Heartstrings Attached II 💕
by thatwallflowerwrites
Chapter Twenty Six
Nakalabas na kami ng parking lot nang magtanong ako kung saan kami pupunta.
"Let's eat first," sagot niya.
"Saan?"
"Where do you want?" Itinigil muna niya ang kotse sa tapat ng building.
Nawalan na ako ng gana kumain kanina pa pero parang wala naman akong choice kundi sumama. "Bahala ka."
"Do we have a favorite restaurant?" tanong niya.
I looked at him confusedly. Bakit bigla naman niyang naisipang magtanong nang tungkol sa nakaraan? Hindi niya ba alam na hindi ito good time para mag-reminisce?
"Wala sa malapit," simple kong sagot.
"Are you already hungry?"
"No."
"Well, then let's go to where we used to eat before," sabi niya sabay abot sakin ng phone niya. "Put in the address."
At dahil wala naman ako magagawa, binuksan ko na ang phone niya. Nagulat ako sa litrato na gamit niya as wallpaper.
It's a picture of a sunset. But not any sunset. Sigurado ako na kuha ito sa tabing dagat kung saan ko siya huling dinala.
Paano kaya niya nakunan 'to? Saka kailan?
"'You done?" tanong niya.
"Ha?" tulala ko na namang tanong.
He smiled. "I said, are you done?"
"Ah... Hindi pa. Password mo?"
"1234," sabi niya bago pa niya maiabot pabalik sa kanya ang phone.
Ganda ng password ah. Creative.
Binuksan ko ang phone niya at hinanap ang location guide app at inilagay ang address kung saan alam kong madalas siyang kumakain dati.
"Malapit 'to sa campus. Malayu-layo 'to kaya magdrive ka na," ani ko sabay lagay ng phone niya sa dashboard.
He started driving, habang ako pinipilit na maging komportable sa loob ng kotse niya. Hindi ko masyadong naalala ang itsura nito noong una akong sumakay dito kasi sobrang kinakabahan ako noon. Iyon iyong araw kung saan pinlano ko na ang closure naming dalawa.
Pero ito siya. Gusto ng closure pero hinihila pa rin ako sa kung saan-saan.
Tiningnan ko ang dashboard ng kotse niya. Malinis katulad nang dati niyang kotse noong college pa kami.
Tumingin ako sa gilid ko at napansin ang isang coffee cup na nakalagay sa kanyang drink holder.
Katulad ito ng brand nang kapeng nakita ko sa desk ko ngayong umaga. Brand na wala namang malapit na branch sa office namin.
Napansin niyang naguguluhan ang mukha ko. "Are you alright?"
Tumango ako at nagtanong. "Where did you buy your coffee?"
"I don't know. Shelby bought it for me," sagot niya.
Ano 'to? Si Shelby ang nagbibigay sakin ng kape? Malabo naman ata 'yon. 'Di naman kami close eh.
"Why? Did you like it?" he asked.
"Ha?"
"Tell me if you do, so I can buy you again," sambit niya.
Again? Anong again?
"Teka, are you the one leaving coffee on my desk?" nagtataka kong tanong.
Natagalan siyang sumagot. "Is it wrong to buy you coffee?"
My heart started jumping again. "Hindi. Pero... bakit?"
"Because... I just want to," sagot niya na hindi man lang tumitingin sakin.
"Pwede ba 'yon? Buti kung friends tayo. Eh hindi naman," pasungit kong turan.
"Yeah. I forgot that we're not friends. We're more than that, weren't we?"
"Emphasis on were. Tapos na. Hindi ka ba nawiwirduhan? Ano na lang ang sasabihin ng iba kapag nalaman nilang dinadalhan mo ako ng kape... Tapos ngayon, kung saan mo pa ako sinasama," reklamo ko.
"Why would I care about what others think, Sky?" sabi nito na saglit na ibinaling ang tingin sakin.
"Eh alam ba ni Lexi na kasama mo ngayon ang ex mo?"
"She doesn't have to know."
"Ha? James, ayusin mo ah." I leaned forward. "Pinaglalaruan mo ba ang kaibigan ko?"
"Tss. Can you just chill?"
"Chill chill ka dyan. Ano nga?"
