"ဘာ ဆယ္ဟြန္းမူးလဲလို႔ေဆးရံုမွာဟုတ္လား
ခုခ်က္ခ်င္းကြၽန္ေတာ္လာခဲ့မယ္ ေဒၚႀကီး."
ခ်န္းေယာလ္ဘယ္ေဆးရံုလဲေမးစရာမလိုေအာင္..အေဒၚႀကီးတို႔ပို႔မယ္ဆိုTaoေဆးရံုပင္ျဖစ္ႏိုင္တာမို႔companyအစည္းအေဝးကိုဖ်က္ၿပီးအျမန္ထြက္လာလိုက္သည္....
...
...
"ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ...ကေလး ခုေရာဘယ္လိုေနေသးလဲ"
".....
ဆယ္ဟြန္း စကားျပန္ေျပာဖို႔ပင္အားမ႐ွိေတာ့..
"Taoသူဘာျဖစ္တာလဲလို႔"
ခ်န္းေယာလ္ကိုတကယ္အမွန္အတိုင္းေျပာခ်င္ေပမယ့္
မေျပာေစရန္အခ်က္ျပေနသလို႐ွိေသာမ်က္ဝန္းတို႔ေၾကာင့္လိမ္ညာေပးရလိမ့္မည္....
"ဒီ..အတိုင္း..အား..အားနည္းသြားလို႔ပါ ခ်န္းေယာလ္ရာ သိပ္စိတ္မပူပါနဲ႔ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေလာက္နားၿပီးရင္အဆင္ေျပသြားမွာပါ"
"ဟုတ္လို႔လားကြာ..ဒီမွာၾကည့္ပါအံုး..အဲေလာက္ပင္ပန္းေနတာအားနည္းရံုပဲလား မင္းငါ့ကိုလိမ္ေနတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေနာ္"
"ခ်န္းေယာလ္...မင္းအဲေလာက္စိတ္ပူေနရင္ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားေပးၿပီးသူ႔ကိုဂ႐ုစိုက္ေလ အဲဒါဆိုသူခုလိုျဖစ္စရာအေၾကာင္းမ႐ွိဘူး"
"ငါ......"
"ေတာ္..ေတာ္ၾကပါေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အဆင္ေျပတာပဲမို႔ေတာ္ပါေတာ့"
ေဒါသသံပါလာေသာTao hyungေၾကာင့္မေနႏိုင္တဲ့အဆံုးဝင္ေျပာရသည္....
မဟုတ္ရင္..အေျဖမွန္ေပၚသြားေလာက္သည္..
ႏွလံုးအားနည္းတဲ့အေၾကာင္းလူႀကီးကိုမေျပာဖို႔ကိုအရမ္းေတာင္းဆိုထားရတာမို႔....အသိမခံႏိုင္...
...
...
"လူႀကီး...ဒီအခ်ိန္ထိမအိပ္ေသးဘူးလား"
ေဆးရံုခန္းရဲ႕ျပတင္းဝမွာအျပင္ဘက္ကိုေငးၿပီးအေတြးေတြထဲနစ္မြန္းေနတဲ့သူကကြၽန္ေတာ္အသံၾကားေတာ့ခ်က္ခ်င္းလွည့္မလာပဲ....လက္ေတြကမ်က္လံုးနားကိုပြတ္လိုက္သလို ထင္တာမမွားရင္ငိုေနတာလား...
"အာ...ဘာလိုလို႔လဲကေလး"
"ဒီနားလာလူႀကီး"
"အင္းေျပာဘာလဲ"
"ဒီမွာထိုင္"
ခ်န္းေယာလ္ အနားေရာက္ေတာ့ လက္ေသးေသးေလးနဲ႔သူ႔ေဘးမွာထိုင္ဖို႔ျပလို႔... ထိုင္ရျပန္သည္..
"ကြၽန္ေတာ္ကလူႀကီးအတြက္..ဘာမွအက်ိဳးမေပးဘူးမလား....
ဟင္.."
မ်က္ႏွာကိုညင္သာစြားထိတို႔ၿပီးမွ..အဲလိုစကားမ်ိဳးေတြဆိုရသလားကေလးရယ္....
"ကြၽန္ေတာ္က လူႀကီးအတြက္...အေရးပါတဲ့သူမဟုတ္ပဲ ဘာလို႔အနားမွာ႐ွိေအာင္ဖန္တီးခဲ့ရတာလဲ.."
ေျပာလည္းေျပာ...ငိုလည္းငိုေနတဲ့ဒီကေလးကိုဖက္ထားဖို႔ပဲတတ္ႏိုင္တာမို႔....
"မေျပာနဲ႔ေတာ့....ဒီအတိုင္း...ဒီအတိုင္းေလးပဲကိုယ့္ေဘးနားမွာစိတ္ညစ္စရာေတြေမ့ၿပီးဆက္႐ွိေနေပးပါ..
ကိုယ္ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီးပါၿပီ...မင္းကိုဘယ္ေတာ့မွလက္စြန္႔ပစ္ဖို႔မေတြးေတာ့ပါဘူး..."
"လူႀကီး"
ပိုတင္းၾကပ္လို႔ဖက္လာတဲ့လက္ကေလးတစ္စံုေၾကာင့္..သူ႔စိတ္ေလးေတာ့အနည္းငယ္ေပ်ာ္သြားပံုရသည္...
