-Unicode-
TaeHyungတွေးထားသည့်အတိုင်းပင်Jiminတစ်
ယောက် နောက်ပိုင်းရက်တွေမှာ ဗီဒီယိုရိုက်ဖို့
အတွက် အတင်းအကြပ်တိုက်တွန်းရတာမျိုးမရှိ
တော့ဘဲ သူကိုယ်တိုင်က စိတ်ပါဝင်စားစွာ ရိုက်
ထားတတ်လာသည်။ လူသိနည်းနေသေးတဲ့
Channelလေး ဖြစ်သော်လည်းပျော်ရွှင်ခြင်းလမ်း
စတစ်ခုကို ရှာတွေ့လာသလို နိစ္စဓူဝ ဘယ်လို
အသစ်အဆန်း နည်းလမ်းတွေနှင့် တင်ဆက်ရမလဲဆိုတာကို ကြံဆရင်းနှင့် အချိန်အတော်များ
များကို မီးဖိုခန်းထဲမှာ ကုန်ဆုံးတတ်ခဲ့သည်။
ပြီးလျှင် သောကြာနေ့နဲ့စနေနေ့ရဲ့ ညနေခင်း
အချိန်များကို တိတ်တဆိတ်လွမ်းမောတတ်လာ
သည်။ အပတ်စဉ်တိုင်းရဲ့ ထိုနေ့ရက်များတွင်
လုပ်စရာရှိသည်တို့ကို စောစောစီးစီးပြီးပြတ်
အောင် လုပ်ထားကာ TVရှေ့မှာငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်
စောင့်နေတတ်သော Jiminလေးကို တွေ့ရမည်
လိမ့်မည်ဖြစ်သည်။
ဒီနေ့လဲ TVရှေ့မှာ အကျအနနေရာယူကာ ထိုင်
နေစဉ်တွင် ဘဲလ်သံလေးမြည်လာသည်မို့ ခြံထဲ
သို့ ဆင်းကာကြည့်လိုက်တော့ ပန်းစည်းလေး
ကိုင်ထားသည့် ကောင်လေးတစ်ယောက်က ခြံ
တံခါးရှေ့မှာ ရပ်နေလေသည်မို့ခြံရှေ့သို့လျှောက်
သွားကာ-
"ဘယ်သူလဲမသိဘူး"
"အော်...ဒီအိမ်လိပ်စာနဲ့ ပန်းစည်းပို့ခိုင်းထားလို့
ပါ"
"ဒီအိမ်ကို?"
"ဟုတ်"
"ကျေးဇူးနော်"
သူ့ဆီ အထူးတလည် ပန်းစည်းပို့ပေးနိုင်လောက်
တဲ့ သူမရှိတာမို့ဇဝေဇဝါဖြစ်နေပေမဲ့လဲ ကောင်
လေးကို အားနာတာနဲ့ပဲ ပန်းစည်းလေးကိုယူကာ မက်မွန်ရောင် နှင်းဆီပန်းပွင့်များကြားကစာအိတ်ကလေးကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။
အထဲက ခရမ်းရောင်ဖျော့ဖျော့ ကတ်ထူစာရွက်
လေးပေါ်တွင် ရေးထားသည်က
[ Subscriber 100K ပြည့်သွားတဲ့အတွက် ဂုဏ်
ပြုပါတယ်။ Mochi's kitchenက တင်ပေးတဲ့ videoတိုင်းကိုလည်း အားပေးနေပါတယ်။ ပျော်
ရွှင်ပါစေ။
ဟမ်ဘာဂါ အိချိ ]
ရနံ့သင်းသင်းကတ်ထူစက္ကူလေးပေါ်ကလက်ရေး
လေးတွေကို တလှည့် ၊ အပွင့် ၅၀လောက်ပါလာ
တဲ့ နှင်းဆီပွင့်လှလှလေးများကို တလှည့်ကြည့်
ရင်း သဘောကျစွာ အားရပါးရပြုံးလိုက်သည်။
Jimin ခဏခဏ ထုတ်ပြောတတ်တာကြောင့်မို့
သူ့channelလေးကို ချစ်ကြတဲ့ ပရိတ်သတ်တွေ
က သူတို့ကိုယ်သူတို့ Jiminရဲ့ ဟမ်ဘာဂါလေး
တွေ ဟူ၍ အမည်ပေးထားကြလေသည်။ပြီးလျှင်
Tae ရဲ့ဆိုင်သို့လဲ Jiminအတွက် လက်ဆောင်
လေးတွေ ပို့ပေးတတ်ကြပြီး ဟိုမုန့်လေးလုပ်ပြ
ပါ...ဒီဟင်းလေးချက်ပြပါဦး ဟူ၍လဲ သူ့ဆီမှာ
တောင်းဆိုတတ်ကြသေးသည်။ဒါကြောင့်ပဲ
သူ့channelလေးကို တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ပိုပြီး
သံယောဇဉ်တွယ်လာမိတာဖြစ်သည်။
အခု သူ့လက်ထဲမှာရှိနေသည့် ပန်းစည်းကလွဲ
ရင် ရောက်လာခဲ့ဖူးသမျှသော လက်ဆောင်လေး
တွေက Taeရဲ့ ဆိုင်သို့သာ လိပ်မူပြီးရောက်လာ
တတ်သည်။ ပြီးလျှင် တစ်နေ့တစ်နေ့သူ့ရဲ့Chan-
nelကို subscribeလုပ်တဲ့သူဘယ်နှစ်ယောက်တိုး
လာသလဲ ဆိုတာကို ရေတွက်နေတတ်သူကလဲ
Tae တစ်ယောက်ပဲရှိတာမို့ အများကြီးထပ်မစဉ်း
စားဘဲ TaeHyungဆီသို့ ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်။
"ဟယ်လို"
"ဟေ့ကောင်"
"ဘာတုန်း... မင်းရဲ့ ရွှေကိုကိုတို့ မလာသေးဘူး
လား"
"လာတော့မှာ... ဟားဟား ...ဒီလိုတွေမလုပ်လဲ
ငါနောက်ထပ်Videoတစ်ခု ရိုက်ထားပြီးပါပြီကွ"
"ငါဘာလုပ်လို့တုန်း! ရိုက်ပြီးရင် ညကျပို့လိုက်
ငါ့ဆီကို"
"ဟီး ...လက်ရေးကတော့ မင်းလက်ရေးမဟုတ်
ပေမဲ့ ငါ့ကိုဒီလိုပေးတာမင်းပဲရှိတာကို...ဟား
ဟား"
"ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ..."
"မင်းပို့ခိုင်းတဲ့ ပန်းစည်းရပြီလို့ပြောတာ"
"ဘာပန်းစည်းလဲ"
"နှင်းဆီပန်းစည်းလေ... Subscriber 100K
ရလို့ဆို"
"ငါဘာမှမပို့ဘူး။ ကိုယ့်ဘာကိုယ်တောင် မအား
ရတဲ့အထဲ "
"ဘာလဲ? တကယ် မင်းပို့တာမဟုတ်ဘူးလား"
"အော်...မပို့ပါဘူးဆို။မင်းရဲ့JeonJungkookကြီး
လာနေပြီ"
"အေးအေး ... ဟီး ဒါပဲနော်"
TVဖန်သားပြင်ပေါ်မှာ တစ်စတစ်စထွက်ပေါ်လာ
သော Health Talk အစီအစဉ်ရဲ့ Logo လေးကို
မြင်ရုံဖြင့် သူ့နှလုံးသားက ကဆုန်ပေါက်ပြီး မြူး
တူးလာသည်။ပန်းစည်းလေးကို စားပွဲပေါ်တင်
ကာ သူ့ရင်ဘတ်သူဖိပြီး TV ရှေ့မှာထိုင်ချလိုက်
သည်...။
"ဒီလောက်အခုန်မြန်နေတဲ့ နှလုံးသားနဲ့တော့
ခက်ပြီ"
ကိုကိုပြောတဲ့ အကြောင်းအရာမှန်သမျှကို အသံ
သွင်းထားပြီး မှတ်စုစာအုပ်ထဲချရေးရတာကလဲ
မငြီးမငွေ့ဘဲ ပြုလုပ်ချင်တဲ့ ကိစ္စတွေထဲက တစ်ခု
ဖြစ်သည်။ဖန်သားပြင်ပေါ်က ဒေါက်တာလေးကို
ငမ်းရတာရယ်၊ ခေါင်မိုးထပ်အခန်းဆီပြေးသွား
ချင်တဲ့ စိတ်ကိုထိန်းချုပ်ရတာရယ်နှင့်Jiminတစ်
ယောက် ပန်းစည်းဘယ်သူပို့လိုက်လဲ ဆိုသည့်
ကိစ္စအပေါ် မေ့မေ့ပျောက်ပျောက်ဖြစ်သွားလေ
သည်။
သို့ပေမဲ့ ထိုပန်းစည်းကိစ္စက တစ်ရက်ထဲနှင့် ပြီး
ဆုံးသွားသည်တော့ မဟုတ်ပေ။နောက်တစ်နေ့
Yummyဆိုင်က ပြန်လာသည့်အခါ အိမ်ရှေ့ခြံတံ
ခါးကြားမှာ ညှပ်ထားသော ပန်းစည်းတစ်ခုက
သူ့ကို ဆီးကြိုနေပြန်သည်။ကားကို ဂိုထောင်ထဲ
ရပ်ထားပြီးနောက် ထိုပန်းစည်းကိုခပ်သွက်သွက်
ယူကြည့်လိုက်သည်။ဒါက ဒီလိုပန်းစည်းမျိုး သူ့
ခြံရှေ့ကို ရောက်လာခဲ့တာ ၄ ရက်မြောက်တဲ့နေ့
ပဲဖြစ်သည်။
မိတ်ကပ်ရောင် နှင်းဆီပန်းများနှင့် အမျိုးအမည်
မသိသောမိုးပြာရောင်ဖျော့ဖျော့ ပန်းပွင့်အသေး
လေးတွေပါဝင်သော ပန်းစည်းလေးက မျက်စိ
ပသာဒဖြစ်စဖွယ်လှပနေပေမဲ့ တွန့်ချိုးသွားတဲ့
Jimin ရဲ့ မျက်ခုံးနှစ်ဖက်ကတော့စိတ်အလိုမကျ
မှုကို ဖော်ပြနေသယောင်ရှိသည်။
ဖဲကြိုးအဖြူလေးမှာ ချိတ်တွယ်ထားသော ကတ်
ပြားလေးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ တစ်နေ့ကမြင်
ခဲ့ဖူးတဲ့ လက်ရေးဝိုင်းဝိုင်းတို့ကို စတုတ္ထ အကြိမ် မြင်တွေ့ရပြန်သည်။
"ကောင်းသောနေ့လေးဖြစ်ပါစေ Min
-ဟမ်ဘာဂါ အိချိ "
ဒီပန်းစည်းနဲ့ စာကိုမတွေ့ရသေးခင်အထိတော့
ကောင်းသောနေ့လေးဖြစ်ခဲ့ပါတယ် ပေးပို့သူရေ။
"ရှုပ်ရှုပ်ယှက်ယှက်တွေ...ဘာ ဟမ်ဘာဂါအိချိ
လဲ"
တီးတိုးရေရွတ်လျက် ထိုပန်းစည်းကို ခြံတံခါးမှာ
ပဲ ပြန်ချိတ်ထားလိုက်သည်။သူ့ကို ဒီလိုမျိုးတွေ
လာလုပ်တာမျိုးကို သူတကယ်မနှစ်သက်ဘူး။
လှလှပပရောက်လာတတ်တဲ့ ပန်းစည်းလေးတွေ
မှာ တွဲခိုကာပါလာတတ်တဲ့ ကတ်ပြားပေါ်က စာ
သားတွေက ဘယ်အကြောင်းအရာဆီ ရည်ရွယ်
နေမှန်းမသိရလောက်အောင် ပိန်းတိန်းနေရမဲ့
အသက်အရွယ်လဲမဟုတ်တော့ဘူးမလား။
တရေးနိုး ထကြည့်လျှင်တောင် မှတ်မိနေမည့်
ကိုကို့ရဲ့လက်ရေးသော့သော့လေးတွေဖြစ်မနေ
တဲ့အပြင် ကိုကိုတောင် တစ်ခါမှ မခေါ်ခဲ့ဖူးတဲ့ သူ့
နာမည်ကိုပါ အဖျားဆွတ်ပြီးခေါ်ရဲတဲ့ ဒီဟမ်ဘာ
ဂါအိချိက ဘယ်လိုလူတုန်း။ပြီးတော့သူကပိုင်ရှင်
ရှိပြီးသား လူတစ်ယောက်မဟုတ်လား။
သို့ပေမဲ့ သူဟာ Jeon Jungkookဆိုတဲ့ တံဆိပ်
လေးခတ်နှိပ်ထားပြီးသား လူတစ်ယောက်ဖြစ်ပါ
တယ်ဆိုတာကို လက်ဆုပ်လက်ကိုင်ပြစရာ သက်သေသာဓကမျိုးကလဲ ရှိမနေပြန်ဘူး။အိပ်ခန်းထဲသို့ ခြေသံပြင်းပြင်းနဲ့ဝင်ကာ ကုတင်
ဘောင်ပေါ်မှာတင်ထားသည့် ကျွန်းညိုရောင် ဓာတ်ပုံမှန်ဘောင်လေးကိုလှမ်းယူလိုက်သည်။
"တွေ့လား... ကိုကိုက အကြာကြီးစိတ်ဆိုးနေ
တော့ ကျွန်တော့်ကို နှောင့်ယှက်မယ့်သူတွေရှိနေ
ပြီ... အဲ့ဒါတွေ သိရဲ့လား။ ကျွန်တော့်ကိုဘယ်နေ့
အထိ စိတ်ဆိုးနေဦးမှာလဲ... အခု ၆ လတောင်
ကျော်နေပြီ ကိုကိုရဲ့"
စိတ်ပျက်စွာဖြင့် ထိုဓာတ်ပုံလေးကိုခေါင်းအုံးပေါ်
ပစ်ချလိုက်ပြီး စိုစွတ်လာတဲ့ သူ့မျက်ဝန်းတွေကို
ခပ်ကြမ်းကြမ်းသုတ်ပစ်လိုက်သည်။စာကြည့်စား
ပွဲပေါ်တင်ထားသည့် ရေတကောင်းထဲမှ ရေတစ်
ခွက်ထည့်သောက်လိုက်ပြီးနောက် ခေါင်းအုံးပေါ်
က ဓာတ်ပုံလေးကို ပြန်ယူလိုက်ကာ အင်္ကျီလက်
ရှည်အနားစဖြင့် ခပ်ဖွဖွလေး သုတ်လိုက်သည်။
"ဟီးဟီး... နာသွားလား။ကိုကိုကြိုက်သလောက်
စိတ်ဆိုးပါ။ ကျွန်တော်က အကြာကြီးစောင့်နေ
မှာ"
ထိုဓာတ်ပုံမှန်ဘောင်လေးကို ကုတင်ခေါင်းရင်း
မှာ ပြန်တင်ထားရင်း စိတ်ထဲက တိတ်တဆိတ်
ကြုံးဝါးလိုက်သည်။ နောက်ရက်ကျရင် ထိုဟမ်
ဘာဂါ အိချိဆိုသူကို အမိဖမ်းဦးမည်ဟူ၍...။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့ မှောင်ရိပ်သန်းလာပြီမို့ Jimin
တို့ ခြံဝင်းထဲမှာ မီးရောင်လေးတွေ လင်းလက်
လာသည်။ အမှောင်ရိပ်တစ်နေရာမှ စိတ်နှလုံး
ညှိုးနွမ်းစွာဖြင့် Jiminတို့ အိမ်ဘက်သို့ ငေးကြည့်
နေသူတစ်ဦးရဲ့ မျက်ဝန်းတွေကိုတော့ ဘယ်သူမျှ
သတိပြုမိလိမ့်မည်မဟုတ်ပေ။
"ဘာလို့ပစ်ထားတာလဲ...ကိုယ်က ပျော်စေချင်
လို့ပေးတာပါ"
သူ့ကြောင့်နဲ့ အမြဲတမ်းလိုလိုထိတ်လန့်နေခဲ့ရတဲ့
