Chapter 4
After foundation week, days for us went back to normal. Paano ba ang normal sa college? Iyong balik aral ba? Iyong subsob na naman ba sa pag-aaral? – Well, yes.
I am tapping my ballpen on my forehead while looking at the sky. Nakatanaw ako mula rito sa bintana ng aking kuwarto habang iniisip kung paano sasagutan ang mga equation. Hindi ko alam kung ilang minuto na akong nakatulala at pinagmamasdan lang ang kalangitan.
My lips formed a smile when I saw how beautiful skies during night. Ngayon ko lang na-appreciate ang ganda niya... now I think I like it even more. I am busy looking at the stars when Mommy suddenly entered my room.
She looked at me curiously. I smiled to her and went back to my business once again—in studying.
"Pahinga ka na," aniya.
"Tapusin ko lang ito, ma."
"Anong oras na?"
I chuckled a bit then I looked at her.
"Ikaw, Ma, anong oras na bakit gising ka pa rin?" Sinundan ko siya ng tingin habang siya ay nagtutungo na sa cabinet ko.
"Alas kuwatro na kaya gising na ako," pagtatama niya. "Ikaw hindi ka pa natutulog."
Oh, I see. To hide my embarrassment, my eyes went back to the papers in my desk.
"Natulog kasi ako kaninang 11 at nagising ng 2 am kaya hindi na ako makatulog," pagsisinungaling ko. Narinig ko ang buntonghininga niya. Hindi siya naniniwala sa akin. Ugh.
"Alagaan mo naman ang sarili mo." I paused with what I am doing. My brows furrowed then I looked at her again.
"Inaalagaan naman po." she just then looked at me with concerned eyes.
"Loosen up," she said. Magsasalita pa sana ako pero inunahan niya ako. "Don't force things, Casper. Don't try too hard. Enjoy your life."
I bit my lower lip. Hindi kami madalas mag-away ni Mama. Hindi ko nga alam kung nag-away na ba kami o nagkatampuhan man lang. Napagsasabihan oo, madalas ito ang dahilan. Masyado akong seryoso sa pag-aaral, alam ko naman iyon. Takot kasi ako...
I have lots of fears in life so as much as possible I want to makes things perfect and I take things seriously. I am afraid of making mistakes. I am afraid of rejection. I am afraid of failures.
"You're still young, Casper. I just want you to enjoy your life and do things that will make you happy."
I don't know but I feel pain whenever we have this topic. It's like Mama is telling me that I am not happy. That I am not enjoying my life. Masaya naman ako ah?
"Studying makes me happy, Ma." I shrugged and quickly fix my things. Bukas ko na itutuloy 'to... uhhh umaga na pala so mamaya sa library ko na lang ito itutuloy.
Nakaupo na ako sa kama ko, handa na humiga at matulog para wala nang ibang masabi pa si Mama.
"Someday you will realize real happiness. Someday you will find genuine happiness... and if that day came, I want you to enjoy that moment." She smiled. "Sobrang saya."
"Lei, what is happiness?" out-of-nowhere, I asked her. Bahagya siyang nagulat sa tanong ko pero agad ding nakabawi at agad na nag-isip. She made a smile before she went her eyes back to me.
"Every time he said I love you..." she giggled.
I rolled my eyes.
"That is happiness for you?" reklamo ko.
"Oo," she innocently said.
"Ang babaw naman," reklamo ko.
"What?!" she hissed.
"Ano ba ang ingay mo nasa library tayo," sipat ko sa kanya.
"Nagtatanong ka sa akin tapos magrereklamo ka na iyan ang sagot ko eh sa 'yan nga ang definition ko ng happiness eh." Hindi niya ako pinakinggan at mas lalo lang niya ako hinarap. "Kanya-kanya naman tayo ng definition ng happiness, Casper," she added.
"Right!" I agreed. "...and if I say that studying makes me happy dapat naniniwala sila na masaya talaga akong nag-aaral lang," naiirita kong sabi.
"Uhm," she nodded. "...malalaman mo naman sa iyo 'yan eh kung tunay ba na masaya ka. Kapag pati puso sumasabay sa kasiyahan mo, that's happiness. What's more kapag pati tadhana umaayon din sa iyo... that's a genuine happiness."
I paused. Thinking about what she said.
"Bakit mo natanong?" she probed.
I blinked twice.
"Wala lang," I simply said then I continue in solving.
"Ikaw ang tali-talino mo hindi mo alam happiness." she laughed. Ugh! I feel insulted huh. I glared at her.
