© Mari_em
___________________________________________________________
Dave
Ik kwam om met haar te praten, om duidelijk te krijgen dat ze niks voor mij voelt en dat het een fout was, maar toch belande ik op de een of andere manier met mijn hand tussen haar benen.
Hoewel ze eerst een soort van toegaf dat ze een hekel aan mij heeft, liet ze het wel toe en genoot er ook zichtbaar van. Alleen liep ze wel met tranen in haar ogen weg... liep is dan nog redelijk onderschat, want ze stormde als een kudde wilde gnoes de trap op. Waarom kan ik haar niet met rust laten? Ze zei dat ze dat wilde, maar toch heb ik het gevoel dat het niet zo is. Hoe ze mij aankijkt en hoe haar lichaam op mij reageert. Dat kan toch gewoon niet, als je iemand echt zou haten?
Geïrriteerd grijp ik naar mijn kruis die, al sinds ze dertig minuten geleden ervandoor ging, in een constante staat van opwinding is. Ik staar uit het raam en probeer de gedachte te verdringen. Het lukt alleen niet echt. Ik blijf maar malen en het lijkt wel alsof ik niets anders dan nerveus kan zijn. Alles wat ik kan denken is dat ik haar weer moet zien... waarom?
De rest van de week loopt op zijn zwakst gezegd raar. Ik weet dat ze eerst ook wel moeite deed om mij te ontwijken, maar nu lijkt ze er echt een sport van te hebben gemaakt. Soms lijkt het wel alsof ze van de aardbodem verdwenen is, zo goed is ze er in. Haar licht zie ik amper aan wanneer ik 's avonds thuis kom, ik zie haar niet in het park, niet in de hal, niet in de auto.
De schaarse keren dat ik haar gezien heb werd dat ook meer dan duidelijk.
Drie dagen geleden liep ik net naar buiten toen ook bij haar de deur open ging. Zodra ze mij zag draaide ze meteen om en klapte de deur dicht. 'Lekker volwassen' riep ik door de deur heen maar ze reageerde er niet op.
Ook zag ik haar een keer vanuit de bus komen. Toen ze mij zag rijden stapte ze gewoon de bus weer in!
Zucht....
Ik heb zelfs op het punt gestaan om gewoon bij haar aan te kloppen. Alleen, toen ik bij haar deur stond en mijn vuist voor de deur hield... weigerde die gewoon. Wat ga ik eigenlijk zeggen? Wat kom ik doen? Waarom wil ik haar zien? Ik ben toen maar weer weg gegaan.
Ik vraag mij echt serieus af of ik niet helemaal gek geworden ben... maar toch, het constant er over nadenken hou ik niet vol.
Aan het einde van de week ben ik het zat. Als de berg niet naar Mohammed komt......!
Ik bel Oliver op en spreek met hem in het restaurant af waar Anne werkt. Hij wil uiteraard weten waarom dus besluit ik hem het maar te vertellen. Het deel waar ik al heel de week obsessief aan haar heb zitten denken laat ik maar achterwegen.
Langzaam kijk ik om het hoekje of ze aan het werk is. Als ik haar glimlachend zie lopen gebeurd er iets in mij. Ik voel een spanning in mijn buik en nerveus wrijf ik mijn vingers over elkaar. Wanneer ze door de klapdeuren naar achteren gaat glip ik naar binnen. Ik zie Oliver gelukkig meteen zitten en ga snel bij hem zitten. Ik zit met mijn rug naar de bar toe dus ik kan haar nu niet meer zien. Oliver kijkt mij breed grijnzend aan.
'Wat!' zeg ik geïrriteerd, al heb ik wel een idee waarom hij zo kijkt.
'Ik heb je nog nooit zoveel moeite voor een meisje zien doen,' antwoord hij lachend.
