Unicode
တိတ်ဆိတ်ခြင်းတို့မှာ အခန်းထဲ၌သာမာန်ထက်
ပိုကဲနေသည်။ပြတင်းပေါက်ဆီမှမြင်နေရသော
လမှာ သည်ကနေ့မှပို၍ထွန်းလင်းနေပါသလား။
တိမ်သားတို့ ကင်းစင်နေပါသလား။
တိုးဝှေ့တိုက်ခတ်လာသည့် လေထုတို့က
ယခုအချိန်မှမူ ပို၍အေးစိမ့်နေပြန်၏။
တငြိမ့်ငြိမ့်ခုန်လှုပ်နေသော နှလုံးသားသည်ကား အခုန်မြန်နေချေသည်။တလှပ်လှပ်နှင့်စိတ်အစုံ
တို့က လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်လာသည်။
တစ်ပြိုင်နက် ရေးချိုးခန်းဆီမှကြားနေရသော
ရေသံတို့က ရပ်တန့်သွားချေပြီ။ထို့နောက်
တံခါးဖွင့်သံကိုကြားရသည်ကြောင့် မောင်ထွက်
လာပြီဆိုသည့်အသိစိတ်တို့ဖြင့် လူမှာမည်သို့၊
မည်ပုံ နေရမည်မှန်းလည်းမသိတော့ပါ။
"ကိုကို..မောင်ရေချိုးပြီးပြီ"
တိတ်ဆိတ်ခြင်းကို မောင်ကိုယ်တိုင်ပယ်ဖျက်
လာသည်။နောက်ကျောဆီမှလည်း အေးခနဲ
ပင်ခံစားမိသည်။ခါးကိုယှက်ကာ ဖက်လာသည့်
မောင့်လက်တို့က ရေးချိုးထားတာမို့ အေးစက်
စက်ဖြစ်နေသည်။ရေစက်တွေမခြောက်သေး
သည့် မောင့်ရင်အုပ်နှင့် ကျောပြင်ကထိတွေ့
တော့ လူမှာအယောင်ယောင်၊အမှားမှား
တံတွေးလည်းမျိုချမိလိုက်ပြန်သည်။ရေချိုး
ဆပ်ပြာအနံ့သင်းသင်းတို့က မွှေးပျံ့လာသည်။
ထို့နောက် လည်တိုင်မှာ အေးခနဲဖြစ်လာပြန်
သည်။လန့်ကာ တုန်တက် သွားမိတော့ မောင့်
ဆီမှရယ်သံဖျဖျတို့က ဝေ့ဝဲထွက်ပေါ်လာသည်။
"ကိုကို စိတ်လှုပ်ရှားနေတာလား။
မောင့်ကိုကြည့်ဦး"
မောင်က ခန္ဓာကိုယ်ကိုလှည့်ကာ မျက်နှာချင်း
ဆိုင်စေသည်။အပေါ်ပိုင်းမြင်နေရသည့်
ကျစ်လျစ်လှသော မောင့်ခန္ဓာကိုယ်ကြောင့် မျက်လုံးတို့အား လွှဲလိုက်ကာဖြေမိပြန်သည်က"အင်း"ဟုသာပင်။
"ဒီညဘာညလဲ"
နားအနားသို့ကပ်ကာ မောင်ကညို့ငင်မှုတို့
စတင်လာသည်။ရုတ်တရက် ပွေ့ချီလာသည်
ကြောင့် မောင့်လည်တိုင်အား ဖက်တွယ်ထားမိ
လိုက်သည်။အိပ်ရာပေါ်သို့ ချပေးရင်းမောင်က
ရင်ခွင်ထဲသို့တိုးဝင်လာသည်မှာ ကလေးလေး
တစ်ယောက်နှင့်ပင်တူသည်။လက်တစ်ဖက်မှ
ခါးဆီသို့ဖက်ကာ၊ကျန်တစ်ဖက်မှရင်ဘတ်သို့
ဖိကပ်ထားသည်။
"မောင့်ကိုချစ်လား"
"အင်း..ချစ်တယ်"
"မောင်လေ ချိုချဉ်တွေဝယ်ထားတယ်သိလား။အရသာအစုံပဲ။ဟိုအံဆွဲထဲကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်"
"ညဘက်ကြီး သကြားလုံးစားမလို့လား"
"စားသင့်ရင်စားရမှာပေါ့ ဖွင့်ပြီးတစ်ခုယူလိုက်"
မောင့်မျက်နှာဟာ စနောက်နေခြင်းမျိုးမဟုတ်
တော့ အံဆွဲသို့ဖွင့်၍ မောင်ပြောသည့်ထို
သကြားလုံးကို ယူမည်အပြု၊တွေ့လိုက်ရသည်က အခြားသောအရာပါပင်။
"မောင်! မင်း..မင်း.."