...
...
...
"မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္...ၾကည့္ပါအံုးမ်က္ရည္ေတြကမင္းနဲ႔မလိုက္ဘူး"
"ဟြန္႔..."
"ကိုယ့္အတြက္အျမဲျပံဳးထားေပးမလား"
"ဟုတ္လူႀကီး..."
"အိပ္ေတာ့..ညနက္ေနၿပီ"
"လူႀကီးကေရာ"
"ကိုယ္ကကေလးကိုေခ်ာ့သိပ္ရအံုးမယ္"
"ပိုၿပီ"
"အိပ္ေတာ့ကိုယ့္ကေလးေလး"
"ဟုတ္"
ေသခ်ာေလးေစာင္ျခံဳေပးၿပီးေဘးနားကေနေခါင္းေလးပြတ္သိပ္မွ...အသက္႐ွဴ သံမွန္မွန္ေလးနဲ႔အိပ္ေတာ့တယ္..
...
...
"ဒိီေန႔လည္းေက်ာင္းမသြားရဘူးေနာ္"
"ေဆးရံုကဆင္းတာ..တစ္ပတ္ေက်ာ္ၿပီေလလူႀကီးရယ္
ကြၽန္ေတာ္စာေတြေနာက္က်ေနၿပီ"
"ဘာမွမျဖစ္ဘူးကေလးရာ..ဒီေန႔ေလးပဲ..ကိုယ္လည္းမနက္ျဖန္ကစ companyသြားေတာ့မယ့္ဟာ"
"ဒီေန႔ လူႀကီးလည္း companyသြားေလ..မသြားပဲေနတာတစ္ပတ္႐ွိေနၿပီကို......"
"ေအာ္..ဂ႐ုစိုက္ေပးဖို႔အိမ္မွာေနမယ့္သူကိုအျပစ္တင္တာလား"
"မဟုတ္...လူႀကီး...ၾကည့္ကေလးက်လို႔စိတ္ေကာက္ျပန္ၿပီ...မေခ်ာ့တတ္ပါဘူးဆိုေနကာမွ"
...
...
"လူႀကီးေရ....
အမေလးအိပ္ယာေပၚမွာအိပ္ခ်င္ျပဳေနတာ...ဘဲႏႈတ္သီးကလည္းဆူလို႔...ဟားး....
ခ်န္းေယာလ္...ဘယ္ေလာက္မွမၾကာလိုက္အိပ္ယာေပၚတက္လာၿပီးမိမိရင္ဘတ္ေပၚ ေမးေလးတင္လာတဲ့ေပါက္စကို...မသိခ်င္ျပဳေနလိုက္သည္....
"ေဟ့...လူႀကီး...စိတ္ေကာက္သြားတာလား"
ေျပာကာမွပိုဆူလာတဲ့ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလး
"ဒီႏႈတ္ခမ္းႀကီးကိုဆူမထားပါနဲ႔ကြၽန္ေတာ္က..ခင္ဗ်ားအလုပ္ပ်က္မွာမို႔..."
"ကြၽန္ေတာ္ေျပာတာၾကားတယ္မို႔လားလူႀကီး"
ဒီေလာက္ခြၽဲျပေနတာကိုမ်က္ႏွာတစ္ဖက္ေစာင္းလိုက္တဲ့လူႀကီး...အိုဆယ္ဟြန္းကဒီေလာက္ထိစိတ္မ႐ွည္ဘူးေနာ္....
"ပတ္ခ်န္းေယာလ္"
"မင္း....
"အု..."
သူ႔နာမည္ေခၚေတာ့လူကိုခ်က္ခ်င္းသူ႔ရင္ဘတ္ႀကီးေအာက္အေရာက္ပို႔ၿပီး...ခါတိုင္းလိုအနမ္းၾကမ္းၾကမ္းမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ...ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကိုထိကပ္ရံုမ်ွသာ.....
"ဒီလူႀကီး...ႏူးညံ့လာၿပီ"
ဟူေသာမွတ္ခ်က္နဲ႔အတူ..ကြၽန္ေတာ္မွာ..အနမ္းေတြကိုမထင္ထားပဲတုန္႔ျပန္ေနမိသည္...
ၾကင္နာမႈအျပည့္လို႔ပဲဆိုရမလား..ညင္သာလွတဲ့အနမ္းေတြနဲ့အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွ..
လူႀကီးကလြတ္ေျမာက္ခြင့္ေပးသည္....
"ႁပြတ္စ္"....ဟင္း.....
"ဘယ္...ဘယ္ကိုၾကည့္ေနတာလဲ"
ေစာေစာကအနမ္းေတြၾကားရစ္မူးေနတာနဲ႔ေလ်ာ့က်သြားတဲ့အဝတ္ကိုသတိမထားလိုက္...
လူႀကီးကညႇပ္႐ိုးေနရာကိုစိုက္ၾကည့္ၿပီး..တံေတြးေတြၿမိဳခ်ေနမွသိတာ႐ွက္လိုက္တာ...ဖံုးဖို႔ရန္အျမန္လက္တို႔ကိုလႈပ္႐ွားေပမယ့္..တားဆီးထားတဲ့လက္တစ္စံုနဲ႔အတူ
ေရာက္႐ွိလာတဲ့စုပ္ယူခံရမႈ....