ကောင်လေးဆီကို သူတတ်နိုင်သလောက်သော
အင်အားလေးနဲ့ ပျော်ရွှင်ဖွယ်ရာကိစ္စလေးတွေ
ဆောင်ကျဉ်းပေးချင်မိသည်။ ၆ လကျော်ခန့်လူချင်း ဝေးကွာနေခဲ့ရပေမဲ့သူ့နှလုံးသားထဲကနေ
တော့ ကောင်လေးကို တစ်စက္ကန့်လေးတောင်
ထုတ်မထားခဲ့ဖူးတာ သူ့ကိုယ်သူအသိဆုံးဖြစ်
သည်။
သူ့ရဲ့စိတ်အခြေအနေတည်ငြိမ်စပြုလာတဲ့အချိန်
မှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ဝန်ခံမိသည်က သူ Jimin ကို အဆုံးရှုံးမခံနိုင်ဘူးဆိုတာကိုဖြစ်သည်။ ဆေးရုံမှာတွေ့ပြီးထဲက သူ့ရှေ့မှာထပ်ပေါ်မလာတော့တဲ့ ကောင်လေးရဲ့စိတ်ထဲမှာရော သူ့အတွက်နေရာတစ်နေရာလောက် ကျန်နေပါ့ဦးမလား။
ဒုတိယမြောက်နေ့အထိ သူပို့ပေးတဲ့ပန်းစည်း
လေးကို လက်ခံယူထားပေမဲ့ မနေ့ကရယ် ၊ ဒီနေ့
ရယ်မှာတော့ သူ့ရဲ့ပန်းစည်းလေးတွေကခြံတံခါး
ကြားထဲမှာပဲ အထီးကျန်စွာ ကျန်ရစ်နေလေသည်။သူပို့ပေးနေတာကို ရိပ်မိသွားလို့များ အခု
လိုပစ်ထားရက်နိုင်တာလား ဟူ၍တွေးမိတော့
ရင်ထဲမှာ ဗလောင်ဆူလာသည်။
ကောင်လေးသာ အသည်းလေးအယောင်ဆောင်
ပြီး သူ့အနားကိုချဉ်းကပ်ခဲ့တာမဟုတ်ဘူးဆိုလျှင်
ဒီရွှေအိမ်စံမင်းသားလေးနဲ့ ချစ်သူဖြစ်ခွင့်ရဖို့ဆို
တာ ဘယ်တော့မှ အကောင်အထည်ပေါ်မလာမဲ့
အိပ်မက်တစ်ခုအနေနှင့်သာ တည်ရှိနေလိမ့်မည်။
"ကိုယ့်ဆီက မဟုတ်ဘူးထင်လို့ မယူဘဲနေတာမ
လား။အဲ့လိုပဲထားလိုက်ပါတော့"
ထို့နောက်တွင်တော့Jiminတစ်ယောက်လှေကား
ထစ် လမ်းလေးကနေ လက်မှိုင်ချကာ ပြန်လာခဲ့
ရတဲ့နေ့ရက်များနည်းတူ Jungkookသည်လည်း
လူကုံထံရပ်ကွက်လေးထဲမှ စိတ်ပျက်ဝမ်းနည်း
စွာဖြင့် အိမ်ပြန်ခဲ့လေသည်။
---------------------
နောက်ရက်မှာတော့Jiminတစ်ယောက်စောစော
စီးစီး အိပ်ရာက ထကာ အိမ်ထဲကနေ ခြံအပြင်
ဘက်သို့ စောင့်ကြည့်နေလေသည်။ မနက် ၁၀
နာရီခန့်တွင် တစ်နေ့က ပန်းစည်းလာပို့ပေးသည့်
ကောင်လေးရဲ့ ဆိုင်ကယ်လေး သူတို့ခြံရှေ့သို့
ရောက်လာသည်။ Jiminတစ်ယောက် အိမ်ထဲ ကနေ အလျင်အမြန်ပြေးထွက်လိုက်ကာ
"ဟေ့ကောင်လေး"
"မင်္ဂလာပါ အစ်ကို"
ကောင်လေးက ဆိုင်ကယ်အနောက်ခုံမှာ တင်
ထားသည့် လေးထောင့်ခြင်းဖြူဖြူလေးထဲမှ ပန်း
စည်း တစ်စည်းကိုထုတ်ယူနေရင်းမှ နှုတ်ဆက်
စကားဆိုလေသည်။
"ဘာမင်္ဂလာလဲ"
"ဟို... အစ်ကို့အတွက် ပန်းစည်း"
"ဒါ ဘယ်သူပို့ခိုင်းတာလဲ"
"ကျွန်တော်လဲ မသိဘူးဗျ... ကျွန်တော်က ဆိုင်
က ခိုင်းတဲ့အတိုင်းပဲ ပို့ပေးရတာ"
"ပြန်ယူသွား... နောက်နေ့လဲ လာထပ်မပို့နဲ့။
အိမ်မှာ အမှိုက်ရှုပ်တယ်"
"အစ်ကိုမယူရင် ကျွန်တော်တို့ Customerက
ပြဿနာရှာလိမ့်မယ်အစ်ကိုရဲ့"
"မင်းတို့ဆိုင်က ဘယ်နားကဆိုင်လဲ...မင်းတို့
ဆိုင်ရှင်နဲ့လိုက်တွေ့မယ်"
"ဗျာ"
"မလိုချင်ပါဘူးဆိုနေ ...မင်းတို့ဆိုင်ကဟာ မင်း
ဘာသာပြန်ယူသွား"
ဒေါသထွက်နေသည့် အတိုင်းအဆကို ထိုကောင်
လေးမြင်သာစေရန် ခြံတံခါးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း
ဆောင့်ပိတ်ပစ်လိုက်ပြီး အိမ်ထဲဝင်ခဲ့လိုက်သည်။
ဒါတောင် ဇွဲမလျှော့သေးသည့် ထိုကောင်လေးက
သူ့ပန်းစည်းကို ခြံတံခါးကြားမှာ မရရအောင်
ထားပစ်ခဲ့သေးသည်။
Jiminတစ်ယောက် ပိုပြီးစိတ်တိုလာကာ အိမ်ထဲ
ကနေပြန်ထွက်လာပြီး ထိုပန်းစည်းကိုဆွဲယူ၊ ခြံ
တံခါးနှင့် ရိုက်ကာတစ်စစီဖြစ်အောင်လုပ်ပစ်
လိုက်သည်။
"အား...စိတ်တိုလိုက်တာ။ပြီးရင် အမှိုက်တွေပြန်
ရှင်းရဦးမယ်"
တီ.... တီ
သူတစ်ယောက်ထဲ ဒေါသူပုန်ထနေတာနဲ့ခြံရှေ့
မှာ TaeHyungရဲ့ ကားလေးရောက်လာတာကို
တောင် သတိမထားမိလိုက်ပေ။TaeHyungက
ဘေးမှန်ကိုချကာ-
"စောစောစီးစီးဘာဖြစ်နေပြန်ပြီလဲ"
"မင်းလာတာအတော်ပဲ... ငါအခုပဲ အဲ့ဆိုင်ကို
သွားပြီးပြဿနာရှာမလို့"
"ဟက်...ဒီနေ့ရော ပန်းဆက်သမားက ဘာတွေ
ရေးထားသေးလဲ"
"မသိဘူး ...ကြည့်စရာလား"
TaeHyungက ကားကို လမ်းဘေးမှာ ကျကျနန
ရပ်တန့်ပြီးမှ Jiminရှိရာသို့လျှောက်သွားကာ-
"ပြစမ်း... ဘာတွေ အမှာ ပါးထားလဲ ကြည့်ရ
အောင်"
Taeက တစစီ ကြွေမွနေသည့် ပွင့်ချပ်တွေကြား
က စက္ကူကတ်ပြားလေးကို ယူကြည့်လိုက်သည်။
၅ လက်မပတ်လည်လောက်ရှိမည့်ကတ်ထူစက္ကူ
ပေါ်တွင် ပန်းခရမ်းရောင် ခြောက်လခံပန်းပွင့်
အခြောက်လေးများဖြင့် ပုံဖော်ကာ ဖိကပ်ထား
သော"MOCHI'S KITCHEN"ဆိုသည့်စာလုံးလေး
ကလွဲရင် အခြားဘာစာသားမျှ ပါဝင်မနေသည်မို့
"မင်းကလေ... ဒီမှာဘာများရေးထားလို့လဲ။
အလကားနေရင်းဒေါသထွက်နေတယ်"
"မင်းဘာသိလို့လဲ အဲ့ဒါအပိုတွေ"
"အော်... ဒီကောင်နဲ့တော့ ခက်ပြီ။ တကယ် မင်း
ကို သဘောကျတဲ့ ပရိတ်သတ်မို့နေမှာပါကွာ၊
ကြည့်စမ်း ဒါလေးဘယ်လောက်လှလဲ... မင်းမ
လိုချင်လဲနေ...ငါတော့ လှလို့ သိမ်းထားမယ်"
"ယူသွား..."
"ငါ့စိတ်ထင် Jungkookများလားလို့"
"ငါ့ကိုကိုက ဒီလိုပေါကြောင်ကြောင်တွေ လုပ်
တတ်တဲ့သူမဟုတ်ဘူး"
"ထားလိုက်ပါကွာ... ငါဗိုက်ဆာလို့"
"ဆိုင်ကလာတာမဟုတ်ဘူးလား...ကိုယ့်ဆိုင်မှာ
ကိုယ်စားပေါ့"
ပန်းစည်းပေးပို့သူအပေါ် မကျေမနပ်ဖြစ်နေသည့်
ခံစားချက်များကို TaeHyungဆီ ပုံချပစ်ကာ စူ
အောင့်နေသည့် Jiminကို အသည်းယားစွာဖြင့်
ပခုံးပေါ် ပွေ့တင်လိုက်ကာ ထမင်းစားခန်းထဲသို့
ခေါ်သွားလေသည်။
ထမင်းစားခန်းထဲ၌ TaeHyungအတွက် ပြင်
ဆင်ပေးနေစဉ်မှာပင် Jiminရဲ့ ဖုန်းမှ Ringtone
သံလေးမြည်လာသည်။သူမသိတဲ့ နံပါတ်အစိမ်း
ဖြစ်သည်မို့ ပန်းစည်းပို့ပေးသူများလားတွေးကာ
ရန်တွေ့ဖို့ ပြင်ဆင်ပြီး ဖုန်းကိုင်လိုက်သည်။
"ဟယ်လို"
"Jiminလေးလား"
ကြားဖူးသလိုရှိသော အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရဲ့
အသံဖြစ်သည်မို့ ပန်းစည်းပို့တဲ့သူတော့ မဟုတ်
လောက်ဘူးဟုတွေးကာ ပုံမှန်အတိုင်းပဲ စကား
ပြန်ပြောမိသည်။
"ဟုတ်ပါတယ်"
"မေမေကြီးပါ"
"မေမေကြီး !"
လေသံထွက်ရုံလေး သံယောင်လိုက်ကာ ရေရွတ်
ကြည့်ပြီးနောက် အထိတ်တလန့်နှင့် ဖုန်းကိုချပစ်
ကာ စားပွဲခုံပေါ်တင်ထားလိုက်သည်။ဒီလောက်
ကြာတဲ့ အချိန်အတွင်းမှာဆို သူ့ရဲ့ အလိမ်အညာ
ဇာတ်လမ်းအားလုံးကို ကိုကိုက မေမေကြီးဆီမှာ
ပြောပြပြီးလောက်ရောပေါ့။ အဲ့ဒီလိုဆိုမေမေကြီး
က SeokJin Hyung နဲ့ နှိုင်းယှဉ်ပြီး သူ့ကိုမုန်းနေ
တော့မှာ...။အခုဖုန်းဆက်တာ သူ့ကို တစ်ခုခု
အပြစ်ပြောမလို့လား။လူကြီးတွေအပေါ် လိမ်ညာရက်တယ်ဆိုပြီး ရန်တွေ့မလို့များလား။
ရုတ်တရက် ငိုချတော့မလိုဖြစ်နေသည့် Jimin
ကြောင့် TaeHyungလဲ မနက်စာစားနေခြင်းကို
ရပ်လိုက်ကာ-
"ဘာလဲ...ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"ဟို... ဂေဟာက မေမေကြီးတဲ့"
"Jungkookတို့ ဂေဟာကလား"
Jimin က ခေါင်းညိတ်ပြကာ ဖုန်းကိုဆွဲယူပြီး
အိပ်ခန်းထဲသို့ဝင်လိုက်သည်။ဒီလိုမျိုးရှောင်လွှဲ
နေမယ်ဆိုရင် ပိုပြီးဆိုးရွားလာဖို့ပဲရှိသည်။ရန်
တွေ့တာဖြစ်ဖြစ် ၊ ဆဲဆိုတာဖြစ်ဖြစ် ခံစရာရှိတာ
ခံလိုက်ပြီး တောင်းပန်စရာရှိတာကို တောင်းပန်
ရဦးမည်။မေမေကြီးရဲ့ သားအရင်းလိုချစ်ရတဲ့
ကောင်လေးနှစ်ယောက်ကြားဝင်ပြီး အပြစ်လုပ်
ခဲ့မိသူအနေနှင့် မေမေကြီးကို တောင်းပန်စကား
မဆိုခဲ့ရသေးဘူးမဟုတ်လား။
သူ့ကို လူတွေမုန်းသွားမှာကို စိုးရွံ့နေခဲ့မိလို့ပါ။
စောစောက ဖုန်းနံပါတ်ကိုပြန်ခေါ်လိုက်တော့
မေမေကြီးက ချက်ချင်းပဲသူ့ဘက်ကဖုန်းကိုလက်
ခံဖြေဆိုလေသည်။
"ဟယ်လို... မေမေကြီးလား"
"ဟုတ်ပါတယ်။ ခုနက ဖုန်းချသွားတော့ Jimin
မဟုတ်ဘူးလားလို့"
"ဟို... ကျွန်တော် မှားပြီး ဖုန်းချလိုက်မိလို့ပါ၊
ကျွန်တော့်ကို ဘာပြောစရာရှိလို့ ဖုန်းဆက်တာ
လဲဟင်"
"Jiminကို ပြောစရာကိစ္စတစ်ခုရှိလို့ပါ"
"ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ်။ စောစောထဲက
မေမေကြီးဆီ ဖုန်းဆက်ခဲ့သင့်တာဆိုပေမဲ့ အရမ်း
ကြောက်နေတာမို့လို့ မဆက်ရဲခဲ့လို့ပါ။
ကျွန်တော် Jungkookကိုရော မေမေကြီးကိုရော
အားလုံးအပေါ် အပြစ်ကျူးလွန်မိခဲ့လို့တောင်းပန်
ပါတယ်...အရမ်းနောက်ကျနေပြီဆိုပေမဲ့တောင်း
ပန်ပါရစေ"
"Jungkookဆီကနေ မေမေကြီး အကုန်လုံးသိခဲ့
ပြီးပါပြီ...။ဖြစ်ပြီးသားကိစ္စဆိုတော့လဲ ဘယ်
တတ်နိုင်ပါ့မလဲလေ။ စပြီး သိရတဲ့နေ့တုန်းက
မေမေကြီးလဲ လက်မခံနိုင်ခဲ့ဘူး ...စိတ်ဆိုးပြီး
ဒေါသလဲ ထွက်တယ်...Jungkookလို ကလေး
ကိုမှ အခုလိုလုပ်ရက်တယ်ဆိုပြီး စိတ်မကောင်း
လဲ ဖြစ်ရတယ်"
"တောင်းပန်ပါတယ်...အခုကျွန်တော့်ကို ဆူမလို့
ဆက်တာမဟုတ်လား။ မေမေကြီး စိတ်ကျေနပ်
တဲ့အထိ ဆူပါ...ဆိုးလ်အထိလာပြီး ရိုက်လို့လဲ
ရပါတယ်"
"ထားပါလေ ...ဒီကိစ္စက ပြန်ပြောနေလို့လဲ
ကောင်းတဲ့ကိစ္စမျိုးမှမဟုတ်တာ...။Jungkook
ကိုယ်တိုင်တောင် ခွင့်လွှတ်ပေးနိုင်တဲ့ ကိစ္စပဲဟာ။
အခု ဖုန်းဆက်တာက တခြားကိစ္စကြောင့်ပါ"
"တခြားကိစ္စ?"
