ခ်စ္ျခင္း၏စီးဆင္းရာ Ep-15
Zawgyi
ေနာက္တစ္ေခါက္ ဖုန္းထပ္ဆက္ေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္(5:00)ခန္႔ ျဖစ္သည္။ ရီေပၚ အိပ္ေရးပ်က္ထားမႈေၾကာင့္ ထိုအခ်ိန္ အိပ္ရာက မထေသးေပ။
"တူ...တူ...တူ"
သူ႔အိပ္ရာေဘး႐ွိဖုန္းက ထျမည္လာေတာ့ ရီေပၚ အလန္႔တၾကားႏိုးလာၿပီး ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။
"ဦးဝမ္ရီေပၚ ဖုန္းဝင္လာလို႔ လိုင္းခ်ိန္းေပးလိုက္မယ္ေနာ္၊ ေျပာမွာမဟုတ္လား"
"ဟုတ္ကဲ့ ေျပာမွာပါ"
ရီေပၚ ပ်ာပ်ာသလဲေျပာလိုက္ေတာ့ ဖုန္းကိုလိုင္းခ်ိန္းေပး၏။
"က်န္႔က်န္႔ဆီကလား ေျပာ"
"ကြၽန္မ Yunhe Districtလမ္းမႀကီးေပၚက တိုက္အဝါေလး အဲဒီတိုက္ထဲမွာ က်န္႔က်န္႔႐ွိေနတယ္၊ အေ႐ွ႕ေပါက္ကမဝင္နဲ႔ ေနာက္ေပါက္ကဝင္၊ ေန႔ခင္းထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ရင္ သူတို႔မ႐ွိဘူး၊ သူတို႔ ကားပ်က္ေနတယ္၊ ဘာျပႆနာမွမျဖစ္ဘဲ က်န္႔က်န္႔ကို လာေခၚပါ၊ ဘယ္မွလဲမတိုင္နဲ႔ေတာ့ တိုင္လိုက္ရင္ သူတို႔ ေနရာေရႊ႕သြားမွာ စိုးရတယ္လို႔ ကန္ကေလးေျပာတယ္"
"အင္း၊ အင္း က်န္႔က်န္႔ကို သူတို႔ဘာမွမလုပ္ဘူး မဟုတ္လား"
"မလုပ္ပါဘူး အစ္ကို၊ ကားမယူလာနဲ႔ေနာ္ ဦးဝမ္ရီေပၚကိုလည္း သူတို႔ကေစာင့္ၾကည့္ေနတာ ကားယူလာရင္ သိသြားမယ္ေနာ္၊ ေနာက္ၿပီး ပိုက္ဆံယူခဲ့ပါတဲ့"
တစ္ဖက္မွ ကုလားမက အကုန္ေျပာ၏။
"အင္းပါ စိတ္ခ်ပါ"
"ဒါဆို ကြၽန္မ ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္၊ အခု လာခဲ့ေနာ္၊ ဆက္ဆက္လာခဲ့ သူတို႔ ေနရာေျပာင္းဖို႔အစီအစဥ္႐ွိတယ္၊ Beijingကို သြားမလားမသိဘူး၊ သူတို႔ေနာ္ အခု ကားသြားျပင္ေနၾကတယ္"
"အင္းပါ ငါ အခုေရာက္ေအာင္လာခဲ့မယ္"
ေတာ္ပါေသးရဲ့ ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ သူႏွင့္ေကာင္ကေလး အဆက္အသြယ္ျပန္ရတာ.....
ရီေပၚ ေလကို ခပ္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ ႐ွဴထုတ္လိုက္သည္။ သူ႔ရင္ထဲမွာ ေ႐ွာင္က်န္႔ကို စိုးရိမ္စိတ္ေတြက ေနရာအႏွံ႔အျပား ဝင္ယူထားေတာ့၏။ ေနာက္ဆံုး သူ႔စိတ္ေတြ ဘယ္လိုမွ မၿငိမ္သက္သည့္အဆံုး ေဒၚရီ႐ႈဟန္ဆီ ဖုန္းေခၚလိုက္ေတာ့သည္။
"မားလား သားပါ"
"ေအး၊ သား ေျပာေလ"
မားအသံေၾကာင့္ မီးေတာက္ေနေသာရင္က ေရျဖင့္ၿငိမ္းလိုက္သလို ေအးခ်မ္းသြားရသည္။
ဪ.....
