Sinipat ni Annara ang orasan mula sa dingding habang pinasusulat niya sa kaharap niyang estudyante ang pangalan at petsa sa borrower's card. Naroroon pa siya sa kanilang school library.
Alas singko na ng hapon. Oras na ng kanyang pag-uwi.
She smiles before getting the card. Pagkatapos ay isinalansan niya ang mga bagong dating na magazines para sa buwan na iyon. Nagsimula na rin siyang magpaalam sa mga librarian na kasama niya mula sa inform counter kung saan sila naroroon.
"Annara, pumasok ka nang maaga bukas. We have to take so many registrations tomorrow morning. Library Card Sign-up Month, remember?" paalala ni Miss Georgette, ang isa sa mga kasama niyang school librarian doon.
Tumango siya at maliit na ngumiti rito. "Yes po, Miss Georgette," tugon niya.
She waved her hand to them before leaving the library. Hindi siya maaaring abutin ng gabi sa daan, lalo na't maglalakad na lang siya ngayon dahil tiyak niyang naiwan na naman siya ng school bus na sasakyan niya pauwi.
Annara is a student library assistant, particularly a working student. She's taking class from eight in the morning to four in the afternoon. Mayroon siyang isang oras pang duty sa library bago umuwi. She sometimes filled her library duties in her free time. Doon na lang siya gumagawa ng mga assignments o take home activities habang nagta-trabaho kung mayroon man.
Mayroon din siyang pasok ng sabado, ngunit half-day lang naman. She needed some working experience and so was money. She had to support her disabled dad and her precious little sister Thea–not by blood.
Naglakad siya at nagtungo sa pinakamalapit na comfort room.
Gumapang bigla ang kilabot sa kanyang likuran paakyat sa kanyang leeg nang maulinigan niya ang mahina ngunit nakababahalang tinig. Nagmumula ang nakakakilabot na himig na iyon sa isa mga cubicle na naroroon.
Napahawak siya sa kanyang dibdib. An erratic heart beat pounds against her chest. Parang palapit nang palapit sa kanya ang huning iyon, na tila bumubulong sa mga tainga niya.
Nagmadali na lang siyang naghugas ng kamay at nilisan na ang naturang palikuran.
Yes, Annara's hearing strange voices. She's hearing voices like these over and over again, every day. Sounds weird, but her ears really wanted to take all of these eerie mystical voices even if she doesn't want to.
More often... voices of the lost she couldn't even understand.
Lumabas na siya ng Fawnbrook High School. She's in her senior year. Isang taon na lang ay malapit na siyang tumuntong ng kolehiyo, she has so many course choices in mind. Ngunit pipiliin pa rin niya ang kursong gusto ng kanyang ama at pangarap din para sa kanya ni Adrian–ang pagiging isang doktor.
Isang kilomentro lang ang layong lalakarin ni Annara patungo sa bus stop at muling sasakay pauwi sa kanila. Mas mapapabilis siya kung sa malimit niyang shortcut siya dadaan.
Hindi lang ito basta isang shortcut, ang lugar na ito ay isang sementeryo. Where she could hear hundreds of strange voices.
Huminga siya nang malalim nang makarating siya sa Westfield Cemetery. Ipinasak niya sa magkabila niyang tainga ang earphones para talunin ang mga ungol at halinghing na maririnig niyang mga boses sa paligid.
Some voices are too frightening for her, but some of it sits like whispering near her ear. Gayunpaman, nakakatakot pa rin kahit pa sanay at madalas na siyang makarinig ng mga ingay na ito.
She's not really pond of listening to music. Ginagawa niya lang itong panangga sa mga ligaw na boses na gustong gumambala sa kaniyang mga tainga. Ngunit hindi niya rin naman pinagsisisihang subukang makinig sa mga magagandang tugtugin, dahil ang ilan sa mga napakinggan niya ay kaniyang nagustuhan.
"Aray!"
Napaatras siya nang makabangga niya ang isang lalaking nagmamadali habang maya't maya ang lingon sa likuran nito.
"I'm sorry, Miss!" Nagtagpo panandalian ang mga mata nila, saka ito nagmadaling umalis.
Natigilan si Annara nang makita niya ang lalaki. She had thought he was a man from her memory. He was someone so familiar. But she was wrong knowing he looks like another version of him. Hindi siya gumalaw at maging ang paghinga niya ay pinigil niyang titig na titig pa rin dito.
Mas nagpintig ang puso niya nang muli siyang binalikan nito.
Walang ano-ano'y bigla niya itong niyakap, mahigpit, tila may pananabik at pag-aasam.
There's a loud beat playing in her earphones, but she's only hearing a flatline sound, because of this man. Her heart jumping in her ribcage, as if her memories playing with her.
She's struck by this gorgeous man, from his dazzling half-lidded brown-black eyes, his velvety skin, his cute pointy nose and his soft thin lips. His beanie covering up his head make his face more lean and toned.
She was electrified in many aspects. Like a thunder hit the ground.
He looks like a person she've known from the past. Parang biglang nanumbalik ang saya niyang nararamdaman noon.