မေမေကြီးရဲ့ အသံထဲမှာ သူ့အပေါ်မလိုမုန်းတီး
တဲ့စိတ်မျိုးပါမနေတာကို ခံစားမိတာမို့ သူ့ဘက်
ကလဲ အနည်းငယ်စိတ်အေးသွားသည်။
"အင်း... SeokJin နဲ့ Jungkookတို့ဒီကိုလာသွား
တဲ့အချိန်တုန်းကလေ SeokJinပြောပြသွားတယ်
ဂေဟာဆောက်ဖို့ သန်း၁၀၀ လှူခဲ့တဲ့ အလှူရှင်
က Jiminတဲ့။ အဲ့ဒါကြောင့် မေမေကြီးက ဖုန်း
ဆက်ရတာပါ"
"ဟို... အဲ့ဒါကလေ ဒီအတိုင်းပဲ လှူတာပါ။
ဘာလို့လဲဟင်... ကျွန်တော်လှူတာဆို မေမေ
ကြီးက သဘောမကျလို့လား"
"အဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူး။ Jiminလှူပေးတာဆိုတော့
အားနာမိတာတော့ ရှိပေမဲ့ သဘောမကျတာမျိုး
တော့မဟုတ်ပါဘူး"
"တခြားလူက လှူတယ်လို့ပဲသဘောထားပါ။
အားမနာပါနဲ့နော်"
"အင်းပါ... အဲ့ဒီပိုက်ဆံနဲ့ မေမေကြီးတို့ ဂေဟာ
အသစ်ဆောက်တာ ပြီးသလောက်ဖြစ်နေပြီ။
နောက်လဆို ဂေဟာဖွင့်ပွဲလုပ်မလို့လေ။ဒီက
ကလေးတွေနဲ့ Jungkookတို့နဲ့ပဲ"
"အော်... ပြီးတောင်ပြီးသွားပြီလား။ တော်သေး
တာပေါ့၊ ကိုကိုက ဂေဟာအသစ်ဆောက်ဖို့ အမြဲ
တမ်း စိတ်ပူနေတာ"
"နောက်လဖွင့်ပွဲကျရင် သား လာခဲ့လို့ရမလား"
"ဗျာ"
"ဒီအဆောင်လေး ဖြစ်လာဖို့အတွက် သားက အဓိက အလှူရှင်ဆိုတော့ သားကိုလာကြည့်စေချင်လို့ပါ"
"သားမလာတော့ပါဘူး... အဆင်ပြေပြေနဲ့
ဆောက်ပြီးသွားတယ်ဆိုတာကြားရရုံနဲ့တင်
ကျေနပ်နေပါပြီ"
"ဘာလို့လဲ... မေမေကြီးက အဲ့ဒီနေ့ကျရင် သား
ကိုရှိနေစေချင်တာ။ ကလေးတွေကိုရော သတိ
မရဘူးလား"
"ကိုကိုက သားကိုတွေ့ချင်မှာမဟုတ်ဘူး။အရေး
ကြီးတဲ့နေ့မှာ သားကိုတွေ့လိုက်ရရင် မပျော်
တော့ဘူး ဖြစ်နေမှာစိုးလို့ မလာတော့ပါဘူး။
နောက်မှ ဒီအတိုင်း လာကြည့်ပါ့မယ်"
"အော် ...သားရယ်။ Jungkookက အဲ့လိုမျိုး
ကလေးမဆန်တတ်ပါဘူး"
"မေမေကြီးက ဘာသိလို့လဲ။ အဲ့ကိုကိုက သူ့အ
ရှေ့မှာ ထပ်ပြီးပေါ်လာတာနဲ့ သားကို မုန်းလိုက်
တော့မှာတဲ့။ သားကိုတွေ့နေရတာ ပင်ပန်းတယ်
တဲ့။ ခဏခဏ လာမရှာနဲ့တဲ့... အဲ့လိုမျိုးပဲ ခဏ
ခဏပြောနေတာ"
Jungkook ဘယ်လောက်အထိ ဆိုးနေကြောင်းကို ဒီလိုမျိုး တစ်ယောက်ယောက်ဆီမှာ ရင်ဖွင့်ပြီးတိုင်ပြောပစ်ချင်တာကြာနေခဲ့ပြီ။အိမ်ကလူတွေအရှေ့မှာကျတော့ Jungkook အပေါ် စိတ်ခု
သွားကြမှာစိုးရိမ်နေရတာမို့ သူ့ကိုဒီလိုမျိုး ရက်
ရက်စက်စက်စကားလုံးတွေနဲ့ ကြိမ်ဖန်များစွာ
နာကျင်အောင်လုပ်ခဲ့တယ်ဆိုတာကို တစ်ခါမှ
ဖွင့်မပြောခဲ့ဘဲ သူကိုယ်တိုင်ကသာ မကောင်းတဲ့
လူဖြစ်ခဲ့တာဟူ၍ Jungkookဘက်ကို ကာကွယ်
ပြောဆိုပေးခဲ့မိတာချည်းပင်။
အခုတော့ ဆိုးနေတဲ့ ကလေးကို သူ့အမေဆီမှာ
တိုင်ပြောပစ်လိုက်ရသလိုခံစားချက်မျိုးနဲ့ အများ
ကြီးထိန်းချုပ်မထားတော့ဘဲ မေမေကြီးဆီ တိုင်
ပြောပစ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ အလိုလိုနေရင်း
မျက်ရည်ကျကာ ငိုချမိပြန်သည်။
"အဲ့ဒါကြောင့် သားကိုမြင်တာနဲ့ မေမေကြီးကိုပါ
စိတ်ဆိုးနေလိမ့်မယ်"
"အခုက Jungkookရဲ့ အမေအနေနဲ့ ဖိတ်တာ
မဟုတ်ပါဘူး။ ဂေဟာပိုင်ရှင်အနေနဲ့ အလှူရှင်
လေးကို ဖိတ်တာပါ။ Jungkookက မေမေကြီး
ကို အရမ်းကြောက်ရတာပဲဟာ...မေမေကြီး
ဖိတ်တယ်ဆို သူဘာမှ ပြောရဲမှာမဟုတ်ပါဘူး"
"ဟင့်အင်း... သား မလာခဲ့တော့ပါဘူး။ အများ
ကြီး သည်းခံခဲ့ပြီးပြီမို့ အခုနည်းနည်းလေးပဲထပ်
ပြီး ကိုကို့စကားကို နားထောင်လိုက်ရင် ကိုကိုက
တစ်ရက်ပဲဖြစ်ဖြစ် သားဆီ မြန်မြန်လေး ပြန်လာ
မှာ"
"သား မလာဘူးဆိုမှ Jungkookက ပိုပြီးတော့
တောင် စိတ်ဆိုးဦးမယ်"
"အင် ...ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"သန်း ၁၀၀က သားအတွက် ဘာမှမဟုတ်ဘူး။
ဂေဟာက ဘယ်လိုပုံစံနဲ့ပဲ ဆောက်လို့ပြီးပြီး
အရေးမကြီးဘူး ဆိုတဲ့ပုံစံနဲ့ အလေးမထားသလို
ဖြစ်နေမှာပေါ့"
"အဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူးဆိုနေ"
"အဲ့ဒါဆို လာခဲ့နော်... Jungkookကို မတွေ့ချင်
ဘူးလား"
"ဂေဟာဖွင့်ပွဲနေ့မတိုင်ခင် အကြောင်းပြန်ပါ့မယ်"
"အင်း... မေမေကြီးကတော့ Jiminလာမယ်လို့ပဲ
မှတ်ထားလိုက်တော့မယ်"
"တကယ်လို့ လာဖြစ်တယ်ဆိုရင် သားကိုဂေဟာ
ရှေ့မှာ ထွက်ပြီးကြိုပေးမှာလား"
"ကြိုပေးမှာပေ့ါ... တို့ဂေဟာရဲ့ အလှူရှင်လေး
ကို"
"အဲ့ဒါဆို နောက်မှ ဖုန်းပြန်ဆက်လိုက်မယ်နော်"
"ဟုတ်ပါပြီ... အဲ့ဒါဆို ဒါပဲနော်။ ဆက်ဆက်လာ
ခဲ့ပေးပါ "
မေမေကြီးဆီကဖုန်းချသွားသည်နှင့်အခန်းအပြင်
ဘက်သို့ ပြန်ထွက်လာကာ TaeHyungဘေးနား
မှာဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
"ဘာဖြစ်လာပြန်ပြီလဲ"
"မေမေကြီးဆီဖုန်းပြန်ဆက်လိုက်တာလေ"
"အင်း"
"နောက်လကျရင် ဂေဟာဖွင့်ပွဲရှိလို့ လာခဲ့ပါလား
တဲ့"
"အဲ့ဒီတော့ ?"
"အဲ့ဒါ သွားလဲ သွားချင်တယ်။ကိုကို့ကိုလဲ ကြောက်တယ်"
"သွားချင်စိတ်ရှိရင်သွားလေ...။ မသွားချင်ရင်လဲ
မသွားနဲ့"
"လိုက်ခဲ့ပေး"
"ဂေဟာကိုလား"
"အွန်း... ငါတစ်ယောက်ထဲမသွားရဲလို့။ ဒါပေမဲ့
ကိုကို့ကို တစ်ခါလောက်တွေ့ချင်လို့။ မေမေကြီး
ဖိတ်တာဆို ကိုကိုက ဘာမှမပြောရဲလောက်ဘူး
တဲ့"
"ဘယ်နှစ်ရက်ကြာမှာလဲ"
"နှစ်ရက်လောက်ပဲ ကြာမှာတဲ့... လိုက်ခဲ့နော်"
"အေးကွာ...လိုက်ခဲ့မယ်။ ပြီးမှ စိတ်ကပြန်ပြီး
မပြောင်းသွားနဲ့ဦး"
"နောက်လမှဆိုတော့ သွားဖြစ်မလား မသေချာ
သေးပါဘူး"
"အခုပဲ သွားမယ် အခုပဲမသွားဘူးနဲ့။ သွားဖြစ်တဲ့
နေ့ လာခေါ်လိုက်။ ငါပြန်တော့မယ်"
"လိုက်ခဲ့မယ်လေ... ဟိုဘက်ဆိုင်ကို တစ်ချက်
သွားကြည့်မလို့"
"အင်း...လိုက်ခဲ့"
--------------------
တစ်ဖက်က Jungkookခမျာလဲ ပန်းဆိုင်ကနေ
ပြန်ကြားရသည်တို့ကို နားထောင်ရင်း သူ့ကောင်
လေးရဲ့ ပုံသဏ္ဍာန်အစစ်အမှန်ကို ပုံဖော်ကြည့်
ကာ ငိုရခက်ခက် ရယ်ရခက်ခက် ဖြစ်နေလေ
သည်။ပန်းစည်းပို့ခိုင်းတဲ့သူရဲ့ နာမည်ကို အတင်း
အကြပ်မေးကာ နောက်ရက်တွေ ပန်းစည်းထပ်
လာပို့ရင် သူ့ကိုစိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်အောင်လုပ်တယ်ဆိုပြီး အင်တာနက်ထဲပေါ်ကနေ ဆိုင်ကို နာမည်ပျက်အောင်လုပ်ပစ်မည်ဟူ၍ ဆိုင်
အထိရောက်လာပြီး ခြိမ်းခြောက်သွားသေးတယ်
တဲ့လေ။
သူ့မှာ ဆိုင်ကို အားနာစွာဖြင့် နောက်ရက်တွေ
တော့ ဆက်ပြီးမပို့ပါနဲ့ဦးဟု မှာထားရသည်အထိ
ပင်။ ဒါပေမဲ့ သူ့စိတ်ထဲကအလိုလိုနေရင်းခံစားမိ
နေတယ်။ သူ့ကောင်လေးက သူတစ်ပါးရဲ့ စီးပွား
ပျက်ရာပျက်ကြောင်းအထိတော့ရန်မရှာလောက်
ဘူးဆိုတာကို သူကောင်းကောင်းသိနေတယ်။
သူ့နာမည်သုံးပြီး ပို့လိုက်လျှင် တိကျပြတ်သားတဲ့
အဖြေတစ်ခု ထွက်လာမယ်ဆိုပေမဲ့အဲ့ဒီအဖြေက
သူမလိုချင်တဲ့ အဖြေမျိုးဖြစ်ခဲ့မယ်ဆိုရင် ခံနိုင်
ရည်မရှိတဲ့ ဒီပျော့ညံ့ညံ့ကောင်ကဒုတိယအကြိမ်
ပြိုလဲပျက်ဆီးသွားဉီးမှာဖြစ်သည်။
ဒီအတိုင်းလေးပဲ တစ်ဖက်သတ်ချစ်ရသူအနေနဲ့
ကောင်လေးဆီ ပန်းစည်းလေးတွေပို့ပေးချင်
တယ်။ ပန်းစည်းလှလှလေးတွေကို လွှင့်ပစ်တတ်
တဲ့ကောင်လေးက Jeon Jungkookမှမဟုတ်ရင်
တခြားလူကို အနားကပ်မခံဘူးဆိုတဲ့ တစ်ယူသန်
အတွေးနဲ့ ပျော်ရွှင်မိတဲ့ မနက်ခင်းတွေရှိသလို
ပန်းစည်းလေးတွေ ဖျက်ဆီးခံရကြောင်း ပြန်
ကြားရလို့ စိတ်မကောင်းဖြစ်ရတဲ့ ညနေခင်း
အချိန်တွေလဲရှိတယ်။
နောက်တစ်ရက်မှာ ဘယ်လိုစာသားလေးထည့်
ပေးရင် ကောင်းမလဲ အတွေးများနေရတဲ့ ညဉ့်
နက်သန်းခေါင် အချိန်တွေမှာဆိုလျှင်တော့ သူတို့
နှစ်ဦးရဲ့ကြားမှာ အလွှာပေါင်းများစွာခြားနေ
တယ်ဆိုတာကို မေ့လျော့သွားရသည်အထိပင်
ကောင်လေးကို ပိုင်ဆိုင်ချင်တဲ့ စိတ်ရိုင်းတွေက
တစ်စထက်တစ်စ ကြီးထွားလို့လာနေတတ်
တယ်။
ဟင်းချက်ဖို့ကလွဲပြီး တခြားကိစ္စတွေမှာ အာရုံ
မရှိတတ်တဲ့ ထိုကလေးများ သူတို့ရဲ့ Health
Talk အစီအစဉ်ကိုမျက်စိလည်လမ်းမှားပြီးကြည့်
မိလောက်မလားတွေးကာတစ်ပိုင်းထက်တစ်ပိုင်း
ပြီးပြည့်စုံသည်ထက်ပိုအောင် ပြင်ဆင်ရသည်က
လဲ သူ့ကိုစိတ်ဖိးစီးစေသည့် ကိစ္စတစ်ခုပင်။
ဖူးသစ်စ မနက်ခင်းနေရောင်ခြည်လေးသဖွယ်
နွေးထွေးမှုအပြည့်နဲ့ကောင်လေးကို ချစ်ကြတဲ့သူ
တွေက ကောင်လေးရဲ့ ဟမ်ဘာဂါလေးတွေဟု
ဆိုလေလျှင် သူကထိုဟမ်ဘာဂါတွေထဲကမှ
အမှတ်စဉ် (၁)ဖြစ်တဲ့ ဟမ်ဘာဂါအိချိလေးသာ
ဖြစ်လိုတယ်။
တကယ်လို့များJungkookသာ Mochi'sKitchen
၏ ပထမဆုံးသော videoလေးကို ကြည့်ခွင့်ရခဲ့
မယ်ဆိုလျှင် ဤမျှလောက်အထိ အတွေးများနေ