ရှက်လွန်းကာ စကားတို့ဆက်မပြောနိုင်တော့ပါ
ချေ။မောင်ကရယ်သည်။မျက်နှာသည်လည်း
ပြောင်စပ်စပ်နှင့်မို့ ရိုက်သတ်ချင်စရာပင်။
သူပြောသလိုအရသာတော့အစုံပေမဲ့လို့
သကြားလုံးချိုချဉ်တွေတော့မဟုတ်ပါ။
"ကိုကို ရှက်မနေပါနဲ့တော့။ခဏနေရင်လည်း
မရှက်ရမဲ့အတူတူ မရှက်နဲ့တော့လေ"
အင်္ကျီအောက်ဘက်မှ လက်လျှိုသွင်းလာသည့်
မောင့်လက်တွေက ကိုကို့ရင်ဘတ်ပေါ်၌ပြေးလွှား
နေရာယူနေပြီဖြစ်သည်။
"မောင် မင်း..မင်းနော်။မင်းလက်ကြီးက
အေးစက်နေတာပဲ။ငါမနေတတ်ဘူး"
အထိမခံနိုင်သည့်ပွင့်ချပ်တို့ကို ဖိချေတော့
လူမှာ လေပေါ်ရောက်သွားသလိုမျိုးပါပင်။
မောင့်အထိအတွေ့တိုင်းက လူကိုတစ်စတစ်စ
ယစ်မူးငြိတွယ်လာစေသည်။
"အာ့! အဲ့လိုမလုပ်နဲ့ သော်..သော်ယံမောင်
မင်း..မင်းနော်"
"မောင့်ကိုနမ်းပါဦး အလှလေးရဲ့"
မောင့်အကြည့်စူးစူးတို့က ညှို့ငင်အားတို့
ကောင်းမွန်သည်။စကားပြောနေသော်ငြား
လည်း ကိုကို့ရင်ဘတ်ပေါ်မှ မောင့်လက်တို့က
ရပ်တန့်မသွားပါ။
"ဟင့်အင်းမနမ်းဘူး..မင်းနမ်း။ငါက မင်းယောကျာ်း။ငါပဲဦးဆောင်မှာ အာ့! ခွေးကောင်
အဲ့လိုဖိချေမနေနဲ့ကွ"
"ဟုတ်တာပေါ့ မောင်ကကိုကို့ယောကျာ်းလေ။
ဒီလိုပဲကိုကိုက မောင့်ယောကျာ်း။ဒါကြောင့်
တစ်လှည့်ဆီ အင်း..မောင်အရင်ဦးဆောင်မှာ၊
ပြီးမှကိုကိုဦးဆောင်..ဟုတ်ပြီလား"
"မင်း ကတိတည်နော်။ငါမင်းအတွက်အကိုက်ခဲ
ပျောက်ဆေးရော၊တခြားဆေးရောအဆင်သင့်
ဆောင်ထားတယ်"
"အင်းပါ ကိုကိုရာ။ကိုကိုဂျင်းမစားဖူးဘူး
မလား။စားဖူးတယ်ရှိအောင် စားရမယ်နော်"
"အခုအခြေအနေနဲ့ဂျင်းနဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲဟ"
"ဒါတော့.."
