မနက်ရောက်တော့..သူ့ကိုဖက်ပြီးအိပ်ပျော်နေတဲ့စစ်မဟာကို ကုတင်ပေါ်က ကန်ချပစ်လိုက်တဲ့ လွန်း...
''ဘုတ်''ဆိုပြီးကုတင်ပေါ်က ပြုတ်ကျသူနဲ့
''အာ့..နာလိုက်တာ..''
စောနက ဒေါသဖြစ်ဖြစ်နဲ့မို့သတိမထားမိပေမဲ့ အခုမှခါးအောက်ပိုင်းဆီက ဆစ်ခနဲဆစ်ခနဲ နာကျင်လာတဲ့အတွက်..လွန်း
စစ်မဟာကို ဝါးစားမတတ်အကြည့်တို့နဲ့ကြည့်လိုက်ပြီး ''ခင်ဗျား..ခင်ဗျားကြီးယုတ်မာထားပြန်ပြီပေါ့။''
''ကလေး ဘာဖြစ်နေတာလဲ.. ကိုယ်နားမလည်တော့ဘူးကလေးရာ..မနေ့ကလည်းမနက်ကတည်းကထွက်သွားတာ ညမိုးချုပ်တဲ့အထိ ကိုယ့်ဆီဖုန်းလေးတောင်တချက်ဆက်ဖော်မရဘူး နေနိုင်လိုက်တာ။
ညရောက်ပြန်တော့လဲ clubထဲမသောက်နိုင်တဲ့အရက်တွေသောက်ပြီးဘဝပျက်ရတော့မလို့ ကိုယ်လာခေါ်တာမြန်လို့သာပေါ့ မဟုတ်ရင် ဟိုချာတိတ်တစုလက်ချက်နဲ့ကလေးကို တစ်စစီလိုက်ကောက်နေရမှာ။''
''အဲ့ညက ကလေးပါးစပ်ထဲ သူတို့ထည့်ပေးလိုက်တာက ချိုချဥ်မဟုတ်ဘူး..စိတ်ကြွဆေးလုံး.. ကလေးအဲ့ဒါစားပြီး
ဘာတွေဘယ်လိုဖြစ်တယ်ဆိုတာ သိရောသိရဲ့လား။''
''မသိဘူး..ခင်ဗျားအဲ့ဒါနဲ့ကျွန်တော့်ကို လုပ်လိုက်တယ်ပေါ့..ဟုတ်လား။''
''မလုပ်ပေးလို့မှမရတာ ကလေးကတောင်းဆိုနေမှတော့ ကိုယ့်ဘက်ကလိုက်လျောပေးရတာပေါ့။''
''နစ်နာနေအုံးမယ်.. ဦးစစ်မဟာ..
နာကျင်နေရပြီဗျ..ခင်ဗျားကြီးအရမ်းထန်ထားပုံပဲ။''
''အာ့တော့များသွားပြီ အိပ်ကောင်းခြင်းမအိပ်ရဘူးကလေးရာ ကိုယ်အိပ်ရေးမဝသေးဘူး..ဆက်အိပ်ပါရစေအုံး။
မိုးလင်းခါနီးမှ အိပ်ရလို့ပါ..ဟီးဟီး..''
''ခင်ဗျားကြီး.. ဘာရယ်တာလဲ.ပုံစံကိုက စပ်ဖြီးဖြီးနဲ့ပိုးကိုမသေဘူး..''
''သွား ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်အိပ် ကျွန်တော့်အခန်းထဲ လာမအိပ်နဲ့...''
''သေချာလည်းပြန်ကြည့်ပါအုံး မလွန်းခေတ်ရယ် ဒါဘယ်သူ့အိပ်ခန်းလည်းဆိုတာ။''
''ခင်ဗျားကြီး လူကို 'မ' တပ်ပြီးမခေါ်နဲ့ မကြိုက်ဘူးနော်...''
''မိန်းမကလည်းကွာ စိတ်မဆိုးပါနဲ့..''
''ပြောလေကဲလေ လုပ်မလာနဲ့..သွား..''
အားနဲ့အော်ပြစ်လိုက်တဲ့လွန်း သူ့အဝလေးဆီမှ နာလာပြန်တဲ့အတွက် ''အားး..ကျွတ်ကျွတ် ကျွတ်..နာ နာလိုက်တာ။''
''ကလေး ကိုယ်ဆေးလိမ်းပေးရမလား။''
''မလိုဘူး..''
လှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့လမ်းရှောက်နေပေမဲ့ လွယ်မယ်မထင်..
ဒါကြောင့် စစ်မဟာ သူ့ကလေးရဲ့ကိုယ်ကို
ပွေ့ချီလိုက်ကာ..အခန်းရှိရာဆီ ထွက်သွားပါလေရော..
လွန်းကတော့ သူ့မျက်နှာကို ကုပ်ဖဲ့နေပါရော..''အဲ့ဒါခင်ဗျားကြောင့်ဆိုပြီး..''
နောက်စစ်မဟာရဲ့ရင်ဘတ်တွေကို ထုရိုက်နေရင်း လက်တွေကို ရုတ်တရက် ရပ်တန့်ပစ်လိုက်ပြီး...
''ကျွန်တော်တို့ ကွာရှင်းရအောင်တဲ့..''
စစ်မဟာရဲ့ရင်ထဲ မိုးကြိုးအကြီးစားကြီးပစ်ချလိုက်သလားအောက့်မေ့သွားတယ်..
''ဘယ်လို..ကွာရှင်းပေးရမယ် ဟုတ်လား။''
''ကလေးရဲ့ မှတ်ဉာဏ်တွေသတိရလာတယ်ဆိုတာ ကိုကိုသိတယ် ဒါပေမဲ့ဒီလိုမျိုးအထိတော့ လုပ်ဖို့မသင့်ဘူးလေ။
ကိုယ့်ဘက်က ကွာရှင်းမပေးနိုင်ဘူး။''
''မရဘူး..ကျွန်တော့်ကို ကွာပေးပါ..
ဒီဘဝကြီးကို မုန်းလွန်းလို့ပါ..ကွာရှင်းပေး။''
''Sorry ပဲကလေးရာ..ကိုကိုမလုပ်ပေးနိုင်ဘူး။ဒီစကားတွေ ထပ်ပြီးမပြောပါနဲ့တော့
ကိုယ့်ဘက်က ဘာတွေများ ထပ်ပြီးမှားပြန်လို့လည်းကွာ။''
''ခင်ဗျားဘက်ကမမှားဘူး..မှားတာက ကျွန်တော် ဒါကြောင့် ဒါကြောင့်ပါ။''
''ဟင့်အင်း ကလေးထွက်မသွားပါနဲ့ ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်။''
''ကလေးမကြိုက်တဲ့အရာတွေ ကိုယ့်ဘက်ကပြင်ခဲ့ပြီးပြီလေ ကလေးအဲ့ဒီလို ထပ်မလုပ်ပါနဲ့ကွာ ကိုယ်မခံစားနိုင်လို့ပါ။
ကျေးဇူးပြုပြီး... ကိုယ့်အနားမှာပဲနေပေးပါ။''
''ဦးစစ်မဟာ လွန်းက ကလေးမဟုတ်တော့ဘူး ပြီးတော့ ညီလေးကိုရှာရအုံးမယ်။
မာမီနဲ့ဒယ်ဒီတို့ ဆုံးသွားပြီ ကျွန်တော်ကရော ဘာလုပ်ပေးနိုင်ခဲ့လို့လည်း။မိဘတွေအတွက် ညီလေးအတွက် ဘာမှသုံးစားမရတဲ့သူ ဘာမှလုပ်မပေးနိုင်တဲ့သူ မဖြစ်ချင်ဘူး။
အဲ့ဒီတော့ လုပ်သင့်လုပ်ထိုက်တာ ကျွန်တော့်ဘက်က လုပ်ပေးရမှာပေါ့။''
''မဖြစ်ဘူး..ကလေးအန္တာရာယ်ဖြစ်မဲ့အလုပ်တွေ ကိုယ်ခွင့်မပြုနိုင်ဘူး။
အဲ့ဒီ အတွက် ကိုယ့်ဘက်က တတ်နိုင်သလောက် ကလေးကိုကူညီပေးမယ် ဟုတ်ပြီလား။
ကလေးကိုယ့်အနားမှာပဲ နေရမယ်။''
''သုတအကြောင်းကို ကိုယ်စုံစမ်းပေးမယ်
ကလေးကိုယ့်ကိုယုံကြည်ပေးပါ။
ကိုယ်ဘက်က ကတိပေးတယ်.. နော်..''
''တကယ်ကွာရှင်းမပေးဘူးပေါ့ ဦးစစ်မဟာ။''
''အမှန်ပဲ။''
''ကောင်းပြီလေ...''
