Wrath is cruel, anger is overwhelming, but who can stand before jealousy? Better is open rebuke than hidden love. Faithful are the wounds of a friend; profuse are the kisses of an enemy.
~Proverbs 27:4-6
. ⋅ ˚̣- : ✧ : - ⭒ ⊹ ⭒ - : ✧ : -˚̣⋅ .
Ika-Tatlumpu't Pitong Kabanata
I'M on my way now to the construction firm, my eyes were on the road. It was raining today. The clouds were dark like charcoal. The thunder and lightning conquering the sky.
My attention on the road suddenly diverted when my phone rang. I saw Pierson's name on it. Isa siya sa tauhan namin sa site ng West Wood. Bakit naman siya napatawag?
Inihinto ko muna ang aking kotse sa gilid upang sagutin ito. Napakahirap ng iisa lang ang kamay. Hindi ka makagawa ng dalawang gawain nang sabay. Mayroon na akong prosthetic arms, kaso lang ay hindi ako komportable rito.
"Hello Pierson?"
[Architect, we have a problem.]
Rinig ko ang panginginig sa kaniyang boses. Mukhang hindi maganda ang kutob ko sa ibabalita niya.
"Spill it."
['Yung delivery po ng mga bakal nagkaproblema sa supplier and mayroong tatlong worker na naaksidente kanina sa site. Sobrang lakas po kasi ng ulan.]
Napapikit ako dahil sa inis nang ibinalita niya ito. "What?! Does Engineer Soon and Engineer Stokes knows this?"
Medyo napataas ang boses ko sa aking nalaman. I knew it. Hindi nga ito magandang balita. Mukhang made-delay ang renovation nito!
[I tried to call them, but they're out of reach Architect.]
Napabuntong hininga na lamang ako. Ang aga-aga, ito ang bubungad sa akin. Masama na nga ang panahon, mukhang sasama pa ang araw ko.
"Okay. I'll let Engineer Soon and Engineer Stokes know this. We will go there later, after our meeting."
I hung up the phone and deeply sighed. It's not my first time to have a problem with my project, but when every time happens this, it stressed me out.
✦༝══˚♕ ♡ ♔˚══༝✦
NANG makarating ako sa parking lot ng company, dali-dali kong kinuha ang aking mga gamit. Nahirapan ako sa pagdadala nito. Bukod kasi na iisa lamang ang aking kamay, mayroon pa akong hawak na payong.
"Malas naman oh!" I hissed out of frustration. Nahulog kasi ang isa sa mga blueprints na dala ko.
I ran towards the entrance of the company. I placed there my things and other blueprints at binalikan ko ang nahulog.
Napahilamos ako ng aking mukha. Wala na 'tong pag-asa. Pinulot ko ang papel na basang basa na at itinapon ito sa basurahan. Lagot ako nito ngayon kay Mrs. Trayski! It was one of her blueprint that I've made. Paano na 'to?!
I have my backups, but hindi ko pa rin maiwasan ang manghinayang. Pinaghirapan ko 'yun eh tapos nahulog lang. Kasalanan ko rin naman ang nangyari. Kainis!
Una, nagkaproblema sa construction ng West Wood, pangalawa, nahulog sa tubig ang mga designs ko. May imamalas pa ba ang araw ko?
"Good morning Architect," bati sa akin ng guard at isang tango lamang ang aking pinakawalan.
Kinuha ko na ang aking mga gamit at dumeretso sa elevator. Nagsisimula pa lang ang araw ay pagod na pagod na ako.
Nakabusangot ang mukha ko nang pumasok sa elevator. Hindi ko na alam ang gagawin ko ngayon. Within ten minutes mag-uumpisa na ang meeting namin. Bakit ba kasi ang malas ng araw na ito?!
"Hey, Architect Monteasul what's with that face?" Bungad na tanong sa akin ng co-architect kong si Roi na kasama ko ngayon sa elevator.
"Nothing," masungit kong tugon.
"Oh, easy. Ang init ng ulo mo."
Napakamot siya ng ulo at para bang mayroon siyang nagawang mali sa akin. Napahugot ako ng isang buntong hininga. Pati mga inosenteng tao nasusungitan ko.
"I—I'm sorry. May problema lang kasi ako sa isa kong project." Paghihingi ko ng paumanhin at tinanggap naman niya ito.
Nang bumukas ang elevator, dali-dali akong lumabas at nagtungo sa conference room kung saan gaganapin ang meeting namin. Mabuti na lang at wala pa si Mrs. Trayski rito. Makakapag-ayos pa ako ng aking sarili.
✦༝══˚♕ ♡ ♔˚══༝✦
"THAT'S it?! Your designs are just pieces of trash! Ang simple simple lang ng gusto ko tapos hindi niyo pa masunod!" Singhal ni Mrs. Trayski.
Napapikit naman ako at naikuyom ko ang aking palad dahil dito. Pilit kong pinapakalma ang aking sarili. Ang dami namang nangyayaring hindi maganda sa akin ngayong araw! Napatingin ako sa gawi ni Wenfree at mukhang ganoon din siya.
This was our third meeting this week with Mrs. Trayski. She's really getting our nerves. Kung pwede lang akong mag-resign ginawa ko na.