Ik wil een opmerking maken, maar ik besef dat hij gelijk heeft. Zonder al te vol van mijzelf te klinken, ik heb geloof ik nog nooit moeite voor een meisje gedaan. Oké, misschien niet nooit, maar de laatste tijd erg weinig in ieder geval.
'Ik weet niet wat het is,' zeg ik tegen hem. 'Hoe meer ze mij afstoot hoe meer ik haar wil op de een of andere manier.'
'Ik kan nog steeds niet geloven dat je seks met haar gehad heb. Man, ik ben echt jaloers op je.'
Starend uit het raam merk ik dat er iets in mij zit. Een gevoel... Alleen ik weet niet precies wat. Een zeurend iets dat lijkt te komen en gaan als eb en vloed.
'Ze komt er aan' zegt Oliver en schud mij wakker uit mijn gedachten.
Bij het horen van haar stem verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. 'Goedemiddag welkom bij Remco's kan ik uw....' ze kijkt mijn kant op en stopt met praten. Er verschijnt een knal rode kleur op haar wangen en ze begint weer te stotteren.
Waarom vind ik het nu ineens schattig....
Slappe lul..
Nerveus kijkt ze om zich heen en lijkt niet meer te weten wat ze moet doen. Ze sluit haar ogen en neemt een diepe zucht. Wanneer ze haar ogen weer opent zie ik die felheid weer in haar blik.
'Wat doe je hier?' Sist ze tussen haar tanden.
Ik blijf haar rustig aankijken terwijl ik de menukaart open vouw. 'De laatste keer dat ik gekeken heb was het hier een openbare plek en buiten dat om...' ik blader nu door de menukaart '...de bediening hier bevalt mij nogal.'
Ze maakt een snuivend geluid en vouwt haar handen over elkaar heen. 'De laatste keer was je anders niet zo heel erg tevreden als ik mij niet vergis.'
'Nee dat klopt,' antwoord ik 'maar toen had ik hier nog niks gegeten. Nu ik dat wel heb gedaan, wil ik het nog een keer.' Ze krijgt een blos op haar wangen. Mooi ze weet dus dat ik het niet over het eten had.
Dan krijgt ze weer die felle blik in haar ogen. 'Nou de menukaart is veranderd, sommige dingen waren maar eenmalig en komen nooit meer op de kaart!'
Oliver lacht, maar als ik hem boos aankijk kijkt hij beschaamd weg. Laat haar maar denken dat ze aan de winnende hand is, want ik zie haar liever boos dan... niet.
'Jammer,' ga ik door en kijk haar weer aan. 'Het was namelijk erg lekker'. Haar gezicht kleurt weer rood.
'Zeg nou maar gewoon wat je wilt, ik heb geen tijd om hier de hele menukaart met je door te nemen'. Ze rolt met haar ogen en kijkt dan geïrriteerd van ons vandaan.
Oliver kijkt geamuseerd mijn kant op en wil net zijn bestelling opgeven als ze hem onderbreekt.
'Shit,' zegt ze hard en kijkt paniekerig om zich heen. Dan ineens grijpt zijn mijn arm vast en dwingt mij op te staan. 'Mee komen nu!' Haar bitse toon laat weinig ruimte over om te weigeren.
'Doen jullie het wel veilig,' proest Oliver ons na terwijl zij mij mee naar de bar sleurt.
Deze plotselinge verandering van houding overvalt mij en ik loop suf achter haar aan. We lopen via de bar door de klapdeuren naar achteren. In de keuken kijkt een nogal nichterig uitziende man ons verbaasd aan.
'Wel eerlijk delen hè' zegt hij en geeft mij een suggestieve knipoog.
Ik huiver van binnen, maar Anne trekt mij gelukkig verder door naar achteren. We lopen via een achterdeur naar buiten en komen in een steeg terecht.
De steeg loopt uit op de straat en het geroezemoes van passerende mensen en auto's klinkt door tot waar wij staan. Ze stapt bij mij vandaan en wrijft verward door haar haren heen.
