လျှပ်စစ်မီးမရှိသော တဲအိမ်လေးရဲ့ ညအလင်းရောင်ကို နေရှိန် အကျင့်သားရလာသည်။ ကြမ်းခင်းပေါ် စောင်အပါးတစ်ထည်သာခင်းထားတာမို့ အိပ်လို့မပျော်တဲ့အပြင် ရှည်လျားလွန်းတဲ့ အရပ်ကြောင့် ခြေထောက်ကဆန့်လိုက်တာနဲ့ ခြင်ထောင်အပြင်ဘက်ရောက်သွားတတ်သည်။ဒီထက် ပိုဆိုးတာ ညနေကတည်းက ဗိုက်ထဲ ရစ်ပြီး အောင့်နေတာ။ဘာမတည့်တာ စားမိသွားလည်းမသိ။ကောင်လေးရော သူရော ညနေက ဆန်ပြုတ်နဲ့ကြက်ဥပြုတ်ပဲ စားခဲ့ကြပြီး ကြက်ဥက ဖြစ်တာများလား။မသေချာပေ။
ခြေဆန့်လို့ မရတဲ့ အတူတူ ဗိုက်အောင့်တာရော သက်သာအောင် ဒူးကွေးပြီး တစ်ဖက်စောင်းလှည့်လိုက်သည်။ဇာခြင်ထောင်အတွင်းမှ ဖောက်မြင်နေရသော တဖက်ခြင်ထောင်ထဲမှ မျက်နှာလေး။ထိုကောင်လေးအောက်မှာ ခင်းထားတဲ့ စောင်ဟာ ကိုယ့်ကျောအောက်က စောင်ထက်ကို ပါးလွှာနေသေးသည်။ အေးချမ်းစွာအိပ်ပျော်နေသော ကောင်လေးအား ကလေးလေးတစ်ယောက်နဲ့တူတယ်လို့ တွေးမိတဲ့ ကိုယ့်အတွေးကို လွန်တယ် မထင်။ တကယ်လည်း နုပျိုလတ်ဆက်လွန်းတဲ့ ကလေးသာသာကောင်လေးပါပဲ။
ကြည့်နေရင်း ညည်းညူသံသဲ့သဲ့လေးနဲ့အတူ လက်တစ်ဖက်က ခြင်ထောင်အပြင်ဘက်ရောက်လာသည်။ထပြီး သူ့ခြင်ထောင်ဘက် ပြန်ထည့်ပေးရင်း ကြည့်လိုက်တော့ လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ လက်ဖဝါးပြင်မှာ ရှရာတွေဖြင့် သွေးစို့နေသော ဒဏ်ရာတွေက ဗရပွ။
လက်ကို ရင်ဘတ်နားလေး အသာချပေးလိုက်တော့ ပက်လက်အနေအထားပြောင်းသွားပြီး အနည်းငယ်တွန့်ချိုးသွားတဲ့မျက်နှာလေး။မည်သို့ပင်စိတ်ဆောင်နေသည်ဆိုအုံးတော့ ဒီနုနယ်တဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က ဘယ်အတိုင်းတာထိ ဒဏ်ခံနိုင်ရိုးလဲ။ဝါးကြမ်းခင်းက ကောင်လေးအသားတွေကို နာကျင်စေသလို စောင်အပါးကလည်း တာသွားမည်မဟုတ်။
သူ့ကို စတွေ့ကတည်းက မနေနိုင်မထိုင်နိုင် လိုက်ပူပန်နေရတာတော့ သဘာဝမကျပေ။ကိုယ်တိုင် စိတ်ညစ်စရာ မိသားစုမှာ နေနေရပါလားဆိုတဲ့ အတွေးဟာ ဒီကောင်လေးနဲ့ ယှဉ်လိုက်ရင် မပြောပလောက်တဲ့ အရာဖြစ်သွားတတ်သည်။ရုတ်တရက်ကြီး ကလေးမွေးစားချင်စိတ်ပေါက်သွား တာလားမသိပေမယ့် သူ့ကို စောင့်ရှောက်ထားလို့ရရင် ကောင်းမယ်။
မျက်နှာလေးကို ဘယ်လောက်ထိ ငေးနေမိတယ်ဆိုတာ နေရှိန် သတိမရ ။ကိုယ့်ခြင်ထောင်ဘက် ပြန်မဝင်ဘဲ ဘေးနားမှာတင် ငုတ်တုတ်ထိုင်ကြည့်နေမိတော့သည်။
.................
