«Τι πρωτότυπο!» είπε και γελάσαμε και οι δύο «Λοιπόν! Εγώ είμαι εδώ! Θα βρούμε το καλύτερο φόρεμα!»
***
«ΜΑΝΤΕΨΕ» μου είπε η Βαρβάρα.
«Το μικρο μου ζελεδάκι γίνεται επιτέλους δεκαεπτά σήμερα!» της είπα και την αγκάλιασα.
«Μιας και έχω γενέθλια σήμερα η μάνα μου είπε πως θα ήταν ωραία ιδέα να πάμε για δυο-τρεις μέρες διακοπές σε χιονοδρομικό. Τα έξοδα μού τα κάνουν δώρο οι γονείς μου και η θεία μου και έτσι μπορούμε να πάμε εμείς και άλλα τέσσερα άτομα!» μου είπε καθώς καθόμασταν στο δωμάτιο της.
«ΠΛΑΚΑ ΚΑΝΕΙΣ;!» φώναξα ενθουσιασμένη.
My mom would never...
«Κι όμως!»
«Και; Ποιοι άλλοι θα έρθουν;» την ρώτησα.
«Λοιπόν... στην παρέα ήμαστε εμείς και άλλοι έξι. Αλλά μπορουν να έρθουν μόνο τέσσερεις ακόμα δυστυχώς.»
«Εγώ λεω να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε όλοι μαζί. Αν και βέβαια εσύ επιλέγεις ποιοι θα έρθουν. Εφόσον εσύ μας προσκαλείς» της είπα.
«Όχι! Ρε 'συ είναι δύσκολο! Πως μπορώ να ξεχωρίσω δύο άτομα από την παρέα; Θα αποφασίσουμε όλοι μαζί»
[...]
«Εγώ λέω να πάτε εσείς έτσι κι αλλιώς πρέπει να μείνω εδώ γιατί έχω φάει τιμωρία. Δεν μπορώ να βγω απο το σπίτι για την υπόλοιπη εβδομάδα» είπε η Ελένη αν και φαινόταν πως ήθελε να έρθει μαζί μας.
«Τι μαλακία έκανες πάλι;» την ρώτησα γελώντας.
«Άσε δεν θες να ξέρεις» είπε γελώντας «αφού είμαι ακόμα ζωντανή και η μαμά μου απαγόρευσε μόνο πέντε μέρες τυχερή είμαι»
«Έλα ρε θα της μιλήσουμε σιγά θα σε αφήσει για αυτές τις μέρες και ας μπεις τιμωρία μετά. Θα καταλάβει τον λόγο» της είπα.
«Η μαμά; Θα την αφήσει; Έχουμε την ίδια μάνα; Η δικιά μου μάνα πάντως δεν με άφησε να πάω με τον μπαμπά στον τελικό του Champions League γιατί ήμουν τιμωρία. ΣΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ ΤΟΥ CHAMPIONS LEAGUE.» απάντησε ο Χρήστος.
«Είτε με αφήσει είτε όχι δεν πειράζει. Πάτε εσείς και φέρτε και κανένα αναμνηστικό-» είπε η Ελένη.
«Ναι θα σου φέρω λίγο χιόνι από εκεί» της είπα και άρχισε να γελάει μαζί με τους υπόλοιπους.
«Ε παιδιά» είπε ο Αχιλλέας που τόση ώρα κοιτούσε επίμονα το κινητό και έγραφε κάτι. Σήκωσε το κεφάλι και συνέχισε «Οι γονείς μου θα πάνε σε ένα συνέδριο μιας και δουλεύουν στην ίδια επιχείρηση και με έβαλαν να προσέχω τον μικρό μου ανιψιό γιατί οι γονείς του θα πάνε σε έναν γάμο και δεν μπορούν να τον πάρουν μαζί τους»
«Έλα ρε» είπε ο Στέφανος.
«Προσπάθησα να τους πείσω να τον πάρουν μαζί τους στον γάμο αλλά λένε πως δεν θα μπορούν να τον κρατάνε» είπε ο Αχιλλέας και έβαλε το κινητό στην τσέπη του.
«Σίγουρα δεν-» άρχισε να λέει ο Χρήστος.
«Τους είπα να φωνάξουν babysitter αλλά λένε πως δεν εμπιστεύονται ξένους. Δεν πειράζει παιδιά. Πάτε εσείς. Θα κανονίσουμε κάποια άλλη φορά να πάμε κάπου όλοι μαζί.» μας είπε.
[...]
«Θα σκάσεις επιτέλους;» ρώτησα την Ελένη που είναι εδώ και πόση ώρα πάνω από το κεφάλι μου και με πρήζει για το τι θα πάρω μαζί μου στην εκδρομή.