'Waarom doe je dit? Was het niet duidelijk dat ik je aan het ontwijken ben?'
'Ah dus je geeft het toe!' zeg ik, al klinkt het wel erg dom.
'Ja wat dacht je dan! Dat we elke keer met elkaar gaan staan te rommelen wanneer het jou uitkomt???'
'Kom nou, je kan echt niet verbergen dat je het net zo graag wilde als ik.'
Beschaamd draait ze haar hoofd weg en maakt een klakkend geluid met haar tong. 'Oké, mijn lichaam reageert misschien wel op jou, maar dat is ook echt het enige! Ik ga niet een of andere seks relatie met jou beginnen!'
'Jij denkt echt dat ik een "man-whore" ben hè!'
'Heb jij mij enig bewijs gegeven dat het niet zo is dan?' Ze kijkt mij over haar schouder aan.
'Jezus wat ben jij kortzichtig zeg.' Mijn vertrouwde woede laait weer in mij op.
'En jij bent een goedkope lul!' zegt ze en draait zich nu helemaal naar mij toe. 'Weet je? Het enige wat ik jou ooit gevraagd heb is om mij met rust te laten, maar dat schijnt je gewoon niet te lukken.... Wat wil je van mij horen dan?!'
Ik krijg een knoop in mijn maag en wil denk ik niet horen wat ze nu gaat zeggen. 'Wil je dat ik het hardop zeg?! Best... Ik.. geef... geen ENE ZAK om jou!'
Nu ze het zo rechtstreeks uitspreekt steekt het meer dan ik gedacht had. Alle woorden ontschieten mij uit mijn hoofd en ik blijf maar vlak naar de vloer staren. Mijn ademhaling word rustiger en mijn gedachten lijken zich weer te verzamelen. Ik kijk weer omhoog en zie haar mij verward aan kijken. Alsof ze probeert te ontcijferen wat ik aan het denken ben. Ze kijkt mij diep in mijn ogen aan en ik kan het niet helpen maar haar woorden stellen mij teleur...
Ik doe ook geen moeite om het te verbergen.
Uiteindelijk neem ik aanstalten om iets te zeggen. Het lukt alleen niet, want ze stapt in een grote pas op mij af en kust mij.
Al het geluid om ons heen verdwijnt en er waait weer een stroom van elektriciteit door mijn lichaam. Voor ik haar vast kan pakken breekt ze van mij los door mij in een harde zet weg te duwen.
Ze stapt de deur in en voor zij hem voor mijn neus op slot doet, roept ze heel hard 'ROT OP!!!' wat door heel de steeg echoot.
Oké...
Twee dagen daarna zit ik in de vensterbank en wacht op Nina. Gisteren had ik Tom aan de telefoon en die vertelde dat het niet zo goed met haar gaat. Haar vader is ziek en ligt in het ziekenhuis. Ze is er nog al overstuur van. Tom had gevraagd of ik haar vandaag een beetje wil vermaken. Toevallig heb ik vandaag een shoot met puppies voor een telefoon merk en het is precies wat haar gaat opvrolijken denk ik.
Na tien minuten zie ik haar aan komen lopen en ik doe de deur op een kier. Dan loop ik naar de keuken en zet ik de waterkoker aan, want ze zal vast wel eerst wat willen drinken. Wanneer ik terug loop naar de gang blijf ik even staan. Ik hoor haar namelijk met iemand praten.
'Hey gaat het wel?' Anne haar stem klinkt zachter en meelevender dan ik haar ooit gehoord heb. Ik gluur door de kier van de deur en zie haar met haar rug naar mij toe staan. Nina staat met betraande ogen op de trap en houdt haar hoofd beschaamd naar beneden.
