Zawgyi
တစ္ ႏွစ္ သံုး ေလး...ေလးရက္။အလုပ္ကိစၥေတြ႐ႈပ္ေနၿပီး
နာရယ္နဲ႔မေတြ႔ျဖစ္တာေလးရက္႐ွိေနၿပီျဖစ္သည္။သိသိသာ
သာကိုရင္ဘတ္တစ္ေနရာကဟာေနခဲ့တာမို႔ သတိရေနတာပဲ။
ဖုန္းတစ္ခ်က္မဆက္သလို စာတစ္ေစာင္ေတာင္ကိုယ့္ဆီေရာက္မလာတာမို႔ သူ႔ကိုသတိရေနမွာလည္းမဟုတ္ေလာက္ေပ။
ႏွစ္ေယာက္ၾကားကပက္သက္မႈကိုအလုပ္ကိစၥလို႔ပဲသေဘာ
ထားၿပီး တကယ္ကိုဘာသိဘာသာေနေနသည္ပဲ။
ဒီအေတာအတြင္းသူမနဲ႔ေတြ႔ၿပီးမွပဲ အရင္လိုစိတ္ကစားခ်င္တဲ့
စိတ္ေလးေတာင္ေျခၿငိမ္သြားၿပီး သူမဆီမွာပဲစုန္းစုန္းနစ္ျမဳပ္
ေနခဲ့တာ။ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ေတာင္အံျသလြန္းလို႔။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔စိတ္ဝင္စားတယ္ဆိုတဲ့အေျခအေနကိုေက်ာ္လြန္လို႔ ေတြ႔လိုက္တဲ့အခ်ိန္တိုင္းမွာခံစားခ်က္ေတြသာတရိပ္ရိပ္
တိုးလို႔လာေနေတာ့တာ။
အမ်ားႀကီးသေဘာက်ေနမိၿပီထင္တယ္ကြာ...
.
.
.
"အာပါး...ႀကိဳက္တယ္လို႔ဖြင့္ေျပာၿပီး ထြက္ေျပးေနတာဘာ
ေၾကာင့္လို႔ထင္လဲ??"
သတင္းစာထိုင္ဖတ္ေနတဲ့အေဖ့ကို႐ုတ္တရက္လွမ္းေမးေတာ့
မ်က္မွန္ကိုျပန္ပင့္တင္လို႔ကိုယ့္ဘက္ကိုျပန္လွည့္ၾကည့္လို႔လာ
ေတာ့သည္။
"အာပါး သိလားလို႔!?"
"ဟင့္အင္း...ငါညည္းအေမကိုႀကိဳက္တယ္လို႔ဖြင့္ေျပာၿပီးတုန္းကလက္မခံမွာစိုးလို႔ေကာ္လိုပဲလိုက္ကပ္ေနခဲ့တာ"
"အပိုေတြ..."
"တကယ္ေျပာတာ...အခုညည္းကိုဘယ္သူကႀကိဳက္တယ္လို႔
ဖြင့္ေျပာၿပီးထြက္ေျပးသြားတာတုန္း ေသခ်ာေပါက္အေပါက္
ဆိုးတာကိုမခံႏိုင္လို႔ပဲျဖစ္မယ္"
"အာပါး....ဘယ္လိုလုပ္တစ္ေယာက္တည္း႐ွိတဲ့သမီးေလးကို
အဲ့လိုေျပာရက္ရတာလဲ!!"
"တစ္ေယာက္တည္း႐ွိလို႔ပဲေျပာေနရတာေလ...ဒီတစ္ေယာက္
တည္း႐ွိတဲ့သမီးရဲ႕ဆိုးတဲ့ဒဏ္ကိုအာပါးေလာက္ေကာင္းေကာင္းခံႏိုင္တဲ့သူထပ္ၿပီး႐ွိပါေတာ့ဦးမလား~"
"အာ...ပါး!!!"