စမ္းေရပမာ မားေမတၱာကိုး.....
"ဪ သားတို႔အျပန္ရက္ ထပ္ေနာက္က်မယ္လို႔၊ မား စိတ္ပူမွာစိုးလို႔ ဖုန္းဆက္ေျပာတာပါ"
မားအသံကို ၾကားခ်င္ေပမယ့္ မားကို အပူေတြမေပးရက္ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ က်န္႔က်န္႔အေၾကာင္း ဘာကိုမွ မေျပာဘဲ ထားလိုက္သည္။
သို႔ျဖင့္ မားက.....
"မား စိတ္ေတြ အခုတေလာ ေလးေနတာ၊ အဲဒါသားတို႔ကို စိတ္ပူေနတာ၊ က်န္႔က်န္႔ေရာ ႐ွိလား"
"ဟို ဒီလိုမားရဲ႕၊ သားက အျပင္ကေန ၾကံဳလို႔ဆက္တာ၊ က်န္႔က်န္႔က Hotelမွာပဲ"
"ဒါဆို သားက အခုအျပင္မွာေပါ့"
"ဟုတ္ကဲ့"
ရီေပၚ မိခင္ကို မုသားသံုးေနရ၍ စိတ္ထဲမလံုေခ်။
"မား ေနေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား"
"ေကာင္းပါတယ္ သားရဲ႕၊ သားတို႔ အတူျပန္လာေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ မားက ေပ်ာ္ေနတာနဲ႔ ေနမေကာင္းတာေတာင္ ေမ့ေနတယ္"
မားစကားေၾကာင့္ သူ႔ရင္ထဲ ေတာ္ေတာ္ထိ႐ွသြားရ၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူေရာ မားအတြက္ပါ က်န္႔က်န္႔ဆိုတာ လိုအပ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်န္႔က်န္႔မပါဘဲႏွင့္ Cangzhouေျမမွမျပန္ဟု ျပတ္ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။
"ဟဲ့ သား မားေခၚေနတာၾကာၿပီ မၾကားရဘူးလား"
"ဪ၊ ၾကားရပါတယ္ မား"
"ေယြ႔ဖိန္လီလဲ ကုန္တိုက္ကဖုန္းကိုဆက္ပါတဲ့၊ အေရးႀကီးလို႔တဲ့၊ ကုန္တိုက္မွာ ျပႆနာနည္းနည္း႐ွိလို႔ မင္းေျဖ႐ွင္းရမယ္တဲ့"
မားစကားေၾကာင့္ သူ ပခံုးတစ္ခ်က္တြန္႔လိုက္သည္။ ကုန္တိုက္မွာ ျပႆနာျဖစ္စရာအေၾကာင္း ဘာမွမ႐ွိႏိုင္ေခ်။ Manager အန္းေကာက အားလံုး စိတ္ခ်ရၿပီးသားပင္။
ေ႐ွာင္က်န္႔ ေျပာၿပီးကတည္းကပင္ ေယြ႔ဖိန္လီတို႔သားအမိကို ရီေပၚ မုန္းတီးေနမိသည္။
Beijingျပန္ေရာက္ရင္လည္း အေၾကာင္းတစ္ခုခု႐ွာၿပီး ေယြ႔ဖိန္လီကို ထုတ္ပစ္လိမ့္မည္ဟု စဥ္းစားထားၿပီးသားပင္။ သို႔ေသာ္ အဲလိုလုပ္ျပန္ရင္လည္း ေယာက်ာ္းမဆန္ရာက်ေပဦးမည္။
"ဟဲ့ သား ဘာေျပာဦးမွာလဲ"
"ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူးေနာ္ မား၊ ေနာက္မွ က်န္႔က်န္႔နဲ႔ ဖုန္းထပ္ဆက္လိုက္မယ္"
"ေအး၊ ေအး က်န္႔က်န္႔ကိုဂ႐ုစိုက္ေနာ္၊ လမ္းခရီးသြားေနတုန္း ကိုယ့္ညီေလးကို ဂ႐ုစိုက္ပါ"
"ဟုတ္ကဲ့ သား ဖုန္းခ်ၿပီေနာ္"
ရီေပၚ ဖုန္းခ်ၿပီး အက်ႌအဝတ္အစား လဲလိုက္သည္။ အေရာင္ခပ္လြင့္လြင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီတစ္ထည္ႏွင့္ ႐ွပ္အက်ႌတစ္ထည္ကို အလြယ္ဝတ္လိုက္ကာ ဦးထုပ္တစ္လံုးကို ခပ္ငိုငိုက္ေဆာင္းလိုက္၏။