Inalis nito ang yakap at dumistansya ng kaunti mula sa kanya. "Miss, alam mo ba ang daan palabas dito?" tanong nitong hihingal-hingal. Para bang nagmamadali ito na hindi niya maintindihan. He wouldn't mind asking her why she did that, the hug.
Nanatili lang siyang natigilan dito at base sa mga titig niya, si Adrian agad ang pumasok sa isipan niya at ang sanhi kung bakit ganoon na lang kabilis ang tibok ng kanyang puso.
She once saw a kid who looked like Adrian before, could it be him?
Wala sa sarili siyang tumango rito bilang sagot. Kahit tumanggi pa siya, parang tango pa rin ang isasagot niya. Ganoon na lamang siya naapektuhan nito.
Tila nabuhayan pa ito nang pumayag siya. "Alam mo ang daan? Great! Sige, ganito, sa ngayon ihanap mo muna ako ng maaari kong pagtaguan, 'tapos saka mo ako ilabas dito. Ayos ba 'yon?"
Wala na siyang nagawa kung hindi ang sumang-ayon dito. Para siyang nahipnotismo ng lalaking ito.
It wasn't love at first sight, it was like she's seeing the love from a man who she purely gave her sweetest devotion before.
Nagsimula na siyang maglakad para panandaliang itago ang lalaking ito na humingi sa kanya ng pabor. Subalit hindi niya alam kung saan nga ba niya dadalhin ito.
"Let's go!"
ıllıllııllıllı
"Are you sure it's safe here?" tanong ng lalaking kanina niya pa pinagmamasdan nang makapasok sila sa isang maliit na bodega.
Dust are everywhere. The whole storage room seems unbearable due to its old age instability. May kalumaan na kasi ang bodegang napasukan nila, pati ang mga gamit doon ay inaagiw at kinakalawang na. Maging ang mga lumang lalagyan ng pangpinta ay halos hindi na mabuksan sa natuyong pintura.
Gustong marinig ni Annara ang boses ng lalaking ito na panay ang malalalim na paghinga sa hingal. Subalit kung tatanggalin niya ang earphones sa kanyang mga tainga, gagambalain naman siya ng mga boses na maririnig niya.
Pinanatili niyang malinaw ang kanyang mga mata sa harap nito kahit pa dumidilim na ang paligid. Maya't maya ang paglinga niya rito habang nakasilip ito sa bintana.
Sino ba ang pinagtataguan nito? Bakit sa dinami-rami ng taong hihingan nito ng pabor ay siya pa ang napili nito?
"Sino ba ang pinagtataguan mo?" mahinang tanong niya rito. May pag-aalangan ng kaunti sa kanyang boses.
Nang humarap ito sa kanya ay parang natunaw ang puso niya. Para kasing si Adrian talaga ang kasama niya.
"Nobody. Just help me get out of here, okay?" he said under his breath.
Maliit lang ang lugar na iyon kaya't nararamdaman ni Annara ang paghinga ng lalaking itong tumatama sa kanya.
She wanted to touch his bare face. She wanted to hug him again and feel the warmth in his chest this time. But she doesn't know this guy, baka mamaya pagkamalan siyang nasisiraan o nananamantala. But she really wanted it badly, feel if he has the same connection like Adrian. Gustung-gusto niya iyong gawin, dahil miss na miss na niya si Adrian. Kahit man lang maramdaman niya ang ganoong klaseng pakiramdam sa lalaking ito.
Ilang minuto lang ang lumipas ay nakaramdam siya ng pagkailang sa lalaking ito na maya't maya ang tingin sa labas na tila may iniiwasang tao.
Bahagya siyang umatras at dumistansya rito.
Nakamasid pa rin ito sa bintana. "Miss, mukhang okay na siguro. Can you lead me the way now? Gusto ko nang makabalik sa—"
Sa patuloy na pag-atras ni Annara ay natabig niya ang foldable na hagdan na nakasandal sa estante ng mga gamit doon. Dumulas iyon at bumagsak diretso sa kanya.
Napahiga siya, dinamdam ang bigat nito at nawalan ng malay.
ıllıllııllıllı
Nagising si Annara nang maramdaman niya ang basang bimpo sa kanyang ulo.
"Hey, you're awake now . . . thank God." Nakahinga na ito ng maluwag. "Okay na ba ang lagay mo?"
Tuluyan niyang iminulat ang kanyang mga mata at ang lalaking ito ang unang sumilay sa kanya.
"A-adrian . . ."
Kumunot ang noo nito, nagtataka. "Who's Adrian?"
Bahagya siyang umupo mula sa pagkakahiga sa bakanteng bench. Nasapo niya ang kanyang ulo at napangiwi sa sakit nang makaramdam ng kirot mula rito.
"Ano'ng nangyari?" walang ideya niyang tanong dito.
"Pasensiya ka na, nang dahil sa akin nabagsakan ka tuloy ng hagdan sa pagtatago natin kanina. I would like to send you to the hospital, kaso hindi ko alam ang daan palabas sa lugar na ito. Saka mukhang nawalan ka lang naman ng malay. Maayos na ba ang lagay mo?" pag-aalala nito.