မောင့်စကားတို့မဆုံးခင်မှာပင် နှုတ်ခမ်းသား
တို့အား နမ်းရှိုက်လာသည်က ကိုကိုပင်ဖြစ်မည်။
စနမ်းသူကကိုကိုဖြစ်သော်ငြား ခရီးလမ်းကို
ဦးဆောင်ခေါ်သွားသူက မောင်သာဖြစ်သည်။
အနမ်းတို့ကနူးညံ့ခြင်းဆီမှ ကြမ်းရှရှအနမ်းတို့
ဆီသို့ကူးပြောင်းလာသည်။သို့သော် နူးညံ့ခြင်း
တို့က ပါဝင်နေဆဲပါပင်။ကိုကို့အင်္ကျီကြယ်သီး
တို့ကို အကြမ်းပတမ်းဆွဲချွတ်ရင်း နောက်ဆုံး
အင်္ကျီဟာ ကုတင်အောက်သို့လွှင့်ပစ်ခြင်းလည်း
ခံရသည်။
"ကိုကို့ကိုချစ်တယ်"
ပြောပြီးသည်နှင့်လည်တိုင်ဆီသို့ဦးတည်နမ်း
လာသည်။အမှတ်အသားတို့ပေးရင်း ကြည့်မိ
တော့ တစ်မျိုးတစ်ဖုံလေးလည်းလှနေသည်။
တဖြည်းဖြည်း အောင်ပိုင်းသို့လျှောဆင်းသွား
သည့်မောင်က အထိမခံနိုင်သည့်နေရာသို့ရောက်
သည်နှင့် တစ်ချက်မော့ကြည့်ကာ ပြုံးပြ၍ခရီး
ကိုဆက်ပြန်သည်။
"ဟင်း မောင် ငါ..ငါမနေတတ်ဘူး။
နေရတာတစ်မျိုးကြီးပဲ"
"မကြိုက်ဘူးလား"
"ဟင့်အင်း ကြိုက်တယ်"
မျက်လုံးတို့မှိတ်ချကာ ခါးကော့တက်လျက်
ညည်းညူမိတော့သည်က မထိန်းနိုင်ပါ။
မောင့်အထိအတွေ့တို့က အေးစက်စက်ဖြစ်နေ
သည်လားမသဲကွဲ။မောင့်ပခုံးသားတို့ကို
ဆုပ်ကိုင်ကာ အံကြိတ်ထားမိတော့ ဟန့်တား
သံ မောင့်စကားတို့ကရုတ်ခြည်းဆိုသလိုထွက်
လာသည်။
"အံကြိတ်မထားနဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေပေါက်သွား
လိမ့် မယ်"
မောင့်ကိုပြန်မဖြေနိုင်ပါ။ဗိုက်ကိုပွတ်သပ်နေ
သည့် မောင့်လက်တို့က ခါးအောက်ပိုင်းဆီသို့
ဦးတည်၏။ဘေးတစောင်းအနေအထားဖြင့်
နေစေပြီး မောင့်လက်တို့က အနောက်ဘက်ဆီ
သို့ရွေ့လျားနေသည်။တဖြည်းဖြည်းလျှောချ
သွားသည့် ဘောင်းဘီမှာနောက်ဆုံးတော့
အင်္ကျီနည်းတူပင်။မီးရောင်အောက်မှာမောင်က
ယစ်မူးစွာကြည့်နေသည်။လည်တိုင်မှ မောင်
ပေးထားသည့်အမှတ်အသားတို့က ဖြူဆွတ်
ဆွတ်အသားအရည်နှင့်တင့်တယ်စွာလှသည်။
"အဲ့လို ကြည့်မနေနဲ့လေ။မင်းရော၊ငါရော
အတူတူပဲကို"
"မောင့်ကို ခွင့်ပြုမယ်မလား"
"မင်းကိုခွင့်မပြုမှတော့ စလာထဲကပိတ်ထိုး
လိုက်ပြီပေါ့ကွ"
"မောင်တို့ ဒီတိုင်းပဲအဝတ်စားတွေပြန်ဝတ်ပြီး
အိပ်ကြမလား"
"ဟမ်"
ဒီတစ်ခါတော့ မောင်စနေခြင်းလည်းမဟုတ်ပါ။
"ကိုကို နာမှာ။မောင် မလုပ်ရက်ဘူး"
"ဟင့်အင်း နာလည်းခဏလောက်ပဲနေမှာပါ။
မောင်က အစပျိုးပြီး၊အဆုံးမသတ်ပေးဘဲ