အျမဲတမ္း Gentlemanပံုေပါက္ေနေသာ သူ႔ကို ဒီလိုFree Styleမ်ိဳးျဖင့္ေတြ႔ျမင္ရ၍ အထူးအဆန္းသဖြယ္ ၾကည့္ၾက၏။
သူ ဂ႐ုမစိုက္.....။
အေရးႀကီးသည္က ဟိုျပန္ေပးသမားႏွစ္ေယာက္ သူ႔ကို မမွတ္မိရန္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ေ႐ွာင္က်န္႔ မွာသည့္အတိုင္းပင္ ကားကိုမယူဘဲ Taxiေပၚသို႔ တက္ထိုင္ၿပီး၊ Taxi Driverကို အျမန္ေမာင္းခိုင္းလိုက္၏။
Yunhe Districtေရာက္ေတာ့ အျခားTaxiတစ္စီးကိုငွါး၍ တစ္ၿမိဳ႕လံုးပတ္ကာ တိုက္ဝါကို ႐ွာရေတာ့သည္။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္အထိ ႐ွာလိုက္ေတာ့မွပင္ ေတြ႔ရေလ၏။ Taxi Driverကို Taxiခ႐ွင္းၿပီး၊ ထိုအိမ္မ်က္ေစာင္းထိုး႐ွိ Marketဆိုင္တြင္ သတင္းစံုစမ္းစနည္းနာရသည္။
"ဒီတိုက္ဝါေလးက ေရာင္းမွာလားမသိဘူး"
"အကိုက ပြဲစားလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဝယ္မယ့္သူလား"
"ဝယ္မယ့္သူ ဆိုပါေတာ့"
ရီေပၚ Cigaretteမေသာက္တတ္ေသာ္လည္း သတင္းလိုခ်င္မႈေၾကာင့္ Cigaretteတစ္ဘူး ဝယ္လိုက္၏။
"ဒီအိမ္ပိုင္႐ွင္က Beijingကခင္ဗ်၊ တစ္ခါတုန္းကေတာ့ ေရာင္းမယ္လို႔ အသံထြက္တယ္၊ ေနာက္ေတာ့လည္း မေရာင္းပါဘူးတဲ့"
"ဟုတ္လား အခုအဲဒီအိမ္မွာ အိမ္႐ွင္ေတြ႐ွိလား"
"မရွိဘူး အိမ္႐ွင္ရဲ႕တူေတြဆိုလား ဘာလားေတာ့ မသိဘူး ေရာက္ေနတယ္၊ အဲဒီလူႏွစ္ေယာက္ကလဲ ေဆာင့္ႂကြားေဆာင့္ႂကြားနဲ႔ ၾကည့္လို႔မရဘူး၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို စားေသာက္စရာေတြထုပ္ခိုင္းၿပီး လာမယူဘူးေလ"
"ဪ"
Marketမွေကာင္ကေလးက သူ႔မေက်နပ္ခ်က္ေတြ ေျပာေနေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရီေပၚ ဆက္၍ အစ္ေအာက္ေမးေနမိေတာ့၏။
"အဲဒီအိမ္မွာ အခု အဲဒီႏွစ္ေယာက္ပဲ႐ွိလား"
"ရွိတယ္ အစ္ကိုရဲ႕၊ ခုနကမွ ကားနဲ႔ဝင္လာတာ ေတာ္ၾကာရင္ ထမင္းထြက္စားၾကပါလိမ့္မယ္"
"ေအးကြာ ေက်းဇူးပဲ သြားၿပီ"
ရီေပၚ Cigaretteဖိုး႐ွင္း၍ ထြက္လာကာ၊ အိမ္ကိုေကာင္းေကာင္းျမင္ေနရေသာ Coffeeဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ ထိုင္ေစာင့္ေနမိေတာ့သည္။ Coffeeဆိုင္တြင္ ရီေပၚ (1:00)ေလာက္ ဒုကၡခံလိုက္ၿပီးမွ ကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ေယာက္က ထြက္လာ၏။ သူတို႔ ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးေရာက္သြားၿပီဆိုမွ ျခံထဲသို႔ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ဝင္လာခဲ့သည္။
ေနာက္ေဖးဘက္သို႔ ပတ္လာၿပီး ေနာက္ေဖးတံခါးေပါက္ကို ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္.....