'Sorry,' snikt ze hevig en zakt neer op de bovenste treden van de trap. 'Mijn vader ligt in het ziekenhuis, hij heeft een hersenbloeding gehad en ik denk niet dat hij het gaat overleven.' Het liefst zou ik nu de gang in stormen en haar in mijn armen nemen, maar ik ben ook benieuwd wat Anne gaat zeggen. Die gaat naar mijn verbazing naast haar zitten.
'Ik weet hoe het voelt' hoor ik haar na een paar seconden zeggen. Er klinkt een aarzeling in haar stem, alsof ze het er eigenlijk niet over wil hebben. Toch gaat ze door. 'Mijn vader is overleden toen ik zeven was.' Nina snikt zachtjes en kijkt haar ontroerd aan. Typisch Nina, die vind het nu erger voor Anne dan voor zich zelf.
'Oh wat erg voor je, het spijt mij.'
'Het geeft niks... het is al lang geleden...ik ben er al overheen.' Door de manier waarop ze het zegt krijg ik het idee dat het niet helemaal waar is. Ze probeert optimistisch te klinken maar mijn gevoel zegt dat ze het niet is. Ik denk dat er veel meer achter zit.
'Weet je?' gaat Anne verder. 'Je groeit op met het idee dat je vader je held is, je idool, je alles. Hoe onmogelijk lijkt het dat je dan ooit zonder die persoon verder zou moeten?' Ze pauzeert even en kijkt van Nina af. 'Door simpel weg van je te houden heeft hij een stukje van zichzelf in jou gestopt. Een stukje wat je altijd met je mee neemt, waar hij ook naar toe gaat.' Nina begint weer te huilen en ik zie hoe Anne voorzichtig een hand op haar schouder legt. 'Wanneer je weer bij hem bent vertel je hem alles wat je hem nog wil vertellen. Niet voor hem, want hij weet dat al, maar voor jezelf. Dat je nooit het gevoel krijgt dat je hem nog dingen had willen vertellen en niet gedaan hebt.'
Die laatste woorden sla ik mentaal op. Nina draait zich om en omhelst Anne ineens. Als je niet beter zou weten zou je zeggen dat het twee goede vriendinnen waren. 'Dank je wel,' zegt Nina en laat haar weer los. 'Weet je... Je bent echt super aardig.' Ik zie hoe Anne bescheiden lacht. Nina staat op en veegt haar truitje recht. 'Dank je wel dat je even naar mij geluisterd hebt.'
'Dat is oké' zegt Anne timide. 'Soms is het fijn als er even iemand naar je luistert die er niks mee te maken heeft.'
'Ja je hebt gelijk. Ik ga snel naar binnen, want Dave neemt mij mee naar een fotoshoot met puppies.' Ik zie Anne vertrekken als ze mijn naam hoort. 'Dat doet hij om mij op te vrolijken' Nina haar stem klinkt warm en moederlijk. 'Hij heeft echt een heel goed hart, jammer dat jullie dat niet van elkaar kunnen zien.'
Het doet meer met mij dan ik dacht. Ik voel mij opgelucht dat Nina mij goed probeert te praten bij Anne. Als ik zie dat ze het gesprek afronden loop ik snel weer terug naar de woonkamer. Ik besluit er maar niks over te zeggen tegen Nina. Deels omdat ik niet wil dat zij mij gaat vragen naar mijn gevoel naar Anne toe. Gelukkig begint zij er ook niet over.
De fotoshoot loopt echt geweldig. Nina straalt en speelt wild met alle puppies. Het zijn er twintig in totaal wat echt een heel leuk plaatje geeft. Ze ligt op de grond en giert het uit van het lachen. Ik voel mij trots dat ik daar voor gezorgd heb. Dat ik haar even haar verdriet heb doen kunnen vergeten. Ik maak een paar foto's van haar. Dan loop ik naar mijn tas en haal mijn mobiel eruit. Missie geslaagd sms ik naar Tom.
Als we in de auto terug zitten bladert Nina enthousiast door alle foto's op mijn camera. Ik moet toegeven ik heb het ook erg naar mijn zin gehad. Ik zet de radio aan, maar geniet meer van de 'Aaaaw's' en 'Oeh's' van Nina.