-------------
ဘယ္လိုလုပ္အေဖကအစ သူကိုဆိုးတယ္လို႔ထင္ေနတာလည္းမသိပါ။တကယ္ေတာ့ သူကစကားေျပာဆိုးတာမဟုတ္ပဲ
သူ႔ကိုလာေျပာတဲ့စကားေတြကသာအေပါက္အလမ္းမတည့္လို႔ျပန္ေျပာမိတဲ့အခါ အေပါက္ဆိုးသလိုျဖစ္သြားတာကို။
တကယ္ပဲ ပါ့ခ္ဂ်ီမင္လည္းသူ႔ကိုအေပါက္ဆိုးတယ္ထင္ေနတာလား။လံုးဝကို သူ႔ရဲ႕ေတာ္ကီတစ္ေပါက္မွာေႂကြက်သြားမိ
ေတာ့မလို႔ကို အခုလိုေစာေစာစီးစီးသိလိုက္ရတာလည္းေကာင္းပါတယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ဘက္ကေတာ့အရင္ကစၿပီးသေဘာက်လို႔မျဖစ္ဘူး။သေဘာတူထားတာေတြ႐ွိေနေသးတာမို႔ ထြက္ေျပးလည္းရက္နည္းနည္းေလာက္ပါပဲ။ကတိဖ်က္လို႔ကေတာ့ေရေျမတဆံုးကိုလွန္ေလွာ႐ွာပစ္လိုက္မယ္။
"နာရယ္အာ~ ဒီမွာသူငယ္ခ်င္းေရာက္ေနတယ္!!"
"Nae..."
အလုပ္ပိတ္ထားတာကို ဘယ္သူကမ်ားအိမ္အထိေရာက္လာ
လဲမသိပါ။ဖုန္းဆက္ၿပီးအေၾကာင္းၾကားထားတာမ်ိဳးလည္းမ႐ွိ
တာကို။
ကိုယ္ေရာက္သြားေတာ့ အေပါက္ဝမွာအေဖကခါးေထာက္
ရပ္ေနၿပီး အျပင္ဘက္မွာေတာ့ အသီးျခင္းကိုကိုင္လို႔ရပ္ေနတဲ့
ပါ့ခ္ဂ်ီမင္။
တစ္ခါမွလညိးမိတ္မဆက္ေပးဖူးေသးသလို သူငယ္ခ်င္းဆက္
ဆံေရးမ်ိဳးလည္းမဟုတ္တာေၾကာင့္႐ုတ္တရက္ေရာက္လာေတာ့ ကိုယ့္မွာ႐ွင္းျပဖို႔မ်က္လံုးျပဴးမ်က္ဆံျပဴးရယ္။
"Wae??..႐ုတ္တရက္ႀကီးဘာလို႔လဲ??"
အာပါး႐ွိေနတာမို႔ ပါးစပ္လႈပ္ရံုေမးလိုက္ေတာ့ ဟိုဖက္ကစပ္
ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ျပန္ေျဖလာသည္က
"သ..တိ..ရ..လို႔"
"အဟမ္း...ဘာေတြလဲ"
"abeonim~ ေတြ႔ရတာဝမ္းသာပါတယ္ ဒါေလးလက္ခံေပးပါဦး"
"အိမ္ထဲအရင္ဝင္ပါဦး အေပါက္ဝႀကီးမွာ"
ယူလာတဲ့အသီးျခင္းကိုကမ္းေပးလာေတာ့ အာပါးကသူ႔ကို
စိုက္ၾကည့္ေနေသးသည္မို႔ ကိုယ့္မွာအိမ္ထဲဝင္ဖို႔ေခၚရေတာ့
သည္။
"သူငယ္ခ်င္းလား ငါလည္းတစ္ခါမွမျမင္ဖူးပါဘူး"
"အသိသူငယ္ခ်င္းပါ" "နာရယ့္ေကာင္ေလးပါ"
"Yrr!!"
ကိုယ့္အသံနဲ႔တစ္ၿပိဳင္တည္းထြက္လာတဲ့ ေကာင္ေလးပါဆို
တဲ့စကားေၾကာင့္ အေ႐ွ႕မွာအေဖ႐ွိေနတာကိုေမ့ၿပီးေဆာင့္
ေအာ္လိုက္မိေတာ့သည္။
"ဘာလို့အဲ့ေလာက္ေအာ္ေနတာလဲ ဆုန္းနာရယ္!!"