"အမယ္ေလး"
ေအာ္သံေၾကာင့္ အေပါက္ဝတြင္ ျမင္လိုက္ရသည္က ကုလားမတစ္ေယာက္.....
ကုလားမက ႐ုတ္တရက္ေတြ႔လိုက္ရေသာ ရီေပၚ့ကို လန္႔သြား၍ ေအာ္လိုက္ျခင္းပင္.....
"က်န္႔က်န္႔နဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔"
"ဪ၊ အစ္ကိုေလးဆိုတာနဲ႔တူတယ္၊ ကန္ကေလးေနာ္ အစ္ကိုေလးကိုေစာင့္ေနတာ ျမန္ျမန္လာ၊ အမီနာေနာ္ ေၾကာက္တယ္၊ အမီနာကို ႐ိုက္လိမ့္မယ္၊ အမီနာေနာက္က လိုက္ခဲ့"
အမီနာ၏ေကာင္းမႈေၾကာင့္ က်န္႔က်န္႔ကို ပိတ္ေလွာင္ထားထားေသာ အခန္းေ႐ွ႕သို႔ ေရာက္လာ၏။
အခန္းေ႐ွ႕တြင္ ေသာ့ႀကီးက ခတ္လ်က္သား.....
Ep-16
Coming soon❤💚
ကုလားမအသံကိုႀကိဳက္သြားၾကၿပီမလား🤣🤣
မေရးတတ္ဘူး😅😅
ချစ်ခြင်း၏စီးဆင်းရာ Ep-15
Unicode
နောက်တစ်ခေါက် ဖုန်းထပ်ဆက်တော့ နောက်တစ်နေ့နံနက်(5:00)ခန့် ဖြစ်သည်။ ရီပေါ် အိပ်ရေးပျက်ထားမှုကြောင့် ထိုအချိန် အိပ်ရာက မထသေးပေ။
"တူ...တူ...တူ"
သူ့အိပ်ရာဘေးရှိဖုန်းက ထမြည်လာတော့ ရီပေါ် အလန့်တကြားနိုးလာပြီး ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။
"ဦးဝမ်ရီပေါ် ဖုန်းဝင်လာလို့ လိုင်းချိန်းပေးလိုက်မယ်နော်၊ ပြောမှာမဟုတ်လား"
"ဟုတ်ကဲ့ ပြောမှာပါ"
ရီပေါ် ပျာပျာသလဲပြောလိုက်တော့ ဖုန်းကိုလိုင်းချိန်းပေး၏။
"ကျန့်ကျန့်ဆီကလား ပြော"
"ကျွန်မ Yunhe Districtလမ်းမကြီးပေါ်က တိုက်အဝါလေး အဲဒီတိုက်ထဲမှာ ကျန့်ကျန့်ရှိနေတယ်၊ အရှေ့ပေါက်ကမဝင်နဲ့ နောက်ပေါက်ကဝင်၊ နေ့ခင်းထမင်းစားချိန်ရောက်ရင် သူတို့မရှိဘူး၊ သူတို့ ကားပျက်နေတယ်၊ ဘာပြဿနာမှမဖြစ်ဘဲ ကျန့်ကျန့်ကို လာခေါ်ပါ၊ ဘယ်မှလဲမတိုင်နဲ့တော့ တိုင်လိုက်ရင် သူတို့ နေရာရွှေ့သွားမှာ စိုးရတယ်လို့ ကန်ကလေးပြောတယ်"