ရမည်မဟုတ်ပေ။ သူချစ်သော ထိုကောင်လေးက
ကိုကိုမြင်ရင် သူ့ကိုအရှက်ခွဲတယ် ထင်နေဦးမည်
ဟုဆိုကာ ထို videoကို သူကိုယ်တိုင်ပဲ ပြန်ဖြုတ်
ချခဲ့သည်မို့...။
--------------------------
တစ်လခန့်ကြာသော်-
မျက်နှာပြောင်တိုက်ပြီး သူ့မျက်စိရှေ့ထပ်ရောက်
လာတယ်ဟူ၍ ခေါင်းစဉ်တပ်ခံရမည်ကိုတွေးပူ
နေခဲ့ကာ အဆောင်သစ်ဖွင့်ပွဲကို မသွားတော့ပါ
ဘူးဟူ၍ စိတ်ဆုံးဖြတ်ထားပြီးကာမှ ရခဲလှတဲ့
အခွင့်အရေးကို အဆုံးရှုံးမခံနိုင်သဖြင့် "သားလာ
ခဲ့ပါ့မယ် မေမေကြီး"ဟု အကြောင်းပြန်စာပို့
လိုက်မိသည်။
SeokJin Hyungပါ အဆောင်သစ်ဖွင့်ပွဲအတွက်
ရောက်နေမယ်မှန်း စောစောစီးစီးထဲကသိခဲ့လျှင် Jimin တစ်ယောက် ဂေဟာသို့ လာခဲ့မိမှာမဟုတ်ပေ။
မေမေကြီးက သူမပေးထားတဲ့ကတိအတိုင်း ဂေ
ဟာအရှေ့မှာ ကလေးတွေနဲ့ အတူတူ Jiminတို့
နှစ်ယောက်ကို စောင့်မျှော်နေပြီး ခရီးဦးကြိုပြု
လေသည်။
လမ်းတစ်လျှောက်လုံးလဲ ဆိုးလ်ကိုလှည့်ပြန်ချင်
တဲ့စိတ်နဲ့ ဂေဟာကိုသွားချင်တဲ့စိတ်တို့ အပြင်း
အထန်လွန်ဆွဲနေကာ နှစ်ခါလောက်ပြန်ကွေ့မိ
သည်အထိပင်။ နောက်ဆုံးတော့စိတ်မရှည်တော့
တဲ့ TaeHyungက ဒီတစ်ခါဂဂျီဂဂျောင်ထပ်ကျ
ရင် လမ်းမှာ ပစ်ထားခဲ့မယ်ဟူ၍ စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုး
နဲ့ ပြောလာတော့မှပင် ဂေဟာသို့တန်းတန်းမတ်
မတ်ရောက်လာခဲ့ကြခြင်းဖြစ်သည်။
မေမေကြီးရဲ့ဘေးနားမှာ အတူတူရပ်စောင့်ပေး
နေသည့် ဗြောလေးက ကားပေါ်ကဆင်းလာတဲ့
Jiminကို တွေ့တော့ ကိုကိုအသည်းလေးဟူ၍
အော်ဟစ်ကာ ပြေးဖက်လေသည်။
"ကိုကို အသည်းလေး"
"အင်း... ကလေးလေး မတွေ့ရတာကြာပြီ။
နေကောင်းရဲ့လား"
"ဟုတ်... ကိုကို့လက်လေးတွေ အေးစက်နေတာ
ပဲ နေမကောင်းဘူးလား"
သူမရဲ့ ပါးပြင်လေးကို ခပ်ဖွဖွညှစ်ရင်း အမေး
စကားဆိုမိသည်မို့ ကလေးက ချက်ချင်းပဲ ထိုသို့
ပြန်မေးလာသည်။ ကိုကိုနေကောင်းပါတယ်...
ဒီအတိုင်း ကြောက်နေမိတာမို့ပါ ဗြောလေးရေ။
"နေကောင်းပါတယ်ကွာ...TaeHyungလာလေ။
မေမေကြီးနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးမယ်"
"အေး... လာပြီ လာပြီ"
"မေမေကြီး ဒါက သားသူငယ်ချင်းပါ Kim Tae
Hyungတဲ့...။သားနဲ့ညီအစ်ကိုလိုပဲ"
"ဟိုရက်က Jimin ဒီကိုလာဖို့လှမ်းပြောထဲက
နာမည်လေးကြားဖူးထားပါတယ်... ကလေးတွေ
အဝေးကြီး ကားမောင်းလာရတာ ပင်ပန်းနေမှာ
ပေါ့။ မေမေကြီးရုံးခန်းထဲမှာ အရင် ဝင်နားကြဦး...ပြီးမှ ဂေဟာအဆောင်အသစ်ဘက်ကို လိုက်
ပြမယ်"
"ဟုတ်ကဲ့"
"မီးမီးသွားတော့မယ်နော်။ ဆရာမငယ်ဆီမှာ
စာဆိုပြရဦးမှာ။ ကိုကိုလာမယ်ဆိုလို့ ခဏလာ
စောင့်ပေးတာ"
"ဟုတ်ပါပြီကွာ... ဗြောလေးတို့အတွက် ဂါဝန်
လှလှလေးတွေ အများကြီးရှာဝယ်လာတယ်။
စာသင်ပြီးမှ ထပ်တွေ့ကြမယ်နော်"
"ဟုတ်... ကိုကိုတာ့တာ"
"အင်း... တာ့တာ"
ဗြောလေးထွက်သွားတော့မှ သူနဲ့TaeHyung
လဲ မေမေကြီးရုံးခန်းဘက်သို့ လိုက်သွားကြသည်။
သူ့မှာ မလုံမလဲနှင့် ဟိုကြည့်ဒီကြည့်ဖြစ်နေကာ
ကိုကို့ကို ဗြုန်းခနဲတွေ့လိုက်ရလျှင်ဘယ်နားပြေး
ပုန်းရမလဲတွေးပြီး TaeHyungအနောက်ကနေ
ခပ်ကုတ်ကုတ်လေး လျှောက်လိုက်နေမိသည်။
"ကဲ ကလေးတွေ ထိုင်ကြ"
"ဟုတ်"
တစ်လမ်းလုံး သတိချပ်ကာ လျှောက်လာခဲ့သော်
လည်း Jiminရှာဖွေနေသည့် တစ်စုံတစ်ယောက်
က မေမေကြီးရဲ့ရုံးခန်းထဲကနေ စောင့်ကြိုနေ
လေသည်။ ခုံအပုလေးတစ်ခုပေါ်တက်ကာ နံရံ
ပေါ်တွင် ဓာတ်ပုံမှန်ဘောင်တစ်ခု ချိတ်နေသည်
ဟု ထင်ရသော ထိုလူသားရဲ့ နောက်ကျောကို
မြင်ရုံနဲ့ ကိုကိုပဲဆိုတာသိလိုက်သလို ရှေ့တိုးဖို့
ပြင်နေတဲ့ ခြေလှမ်းကလဲ ဘရိတ်အုပ်ပြီးသားဖြစ်
သွားသည်။
"မေမေကြီး"
မေမေကြီးရဲ့ လက်ကို အားကိုးတကြီးလှမ်းဆွဲ
ကာ အထဲမဝင်တော့ဘူးဟု ကပ်ပြောလိုက်သော်
လည်း တစ်လမ်းလုံးJiminရဲ့ စိတ်နှစ်ခွဖြစ်မှုကို
သည်းခံလာရတဲ့ TaeHyungကတော့ အခွင့်ကြုံ
တုန်း အချွန်နဲ့မဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်နေပုံဖြင့်-
"မင်္ဂလာပါ Jungkook ssi... အဟဲ မတွေ့ရတာ
တောင် ကြာပြီနော်"
TaeHyungဆီက ထိုနှုတ်ဆက်စကားသံ ထွက်
လာသည်နှင့် တပြိုင်နက် Jimin တစ်ယောက်
TaeHyungခန္ဓာကိုယ်နှင့် ကျောချင်းကပ်ကာ ရပ်
လိုက်ပြီး ရင်ဘတ်ကိုဖိထားမိလေသည်။ယုံမှာ
မဟုတ်ပေမဲ့ ကိုကို့ကို စိတ်ဒုက္ခပေးဖို့ လိုက်လာ
တာမဟုတ်ဘဲ မေမေကြီးဖိတ်လို့လာခဲ့ရတာဖြစ်
ကြောင်း အသံတိတ်ဝန်ခံနေမိသည်။
"အော်...TaeHyungတို့ ရောက်လာပြီကိုး"
"ဟုတ်... နေကောင်းရဲ့လား"
"အင်း... ပုံတွေအကုန် သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး ပြန်
ချိတ်ထားလိုက်ပြီ မေမေကြီး။ သားဟိုဘက်အ
ဆောင်ပြန်သွားလိုက်ဦးမယ်။ SeokJinနဲ့ Hyung
တို့ ရွာထဲ လိုက်ပြဖို့ပြောထားသေးလို့လေ"
"အေးအေး... သားသွားရင် မီးဖိုဆောင်ထဲက
ကလေးတွေကို လှမ်းပြောလိုက်ဦး။ ဧည့်သည်
တွေအတွက် စားစရာယူခဲ့ပေးပါဦးလို့"
"ဟုတ်"
အဖြေပေးသံရဲ့အဆုံးမှာ Jiminဘက်ကို တစ်
ချက်လေးမျှပင် စောင်းငဲ့ကြည့်ခြင်းမရှိတဲ့ ထို
လေပြေအေးက သူ့ခန္ဓာကိုယ်လေးဘေးကနေ
ဝေ့ဝဲကာ ဖြတ်လျှောက်သွားလေသည်မို့ ယိုင်နဲ့
နဲ့နှလုံးသားက ထပ်မံနာကျင်ရပြန်သည်။
အင်း... ကိုကိုက စိတ်ဆိုးမပြေသေးဘူးကိုး။
12.9.2020
Happy RM Day
🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒
ကိုကိုနဲ့အသည်းလေးကို ပေးမတွေ့တော့ဘူး
လားဆိုလို့ ပေးတွေ့ဖို့ စီစဉ်လိုက်ပါပြီရှင်။
စောင့်နေပေးတဲ့ တစ်ယောက်ချင်းစီကို ကျေးဇူး
ပါနော်။ဂေဟာကအပိုင်းက ကြားထဲမှာ အရမ်း
ကြာသွားရင် တစ်ဆက်ထဲမဖြစ်တော့ဘဲ ဖတ်ရ
တာတစ်မျိုးဖြစ်နေမှာစိုးလို့ မနက်ဖြန် ညနေ
လောက်ဖြစ်ဖြစ် နောက်တစ်ပိုင်းတင်ပေးနိုင်
အောင်ကြိုးစားပါ့မယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် နောက်တစ် ပိုင်း upပြီးမှ comလေးတွေ နှစ်ပိုင်းပေါင်းပြီး
replyပြန်မယ်နော်။
အိချိ(ichi)ဆိုတာက ဂျပန်လိုဆို (၁) ကိုပြော
တာမို့လို့ ကိုကိုက ဒီမင်းနီးလေးရဲ့ပရိတ်သတ် တွေထဲကမှ အမှတ်စဉ်(၁) ပရိတ်သတ်လေးဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်နဲ့ ဟမ်ဘာဂါအိချိဆိုပြီး သူ့ကိုယ်သူ
နာမည်ပေးထားတာဖြစ်ပါတယ်။ မရိုတတ် ရို
တတ်နဲ့ ကြိတ်ရိုနေတဲ့ ကိုကို့ကို အာဘွားတွေ
ပေးလိုက်ကြပါဦး။
(တော်တော်များများက ဂျပန်စာဆို တီးမိခေါက်
မိရှိပြီးသားမို့ အထွေအထူးရှင်းပြစရာမလိုပေမဲ့
မသိတဲ့သူတွေဆို ဖတ်ရတာတစ်မျိုးဖြစ်နေမှာစိုး
လို့ပါ)
ဒီအပိုင်းလေးအထိ စိတ်ရှည်သည်းခံပြီး အတူတူ
ဖတ်လာပေးတဲ့ တစ်ယောက်ချင်းစီကို ကျေးဇူး
အထူးတင်ပါတယ်🐰🐥
🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒
Unconditional Love
Part 23
Zawgyi
TaeHyungေတြးထားသည့္အတိုင္းပင္Jiminတစ္
ေယာက္ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာ ဗီဒီယိုရိုက္ဖို႔
အတြက္ အတင္းအၾကပ္တိုက္တြန္းရတာမ်ိဳးမရွိ
ေတာ့ဘဲ သူကိုယ္တိုင္က စိတ္ပါဝင္စားစြာ ရိုက္
ထားတတ္လာသည္။ လူသိနည္းေနေသးတဲ့
Channelေလး ျဖစ္ေသာ္လည္းေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းလမ္း
စတစ္ခုကို ရွာေတြ႕လာသလို နိစၥဓူဝ ဘယ္လို
အသစ္အဆန္း နည္းလမ္းေတြႏွင့္ တင္ဆက္ရမလဲဆိုတာကို ႀကံဆရင္းႏွင့္ အခ်ိန္အေတာ္မ်ား
မ်ားကို မီးဖိုခန္းထဲမွာ ကုန္ဆုံးတတ္ခဲ့သည္။
ၿပီးလွ်င္ ေသာၾကာေန႕နဲ႕စေနေန႕ရဲ႕ ညေနခင္း
အခ်ိန္မ်ားကို တိတ္တဆိတ္လြမ္းေမာတတ္လာ
သည္။ အပတ္စဥ္တိုင္းရဲ႕ ထိုေန႕ရက္မ်ားတြင္
လုပ္စရာရွိသည္တို႔ကို ေစာေစာစီးစီးၿပီးျပတ္
ေအာင္ လုပ္ထားကာ TVေရွ႕မွာၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္
ေစာင့္ေနတတ္ေသာ Jiminေလးကို ေတြ႕ရမည္
လိမ့္မည္ျဖစ္သည္။
ဒီေန႕လဲ TVေရွ႕မွာ အက်အနေနရာယူကာ ထိုင္
ေနစဥ္တြင္ ဘဲလ္သံေလးျမည္လာသည္မို႔ ၿခံထဲ
သို႔ ဆင္းကာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပန္းစည္းေလး
ကိုင္ထားသည့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ၿခံ
တံခါးေရွ႕မွာ ရပ္ေနေလသည္မို႔ၿခံေရွ႕သို႔ေလွ်ာက္
သြားကာ-
"ဘယ္သူလဲမသိဘူး"
"ေအာ္...ဒီအိမ္လိပ္စာနဲ႕ ပန္းစည္းပို႔ခိုင္းထားလို႔
ပါ"
"ဒီအိမ္ကို?"