ထားတော့ ငါဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ"
မောင့်နှုတ်ခမ်းကို နမ်းကာပြန်ပြီးအစပြုစေခဲ့
သည်။ဒီညခရီးလမ်းသည်ကား သော်ယံမောင်ရဲ့
ဦးဆောင်မှုသာပင် ဖြစ်ချေမည်။အသံတို့က
တစ်စတစ်စ ပျံ့နှံ့ကျယ်လောင်လာသည်။
ညခင်းလေပြေတို့ တိုးဝှေ့လာကြပြန်သည့်အခါ
ပြတင်းပေါက်မှ လိုက်ကာအဖြူတို့မှာကား
တလွင့်လွင့်။
"မောင် ငါနာ..နာလို့"
"မောင့်ကိုကိုက်ထားလိုက်"
စကားသံတို့က တစ်စတစ်စ ထွက်ပေါ်လာပြီး သာယာမှုအသံတို့က တဖန်ထွက်ပေါ်လာလေ
သည်။နှစ်ဦးသား ဖက်တွယ်ထားလျက်
နှုတ်ခမ်းနှစ်စုံဟာလည်း နမ်းရှိုက်လျက်ပင်။
နာကျင်မှုတို့က မောင့်အနမ်းတွေကြောင့်
ပျောက်ကွယ်လုနီးပါပင်။
အပျိုကြီးမနော်၏ခြံထဲမှ ပိတောက်ပင်မှာ
လေတိုက်သည့်အခါ ပိတောက်အနံ့တို့က
ပြတင်းပေါက်ဆီမှတစ်ဆင့် ပျံ့နှံ့ဝင်ရောက်လာ
သည်။ယစ်မူးပြီးရင်း၊ယစ်မူးကြကာ မေတ္တာတို့
အသက်ဝင်ရောယှက်နေသည်။
"ချစ်တယ်ဆိုတာထက်ပိုပါတယ်"
တစ်ချိုးတည်းအိပ်မောကျသွားသည့် ကိုကိုက
လှုပ်လည်း မလှုပ်နိုင်ရှာတော့ပါ။ချွေးစတို့ကို
တယုတယသုတ်ပေးမိရင်း အသံကျယ်ကျယ်
မထွက်အောင်လည်း ရယ်မိပြန်ချေသည်။
ပြီးလျှင် သူတစ်လှည့်ဦးဆောင်မယ်လို့ပြောခဲ့တဲ့
သူက အခုများလှုပ်တောင်မလှုပ်နိုင်တော့ပါ။
ကိစ္စအဝဝတို့ သန့်စင်ပေးပြီးနောက် စီးကရက်
တစ်လိပ်လောက် သောက်ပစ်လိုက်သည်။
အလှလေးကတော့ စောင်ပုံထဲနစ်ကာအိပ်မက်
ပင်မက်နေမည်လားတော့မပြောတတ်။
အိပ်ရမည်ဆိုသောအသိနှင့် စီးကရက်မီးကို
ပြာခွက်ထဲဖိချေကာသတ်ရင်း ကိုကို့ဘေး၌
ဝင်လှဲဖြစ်သည်။
လေပြည်ညင်းတို့တိုက်ခတ်ချိန်တိုင်း လိုက်ကာ
အဖြူစတို့မှာ လူးလွန့်ပျံ့လွင့်နေသည်။
ပိတောက်ပန်းအနံ့တို့က တစ်ချက်တစ်ချက်
တိုးဝင်ကြိုင်လှိုင်လာသည်။ဤ၌ တစ်ညတာ
အား ကုန်လွန်စေခဲ့သည်ကား နွေးထွေးမှုအရင်းခံ
မေတ္တာတို့နှင့်ဖြစ်သည်။
(5.10.2020)Lily_Han🍀
ဒီအပိုင်းကို ဖတ်ရတာတစ်စုံတစ်ရာအဆင်
မပြေခဲ့သည်ရှိသော်ခွင့်လွှတ် ပေးကြပါနော်။
"ချစ်ရပါသောမောင်"က ဒီနေ့မှာ3လပြည့်ပါပြီ။ထပ်ပြီး စာဖတ်သူလေးတွေကိုကျေးဇူးတင်
ပါတယ်။နောက်ထပ်Extraလေးတွေနဲ့ထပ်လာခဲ့
ပါဦးမယ်။
Zawgyi
တိတ္ဆိတ္ျခင္းတို႔မွာ အခန္းထဲ၌သာမာန္ထက္
ပိုကဲေနသည္။ျပတင္းေပါက္ဆီမွျမင္ေန
ရေသာလမွာ သည္ကေန႔မွပို၍ထြန္းလင္းေန