Λες και θα πάω ταξίδι στο εξωτερικό κάνει. "Πάρε εκείνο"... "Πάρε το άλλο" ΟΥΦ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΠΆΡΩ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΗΝ ΣΤΕΙΛΩ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΓΙΑ ΝΑ ΗΣΥΧΆΣΩ
«Εγώ φταίω που θέλω να σε βοηθήσω!» μου είπε.
«Δεν ζήτησα την βοήθεια σου!» της είπα και μείναμε για λίγο να κοιτάμε η μια την άλλη θυμωμένα. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα σκάσαμε όπως πάντα στα γέλια.
«Πάντως αυτό θα το πάρεις» μου είπε γελώντας ακόμη δείχνοντας μου ένα φούτερ που ήταν πεταμένο πάνω στο κρεβάτι. Όταν κατάλαβα ποιανού ήταν πάγωσα.
«Για μισό... από πότε έχεις εσύ τέτοιο φούτερ;» με ρώτησε και το πήρε στα χέρια της.
Εγώ συνέχιζα να το κοιτάω παγωμένη. Ήταν ένα κόκκινο φούτερ με άσπρα μανίκια. Το δικό του κόκκινο φούτερ με άσπρα μανίκια.
«Αφροδίτη; Ποιανού είναι το φούτερ;» με ρώτησε.
«Έχει σημασία τώρα;»
«Ε... ΝΑΙ»!μου είπε έχοντας ένα πονηρό χαμόγελο στο πρόσωπο της «ΛΕΓΕ ΛΕΓΕ ΛΕΓΕ» άρχισε να λέει χωρίς να σταματάει.
ΛΕΓΕ ΛΕΓΕ ΛΕΓΕ ΛΕΓΕ
ΣΚΑΣΕ ΚΑΙ ΕΣΥ
«Τι να πει;» ρώτησε ο Χρήστος καθώς μπήκε στο δωμάτιο.
«Τίποτα» είπα και πήρα το φούτερ από την Ελένη.
«Θα τα ξαναπούμε εμείς» μου είπε η Ελένη με το γνωστό στραβό χαμόγελο και βγήκε από το δωμάτιο.
«Τι έγινε;» με ρώτησε ο Χρήστος καθώς μάζευε τον δικό του σάκο.
«Τίποτα... λέγαμε για το τι ρούχα θα πάρω μαζί μου» του είπα και έβαλα και τα υπόλοιπα ρούχα μέσα.
«Α... αυτό το φούτερ δικό σου είναι;» με ρώτησε δείχνοντας το φούτερ που κρατούσα στα χέρια μου.
«ΝΑΙ» του απάντησα και το πέταξα στον σάκο νευριασμένη.
ΑΜΑΝ ΠΙΑ ΟΛΟΙ ΚΟΛΛΗΜΑ ΜΕ ΤΟ ΦΟΥΤΕΡ
[...]
Εγώ, ο Ίθαν και η Βαρβάρα χωρέσαμε μαζί με τα πράγματα μας στο αυτοκίνητο του Ίθαν ενώ οι υπόλοιποι τρεις, ο Χρήστος, η Σοφία και ο Στέφανος με το αυτοκίνητο του μπαμπά του Στέφανου. Ο Στέφανος και ο Ίθαν είναι οι μόνοι που έχουν δίπλωμα οδήγησης οπότε δεν είχαν επιλογή. Εγώ φυσικά διάλεξα να κάτσω με την Βαρβάρα ώστε να αφήσουμε τον Χρήστο με την Σοφία μαζί μόνους τους. Ήταν σχέδιο της Ελένης προφανώς.
Αποφασίσαμε πως όταν φτάσουμε και αφήσουμε τα πράγματα μας στο ξενοδοχείο θα αλλάξουμε και θα πάμε για μια βόλτα ώστε να ρίξουμε μια ματιά έξω.
Εγώ με τα κορίτσια μοιραζόμασταν το ίδιο δωμάτιο ενώ τα αγόρια το ακριβώς δίπλα.
«Λοιπόν εορτάζουσα πως θα περάσουμε τα γενέθλια σου;» ρώτησε η Σοφία καθώς έφτιαχνε τα μαλλιά της.
«Ναι... που θα πάμε;!» την ρώτησα καθώς κοιτούσα στο ινσταγκραμ.
«Θα δείτε είναι έκπληξη!» είπε ενώ βαφόταν.
«Εσύ θα κάνεις έκπληξη σε εμάς; Το αντίθετο δεν θα έπρεπε να συμβαίνει;» την ρώτησε η Σοφία γελώντας.