Alam kong iba na ang sitwasyon namin ni Lexi pero kaibigan ko pa rin siya. Hindi naman ako papayag na saktan siya nang kung sino lalo na ni James.
"Why do care so much about her?"
"Because she's my friend. Saka kahit naman hindi, hindi naman tamang lokohin mo siya no!"
"Who said I'm playing with her? I just said, she doesn't have to know where I am or what I do," tugon niya.
"Eh kung magalit 'yon sayo?" naiinis kong tanong. "Baka ako pa pagsimulan ng away niyo."
"So what? Can you just relax? What I do with my life is nobody's business, okay?"
"Well, not if you have a girlfriend."
"Well, that's the point. I don't have one," galit niyang sagot.
"Hindi... kayo?"
"No. We're not together like that. So, can you just chill?"
"Akala ko..."
Nagsisinungaling ba siya o totoo talagang hindi sila? Kasi parang iba iba naman ang ipinapakita nila eh. Akala ko kaya gusto na nilang mawala ako sa eksena kasi may namamagitan na sa kanilang dalawa. Am I wrong or am I wrong?
"We're not. Can we change the subject, please?" Halata na sa boses niya ang frustration kaya tinry kong ayusin ang pagkakaupo ko at huwag nang magtanong.
Gusto ko sana usisain kung anong relasyon nilang dalawa pero sino nga ba ako? Ano ba ako?
"Are we always like this?" he asked softly.
I looked back at him. "Huh?"
"Did we always argue like this?"
May kung anong sensation ang nararamdaman ko habang inaalala ang time namin dati. Sobrang iba.
"No," mahina kong sagot.
"Then, what were we like?"
"Why do you have to know?" I said with a tired voice habang nakatingin sa labas.
He was silent for a while and then I heard him sigh. "I'm sorry," he said.
Lumingon ako sa kanya, nagtataka.
"Huh?"
"I said... I'm sorry."
"Para saan?" tanong ko.
"I know I was really hard on you at first. I was just.... I was just really confused, 'you know?" sabi niya. I looked at his face and saw him with a sad expression. I could see in his eyes that he was not joking. And there I know, he was actually sincere.
"Okay lang. I understand," tugon ko.
"No. I didn't consider how you've felt," pagpapatuloy niya. "I didn't consider how hard it was to wait two long years for someone who you weren't even sure would come back."
You did. You came back, gusto kong sabihin. Pero kahit naman bumalik na siya, I know he wouldn't be able to be the same person who left.
"Huwag kang mag-alala sakin. Kaya ko," sabi ko. "Just focus on helping yourself. Alam kong mas nahihirapan ka."
I saw him bit his lip. Pansin ko ring mas mahigpit na ang hawak niya sa manibela. Pero hindi siya nagsalita.
Ilang minuto rin ang lumipas nang basagin ko ang katahimikan.
"Hindi tayo madalas mag-away dati," marahan kong sambit habang nakatingin lang sa gilid ko. I can't help but smile thinking about how we were before. "Hindi naman kasi tayo ganoon katagal kaya hindi ko rin alam kung dadating ba tayo sa puntong lagi tayong mag-aaway."
"But if we didn't fall apart, do you think we will?" narinig kong sambit niya.
"I don't know. Siguro oo... Siguro hindi. But I'm sure we'd always find a way to figure things out together," sabi ko naman, wholeheartedly.
"We liked each other that much?"
Napalunok ako. I felt a tear suddenly roll down my face. Agad kong pinahid bago pa niya mapansin.
"Ahm," I said, clearing my throat. "Malapit na tayo oh," sabi ko sabay turo sa labas instead na sumagot.
---
Pumasok kami sa pintuan ng restaurant kung saan ako dinala ni Clark dati malapit sa campus. Medyo nag-iba na ang mga furniture nito pero ganoon pa rin overall.
"This is our favorite restaurant?" tanong niya habang paupo kami sa isang table.
"Nope. It's your favorite," sagot ko.
"Huh?"
"Minsan lang ako nakapunta dito. Nanliligaw ka pa ata sakin noon," paliwanag ko.
May waiter na nakapansin samin at lumapit. "Hello po," sabi niya sabay bigay samin ng menu.
"Oh my gosh! Clark?" narinig namin bigla sa 'di kalayuan. Buti na lang at wala pa masyadong customer na makakarinig at makakita kay James.