"ဟုတ္"
"ေက်းဇူးေနာ္"
သူ႕ဆီ အထူးတလည္ ပန္းစည္းပို႔ေပးနိုင္ေလာက္
တဲ့ သူမရွိတာမို႔ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနေပမဲ့လဲ ေကာင္
ေလးကို အားနာတာနဲ႕ပဲ ပန္းစည္းေလးကိုယူကာ မက္မြန္ေရာင္ ႏွင္းဆီပန္းပြင့္မ်ားၾကားကစာအိတ္ကေလးကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။
အထဲက ခရမ္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ကတ္ထူစာ႐ြက္
ေလးေပၚတြင္ ေရးထားသည္က
[ Subscriber 100K ျပည့္သြားတဲ့အတြက္ ဂုဏ္
ျပဳပါတယ္။ Mochi's kitchenက တင္ေပးတဲ့ videoတိုင္းကိုလည္း အားေပးေနပါတယ္။ ေပ်ာ္
႐ႊင္ပါေစ။
ဟမ္ဘာဂါ အိခ်ိ ]
ရနံ႕သင္းသင္းကတ္ထူစကၠဴေလးေပၚကလက္ေရး
ေလးေတြကို တလွည့္ ၊ အပြင့္ ၅၀ေလာက္ပါလာ
တဲ့ ႏွင္းဆီပြင့္လွလွေလးမ်ားကို တလွည့္ၾကည့္
ရင္း သေဘာက်စြာ အားရပါးရၿပဳံးလိုက္သည္။
Jimin ခဏခဏ ထုတ္ေျပာတတ္တာေၾကာင့္မို႔
သူ႕channelေလးကို ခ်စ္ၾကတဲ့ ပရိတ္သတ္ေတြ
က သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ Jiminရဲ႕ ဟမ္ဘာဂါေလး
ေတြ ဟူ၍ အမည္ေပးထားၾကေလသည္။ၿပီးလွ်င္
Tae ရဲ႕ဆိုင္သို႔လဲ Jiminအတြက္ လက္ေဆာင္
ေလးေတြ ပို႔ေပးတတ္ၾကၿပီး ဟိုမုန႔္ေလးလုပ္ျပ
ပါ...ဒီဟင္းေလးခ်က္ျပပါဦး ဟူ၍လဲ သူ႕ဆီမွာ
ေတာင္းဆိုတတ္ၾကေသးသည္။ဒါေၾကာင့္ပဲ
သူ႕channelေလးကို တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕ပိုၿပီး
သံေယာဇဥ္တြယ္လာမိတာျဖစ္သည္။
အခု သူ႕လက္ထဲမွာရွိေနသည့္ ပန္းစည္းကလြဲ
ရင္ ေရာက္လာခဲ့ဖူးသမွ်ေသာ လက္ေဆာင္ေလး
ေတြက Taeရဲ႕ ဆိုင္သို႔သာ လိပ္မူၿပီးေရာက္လာ
တတ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ တစ္ေန႕တစ္ေန႕သူ႕ရဲ႕Chan-
nelကို subscribeလုပ္တဲ့သူဘယ္ႏွစ္ေယာက္တိုး
လာသလဲ ဆိုတာကို ေရတြက္ေနတတ္သူကလဲ
Tae တစ္ေယာက္ပဲရွိတာမို႔ အမ်ားႀကီးထပ္မစဥ္း
စားဘဲ TaeHyungဆီသို႔ ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။
"ဟယ္လို"
"ေဟ့ေကာင္"
"ဘာတုန္း... မင္းရဲ႕ ေ႐ႊကိုကိုတို႔ မလာေသးဘူး
လား"
"လာေတာ့မွာ... ဟားဟား ...ဒီလိုေတြမလုပ္လဲ
ငါေနာက္ထပ္Videoတစ္ခု ရိုက္ထားၿပီးပါၿပီကြ"
"ငါဘာလုပ္လို႔တုန္း! ရိုက္ၿပီးရင္ ညက်ပိဳ႕လိုက္
ငါ့ဆီကို"
"ဟီး ...လက္ေရးကေတာ့ မင္းလက္ေရးမဟုတ္
ေပမဲ့ ငါ့ကိုဒီလိုေပးတာမင္းပဲရွိတာကို...ဟား
ဟား"
"ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ..."
"မင္းပို႔ခိုင္းတဲ့ ပန္းစည္းရၿပီလို႔ေျပာတာ"
"ဘာပန္းစည္းလဲ"
"ႏွင္းဆီပန္းစည္းေလ... Subscriber 100K
ရလို႔ဆို"
"ငါဘာမွမပို႔ဘူး။ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ေတာင္ မအား
ရတဲ့အထဲ "
"ဘာလဲ? တကယ္ မင္းပို႔တာမဟုတ္ဘူးလား"
"ေအာ္...မပို႔ပါဘူးဆို။မင္းရဲ႕JeonJungkookႀကီး
လာေနၿပီ"
"ေအးေအး ... ဟီး ဒါပဲေနာ္"
TVဖန္သားျပင္ေပၚမွာ တစ္စတစ္စထြက္ေပၚလာ
ေသာ Health Talk အစီအစဥ္ရဲ႕ Logo ေလးကို
ျမင္႐ုံျဖင့္ သူ႕ႏွလုံးသားက ကဆုန္ေပါက္ၿပီး ျမဴး
တူးလာသည္။ပန္းစည္းေလးကို စားပြဲေပၚတင္
ကာ သူ႕ရင္ဘတ္သူဖိၿပီး TV ေရွ႕မွာထိုင္ခ်လိဳက္
သည္...။
"ဒီေလာက္အခုန္ျမန္ေနတဲ့ ႏွလုံးသားနဲ႕ေတာ့
ခက္ၿပီ"
ကိုကိုေျပာတဲ့ အေၾကာင္းအရာမွန္သမွ်ကို အသံ
သြင္းထားၿပီး မွတ္စုစာအုပ္ထဲခ်ေရးရတာကလဲ
မၿငီးမေငြ႕ဘဲ ျပဳလုပ္ခ်င္တဲ့ ကိစၥေတြထဲက တစ္ခု
ျဖစ္သည္။ဖန္သားျပင္ေပၚက ေဒါက္တာေလးကို
ငမ္းရတာရယ္၊ ေခါင္မိုးထပ္အခန္းဆီေျပးသြား
ခ်င္တဲ့ စိတ္ကိုထိန္းခ်ဳပ္ရတာရယ္ႏွင့္Jiminတစ္
ေယာက္ ပန္းစည္းဘယ္သူပို႔လိုက္လဲ ဆိုသည့္
ကိစၥအေပၚ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားေလ
သည္။
သို႔ေပမဲ့ ထိုပန္းစည္းကိစၥက တစ္ရက္ထဲႏွင့္ ၿပီး
ဆုံးသြားသည္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ေနာက္တစ္ေန႕
Yummyဆိုင္က ျပန္လာသည့္အခါ အိမ္ေရွ႕ၿခံတံ
ခါးၾကားမွာ ညွပ္ထားေသာ ပန္းစည္းတစ္ခုက
သူ႕ကို ဆီးႀကိဳေနျပန္သည္။ကားကို ဂိုေထာင္ထဲ
ရပ္ထားၿပီးေနာက္ ထိုပန္းစည္းကိုခပ္သြက္သြက္
ယူၾကည့္လိုက္သည္။ဒါက ဒီလိုပန္းစည္းမ်ိဳး သူ႕
ၿခံေရွ႕ကို ေရာက္လာခဲ့တာ ၄ ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႕
ပဲျဖစ္သည္။
မိတ္ကပ္ေရာင္ ႏွင္းဆီပန္းမ်ားႏွင့္ အမ်ိဳးအမည္
မသိေသာမိုးျပာေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ပန္းပြင့္အေသး
ေလးေတြပါဝင္ေသာ ပန္းစည္းေလးက မ်က္စိ
ပသာဒျဖစ္စဖြယ္လွပေနေပမဲ့ တြန႔္ခ်ိဳးသြားတဲ့
Jimin ရဲ႕ မ်က္ခုံးႏွစ္ဖက္ကေတာ့စိတ္အလိုမက်
မႈကို ေဖာ္ျပေနသေယာင္ရွိသည္။
ဖဲႀကိဳးအျဖဴေလးမွာ ခ်ိတ္တြယ္ထားေသာ ကတ္
ျပားေလးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္ေန႕ကျမင္
ခဲ့ဖူးတဲ့ လက္ေရးဝိုင္းဝိုင္းတို႔ကို စတုတၳ အႀကိမ္ ျမင္ေတြ႕ရျပန္သည္။
"ေကာင္းေသာေန႕ေလးျဖစ္ပါေစ Min
-ဟမ္ဘာဂါ အိခ်ိ "
ဒီပန္းစည္းနဲ႕ စာကိုမေတြ႕ရေသးခင္အထိေတာ့
ေကာင္းေသာေန႕ေလးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ေပးပို႔သူေရ။
"ရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္ေတြ...ဘာ ဟမ္ဘာဂါအိခ်ိ
လဲ"
တီးတိုးေရ႐ြတ္လ်က္ ထိုပန္းစည္းကို ၿခံတံခါးမွာ
ပဲ ျပန္ခ်ိတ္ထားလိုက္သည္။သူ႕ကို ဒီလိုမ်ိဳးေတြ
လာလုပ္တာမ်ိဳးကို သူတကယ္မႏွစ္သက္ဘူး။
လွလွပပေရာက္လာတတ္တဲ့ ပန္းစည္းေလးေတြ
မွာ တြဲခိုကာပါလာတတ္တဲ့ ကတ္ျပားေပၚက စာ
သားေတြက ဘယ္အေၾကာင္းအရာဆီ ရည္႐ြယ္
ေနမွန္းမသိရေလာက္ေအာင္ ပိန္းတိန္းေနရမဲ့
အသက္အ႐ြယ္လဲမဟုတ္ေတာ့ဘူးမလား။
တေရးနိုး ထၾကည့္လွ်င္ေတာင္ မွတ္မိေနမည့္
ကိုကို႔ရဲ႕လက္ေရးေသာ့ေသာ့ေလးေတြျဖစ္မေန
တဲ့အျပင္ ကိုကိုေတာင္ တစ္ခါမွ မေခၚခဲ့ဖူးတဲ့ သူ႕
နာမည္ကိုပါ အဖ်ားဆြတ္ၿပီးေခၚရဲတဲ့ ဒီဟမ္ဘာ
ဂါအိခ်ိက ဘယ္လိုလူတုန္း။ၿပီးေတာ့သူကပိုင္ရွင္
ရွိၿပီးသား လူတစ္ေယာက္မဟုတ္လား။
သို႔ေပမဲ့ သူဟာ Jeon Jungkookဆိုတဲ့ တံဆိပ္
ေလးခတ္ႏွိပ္ထားၿပီးသား လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါ
တယ္ဆိုတာကို လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပစရာ သက္ေသသာဓကမ်ိဳးကလဲ ရွိမေနျပန္ဘူး။အိပ္ခန္းထဲသို႔ ေျခသံျပင္းျပင္းနဲ႕ဝင္ကာ ကုတင္
ေဘာင္ေပၚမွာတင္ထားသည့္ ကြၽန္းညိုေရာင္ ဓာတ္ပုံမွန္ေဘာင္ေလးကိုလွမ္းယူလိုက္သည္။
"ေတြ႕လား... ကိုကိုက အၾကာႀကီးစိတ္ဆိုးေန
ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေႏွာင့္ယွက္မယ့္သူေတြရွိေန
ၿပီ... အဲ့ဒါေတြ သိရဲ႕လား။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုဘယ္ေန႕
အထိ စိတ္ဆိုးေနဦးမွာလဲ... အခု ၆ လေတာင္
ေက်ာ္ေနၿပီ ကိုကိုရဲ႕"
စိတ္ပ်က္စြာျဖင့္ ထိုဓာတ္ပုံေလးကိုေခါင္းအုံးေပၚ
ပစ္ခ်လိဳက္ၿပီး စိုစြတ္လာတဲ့ သူ႕မ်က္ဝန္းေတြကို
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္ပစ္လိုက္သည္။စာၾကည့္စား
ပြဲေပၚတင္ထားသည့္ ေရတေကာင္းထဲမွ ေရတစ္
ခြက္ထည့္ေသာက္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေခါင္းအုံးေပၚ
က ဓာတ္ပုံေလးကို ျပန္ယူလိုက္ကာ အကၤ်ီလက္
ရွည္အနားစျဖင့္ ခပ္ဖြဖြေလး သုတ္လိုက္သည္။
"ဟီးဟီး... နာသြားလား။ကိုကိုႀကိဳက္သေလာက္
စိတ္ဆိုးပါ။ ကြၽန္ေတာ္က အၾကာႀကီးေစာင့္ေန
မွာ"
ထိုဓာတ္ပုံမွန္ေဘာင္ေလးကို ကုတင္ေခါင္းရင္း
မွာ ျပန္တင္ထားရင္း စိတ္ထဲက တိတ္တဆိတ္
ႀကဳံးဝါးလိုက္သည္။ ေနာက္ရက္က်ရင္ ထိုဟမ္
ဘာဂါ အိခ်ိဆိုသူကို အမိဖမ္းဦးမည္ဟူ၍...။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ေမွာင္ရိပ္သန္းလာၿပီမို႔ Jimin
တို႔ ၿခံဝင္းထဲမွာ မီးေရာင္ေလးေတြ လင္းလက္
လာသည္။ အေမွာင္ရိပ္တစ္ေနရာမွ စိတ္ႏွလုံး
ညွိုးႏြမ္းစြာျဖင့္ Jiminတို႔ အိမ္ဘက္သို႔ ေငးၾကည့္
ေနသူတစ္ဦးရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ်
သတိျပဳမိလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။
"ဘာလို႔ပစ္ထားတာလဲ...ကိုယ္က ေပ်ာ္ေစခ်င္
လို႔ေပးတာပါ"
သူ႕ေၾကာင့္နဲ႕ အၿမဲတမ္းလိုလိုထိတ္လန႔္ေနခဲ့ရတဲ့
ေကာင္ေလးဆီကို သူတတ္နိုင္သေလာက္ေသာ
အင္အားေလးနဲ႕ ေပ်ာ္႐ႊင္ဖြယ္ရာကိစၥေလးေတြ
ေဆာင္က်ဥ္းေပးခ်င္မိသည္။ ၆ လေက်ာ္ခန႔္လူခ်င္း ေဝးကြာေနခဲ့ရေပမဲ့သူ႕ႏွလုံးသားထဲကေန
ေတာ့ ေကာင္ေလးကို တစ္စကၠန႔္ေလးေတာင္
ထုတ္မထားခဲ့ဖူးတာ သူ႕ကိုယ္သူအသိဆုံးျဖစ္
သည္။
သူ႕ရဲ႕စိတ္အေျခအေနတည္ၿငိမ္စျပဳလာတဲ့အခ်ိန္
မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဝန္ခံမိသည္က သူ Jimin ကို အဆုံးရႈံးမခံနိုင္ဘူးဆိုတာကိုျဖစ္သည္။ ေဆး႐ုံမွာေတြ႕ၿပီးထဲက သူ႕ေရွ႕မွာထပ္ေပၚမလာေတာ့တဲ့ ေကာင္ေလးရဲ႕စိတ္ထဲမွာေရာ သူ႕အတြက္ေနရာတစ္ေနရာေလာက္ က်န္ေနပါ့ဦးမလား။
ဒုတိယေျမာက္ေန႕အထိ သူပို႔ေပးတဲ့ပန္းစည္း
ေလးကို လက္ခံယူထားေပမဲ့ မေန႕ကရယ္ ၊ ဒီေန႕
ရယ္မွာေတာ့ သူ႕ရဲ႕ပန္းစည္းေလးေတြကၿခံတံခါး
ၾကားထဲမွာပဲ အထီးက်န္စြာ က်န္ရစ္ေနေလသည္။သူပို႔ေပးေနတာကို ရိပ္မိသြားလို႔မ်ား အခု
လိုပစ္ထားရက္နိုင္တာလား ဟူ၍ေတြးမိေတာ့
ရင္ထဲမွာ ဗေလာင္ဆူလာသည္။
ေကာင္ေလးသာ အသည္းေလးအေယာင္ေဆာင္
ၿပီး သူ႕အနားကိုခ်ဥ္းကပ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူးဆိုလွ်င္
ဒီေ႐ႊအိမ္စံမင္းသားေလးနဲ႕ ခ်စ္သူျဖစ္ခြင့္ရဖို႔ဆို
တာ ဘယ္ေတာ့မွ အေကာင္အထည္ေပၚမလာမဲ့
အိပ္မက္တစ္ခုအေနႏွင့္သာ တည္ရွိေနလိမ့္မည္။
"ကိုယ့္ဆီက မဟုတ္ဘူးထင္လို႔ မယူဘဲေနတာမ
လား။အဲ့လိုပဲထားလိုက္ပါေတာ့"
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့Jiminတစ္ေယာက္ေလွကား
ထစ္ လမ္းေလးကေန လက္မွိုင္ခ်ကာ ျပန္လာခဲ့
ရတဲ့ေန႕ရက္မ်ားနည္းတူ Jungkookသည္လည္း
လူကုံထံရပ္ကြက္ေလးထဲမွ စိတ္ပ်က္ဝမ္းနည္း
စြာျဖင့္ အိမ္ျပန္ခဲ့ေလသည္။
---------------------
ေနာက္ရက္မွာေတာ့Jiminတစ္ေယာက္ေစာေစာ
စီးစီး အိပ္ရာက ထကာ အိမ္ထဲကေန ၿခံအျပင္
ဘက္သို႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနေလသည္။ မနက္ ၁၀
နာရီခန႔္တြင္ တစ္ေန႕က ပန္းစည္းလာပို႔ေပးသည့္
ေကာင္ေလးရဲ႕ ဆိုင္ကယ္ေလး သူတို႔ၿခံေရွ႕သို႔
ေရာက္လာသည္။ Jiminတစ္ေယာက္ အိမ္ထဲ ကေန အလ်င္အျမန္ေျပးထြက္လိုက္ကာ
"ေဟ့ေကာင္ေလး"
"မဂၤလာပါ အစ္ကို"
ေကာင္ေလးက ဆိုင္ကယ္အေနာက္ခုံမွာ တင္
ထားသည့္ ေလးေထာင့္ျခင္းျဖဴျဖဴေလးထဲမွ ပန္း
စည္း တစ္စည္းကိုထုတ္ယူေနရင္းမွ ႏႈတ္ဆက္
စကားဆိုေလသည္။
"ဘာမဂၤလာလဲ"
"ဟို... အစ္ကို႔အတြက္ ပန္းစည္း"
"ဒါ ဘယ္သူပို႔ခိုင္းတာလဲ"
"ကြၽန္ေတာ္လဲ မသိဘူးဗ်... ကြၽန္ေတာ္က ဆိုင္
က ခိုင္းတဲ့အတိုင္းပဲ ပို႔ေပးရတာ"
"ျပန္ယူသြား... ေနာက္ေန႕လဲ လာထပ္မပို႔နဲ႕။
အိမ္မွာ အမွိုက္ရႈပ္တယ္"
"အစ္ကိုမယူရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ Customerက
ျပႆနာရွာလိမ့္မယ္အစ္ကိုရဲ႕"
"မင္းတို႔ဆိုင္က ဘယ္နားကဆိုင္လဲ...မင္းတို႔
ဆိုင္ရွင္နဲ႕လိုက္ေတြ႕မယ္"
"ဗ်ာ"
"မလိုခ်င္ပါဘူးဆိုေန ...မင္းတို႔ဆိုင္ကဟာ မင္း
ဘာသာျပန္ယူသြား"
ေဒါသထြက္ေနသည့္ အတိုင္းအဆကို ထိုေကာင္
ေလးျမင္သာေစရန္ ၿခံတံခါးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း
ေဆာင့္ပိတ္ပစ္လိုက္ၿပီး အိမ္ထဲဝင္ခဲ့လိုက္သည္။
ဒါေတာင္ ဇြဲမေလွ်ာ့ေသးသည့္ ထိုေကာင္ေလးက
သူ႕ပန္းစည္းကို ၿခံတံခါးၾကားမွာ မရရေအာင္
ထားပစ္ခဲ့ေသးသည္။
Jiminတစ္ေယာက္ ပိုၿပီးစိတ္တိုလာကာ အိမ္ထဲ
ကေနျပန္ထြက္လာၿပီး ထိုပန္းစည္းကိုဆြဲယူ၊ ၿခံ
တံခါးႏွင့္ ရိုက္ကာတစ္စစီျဖစ္ေအာင္လုပ္ပစ္
လိုက္သည္။
"အား...စိတ္တိုလိုက္တာ။ၿပီးရင္ အမွိုက္ေတြျပန္
ရွင္းရဦးမယ္"
တီ.... တီ
သူတစ္ေယာက္ထဲ ေဒါသူပုန္ထေနတာနဲ႕ၿခံေရွ႕
မွာ TaeHyungရဲ႕ ကားေလးေရာက္လာတာကို
ေတာင္ သတိမထားမိလိုက္ေပ။TaeHyungက
ေဘးမွန္ကိုခ်ကာ-
"ေစာေစာစီးစီးဘာျဖစ္ေနျပန္ၿပီလဲ"
"မင္းလာတာအေတာ္ပဲ... ငါအခုပဲ အဲ့ဆိုင္ကို
သြားၿပီးျပႆနာရွာမလို႔"
"ဟက္...ဒီေန႕ေရာ ပန္းဆက္သမားက ဘာေတြ
ေရးထားေသးလဲ"
"မသိဘူး ...ၾကည့္စရာလား"
TaeHyungက ကားကို လမ္းေဘးမွာ က်က်နန
ရပ္တန႔္ၿပီးမွ Jiminရွိရာသို႔ေလွ်ာက္သြားကာ-
"ျပစမ္း... ဘာေတြ အမွာ ပါးထားလဲ ၾကည့္ရ
ေအာင္"
Taeက တစစီ ေႂကြမြေနသည့္ ပြင့္ခ်ပ္ေတြၾကား
က စကၠဴကတ္ျပားေလးကို ယူၾကည့္လိုက္သည္။
၅ လက္မပတ္လည္ေလာက္ရွိမည့္ကတ္ထူစကၠဴ
ေပၚတြင္ ပန္းခရမ္းေရာင္ ေျခာက္လခံပန္းပြင့္
အေျခာက္ေလးမ်ားျဖင့္ ပုံေဖာ္ကာ ဖိကပ္ထား
ေသာ"MOCHI'S KITCHEN"ဆိုသည့္စာလုံးေလး
ကလြဲရင္ အျခားဘာစာသားမွ် ပါဝင္မေနသည္မို႔
"မင္းကေလ... ဒီမွာဘာမ်ားေရးထားလို႔လဲ။
အလကားေနရင္းေဒါသထြက္ေနတယ္"
"မင္းဘာသိလို႔လဲ အဲ့ဒါအပိုေတြ"
"ေအာ္... ဒီေကာင္နဲ႕ေတာ့ ခက္ၿပီ။ တကယ္ မင္း
ကို သေဘာက်တဲ့ ပရိတ္သတ္မို႔ေနမွာပါကြာ၊
ၾကည့္စမ္း ဒါေလးဘယ္ေလာက္လွလဲ... မင္းမ
လိုခ်င္လဲေန...ငါေတာ့ လွလို႔ သိမ္းထားမယ္"
"ယူသြား..."
"ငါ့စိတ္ထင္ Jungkookမ်ားလားလို႔"
"ငါ့ကိုကိုက ဒီလိုေပါေၾကာင္ေၾကာင္ေတြ လုပ္
တတ္တဲ့သူမဟုတ္ဘူး"
"ထားလိုက္ပါကြာ... ငါဗိုက္ဆာလို႔"
"ဆိုင္ကလာတာမဟုတ္ဘူးလား...ကိုယ့္ဆိုင္မွာ
ကိုယ္စားေပါ့"
ပန္းစည္းေပးပို႔သူအေပၚ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနသည့္
ခံစားခ်က္မ်ားကို TaeHyungဆီ ပုံခ်ပစ္ကာ စူ
ေအာင့္ေနသည့္ Jiminကို အသည္းယားစြာျဖင့္ ပခုံးေပၚ ေပြ႕တင္လိုက္ကာ ထမင္းစားခန္းထဲသို႔
ေ
ခၚသြားေလသည္။
ထမင္းစားခန္းထဲတြင္ TaeHyungအတြက္ ျပင္
ဆင္ေပးေနစဥ္မွာပင္ Jiminရဲ႕ ဖုန္းမွ Ringtone
သံေလးျမည္လာသည္။သူမသိတဲ့ နံပါတ္အစိမ္း
ျဖစ္သည္မို႔ ပန္းစည္းပို႔ေပးသူမ်ားလားေတြးကာ
ရန္ေတြ႕ဖို႔ ျပင္ဆင္ၿပီး ဖုန္းကိုင္လိုက္သည္။
"ဟယ္လို"
"Jiminေလးလား"
ၾကားဖူးသလိုရွိေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕
အသံျဖစ္သည္မို႔ ပန္းစည္းပို႔တဲ့သူေတာ့ မဟုတ္
ေလာက္ဘူးဟုေတြးကာ ပုံမွန္အတိုင္းပဲ စကား
ျပန္ေျပာမိသည္။
"ဟုတ္ပါတယ္"
"ေမေမႀကီးပါ"
"ေမေမႀကီး !"
ေလသံထြက္႐ုံေလး သံေယာင္လိုက္ကာ ေရ႐ြတ္
ၾကည့္ၿပီးေနာက္ အထိတ္တလန႔္ႏွင့္ ဖုန္းကိုခ်ပစ္
ကာ စားပြဲခုံေပၚတင္ထားလိုက္သည္။ဒီေလာက္
ၾကာတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာဆို သူ႕ရဲ႕ အလိမ္အညာ
ဇာတ္လမ္းအားလုံးကို ကိုကိုက ေမေမႀကီးဆီမွာ
ေျပာျပၿပီးေလာက္ေရာေပါ့။ အဲ့ဒီလိုဆိုေမေမႀကီး
က SeokJin Hyung နဲ႕ ႏွိုင္းယွဥ္ၿပီး သူ႕ကိုမုန္းေန
ေတာ့မွာ...။အခုဖုန္းဆက္တာ သူ႕ကို တစ္ခုခု
အျပစ္ေျပာမလို႔လား။လူႀကီးေတြအေပၚ လိမ္ညာရက္တယ္ဆိုၿပီး ရန္ေတြ႕မလို႔မ်ားလား။
႐ုတ္တရက္ ငိုခ်ေတာ့မလိုျဖစ္ေနသည့္ Jimin
ေၾကာင့္ TaeHyungလဲ မနက္စာစားေနျခင္းကို
ရပ္လိုက္ကာ-
"ဘာလဲ...ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ဟို... ေဂဟာက ေမေမႀကီးတဲ့"
"Jungkookတို႔ ေဂဟာကလား"
Jimin က ေခါင္းညိတ္ျပကာ ဖုန္းကိုဆြဲယူၿပီး
အိပ္ခန္းထဲသို႔ဝင္လိုက္သည္။ဒီလိုမ်ိဳးေရွာင္လႊဲ
ေနမယ္ဆိုရင္ ပိုၿပီးဆိုး႐ြားလာဖို႔ပဲရွိသည္။ရန္
ေတြ႕တာျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဆဲဆိုတာျဖစ္ျဖစ္ ခံစရာရွိတာ
ခံလိုက္ၿပီး ေတာင္းပန္စရာရွိတာကို ေတာင္းပန္
ရဦးမည္။ေမေမႀကီးရဲ႕ သားအရင္းလိုခ်စ္ရတဲ့
ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ၾကားဝင္ၿပီး အျပစ္လုပ္
ခဲ့မိသူအေနႏွင့္ ေမေမႀကီးကို ေတာင္းပန္စကား
မဆိုခဲ့ရေသးဘူးမဟုတ္လား။
သူ႕ကို လူေတြမုန္းသြားမွာကို စိုး႐ြံ႕ေနခဲ့မိလို႔ပါ။
ေစာေစာက ဖုန္းနံပါတ္ကိုျပန္ေခၚလိုက္ေတာ့
ေမေမႀကီးက ခ်က္ခ်င္းပဲသူ႕ဘက္ကဖုန္းကိုလက္
ခံေျဖဆိုေလသည္။
"ဟယ္လို... ေမေမႀကီးလား"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ခုနက ဖုန္းခ်သြားေတာ့ Jimin
မဟုတ္ဘူးလားလို႔"
"ဟို... ကြၽန္ေတာ္ မွားၿပီး ဖုန္းခ်လိဳက္မိလို႔ပါ၊
ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘာေျပာစရာရွိလို႔ ဖုန္းဆက္တာ
လဲဟင္"
"Jiminကို ေျပာစရာကိစၥတစ္ခုရွိလို႔ပါ"
"ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေစာေစာထဲက
ေမေမႀကီးဆီ ဖုန္းဆက္ခဲ့သင့္တာဆိုေပမဲ့ အရမ္း
ေၾကာက္ေနတာမို႔လို႔ မဆက္ရဲခဲ့လို႔ပါ။
ကြၽန္ေတာ္ Jungkookကိုေရာ ေမေမႀကီးကိုေရာ
အားလုံးအေပၚ အျပစ္က်ဴးလြန္မိခဲ့လို႔ေတာင္းပန္
ပါတယ္...အရမ္းေနာက္က်ေနၿပီဆိုေပမဲ့ေတာင္း
ပန္ပါရေစ"
"Jungkookဆီကေန ေမေမႀကီး အကုန္လုံးသိခဲ့
ၿပီးပါၿပီ...။ျဖစ္ၿပီးသားကိစၥဆိုေတာ့လဲ ဘယ္
တတ္နိုင္ပါ့မလဲေလ။ စၿပီး သိရတဲ့ေန႕တုန္းက
ေမေမႀကီးလဲ လက္မခံနိုင္ခဲ့ဘူး ...စိတ္ဆိုးၿပီး
ေဒါသလဲ ထြက္တယ္...Jungkookလို ကေလး
ကိုမွ အခုလိုလုပ္ရက္တယ္ဆိုၿပီး စိတ္မေကာင္း
လဲ ျဖစ္ရတယ္"
"ေတာင္းပန္ပါတယ္...အခုကြၽန္ေတာ့္ကို ဆူမလို႔
ဆက္တာမဟုတ္လား။ ေမေမႀကီး စိတ္ေက်နပ္
တဲ့အထိ ဆူပါ...ဆိုးလ္အထိလာၿပီး ရိုက္လို႔လဲ
ရပါတယ္"
"ထားပါေလ ...ဒီကိစၥက ျပန္ေျပာေနလို႔လဲ
ေကာင္းတဲ့ကိစၥမ်ိဳးမွမဟုတ္တာ...။Jungkook
ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ခြင့္လႊတ္ေပးနိုင္တဲ့ ကိစၥပဲဟာ။
အခု ဖုန္းဆက္တာက တျခားကိစၥေၾကာင့္ပါ"
"တျခားကိစၥ?"