«Λεπτομέρειες...» της απάντησε η Βαρβάρα.
«Φαΐ να έχει και έρχομαι» είπα και άρχισαν να γελάνε.
«Ε καλά τι θα έλεγες εσύ!;» μου είπε η Βαρβάαρα καθώς γελούσε.
Αφού αλλάξαμε βγήκαμε στον διάδρομο ώστε να χτυπήσουμε στα αγόρια αλλά βγήκαν και αυτοί ταυτόχρονα με εμάς.
«Πάνω στην ώρα!» είπε ο Στέφανος. Και οι τρεις φορούσαν τζιν παντελόνια και ο Στέφανος ένα φούτερ με απαλό ροζ χρώμα, ο Χρήστος φορούσε ένα μπλε φούτερ με τσέπες και ο Ίθαν φορούσε μόνο μια άσπρη κοντομάνικη μπλούζα.
«Πάτε εσείς θα σας προλάβουμε» είπε στους άλλους δείχνοντας αυτόν και εμένα.
«Εντάξει θα είμαστε κάτω» μας είπε χαμογελώντας και κατευθύνθηκαν προς το ασανσέρ γιατί βαριούνται να κατέβουν τις σκάλες όπως πάντα.
Γύρισα προς τον Ίθαν προσπαθώντας να μην κοιτάξω τους κοιλιακούς που φαινόντουσαν άχνα από την άσπρη μπλούζα.
«Λοιπόν;» τον ρώτησα.
«Μου χρωστάς κάτι» μου είπε έχοντας αυτό το στραβό χαμόγελο.
Παιδιά;
ΠΝΙΞΟΥ
«Τ-τι;»
«Το φούτερ μου» μου είπε και χαμογέλασε εμφανίζοντας το υπέροχο λευκό χαμόγελο του.
Θέλω να μάθω τι οδοντόκρεμα χρησιμοποιεί...
«Το φού... πώς το ήξερες πως το έχω μαζί μου;!» τον ρώτησα.
Ακούμπησα την κάρτα στο μηχάνημα πάνω στην πόρτα και την άνοιξα. Ο Ίθαν προχώρησε και έκατσε σε ένα από τα κρεβάτια του δωματίου.
«Ο αδερφός σου μου το είπε» απάντησε στην ερώτηση μου.
«Τι ακριβώς σου είπε;» τον ρώτησα βγάζοντας από τον σάκο μου το φούτερ του.
«Πως σε είδε να κρατάς ένα κόκκινο φούτερ που δεν έμοιαζε γυναικείο και πως το είχε ξαναδεί να το φοράς...» μου είπε γρήγορα μιλώντας με τρόπο σαν να βαριόταν να τα πει.
«Και πως κατάλαβες πως ήταν το δικό σου; Τι του είπες;» ρώτησα ανήσυχα και έκατσα δίπλα του με το φούτερ του στα χέρια.
«Ηρέμησε απλά είπα πως μάλλον θα ήταν κάποιο καινούριο φούτερ σου που δεν είχε δει. Και δεν ήταν δύσκολο να καταλάβω πως ήταν δικό μου» μου είπε ξαπλώνοντας προς τα πίσω στο κρεβάτι.
«Εφόσον μου έλειπε το κόκκινο φούτερ μου κατάλαβα πως ήταν το δικό μου. Ποιος άλλος θα το είχε;» είπε ξαπλωμένος κοιτώντας το ταβάνι έχοντας αυτό το στραβό πάλι χαμόγελο.
'Ποιος άλλος θα το είχε;'
ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΚΟΛΛΗΣΕ ΑΥΤΗ Η ΦΡΑΣΗ ΤΩΡΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ;
'Ποιος άλλος θα το είχε;'
Σηκώθηκε και γύρισε προς τα εμένα ενώ εγώ δεν είπα κάτι αλλά απλά του έδωσα το φούτερ.
'Ποιος άλλος θα το είχε;'
οκ σκάσε το κατάλαβα
«Γιατί φόρεσες το κοντομάνικο και όχι ένα φούτερ; Κάνει κρύο-» είπα και πήγα να σηκωθώ όμως με τράβηξε από το χέρι και έπεσα πάνω του ακουμπώντας τους κοιλιακούς του. Τα πρόσωπα μας απείχαν λίγα εκατοστά κάνοντας τον χτύπο της καρδιάς μου ακόμα πιο γρήγορο.
«Γιατί ήθελα να φορέσω αυτό που μυρίζει σαν εσένα» μου είπε και βρέθηκα εγώ από κάτω του. «Έριξες πάλι καταλάθος την κολόνια σου πάνω του;» με ρώτησε έχοντας ένα στραβό χαμόγελο.