"အာ့...မလုပ္နဲ႔"
ေျပာမရေအာင္ပင္...ဒီလူႀကီးအေတာ္ျဖစ္ေနၿပီ...
"ဟင္း...လူႀကီး...အရမ္းမလုပ္နဲ႔..နာတယ္...ေသြးေတြစို႔ေနၿပီလားမသိဘူး"
"မင္းပဲငါ့ကိုလာျမဴ ဆြယ္ၿပီး..."
"ခင္ဗ်ားေနာ္...အား ..ေသမလို႔ကိုက္တာလား...ငိုခ်င္လာၿပီေနာ္"
"မငိုေသးနဲ႔ ခဏေနမွငို...ကိုယ္ၾကမ္းေတာ့မွာမို႔..."
"ကြၽန္ေတာ္ေနမေကာင္းဘူးေနာ္"
"ေအာ...အဲဒါဆိုအေစာကေနေကာင္းလို႔ေက်ာင္းလိုက္ခ်င္တာဘယ္သူပါလိမ့္"
"ဟုတ္လား..ဘယ္သူလဲ"
ၾကည့္အသဲယားစရာမ်က္ႏွာေပးနဲ႔လုပ္ျပန္ၿပီ..သမာဓိမေကာင္းဘူးေနာ္...
"မရေတာ့ဘူး..ကိုယ္ဒီေန႔အာ့ေကာင္ေလးကိုအရမ္းစားခ်င္ေနၿပီ"
"မရဘူးလို႔...ခင္ဗ်ားေနာ္...အြန္း....အု..."
"ကေလး...ကိုယ္အရင္ကလိုမင္းကို..အႏိုင္ယူၿပီးမလုပ္ခ်င္ဘူး...အဲေတာ့ကိုယ့္ကိုခြင့္ျပဳမလား"
"ဘာေတြေမး...ေမးေနတာလဲခင္ဗ်ား"
"ကိုယ္အတည္ေျပာေနတာေနာ္...ေတာင္းဆိုတာပါကေလးရာ...အျမန္ေျဖေတာ့ကိုယ္မရေတာ့ဘူး"
"႐ွက္တယ္"
"ဘာခြင့္ျပဳတယ္ဟုတ္လားကေလး"
"လူလည္မက်နဲ႔ေနာ္...ေတာ္ၿပီဗ်ာ..ကြၽန္ေတာ္အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူး"
"ဟာ...ကိုယ့္ကိုက်မသနားေတာ့ဘူးလား...ဒီမွာမရေတာ့ဘူးေလ"
"မသိဘူး...ႏွာဘူးႀကီးရာ...ဖယ္ကြၽန္ေတာ့္အေပၚက"
ခ်န္းေယာလ္ေတာင္းဆိုမရတဲ့ကေလးကိုအတင္းလည္းမေတာင္းဆိုသင့္တာေၾကာင့္စိတ္ကိုေလ်ာ့လို႔ကေလးအေပၚကဖယ္ျပီးအိပ္ယာေပၚလွဲခ်ရင္းမ်က္လံုးတို႔ကိုမွိတ္ထားလိုက္သည္...
...
...
"ဟင္...ကေလး"
မေျပာမဆိုနဲ႔အေပၚကလာၿပီး...ညႇပ္႐ိုးကိုလာကိုက္တဲ့ေခြးေပါက္...လက္စားေခ်တာလား....
"ကြၽန္ေတာ္ဦးေဆာင္ရမွာလား...လူ႐ိုးႀကီးရဲ႕"
"ဟင္"
"ၾကာလိုက္တာဗ်ာ.."
မအူမလည္လုပ္ေနတဲ့လူႀကီးကိုဆယ္ဟြန္းကပဲ...အရင္အနမ္းတို႔ျဖင့္စတင္ေပးရသည္...
လူ႐ိုးလို႔ေခၚမိတာပင္မွားရၿပီ...အခ်ိန္ၾကာတုန္႔ျပန္နမ္းမႈနဲ႔အတူ..အေပၚကကြၽန္ေတာ္ေတာ့အကိတ္ျဖစ္ေတာ့မယ္နဲ႔တူပါတယ္...
ခ်န္းေယာလ္မိမိအေပၚကအပိုင္မက္မြန္းသီးေလးကို
အရမ္းဆုပ္ကိုင္ရင္း..လက္တို ့ကိုအနားမေပးေတာ့...
အစတည္းကဒီေလာက္ကိုင္ေကာင္းရင္..Everydayကိုင္ပစ္တယ္....ဟြင္းဟြင္း....
စိတ္ေတြအရမ္းပါေနတဲ့လူႀကီးေၾကာင့္...အဝတ္အစားတို႔မွာမေဝးကိုအလည္သြားရၿပီ....
႐ွက္လို႔ေခါင္းပင္မေဖာ္ခ်င္ေတာ့
"ကေလး..ျမင္းစီးတတ္လား"
"ဟင္...ဘာ...ဘာျမင္းလဲ..မစီးတတ္ဘူး"
"ဒါဆိုကိုယ္သင္ေပးမွာေပါ့"
"ခင္ဗ်ားဘာလုပ္မလို႔လဲ"
ခါးကိုကိုင္ၿပီး...လူႀကီးလုပ္လိုက္တဲ့အရာေၾကာင့္..ထိတ္လန္႔သြားရသည္...