"အင်း၊ အင်း ကျန့်ကျန့်ကို သူတို့ဘာမှမလုပ်ဘူး မဟုတ္လား"
"မလုပ်ပါဘူး အစ္ကို၊ ကားမယူလာနဲ့နော် ဦးဝမ်ရီပေါ်ကိုလည်း သူတို့ကစောင့်ကြည့်နေတာ ကားယူလာရင် သိသွားမယ်နော်၊ နောက်ပြီး ပိုက္ဆံယူခဲ့ပါတဲ့"
တစ်ဖက်မှ ကုလားမက အကုန်ပြော၏။
"အင်းပါ စိတ္ခ်ပါ"
"ဒါဆို ကျွန်မ ဖုန်းချလိုက်တော့မယ်၊ အခု လာခဲ့နော်၊ ဆက္ဆက္လာခဲ့ သူတို့ နေရာပြောင်းဖို့အစီအစဉ်ရှိတယ်၊ Beijingကို သြားမလားမသိဘူး၊ သူတို့နော် အခု ကားသွားပြင်နေကြတယ်"
"အင်းပါ ငါ အခုရောက်အောင်လာခဲ့မယ်"
တော်ပါသေးရဲ့ ကံကောင်းထောက်မလို့ သူနှင့်ကောင်ကလေး အဆက်အသွယ်ပြန်ရတာ.....
ရီပေါ် လေကို ခပ်ပြင်းပြင်းတစ်ချက် ရှူထုတ်လိုက်သည်။ သူ့ရင်ထဲမှာ ရှောင်ကျန့်ကို စိုးရိမ်စိတ်တွေက နေရာအနှံ့အပြား ဝင်ယူထားတော့၏။ နောက်ဆုံး သူ့စိတ်တွေ ဘယ္လိုမွ မငြိမ်သက်သည့်အဆုံး ဒေါ်ရီရှုဟန်ဆီ ဖုန်းခေါ်လိုက်တော့သည်။
"မားလား သားပါ"
"အေး၊ သား ပြောလေ"
မားအသံကြောင့် မီးတောက်နေသောရင်က ရေဖြင့်ငြိမ်းလိုက်သလို အေးချမ်းသွားရသည်။
ဪ.....
စမ်းရေပမာ မားမေတ္တာကိုး.....
"ဪ သားတို့အပြန်ရက် ထပ်နောက်ကျမယ်လို့၊ မား စိတ်ပူမှာစိုးလို့ ဖုန်းဆက်ပြောတာပါ"
မားအသံကို ကြားချင်ပေမယ့် မားကို အပူတွေမပေးရက်ချေ။ ထို့ကြောင့် ကျန့်ကျန့်အကြောင်း ဘာကိုမွ မပြောဘဲ ထားလိုက်သည်။
သို့ဖြင့် မားက.....
