"အင္းေလ ။ alarmေပးမိတဲ့ ကိုယ့္လက္ကိုေတာင္ လွီးထုတ္ခ်င္ေနတာ အခု ။ "
"အဲ့တာကကြာ ခင္ဗ်ားအဲ့လိုေျပာလိုက္တုန္းက ငါကတကယ္ ခင္ဗ်ားရဲ့စိတ္ရင္းကို ခံစားမိတယ္ ။ ငါ့ကို ဘယ္ေလာက္ထိေသဘာက်လဲဆိုတဲ့ အဲ့ဒီခံစားခ်က္အတိမ္အနက္ကို ငါျမင္လိုက္ရတယ္ကြာ ။ အဲ့ဒီအခိုက္တန႔္မွာ ခင္ဗ်ားက အရမ္းခ်စ္ဖို့ေကာင္းသြားၿပီးေဝာာ့ .... စိတ္ထဲမွာအရမ္းကြာ ျပားရည္ပုလင္းလိုက္ႀကီး လာေလာင္းခ်သြားသလို ခ်ိဳေနတာ ။ ငါကအခ်စ္ခံရတာကို အရမ္းေသဘာေက်နတာ ။ "
"ေအးေလ အဲ့ေလာက္ေသဘာေက်နရင္လည္း ဘာလို့ရယ္လဲ ? "
"မသိဘူး အဲ့လိုပဲ ေသဘာက်ရင္းနဲ့ ျပဳံးမိမလိုျဖစ္ေနတာ အဲ့ေကန အရမ္းရယ္မိသြားတယ္ ။ ေကလးေလးေတြတစ္ခုခုလုပ္တာျမင္တဲ့အခါေလ သိတယ္မလား အရမ္းလည္းခ်စ္ဖို့ေကာင္းတယ္ ။ အရမ္းေသဘာက်လို့ ရယ္လည္း ရယ္ေနမိတယ္ကြာ အဲ့လိုမ်ိဳးေလ ။ "
"ဟုတ္ပါၿပီ ။ ခင္ဗ်ားေလးပဲ စကားတတ္ေနလိုက္ "
"တကယ္ေျပာတာ ဒါေတာင္မွ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေတြအတြင္းမွာ ငါ့ခံစားခ်က္ေတြ ဘယ္လို တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ ေရာေထြးေျပာင္းဆန္ကုန္လဲဆိုတာ အကုန္မရွင္းျပတတ္လို့ ။ "
"အခုေလာက္ဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္သိသြားပါၿပီ ။ ခ်စ္တယ္ ။ "
ကိုးလ္ဆီက အဲ့ဒီစကားသံ ညွင္ညွင္သာသာေလးၾအပီးမွာ နဖူးျပင္ဆီ အနမ္းဖြဖြ ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ သူမကမၻာက ခ်ိဳၿမိန္မႈေတြနဲ့ တဖန္ထပ္ၿပီး ေျပာင္းဆန္သြားတယ္ ။
အဲ့ဒီလူသားကိုခ်စ္လိုက္ရတာ ။ အင္း..... လူသားေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့ ။ အဲ့ဒီဘာမွန္းေသခ်ာမသိေပမဲ့ ကိုးလ္ဆိုတဲ့ ျဖစ္တည္မႈကို အလုံးစုံျမတ္နိုးလိုက္ရတာ ။
အဲ့ဒီေနာက္ ကိုးလ္က သူေမအပါ္ အုပ္မိုးလိုက္တာကို ခံစားရတယ္ ။ အဲ့တာက ပထမဆုံးၾအကိမ္မဟုတ္ေတာ့ေပမဲ့ သူမရဲ့ ရင္ခုန္သံေတြက က်ယ္ေနတုန္းပဲ ။
"ကိုးလ္ ေစာင့္ေရွာက္ခံ ဆီကိုသြားေတာ့ေလ ။ ေနာက္ေက်တာ့မယ္ ။ "
"အင္း သြားမွာပါ ။ ခေဏလးပဲ "
ကိုးလ္က တကယ္ေတာ့ သူမကို အ၀တ္ေတြျပန္၀တ္ေပးေနတာ ။ ခုန သူေမအပါ္ကိုအုပ္မိုးလိုက္တာက ျပန႔္က်ဲေနတဲ့ အ၀တ္ကိုလွမ္းယူတာ ။ ကိုယ့္ဘာကို မဟုတ္တာေတြ ေတြးေနမိတာမို့ နည္းနည္းေတာ့ ရွက္သြားတယ္ ။