"ဟင့္အင္း...မျဖစ္ေလာက္ဘူး..ေတာ္ၿပီလူႀကီး..အဲလိုႀကီးမလုပ္ႏိုင္ဘူး"
"ကေလးကလည္းကြာမ႐ုန္းေတာ့နဲ႔ေနာ္..စိတ္ေလ်ာ့ထား..."
ေျပာမရတဲ့လူႀကီးေၾကာင့္မ်က္လံုးတို႔ကိုသာမွိတ္ထားလိုက္သည္.....
"အာ့....ေသပါၿပီ...ဟင့္...ေတာ္ၿပီအဆင္မေျပဘူး..ခင္ဗ်ားယုတ္မာတယ္မေျပာမဆိုလုပ္ရလား"
"ကေလးနာမွာစိုးလို႔..ကိုယ္..တစ္ခါထဲအတြင္းကိုဝင္ေအာင္းေပးတာေလ...."
"မခံႏိုင္ဘူးလို႔ဒီလိုႀကီးကအရမ္းနာတာ"
ေမ့ေနလိုက္တာ..ဒီကေလးကဒါမ်ိဳ းေတြက်င့္သားမွမ႐ွိတာ...ခ်န္းေယာလ္ေရျဖစ္ခ်င္တာပဲေ႐ွ႕တန္းမတင္နဲ႔ဟ
ရပ္လိုက္ဖို႔ေတာ့လံုးဝမျဖစ္တာေၾကာင့္ကေလးကိုယ္ေသးေသးေလးကိုေအာက္ဘက္ပို႔ၿပီး...အနာသက္သာေအာင္ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကိုစုပ္ယူေပးေနမိသည္...
ေအာက္ပိုင္းကိုေတာ့တျဖည္းျဖည္းခ်င္းအလုပ္ေပးရမွာေပါ့...မဟုတ္ရင္..ခဏေလးပဲ..ရပ္လိုက္ရလိမ့္မယ္...
"ဟင္း.....အာ့...ျဖည္းျဖည္း...လူႀကီး"
"ကေလးကလိမၼာလိုက္တာကြာ...."
"အင့္....အား....လူႀကီး...အာ့နားေလး.."
ေနာက္ဆံုးေတာ့ကေလးေလးကသာယာမႈကိုခံစားရၿပီနဲ႔တူတယ္..
ေခါင္းေလးကိုေမာ့ၿပီး...ခါးကိုတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေကာ့ေပးလာတဲ့သူေလးေၾကာင့္...ခ်န္းေယာလ္မွာထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းတို႔ကုန္ၿပီး...အေသၾကမ္းမိလာရသည္....
"အာ့....နာတယ္...လူႀကီး...အရမ္း..အရမ္းႀကီးမလုပ္နဲ႔"
နာက်င္မႈေတြကသာယာမႈနဲ႔ေရာေထြးေနလို႔..အရမ္းႀကီးမတားမိတာနဲ႔အမ်ွ..လူႀကီးကလည္းအေလ်ာ့မေပးပဲ
ဆက္လက္ၾကမ္းေနဆဲ....
"ထမ်ားထႏိုင္ပါ့မလား"
လို႔ဆယ္ဟြန္းေတြးေနမိေပမယ့္လည္း..လူႀကီးဆီကသာယာမႈေတြအျပည့္အဝယူၿပီး..ညီးညဴ ေနပံုမွာ..အနည္းငယ္ေတာ့..႐ွက္စရာေကာင္းလြန္းသည္...
....
အသကုန္ၾကမ္းၿပီး..အားရမွ...
"အဆင္ေျပလားကိုယ့္ကေလးေလး
ပင္ပန္းသြားၿပီးလား
သန္႔႐ွင္းေရးအရင္လုပ္ၿပီးမွအိပ္ၾကမလား
အရမ္းနာေနလား"
နဲ႔နားကိုညီးေနတာပဲ......
သန္႔႐ွင္းေရးကိုလဲသူပဲအကုန္လုပ္ေပးတယ္
ေဆးထည့္ေပးတယ္...
ေန႔ခင္းႀကီးမွာကေလးတစ္ေယာက္လိုရင္ခြင္ထဲသြင္းၿပီးေခ်ာ့သိပ္တာလည္းခံရတယ္...
တကယ္ပါပင္ပန္းေနၿပီမို႔သာ..အကုန္သူ႔သေဘာျဖစ္ေနတာဒီမွာ႐ွက္လို႔ေသေတာ့မယ္..ႏိုးလာရင္..လူႀကီးမ်က္ႏွာဘယ္လိုၾကည့္ရမလဲ....
ကေလးရဲ႕ပင္ပန္းေနတဲ့ပံုစံေၾကာင့္စိတ္ထဲမေကာင္း..
ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာဆိုအကုန္လိုက္ေလ်ာေပးရေလာက္ေအာင္...ကိုယ့္အေပၚမင္းခံစားခ်က္ကႀကီးမားလြန္းတာလားကြာ.....