'Dank je wel Dave,' zegt ze ineens en kijkt mij ontroert aan. Ik kijk haar lachend aan en knik tevreden. We rijden een paar minuten zonder wat te zeggen. Nina staart uit het raam, maar heeft nog steeds een glimlach op haar gezicht. 'Ik kwam je buurvrouw nog tegen vanmiddag'. Ik krimp een beetje ineen en baal dat ik geen dag kan doorkomen zonder aan haar te denken. 'Ze was erg lief tegen mij,' gaat Nina verder
'Mooi' zeg ik heel kortaf. Ik heb echt geen zin om weer aan haar te denken. Al is dat natuurlijk al weer te laat nu.
'Ja, ze heeft ook haar vader verloren... wist je dat?'
Subtiele hints zijn dus ook niet aan Nina besteed... 'Nee dat wist ik niet.'
'Toen ze zeven jaar oud was al, ik moet er niet aan denken hoe verschrikkelijk dat voor haar geweest moet zijn om zo jong je vader al te verliezen.' Ik zie dat ze tranen in haar ogen krijgt, waarschijnlijk omdat ze nu aan haar eigen vader moet denken. Dan ineens gaat ze rechtop zitten en veegt haar tranen weg. 'Je moet het echt goed maken met haar want het is echt een hartstikke lief meisje en...'
'Ik wil het er niet meer over hebben Nien...' ik merk dat ik geïrriteerd raak.
'Maar geloof mij Dave zo slecht is ze niet.... als je....'
'Wat aan er NIET over hebben begrijp je niet....' Boos sla ik op het stuur, meer omdat ik zo tegen haar uitval.
Ze schrikt ervan op en zakt een stukje van mij vandaan 'Waarom word je boos?' Nina kijkt mij bezorgd aan.
'Ik heb gewoon geen zin om over haar te praten Nien! Zo moeilijk is dat toch niet.'
'Ja maar ik denk echt dat je een fout maakt.'
'HOU.. ER...OVER... OP!!!' mijn stem klinkt inmiddels zo radeloos dat het klinkt alsof ik het over iets levensbedreigend heb. Ik besef dat ik bozer klink dan ik zou moeten. Misschien als Nina begrijpt waarom ik het er niet over wil hebben. 'Ze haalt het bloed onder mijn nagels vandaan. Sinds we elkaar ontmoet hebben is het niets anders dan drama! Ze denkt constant dat ik haar wil lastig vallen of begluren. Ze betrekt andere mensen erbij! Alle vrouwen uit mijn leven heeft ze weg gejaagd! Ze beschuldigt mij overal van! Ze heeft bij MIJ ingebroken maar stuurt wel steeds die buurtagent op MIJ af..' Boos staar ik naar buiten. 'Volgens mij heeft ze het echt haar missie gemaakt om mij het leven zuur te maken!!! IK KAN HAAR ECHT NIET UIT STAAN!!!!!' Woest grijp ik met een hand mijn haar vast en slaak een kreet van onvrede uit.
'En wat is nu het probleem dan...?'
Alleen de andere kant van het verhaal is dat ik constant aan haar moet denken. Hoe geweldig we in bed zouden zijn. Dat ze slim is en gevat. Dat ze niets is zoals de vrouwen waar ik normaal mee ga. Ze geeft niks om geld of uiterlijk vertoon en dat intrigeert mij. Ze is gepassioneerd en creatief, ondanks dat ze het mij aardig moeilijk heeft gemaakt sta ik versteld van haar vindingrijkheid... Buiten dat om is ze mooi zonder er gebruik van te maken.... en haar ogen... als ze mij zo aanstaart....
Ik zucht en kijk Nina wanhopig aan.
'Wat het probleem is.....? Ik denk dat ik verliefd op haar ben...'