"Palibhasa kasi hanggang basa ka lang. I mean kung ano ang nababasa mo sa mga librong binabasa mo iyon lang pinapaniwalaan mo. Minsan maganda ring ma-experience mo ang isang bagay para alam mo ang feeling..." she added.
I gritted my teeth while solving. Nakakairita! Tinatamaan ako sa mga sinasabi niya. Mabuti na lang natigil siya nang tawagin na siya ni Thirdy para mag-lunch.
While walking towards the canteen, I saw King walking towards there too. Mag-isa niya lang. Nasa likod niya ako kaya hindi niya ako kita, at wala rin naman akong balak tawagin siya. Hindi kami close.
Nakauniform ito. In fairness bagay niya ang uniporme namin... kapag nakatalikod. Halata rin na malinis siyang tao dahil puting-puti ang kanyang uniporme at walang halong bakat ng dumi. Maayos din ang pagkakaayos ng kanyang buhok.
Nakasunod lang ako sa kanya hanggang sa nakarating na sa canteen at mag-oorder na.
"Isa pong adobo at dalawang rice," dinig kong sabi niya. While waiting for his change now it's my turn to order.
I cleared my throat first.
"Isang adobo po at isang rice," sabi ko sabay abot ng eksaktong halaga lang ng pera.
On my peripheral vision, I saw King looking at me. I suddenly get conscious and I don't know why.
Deretso lang ang tingin ko habang nilalagyan na ng ulam at kanin ang plato ko. Nakuha na rin niya ang sukli niya pero hindi pa siya umaalis sa tabi ko. Aalis na sana ako pagkabigay ng order ko nang kausapin niya ako.
"Alone?" he asked.
"Obvious ba?" I snapped back.
"Malay ko kung may kasama ka." he shrugged.
I chose to sit near the exit. When I took a seat, King immediately chose to sit across me too. Pandalawahang table lang ito.
"Doon ka sa ibang table." Hindi naman puno ang canteen ah.
"Dito gusto ko eh," he said.
"Okay, ako ang aalis," sabi ko saka tumayo.
"Ang sungit mo talaga ano?" aniya pero hindi ko ito pinansin at dali-daling lumipat ng table. Bahala ka diyan.
I need to eat peacefully. Ayoko ng maingay... at maingay ang lalaking iyon. Ayoko rin makita nila na magkasama kami baka kung ano pa isipin nila.
King and his friends were very popular in this school. Kahit sa organization ay pinag-uusapan din sila. I don't know what's so special with them. I mean, pare-pareho lang naman kaming estudyante dito. But well, that's part of school life too... talagang may sikat.
Nakaisang subo pa lang ako nang umupo na naman siya sa upuan sa harap ko. What the hell!
"Ano bang—"
Handa ko na sana siyang sigawan nang lumapit siya sa akin dahilan para magkalapit ang mga mukha naming dalawa. My eyes widened. I couldn't react. What the hell is he doing?!
He crouched more until his head is beside my ear now and whispered something...
"May tagos ka."
Parang natakasan ako ng hininga sa sabi niya. I looked at him when he sat back to his chair and started eating cooly. He even pursed his lips while chewing his food. Gino-good time ba ako ng isang ito?!
I quickly checked my skirt first and there... I saw blood. Hala!
My face heated. Of all people na makakakita ng tagos ko... si King pa?! My face heated more when I realized that I am walking in the hallway earlier and there... there's blood in my skirt! Ugh. Anong gagawin ko?
Hindi na ako nakakain dahil sa pesteng tagos na ito. Hindi ako mapakali. Mahahalata ito kapag tumayo ako. Should I hide it using my bag? Ugh p'wede. Badtrip, wala pala akong dalang napkin!
"You need help?" King asked.
"No," mariin kong sabi.
"Okay." he shrugged. He now stood up and grab his bag, ready to go. He's done eating. Sinundan ko ito ng tingin. I bit my lip.
"Wait," I said. I closed my eyes then I opened it again. I saw him smirked. "I need... your help." I almost whispered.
In just a snap, he nodded then he smiled.
"Okay. What do you want?" he is now smiling like an idiot. Kung hindi ko lang talaga kailangan tulong ng isang ito eh!
"I need a..." nahihiya akong ituloy. "I need a..."
"You need a napkin?" malakas niyang sabi. Nanlaki ang mga mata ko habang nililibot ang mata sa loob ng canteen.
"Tanga ka ba?" I hissed.
He laughed.
"You cursed!" hindi makapaniwala niyang sabi.