ခ်န္းေယာလ္...လက္ေတြၾကားအိပ္စက္ေနတဲ့ေပါက္စကိုၾကည့္ၿပီး
"ဒီေန႔ေက်ာင္းမသြားခိုင္းတာမွန္သြားၿပီ"
ဟုမွတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိသည္.....
Sun,Aug-23.2020
႐ွက္လြန္းလို႔မ်က္ႏွာဘယ္နားသြားထားရမလဲ
တစ္ခါေလးအရဲစြန္႔လိုက္တာ..လူကမေနတတ္ေတာ့ဘူး..ရင္ထဲ႐ွိတဲ့အတိုင္းေလးေတာ့ေျပာသြားေပးၾကပါ
မဟုတ္ရင္..အခ်ိန္ယူၿပီးမွလာေတာ့မယ္🙈
Unicode......
"ဘာ ဆယ်ဟွန်းမူးလဲလို့ဆေးရုံမှာဟုတ်လား
ခုချက်ချင်းကျွန်တော်လာခဲ့မယ် ဒေါ်ကြီး."
ချန်းယောလ်ဘယ်ဆေးရုံလဲမေးစရာမလိုအောင်..အဒေါ်ကြီးတို့ပို့မယ်ဆိုTaoဆေးရုံပင်ဖြစ်နိုင်တာမို့companyအစည်းအဝေးကိုဖျက်ပြီးအမြန်ထွက်လာလိုက်သည်....
...
...
"ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ...ကလေး ခုရောဘယ်လိုနေသေးလဲ"
".....
ဆယ်ဟွန်း စကားပြန်ပြောဖို့ပင်အားမရှိတော့..
"Taoသူဘာဖြစ်တာလဲလို့"
ချန်းယောလ်ကိုတကယ်အမှန်အတိုင်းပြောချင်ပေမယ့်
မပြောစေရန်အချက်ပြနေသလိုရှိသောမျက်ဝန်းတို့ကြောင့်လိမ်ညာပေးရလိမ့်မည်....
"ဒီ..အတိုင်း..အား..အားနည်းသွားလို့ပါ ချန်းယောလ်ရာ သိပ်စိတ်မပူပါနဲ့ နှစ်ရက်သုံးရက်လောက်နားပြီးရင်အဆင်ပြေသွားမှာပါ"
"ဟုတ်လို့လားကွာ..ဒီမှာကြည့်ပါအုံး..အဲလောက်ပင်ပန်းနေတာအားနည်းရုံပဲလား မင်းငါ့ကိုလိမ်နေတာတော့မဟုတ်ပါဘူးနော်"
"ချန်းယောလ်...မင်းအဲလောက်စိတ်ပူနေရင် စိတ်ချမ်းသာအောင်ထားပေးပြီးသူ့ကိုဂရုစိုက်လေ အဲဒါဆိုသူခုလိုဖြစ်စရာအကြောင်းမရှိဘူး"
"ငါ......"
"တော်..တော်ကြပါတော့ ကျွန်တော်အဆင်ပြေတာပဲမို့တော်ပါတော့"
ဒေါသသံပါလာသောTao hyungကြောင့်မနေနိုင်တဲ့အဆုံးဝင်ပြောရသည်....
မဟုတ်ရင်..အဖြေမှန်ပေါ်သွားလောက်သည်..
နှလုံးအားနည်းတဲ့အကြောင်းလူကြီးကိုမပြောဖို့ကိုအရမ်းတောင်းဆိုထားရတာမို့....အသိမခံနိုင်...
...
...
"လူကြီး...ဒီအချိန်ထိမအိပ်သေးဘူးလား"
ဆေးရုံခန်းရဲ့ပြတင်းဝမှာအပြင်ဘက်ကိုငေးပြီးအတွေးတွေထဲနစ်မွန်းနေတဲ့သူကကျွန်တော်အသံကြားတော့ချက်ချင်းလှည့်မလာပဲ....လက်တွေကမျက်လုံးနားကိုပွတ်လိုက်သလို ထင်တာမမှားရင်ငိုနေတာလား...
"အာ...ဘာလိုလို့လဲကလေး"
"ဒီနားလာလူကြီး"
"အင်းပြောဘာလဲ"
"ဒီမှာထိုင်"
ချန်းယောလ် အနားရောက်တော့ လက်သေးသေးလေးနဲ့သူ့ဘေးမှာထိုင်ဖို့ပြလို့... ထိုင်ရပြန်သည်..
"ကျွန်တော်ကလူကြီးအတွက်..ဘာမှအကျိုးမပေးဘူးမလား....
ဟင်.."
မျက်နှာကိုညင်သာစွားထိတို့ပြီးမှ..အဲလိုစကားမျိုးတွေဆိုရသလားကလေးရယ်....
"ကျွန်တော်က လူကြီးအတွက်...အရေးပါတဲ့သူမဟုတ်ပဲ ဘာလို့အနားမှာရှိအောင်ဖန်တီးခဲ့ရတာလဲ.."
ပြောလည်းပြော...ငိုလည်းငိုနေတဲ့ဒီကလေးကိုဖက်ထားဖို့ပဲတတ်နိုင်တာမို့....
"မပြောနဲ့တော့....ဒီအတိုင်း...ဒီအတိုင်းလေးပဲကိုယ့်ဘေးနားမှာစိတ်ညစ်စရာတွေမေ့ပြီးဆက်ရှိနေပေးပါ..