"မား စိတ်တွေ အခုတေလာ လေးနေတာ၊ အဲဒါသားတို့ကို စိတ်ပူနေတာ၊ ကျန့်ကျန့်ရော ရှိလား"
"ဟို ဒီလိုမားရဲ့၊ သားက အပြင်ကနေ ကြုံလို့ဆက်တာ၊ ကျန့်ကျန့်က Hotelမွာပဲ"
"ဒါဆို သားက အခုအပြင်မှာပေါ့"
"ဟုတ်ကဲ့"
ရီပေါ် မိခင်ကို မုသားသုံးနေရ၍ စိတ်ထဲမလုံချေ။
"မား နေကောင်းတယ် မဟုတ္လား"
"ကောင်းပါတယ် သားရဲ့၊ သားတို့ အတူပြန်လာတော့မယ်ဆိုတော့ မားက ပျော်နေတာနဲ့ နေမကောင်းတာတောင် မေ့နေတယ်"
မားစကားကြောင့် သူ့ရင်ထဲ တော်တော်ထိရှသွားရ၏။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူရော မားအတွက်ပါ ကျန့်ကျန့်ဆိုတာ လိုအပ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် ကျန့်ကျန့်မပါဘဲနှင့် Cangzhouမြေမှမပြန်ဟု ပြတ်ပြတ်သားသား ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။
"ဟဲ့ သား မားခေါ်နေတာကြာပြီ မကြားရဘူးလား"
"ဪ၊ ကြားရပါတယ် မား"
"ယွေ့ဖိန်လီလဲ ကုန်တိုက်ကဖုန်းကိုဆက်ပါတဲ့၊ အရေးကြီးလို့တဲ့၊ ကုန်တိုက်မှာ ပြဿနာနည်းနည်းရှိလို့ မင်းဖြေရှင်းရမယ်တဲ့"
မားစကားကြောင့် သူ ပခုံးတစ်ချက်တွန့်လိုက်သည်။ ကုန်တိုက်မှာ ပြဿနာဖြစ်စရာအကြောင်း ဘာမှမရှိနိုင်ချေ။ Manager အန်းကောက အားလုံး စိတ်ချရပြီးသားပင်။
ရှောင်ကျန့် ပြောပြီးကတည်းကပင် ယွေ့ဖိန်လီတို့သားအမိကို ရီပေါ် မုန်းတီးနေမိသည်။
Beijingပြန်ရောက်ရင်လည်း အကြောင်းတစ်ခုခုရှာပြီး ယွေ့ဖိန်လီကို ထုတ်ပစ်လိမ့်မည်ဟု စဉ်းစားထားပြီးသားပင်။ သို့သော် အဲလိုလုပ်ပြန်ရင်လည်း ယောကျာ်းမဆန်ရာကျပေဦးမည်။
"ဟဲ့ သား ဘာပြောဦးမှာလဲ"
"ဘာမွ မပြောတော့ဘူးနော် မား၊ နောက်မှ ကျန့်ကျန့်နဲ့ ဖုန်းထပ်ဆက်လိုက်မယ်"
"အေး၊ အေး ကျန့်ကျန့်ကိုဂရုစိုက်နော်၊ လမ်းခရီးသွားနေတုန်း ကိုယ့်ညီလေးကို ဂရုစိုက်ပါ"
"ဟုတ်ကဲ့ သား ဖုန်းချပြီနော်"
ရီပေါ် ဖုန်းချပြီး အကျႌအဝတ်အစား လဲလိုက်သည်။ အရောင်ခပ်လွင့်လွင့် ဂျင်းဘောင်းဘီတစ်ထည်နှင့် ရှပ်အကျႌတစ်ထည်ကို အလွယ်ဝတ်လိုက်ကာ ဦးထုပ်တစ်လုံးကို ခပ်ငိုငိုက်ဆောင်းလိုက်၏။
အမြဲတမ်း Gentlemanပုံပေါက်နေသော သူ့ကို ဒီလိုFree Styleမျိုးဖြင့်တွေ့မြင်ရ၍ အထူးအဆန်းသဖွယ် ကြည့်ကြ၏။
သူ ဂရုမစိုက်.....။
အရေးကြီးသည်က ဟိုပြန်ပေးသမားနှစ်ယောက် သူ့ကို မမှတ်မိရန်ပင် ဖြစ်လေသည်။
ရှောင်ကျန့် မှာသည့်အတိုင်းပင် ကားကိုမယူဘဲ Taxiပေါ်သို့ တက်ထိုင်ပြီး၊ Taxi Driverကို အမြန်မောင်းခိုင်းလိုက်၏။
