Chapter 41
NAPANGITI at nakahinga ng maluwag si Lucien nang mabasa ang text ni Roxanne.
'Meet me tomorrow. ILY.' na may kasamang heart emoticons
Doon palang alam na niya na magiging maayos na sila. Na bibigyan na siya ni Roxanne ng pagkakataon at makakapagsimula na silang muli kasama ng magiging anak nila.
Sisiguraduhin niya na sa pagkakataong iyon, magiging mabuting asawa at ama siya sa kanyang mag-ina. Gagawin niya ang lahat upang huwag lang ang mga ito masaktan. Lahat ay ibibigay niya kay Roxanne mapasaya lang ito habambuhay.
Nawala ang lahat ng bigat na nararamdaman niya. Kahit papaano ay naibsan ang lungkot at sakit na nararamdaman niya sa mga oras na iyon.
Hindi niya alam kung ano ang meron sa Lolo ni Roxanne at alam na alam nito ang likaw ng bituka ng dalaga. Para bang nanahi lang ito sa panahian na gamit lang ang sariling mga kamay.
"Don't worry, my granddaughter will not gonna leave you."
Noong una ay may aalinlangan pa siya dahil kilala naman niya si Roxanne. Matapang ito at gagawin kung ano ang sinabi.
Ngunit mas kilala ng matanda ang dalaga. Mas alam nito kung ano ang tumatakbo sa isip at puso nito.
'How do you know for sure?'
'Because I am used to them.'
Napukaw ang kanyang atensyon nang tapikin siya ng kanyang kuya Limuel.
"Light a candle for Mom." Anito saka iniabot sa kanya ang kandila at lighter.
Bumaling siya sa larawan ng kanyang ina. May magandang ngiti sa labi, animo'y walang sakit na iniinda.
"And leave a few words too. Bago ka umalis."
Tumango siya saka tumayo. Tinungo niya ang mesa kung nasaan ang larawan at urn ng kanyang ina. May ilan sa bulaklak ang nahulog na sa mga tangkay nito kaya naman kanya iyong pinulot at inilapag sa harap ng larawan ng kanyang ina.
"Too bad you aren't gonna see your grandchild." Mapait siyang napangiti. "Ayokong magkaroon ka ng masamang imahe sa mga anak ko kaya naman iku-kwento ko lang sa kanila kung gaano ka kabuting ina. I am sorry, if I failed you as a son. I know there is a lot of things that I did in the past that you don't really like, but, I know you loved you. Walang ina na hindi kayang patawarin ang kanilang anak kahit gaano pa ako naging pasaway.
"I know you thought of yourself as a failure for failing to raise me as a good person. I know you did everything to put me in the right path but yet, I still failed you. Mom, you didn't. I am a failure for choosing that, but I don't regret it. Because if I didn't choose what I am today, hindi ko makikilala ang babaeng nagpatibok ng puso ko.."
Bumugso ang kanyang damdamin. Ang tapang niya bilang lalaki ay napalitan ng kahinaan. Para siyang bata na humihikbi sa harap ng kanyang ina. Nagsusumbong.
"I miss you already. We haven't had any conversation since we met. Hindi ka na kasi makausap. I couldn't say something because I know I might cry. Baka tuksuhin mo naman ako. How such a crybaby I am when it comes to you.." napaluhod siya at yumuko sa mesa.
Ang kuya Limuel niya ay lumapit at hinahagod ang kanyang likuran.
"I know you are in a better now. Siguro makakahinga ka na ng maluwag kasi hindi mo na ako mapagsasabihan. But I still have a selfish request. Please, Mom, still guide me. Watch over me and my child. Watch me become a good parent. Be proud of me once again! I love you.."
Hinayaan lang siya ng kuya Limuel niya ngunit naroon ito upang damayan siya. Ang kanyang ama ay lumapit rin at ito na ang nagsindi ng kandila para sa kanya.
Siya ay patuloy paring humahagulhol. Hirap siyang makahinga dahil sumasabay ang kanyang hikbi sa bawat paglanghap niya.
"She never thought of you as a failure, son. I did, but she didn't. She maybe disappointed but never like that. Hindi mo man alam pero palagi ka niyang iniisip. Gusto ka niyang dalawin sa kulungan pero pinipigilan ko siya. Ang nasa isip ko kasi, kapag walang dumalaw sa'yo baka matauhan ka at bumalik sa amin. Pero napagtanto ko na mali pala ako.
"Kung alam ko lang na aabot ang ina mo sa ganito, hindi ko na sana siya pinigilan pa. Higit kanino man, sa akin siya may sama ng loob. Sobrang miss na miss ka ng ina mo. Siya ang unang naging masaya nang malaman namin na nakalaya ka na. Gayunpaman, hindi namin magawang puntahan ka dahil ayaw ko na maging talunan sa harap mo.