ကိုယ်သေချာစဉ်းစားပြီးပါပြီ...မင်းကိုဘယ်တော့မှစွန့်ပစ်ဖို့မတွေးတော့ပါဘူး..."
"လူကြီး"
ပိုတင်းကြပ်လို့ဖက်လာတဲ့လက်ကလေးတစ်စုံကြောင့်..သူ့စိတ်လေးတော့အနည်းငယ်ပျော်သွားပုံရသည်...
...
...
...
"မငိုနဲ့တော့နော်...ကြည့်ပါအုံးမျက်ရည်တွေကမင်းနဲ့မလိုက်ဘူး"
"ဟွန့်..."
"ကိုယ့်အတွက်အမြဲပြုံးထားပေးမလား"
"ဟုတ်လူကြီး..."
"အိပ်တော့..ညနက်နေပြီ"
"လူကြီးကရော"
"ကိုယ်ကကလေးကိုချော့သိပ်ရအုံးမယ်"
"ပိုပြီ"
"အိပ်တော့ကိုယ့်ကလေးလေး"
"ဟုတ်"
သေချာလေးစောင်ခြုံပေးပြီးဘေးနားကနေခေါင်းလေးပွတ်သိပ်မှ...အသက်ရှူ သံမှန်မှန်လေးနဲ့အိပ်တော့တယ်..
...
...
"ဒီနေ့လည်းကျောင်းမသွားရဘူးနော်"
"ဆေးရုံကဆင်းတာ..တစ်ပတ်ကျော်ပြီလေလူကြီးရယ်
ကျွန်တော်စာတွေနောက်ကျနေပြီ"
"ဘာမှမဖြစ်ဘူးကလေးရာ..ဒီနေ့လေးပဲ..ကိုယ်လည်းမနက်ဖြန်ကစ companyသွားတော့မယ့်ဟာ"
"ဒီနေ့ လူကြီးလည်း companyသွားလေ..မသွားပဲနေတာတစ်ပတ်ရှိနေပြီကို......"
"အော်..ဂရုစိုက်ပေးဖို့အိမ်မှာနေမယ့်သူကိုအပြစ်တင်တာလား"
"မဟုတ်...လူကြီး...ကြည့်ကလေးကျလို့စိတ်ကောက်ပြန်ပြီ...မချော့တတ်ပါဘူးဆိုနေကာမှ"
...
...
"လူကြီးရေ....
အမလေးအိပ်ယာပေါ်မှာအိပ်ချင်ပြုနေတာ...ဘဲနှုတ်သီးကလည်းဆူလို့...ဟားး....
ချန်းယောလ်...ဘယ်လောက်မှမကြာလိုက်အိပ်ယာပေါ်တက်လာပြီးမိမိရင်ဘတ်ပေါ် မေးလေးတင်လာတဲ့ပေါက်စကို...မသိချင်ပြုနေလိုက်သည်....
"ဟေ့...လူကြီး...စိတ်ကောက်သွားတာလား"
ပြောကာမှပိုဆူလာတဲ့နှုတ်ခမ်းထူထူလေး
"ဒီနှုတ်ခမ်းကြီးကိုဆူမထားပါနဲ့ကျွန်တော်က..ခင်ဗျားအလုပ်ပျက်မှာမို့..."
"ကျွန်တော်ပြောတာကြားတယ်မို့လားလူကြီး"
ဒီလောက်ချွဲပြနေတာကိုမျက်နှာတစ်ဖက်စောင်းလိုက်တဲ့လူကြီး...အိုဆယ်ဟွန်းကဒီလောက်ထိစိတ်မရှည်ဘူးနော်....
"ပတ်ချန်းယောလ်"
"မင်း....
"အု..."
သူ့နာမည်ခေါ်တော့လူကိုချက်ချင်းသူ့ရင်ဘတ်ကြီးအောက်အရောက်ပို့ပြီး...ခါတိုင်းလိုအနမ်းကြမ်းကြမ်းမျိုးမဟုတ်ပဲ...နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကိုထိကပ်ရုံမျှသာ.....
"ဒီလူကြီး...နူးညံ့လာပြီ"
ဟူသောမှတ်ချက်နဲ့အတူ..ကျွန်တော်မှာ..အနမ်းတွေကိုမထင်ထားပဲတုန့်ပြန်နေမိသည်...
ကြင်နာမှုအပြည့်လို့ပဲဆိုရမလား..ညင်သာလှတဲ့အနမ်းတွေနဲ့အချိန်အတော်ကြာမှ..
လူကြီးကလွတ်မြောက်ခွင့်ပေးသည်....
"ပြွတ်စ်"....ဟင်း.....
"ဘယ်...ဘယ်ကိုကြည့်နေတာလဲ"
စောစောကအနမ်းတွေကြားရစ်မူးနေတာနဲ့လျော့ကျသွားတဲ့အဝတ်ကိုသတိမထားလိုက်...
လူကြီးကညှပ်ရိုးနေရာကိုစိုက်ကြည့်ပြီး..တံတွေးတွေမြိုချနေမှသိတာရှက်လိုက်တာ...ဖုံးဖို့ရန်အမြန်လက်တို့ကိုလှုပ်ရှားပေမယ့်..တားဆီးထားတဲ့လက်တစ်စုံနဲ့အတူ
ရောက်ရှိလာတဲ့စုပ်ယူခံရမှု....