"အာပါ...အဲ့ဒါအဲ့လိုမဟုတ္ဘူး...႐ႈပ္ကုန္ၿပီ တကယ္ပါပဲ"
အျမင္ကတ္ကတ္နဲ႔မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီးၾကည့္ေပးလိုက္ေတာ့
သူမွားသြားလို႔လားဆိုတဲ့မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ျပန္ၾကည့္လို႔လာေတာ့
သည္။
"Aish...တကယ္ပါပဲ ေလ်ွာက္ေျပာေနတယ္!!"
"က်ေနာ္ သူ႔ကိုေခၚသြားခ်င္လို႔ပါ အဲ့ဒါ..."
အာပါးကိုခြင့္ေတာင္းသလိုေျပာေတာ့ အာပါးကလည္းကိုယ့္
ဘက္ကိုလွည့္လာၿပီးပုခံုးတြန္႔ျပလို႔လာေတာ့သည္။
"ခဏေလး...အဝတ္လဲၿပီးရင္ထြက္လာခဲ့မယ္"
~~~~~~~~
"အျပင္သြားမယ္ေျပာၿပီး ဘာလို႔႐ွင့္အိမ္ေခၚလာတာလဲ??"
"ပီဇာေကြၽးခ်င္လု႔ိ.."
"ဘာရယ္?"
အိမ္ေ႐ွ႕မွာကားစက္သတ္ၿပီးတာနဲ႔ အဆက္အစပ္မ႐ွိတဲ့စကားကိုေျပာၿပီးအရင္ဆင္းသြားတာေၾကာင့္ ကားထဲမွာေၾကာင္
ေတာင္ေတာင္နဲ႔က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။
ပီဇာေကြၽးခ်င္လို႔အိမ္အထိတကူးတကေခၚလာတယ္လို႔ေျပာ
သြားတာလား??
"ဒီမွာထိုင္ေန...စားဖို႔ယူလာခဲ့မယ္"
ဧည့္ခန္းထဲမွာထိုင္ေနဖို႔ေျပာၿပီး နာရယ့္ဆီမသြားခင္ႀကိဳဝယ္
ထားခဲ့တာေတြကို ေသခ်ာျပင္ဆင္လိုက္သည္။ဒီရက္ပိုင္းမွာ
မာမီကလည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ခရီးသြားတာမို႔ မ်က္ႏွာ
ေလးေတြျခ်င္လြန္းလို႔ေခၚခ်င္ရင္ေတာင္ ေခါင္းေပါက္ထြက္မတတ္စဥ္းစားရသည္။
ဒီေန႔လည္းအိမ္ကိုပါသြားေခၚဖို႔အထိျဖစ္လာတာမို႔ အကယ္၍
မ်ားလူႀကီး႐ွိေနရင္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ အသီးျခင္းေလးဝယ္သြားတာ
မွန္သြားသည္။
တစ္ဆက္တည္းေကာင္ေလးပါဆိုၿပီးအပိုင္ေျပာလိုက္တာမို႔ အက်ပ္႐ိုက္သြားတဲ့နာရယ့္ပံုစံတကယ့္ကိုခ်စ္စရာေကာင္းေန
သည္။တကယ့္ကိုဘယ္လိုေလးမွန္းမသိဘူး။
"စားထားႏွင့္လိုက္ ကိုယ္ေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္ မနက္ကဒီအတိုင္းထြက္လာတာ..."
ေရမခ်ိဳးရေသးတဲ့အေၾကာင္းေျပာေတာ့ ခ်က္ခ်င္းႏွာေခါင္းကို
ပိတ္လို႔အနားကျမန္ျမန္ထြက္သြားဖို႔လက္တခါခါႏွင့္လုပ္ေနေသးသည္။တစ္လမ္းလံုး ကားေပၚမွာေတာ့ဘာအသံမွမထြက္
ပဲလိုက္လာၿပီးေတာ့။
"ပ်င္းရင္း TVဖြင့္ၾကည့္ေနလိုက္...ေနာ္?"
"....."