Yunhe Districtရောက်တော့ အျခားTaxiတစ္စီးကိုငွါး၍ တစ်မြို့လုံးပတ်ကာ တိုက်ဝါကို ရှာရတော့သည်။ အချိန်တော်တော်ကြာသည်အထိ ရှာလိုက်တော့မှပင် တွေ့ရလေ၏။ Taxi Driverကို Taxiခရှင်းပြီး၊ ထိုအိမ်မျက်စောင်းထိုးရှိ Marketဆိုင်တွင် သတင်းစုံစမ်းစနည်းနာရသည်။
"ဒီတိုက်ဝါလေးက ရောင်းမှာလားမသိဘူး"
"အကိုက ပြဲစားလား၊ ဒါမှမဟုတ် ဝယ်မယ့်သူလား"
"ဝယ်မယ့်သူ ဆိုပါတော့"
ရီပေါ် Cigaretteမသောက်တတ်သော်လည်း သတင်းလိုချင်မှုကြောင့် Cigaretteတစ္ဘူး ဝယ်လိုက်၏။
"ဒီအိမ်ပိုင်ရှင်က Beijingကခင်ဗျ၊ တစ်ခါတုန်းကတော့ ရောင်းမယ်လို့ အသံထွက်တယ်၊ နောက်တော့လည်း မရောင်းပါဘူးတဲ့"
"ဟုတ္လား အခုအဲဒီအိမ်မှာ အိမ်ရှင်တွေရှိလား"
"မရွိဘူး အိမ်ရှင်ရဲ့တူတွေဆိုလား ဘာလားတော့ မသိဘူး ရောက်နေတယ်၊ အဲဒီလူနှစ်ယောက်ကလဲ ဆောင့်ကြွားဆောင့်ကြွားနဲ့ ကြည့်လို့မရဘူး၊ ကျွန်တော့်ကို စားသောက်စရာတွေထုပ်ခိုင်းပြီး လာမယူဘူးလေ"
"ဪ"
Marketမှကောင်ကလေးက သူ့မကျေနပ်ချက်တွေ ပြောနေလေသည်။ ထို့ကြောင့် ရီပေါ် ဆက်၍ အစ်အောက်မေးနေမိတော့၏။
"အဲဒီအိမ်မှာ အခု အဲဒီနှစ်ယောက်ပဲရှိလား"
"ရှိတယ် အစ်ကိုရဲ့၊ ခုနကမွ ကားနဲ့ဝင်လာတာ တော်ကြာရင် ထမင်းထွက်စားကြပါလိမ့်မယ်"
"အေးကွာ ကျေးဇူးပဲ သွားပြီ"
ရီပေါ် Cigaretteဖိုးရှင်း၍ ထြက္လာကာ၊ အိမ်ကိုကောင်းကောင်းမြင်နေရသော Coffeeဆိုင်တစ်ဆိုင်တွင် ထိုင်စောင့်နေမိတော့သည်။ Coffeeဆိုင်တွင် ရီပေါ် (1:00)လောက် ဒုက္ခခံလိုက်ပြီးမှ ကိုယ်တော်နှစ်ယောက်က ထြက္လာ၏။ သူတို့ တော်တော်ဝေးဝေးရောက်သွားပြီဆိုမှ ခြံထဲသို့ ခပ်တည်တည်နှင့် ဝင်လာခဲ့သည်။
နောက်ဖေးဘက်သို့ ပတ်လာပြီး နောက်ဖေးတံခါးပေါက်ကို ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်နှင့်.....
"အမယ်လေး"
အော်သံကြောင့် အပေါက်ဝတွင် မြင်လိုက်ရသည်က ကုလားမတစ်ယောက်.....
ကုလားမက ရုတ်တရက်တွေ့လိုက်ရသော ရီပေါ့်ကို လန့်သွား၍ အော်လိုက်ခြင်းပင်.....
"ကျန့်ကျန့်နဲ့ တွေ့ချင်လို့"
"ဪ၊ အစ်ကိုလေးဆိုတာနဲ့တူတယ်၊ ကန်ကလေးနော် အစ်ကိုလေးကိုစောင့်နေတာ မြန်မြန်လာ၊ အမီနာနော် ကြောက်တယ်၊ အမီနာကို ရိုက်လိမ့်မယ်၊ အမီနာနောက်က လိုက်ခဲ့"
အမီနာ၏ကောင်းမှုကြောင့် ကျန့်ကျန့်ကို ပိတ်လှောင်ထားထားသော အခန်းရှေ့သို့ ရောက်လာ၏။
အခန်းရှေ့တွင် သော့ကြီးက ခတ္လ်က္သား.....
Ep-16
Coming soon❤💚
ကုလားမအသံကိုကြိုက်သွားကြပြီမလား🤣🤣
မေရးတတ္ဘူး😂😂