Zaman sanki durmuştu. Ne olduğunu sormak için kafamı kaldırdığımda insanların şaşkın bakışlarından başka hiçbir şey görmedim. Kalkmaya çalıştım. Şanslıydım. İlk denememde kalkmıştım.
Acele edip bir yüz aramaya başladım. Neden böyle bir şey yaptığımı anlamaya çalışsamda, çokta önemsemedim.. Üstümü silktim. Gözlerimi herkesten gizletmeye çalıştım. Fakat yer yüzü benimle kavgalı gibiydi. Sanki yağmur bile beni ağlatmak için yağıyordu. Oysa ben yağmuru gözyaşlarımı sakladığı için severdim.
Aceleyle telefonuma baktım. Geç kalmıştım.
Söyleyeceklerim yine saçmalık olarak algılanacaktı..
Sahi neden insanlar yalana çapuk inanır, doğruyusa bir türlü kabullenmek istemezlerdi ?
Otobüse binmiştim. Arka tarafta kendime yer buldum. Kulaklığımı takıp, filmlerdeki gibi kafamı cama yasladım. Herşey gözümün önünden hızlıca geçerken bir anlığına durmuştu. Fakat şaşıracak bir şey yoktu. Durağa kavuşmuştuk.
Bazı insanlar iniyor, bazılarıysa kalplerinin değil ayaklarının götürdüğü yerlere gitmek için biniyorlardı. Farklı yüzler, farklı elbiseler.. Nasıl biri olduklarını anlamamız için bunlar yeterlimiydi ?
Otobüs 5 dakika sonra yeniden yolun üzerinde kıvrılmaya başladı..
Bu sefer dikkatimi otobüsün durması değil, kulağımdaki şarkı dağıtmıştı. Şarkının sözleri kulağımdan beynime ulaşırken, yağmur damlaları camda daha belirginleşmişti.
"Mevsimler geçiyor,
değişip duruyor
Bildiğin gibi.."
Sanki kelimelerden doğan harfler aceleyle dağılıyor, yeni bir cümle için toparlanmaya çalışıyordu zihnimde. Keşke zihnimi kontrol edebilsemde, tüm kötü anılarımı silsem diye düşünmeden edemedim.
Bütün dikkatimi zihnime vermişken arkadan gelen bir ses sanki tokat gibi yüzüme çarptı. Dinlediğim şarkının sözleri otobüsde herkes tarafından duyuluyordu. Aceleyle kulaklığımı kontrol ettim. Şarkının sesi benim telefonumdan gelmiyordu. Kafamı hızlıca arka tarafa çevirdim. Göz bebeklerim büyüyerek, telefonun sahibini arıyordu. Sizce de tuhaf değil mi ? Aynı şarkı, aynı otobüste, farklı insanlar tarafından dinleniyordu..
Gözlerim sesin geldiği yerde aradığını bulmuştu. İçimden bir ses aynı şarkıyı ben de dinliyorum diye çığlık atmak istedi. Tabiki, deli olduğumu zannetmelerini istemediğim için susarak ruh eşimi gözden geçirmeye koyuldum. Aynı şarkıyı dinlediğimiz için ruh eşi mi oluyorduk ? Bana ne ya.. Zaten bir daha karşılaşmayacağımız için kimsenin gire bilmediği zihnimdeki odada istediğimi düşünmekte özgürdüm.