ပါသလား။တိမ္သားတို႔ ကင္းစင္ေနပါသလား။
တိုးေဝွ႕တိုက္ခတ္လာသည့္ ေလထုတို႔က
ယခုအခ်ိန္မွမူ ပို၍ေအးစိမ့္ေနျပန္၏။
တၿငိမ့္ၿငိမ့္ခုန္လွုပ္ေနေသာ ႏွလုံးသားသည္ကား အခုန္ျမန္ေနေခ်သည္။တလွပ္လွပ္ႏွင့္
စိတ္အစုံတို႔က လွုပ္လွုပ္ရွားရွားျဖစ္လာသည္။
တစ္ၿပိဳင္နက္ ေရးခ်ိဳးခန္းဆီမွၾကားေနရေသာ
ေရသံတို႔က ရပ္တန႔္သြားေခ်ၿပီ။ထို႔ေနာက္
တံခါးဖြင့္သံကိုၾကားရသည္ေၾကာင့္
ေမာင္ထြက္လာၿပီဆိုသည့္အသိစိတ္တို႔ျဖင့္
လူမွာမည္သို႔၊မည္ပုံ ေနရမည္မွန္းလည္းမသိ
ေတာ့ပါ။
"ကိုကို..ေမာင္ေရခ်ိဳးၿပီးၿပီ"
တိတ္ဆိတ္ျခင္းကို ေမာင္ကိုယ္တိုင္ပယ္ဖ်က္
လာသည္။ေနာက္ေက်ာဆီမွလည္း ေအးခနဲ
ပင္ခံစားမိသည္။ခါးကိုယွက္ကာ ဖက္လာသည့္
ေမာင့္လက္တို႔က ေရးခ်ိဳးထားတာမို႔ ေအးစက္စက္ျဖစ္ေနသည္။ေရစက္ေတြမေျခာက္ေသးသည့္ ေမာင့္ရင္အုပ္ႏွင့္ ေက်ာ
ျပင္ကထိေတြ႕ေတာ့ လူမွာအေယာင္ေယာင္၊အမွားမွား တံေတြးလည္းမ်ိဳခ်မိလိုက္ျပန္သည္။
ေရခ်ိဳးဆပ္ျပာအနံ႔သင္းသင္းတို႔က
ေမႊးပ်ံ႕လာသည္။ထို႔ေနာက္ လည္တိုင္မွာ
ေအးခနဲျဖစ္လာျပန္သည္။လန႔္ကာ တုန္တက္ သြား
မိေတာ့ ေမာင့္ဆီမွရယ္သံဖ်ဖ်တို႔က ေဝ့ဝဲ
ထြက္ေပၚလာသည္။
"ကိုကို စိတ္လွုပ္ရွားေနတာလား။
ေမာင့္ကိုၾကည့္ဦး"
ေမာင္က ခႏၶာကိုယ္ကိုလွည့္ကာ မ်က္ႏွာခ်င္း
ဆိုင္ေစသည္။အေပၚပိုင္းျမင္ေနရသည့္
က်စ္လ်စ္လွေသာ ေမာင့္ခႏၶာကိုယ္ေၾကာင့္
မ်က္လုံးတို႔အား လႊဲလိုက္ကာေျဖမိျပန္သည္က"အင္း"ဟုသာပင္။
"ဒီညဘာညလဲ"
နားအနားသို႔ကပ္ကာ ေမာင္ကညိဳ႕ငင္မွုတို႔
စတင္လာသည္။႐ုတ္တရက္ ေပြ႕ခ်ီလာသည္
ေၾကာင့္ ေမာင့္လည္တိုင္အား ဖက္တြယ္ထားမိ
လိုက္သည္။အိပ္ရာေပၚသို႔ ခ်ေပးရင္းေမာင္က
ရင္ခြင္ထဲသို႔တိုးဝင္လာသည္မွာ ကေလးေလး
တစ္ေယာက္ႏွင့္ပင္တူသည္။လက္တစ္ဖက္မွ
ခါးဆီသို႔ဖက္ကာ၊က်န္တစ္ဖက္မွရင္ဘတ္သို႔
ဖိကပ္ထားသည္။
"ေမာင့္ကိုခ်စ္လား"
"အင္း..ခ်စ္တယ္"
"ေမာင္ေလ ခ်ိဳခ်ဥ္ေတြဝယ္ထားတယ္သိလား။အရသာအစုံပဲ။ဟိုအံဆြဲထဲကိုဖြင့္ၾကည့္
လိုက္"
"ညဘက္ႀကီး သၾကားလုံးစားမလို႔လား"
"စားသင့္ရင္စားရမွာေပါ့ ဖြင့္ၿပီးတစ္ခုယူလိုက္"
ေမာင့္မ်က္ႏွာဟာ စေနာက္ေနျခင္းမ်ိဳး
မဟုတ္ေတာ့ အံဆြဲသို႔ဖြင့္၍ ေမာင္ေျပာသည့္ထိုသၾကားလုံးကို ယူမည္အျပဳ၊ေတြ႕
လိုက္ရသည္က အျခားေသာအရာပါပင္။
"ေမာင္! မင္း..မင္း.."