အခန်းတံခါးကိုဆွဲပိတ်လိုက်တဲ့လွန်း။လော့ပါတပါတည်းချပစ်လိုက်သေး အတွင်းဘက်က လော့ချထားမှတော့ တံခါးကိုပြန်ဖွင့်လို့ကမရ..
''ကလေး တံခါးဖွင့်ပါ.. ကလေး.''
''တစ်ယောက်တည်းနေချင်လို့ ခေါ်မနေနဲ့
ဖွင့်မပေးဘူး။''
''ကောင်းပြီလေ ကိုမနှောက့်ယှက်တော့ပါဘူး။''
အိပ်ယာထက် ပစ်လှဲချရင်း လွန်းရယ်နေမိခဲ့...သူ့ရင်ထဲက အကြားချင်ဆုံးစကားလေးကိုကြားခွင့်ရလိုက်လို့လေ...
'ကိုယ့်ဘက်က လုံးဝကွာရှင်းမပေးနိုင်ဘူးတဲ့..လူကြီးခင်ဗျားတော်တော် သည်းခံတတ်နေပြီပေါ့။'
ဟုတ်တယ် လွန်း သတိပြန်ရနေတာကြာပြီလေ အတိတ်မေ့ချင်ယောင်ဆောင်ထားတာ..
စစ်မဟာကိုနည်းပေါင်းစုံနဲ့စမ်းသပ်နေခဲ့တာ သူ့အပေါ် တကယ်သည်းခံပေးနိုင်သလားဆိုတာ..
သူ့ရင်ထဲလည်း စစ်မဟာအပေါ် စိတ်ခံစားမှုတွေ စတင်ဖြစ်နေမိတာ သူ့ကိုယ်သူ သာအသိဆုံးဖြစ်တယ်။
အချစ်က အချစ်ကပြောင်းလဲနိုင်တာလား။
စစ်မဟာကို သူချစ်မိနေပြီလား။
mp Rockeain
🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿
Zawgyi
မနက္ေရာက္ေတာ့..သူ႕ကိုဖက္ၿပီးအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့စစ္မဟာကို ကုတင္ေပၚက ကန္ခ်ပစ္လိုက္တဲ့ လြန္း...
''ဘုတ္''ဆိုၿပီးကုတင္ေပၚက ျပဳတ္က်သဴနဲ႕
''အာ့..နာလိုက္တာ..''
ေစာနက ေဒါသျဖစ္ျဖစ္နဲ႕မို႔သတိမထားမိေပမဲ့ အခုမွခါးေအာက္ပိုင္းဆီက ဆစ္ခနဲဆစ္ခနဲ နာက်င္လာတဲ့အတြက္..လြန္း
စစ္မဟာကို ဝါးစားမတတ္အၾကည့္တို႔နဲ႕ၾကည့္လိုက္ၿပီး ''ခင္ဗ်ား..ခင္ဗ်ားႀကီးယုတ္မာထားျပန္ၿပီေပါ့။''
''ကေလး ဘာျဖစ္ေနတာလဲ.. ကိုယ္နားမလည္ေတာ့ဘူးကေလးရာ..မေန႕ကလည္းမနက္ကတည္းကထြက္သြားတာ ညမိုးခ်ဳပ္တဲ့အထိ ကိုယ့္ဆီဖုန္းေလးေတာင္တခ်က္ဆက္ေဖာ္မရဘူး ေနနိုင္လိုက္တာ။
ညေရာက္ျပန္ေတာ့လဲ clubထဲမေသာက္နိုင္တဲ့အရက္ေတြေသာက္ၿပီးဘဝပ်က္ရေတာ့မလို႔ ကိုယ္လာေခၚတာျမန္လို႔သာေပါ့ မဟုတ္ရင္ ဟိုခ်ာတိတ္တစုလက္ခ်က္နဲ႕ကေလးကို တစ္စစီလိုက္ေကာက္ေနရမွာ။''
''အဲ့ညက ကေလးပါးစပ္ထဲ သူတို႔ထည့္ေပးလိုက္တာက ခ်ိဳခ်ဥ္မဟုတ္ဘူး..စိတ္ႂကြေဆးလုံး.. ကေလးအဲ့ဒါစားၿပီး
ဘာေတြဘယ္လိုျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိေရာသိရဲ႕လား။''
''မသိဘူး..ခင္ဗ်ားအဲ့ဒါနဲ႕ကြၽန္ေတာ့္ကို လုပ္လိုက္တယ္ေပါ့..ဟုတ္လား။''
''မလုပ္ေပးလို႔မွမရတာ ကေလးကေတာင္းဆိုေနမွေတာ့ ကိုယ့္ဘက္ကလိုက္ေလ်ာေပးရတာေပါ့။''
''နစ္နာေနအုံးမယ္.. ဦးစစ္မဟာ..