"Eh gago ka eh!" naiirita kong sabi. "Nakakahiya tapos... tapos ipaglalandakan mo!" my face is surely as red as tomatoes now! Nakakainis si King! Bakit ba kasi sa kanya pa ako nagpapatulong.
"Okay. I'm sorry," pagseseryoso niya. Nananatili pa rin akong nakaupo at hindi makagalaw, natatakot na baka gumalaw ako ay mas lalong... ugh!
Suddenly, I saw him calling someone. Nakatalikod na ito sa akin habang ang isang kamay niya ay nasa bulsa niya.
"Just wait here," he said then he quickly went outside the canteen.
Duda ako sa lalaking ito eh, baka hindi na siya bumalik pero hinihintay ko pa rin siya. Hindi naman siya nagtagal at nakita ko siyang papasok muli sa canteen na ngayon ay may dalang itim na jacket.
"Wrap this on your waist para hindi kita."
I sighed when I realized that he's really gentleman... o baka ngayon lang iyan huh?
"Maghintay na lang muna tayo rito papunta na sila Sam," he said then he looked at his phone again.
"Sam? Your cousin?"
"Yup."
"May extra iyon na dala." he grinned. Gets ko na kung ano ibig niyang sabihin. Ilang minuto ang nakalipas ay nakita naman sa 'di kalayuan sila Sam at Zion. As usual, magkasama sila. Usap-usapan nga noon na may relasyon sila pero hindi naman daw iyon totoo at magkaibigan lang sila.
Seeing them two right now is like I am confirming that the two has really something. Or masyado lang ako malisyosa? Nakalapit na sila sa amin. Nananatili pa rin akong nakaupo habang nasa harap na ngayon ni King sila Sam.
Sam is frowning at King. Behind her is Zion.
"Oh ito! Badtrip naman 'to pinapunta ako rito para lang diyan. Para saan naman iyan?" nahimigan ko sa boses ng babae ang iritasyon. Bahagya akong nahiya at mukhang naabala ko pa sila.
King chuckled.
"Ano sa tingin mo, Sam? Kakainin ko?" King said.
"Kadiri ka boy," si Zion.
"Dugyot naman talaga 'yan eh," pagsang-ayon ni Sam.
"Sino ba nireregla? Huwag mong sabihing ikaw?" natatawang sabi ni Zion.
Tumingin sa akin si King. Napakurap-kurap ako at hindi makasalita nang tumama ang tingin nila sa akin.
"Ah..." unconsciously, I stood up, damn it hindi ko alam kung bakit ako tumayo.
"Uh, Hi?" Sam greeted me with then his gaze went back to King, now with a question look.
King shrugged, "Alis na kayo."
"What the--?"
"Hindi mo ba kami ipapakilala sa kasama mo, King?" Zion grinned while looking at me. He looks so friendly. Iyon lang... parang kay King, maloko rin ito base na rin sa tingin na pinupukol niya sa akin.
"Hi! I'm Sam. What's your name?" Sam friendly greeted me. Mukha naman siyang mabait. Impossibleng hindi ako kilala ng mga ito?! Schoolmate kami dati ah!
"Hi. Casper," pagpapakilala ko na lang.
"Ah, Casper." Sam nodded like she confirmed something.
"Tsk. Umalis na nga kayo!" King irritatedly said to them.
"Thank you," pagpapasalamat ko kay Sam.
"Ah, no problem! Sure, anytime I am willing to help. Just call me King, okay? Hindi mo naman sinabi na para sa kanya pala eh." may panunuyang sabi ni Sam kay King. Halata namang hindi nagugustuhan ni King ang panunuya na iyon.
"Ah, yeah. I just really need it right now,"
Sam nodded.
"Ang bait talaga ni King," Sam added.
"Sam umalis—"
"Mabait talaga iyang kaibigan naming iyan. Iyong mga kaklase niyang babae nagpapatulong sa kanya palagi," Zion added.
I smiled friendly to them.
"Minsan nga nami-misinterpret nila ang pagmamagandang loob ni King eh. Akala no'ng iba gusto sila ni King."
"Oh..." hindi ko madugtungan ang sasabihin ko.
"Ito kasing si King eh. Pa-fall..." Sam rolled her eyes sarcastically.
"Naku, Casper, mag-ingat ka kay King—"
"What the hell, Zion?!" King said in a furious voice. Sam laughed while Zion is on defensive stance. "Tangina umalis na nga kayo rito. Mga badtrip!"
Hindi ko masundan ang asaran nilang magkakaibigan. Nakatingin lang ako sa kanila habang nagaasaran. Medyo conscious nga ako eh.