"ၾကားလားလို႔??"
"ၾကားတယ္လို႔!!!"
.
.
.
သဘက္တစ္ထည္နဲ႔ျပန္ဆင္းလာေတာ့ဆိုဖာခံုကိုေက်ာမွီၿပီး
မုန့္စားလိုက္ အေအးေသာက္လိုက္ အေ႐ွ႕ကTVကိုလည္း
ၾကည့္ေနသည္။သူ႔ကိုနည္းနည္းေလးေတာ့ ေစာင့္မယ္ထင္ခဲ့တာ။ဗိုက္ဆာေနလို႔ျဖစ္မွာပါေလ။
"ေခါင္းေလးသုတ္ေပးပါဦး...လက္ေညာင္းလာလို႔"
မေျပာမဆိုနဲ႔ေပါင္ေပၚေခါင္းတင္ကာဆိုဖာေပၚဝင္လွဲလိုက္ေတာ့ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးျဖစ္သြားတာကိုသတိထားမိလိုက္သည္။
"ကိုယ့္..ဘာသာသုတ္..သုတ္ေလ"
"လုပ္ပါ...လက္နာလာလို႔ပါဆို"
တစ္ခါတည္းdryerမႈတ္ၿပီးဆင္းလာလို႔ရရဲ႕သားနဲ႔ကို အသုတ္ေပးခံခ်င္လို႔တဘက္ဆြဲၿပီးဆင္းလာတာျဖစ္သည္။ေနာက္
ေတာ့ ေခါင္းကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းခပ္ဖြဖြသုတ္ေပးလာသည္။
"ေခါင္းႀကီးငံု႔ထားေတာ့ေသခ်ာသုတ္လို႔ဘယ္ရမလဲ လူကို
ၾကည့္ဦးမွေပါ့"
"က်စ္...အလုပ္ကို႐ႈပ္တယ္"
"အ..ျဖည္းျဖည္း ဆံပင္ေတြကိုဆြဲေဆာင့္ေနတာလား!!"
"အား!! ၾကမ္းတမ္းလိုက္တာ လူသတ္ေနသလိုပဲ"
"ေစတနာပါပါေလးလုပ္ေပးပါလား!!"
အေ႐ွ႕ကိုစူစူထြက္လာတဲ့ႏႈတ္ခမ္းကိုသေဘာက်လြန္းလို႔ကို
စိတ္မဆိုးဆိုးေအာင္လုပ္ေနတာ။အဲ႔လိုဆိုေတာ႔သူ႔ကိုမ်က္ေစာင္းတခဲခဲနဲ႔ၾကည့္ေနျပန္ေသးတာ။
"ရၿပီ...ၿပီးရင္သူ႔ဘာသူေျခာက္သြားလိမ့္မယ္"
"ေက်းဇူး...."
"ေက်းဇူးတင္ရင္ ျမန္ျမန္ဖယ္ေပးေတာ့ေလးေနၿပီ"
"ခဏေလာက္ထပ္ေနလို႔မရေတာ့ဘူးလား hmm? "
"မရဘူး"
"ခဏပဲေလကြာ..."
"မရပါဘူးဆို--အြန္း"
ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရတဲ့အဆံုး ေငါက္ခနဲထကာ မ်က္စိေ႐ွ႕မွာျမင္ေနရတဲ့ႏႈတ္ခမ္းကိုနမ္းရိႉက္လိုက္ေတာ့သည္။႐ုတ္တရက္မို႔
မ႐ုန္းပဲေနတာကိုအခြင့္ေကာင္းယူကာ ခါးကေနသိမ္းဖက္လို႔
ပိုတိုးလို႔နမ္းမိေတာ့သည္။
သူဖယ္လိုက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုလက္နဲ႔အုပ္လို႔မ်က္ခံုးေတြ
တြန္႔ခ်ိဳးကာသူ႔ကိုျပန္ၾကည့္ေနျပန္သည္။
"မေျပာမဆိုနဲ႔ဘာလို႔နမ္းတာလဲ!!!"