«Ήταν ατύχημα!» του είπα προσπαθώντας να σταθεροποιήσω τις ανάσες μου.
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, που μου φάνηκαν ώρες, σηκώθηκε και τραβώντας με απαλά από το χέρι με σήκωσε και εμένα. Βγήκε στον διάδρομο και τον ακολούθησα κλείνοντας την πόρτα του δωματίου πίσω μου.
«Μισό λεπτό» μου είπε και έβγαλε την κοντομάνικη μπλούζα που φορούσε εμφανίζοντας τους κοιλιακούς του.
«Τώρα που φοράς το φούτερ ο Χρήστος δεν θα-» πήγα να ρωτήσω όταν πήρε το φούτερ στα χέρια του αλλά δεν πρόλαβα να συνεχίσω.
«Πες πως στην είχα δανίσει μια μέρα που έκανε κρύο» είπε έχοντας πάλι αυτό το στραβό χαμόγελο στο πρόσωπο του. Ήρθε πιο κοντά μου μέχρι που ακούμπησα την πλάτη μου στην πόρτα.
«ναι αλλ-» πήγα να πω αλλά με σταμάτησε ενώνοντας τα χείλη μας. Ο ήχος κλήσης του κινητού του άρχισε να χτυπάει μα δεν σταμάτησε να με φιλάει. Ναι τις νιώθω. Οι πεταλούδες κάνουν πάλι πάρτι στο στομάχι μου καθώς το σώμα του ακουμπάει το δικό μου και τα χέρια του βρίσκονται γύρω από την μέση μου.
Θα φταίω εγώ αν πεθάνω τώρα από καρδιακή προσβολή;
Απομακρύνθηκε από κοντά μου σταματώντας απότομα το φιλί και απάντησε στο τηλέφωνο. Λέγοντας ένα "Κατεβαίνουμε τώρα" έκλεισε το τηλέφωνο και φόρεσε το φούτερ. Αφού άνοιξε την πόρτα του δωματίου του άφησε την κοντομάνικη πάνω στο πρώτο και πιο κοντινό προς την πόρτα κρεβάτι και κρατώντας με από το χέρι με οδήγησε γρήγορα προς τις σκάλες.
Αφού κατεβήκαμε και φτάσαμε στην ρεσεψιόν άφησε το χέρι μου λίγο πριν κατεβούμε τα τελευταία σκαλοπάτια.
«Επιτέλους! Τι κάνατε τόση ώρα;» μας ρώτησε η Βαρβάρα. Αυτό δεν το είχα σκεφτεί.
ελα ντε μαντεψε😏
«Εε-» άρχισε να λέει ο Ίθαν.
«Αυτό το φούτερ δεν ήταν που είχες στο σπίτι εσύ Αφροδίτη;» με ρώτησε ο Χρήστος.
«Ναι εγώ την είχα. Είναι του Ίθαν... μου την είχε δανείσει μια μέρα γιατί δεν είχα πάρει ζακέτα και έκανε κρύο.» του απάντησα.
ναι ναι δικαιολογίες
«Ναι και απλά ήθελα να την φορέσω γιατί είναι αρκετά ζεστή και απ' ό,τι κατάλαβα κάνει παγωνιά εδώ» πρόσθεσε ο Ίθαν.
«Για αυτό την έβαλα στο σάκο μου, για να του την δώσω. Άντε τέρμα τα λόγια πάμε να διασκεδάσουμε!» είπα ώστε να αλλάξω θέμα συζήτησης.
Πω πω κοίτα δικαιολογίες το ζευγαράκι
«Ναι ρε παιδιά όλο μπλα μπλα είστε!» είπε ο Στέφανος και πάλι καλά μέσα σε λίγα δεύτερα το θέμα συζήτησης είχε αλλάξει σε "είναι 6 το απόγευμα και κάνει ψωφόκρυο λες και είμαστε στον Βόρειο Πόλο".
«Λοιπόν που θα πάμε;» ρώτησε η Σοφία καθώς βγαίναμε από το ξενοδοχείο.
«Ε-» πήγε να πει η Βαρβάρα αλλά την διέκοψε ο Στέφανος.
«Μια βόλτα στο χωριό και μετά θα γυρίσουμε στο ξενοδοχείο» είπε.
«Ε πως ξέρει αυτός που θα πάμε και όχι εμείς;» ρώτησα εννοώντας εμένα και την Σοφία.
«Α δεν... ουπς» είπε ο Στέφανος χαμογελώντας στην Βαρβάρα η οποία τον στραβοκοίταξε και γύρισε σε εμάς.