"My pride got in a way and that kept you and your Mom from reuniting. Your Mom loves you dearly, and I hope that someday, you can forgive m—"
"I forgive me." Putol niya sa ama. "But I will never be like you. Hindi ko ipaparamdam sa mga anak ko kung ano ang nararamdaman ko ngayon. I don't want them to feel alone. I want them to feel secure and love. Sure, I will not tolerate their bad but I will never be strict to them. I will make sure that they won't feel cage under my rules. I will be a good father to them. I want them to grow up knowing how lucky they are to have a parent like me. I will love them with all my might."
Nanlulumong napangiti ang kanyang ama. "I am sure you will, son. Thank you for giving me a chance. Sana ay mapatawad rin ako ni Roxanne. Sana ay magkaroon tayo ng isang masaya at malaking pamilya."
"We will. Just give us time to recover."
Tumango ang ama niya.
Napabuntong hininga siya saka pinunasan ang kanyang luha. Ramdam niya ang hapdi sa kanyang namamagang mata dahil sa sunod sunod na pag-iyak. Ang pagod na namumuo na sa kanyang buong katawan.
"Uuwi na ako. May lakad pa ako bukas." Paalam niya.
"Mag-ingat ka."
Tumango siya at naglakad palabas ng bahay. Hindi na siya nakapagpaalam pa sa iba niyang mga kapatid.
Papasok na sana siya ng kanyang sasakyan nang makita ang isang bulto sa ilalim ng madilim na sulok.
Napansin siguro nito ang tingin niya kaya naman kaagad itong umalis. Hindi na niya ito pinagtuunan pa ng pansin at pumasok nalang sa kotse.
Bubuhayin na sana niya ang makina nang makatanggap siya ng mensahe sa kanyang cellphone. Sa pag-aakalang si Roxanne iyon ay kaagad niyang tiningnan.
Ngunit ang kanyang ngiti ay nawala nang mabasa ang nasa mensahe.
'Hindi kita hahayaang maging masaya. If I can't have her, no body will.'
HINDI mawala ang ngiti ni Roxanne sa labi pagka-gising niya ng umaga at pagkatapos niyang maligo. Inayos niya ang sarili sa salamin. Siniguro niyang maayos ang hitsura niya sa pagkikita nila ni Lucien.
Kahapon lang naman sila naghiwalay, pero parang kay tagal na niya itong hindi nakita.
Kung tutuusin ay para ngang matagal na silang hindi nagkita. Sa loob ng ilang buwang pang-yayari at ang sama ng loob niya rito ay ngayon pa lamang niya makikita ang binata na hindi masama ang kanyang loob.
Bumaling siya sa kanyang cellphone nang tumunog iyon. Kanya iyong tiningnan at nabasa ang unknown caller.
Si Lucien iyon at malamang ay gusto na siya nitong makausap pero wala siyang balak na sagutin. Gusto kasi niya itong makausap ng personal. Kaya naman pinatay niya ang tawag saka siya nagmadaling nagtungo sa baba kung saan naabutan niya ang kanyang mga magulang.
Ang kanyang ama na nasa upuan nito at abalang sumisimsim ng kape at nagbabasa ng dyaryo. Samantalang ang ina naman ay inaayos ang flower vase na nasa gitna ng mesa.
"Goodmorning, Mom, Dad." Nakangiting binata niya ang mga magulang.
Pinaningkitan naman siya ng ina. "You should be careful when you are going down the stare."
Kinuha niya ang tinidor saka tumusok ng bacon at sinubo. "I am careful, Mom."
"I could hear your footsteps."
"Yeah, sweetie." Segunda ng ama. "Buntis ka pa man din."
"Alright. I'll be careful."
Ibinaba ng ama ang dyaryo saka bumaling sa kanya. "Ngayon ba kayo magpapakasal ni Lucien."
Tumango siya. "He doesn't know yet. It's just a simple ceremony. Tayo tayo lang."
"Yeah. I just don't want us to be the center of attention sa mga media. Specially when that guy is still around."
"Who? Ellis?"
Tumango ang ama.
"What about him?"
"Well, your father received a text from anonymous number."
"Anong meron sa text?"
Nagkatinginan ang mag-asawa. Nakita niya ang pag-aalala sa kanyang ina. "It say 'I will have her back'. So, I suggest na after this small wedding ay lumipad muna kayo ni Lucien sa Spain. Doon muna kay—"
"Mom. I know Ellis. He will not do that. I mean, he knows who we are."
"Let's just be careful." Anang ama. "I am sending you bought to Spain."
"Alright. If that's what you want."
Hindi na nagsalita pa ang kanyang ama. Siya naman ay tinapos nalang ang inilagay na bacon at nagsalin ng gatas sa baso bago tumayo.
"Saan ka pupunta?"
"I am going out."
"Anak.."
"Ma. I'll be fine."
Tumayo ito. "Samahan nalang kaya kita."
"Ma, diyan lang ako sa frontyard. Magpapa-araw."
Napabuntong hininga ang ina. "Ok. I'll just keep the blinds open so I can see you."