Sabay kaming lumingon at nakita ang isang pamilyar na babae.
"Ako na dito," sabi niya sa waiter. Umalis ito at iniwan kami kasama ng babae. "Clark! Long time no see."
Naalala ko na. Siya 'yung waitress dati noong una kaming kumain dito nang magkasama.
Pero iba na ang itsura niya. She's wearing a business suit at hindi na pulang-pula ang labi niya kagaya nang dati.
Halata sa mukha ni James ang pagtataka. "Hi?" naguguluhang sambit nito.
"Kamusta ka na? Umuwi ka na pala dito sa Pilipinas," sabi ng babaeng hindi ko rin matandaan ang pangalan. "Sobrang sikat mo na ngayon ah. Lalo kang gumwapo."
"Thanks," awkward na sagot ni James.
Bumaling sa akin ang babae. "Oh my! Kayo pa rin pala? Ang swerte mo naman, girl."
"Ah... Hindi na--"
Bago pa ako matapos magsalita sumabat na si James. "It's nice to be back here. How have you been...." tiningnan niya ang name tag sa dibdib ng babae. "... Kath?"
"Ito... Manager na ako dito. 'Di ba ang bongga? Ang dami nang nagbago since grumaduate kayo. Buti nga nakabalik kayo dito eh," kwento niya. "Namiss na namin kayong magbabarkada. Kamusta na nga pala sila?"
Natigilan si James. Alam ko na isa ito sa mga tanong na wala siyang masasagot kaya ako na lang.
"Okay naman sila," sabi ko. "They're doing well."
"That's good. Sorry ang daldal ko. Na-excite lang kasi ako," aniya. "Ano nga pala ang order niyo?"
"'Yun na lang madalas orderin ni Clark dati," sagot ko. "Ganun na rin 'yung akin."
"Ah. Okay. Don't worry. I still remember," sabi niya. "Sige. Pakihintay na lang ah."
"Okay. Thanks," ani ni James.
Parang may nawalang tensyon sa mukha ni James nang makalayo na si Kath.
"Okay ka lang?" tanong ko sa kanya.
He nodded, trying to hide the awkwardness on his face. "What do I always order here?"
"Pasta. Any kind. That's your favorite food before."
Tumangu-tango siya. He seemed lost and nervous.
"Okay ka lang ba talaga?" tanong ko sa kanya. "Gusto mo sa iba na lang tayo?"
"No. Let's just finish early so we can go," aniya.
Dumating na nga ang pagkain namin na na-enjoy naman niya. I couldn't help but smile inside seeing him back here. Pero halata pa rin sa mukha niya na hindi komportable kaya binilisan ko ang pagkain.
Nagpaalam kami kay Kath bago kami umalis. Ayaw na nyang pagbayaran ang kinain namin pero napilit din siya ni James.
Lumabas kami sa resto at pumasok uli sa kotse. Pero hindi pa rin niya pinapaandar ito. Humawak lang siya sa manibela at huminga ng malalim.
"James," marahan kong tawag.
"Hmm?"
"Everything's going to be alright," I said and gave him a smile.
He smiled back without asking or saying anything. At alam kong naiintindihan niya ang ibig kong sabihin.
Kita ko sa mata niya na may dinaramdam siya. Kita ko kanina na hirap siyang humarap sa mga taong kakilala niya noon. Mga taong ngayon ay hindi niya na natatandaan.
Ngayon ko lang na-realize how hard must this be for him. Lalo na siguro noong malaman niya ang relasyon namin dati. Sobrang gulo siguro ng isip niya. Pero daladala niya lang ito mag-isa.
Gusto ko siyang yakapin. Gusto kong sabihin sa kanya na hindi niya kailangang solohin lahat pero hindi ko alam kung paano.
All I could do was smile at him. 'Yung ngiting sana kahit papaano ay makapagpapagaan ng loob niya.
"Let's go, Sky?"
I promise to make it easier for him. I promise to make him feel na hindi niya ako dapat alalahanin. I want to be one less person na manggugulo sa isip niya.
"Whenever you're ready," I said with a cheerful smile.
***
thatwallflowerwrites © 2020
Thank you for reading. 💕 Thank u thank u. ☺️
God bless and stay safe.
-- jen 🌺❤️