«Απλά με είχε πρήξει και του είπα που θα πηγαίναμε» μας απάντησε η Βαρβάρα.
«Ωραία πάμε πολύ μιλάτε» είπε ο Στέφανος γελώντας και προχώρησε πιο μπροστά.
Ακολουθώντας τον και συζητώντας με τους υπόλοιπους καταλήξαμε να βρισκόμαστε ο ένας πίσω από τον άλλον. Μπροστά η Βαρβάρα που μιλούσε με τον Στέφανο, ο Χρήστος με την Σοφία και στο τέλος εγώ με τον Ίθαν.
Κάποια στιγμή που βρισκόμασταν σε ένα στενό δρόμο, κάτι γνωστό εφόσον τα χωριά έχουν στενά δρομάκια, περπατούσαμε προς την πλατεία του χωριού που ήταν στολισμένη με λαμπάκια τα οποία σε συνδυασμό με το χιόνι έκαναν το χωριό φωτεινό και χαρούμενο.
Τότε ήταν που άρχισε ο χιονοπόλεμος μεταξύ μας χωρίς να καταλάβω για ποιον ακριβώς λόγο. Το μόνο που ήξερα ήταν πως ξεκίνησε από την Βαρβάρα και τον Στέφανο που έριχναν χιονόμπαλες ο ένας στον άλλο μάλλον γιατί ο Στέφανος εκνεύρισε την Βαρβάρα και έχασε την υπομονή της.
Όταν σταματήσαμε να χτυπάμε ο ένας τον άλλον με χιονόμπαλες, γελώντας με τις βλακείες μας, κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία. Φτάνοντας εκεί μείναμε σε ένα σημείο κοντά στον τοίχο ενός σπιτιού ώστε να τινάξουμε τα ρούχα μας που ήταν γεμάτα χιόνι.
Βλέποντας τριγύρω παρατήρησα δύο κορίτσια που είχα δει και στο ξενοδοχείο στην ρεσεψιόν νωρίτερα. Είπα στα παιδιά πως θα πάω μια βόλτα μέχρι εκείνες και θα γυρίσω. Τις πλησίασα και τις χαιρέτησα. Η Λίλιαν και η Ιουλία. Μου είπαν πως ήρθαν με τα αγόρια τους εκδρομή και θα έμεναν στο ίδιο ξενοδοχείο με εμάς.
«Και εσείς το ίδιο;» με ρώτησε η Ιουλία κοιτώντας προς την παρέα μου.
«Ε όχι ακριβώς. Είμαστε απλά φίλοι...» τους είπα κοιτώντας προς τα παιδιά.
«Τα έχεις με τον ομορφούλη με το κόκκινο φούτερ και τους κοιλιακους;» με ρώτησε η Λίλιαν έχοντας ένα στραβό χαμόγελο κοιτώντας τον Ίθαν απέναντι όπως και η Ιουλία. Αυτές δεν είπαν πως ήρθαν με τα αγόρια τους; Δεν θα έπρεπε να νοιάζονται για άλλους.
Ζηλεύουμε;
«Ε οχ-» πήγα να πω.
«Προφανώς αφού τους είδαμε στο ξενοδοχείο να φιλιούνται και μάλιστα ο άλλος δεν φορούσε καν μπλούζα» είπε η Ιουλία στην Λίλιαν κοιτώντας τον Ίθαν λες και ήταν
νόστιμο σνακ;😏
ΙΟΥ ΝΤΑΛΙΑ ΑΜΑΝ
ε αφού είναιιι😏
«Ε βασικ-»
«Πως τον λένε;» με ρώτησεη Λίλιαν γυρνώντας να με κοιτάξει. Δεν πρόλαβα να απαντήσω γιατί εκείνη την ώρα ήρθαν δύο ψηλοί καστανομάλλιδες που προφανώς ήταν τα αγόρια των κοριτσιών.
Μετά από λίγο αφού με σύστησαν στα αγόρια τους τους είπα πως έπρεπε να φύγω και γύρισα στα παιδιά.
Οκ εγώ φταίω. Εγώ πήγα να τις μιλήσω. Δεν το ξανακάνω.
καλή συμβουλή.
«Ποιοι ήταν αυτοί;» με ρώτησε ο Ίθαν καθώς περπατούσαμε.
«Α ε τις είχα δει στο ξενοδοχείο. Μένουν και αυτοί εκεί για αυτές τις μέρες» του απάντησα παραλείποντας το κομμάτι που ξερογλύφονταν και οι δύο κοιτώντας τον.
«Πάμε για πίτσα; Πείνασα!» ρώτησε ο Χρήστος γυρνώντας προς τα πίσω για να μας κοιτάξει.