"ေဟာ...ေျပာၿပီးနမ္းရင္ရတယ္ေပါ့"
"အဲ့လိုမဟုတ္..ႁပြတ္စ္"
ႏႈတ္ခမ္းအုပ္ထားတဲ့လက္ကိုလွစ္ခနဲျပန္ဖယ္ၿပီး အသံျမည္ေအာင္တစ္ခ်က္ထပ္နမ္းလိုက္ေတာ့ အသံစူးစူးနဲ႔ထေအာ္ေတာ့
သည္။
"အခုထိမယံုေသးဘူးလား ကိုယ္တကယ္သေဘာက်တာကို"
"မယံုဘူးလို႔!!"
Tbc
Unicode
တစ် နှစ် သုံး လေး...လေးရက်။အလုပ်ကိစ္စတွေရှုပ်နေပြီး
နာရယ်နဲ့မတွေ့ဖြစ်တာလေးရက်ရှိနေပြီဖြစ်သည်။သိသိသာ
သာကိုရင်ဘတ်တစ်နေရာကဟာနေခဲ့တာမို့ သတိရေနတာပဲ။
ဖုန်းတစ်ချက်မဆက်သလို စာတစ်စောင်တောင်ကိုယ့်ဆီရောက်မလာတာမို့ သူ့ကိုသတိရနေမှာလည်းမဟုတ်လောက်ပေ။နှစ်ယောက်ကြားကပက်သက်မှုကိုအလုပ်ကိစ္စလို့ပဲသဘောထားပြီး တကယ်ကိုဘာသိဘာသာနေနေသည်ပဲ။
ဒီအတောအတွင်းသူမနဲ့တွေ့ပြီးမှပဲ အရင်လိုစိတ်ကစားချင်တဲ့စိတ်လေးတောင်ခြေငြိမ်သွားပြီး သူမဆီမှာပဲစုန်းစုန်းနစ်မြုပ်နေခဲ့တာ။ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်တောင်အံသြလွန်းလို့။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့စိတ်ဝင်စားတယ်ဆိုတဲ့အခြေအနေကိုကျော်လွန်လို့ တွေ့လိုက်တဲ့အချိန်တိုင်းမှာခံစားချက်တွေသာတရိပ်ရိပ်တိုးလို့လာနေတော့တာ။
အများကြီးသဘောကျနေမိပြီထင်တယ်ကွာ...
.
.
.
"အာပါး...ကြိုက်တယ်လို့ဖွင့်ပြောပြီး ထွက်ပြေးနေတာဘာ
ကြောင့်လို့ထင်လဲ??"
သတင်းစာထိုင်ဖတ်နေတဲ့အဖေ့ကိုရုတ်တရက်လှမ်းမေးတော့မျက်မှန်ကိုပြန်ပင့်တင်လို့ကိုယ့်ဘက်ကိုပြန်လှည့်ကြည့်လို့လာတော့သည်။
"အာပါး သိလားလို့!?"
"ဟင့်အင်း...ငါညည်းအမေကိုကြိုက်တယ်လို့ဖွင့်ပြောပြီးတုန်းကလက်မခံမှာစိုးလို့ကော်လိုပဲလိုက်ကပ်နေခဲ့တာ"
"အပိုတွေ..."
"တကယ်ပြောတာ...အခုညည်းကိုဘယ်သူကကြိုက်တယ်လို့
ဖွင့်ပြောပြီးထွက်ပြေးသွားတာတုန်း သေချာပေါက်အပေါက်
ဆိုးတာကိုမခံနိုင်လို့ပဲဖြစ်မယ်"
"အာပါး....ဘယ်လိုလုပ်တစ်ယောက်တည်းရှိတဲ့သမီးလေးကိုအဲ့လိုပြောရက်ရတာလဲ!!"
"တစ်ယောက်တည်းရှိလို့ပဲပြောနေရတာလေ...ဒီတစ်ယောက်တည်းရှိတဲ့သမီးရဲ့ဆိုးတဲ့ဒဏ်ကိုအာပါးလောက်ကောင်းကောင်းခံနိုင်တဲ့သူထပ်ပြီးရှိပါတော့ဦးမလား~"
"အာ...ပါး!!!"