"အာ့...မလုပ်နဲ့"
ပြောမရအောင်ပင်...ဒီလူကြီးအတော်ဖြစ်နေပြီ...
"ဟင်း...လူကြီး...အရမ်းမလုပ်နဲ့..နာတယ်...သွေးတွေစို့နေပြီလားမသိဘူး"
"မင်းပဲငါ့ကိုလာမြူ ဆွယ်ပြီး..."
"ခင်ဗျားနော်...အား ..သေမလို့ကိုက်တာလား...ငိုချင်လာပြီနော်"
"မငိုသေးနဲ့ ခဏနေမှငို...ကိုယ်ကြမ်းတော့မှာမို့..."
"ကျွန်တော်နေမကောင်းဘူးနော်"
"အော...အဲဒါဆိုအစောကနေကောင်းလို့ကျောင်းလိုက်ချင်တာဘယ်သူပါလိမ့်"
"ဟုတ်လား..ဘယ်သူလဲ"
ကြည့်အသဲယားစရာမျက်နှာပေးနဲ့လုပ်ပြန်ပြီ..သမာဓိမကောင်းဘူးနော်...
"မရတော့ဘူး..ကိုယ်ဒီနေ့အာ့ကောင်လေးကိုအရမ်းစားချင်နေပြီ"
"မရဘူးလို့...ခင်ဗျားနော်...အွန်း....အု..."
"ကလေး...ကိုယ်အရင်ကလိုမင်းကို..အနိုင်ယူပြီးမလုပ်ချင်ဘူး...အဲတော့ကိုယ့်ကိုခွင့်ပြုမလား"
"ဘာတွေမေး...မေးနေတာလဲခင်ဗျား"
"ကိုယ်အတည်ပြောနေတာနော်...တောင်းဆိုတာပါကလေးရာ...အမြန်ဖြေတော့ကိုယ်မရတော့ဘူး"
"ရှက်တယ်"
"ဘာခွင့်ပြုတယ်ဟုတ်လားကလေး"
"လူလည်မကျနဲ့နော်...တော်ပြီဗျာ..ကျွန်တော်အဆင်သင့်မဖြစ်သေးဘူး"
"ဟာ...ကိုယ့်ကိုကျမသနားတော့ဘူးလား...ဒီမှာမရတော့ဘူးလေ"
"မသိဘူး...နှာဘူးကြီးရာ...ဖယ်ကျွန်တော့်အပေါ်က"
ချန်းယောလ်တောင်းဆိုမရတဲ့ကလေးကိုအတင်းလည်းမတောင်းဆိုသင့်တာကြောင့်စိတ်ကိုလျော့လို့ကလေးအပေါ်ကဖယ်ပြီးအိပ်ယာပေါ်လှဲချရင်းမျက်လုံးတို့ကိုမှိတ်ထားလိုက်သည်...
...
...
"ဟင်...ကလေး"
မပြောမဆိုနဲ့အပေါ်ကလာပြီး...ညှပ်ရိုးကိုလာကိုက်တဲ့ခွေးပေါက်...လက်စားချေတာလား....
"ကျွန်တော်ဦးဆောင်ရမှာလား...လူရိုးကြီးရဲ့"
"ဟင်"
"ကြာလိုက်တာဗျာ.."
မအူမလည်လုပ်နေတဲ့လူကြီးကိုဆယ်ဟွန်းကပဲ...အရင်အနမ်းတို့ဖြင့်စတင်ပေးရသည်...
လူရိုးလို့ခေါ်မိတာပင်မှားရပြီ...အချိန်ကြာတုန့်ပြန်နမ်းမှုနဲ့အတူ..အပေါ်ကကျွန်တော်တော့အကိတ်ဖြစ်တော့မယ်နဲ့တူပါတယ်...
ချန်းယောလ်မိမိအပေါ်ကအပိုင်မက်မွန်းသီးလေးကို
အရမ်းဆုပ်ကိုင်ရင်း..လက်တို့ကိုအနားမပေးတော့...
အစတည်းကဒီလောက်ကိုင်ကောင်းရင်..Everydayကိုင်ပစ်တယ်....ဟွင်းဟွင်း....
စိတ်တွေအရမ်းပါနေတဲ့လူကြီးကြောင့်...အဝတ်အစားတို့မှာမဝေးကိုအလည်သွားရပြီ....
ရှက်လို့ခေါင်းပင်မဖော်ချင်တော့
"ကလေး..မြင်းစီးတတ်လား"
"ဟင်...ဘာ...ဘာမြင်းလဲ..မစီးတတ်ဘူး"
"ဒါဆိုကိုယ်သင်ပေးမှာပေါ့"
"ခင်ဗျားဘာလုပ်မလို့လဲ"
ခါးကိုကိုင်ပြီး...လူကြီးလုပ်လိုက်တဲ့အရာကြောင့်..ထိတ်လန့်သွားရသည်...