နာက်င္ေနရၿပီဗ်..ခင္ဗ်ားႀကီးအရမ္းထန္ထားပုံပဲ။''
''အာ့ေတာ့မ်ားသြားၿပီ အိပ္ေကာင္းျခင္းမအိပ္ရဘူးကေလးရာ ကိုယ္အိပ္ေရးမဝေသးဘူး..ဆက္အိပ္ပါရေစအုံး။
မိုးလင္းခါနီးမွ အိပ္ရလို႔ပါ..ဟီးဟီး..''
''ခင္ဗ်ားႀကီး.. ဘာရယ္တာလဲ.ပုံစံကိုက စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႕ပိုးကိုမေသဘူး..''
''သြား ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ျပန္အိပ္ ကြၽန္ေတာ့္အခန္းထဲ လာမအိပ္နဲ႕...''
''ေသခ်ာလည္းျပန္ၾကည့္ပါအုံး မလြန္းေခတ္ရယ္ ဒါဘယ္သူ႕အိပ္ခန္းလည္းဆိုတာ။''
''ခင္ဗ်ားႀကီး လူကို 'မ' တပ္ၿပီးမေခၚနဲ႕ မႀကိဳက္ဘူးေနာ္...''
''မိန္းမကလည္းကြာ စိတ္မဆိုးပါနဲ႕..''
''ေျပာေလကဲေလ လုပ္မလာနဲ႕..သြား..''
အားနဲ႕ေအာ္ျပစ္လိုက္တဲ့လြန္း သူ႕အဝေလးဆီမွ နာလာျပန္တဲ့အတြက္ ''အားး..ကြၽတ္ကြၽတ္ ကြၽတ္..နာ နာလိုက္တာ။''
''ကေလး ကိုယ္ေဆးလိမ္းေပးရမလား။''
''မလိုဘူး..''
လႈပ္စိလႈပ္စိနဲ႕လမ္းေရွာက္ေနေပမဲ့ လြယ္မယ္မထင္..
ဒါေၾကာင့္ စစ္မဟာ သူ႕ကေလးရဲ႕ကိုယ္ကို
ေပြ႕ခ်ီလိုက္ကာ..အခန္းရွိရာဆီ ထြက္သြားပါေလေရာ..
လြန္းကေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာကို ကုပ္ဖဲ့ေနပါေရာ..''အဲ့ဒါခင္ဗ်ားေၾကာင့္ဆိုၿပီး..''
ေနာက္စစ္မဟာရဲ႕ရင္ဘတ္ေတြကို ထုရိုက္ေနရင္း လက္ေတြကို ႐ုတ္တရက္ ရပ္တန့္ပစ္လိုက္ၿပီး...
''ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကြာရွင္းရေအာင္တဲ့..''
စစ္မဟာရဲ႕ရင္ထဲ မိုးႀကိဳးအႀကီးစားႀကီးပစ္ခ်လိဳက္သလားေအာက့္ေမ့သြားတယ္..
''ဘယ္လို..ကြာရွင္းေပးရမယ္ ဟုတ္လား။''
''ကေလးရဲ႕ မွတ္ဉာဏ္ေတြသတိရလာတယ္ဆိုတာ ကိုကိုသိတယ္ ဒါေပမဲ့ဒီလိုမ်ိဳးအထိေတာ့ လုပ္ဖို႔မသင့္ဘူးေလ။
ကိုယ့္ဘက္က ကြာရွင္းမေပးနိုင္ဘူး။''
''မရဘူး..ကြၽန္ေတာ့္ကို ကြာေပးပါ..