"ဟိုဘက္လွည့္ဦး ခဏ ။"
"အင္း ။ "
ၾအဖဴေရာင္ရဲ့လွပမႈေတြက ကိုးလ္ရဲ့ အကူအညီနဲ့ အထိန္းေတာ္ထဲျပန္ေရာက္သြားတယ္ ။ၿပီးေတာ့ ကိုးလ္က အခန္းေထာင့္မွာ ေက်နတဲ့ တီရွပ္ကို သြားေကာက္ၿပီး ၀တ္ေပးျပန္တယ္ ။
တီရွပ္ကိုေအာက္ထိမဆြဲခ်ခင္ ၾအဖဴေရာင္ရဲ့ ခ်ပ္ေကလးကို ငုံနမ္းလိုက္တဲ့ ကိုးလ္ေၾကာင့္ ျဖဴက ယားလို့ ထရယ္ေနတယ္ ။ အ၀တ္ေတြကို အကုန္လုံး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျပင္ေပးၿပီးေတာ့ ကိုးလ္က ဖိနပ္စီးတယ္ ။
ၿပီးေတာ့ ၾအဖဴေရာင္ရဲ့ပါးကို ဖြဖြနမ္တယ္ ။ နဖူးျပင္လည္း မက်န္ဘူး ။ နွာေခါင္းထိပ္ေလးကို သာသာေလး ကိုက္တဲ့အခါ ၾအဖဴေရာင္က ကိုးလ္ရဲ့ ရင္ဘတ္ကိုလွမ္းထုတယ္ ။
အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ ကိုးလ္က ၀ရံတာဆီကတစ္ဆင့္ ဆင္းသက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့တယ္ ။
ကိုးလ္ျပန္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူမ ခနၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးကို ေစာင္နဲ့ဆြဲျခဳံထားလိုက္တယ္ ။ ကိုးလ္က အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာရွိခဲ့တာမို့လို့ ကိုးလ္ရဲ့ေအငြ႔အသက္ေတြ ၾအပည့္နဲ့ အဲ့ဒီေစာင္က သူမကိုၾအပည့္၀ ေနြးေထြးမႈေပးေနတယ္ ။ ကိုးလ္ရဲ့ ကိုယ္ေငြ႔ကို လႈံေနရသလိုပဲ ။
စသိခဲ့တဲ့အခ်ိန္က စတဲ့ ကိုးလ္ရဲ့အနမ္းေတြ စကားသံေတြ အသက္ရႈနႈန္းေတြ အဲ့တာေတြကို သူမက ၾအပန္ျပန္အလွန္လွန္ ေတြးေတာစဉ္းစားေနတယ္ ။
ဘာလို့လဲဆိုေတာ့ အဲ့ဒီအရာေတြက တန္ဖိုးရွိလြန္းလို့ ၊ အဲ့ဒီအမွတ္တရ တခ်ိဳ့ရဲ့ တစ္ပိုင္းတစ္ေစလးကိုေတာင္ ေမ့သြားရမွာမ်ိဳး တကယ္ျမကိုက္ဘူး ။
တတ္နိုင္သမၽွအကုန္လုံးကို မွတ္ဉာဏ္ဗူးေလးထဲမွာ သိမ္းထားၿပီးေတာ့ အခ်ိန္ရွိတိုင္းေျပးၾကည့္ခ်င္မိတဲ့အထိပဲ ။
ကမၻာေပါ္မွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာက တကယ္ရွိတယ္ဆိုရင္ အခု သူမဆီမွာ ကိုးလ္အတြက္ျဖစ္တည္ေနတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ။ အဲ့ေလာက္အတိုင္းအတာထိကို သူမက ကိုးလ္ေအပါ္မွာ ၿငိတြယ္ေနခဲ့တယ္ ။