ရွက္လြန္းကာ စကားတို႔ဆက္မေျပာနိုင္ေတာ့
ပါေခ်။ေမာင္ကရယ္သည္။မ်က္ႏွာသည္လည္း
ေျပာင္စပ္စပ္ႏွင့္မို႔ ရိုက္သတ္ခ်င္စရာပင္။
သူေျပာသလိုအရသာေတာ့အစုံေပမဲ့လို႔
သၾကားလုံးခ်ိဳခ်ဥ္ေတြေတာ့မဟုတ္ပါ။
"ကိုကို ရွက္မေနပါနဲ႔ေတာ့။ခဏေနရင္လည္း
မရွက္ရမဲ့အတူတူ မရွက္နဲ႔ေတာ့ေလ"
အကၤ်ီေအာက္ဘက္မွ လက္လၽွိုသြင္းလာ
သည့္ေမာင့္လက္ေတြက ကိုကို႔ရင္ဘတ္ ေပၚ၌ေျပးလႊားေနရာယူေနၿပီျဖစ္သည္။
"ေမာင္ မင္း..မင္းေနာ္။မင္းလက္ႀကီးက
ေအးစက္ေနတာပဲ။ငါမေနတတ္ဘူး"
အထိမခံနိုင္သည့္ပြင့္ခ်ပ္တို႔ကို ဖိေခ်ေတာ့
လူမွာ ေလေပၚေရာက္သြားသလိုမ်ိဳးပါပင္။
ေမာင့္အထိအေတြ႕တိုင္းက လူကိုတစ္စတစ္စ
ယစ္မူးၿငိတြယ္လာေစသည္။
"အာ့! အဲ့လိုမလုပ္နဲ႔ ေသာ္..ေသာ္ယံေမာင္
မင္း..မင္းေနာ္"
"ေမာင့္ကိုနမ္းပါဦး အလွေလးရဲ့"
ေမာင့္အၾကည့္စူးစူးတို႔က ညႇို႔ငင္အား
တို႔ေကာင္းမြန္သည္။စကားေျပာေနေသာ္
ျငားလည္း ကိုကို႔ရင္ဘတ္ေပၚမွ ေမာင့္
လက္တို႔ကရပ္တန႔္မသြားပါ။
"ဟင့္အင္းမနမ္းဘူး..မင္းနမ္း။ငါက မင္းေယာက်ာ္း။ငါပဲဦးေဆာင္မွာ အာ့! ေခြးေကာင္အဲ့လိုဖိေခ်မေနနဲ႔ကြ"
"ဟုတ္တာေပါ့ ေမာင္ကကိုကို႔ေယာက်ာ္းေလ။
ဒီလိုပဲကိုကိုက ေမာင့္ေယာက်ာ္း။
ဒါေၾကာင့္ တစ္လွည့္ဆီ အင္း..ေမာင္
အရင္ဦးေဆာင္မွာ၊ၿပီးမွကိုကိုဦးေဆာင္..
ဟုတ္ၿပီလား"
"မင္း ကတိတည္ေနာ္။ငါမင္းအတြက္အကိုက္ခဲ
ေပ်ာက္ေဆးေရာ၊တျခားေဆးေရာအဆင္သင့္
ေဆာင္ထားတယ္"
"အင္းပါ ကိုကိုရာ။ကိုကိုဂ်င္းမစားဖူးဘူး
မလား။စားဖူးတယ္ရွိေအာင္ စားရမယ္ေနာ္"
"အခုအေျခအေနနဲ႔ဂ်င္းနဲ႔ဘာဆိုင္လို႔လဲဟ"
"ဒါေတာ့.."