"ဟင့်အင်း...မဖြစ်လောက်ဘူး..တော်ပြီလူကြီး..အဲလိုကြီးမလုပ်နိုင်ဘူး"
"ကလေးကလည်းကွာမရုန်းတော့နဲ့နော်..စိတ်လျော့ထား..."
ပြောမရတဲ့လူကြီးကြောင့်မျက်လုံးတို့ကိုသာမှိတ်ထားလိုက်သည်.....
"အာ့....သေပါပြီ...ဟင့်...တော်ပြီအဆင်မပြေဘူး..ခင်ဗျားယုတ်မာတယ်မပြောမဆိုလုပ်ရလား"
"ကလေးနာမှာစိုးလို့..ကိုယ်..တစ်ခါထဲအတွင်းကိုဝင်အောင်းပေးတာလေ...."
"မခံနိုင်ဘူးလို့ဒီလိုကြီးကအရမ်းနာတာ"
မေ့နေလိုက်တာ..ဒီကလေးကဒါမျို းတွေကျင့်သားမှမရှိတာ...ချန်းယောလ်ရေဖြစ်ချင်တာပဲရှေ့တန်းမတင်နဲ့ဟ
ရပ်လိုက်ဖို့တော့လုံးဝမဖြစ်တာကြောင့်ကလေးကိုယ်သေးသေးလေးကိုအောက်ဘက်ပို့ပြီး...အနာသက်သာအောင်နှုတ်ခမ်းတို့ကိုစုပ်ယူပေးနေမိသည်...
အောက်ပိုင်းကိုတော့တဖြည်းဖြည်းချင်းအလုပ်ပေးရမှာပေါ့...မဟုတ်ရင်..ခဏလေးပဲ..ရပ်လိုက်ရလိမ့်မယ်...
"ဟင်း.....အာ့...ဖြည်းဖြည်း...လူကြီး"
"ကလေးကလိမ္မာလိုက်တာကွာ...."
"အင့်....အား....လူကြီး...အာ့နားလေး.."
နောက်ဆုံးတော့ကလေးလေးကသာယာမှုကိုခံစားရပြီနဲ့တူတယ်..
ခေါင်းလေးကိုမော့ပြီး...ခါးကိုတစ်ချက်တစ်ချက်ကော့ပေးလာတဲ့သူလေးကြောင့်...ချန်းယောလ်မှာထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်းတို့ကုန်ပြီး...အသေကြမ်းမိလာရသည်....
"အာ့....နာတယ်...လူကြီး...အရမ်း..အရမ်းကြီးမလုပ်နဲ့"
နာကျင်မှုတွေကသာယာမှုနဲ့ရောထွေးနေလို့..အရမ်းကြီးမတားမိတာနဲ့အမျှ..လူကြီးကလည်းအလျော့မပေးပဲ
ဆက်လက်ကြမ်းနေဆဲ....
"ထများထနိုင်ပါ့မလား"
လို့ဆယ်ဟွန်းတွေးနေမိပေမယ့်လည်း..လူကြီးဆီကသာယာမှုတွေအပြည့်အဝယူပြီး..ညီးညူ နေပုံမှာ..အနည်းငယ်တော့..ရှက်စရာကောင်းလွန်းသည်...
....
အသကုန်ကြမ်းပြီး..အားရမှ...
"အဆင်ပြေလားကိုယ့်ကလေးလေး
ပင်ပန်းသွားပြီးလား
သန့်ရှင်းရေးအရင်လုပ်ပြီးမှအိပ်ကြမလား
အရမ်းနာနေလား"
နဲ့နားကိုညီးနေတာပဲ......
သန့်ရှင်းရေးကိုလဲသူပဲအကုန်လုပ်ပေးတယ်
ဆေးထည့်ပေးတယ်...
နေ့ခင်းကြီးမှာကလေးတစ်ယောက်လိုရင်ခွင်ထဲသွင်းပြီးချော့သိပ်တာလည်းခံရတယ်...
တကယ်ပါပင်ပန်းနေပြီမို့သာ..အကုန်သူ့သဘောဖြစ်နေတာဒီမှာရှက်လို့သေတော့မယ်..နိုးလာရင်..လူကြီးမျက်နှာဘယ်လိုကြည့်ရမလဲ....
ကလေးရဲ့ပင်ပန်းနေတဲ့ပုံစံကြောင့်စိတ်ထဲမကောင်း..
ကိုယ်ဖြစ်ချင်တာဆိုအကုန်လိုက်လျောပေးရလောက်အောင်...ကိုယ့်အပေါ်မင်းခံစားချက်ကကြီးမားလွန်းတာလားကွာ.....
ချန်းယောလ်...လက်တွေကြားအိပ်စက်နေတဲ့ပေါက်စကိုကြည့်ပြီး
"ဒီနေ့ကျောင်းမသွားခိုင်းတာမှန်သွားပြီ"
ဟုမှတ်ချက်ချလိုက်မိသည်.....
Sun,Aug-23.2020
ရှက်လွန်းလို့မျက်နှာဘယ်နားသွားထားရမလဲ
တစ်ခါလေးအရဲစွန့်လိုက်တာ..လူကမနေတတ်တော့ဘူး..ရင်ထဲရှိတဲ့အတိုင်းလေးတော့ပြောသွားပေးကြပါ
မဟုတ်ရင်..အချိန်ယူပြီးမှလာတော့မယ်🙈