«ΦΑΙ! ΝΑΙ!» είπα και γέλασαν.
«Εντάξει εντάξει πάμε ηρεμήστε!» μας είπε και κατευθυνθήκαμε προς ένα ξύλινο μαγαζί.
[...]
«ΟΥΦ ΔΕΝ ΞΑΝΑΤΡΩ» είπα αφού φάγαμε όλη την πίτσα.
«Ναι έτσι λες πάντα και μετά από πέντε λεπτά 'θα το φας αυτό;'» μου είπε ο Ίθαν γελώντας.
Νιώθω σαν κεφτεδάκι με πόδια αυτήν την στιγμή.
Ή σαν πατάτα.
Ένα από τα δύο.
Ή και τα δύο.
Την ώρα που η Βαρβάρα πήγε να ζητήσει τον λογαριασμό βρήκα την ευκαιρία να μιλήσω στα παιδιά.
«Πρέπει να βρούμε ένα ζαχαροπλαστείο και να αγοράσουμε τούρτα για την Βαρβάρα» είπα χαμηλόφωνα στα παιδιά.
«Ναι να είναι με σοκολάτα!» απάντησε η Σοφία.
«Σωστά. Πρέπει όμως κάποιος να την κρατήσει απασχολημένη μέχρι αν φέρουμε την τούρτα στο ξενοδοχείο» πρόσθεσε ο Χρήστος.
«Εγώ θέλω να διαλέξω τούρτα!» του είπα.
«Και εγώ!» είπε ο Ίθαν αμέσως.
«Και εγώ!» πρόσθεσε η Σοφία.
«Ε καλά αν δεν έρθω εγώ ποιος θα έρθει;» ρώτησε ο Χρήστος και γελάσαμε.
«Ωραία πάτε εσείς για την τούρτα και θα κρατήσω απασχολημένη εγώ την Βαρβάρα» μας είπε ο Στέφανος.
«Θα σου στείλω μήνυμα όταν φτάσουμε στην είσοδο του ξενοδοχείου» είπε γρήγορα καθώς η Βαρβάρα πλησίαζε στο τραπέζι.
«Τι λέτε;» μας ρώτησε όταν έφτασε κοντά μας.
«Α εγώ με την Σοφία θα πάμε σε ένα μαγαζί που θέλω να της δείξω κάτι» είπα το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό.
«Εγώ θέλω να δείξω κάτι στον Ίθαν που είδα πριν και θα έρθουμε μετά στο ξενοδοχείο» είπε ο Χρήστος.
«Ναι αν είναι τα λέμε εκεί» είπε η Σοφία και σηκωθήκαμε.
«Ε εντάξει-» είπε η Βαρβάρα κοιτώντας μας περίεργα.
«Εγώ πάντως δεν έχω κάπου να πάω. Θες να γυρίσουμε μαζί στο ξενοδοχείο;» της είπε ο Στέφανος.
«Ναι γιατί όχι...;» είπε και εγώ με την Σοφία, τον Χρήστο και τον Ίθαν κατευθυνθήκαμε προς την πλευρά του χωριού με τα μαγαζάκια ενώ η Βαρβάρα και ο Στέφανος προς το ξενοδοχείο.
Αφού δεν μας έβλεπαν αρχίσαμε να ψάχνουμε για ζαχαροπλαστείο. Όταν τελικά το βρήκαμε ρωτήσαμε για τούρτες και η μόνη που είχαν ήταν μια σοκολατένια με τρεις φράουλες πάνω.
BARBARA
«Πως έτσι ξαφνικά βρήκαν κάτι να δουν και εσύ όχι;» ρώτησα τον Στέφανο καθώς περπατούσαμε προς το ξενοδοχείο
«Η Αφροδίτη είχε πάει να μιλήσει με κάποια κορίτσια οπότε υποθέτω πως της είπαν για κανένα μαγαζί εδώ και πήρε και την Σοφία μαζί. Ο Ίθαν ωστόσο είπε πως είδε κάτι και είπε να πάει και ο Χρήστος μαζί του αλλά εγώ δεν έχω όρεξη για άλλη βόλτα» μου είπε και αφού φτάσαμε στο ξενοδοχείο καθίσαμε για λίγο στο μπαρ.
«Γιατί κάθεσαι μαζί μου και δεν πας προς τα κορίτσια εκεί; Θα είναι πιο ενδιαφέρον από εδώ με εμένα» του είπα αφού είδα μια παρέα κοριτσιών να τον κοιτάνε από την ώρα που μπήκαμε στο μπαρ.