"Hindi na ako bata, Ma."
Ngumiti lang ang ina. Siya naman ay nagtungo na sa labas.
Napapikit siya nang tumama ang araw sa kanyang mukha. Nag-inat inat siya ng kamay habang nagpalakad lakad sa harapan ng kanilang bermuda.
Nang matapos siya sa pag-inat ay hinaplos niya ang kanyang tiyan. "Hey, baby. Makikita na naman natin si Daddy. Are you excited?" Mahina siyang natawa.
Nasa gano'ng sitwasyon siya nang may nag-doorbell. Naglakad siya patungo roon sa harap ng nakasarang gate. Dahil sa mataas ang maliit na gate at hindi kita ang nasa labas ay binuksan na lamang niya ang gate.
Nanlaki ang kanyang mga mata nang makita kung sino ang nasa labas. "E-Ellis?"
Ngumisi ito. Sa mga mata nito ay kita niya ang pagsamba nito sa kanya. "Hey, my Roxie."
"What are you doing here?" Matalim ang tingin niya sa lalaki. Ang kanyang mga kamay ay nanginginig na sa galit. "How did you where I live?"
"Kapag may gusto kang makita, hahanapin at hahanapin mo. Hindi ba, iyon ang palagi mong sinasabi sa akin."
"Ano pa ba ang gusto mo? You should live your life peacefully."
"Pwede ba tayong mag-usap?" Naging seryoso ang hitsura nito. "Kahit ngayon lang. Promise, huli na 'to."
Nagtagis ang kanyang bagang. "Ano pa ba ang dapat nating pag-usap? You almost ruin my relationship with Lucien. Hindi ka pa ba nasisiyahan!"
"How about we talk for awhile. Just you and me, somewhere else?" Nagbadya itong lumapit sa kanya ngunit umatras siya.
"Stay where you are! I will sue you for trespassing." Nagbabanta niyang wika.
Mahinang natawa ang lalaki dahilan para makaramdam siya ng kaba. Ang panginginig ng kamay niya ay hindi nalang dahil sa galit, kundi dahil sa kakaibang awra na ibinibigay ng lalaki sa kanya. Natatakot siya.
"You know, I hire someone to stalk that guy."
"Why you.." animo'y kutsilyo ang kanyang mga tingin na tinitigan ang lalaki. "Subukan mo siyang galawin, sinisiguro ko sayo na sa kulungan ang bagsak mo."
"Kapag hindi mo ako sinunod, I will just call him and tell him to shot that asshole of yours."
"Ellis!"
"Shut your mouth!" Dinukot nito sa bulsa ang cellphone saka tumipa ng numero upang tawagan. Nang sumagot ang nasa kabilang linya ay napangisi ito. "How is the guy?.. Ok.. Wait for my signal and if my baby did not do what I say, you have permission." Nakatingin ito sa kanya habang sinasabi iyon.
"Hayop ka." Naikuyom niya ang kanyang mga kamay.
"I know that from the very beginning, baby."
"Demonyo ka."
"I don't care."
"I hate you. From the bottom of my heart. I hate you." Gigil na aniya.
Hindi ito kumibo.
"What do you want?"
"You.."
"Hindi mo ako makukuha. Now that I am think of it, I think I never really loved you."
"Lies, baby. You are a great liar." Natawa ito. "Mas kilala kita kaya alam ko kung ano ang ugali mo. Alam ko kung kailan ka nagsisinungaling at kung kailan ka hindi."
"I am telling the truth. I never loved you." Saad niya. "Cause if I did. Siguro matagal na akong pumayag sa mga alok mo. If I did loved you, I will tolerate your bad deeds. I will be jealous of all of your women. Siguro kaya hindi kita hiniwalayan ay dahil alam kong ikaw lang ang kakampi ko noon. Natakot akong mawala ka kasi baka mawalan ako ng kakampi.
"But I was wrong. Because I met him."
"We will change that. Come with me." Hindi siya kumilos. Tiningnan lang niya ang lalaki. "Or he'll die. Huwag mo akong subukan, Roxanne. I am capable of killing when I have to."
Nawala ang tapang niya kasabay ng pagbagsak ng kanyang balikat. May ilang butil rin ng luha ang tumulo sa kanyang mga mata.
Hindi makapaniwalang napamaang siya. Mas dumoble ang kaba sa puso niya nang wala siyang makitang kahit anong biro sa emosyon ni Ellis. "You're crazy." Mahinang bulong niya.
"Mahal mo siya, diba? Kung totoong mahal mo siya, sasama ka sa akin at hayaan mo siyang mabuhay ng payapa."
"You are crazy. You should be put in mental."
"I am crazy for you, I guess." Kibit balikat nitong sabi. "Sabi nila, if you really love the person, you let her go. But in my case, I might go insane. I can't bare the thoughts of you being with someone else, while me suffering. So help me, before I kill somebody else. You did this to me, Roxanne. Fix it."
"What do you want?"
"Let's die together.."