ဒီဘဝႀကီးကို မုန္းလြန္းလို႔ပါ..ကြာရွင္းေပး။''
''Sorry ပဲကေလးရာ..ကိုကိုမလုပ္ေပးနိုင္ဘူး။ဒီစကားေတြ ထပ္ၿပီးမေျပာပါနဲ႕ေတာ့
ကိုယ့္ဘက္က ဘာေတြမ်ား ထပ္ၿပီးမွားျပန္လို႔လည္းကြာ။''
''ခင္ဗ်ားဘက္ကမမွားဘူး..မွားတာက ကြၽန္ေတာ္ ဒါေၾကာင့္ ဒါေၾကာင့္ပါ။''
''ဟင့္အင္း ကေလးထြက္မသြားပါနဲ႕ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။''
''ကေလးမႀကိဳက္တဲ့အရာေတြ ကိုယ့္ဘက္ကျပင္ခဲ့ၿပီးၿပီေလ ကေလးအဲ့ဒီလို ထပ္မလုပ္ပါနဲ႕ကြာ ကိုယ္မခံစားနိုင္လို႔ပါ။
ေက်းဇူးျပဳၿပီး... ကိုယ့္အနားမွာပဲေနေပးပါ။''
''ဦးစစ္မဟာ လြန္းက ကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး ၿပီးေတာ့ ညီေလးကိုရွာရအုံးမယ္။
မာမီနဲ႕ဒယ္ဒီတို႔ ဆုံးသြားၿပီ ကြၽန္ေတာ္ကေရာ ဘာလုပ္ေပးနိုင္ခဲ့လို႔လည္း။မိဘေတြအတြက္ ညီေလးအတြက္ ဘာမွသုံးစားမရတဲ့သူ ဘာမွလုပ္မေပးနိုင္တဲ့သူ မျဖစ္ခ်င္ဘူး။
အဲ့ဒီေတာ့ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္က လုပ္ေပးရမွာေပါ့။''
''မျဖစ္ဘူး..ကေလးအႏၱာရာယ္ျဖစ္မဲ့အလုပ္ေတြ ကိုယ္ခြင့္မျပဳနိုင္ဘူး။
အဲ့ဒီ အတြက္ ကိုယ့္ဘက္က တတ္နိုင္သေလာက္ ကေလးကိုကူညီေပးမယ္ ဟုတ္ၿပီလား။
ကေလးကိုယ့္အနားမွာပဲ ေနရမယ္။''
''သုတအေၾကာင္းကို ကိုယ္စုံစမ္းေပးမယ္
ကေလးကိုယ့္ကိုယုံၾကည္ေပးပါ။
ကိုယ္ဘက္က ကတိေပးတယ္.. ေနာ္..''
''တကယ္ကြာရွင္းမေပးဘူးေပါ့ ဦးစစ္မဟာ။''
''အမွန္ပဲ။''
''ေကာင္းၿပီေလ...''
အခန္းတံခါးကိုဆြဲပိတ္လိုက္တဲ့လြန္း။ေလာ့ပါတပါတည္းခ်ပစ္လိုက္ေသး အတြင္းဘက္က ေလာ့ခ်ထားမွေတာ့ တံခါးကိုျပန္ဖြင့္လို႔ကမရ..
''ကေလး တံခါးဖြင့္ပါ.. ကေလး.''
''တစ္ေယာက္တည္းေနခ်င္လို႔ ေခၚမေနနဲ႕
ဖြင့္မေပးဘူး။''
''ေကာင္းၿပီေလ ကိုမႏွောက့္ယွက္ေတာ့ပါဘူး။''
အိပ္ယာထက္ ပစ္လွဲခ်ရင္း လြန္းရယ္ေနမိခဲ့...သူ႕ရင္ထဲက အၾကားခ်င္ဆုံးစကားေလးကိုၾကားခြင့္ရလိုက္လို႔ေလ...
'ကိုယ့္ဘက္က လုံးဝကြာရွင္းမေပးနိုင္ဘူးတဲ့..လူႀကီးခင္ဗ်ားေတာ္ေတာ္ သည္းခံတတ္ေနၿပီေပါ့။'
ဟုတ္တယ္ လြန္း သတိျပန္ရေနတာၾကာၿပီေလ အတိတ္ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတာ..
စစ္မဟာကိုနည္းေပါင္းစုံနဲ႕စမ္းသပ္ေနခဲ့တာ သူ႕အေပၚ တကယ္သည္းခံေပးနိုင္သလားဆိုတာ..
သူ႕ရင္ထဲလည္း စစ္မဟာအေပၚ စိတ္ခံစားမႈေတြ စတင္ျဖစ္ေနမိတာ သူ႕ကိုယ္သူ သာအသိဆုံးျဖစ္တယ္။
အခ်စ္က အခ်စ္ကေျပာင္းလဲနိုင္တာလား။
စစ္မဟာကို သူခ်စ္မိေနၿပီလား။
mp Rockeain