Tumango lang siya.
There's a tone in this man's voice that can't tell her exactly. Hindi ganito ang boses ni Adrian kung ikukumpara niya. Mas malamig ang tono nito at masarap sa pandinig.
Sa kalagitnaan ng pag-uusap nila ay pumaligid sa kanyang tainga ang mga ungol, mga bulong, ang mga kakatwang ingay. Ang mga tinig at hindi maipaliwanag na boses na nakapagbibigay pa rin sa kanya ng kilabot.
Isinuot niyang muli ang kanyang earphones. Pinaandar niya ang tugtog at itinama lang ang lakas nito upang marinig pa rin niya ang lalaking kaharap niya.
Hinawakan niya ang basang bimpo sa ulo niya na hawak nito.
"Since wala akong mabilhan ng yelo para d'yan sa bukol mo, I made an improvise. Mukhang okay naman ito kaysa sa wala."
Tumingin siya rito. "Maraming salamat," sambit niya. "Hindi ka pa ba uuwi? Halika, ituturo ko na sa 'yo ang daan."
Maliit itong ngumiti. "Mabuti pa nga."
Magkasabay silang naglalakad. Hindi na bago kay Annara na makasama ang lalaking ito. If this was a dream or a mere figment of her imagination, she would happily accept it and seize every seconds she has. Iniisip na lang niya sa mga oras na ito . . . na si Adrian ang kasama niya.
"Bakit ka ba naririto?" naitanong niya bigla.
"Long story," he answered.
"Then make it short."
"Mukhang interesado ka, ah."
Ngumisi ito. "Masyado ba akong nanghihimasok? Kung ayaw mong magk'wento, ayos lang."
"Hindi naman ako madamot, and since tinulungan mo ako, it's the least I can do to turn this back on you. I am actually new here. I'm from Bellmoral. My mom sent me here because I've done something she doesn't like . . . again. She sent me here as her punishment."
Malamig na hangin ang sumasalubong sa kanila habang patuloy na naglalakad.
Annara inclined her eyes to this man, frowning. "Pinarurusahan ka? Parusa ba na ipinadala ka niya sa Fawnbrook? This place is great for a punishment."
"I don't like it here. Masyadong malamig."
"Iyon lang ang rason mo?"
Umiling ito. "No. Honestly, it's my dad. He's living here and I have to live with him temporarily." Huminga ito ng malalim at nakita niya ang kaunting inis dito.
Ibinaba na ni Annara ang basang bimpo sa kanyang ulo. Mukhang maayos na ang lagay niya.
"You hate your dad?"
"Big time," tugon nitong at napasinghap, naaalibadbaran.
"So, saan ka tutuloy ngayon? Gabi na, baka maiwanan ka na ng huling biyahe ng bus patungong Bellmoral."
"It's fine. I have friends to save and get me out from here. Don't mind me and thanks to you for helping me and leading the way."
Nakarating na sila sa exit way ng Westfield Cemetery at nagtungo sa kalapit nitong bus stop, saka naghintay. Tinanggal na ni Annara ang earphones sa kanyang tainga. Mukhang payapa at malayo na siya sa mga ingay na 'yon.
"Sa wakas! Nagkaroon na rin ng signal," pagbubunyi ng lalaki at agad na tinawagan ang mga kaibigan nito.
Pinagmamasdan lang ni Annara ang lalaking ito at hindi niya maiwasang mapangiti.
"What?! Seriously, Olly? Ngayon ka pa talaga nasiraan ng kotse kung kailan kailangan kita? What a timing!" he exclaimed with so much disgruntle.
Muli itong tumawag sa iba pa nitong kaibigan.
"Seryoso ba kayo? Migo, answer the phone please!" Maya't maya ang lakad nitong pabalik-balik sa waiting shed habang pinanonood lang siya ni Annara doon na naghihintay rin ng bus pauwi.
Ilang sandali lang ay tumigil na ang bus sa kanila.
Sumakay na si Annara at nagpaalam sa lalaki na ni hindi man lang niya nakuha ang pangalan.
"Uhm, Miss! Wait up!" Humabol ito sa kanya. "I know this sounds ridiculous, but I need your help once more. Promise, last na 'to and I will never bug on you again. Please."
"What is it?"
"May alam ka bang maaari kong tuluyan? Kahit ngayong gabi lang."
Sumampa na ito sa bus at sinundan si Annara sa loob. Pinagdaop nito ang mga palad para makumbinsi itong tulungan siya.
"Hindi ko alam kung saan kita patutulugin. And you're still a stranger to me, paano ako nakasisigurong ligtas ako mula sa 'yo?"
"I am not bad and I won't do anything to make you in trouble. It's not what you think of me. Kung gusto mong maging ligtas ka mula sa akin–which is wala ka naman talagang dapat ipag-alala, why don't you lock me up o kaya naman itali mo ako? Kailangan ko lang talaga ng matutulugan ngayon, bukas na bukas aalis na agad ako," paliwanag nito. "Kahit ngayong gabi lang."
Pilit na tumaas ang gilid ng labi si Annara, saka huminga nang malalim. "Okay, fine. Let's see what I can do."