ခ်န္းေယာလ္...တျဖည္းျဖည္းမွိန္က်လာတဲ့အလင္းေရာင္ေၾကာင့္....ကေလးကိုႏိုးမွျဖစ္ေတာ့မည္...မနက္ကကိစၥၿပီးတည္းက..အခန္းထဲမွာအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ကေလးအား...ဒီအခ်ိန္ထိဆက္အိပ္ခိုင္းရင္..သူေခါင္းမူးမွာအမွန္မို႔..
"ဆယ္...ဆယ္ဟြန္း.."
ႏိုးသြားရင္ဘာေျပာရမယ္ဆိုတာကိုလည္းတကယ္မေတြးတတ္ေတာ့..ဟုူး....
"ကေလး..ထေတာ့..."
"ဆယ္ဟြန္း.."
တကယ္ပဲအိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ပံုလဲမေပၚဘူး
ဒါေပမယ့္..သူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးေထာင့္ကစီးက်လာတဲ့မ်က္ရည္စေတြကေတာ့...ထြက္ေပၚလာတဲ့လေရာင္ရဲ႕ေအာက္မွာ...ေတာက္ပလြန္းေနတယ္...."ေတာင္းပန္ပါတယ္...ကိုယ့္ေၾကာင့္"
.........
အိပ္မက္ထဲမွာ...ဆက္မျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အရာေတြကိုမေတြးဖို႔...ျဖစ္ခဲ့တဲ့အရာေတြကိုေမ့ထားဖို႔....ႏိုးထလာရင္...အရင္အတိုင္းေလးပံုမွန္႐ွိေနေပးဖို႔...ႀကိဳးစားခဲ့တယ္..
ဒီလိုပဲ..လူႀကီးအနားမွာဆက္ေနဖို႔ဆိုရင္..မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္တာပဲေကာင္းမယ္လို႔ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္..
အိပ္မက္ထဲမွာ.အေကာင္းဆံုးျပင္ဆင္ျပီးရင္ဆိဳင္ဖို႔အခ်ိန္တန္ၿပီ.....
"က်စ္...မူးလိုက္တာ..."
ဆယ္ဟြန္း..ေဘးမွာျမင္လိုက္တာ...ၾကမ္းျပင္ေပၚကေနအိပ္ယာကိုမွီၿပီးအိပ္ေနတဲ့လူႀကီး...
အခ်ိန္ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ေတာ့1.00AM.."လူႀကီး...လူႀကီး...ထ..ထအံုး"
အိပ္ယာေပၚကဆင္းၿပီးေဘးနားအသာေလးသြားႏိႈးေတာ့
"ဟင္...အာဆယ္ဟြန္းႏိုးလာၿပီလား"
ကေလးကိုျမင္ေတာ့ခ်က္ခ်င္းပင္မတ္တပ္ထရပ္လိုက္မိသြားသည္
"အေပၚမွာမအိပ္ပဲဘာလို႔ေအာက္မွာအိပ္ေနတာလဲ"
"ဒီအတိုင္း...
ေခါင္းမူးေနၿပီမို႔လား".