ေမေမႀကီးရဲ႕ အသံထဲမွာ သူ႕အေပၚမလိုမုန္းတီး
တဲ့စိတ္မ်ိဳးပါမေနတာကို ခံစားမိတာမို႔ သူ႕ဘက္
ကလဲ အနည္းငယ္စိတ္ေအးသြားသည္။
"အင္း... SeokJin နဲ႕ Jungkookတို႔ဒီကိုလာသြား
တဲ့အခ်ိန္တုန္းကေလ SeokJinေျပာျပသြားတယ္
ေဂဟာေဆာက္ဖို႔ သန္း၁၀၀ လႉခဲ့တဲ့ အလႉရွင္
က Jiminတဲ့။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေမေမႀကီးက ဖုန္း
ဆက္ရတာပါ"
"ဟို... အဲ့ဒါကေလ ဒီအတိုင္းပဲ လႉတာပါ။
ဘာလို႔လဲဟင္... ကြၽန္ေတာ္လႉတာဆို ေမေမ
ႀကီးက သေဘာမက်လိဳ႕လား"
"အဲ့လိုမဟုတ္ပါဘူး။ Jiminလႉေပးတာဆိုေတာ့
အားနာမိတာေတာ့ ရွိေပမဲ့ သေဘာမက်တာမ်ိဳး
ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး"
"တျခားလူက လႉတယ္လို႔ပဲသေဘာထားပါ။
အားမနာပါနဲ႕ေနာ္"
"အင္းပါ... အဲ့ဒီပိုက္ဆံနဲ႕ ေမေမႀကီးတို႔ ေဂဟာ
အသစ္ေဆာက္တာ ၿပီးသေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ။
ေနာက္လဆို ေဂဟာဖြင့္ပြဲလုပ္မလို႔ေလ။ဒီက
ကေလးေတြနဲ႕ Jungkookတို႔နဲ႕ပဲ"
"ေအာ္... ၿပီးေတာင္ၿပီးသြားၿပီလား။ ေတာ္ေသး
တာေပါ့၊ ကိုကိုက ေဂဟာအသစ္ေဆာက္ဖို႔ အၿမဲ
တမ္း စိတ္ပူေနတာ"
"ေနာက္လဖြင့္ပြဲက်ရင္ သား လာခဲ့လို႔ရမလား"
"ဗ်ာ"
"ဒီေဂဟာေလး ျဖစ္လာဖို႔အတြက္ သားက အဓိ
က အလႉရွင္ဆိုေတာ့ သားကိုလာၾကည့္ေစခ်င္
လို႔ပါ"
"သားမလာေတာ့ပါဘူး... အဆင္ေျပေျပနဲ႕
ေဆာက္ၿပီးသြားတယ္ဆိုတာၾကားရ႐ုံနဲ႕တင္
ေက်နပ္ေနပါၿပီ"
"ဘာလို႔လဲ... ေမေမႀကီးက အဲ့ဒီေန႕က်ရင္ သား
ကိုရွိေနေစခ်င္တာ။ ကေလးေတြကိုေရာ သတိ
မရဘူးလား"
"ကိုကိုက သားကိုေတြ႕ခ်င္မွာမဟုတ္ဘူး။အေရး
ႀကီးတဲ့ေန႕မွာ သားကိုေတြ႕လိုက္ရရင္ မေပ်ာ္
ေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ မလာေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္မွ ဒီအတိုင္း လာၾကည့္ပါ့မယ္"
"ေအာ္ ...သားရယ္။ Jungkookက အဲ့လိုမ်ိဳး
ကေလးမဆန္တတ္ပါဘူး"
"ေမေမႀကီးက ဘာသိလို႔လဲ။ အဲ့ကိုကိုက သူ႕အ
ေရွ႕မွာ ထပ္ၿပီးေပၚလာတာနဲ႕ သားကို မုန္းလိုက္
ေတာ့မွာတဲ့။ သားကိုေတြ႕ေနရတာ ပင္ပန္းတယ္
တဲ့။ ခဏခဏ လာမရွာနဲ႕တဲ့... အဲ့လိုမ်ိဳးပဲ ခဏ
ခဏေျပာေနတာ"
Jungkook ဘယ္ေလာက္ဆိုးေနေၾကာင္းကို
ဒီလိုမ်ိဳး တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီမွာ ရင္ဖြင့္ၿပီး
တိုင္ေျပာပစ္ခ်င္တာၾကာေနခဲ့ၿပီ။အိမ္ကလူေတြ
အေရွ႕မွာက်ေတာ့ Jungkook အေပၚ စိတ္ခု
သြားၾကမွာစိုးရိမ္ေနရတာမို႔ သူ႕ကိုဒီလိုမ်ိဳး ရက္
ရက္စက္စက္စကားလုံးေတြနဲ႕ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ
နာက်င္ေအာင္လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို တစ္ခါမွ
ဖြင့္မေျပာခဲ့ဘဲ သူကိုယ္တိုင္ကသာ မေကာင္းတဲ့
လူျဖစ္ခဲ့တာဟူ၍ Jungkookဘက္ကို ကာကြယ္
ေျပာဆိုေပးခဲ့မိတာခ်ည္းပင္။
အခုေတာ့ ဆိုးေနတဲ့ ကေလးကို သူ႕အေမဆီမွာ
တိုင္ေျပာပစ္လိုက္ရသလိုခံစားခ်က္မ်ိဳးနဲ႕ အမ်ား
ႀကီးထိန္းခ်ဳပ္မထားေတာ့ဘဲ ေမေမႀကီးဆီ တိုင္
ေျပာပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အလိုလိုေနရင္း
မ်က္ရည္က်ကာ ငိုခ်မိျပန္သည္။
"အဲ့ဒါေၾကာင့္ သားကိုျမင္တာနဲ႕ ေမေမႀကီးကိုပါ
စိတ္ဆိုးေနလိမ့္မယ္"
"အခုက Jungkookရဲ႕ အေမအေနနဲ႕ ဖိတ္တာ
မဟုတ္ပါဘူး။ ေဂဟာပိုင္ရွင္အေနနဲ႕ အလႉရွင္
ေလးကို ဖိတ္တာပါ။ Jungkookက ေမေမႀကီး
ကို အရမ္းေၾကာက္ရတာပဲဟာ...ေမေမႀကီး
ဖိတ္တယ္ဆို သူဘာမွ ေျပာရဲမွာမဟုတ္ပါဘူး"
"ဟင့္အင္း... သား မလာခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ အမ်ား
ႀကီး သည္းခံခဲ့ၿပီးၿပီမို႔ အခုနည္းနည္းေလးပဲထပ္
ၿပီး ကိုကို႔စကားကို နားေထာင္လိုက္ရင္ ကိုကိုက
တစ္ရက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သားဆီ ျမန္ျမန္ေလး ျပန္လာ
မွာ"
"သား မလာဘူးဆိုမွ Jungkookက ပိုၿပီးေတာ့
ေတာင္ စိတ္ဆိုးဦးမယ္"
"အင္ ...ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"သန္း ၁၀၀က သားအတြက္ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။
ေဂဟာက ဘယ္လိုပုံစံနဲ႕ပဲ ေဆာက္လို႔ၿပီးၿပီး
အေရးမႀကီးဘူး ဆိုတဲ့ပုံစံနဲ႕ အေလးမထားသလို
ျဖစ္ေနမွာေပါ့"
"အဲ့လိုမဟုတ္ပါဘူးဆိုေန"
"အဲ့ဒါဆို လာခဲ့ေနာ္... Jungkookကို မေတြ႕ခ်င္
ဘူးလား"
"ေဂဟာဖြင့္ပြဲေန႕မတိုင္ခင္ အေၾကာင္းျပန္ပါ့မယ္"
"အင္း... ေမေမႀကီးကေတာ့ Jiminလာမယ္လို႔ပဲ
မွတ္ထားလိုက္ေတာ့မယ္"
"တကယ္လို႔ လာျဖစ္တယ္ဆိုရင္ သားကိုေဂဟာ
ေရွ႕မွာ ထြက္ၿပီးႀကိဳေပးမွာလား"
"ႀကိဳေပးမွာေပ့ါ... တို႔ေဂဟာရဲ႕ အလႉရွင္ေလး
ကို"
"အဲ့ဒါဆို ေနာက္မွ ဖုန္းျပန္ဆက္လိုက္မယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ပါၿပီ... အဲ့ဒါဆို ဒါပဲေနာ္။ ဆက္ဆက္လာ
ခဲ့ေပးပါ "
ေမေမႀကီးဆီကဖုန္းခ်သြားသည္ႏွင့္အခန္းအျပင္
ဘက္သို႔ ျပန္ထြက္လာကာ TaeHyungေဘးနား
မွာဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
"ဘာျဖစ္လာျပန္ၿပီလဲ"
"ေမေမႀကီးဆီဖုန္းျပန္ဆက္လိုက္တာေလ"
"အင္း"
"ေနာက္လက်ရင္ ေဂဟာဖြင့္ပြဲရွိလို႔ လာခဲ့ပါလား
တဲ့"
"အဲ့ဒီေတာ့ ?"