-------------
ဘယ်လိုလုပ်အဖေကအစ သူကိုဆိုးတယ်လို့ထင်နေတာလည်းမသိပါ။တကယ်တော့ သူကစကားပြောဆိုးတာမဟုတ်ပဲသူ့ကိုလာပြောတဲ့စကားတွေကသာအပေါက်အလမ်းမတည့်လို့ပြန်ပြောမိတဲ့အခါ အပေါက်ဆိုးသလိုဖြစ်သွားတာကို။
တကယ်ပဲ ပါ့ခ်ဂျီမင်လည်းသူ့ကိုအပေါက်ဆိုးတယ်ထင်နေတာလား။လုံးဝကို သူ့ရဲ့တော်ကီတစ်ပေါက်မှာကြွေကျသွားမိ
တော့မလို့ကို အခုလိုစောစောစီးစီးသိလိုက်ရတာလည်းကောင်းပါတယ်။
ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကိုယ့်ဘက်ကတော့အရင်ကစပြီးသဘောကျလို့မဖြစ်ဘူး။သဘောတူထားတာတွေရှိနေသေးတာမို့ ထွက်ပြေးလည်းရက်နည်းနည်းလောက်ပါပဲ။ကတိဖျက်လို့ကတော့ရေမြေတဆုံးကိုလှန်လှောရှာပစ်လိုက်မယ်။
"နာရယ်အာ~ ဒီမှာသူငယ်ချင်းရောက်နေတယ်!!"
"Nae..."
အလုပ္ပိတ္ထားတာကို ဘယ်သူကများအိမ်အထိရောက်လာ
လဲမသိပါ။ဖုန်းဆက်ပြီးအကြောင်းကြားထားတာမျိုးလည်းမရှိ
တာကို။
ကိုယ်ရောက်သွားတော့ အပေါက်ဝမှာအဖေကခါးထောက်
ရပ်နေပြီး အပြင်ဘက်မှာတော့ အသီးခြင်းကိုကိုင်လို့ရပ်နေတဲ့ပါ့ခ်ဂျီမင်။
တစ်ခါမှလညိးမိတ်မဆက်ပေးဖူးသေးသလို သူငယ်ချင်းဆက်ဆံရေးမျိုးလည်းမဟုတ်တာကြောင့်ရုတ်တရက်ရောက်လာတော့ ကိုယ့်မှာရှင်းပြဖို့မျက်လုံးပြူးမျက်ဆံပြူးရယ်။
"Wae??..ရုတ်တရက်ကြီးဘာလို့လဲ??"
အာပါးရှိနေတာမို့ ပါးစပ်လှုပ်ရုံမေးလိုက်တော့ ဟိုဖက်ကစပ်ဖြီးဖြီးနဲ့ပြန်ဖြေလာသည်က
"သ..တိ..ရ..လို့"
"အဟမ်း...ဘာတွေလဲ"
"abeonim~ တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ် ဒါလေးလက်ခံပေးပါဦး"
"အိမ်ထဲအရင်ဝင်ပါဦး အပေါက်ဝကြီးမှာ"
ယူလာတဲ့အသီးခြင်းကိုကမ်းပေးလာတော့ အာပါးကသူ့ကို
စိုက်ကြည့်နေသေးသည်မို့ ကိုယ့်မှာအိမ်ထဲဝင်ဖို့ခေါ်ရတော့
သည်။
"သူငယ်ချင်းလား ငါလည်းတစ်ခါမှမမြင်ဖူးပါဘူး"
"အသိသူငယ်ချင်းပါ" "နာရယ့်ကောင်လေးပါ"
"Yrr!!"
ကိုယ့်အသံနဲ့တစ်ပြိုင်တည်းထွက်လာတဲ့ ကောင်လေးပါဆို
တဲ့စကားကြောင့် အရှေ့မှာအဖေရှိနေတာကိုမေ့ပြီးဆောင့်
အော်လိုက်မိတော့သည်။
"ဘာလို့အဲ့လောက်အော်နေတာလဲ ဆုန်းနာရယ်!!"
"အာပါ...အဲ့ဒါအဲ့လိုမဟုတ္ဘူး...ရှုပ်ကုန်ပြီ တကယ်ပါပဲ"
အမြင်ကတ်ကတ်နဲ့မျက်စောင်းထိုးပြီးကြည့်ပေးလိုက်တော့
သူမှားသွားလို့လားဆိုတဲ့မျက်နှာပေးနဲ့ပြန်ကြည့်လို့လာတော့သည်။
"Aish...တကယ်ပါပဲ လျှောက်ပြောနေတယ်!!"
"ကျနော် သူ့ကိုခေါ်သွားချင်လို့ပါ အဲ့ဒါ..."
အာပါးကိုခွင့်တောင်းသလိုပြောတော့ အာပါးကလည်းကိုယ့်
ဘက်ကိုလှည့်လာပြီးပုခုံးတွန့်ပြလို့လာတော့သည်။
"ခဏေလး...အဝတ်လဲပြီးရင်ထွက်လာခဲ့မယ်"
~~~~~~~~
"အပြင်သွားမယ်ပြောပြီး ဘာလို့ရှင့်အိမ်ခေါ်လာတာလဲ??"
"ပီဇာကျွေးချင်လု့ိ.."
"ဘာရယ်?"
အိမ်ရှေ့မှာကားစက်သတ်ပြီးတာနဲ့ အဆက်အစပ်မရှိတဲ့စကားကိုပြောပြီးအရင်ဆင်းသွားတာကြောင့် ကားထဲမှာကြောင်တောင်တောင်နဲ့ကျန်ခဲ့တော့သည်။
ပီဇာကျွေးချင်လို့အိမ်အထိတကူးတကခေါ်လာတယ်လို့ပြော
သြားတာလား??
"ဒီမှာထိုင်နေ...စားဖို့ယူလာခဲ့မယ်"
ဧည့်ခန်းထဲမှာထိုင်နေဖို့ပြောပြီး နာရယ့်ဆီမသွားခင်ကြိုဝယ်
ထားခဲ့တာတွေကို သေချာပြင်ဆင်လိုက်သည်။ဒီရက်ပိုင်းမှာ
မာမီကလည်း သူ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ခရီးသွားတာမို့ မျက်နှာ
လေးတွေခြျင်လွန်းလို့ခေါ်ချင်ရင်တောင် ခေါင်းပေါက်ထွက်မတတ်စဉ်းစားရသည်။
ဒီနေ့လည်းအိမ်ကိုပါသွားခေါ်ဖို့အထိဖြစ်လာတာမို့ အကယ်၍
များလူကြီးရှိနေရင်ဆိုတဲ့စိတ်နဲ့ အသီးခြင်းလေးဝယ်သွားတာ
မှန်သွားသည်။
တစ်ဆက်တည်းကောင်လေးပါဆိုပြီးအပိုင်ပြောလိုက်တာမို့ အကျပ်ရိုက်သွားတဲ့နာရယ့်ပုံစံတကယ့်ကိုချစ်စရာကောင်းနေ
သည်။တကယ့်ကိုဘယ်လိုလေးမှန်းမသိဘူး။
"စားထားနှင့်လိုက် ကိုယ်ရေချိုးလိုက်ဦးမယ် မနက်ကဒီအတိုင်းထွက်လာတာ..."
ရေမချိုးရသေးတဲ့အကြောင်းပြောတော့ ချက်ချင်းနှာခေါင်းကို
ပိတ်လို့အနားကမြန်မြန်ထွက်သွားဖို့လက်တခါခါနှင့်လုပ်နေသေးသည်။တစ်လမ်းလုံး ကားပေါ်မှာတော့ဘာအသံမှမထွက်ပဲလိုက်လာပြီးတော့။
"ပျင်းရင်း TVဖွင့်ကြည့်နေလိုက်...နော်?"
"....."
"ကြားလားလို့??"
"ကြားတယ်လို့!!!"
.
.
.