"Oo na. Oo na," Sam laughed in defeat.
She quickly pulled Zion's arm and quickly went out of the canteen.
"Bye, Casper!"
"Bye, Sam. Thank you!" I sincerely said.
Ngayon, kami na lang ulit dalawa ni King ang natitira. Nakasimangot pa rin siya.
"Oh," aniya at saka nilahad ang napkin. I quickly grabbed it and hide it on my skirt's pocket.
"Itago mo naman!" I hissed.
"Tss," masungit niyang saad. Huh? Badtrip ka na niyan?
"L-let's go." I said.
Mauuna na sana akong maglakad nang magsalita siya.
"You look friendly to them..." aniya. Huh? Anong sinasabi ng isang ito? "...pero sa akin ang cold at ang sungit mo." At saka siya nag-iwas siya ng tingin. Magkasalubong ang dalawa niyang kilay. Nakasimangot din ito. Ang pang aniya gumagalaw na parang tila nagpipigil ng damdamin.
"Ano'ng drama mo na naman diyan?"
"Wala. Let's go," he said, now, he's the one leading.
Bahala ka diyan.
Nakarating na kami sa cr malapit sa canteen na pinagkaininan namin. Pumasok ako nang walang sinasabi sa kanya. I sighed when I realized that I will use his jacket the whole afternoon to hide the stain. Naalala ko rin na pinahiram din niya pala sa akin iyong payong at jacket niya no'ng nakaraang araw. Ah, ang dami ko na utang na loob sa lalaking iyon ah? Baka maningil iyon.
Pagkalabas ko, akala ko wala na siya at nauna na sa kanyang first subject ngayong hapon pero nagulat ako nang nakasadal siya sa pader katapat ng cr. Nakahalukipkip ito at tila nag-iisip ng malalim.
Ang mga mata niya ay nakatingin sa baba. Hindi ko man makita sa ngayon ang kabuuan ng kanyang mata... alam ko maganda iyon. Nakumpirma ko na sobrang ganda ng mga mata niya nang tumingin siya sa akin.
Nag-iwas ako ng tingin.
"T-tara na." I don't know why I am stuttering. Naglalakad na kami patungo sa aming next subject. Civil engineering siya kaya hindi ko alam kung bakit sinusundan niya ako patungo sa Electrical Engineering building.
Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa.
"Ayos ka na ba?" he asked.
"Ikaw. Ayos ka na ba?" I sarcastically said.
"What do you mean?" nakakunot ang kanyang noo. Kanina ang mga mata niya ay naiirita pero ngayon... sobrang saya ng kanyang mata. I like... his eyes. He has black eyes. It's so dark yet I feel delighted when I see his eyes.
"You looked mad earlier," I said.
"Am I?!" he exclaimed.
I rolled my eyes, "You looked... irritated?"
"Ah. Kanina iyon. Ngayon hindi na." he shrugged. That's when I realized he's a very light person. Siya iyong tipo ng tao na palagi mong makikitang masaya at nakangiti.
"That's good. I thought you're mad," I mumbled.
He chuckled.
"I can't stay mad for a very long time, Casper," he said.
"Well, I easily get irritated and easily get mad," pagsasabi ko ng totoo. "And no one understands me except my mother and Lei." I paused.
"I don't have much patience for a person as well. I can't put up with them. I'd rather live a peaceful life than trying to please them," I added.
"It's okay," he said which made me shocked. "It's okay if you have that feeling for now, Casper. But sometimes you need to open your eyes and start doing things you don't usually do. Masaya iyon."
I sarcastically smile. No, I don't like that... I am afraid... so afraid.
"I gotta go," paalam ko at mabilis na tinungo ang classroom nang hindi na siya binalingan.
When I found my seat, I already saw Lei sitting there. Tahimik akong tumabi sa kanya. My heart is beating too fast. Am I lonely?
No, I'm not. I am happy. I am happy. I am happy. Paulit-ulit kong sinasabi iyan sa sarili ko. I tried to calm myself.
My phone vibrated. I read the message.
Unknown:
Smile, Casper. You're doing great.
I don't know but with this simple message I am now calm. Magtitipa sana ako ng mensahe sa kanya nang may bago na naman itong mensahe.
Unknown:
Please pakibalik iyong jacket. Kay Kai 'yan. Hiniram ko lang haha! :P
WHAT?! This number... belongs to King? I gritted my teeth.
"Cas, you okay?" Lei asked. I nodded unconsciously.
Me:
Damn you!
~~