"အဲ့ဒါ သြားလဲ သြားခ်င္တယ္။ကိုကို႔ကိုလဲ ေၾကာက္တယ္"
"သြားခ်င္စိတ္ရွိရင္သြားေလ...။ မသြားခ်င္ရင္လဲ
မသြားနဲ႕"
"လိုက္ခဲ့ေပး"
"ေဂဟာကိုလား"
"အြန္း... ငါတစ္ေယာက္ထဲမသြားရဲလို႔။ ဒါေပမဲ့
ကိုကို႔ကို တစ္ခါေလာက္ေတြ႕ခ်င္လို႔။ ေမေမႀကီး
ဖိတ္တာဆို ကိုကိုက ဘာမွမေျပာရဲေလာက္ဘူး
တဲ့"
"ဘယ္ႏွစ္ရက္ၾကာမွာလဲ"
"ႏွစ္ရက္ေလာက္ပဲ ၾကာမွာတဲ့... လိုက္ခဲ့ေနာ္"
"ေအးကြာ...လိုက္ခဲ့မယ္။ ၿပီးမွ စိတ္ကျပန္ၿပီး
မေျပာင္းသြားနဲ႕ဦး"
"ေနာက္လမွဆိုေတာ့ သြားျဖစ္မလား မေသခ်ာ
ေသးပါဘူး"
"အခုပဲ သြားမယ္ အခုပဲမသြားဘူးနဲ႕။ သြားျဖစ္တဲ့
ေန႕ လာေခၚလိုက္။ ငါျပန္ေတာ့မယ္"
"လိုက္ခဲ့မယ္ေလ... ဟိုဘက္ဆိုင္ကို တစ္ခ်က္
သြားၾကည့္မလို႔"
"အင္း...လိုက္ခဲ့"
--------------------
တစ္ဖက္က Jungkookခမ်ာလဲ ပန္းဆိုင္ကေန
ျပန္ၾကားရသည္တို႔ကို နားေထာင္ရင္း သူ႕ေကာင္
ေလးရဲ႕ ပုံသ႑ာန္အစစ္အမွန္ကို ပုံေဖာ္ၾကည့္
ကာ ငိုရခက္ခက္ ရယ္ရခက္ခက္ ျဖစ္ေနေလ
သည္။ပန္းစည္းပို႔ခိုင္းတဲ့သူရဲ႕ နာမည္ကို အတင္း
အၾကပ္ေမးကာ ေနာက္ရက္ေတြ ပန္းစည္းထပ္
လာပို႔ရင္ သူ႕ကိုစိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္လုပ္တယ္ဆိုၿပီး အင္တာနက္ထဲေပၚကေန ဆိုင္ကို နာမည္ပ်က္ေအာင္လုပ္ပစ္မည္ဟူ၍ ဆိုင္
အထိေရာက္လာၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္သြားေသးတယ္
တဲ့ေလ။
သူ႕မွာ ဆိုင္ကို အားနာစြာျဖင့္ ေနာက္ရက္ေတြ
ေတာ့ ဆက္ၿပီးမပို႔ပါနဲ႕ဦးဟု မွာထားရသည္အထိ
ပင္။ ဒါေပမဲ့ သူ႕စိတ္ထဲကအလိုလိုေနရင္းခံစားမိ
ေနတယ္။ သူ႕ေကာင္ေလးက သူတစ္ပါးရဲ႕ စီးပြား
ပ်က္ရာပ်က္ေၾကာင္းအထိေတာ့ရန္မရွာေလာက္
ဘူးဆိုတာကို သူေကာင္းေကာင္းသိေနတယ္။
သူ႕နာမည္သုံးၿပီး ပို႔လိုက္လွ်င္ တိက်ျပတ္သားတဲ့
အေျဖတစ္ခု ထြက္လာမယ္ဆိုေပမဲ့အဲ့ဒီအေျဖက
သူမလိုခ်င္တဲ့ အေျဖမ်ိဳးျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ခံနိုင္
ရည္မရွိတဲ့ ဒီေပ်ာ့ညံ့ညံ့ေကာင္ကဒုတိယအႀကိမ္
ၿပိဳလဲပ်က္ဆီးသြားဉီးမွာျဖစ္သည္။
ဒီအတိုင္းေလးပဲ တစ္ဖက္သတ္ခ်စ္ရသူအေနနဲ႕
ေကာင္ေလးဆီ ပန္းစည္းေလးေတြပို႔ေပးခ်င္
တယ္။ ပန္းစည္းလွလွေလးေတြကို လႊင့္ပစ္တတ္
တဲ့ေကာင္ေလးက Jeon Jungkookမွမဟုတ္ရင္
တျခားလူကို အနားကပ္မခံဘူးဆိုတဲ့ တစ္ယူသန္
အေတြးနဲ႕ ေပ်ာ္႐ႊင္မိတဲ့ မနက္ခင္းေတြရွိသလို
ပန္းစည္းေလးေတြ ဖ်က္ဆီးခံရလို႔ စိတ္မေကာင္း
ျဖစ္ရတဲ့ ညေနခင္းအခ်ိန္ေတြလဲရွိတယ္။
ေနာက္တစ္ရက္မွာ ဘယ္လိုစာသားေလးထည့္
ေပးရင္ ေကာင္းမလဲ အေတြးမ်ားေနရတဲ့ ညဉ့္
နက္သန္းေခါင္ အခ်ိန္ေတြမွာဆိုလွ်င္ေတာ့ သူတို႔
ႏွစ္ဦးရဲ႕ၾကားမွာ အလႊာေပါင္းမ်ားစြာျခားေန
တယ္ဆိုတာကို ေမ့ေလ်ာ့သြားရသည္အထိပင္
ေကာင္ေလးကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တဲ့ စိတ္ရိုင္းေတြက
ထက္တစ္စ ႀကီးထြားလို႔လာေနတတ္တယ္။
ဟင္းခ်က္ဖို႔ကလြဲၿပီး တျခားကိစၥေတြမွာ အာ႐ုံ
မရွိတတ္တဲ့ ထိုကေလးမ်ား သူတို႔ရဲ႕ Health
Talk အစီအစဥ္ကိုမ်က္စိလည္လမ္းမွားၿပီးၾကည့္
မိေလာက္မလားေတြးကာတစ္ပိုင္းထက္တစ္ပိုင္း
ၿပီးျပည့္စုံသည္ထက္ပိုေအာင္ ျပင္ဆင္ရသည္က
လဲ သူ႕ကိုစိတ္ဖိးစီးေစသည့္ ကိစၥတစ္ခုပင္။
ဖူးသစ္စ မနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္ေလးသဖြယ္
ေႏြးေထြးမႈအျပည့္နဲ႕ေကာင္ေလးကို ခ်စ္ၾကတဲ့သူ
ေတြက ေကာင္ေလးရဲ႕ ဟမ္ဘာဂါေလးေတြဟု
ဆိုေလလွ်င္ သူကထိုဟမ္ဘာဂါေတြထဲကမွ
အမွတ္စဥ္ (၁)ျဖစ္တဲ့ ဟမ္ဘာဂါအိခ်ိေလးသာ
ျဖစ္လိုတယ္။
တကယ္လို႔မ်ားJungkookသာ Mochi'sKitchen
၏ ပထမဆုံးေသာ videoေလးကို ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့
မယ္ဆိုလွ်င္ ဤမွ်ေလာက္အထိ အေတြးမ်ားေန
ရမည္မဟုတ္ေပ။ သူခ်စ္ေသာ ထိုေကာင္ေလးက
ကိုကိုျမင္ရင္ သူ႕ကိုအရွက္ခြဲတယ္ ထင္ေနဦးမည္
ဟုဆိုကာ ထို videoကို သူကိုယ္တိုင္ပဲ ျပန္ျဖဳတ္
ခ်ခဲ့သည္မို႔...။
--------------------------
တစ္လခန႔္ၾကာေသာ္-
မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ၿပီး သူ႕မ်က္စိေရွ႕ထပ္ေရာက္
လာတယ္ဟူ၍ ေခါင္းစဥ္တပ္ခံရမည္ကိုေတြးပူ
ေနခဲ့ကာ အေဆာင္သစ္ဖြင့္ပြဲကို မသြားေတာ့ပါ
ဘူးဟူ၍ စိတ္ဆုံးျဖတ္ထားၿပီးကာမွ ရခဲလွတဲ့
အခြင့္အေရးကို အဆုံးရႈံးမခံနိုင္သျဖင့္ "သားလာ
ခဲ့ပါ့မယ္ ေမေမႀကီး"ဟု အေၾကာင္းျပန္စာပို႔
လိုက္မိသည္။
SeokJin Hyungပါ ေဂဟာဖြင့္ပြဲအတြက္ ေရာက္ေနမယ္မွန္း ေစာေစာစီးစီးထဲကသိခဲ့လွ်င္ Jimin တစ္ေယာက္ ေဂဟာသို႔ လာခဲ့မိမွာမဟုတ္ေပ။
ေမေမႀကီးက သူမေပးထားတဲ့ကတိအတိုင္း ေဂ
ဟာအေရွ႕မွာ ကေလးေတြနဲ႕ အတူတူ Jiminတို႔
ႏွစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၿပီး ခရီးဦးႀကိဳျပဳ
ေလသည္။
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးလဲ ဆိုးလ္ကိုလွည့္ျပန္ခ်င္
တဲ့စိတ္နဲ႕ ေဂဟာကိုသြားခ်င္တဲ့စိတ္တို႔ အျပင္း
အထန္လြန္ဆြဲေနကာ ႏွစ္ခါေလာက္ျပန္ေကြ႕မိ
သည္အထိပင္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့စိတ္မရွည္ေတာ့
တဲ့ TaeHyungက ဒီတစ္ခါဂဂ်ီဂေဂ်ာင္ထပ္က်
ရင္ လမ္းမွာ ပစ္ထားခဲ့မယ္ဟူ၍ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး
နဲ႕ ေျပာလာေတာ့မွပင္ ေဂဟာသို႔တန္းတန္းမတ္
မတ္ေရာက္လာခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ေမေမႀကီးရဲ႕ေဘးနားမွာ အတူတူရပ္ေစာင့္ေပး
ေနသည့္ ေျဗာေလးက ကားေပၚကဆင္းလာတဲ့
Jiminကို ေတြ႕ေတာ့ ကိုကိုအသည္းေလးဟူ၍
ေအာ္ဟစ္ကာ ေျပးဖက္ေလသည္။
"ကိုကို အသည္းေလး"
"အင္း... ကေလးေလး မေတြ႕ရတာၾကာၿပီ။
ေနေကာင္းရဲ႕လား"
"ဟုတ္... ကိုကို႔လက္ေလးေတြ ေအးစက္ေနတာ
ပဲ ေနမေကာင္းဘူးလား"
သူမရဲ႕ ပါးျပင္ေလးကို ခပ္ဖြဖြညွစ္ရင္း အေမး
စကားဆိုမိသည္မို႔ ကေလးက ခ်က္ခ်င္းပဲ ထိုသို႔
ျပန္ေပးလာသည္။ ကိုကိုေနေကာင္းပါတယ္...
ဒီအတိုင္း ေၾကာက္ေနမိလို႔တာမို႔ပါ ေျဗာေလး
ေရ။
"ေနေကာင္းပါတယ္ကြာ...TaeHyungလာေလ။
ေမေမႀကီးနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးမယ္"
"ေအး... လာၿပီ လာၿပီ"
"ေမေမႀကီး ဒါက သားသူငယ္ခ်င္းပါ Kim Tae
Hyungတဲ့...။သားနဲ႕ညီအစ္ကိုလိုပဲ"
"ဟိုရက္က Jimin ဒီကိုလာဖို႔လွမ္းေျပာထဲက
နာမည္ေလးၾကားဖူးထားပါတယ္... ကေလးေတြ
အေဝးႀကီး ကားေမာင္းလာရတာ ပင္ပန္းေနမွာ
ေပါ့။ ေမေမႀကီး႐ုံးခန္းထဲမွာ အရင္ ဝင္နားၾကဦး...ၿပီးမွ ေဂဟာအသစ္ဘက္ကို လိုက္ျပမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
"မီးမီးသြားေတာ့မယ္ေနာ္။ ဆရာမငယ္ဆီမွာ
စာဆိုျပရဦးမွာ။ ကိုကိုလာမယ္ဆိုလို႔ ခဏလာ
ေစာင့္ေပးတာ"
"ဟုတ္ပါၿပီကြာ... ေျဗာေလးတို႔အတြက္ ဂါဝန္
လွလွေလးေတြ အမ်ားႀကီးရွာဝယ္လာတယ္။
စာသင္ၿပီးမွ ထပ္ေတြ႕ၾကမယ္ေနာ္"
"ဟုတ္... ကိုကိုတာ့တာ"
"အင္း... တာ့တာ"
ေျဗာေလးထြက္သြားေတာ့မွ သူနဲ႕TaeHyung
လဲ ေမေမႀကီး႐ုံးခန္းဘက္သို႔ လိုက္သြားၾကသည္။
သူ႕မွာ မလုံမလဲႏွင့္ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ျဖစ္ေနကာ
ကိုကို႔ကို ျဗဳန္းခနဲေတြ႕လိုက္ရလွ်င္ဘယ္နားေျပး
ပုန္းရမလဲေတြးၿပီး TaeHyungအေနာက္ကေန
ခပ္ကုတ္ကုတ္ေလး ေလွ်ာက္လိုက္ေနမိသည္။
"ကဲ ကေလးေတြ ထိုင္ၾက"
"ဟုတ္"
တစ္လမ္းလုံး သတိခ်ပ္ကာ ေလွ်ာက္လာခဲ့ေသာ္
လည္း Jiminရွာေဖြေနသည့္ တစ္စုံတစ္ေယာက္
က ေမေမႀကီးရဲ႕႐ုံးခန္းထဲကေန ေစာင့္ႀကိဳေန
ေလသည္။ ခုံအပုေလးတစ္ခုေပၚတက္ကာ နံရံ
ေပၚတြင္ ဓာတ္ပုံမွန္ေဘာင္တစ္ခု ခ်ိတ္ေနသည္
ဟု ထင္ရေသာ ထိုလူသားရဲ႕ ေနာက္ေက်ာကို
ျမင္႐ုံနဲ႕ ကိုကိုပဲဆိုတာသိလိုက္သလို ေရွ႕တိုးဖို႔
ျပင္ေနတဲ့ ေျခလွမ္းကလဲ ဘရိတ္အုပ္ၿပီးသားျဖစ္
သြားသည္။
"ေမေမႀကီး"
ေမေမႀကီးရဲ႕ လက္ကို အားကိုးတႀကီးလွမ္းဆြဲ
ကာ အထဲမဝင္ေတာ့ဘူးဟု ကပ္ေျပာလိုက္ေသာ္
လည္း တစ္လမ္းလုံးJiminရဲ႕ စိတ္ႏွစ္ခြျဖစ္မႈကို
သည္းခံလာရတဲ့ TaeHyungကေတာ့ အခြင့္ႀကဳံ
တုန္း အခြၽန္နဲ႕မဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပုံျဖင့္-
"မဂၤလာပါ Jungkook ssi... အဟဲ မေတြ႕ရတာ
ေတာင္ ၾကာၿပီေနာ္"
TaeHyungဆီက ထိုႏႈတ္ဆက္စကားသံ ထြက္
လာသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ Jimin တစ္ေယာက္
TaeHyungခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ ေက်ာခ်င္းကပ္ကာ ရပ္
လိုက္ၿပီး ရင္ဘတ္ကိုဖိထားမိေလသည္။ယုံမွာ
မဟုတ္ေပမဲ့ ကိုကို႔ကို စိတ္ဒုကၡေပးဖို႔ လိုက္လာ
တာမဟုတ္ဘဲ ေမေမႀကီးဖိတ္လို႔လာခဲ့ရတာျဖစ္
ေၾကာင္း အသံတိတ္ဝန္ခံေနမိသည္။
"ေအာ္...TaeHyungတို႔ ေရာက္လာၿပီကိုး"
"ဟုတ္... ေနေကာင္းရဲ႕လား"
"အင္း... ပုံေတြအကုန္ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ၿပီး ျပန္
ခ်ိတ္ထားလိုက္ၿပီ ေမေမႀကီး။ သားဟိုဘက္အ
ေဆာင္ျပန္သြားလိုက္ဦးမယ္။ SeokJinနဲ႕ Hyung
တို႔ ႐ြာထဲ လိုက္ျပဖို႔ေျပာထားေသးလို႔ေလ"
"ေအးေအး... သားသြားရင္ မီးဖိုေဆာင္ထဲက
ကေလးေတြကို လွမ္းေျပာလိုက္ဦး။ ဧည့္သည္
ေတြအတြက္ စားစရာယူခဲ့ေပးပါဦးလို႔"
"ဟုတ္"
အေျဖေပးသံရဲ႕အဆုံးမွာ Jiminဘက္ကို တစ္
ခ်က္ေလးမွ်ပင္ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ျခင္းမရွိတဲ့ ထို
ေလေျပေအးက သူ႕ခႏၶာကိုယ္ေလးေဘးကေန
ေဝ့ဝဲကာ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေလသည္မို႔ ယိုင္နဲ႕
နဲ႕ႏွလုံးသားက ထပ္မံနာက်င္ရျပန္သည္။
အင္း... ကိုကိုက စိတ္ဆိုးမေျပေသးဘူးကိုး။
12.9.2020
Happy RM Day
🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒
ကိုကိုနဲ႕အသည္းေလးကို ေပးမေတြ႕ေတာ့ဘူး
လားဆိုလို႔ ေပးေတြ႕ဖို႔ စီစဥ္လိုက္ပါၿပီရွင္။
ေစာင့္ေနေပးတဲ့ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို ေက်းဇူး
ပါေနာ္။ေဂဟာကအပိုင္းက ၾကားထဲမွာ အရမ္း
ၾကာသြားရင္ တစ္ဆက္ထဲမျဖစ္ေတာ့ဘဲ ဖတ္ရ
တာတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ မနက္ျဖန္ ညေန
ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္တစ္ပိုင္းတင္ေပးနိုင္
ေအာင္ႀကိဳးစားပါ့မယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ ပိုင္း upၿပီးမွ comေလးေတြ ႏွစ္ပိုင္းေပါင္းၿပီး
replyျပန္မယ္ေနာ္။
အိခ်ိ(ichi)ဆိုတာက ဂ်ပန္လိုဆို (၁) ကိုေျပာ
တာမို႔လို႔ ကိုကိုက ဒီမင္းနီးေလးရဲ႕ပရိတ္သတ္ ေတြထဲကမွ အမွတ္စဥ္(၁) ပရိတ္သတ္ေလးဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႕ ဟမ္ဘာဂါအိခ်ိဆိုၿပီး သူ႕ကိုယ္သူ
နာမည္ေပးထားတာျဖစ္ပါတယ္။ မရိုတတ္ ရို
တတ္နဲ႕ ႀကိတ္ရိုေနတဲ့ ကိုကို႔ကို အာဘြားေတြ
ေပးလိုက္ၾကပါဦး။
(ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဂ်ပန္စာဆို တီးမိေခါက္
မိရွိၿပီးသားမို႔ အေထြအထူးရွင္းျပစရာမလိုေပမဲ့
မသိတဲ့သူေတြဆို ဖတ္ရတာတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနမွာစိုး
လို႔ပါ)
ဒီအပိုင္းေလးအထိ စိတ္ရွည္သည္းခံၿပီး အတူတူ
ဖတ္လာေပးတဲ့ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို ေက်းဇူး
အထူးတင္ပါတယ္🐰🐥
🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒🍒