႐ွင္သန္ရာေမ်ွာ္လင့္ရင္ခြင္ဆီ Ep-28
Zawgyi
Beijingေရာက္ေတာ့၊ သူတို႔ ကမ္းနားHotelတစ္ခုမွာ၊ တည္းျဖစ္ၾကသည္။ ရီေပၚက သားေလးကို ေပြ႔ခ်ီထား၏။ အခန္းနံပါတ္ (206) ကို ယူၿပီး၊ ေသာ့ကို ေ႐ွာင္က်န္႔ လက္ထဲအပ္ကာ.....
"သြားႏွင့္၊ ကိုယ္ တက္လာခဲ့မယ္၊ ဒီမွာ တပည့္ေလးေတြနဲ႔ ခ်ိန္းထားလို႔ ခဏေလး"
"သားေလး၊ လာ...ပါပါးတို႔ အရင္သြားရေအာင္"
သားေလးက၊ ရီေပၚကို တင္းတင္းဖက္လ်က္၊ သူ႔ကို လွည့္ၾကည့္ကာ.....
"ပါပါး...သားသားေလး၊ Daddyနဲ႔ လိုက္သြားမယ္ေနာ္၊ Daddy သားသားေလး၊ လိုက္လို႔ရလားဟင္..."
သားေလးက ေ႐ွာင္က်န္႔ကို ေျပာၿပီး၊ သူ႔ဆီက လိုက္ခြင့္ေတာင္းယူေနျပန္သည္။ သူ မ်က္ႏွာငံု႔၍ သား၏ ပါးကေလးကို ငံု႔နမ္းလိုက္၏။
"ဟား၊ ရတာေပါ့ သားရဲ႕၊ ဒါဆို ကိုယ္ သားကိုေခၚသြားမယ္ေနာ္"
"အင္း"
ေ႐ွာင္က်န္႔က Hotelဧည့္ေဆာင္းမွာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
ေ႐ွာင္က်န္႔တစ္ေယာက္တည္း၊ အခန္းေသာ့ကို ဖြင့္လိုက္ကာ၊ အခန္းထဲမွာ ေနလံုေအာင္ကာရံထားေသာ၊ ခန္းစီးစႀကီးကို ဆြဲဖယ္လိုက္ကာ၊ အခန္းေလးကို ေဝ့ဝဲၾကည့္မိသည္။
ဝိုး...တကယ့္ကို ရင္ခုန္စရာေလးပါပဲ။
တစ္ခန္းလံုးလည္း သစ္သီးရနံ႔တခ်ိဳ႕၊ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေမႊးေန၏။
သိပ္မက်ယ္လွေသာ၊ အခန္းေလးထဲမွာေတာ့၊ မိသားစုခုတင္ႀကီး တစ္လံုး ခ်ထားၿပီး၊ ကြၽန္းသားျဖင့္ ထုလုပ္ထားသည့္၊ နံရံကပ္မွန္ႀကီးတစ္ခု၊ TVတစ္လံုးႏွင့္ ကြၽန္းအဝတ္ဗီ႐ို တစ္လံုးကို၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး၊ ေတြ႔ရသည္။
ၿပီးေတာ့ အခန္းအျပင္ဘက္၊ ဝရန္တာဘက္က ၾကည့္လိုက္တာႏွင့္၊ က်ယ္ေျပာလွတဲ့ ပင္လယ္ကမ္းေျခႀကီးကို ေတြ႔ရၿပီး၊ ထိုပင္လယ္ကမ္းေျခႀကီးမွာ အမ်ိဳးသား/အမ်ိဳးသမီးေတြ ေရကူးေနၾက၊ မိသားစုေလးေတြနဲ႔ ေရငုတ္ေပ်ာ္ပါး ကစားေနၾကၿပီးသလို၊ ထိုင္ပင္လယ္မနီးမေဝးမွာေတာ့၊ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ျဖဴျဖဴေတြကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။
သူ ရပ္ေနသည့္၊ ဝရန္တာက ေလတျဖဴးျဖဴးႏွင့္မို႔၊ သူ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေငးခ်င္တိုင္းေငးလို႔ရေနေတာ့သည္။
"ဟိတ္...ဘာေငးေနတာလဲ"
သူ႔ ခါးကို၊ ေနာက္ဘက္မွ သိုင္းဖက္ကာ၊ ေခၚလိုက္သည့္ အသံၾကားေတာ့မွ၊ သူ႔ မ်က္လံုးေတြ ပိုၿပီး အသက္ဝင္လာသလို႐ွိကာ.....
"သားေလးေရာ"
"သားကို ကိုယ့္တပည့္ေလးေတြနဲ႔၊ ထားခဲ့တယ္၊ သားကလဲ သူ႔နဲ႔ရြယ္တူကေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ေတာ့၊ ေနထားခ်င္တယ္တဲ့ေလ"
"ဟုတ္"
ရီေပၚက ေ႐ွာင္က်န္႔၏၊ ပခံုးေပၚသို႔၊ ေမးတင္လိုက္ၿပီး၊ လည္တိုင္ေလးကို ဖြဖြမ္းနမ္းကာ၊ ပင္လယ္ကိုေငးၾကည့္ေနမိသည္။
"ကိုကို"
"ဟင္"
"ဒီေနရာေလးက ခ်စ္စရာေလးေနာ္၊ ကြၽန္ေတာ္ သေဘာက်လိုက္တာ"
"ဟိုမွာ ေတြ႔လား၊ အဲ့လမ္းကေန ျဖတ္သြားရင္ ပန္းခင္းႀကီးထဲ ေရာက္ၿပီ"
"သားေလးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို၊ လိုက္ပို႔ေပးမလားဟင္"
"ပို႔ေပးမွာေပါ့၊ ဒီကမ္းေျခမွာ နာမည္ႀကီး ပင္လယ္စာဆိုင္ေတြလဲ၊ အမ်ားႀကီး ႐ွိတယ္၊ ညေနက်ရင္ ဒီကမ္းေျခရဲ႕၊ နာမည္အႀကီးဆံုး ပင္လယ္စာဆိုင္ကို ကိုယ္လိုက္ပို႔ေပးမယ္"
"ဒီမွာ...အၾကာႀကီး၊ ေနမွာလား၊ ကိုကို"
"ဟင့္အင္း...တစ္ပတ္ပဲ၊ ကိုယ္ Beijingမွာ၊ အလုပ္ေတြ ႐ွိေသးတယ္၊ ၿပီးေတာ့၊ က်န္႔က်န္႔နဲ႔ သားေလးကို၊ ပါးနဲ႔ ေတြ႔ေပးဖို႔၊ ႐ွိေသးတယ္"
"ကိုကို...ဒီကမ္းေျခမွာလဲ၊ အလုပ္ေတြ ႐ွိတယ္ဆို"
"ဟုတ္တယ္၊ ကိုယ္ လုပ္ငန္းေတြ ခြဲထားတယ္၊ ဒီကမ္းေျခမွာ၊ Hotelနဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခု ဖြင့္ထားတယ္၊ အဲဒီလုပ္ငန္းေတြကို တပည့္ေတြနဲ႔ လြဲထားတာ"
ရီေပၚက သူ႔စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို၊ ေ႐ွာင္က်န္႔ကို တက္ႂကြထက္သန္စြာ၊ ႐ွင္းျပေနသည္။
အံ့ဩစရာေကာင္းတာက၊ (5)ႏွစ္အတြင္းမွာ၊ အခုလို လုပ္ငန္းႀကီးေတြကို၊ သူ႔ လူယံုတပည့္ေတြႏွင့္ လႊဲကာ၊ ဦးစီးႏိုင္ျခင္းပင္။
သူဟာ တကယ့္ကို၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း႐ွင္ တစ္ေယာက္မွန္း၊ ေ႐ွာင္က်န္႔ ေယာင္ေယာင္ကေလးမ်ွပင္၊ မေတြးမိခဲ့။ အရင္တုန္းကလို၊ အေလလိုက္ေနမည္လို႔ပဲ၊ ေ႐ွာင္က်န္႔ ထင္ခဲ့မိသည္။
"ၿပီးရင္၊ ကိုယ့္ တပည့္ေတြ၊ သားေလးကို ေခၚၿပီး၊ ျပန္လာၾကလိမ့္မယ္၊ က်န္႔က်န္႔နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးထားမယ္၊ လိုတာခိုင္း ျကားလား"
"ဟုတ္"
"က်န္႔က်န္႔နဲ႔ သားေလး၊ ေပ်ာ္ေအာင္၊ ကိုယ္ ထားမွာ၊ စိတ္ခ်"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုကို"
ေ႐ွာင္က်န္႔၊ ခပ္ျဖည္းျဖည္းေလး ျပံဳးလိုက္ကာ၊ ေျပာေတာ့၊ ရီေပၚက ေ႐ွာင္က်န္႔၏ ခါးေလးကို၊ တင္းက်ပ္စြာ ေပြ႔ဖက္ၿပီး၊ မခ်င့္မရဲသံျဖင့္.....
"ကိုယ့္၊ ေနာက္လိုက္လာၿပီးမွ၊ က်န္႔က်န္႔တို႔ မေပ်ာ္မွာ၊ ကိုယ္ သိပ္စိုးရိမ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့၊ မေပ်ာ္ဘဲ ျပန္မယ္လို႔ ေျပာလာမွာကိုလဲ၊ ကိုယ္ စိုးရိမ္ေနတယ္"
ေ႐ွာင္က်န္႔ ရင္ထဲ ၾကည္ႏူးစိတ္ျဖင့္၊ ရင္တထိတ္ထိတ္ ခုန္သြားကာ.....
"အခ်စ္တစ္ခုတည္းနဲ႔၊ ၾကင္သူေခၚရာ၊ ကြၽန္ေတာ္ လိုက္ခဲ့ၿပီ၊ ကိုကို"
"က်န္႔က်န္႔ရယ္"
ရီေပၚ မ်က္ႏွာက၊ အျပံဳးေတြ၊ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ ဖိတ္လက္သြားေလသည္။
ထို႔ေနာက္ေတာ့၊ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္၊ တစ္ေယာက္ ခါး တစ္ေယာက္ဖက္လို႔၊ ပင္လယ္ကမ္းေျခႀကီးကို၊ အၾကာႀကီး၊ လွမ္းေငးေနမိၾကသည္။
အခုလို၊ တစ္ေယာက္ ခါး တစ္ေယာက္ဖက္ၿပီး၊ ေလတျဖဴးျဖဴးကေလးႏွင့္၊ အေဝးကို လွမ္းေငးေနရတာေလာက္၊ အႏွစ္အရသာ မ႐ွိႏိုင္။
ဘယ္ေလာက္၊ ရင္ခုန္ဆြတ္ပ်ံ႕ဖို႔၊ ေကာင္းလိုက္သလဲ.....။
ဒါဟာ...Honeymoon ခရီးတစ္ခုပဲလို႔၊ ဆိုပါစို႔....။
Ep-29
Coming Soon
ခ်ိဳရဲ႕လားဟင္
အခ်ိဳေတြမေရးတတ္ေတာ့ သိပ္အဆင္မေျပဘူး
ႀကိဳးစားၿပီးေရးထားေပးပါတယ္
မခ်ိဳဘူး၊ အဆင္မေျပဘူးဆိုရင္ ေျပာၾကပါေနာ္
ေဝဖန္ေပးၾကပါဦး
ရှင်သန်ရာမျှော်လင့်ရင်ခွင်ဆီ Ep-28
Unicode
Beijingရောက်တော့၊ သူတို့ ကမ်းနားHotelတစ္ခုမွာ၊ တည်းဖြစ်ကြသည်။ ရီပေါ်က သားလေးကို ပွေ့ချီထား၏။ အခန်းနံပါတ် (206) ကို ယူပြီး၊ သော့ကို ရှောင်ကျန့် လက်ထဲအပ်ကာ.....
"သွားနှင့်၊ ကိုယ် တက်လာခဲ့မယ်၊ ဒီမွာ တပည့်လေးတွေနဲ့ ချိန်းထားလို့ ခဏေလး"
"သားလေး၊ လာ...ပါပါးတို့ အရင်သွားရအောင်"
သားလေးက၊ ရီပေါ်ကို တင်းတင်းဖက်လျက်၊ သူ့ကို လှည့်ကြည့်ကာ.....
"ပါပါး...သားသားလေး၊ Daddyနဲ့ လိုက်သွားမယ်နော်၊ Daddy သားသားလေး၊ လိုက်လို့ရလားဟင်..."
သားလေးက ရှောင်ကျန့်ကို ပြောပြီး၊ သူ့ဆီက လိုက်ခွင့်တောင်းယူနေပြန်သည်။ သူ မျက်နှာငုံ့၍ သား၏ ပါးကေလးကို ငုံ့နမ်းလိုက်၏။
"ဟား၊ ရတာပေါ့ သားရဲ့၊ ဒါဆို ကိုယ် သားကိုခေါ်သွားမယ်နော်"
"အင်း"
ရှောင်ကျန့်က Hotelဧည့်ဆောင်းမှာ ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။
ရှောင်ကျန့်တစ်ယောက်တည်း၊ အခန်းသော့ကို ဖွင့်လိုက်ကာ၊ အခန်းထဲမှာ နေလုံအောင်ကာရံထားသော၊ ခန်းစီးစကြီးကို ဆြဲဖယ္လိုက္ကာ၊ အခန်းလေးကို ဝေ့ဝဲကြည့်မိသည်။
ဝိုး...တကယ့်ကို ရင်ခုန်စရာလေးပါပဲ။
တစ်ခန်းလုံးလည်း သစ်သီးရနံ့တချို့၊ ခပ်ဖျော့ဖျော့မွှေးနေ၏။
သိပ်မကျယ်လှသော၊ အခန်းလေးထဲမှာတော့၊ မိသားစုခုတင်ကြီး တစ်လုံး ချထားပြီး၊ ကျွန်းသားဖြင့် ထုလုပ်ထားသည့်၊ နံရံကပ်မှန်ကြီးတစ်ခု၊ TVတစ်လုံးနှင့် ကျွန်းအဝတ်ဗီရို တစ်လုံးကို၊ သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး၊ တွေ့ရသည်။
ပြီးတော့ အခန်းအပြင်ဘက်၊ ဝရန္တာဘက္က ကြည့်လိုက်တာနှင့်၊ ကျယ်ပြောလှတဲ့ ပင်လယ်ကမ်းခြေကြီးကို တွေ့ရပြီး၊ ထိုပင်လယ်ကမ်းခြေကြီးမှာ အမျိုးသား/အမျိုးသမီးတွေ ရေကူးနေကြ၊ မိသားစုလေးတွေနဲ့ ရေငုတ်ပျော်ပါး ကစားနေကြပြီးသလို၊ ထိုင်ပင်လယ်မနီးမဝေးမှာတော့၊ မော်တော်ဘုတ်ဖြူဖြူတွေကို လှမ်းမြင်နေရသည်။
သူ ရပ်နေသည့်၊ ဝရန္တာက လေတဖြူးဖြူးနှင့်မို့၊ သူ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ငေးချင်တိုင်းငေးလို့ရနေတော့သည်။
"ဟိတ်...ဘာငေးနေတာလဲ"
သူ့ ခါးကို၊ နောက်ဘက်မှ သိုင်းဖက်ကာ၊ ခေါ်လိုက်သည့် အသံကြားတော့မှ၊ သူ့ မျက်လုံးတွေ ပိုပြီး အသက်ဝင်လာသလိုရှိကာ.....
"သားလေးရော"
"သားကို ကိုယ့်တပည့်လေးတွေနဲ့၊ ထားခဲ့တယ်၊ သားကလဲ သူ့နဲ့ရွယ်တူကလေးတစ်ယောက်ကို တွေ့တော့၊ နေထားချင်တယ်တဲ့လေ"
"ဟုတ်"
ရီပေါ်က ရှောင်ကျန့်၏၊ ပခုံးပေါ်သို့၊ မေးတင်လိုက်ပြီး၊ လည်တိုင်လေးကို ဖွဖွမ်းနမ်းကာ၊ ပင်လယ်ကိုငေးကြည့်နေမိသည်။
"ကိုကို"
"ဟင်"
"ဒီနေရာလေးက ချစ်စရာလေးနော်၊ ကျွန်တော် သေဘာက်လိုက္တာ"
"ဟိုမွာ တွေ့လား၊ အဲ့လမ်းကနေ ဖြတ်သွားရင် ပန်းခင်းကြီးထဲ ရောက်ပြီ"
"သားလေးနဲ့ ကျွန်တော့်ကို၊ လိုက်ပို့ပေးမလားဟင်"
"ပို့ပေးမှာပေါ့၊ ဒီကမ်းခြေမှာ နာမည်ကြီး ပင်လယ်စာဆိုင်တွေလဲ၊ အများကြီး ရှိတယ်၊ ညနေကျရင် ဒီကမ်းခြေရဲ့၊ နာမည်အကြီးဆုံး ပင်လယ်စာဆိုင်ကို ကိုယ်လိုက်ပို့ပေးမယ်"
"ဒီမွာ...အကြာကြီး၊ နေမှာလား၊ ကိုကို"
"ဟင့်အင်း...တစ်ပတ်ပဲ၊ ကိုယ် Beijingမွာ၊ အလုပ်တွေ ရှိသေးတယ်၊ ပြီးတော့၊ ကျန့်ကျန့်နဲ့ သားလေးကို၊ ပါးနဲ့ တွေ့ပေးဖို့၊ ရှိသေးတယ်"
"ကိုကို...ဒီကမ်းခြေမှာလဲ၊ အလုပ်တွေ ရှိတယ်ဆို"
"ဟုတ်တယ်၊ ကိုယ် လုပ်ငန်းတွေ ခွဲထားတယ်၊ ဒီကမ်းခြေမှာ၊ Hotelနဲ့ စားသောက်ဆိုင်တစ်ခု ဖွင့်ထားတယ်၊ အဲဒီလုပ်ငန်းတွေကို တပည့်တွေနဲ့ လြဲထားတာ"
ရီပေါ်က သူ့စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတွေကို၊ ရှောင်ကျန့်ကို တက်ကြွထက်သန်စွာ၊ ရှင်းပြနေသည်။
အံ့ဩစရာကောင်းတာက၊ (5)နှစ်အတွင်းမှာ၊ အခုလို လုပ်ငန်းကြီးတွေကို၊ သူ့ လူယုံတပည့်တွေနှင့် လွှဲကာ၊ ဦးစီးနိုင်ခြင်းပင်။
သူဟာ တကယ့်ကို၊ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင် တစ်ယောက်မှန်း၊ ရှောင်ကျန့် ယောင်ယောင်ကလေးမျှပင်၊ မေတြးမိခဲ့။ အရင်တုန်းကလို၊ အလေလိုက်နေမည်လို့ပဲ၊ ရှောင်ကျန့် ထင်ခဲ့မိသည်။
"ပြီးရင်၊ ကိုယ့် တပည့်တွေ၊ သားလေးကို ခေါ်ပြီး၊ ပြန်လာကြလိမ့်မယ်၊ ကျန့်ကျန့်နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးထားမယ်၊ လိုတာခိုင်း ကြားလား"
"ဟုတ်"
"ကျန့်ကျန့်နဲ့ သားလေး၊ ပျော်အောင်၊ ကိုယ် ထားမွာ၊ စိတ္ခ်"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကိုကို"
ရှောင်ကျန့်၊ ခပ်ဖြည်းဖြည်းလေး ပြုံးလိုက်ကာ၊ ပြောတော့၊ ရီပေါ်က ရှောင်ကျန့်၏ ခါးလေးကို၊ တင်းကျပ်စွာ ပွေ့ဖက်ပြီး၊ မချင့်မရဲသံဖြင့်.....
"ကိုယ့်၊ နောက်လိုက်လာပြီးမှ၊ ကျန့်ကျန့်တို့ မေပ်ာ္မွာ၊ ကိုယ် သိပ်စိုးရိမ်တယ်၊ ပြီးတော့၊ မေပ်ာ္ဘဲ ပြန်မယ်လို့ ပြောလာမှာကိုလဲ၊ ကိုယ် စိုးရိမ်နေတယ်"
ရှောင်ကျန့် ရင်ထဲ ကြည်နူးစိတ်ဖြင့်၊ ရင်တထိတ်ထိတ် ခုန္သြားကာ.....
"အချစ်တစ်ခုတည်းနဲ့၊ ကြင်သူခေါ်ရာ၊ ကျွန်တော် လိုက်ခဲ့ပြီ၊ ကိုကို"
"ကျန့်ကျန့်ရယ်"
ရီပေါ် မျက်နှာက၊ အပြုံးတွေ၊ ပြိုးပြိုးပြက်ပြက် ဖိတ်လက်သွားလေသည်။
ထို့နောက်တော့၊ သူတို့ နှစ်ယောက်၊ တစ်ယောက် ခါး တစ်ယောက်ဖက်လို့၊ ပင်လယ်ကမ်းခြေကြီးကို၊ အကြာကြီး၊ လှမ်းငေးနေမိကြသည်။
အခုလို၊ တစ်ယောက် ခါး တစ်ယောက်ဖက်ပြီး၊ လေတဖြူးဖြူးကလေးနှင့်၊ အေဝးကို လှမ်းငေးနေရတာလောက်၊ အနှစ်အရသာ မရှိနိုင်။
ဘယ်လောက်၊ ရင်ခုန်ဆွတ်ပျံ့ဖို့၊ ကောင်းလိုက်သလဲ.....။
ဒါဟာ...Honeymoon ခရီးတစ်ခုပဲလို့၊ ဆိုပါစို့....။
Ep-29
Coming Soon
ချိုရဲ့လားဟင်
အချိုတွေမရေးတတ်တော့ သိပ်အဆင်မပြေဘူး
ကြိုးစားပြီးရေးထားပေးပါတယ်
မချိုဘူး၊ အဆင်မပြေဘူးဆိုရင် ပြောကြပါနော်
ဝေဖန်ပေးကြပါဦး