ေမာင့္စကားတို႔မဆုံးခင္မွာပင္ ႏွုတ္ခမ္း
သားတို႔အား နမ္းရွိုက္လာသည္က ကိုကိုပင္ျဖစ္မည္။
စနမ္းသူကကိုကိုျဖစ္ေသာ္ျငား ခရီးလမ္းကိုဦးေဆာင္ေခၚသြားသူက ေမာင္သာျဖစ္သည္။
အနမ္းတို႔ကႏူးညံ့ျခင္းဆီမွ ၾကမ္းရွရွ
အနမ္းတို႔ဆီသို႔ကူးေျပာင္းလာသည္။သို႔ေသာ္ ႏူးညံ့ျခင္းတို႔က ပါဝင္ေနဆဲပါပင္။ကိုကို႔အကၤ်ီၾကယ္သီးတို႔ကို အၾကမ္းပတမ္းဆြဲခၽြတ္ရင္း ေနာက္ဆုံးအကၤ်ီဟာ ကုတင္ေအာက္သို႔လႊင့္ပစ္ျခင္းလည္း
ခံရသည္။
"ကိုကို႔ကိုခ်စ္တယ္"
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္လည္တိုင္ဆီသို႔ဦးတည္နမ္း
လာသည္။အမွတ္အသားတို႔ေပးရင္း ၾကည့္မိ
ေတာ့ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖုံေလးလည္းလွေနသည္။
တျဖည္းျဖည္း ေအာင္ပိုင္းသို႔ေလၽွာ
ဆင္းသြားသည့္ေမာင္က အထိမခံနိုင္သည့္
ေနရာသို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ တစ္ခ်က္ေမာ့
ၾကည့္ကာ ျပဳံးျပ၍ခရီးကိုဆက္ျပန္သည္။
"ဟင္း ေမာင္ ငါ..ငါမေနတတ္ဘူး။
ေနရတာတစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ"
"မႀကိဳက္ဘူးလား"
"ဟင့္အင္း ႀကိဳက္တယ္"
မ်က္လုံးတို႔မွိတ္ခ်ကာ ခါးေကာ့တက္လ်က္
ညည္းညဴမိေတာ့သည္က မထိန္းနိုင္ပါ။
ေမာင့္အထိအေတြ႕တို႔က ေအးစက္စက္
ျဖစ္ေနသည္လားမသဲကြဲ။ေမာင့္ပခုံးသားတို႔ကိုဆုပ္ကိုင္ကာ အံႀကိတ္ထားမိေတာ့ ဟန႔္တား
သံ ေမာင့္စကားတို႔က႐ုတ္ျခည္းဆိုသလို
ထြက္လာသည္။
"အံႀကိတ္မထားနဲ႔ ႏွုတ္ခမ္းေတြေပါက္သြား
လိမ့္ မယ္"
ေမာင့္ကိုျပန္မေျဖနိုင္ပါ။ဗိုက္ကိုပြတ္သပ္ေန
သည့္ ေမာင့္လက္တို႔က ခါးေအာက္ပိုင္း
ဆီသို႔ဦးတည္၏။ေဘးတေစာင္းအေနအထားျဖင့္ေနေစၿပီး ေမာင့္လက္တို႔က အေနာက္ဘက္ဆီသို႔ေရြ႕လ်ားေနသည္။
တျဖည္းျဖည္းေလၽွာခ်သြားသည့္
ေဘာင္းဘီမွာေနာက္ဆုံးေတာ့ အကၤ်ီနည္း
တူပင္။မီးေရာင္ေအာက္မွာေမာင္ကယစ္မူးစြာ
ၾကည့္ေနသည္။လည္တိုင္မွ ေမာင္ေပးထား
သည့္အမွတ္အသားတို႔က ျဖဴဆြတ္
ဆြတ္အသားအရည္ႏွင့္တင့္တယ္စြာလွသည္။
"အဲ့လို ၾကည့္မေနနဲ႔ေလ။မင္းေရာ၊
ငါေရာ အတူတူပဲကို"
"ေမာင့္ကို ခြင့္ျပဳမယ္မလား"
"မင္းကိုခြင့္မျပဳမွေတာ့ စလာထဲကပိတ္ထိုး
လိုက္ၿပီေပါ့ကြ"
"ေမာင္တို႔ ဒီတိုင္းပဲအဝတ္စားေတြျပန္ဝတ္ၿပီး
အိပ္ၾကမလား"
"ဟမ္"
ဒီတစ္ခါေတာ့ ေမာင္စေနျခင္းလည္းမဟုတ္ပါ။
"ကိုကို နာမွာ။ေမာင္ မလုပ္ရက္ဘူး"
"ဟင့္အင္း နာလည္းခဏေလာက္ပဲေနမွာပါ။