"အွန့်! "
ဗိုက်ပေါ်ကို အရှိန်နဲ့ကျလာတဲ့ တစ်စုံတစ်ခုကြောင့် စိုင်းခန့် အသံထွက်ကာ လန့်နိုးသွားသည်။ကြည့်လိုက်တော့ ခြင်ထောင်အပြင်ဘက်ကနေ မှီကျနေတဲ့ ဟိုလူရဲ့ခေါင်း။သေးငယ်တဲ့ ခြင်ထောင်ကြိုးလေးတစ်ဖက်က သူ့ဝိတ်ကို ထိန်းမထားနိုင်ဘဲ ပြတ်ကျသွားသည်။
တမင်တကာလုပ်တယ် အထင်နဲ့ မိမိဘက် လှည့်နေသော မျက်နှာကို ထုဖို့ရွယ်လိုက်သော်လည်း မလှုပ်မယှက်အသက်ရှူသံမှန်မှန်ဖြင့် အိပ်ပျော်နေသောကြောင့် ရပ်တန့်လိုက်ရသည်။ဖိနေတဲ့ခေါင်းကို တွန်းသော်လည်း နည်းနည်းလေးမှ မကြွ။အပြင်မှာ ခြင်တွေက တဝီဝီမြည်ပြီး ပွဲတော်တည်နေပြီ။
ဒီအတိုင်း ငုပ်တုတ်ကြီး အိပ်ပျော်နိုင်တာ အံ့ဩလို့မဆုံးပေ။ လေထဲ ရပ်တန့်နေတဲ့လက်က ထိုင်လျက်ရှိနေသော သူ့ခန္ဓာကိုယ်ရော ခြင်ထောင်ထဲ သွင်းပေးလိုက်ရတော့သည်။အသက်ရှူလိုက်တိုင်း ဗိုက်ပေါ်မှာ တစ်ခြမ်းစောင်းတင်ထားတဲ့ သူ့ရဲ့ခေါင်းပါ အနည်းငယ် အပေါ်အောက်လှုပ်နေသည်။ မိမိဘက် မျက်နှာမူနေတဲ့ သွင်ပြင်ဟာ ခေါင်းရင်းပေါက်က ညအလင်းရောင်အောက်မှာ အစိတ်ပိုင်းတစ်ခုစီ ရှင်းလင်းနေသည်။စိုင်းခန့်သာ ပန်းပုထုတတ်ရင် သူ့ရဲ့ မျက်နှာသွင်ပြင်ကို ထုဆစ်ဖို့ နှစ်ခါတွေဝေလိမ့်မည်မဟုတ်။နောက်တစ်နည်းဖြင့် ပန်းချီဆွဲတတ်ရင်လည်း သူ့မေးရိုးက အထင်ရှားဆုံး ကောက်ကြောင်းတစ်ခု ဖြစ်နေမှာ အသေချာပင်။
"အဲ..."