သဘက်တစ်ထည်နဲ့ပြန်ဆင်းလာတော့ဆိုဖာခုံကိုကျောမှီပြီး
မုန့်စားလိုက် အအေးသောက်လိုက် အရှေ့ကTVကိုလည်း
ကြည့်နေသည်။သူ့ကိုနည်းနည်းလေးတော့ စောင့်မယ်ထင်ခဲ့တာ။ဗိုက်ဆာနေလို့ဖြစ်မှာပါလေ။
"ခေါင်းလေးသုတ်ပေးပါဦး...လက်ညောင်းလာလို့"
မပြောမဆိုနဲ့ပေါင်ပေါ်ခေါင်းတင်ကာဆိုဖာပေါ်ဝင်လှဲလိုက်တော့ တောင့်တောင့်ကြီးဖြစ်သွားတာကိုသတိထားမိလိုက်သည်။
"ကိုယ့်..ဘာသာသုတ်..သုတ်လေ"
"လုပ်ပါ...လက်နာလာလို့ပါဆို"
တစ်ခါတည်းdryerမှုတ်ပြီးဆင်းလာလို့ရရဲ့သားနဲ့ကို အသုတ်ပေးခံချင်လို့တဘက်ဆွဲပြီးဆင်းလာတာဖြစ်သည်။နောက်တော့ ခေါင်းကိုဖြည်းဖြည်းချင်းခပ်ဖွဖွသုတ်ပေးလာသည်။
"ခေါင်းကြီးငုံ့ထားတော့သေချာသုတ်လို့ဘယ်ရမလဲ လူကို
ကြည့်ဦးမှပေါ့"
"ကျစ်...အလုပ်ကိုရှုပ်တယ်"
"အ..ဖြည်းဖြည်း ဆံပင်တွေကိုဆွဲဆောင့်နေတာလား!!"
"အား!! ကြမ်းတမ်းလိုက်တာ လူသတ်နေသလိုပဲ"
"စေတနာပါပါလေးလုပ်ပေးပါလား!!"
အရှေ့ကိုစူစူထွက်လာတဲ့နှုတ်ခမ်းကိုသဘောကျလွန်းလို့ကိုစိတ်မဆိုးဆိုးအောင်လုပ်နေတာ။အဲ့လိုဆိုတော့သူ့ကိုမျက်စောင်းတခဲခဲနဲ့ကြည့်နေပြန်သေးတာ။
"ရပြီ...ပြီးရင်သူ့ဘာသူခြောက်သွားလိမ့်မယ်"
"ကျေးဇူး...."
"ကျေးဇူးတင်ရင် မြန်မြန်ဖယ်ပေးတော့လေးနေပြီ"
"ခဏလောက်ထပ်နေလို့မရတော့ဘူးလား hmm? "
"မရဘူး"
"ခဏပဲလေကွာ..."
"မရပါဘူးဆို--အွန်း"
ထိန်းချုပ်လို့မရတဲ့အဆုံး ငေါက်ခနဲထကာ မျက်စိရှေ့မှာမြင်နေရတဲ့နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းရှိူက်လိုက်တော့သည်။ရုတ်တရက်မို့မရုန်းပဲနေတာကိုအခွင့်ကောင်းယူကာ ခါးကနေသိမ်းဖက်လို့ပိုတိုးလို့နမ်းမိတော့သည်။
သူဖယ်လိုက်တော့ နှုတ်ခမ်းတွေကိုလက်နဲ့အုပ်လို့မျက်ခုံးတွေတွန့်ချိုးကာသူ့ကိုပြန်ကြည့်နေပြန်သည်။
"မပြောမဆိုနဲ့ဘာလို့နမ်းတာလဲ!!!"
"ဟော...ပြောပြီးနမ်းရင်ရတယ်ပေါ့"
"အဲ့လိုမဟုတ်..ပြွတ်စ်"
နှုတ်ခမ်းအုပ်ထားတဲ့လက်ကိုလှစ်ခနဲပြန်ဖယ်ပြီး အသံမြည်အောင်တစ်ချက်ထပ်နမ်းလိုက်တော့ အသံစူးစူးနဲ့ထအော်တော့သည်။
"အခုထိမယုံသေးဘူးလား ကိုယ္တကယ္သေဘာက်တာကို"
"မယုံဘူးလို့!!"
Tbc