Με νεύμα του έδειξα στα δεξιά μου που ήταν αυτές. Όσο βρίσκομαι κοντά του, από τότε που γνωριστήκαμε στην πρώτη Λυκείου εώς και τώρα, νιώθω άβολα καθώς όλες τον κοιτούν. Πολλές φορές απλά προτιμώ να είναι με αυτές από το να βρίσκεται κοντά μου γιατί όλες αυτές που τον κοιτούν με κάνουν να νιώθω σαν να είμαι κατώτερη από αυτές. Τις κοίταξε φευγαλέα και γύρισε προς τα 'μενα.
«Γιατί προτιμώ να είμαι μαζί σου» μου είπε και μου χαμογέλασε.
Ο μπάρμαν έφερε δυο ποτήρια με κρασί σε ένα ζευγάρι που καθόταν δίπλα από τον Στέφανο αλλά γλίστρησε και έριξε τα ποτήρια πάνω στον πάγκο με αποτέλεσμα να σπάσουν και να πέσει το κρασί πάνω στο φούτερ του Στέφανου. Εφόσον ο μπάρμαν δεν έπεσε ώστε να τραυματιστεί και αφού μας ζήτησε πάνω από δέκα φορές συγγνώμη κατευθυνθήκαμε προς τις σκάλες για να ανέβουμε στον όροφο μας.
«Δεν ξέρω κατά πόσο βγαίνει το κρασί από το ύφασμα αλλά...» άρχισα να λέω.
«Μην νοιάζεσαι... ένα φούτερ είναι» μου είπε και αφού φτάσαμε στον όροφό μας ξεκλείδωσε την πόρτα του δωματίου του.
«Εμ...» πήγα να πω κάτι αλλά αφού έψαξα στις τσέπες μου κατάλαβα πως δεν είχα εγώ την κάρτα για το δικό μου δωμάτιο αλλά η Αφροδίτη.
«Έλα στο δικό μας δωμάτιο» μου είπε αφού κατάλαβε πως δεν είχα το κλειδί. Τον ακολούθησα κλείνοντας την πόρτα πίσω μου.
Κοίταξα γύρω μου ενώ περπατούσα αργά προς το κέντρο του δωματίου. Δεν υπήρχε κάτι διαφορετικό από το δικό μου και των κοριτσιών απλά προσπαθούσα να αποφύγω την διασταύρωση των βλεμμάτων μας.
«Καλύτερα να πας στο μπάνιο να αλλάξεις και να το βάλεις να μουλιάσει για να μην δημιουργήσει λεκέ» του είπα και συμφώνησε μαζί μου λέγοντας ένα 'ναι έχεις δίκιο'.
Έβγαλε το φούτερ του αφήνοντας ακάλυπτο το πάνω μέρος του σώματος του. Εκτός από το γυμνασμένο σώμα του παρατήρησα και δύο τατουάζ. Ένα που είχε ψηλά στο μπράτσο του αριστερού του χεριού και ένα χαμηλά στην δεξιά πλευρά της μέσης του, λίγο πιο πάνω από το παντελόνι του. Το πρώτο ήταν ένα σχέδιο που απεικόνιζε δύο σειρές συρματόπλεγμα και το δεύτερο ήταν η φράση "why not?".
«Είναι ωραία η θέα;» με ρώτησε καθώς κατάλαβε πω τον κοιτούσα για αρκετή ώρα.
«Ψωνάρα» του απάντησα αποφεύγοντας να τον κοιτάξω γιατί ήξερα πως θα κοκκίνιζα. Ναι ήταν ωραία η θέα αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Κοίταξα ξανά το τατουάζ στο αριστερό του χέρι.
«Τι σημαίνει το τατουάζ αυτό;» τον ρώτησα αναφερόμενη στο σχέδιο με το συρματόπλεγμα.
«ego sum liber non est apertum» μου απάντησε στα λατινικά.
Ήταν μια φράση που μας είχε διδάξει ο καθηγητής των λατινικών ένα χρόνο πριν. Πριν μετακομίσουμε στην Θεσσαλονίκη. Όταν ήμασταν ακόμα εκεί, σε εκείνο το σχολείο που μου έκανε την ζωή δύσκολη. Ήμασταν στην ίδια τάξη και αυτός καθόταν στο θρανίο που βρισκόταν μπροστά και διαγώνια δεξιά από το δικό μου. Όταν μας ρώτησε τι σημαίνει η φράση αυτή και απάντησα εγώ αυτός είχε γυρίσει και με κοίταζε με ένα μειδίαμα στο πρόσωπο του. Δεν μπορούσα να διακρίνω τι ένιωθε ή σκεφτόταν.