ေမာင္က အစပ်ိဳးၿပီး၊အဆုံးမသတ္ေပးဘဲ
ထားေတာ့ ငါဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ"
ေမာင့္ႏွုတ္ခမ္းကို နမ္းကာျပန္ၿပီး
အစျပဳေစခဲ့သည္။ဒီညခရီးလမ္းသည္ကား ေသာ္ယံေမာင္ရဲ့ဦးေဆာင္မွုသာပင္ ျဖစ္
ေခ်မည္။အသံတို႔က တစ္စတစ္စ ပ်ံ႕ႏွံ့က်ယ္
ေလာင္လာသည္။ညခင္းေလေျပတို႔
တိုးေဝွ႕လာၾကျပန္သည့္အခါ ျပတင္း
ေပါက္မွ လိုက္ကာအျဖဴတို႔မွာကားတလြင့္လြင့္။
"ေမာင္ ငါနာ..နာလို႔"
"ေမာင့္ကိုကိုက္ထားလိုက္"
စကားသံတို႔က တစ္စတစ္စ ထြက္ေပၚလာ
ၿပီး သာယာမွုအသံတို႔က တဖန္ထြက္ေပၚ
လာေလသည္။ႏွစ္ဦးသား ဖက္တြယ္ထားလ်က္
ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္စုံဟာလည္း နမ္းရွိုက္လ်က္ပင္။
နာက်င္မွုတို႔က ေမာင့္အနမ္းေတြေၾကာင့္
ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါပင္။
အပ်ိဳႀကီးမေနာ္၏ၿခံထဲမွ ပိေတာက္ပင္မွာ
ေလတိုက္သည့္အခါ ပိေတာက္အနံ႔တို႔က
ျပတင္းေပါက္ဆီမွတစ္ဆင့္ ပ်ံ႕ႏွံ့ဝင္ေရာက္လာ
သည္။ယစ္မူးၿပီးရင္း၊ယစ္မူးၾကကာ ေမတၱာတို႔အသက္ဝင္ေရာယွက္ေနသည္။
"ခ်စ္တယ္ဆိုတာထက္ပိုပါတယ္"
တစ္ခ်ိဳးတည္းအိပ္ေမာက်သြားသည့္ ကိုကိုက
လွုပ္လည္း မလွုပ္နိုင္ရွာေတာ့ပါ။ေခၽြးစတို႔
ကိုတယုတယသုတ္ေပးမိရင္း အသံက်ယ္က်ယ္
မထြက္ေအာင္လည္း ရယ္မိျပန္ေခ်သည္။
ၿပီးလၽွင္ သူတစ္လွည့္ဦးေဆာင္မယ္လို႔ေျပာ
ခဲ့တဲ့ သူက အခုမ်ားလွုပ္ေတာင္မလွုပ္နိုင္ေတာ့ပါ။
ကိစၥအဝဝတို႔ သန႔္စင္ေပးၿပီးေနာက္
စီးကရက္တစ္လိပ္ေလာက္ ေသာက္ပစ္လိုက္သည္။
အလွေလးကေတာ့ ေစာင္ပုံထဲနစ္ကာအိပ္မက္
ပင္မက္ေနမည္လားေတာ့မေျပာတတ္။
အိပ္ရမည္ဆိုေသာအသိႏွင့္ စီးကရက္မီးကို
ျပာခြက္ထဲဖိေခ်ကာသတ္ရင္း ကိုကို႔ေဘး၌
ဝင္လွဲျဖစ္သည္။
ေလျပည္ညင္းတို႔တိုက္ခတ္ခ်ိန္တိုင္း လိုက္ကာ
အျဖဴစတို႔မွာ လူးလြန႔္ပ်ံ႕လြင့္ေနသည္။
ပိေတာက္ပန္းအနံ႔တို႔က တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္
တိုးဝင္ႀကိဳင္လွိုင္လာသည္။ဤ၌ တစ္ညတာ
အား ကုန္လြန္ေစခဲ့သည္ကား ေႏြးေထြးမွု
အရင္းခံေမတၱာတို႔ႏွင့္ျဖစ္သည္။
(5.10.2020)Lily_Han🍀
ဒီအပိုင္းကို ဖတ္ရတာတစ္စုံတစ္ရာအဆင္
မေျပခဲ့သည္ရွိေသာ္ခြင့္လႊတ္ ေပးၾကပါေနာ္။"ခ်စ္ရပါေသာေမာင္"က ဒီေန႔မွာ 3လျပည့္ပါၿပီ။ထပ္ၿပီး စာဖတ္သူေလးေတြကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ေနာက္ထပ္Extraေလး
ေတြနဲ႔ထပ္လာခဲ့ပါဦးမယ္။