ဘာလို့ သေချာကြည့်နေလဲဆိုတဲ့ အတွေးဝင်ကာမှ မျက်လုံးကို အတင်းမှိတ်ချလိုက်သည်။ဆိုးဝါးခဲ့တဲ့ အတိတ်တွေနဲ့ အတူ တစ်ဦးတည်းကျန်ရှိနေတဲ့အချိန်မှာ ဒီလို တစ်စုံတစ်ယောက် အနားမှာရှိနေတာကို မသိစိတ်က ကျေနပ်နေမိတာလား။စိုင်းခန့်ကိုယ်တိုင်မသိပါ။
ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှ အရာတွေကို စိတ်တင်းထားပြီး ကျော်ဖြတ်နိုင်မှာပါလို့ ယုံကြည်ထားခဲ့သည်။ဒါပေမဲ့ တစ်ခါလောက်ဖြစ်ဖြစ် ရင်ထဲကနေ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ငိုချလိုက်ပြီး အရမ်းကြောက်နေပါတယ်လို့ ဝန်ခံလိုက်ချင်သည်။
သို့သော် မိခင်ဖြစ်သူကိုတောင် ယုံကြည်မှု ဆုံးရှုံးခဲ့တဲ့အတွက် တခြားလူတစ်ယောက်ကို ရင်ဖွင့်ဖို့ ဆိုတာလည်း အချိန်လိုအုံးမည်။
မနေ့တစ်နေ့ကမှ တွေ့တဲ့ သူ့ကို သံသယ ကင်းသော်လည်း အရာအားလုံး ပြောပြကာ မှီခိုလိုက်ဖို့ မဖြစ်နိုင်။သူလည်း သူ့အခက်ခဲနဲ့တင် တိုင်ပတ်နေတာ။ကိုယ်တို့ တစ်နေရာမှာ ဆုံဖူးသလားဆိုတဲ့ အမေးကလည်း စိုင်းခန့်ကို တွေဝေစေလောက်တဲ့ အထိ စိတ်ထဲမှာ ရင်းနှီးနေပြန်သည်။
"ရက်အနည်းငယ်လောက်ပဲ စောင့်ပေးပါ။ ခင်ဗျား ဖိအားမရှိအောင် ကျွန်တော် ဒီနေရာကနေ ထွက်သွားပေးပါ့မယ်"
မိမိပြောတဲ့ စကားကို သူမကြားနိုင်သော်လည်း ရုတ်တရက် ငုတ်တုတ်ကြီး အိပ်နေရာကနေ တစ်ကိုယ်လုံး မှောက်ကာ မှီချလာသည်။အသက်ရှူမဝတဲ့အပြင် ရင်ညွှန့်မှာ သူ့ရဲ့ ဝင်သက်ထွက်သက်တို့ ရိုက်ခတ်နေတာကြောင့် ယားကျိကျိနဲ့။မနေတတ်တော့တဲ့အဆုံး ရုန်းလိုက်တော့ ခါးကိုအတင်းဆွဲဖက်လိုက်တဲ့ လက်တွေကြောင့် စိုင်းခန့်ကိုယ်လေး တောင့်တင်းသွားပြီး နည်းနည်းလေးမှ ထပ်မလှုပ်ရဲတော့ပေ။
မနက်လင်းခါနီးမှ သူ့ဘာသာ တစ်ပတ်လှည့်သွားပြီး ဖက်ထားတာလွတ်တာနဲ့ အိပ်ယာပေါ်က ပြေးဆင်းရတော့သည်။
"ဒီလို အိပ်ပုံမျိုးနဲ့တော့ မြေပြိုခဲ့ရင် ခင်ဗျား ထိပ်ဆုံးက သေမှာ"
အသက်ကို ဝအောင်ရှူရင်း တဒုတ်ဒုတ်ခုန်နေသော ရင်ဘတ်ကိုဖိကာ ကျိန်ဆဲနေသော ကောင်လေးတစ်ယောက်ရယ်။အိပ်မက်ထဲမှာ ဖက်ထားတဲ့ ဖက်လုံးက ခုန်ဆွခုန်ဆွပြေးသွားလို့ အသည်းသန် လိုက်ဖမ်းနေသော လူတစ်ယောက်ရယ်။သူတို့နှစ်ယောက်ကို ကြည့်ကာ မနက်ခင်း အလင်းရောင်အောက်က ချယ်ရီပန်းလေးတွေဟာ ခပ်တိုးတိုး ကြိတ်ရယ်နေလေတော့သည်။
.......