Η φράση αυτή μεταφράζεται "Δεν είμαι ανοιχτό βιβλίο" και ταίριαζε απίστευτα σε αυτόν. Σημαίνει πως πολλές φορές οι άνθρωποι έχουν μια τελείως διαφορετική εικόνα για εσένα και δεν ξέρουν ποιος είναι ο πραγματικός σου εαυτός.
Αυτός άφησε το φούτερ στο κρεβάτι και με πλησίασε. Ένιωσα τους παλμούς μου να ανεβαίνουν όλο και πιο πολύ με κάθε βήμα που έκανε προς τα εμένα. Με επηρέαζε τόσο πολύ που μου προκαλούσε μια ενόχληση στο στομάχι. Οι πεταλούδες έκαναν μάλλον πάλι πάρτι εκεί μέσα.
Είχε φτάσει τόσο κοντά μου που άρχισα να κάνω βήματα προς τα πίσω. Αυτός συνέχισε να έρχεται όλο και πιο κοντά μου μέχρι που ακούμπησε η πλάτη μου στην πόρτα. Ο Στέφανος σταμάτησε λίγα εκατοστά μακριά από εμένα καθώς το βλέμμα του πήγαινε από τα μάτια μου στα χείλη μου και πίσω πάλι στα μάτια μου.
«Στέφ-» πήγα να πω αλλά με διέκοψε ενώνοντας τα χείλη μας. Ακούμπησε τα χέρια του στην μέση μου τραβώντας με κοντά του. Το φιλί ήταν στην αρχή αργό αλλά στην συνέχεια μετατράπηκε σε ένα πιο γρήγορο και κτητικό. Ήταν λες και όλον αυτόν τον καιρό ήθελε να το κάνει αλλά κάτι τον κρατούσε πίσω.
Η επαφή του σώματος μου με του δικό του μεγάλωνε αυτό το αίσθημα στο στομάχι μου. Ήταν λάθος αλλά μου άρεσε.
Απομακρυνθήκαμε απότομα όταν ακούσαμε την πόρτα από πίσω μου να ξεκλειδώνει και απομακρυνθήκαμε γρήγορα από αυτήν. Όταν άνοιξε μπήκαν ο Χρήστος, ο Ίθαν, η Σοφία και η Αφροδίτη κρατώντας μια τούρτα σοκολάτας με δύο φράουλες στο πάνω μέρος της.
Ήταν τόσο υπέροχο εκ μέρους τους το οποίο με έκανε να ξεχάσω τι έγινε με τον Στέφανο πριν καθώς και ότι αυτός δεν φορούσε μπλούζα.
«Ε εσύ γιατί δεν φοράς μπλούζα;» τον ρώτησε ο Χρήστος αφού μπήκαν στο δωμάτιο και άφησαν την τούρτα στο τραπέζι του δωματίου.
«Λερώθηκε με κρασί» του είπε και πήρε από τον σάκο του ένα άλλο φούτερ καθαρό.
«Να ξέρεις, η τούρτα είχε τρεις φράουλες αλλά κάποια έφαγε μια» μου είπε ο Ίθαν και γύρισε προς την Αφροδίτη.
«Για την Αφροδίτη μιλάμε, σιγά το πρωτότυπο!» του είπα και γελάσαμε.
[...]
Αφού φάγαμε την τούρτα, γελάσαμε και κάναμε αρκετό θόρυβο ώστε να μας κάνουν παρατήρηση ένα ζευγάρι από το διπλανό δωμάτιο σηκωθήκαμε εγώ, η Σοφία και η Αφροδίτη για να πάμε στο δωμάτιο μας. Καληνυχτίσαμε τα αγόρια και πριν κλείσουμε την πόρτα έστρεψα το βλέμμα μου προς τον Στέφανο.
Αυτός με κοιτούσε ήδη. Μετά από λίγο εμφανίστηκε ένα μικρό χαμόγελο στο πρόσωπο του το οποίο ήταν το τελευταίο πράγμα που είδα γιατί η Σοφία έκλεισε την πόρτα.
Από την ώρα που ξάπλωσα δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι καθώς σκεφτόμουν τι είχε συμβεί μεταξύ μας, τι είπε, τι έκανε... Προφανώς και ήταν ένα απλό φιλί για αυτόν. Αυτός έχει συνηθίσει να δίνει φιλιά σε όλες. Όμως το θέμα ήταν πως δεν μπορούσα να σταματήσω εγώ να το σκέφτομαι.
'Ήταν ένα απλό φιλί' έλεγα συνέχεια στον εαυτό μου για αρκετή ώρα χωρίς αποτέλεσμα μέχρι που αποκοιμήθηκα.