We don't know what to do with her! Ilang beses na namin siyang pinakiusapan na kung maaari ay kami na lang ang bahala sa project, ngunit hindi siya pumayag.
"We will make new designs if you want Mrs. Trayski," I uttered.
"No. I don't want new designs. Just do what I said."
"Mrs. Trayski, to be honest the design that you want can't be done. Maaaring humina ang pundasyon ng building at baka wala pang isang taon at masira na ito," gilalas ni Sike.
Apat na Engineer at tatlo kaming architect sa project na ito, ngunit kahit ganoon ay hirap na hirap pa rin kami. Ikaw ba naman ang makiusap sa taong pinipilit ang mali hindi ka mahirapan.
Sa totoo lang, sa ginagawa nitong si Mrs. Trayski ay napapahaba lang ang construction ng kaniyang building.
"I thought you had your best team Mr. Stokes, but I was wrong." She said with a disappointed tone. "Do what I want. Whatever it takes."
Ang dami pang sinabi ni Mrs. Trayski ngunit parang pumapasok lang ito sa isa kong tainga at lumalabas sa kabila. Para akong nasa klase at siya ang teacher na walang ginawa kung hindi magbasa ng PowerPoint.
Napabalik lamang ako sa reyalidad nang pitikin ako ni Sike sa noo. Tapos na pala ang meeting at hindi ko ito namalayan. Naiwan na lamang kaming talo nila Wenfree rito sa conference room.
"Sa wakas! Natapos na rin ang meeting natin kay Mrs. Taray!" Wenfree rejoiced.
"And finally we have already convinced her that her design was not that eligible."
Napatango na lamang ako sa usapan nilang dalawa. Sa huli, sumang-ayon din si Mrs. Trayski sa designs na ginawa namin. Subalit nais niyang palitan ang iba rito.
Mayroon pa kaming iibahin. Kahit kailan talaga, hindi mawawala ang client na kagaya ni Mrs. Trayski. Napaka-demanding.
Hindi naman ako maaaring magreklamo at sukuan ang project niya dahil ito ang trabahong pinasok ka.
"Architect Monteasul, parang ang lalim ng iniisip mo. Kanina ka pa nakabusangot diyan," puna ni Wenfree.
"Tayong tatlo lang nandito. Don't call me that."
"Any problem?"
We already talked it. Kapag kami lang magkakasama, we will drop the Architect and Engineer on our name. Masyadong pormal, hindi kami sanay na tatlo. Lalo na't nasanay na rin kaming tawagin ang pangalan ng isa't isa since college without any label.
"What's is up with you?" Sike asked again.
Napaayos ako ng upo at tumingin sa dalawa. "Does Pierson already informed you guys about what happened on the site of West Wood?"
"She messaged me, but I haven't read it because I was in a hurry earlier," Wenfree said.
"Me too."
I heavily sighed. I told them what's the problem with the renovation and just like me, they were shocked.
After that, we all received a text message from Pierson. She's asking where are we. Mukhang kailangan na talaga ata kami roon ngayon.
"Let's check the site right now," I said.
We didn't waste our time and immediately go there to look the problem. Ang malas talaga ng araw na ito.
Mabuti na lang at gumanda ganda na ang pahanon kahit medyo makulimlim nang makarating kami sa site.
Nang maayos na namin ang problema ay nagpaalam na ako sa kanila na mauuna na. I need to unwind. I want fresh air.
Dinala ako ng aking mga paa sa isang shake shop malapit lamang sa school. I haven't eat lunch yet. Pagkaraan kasi meeting with Mrs. Trayski we didn't bother to eat lunch. Nakalimutan na naming kumain.
"Haist!"
Ginulo ko ang aking buhok at sinubsob ko ang aking mukha sa lamesa. Hindi ko pinansin ang mga taong nakatingin sa akin.
I want to release my frustrations right now. I've experienced a lot of stressful things this day.
"You look like a mess," dinig kong sambit ng isang lalaki sa akin. Naramdaman kong tumabi siya sa akin at napatingin ako sa kaniya.
"Mr. Waquin?" Gulat na tanong ko.
Anong ginagawa niya rito? This past few weeks, he's like a mushroom that always sprouting everytime.
"For the nth time, drop the formality Mango Graham Shake."
Namilog ang aking mga mata nang marinig kong muli ang salitang iyon sa kaniya. My cheeks turn into a red one.
"S–stop calling me that Mr. Waquin," I stuttered.
"Also drop the formality Mango Graham Shake." Nilambingan pa niya ang pagsabi ng MGS. Argh.
Ayan na naman siya! Ngayon, hindi lamang ang aking mga pisngi ang namumula. Nagwawala na rin ang aking puso. Ang lakas ng epekto ng pagtawag niya sa akin ng salitang iyon.
Para kaming bumalik ngayon sa senior high school. Ang corny pala talaga niya noon pa, sa totoo lang. Hindi ko alam kung bakit ako kinikilig noon.
"Noted Mr. Wa–Nash. Este noted Nash."
"Call me Mango Graham Shake." I glared at him. "Kidding," bawi niya kaagad.
He smiled widely. Hinila niya ang kaniyang silya at lumapit pa sa akin. Ngumiti si Nash ng nakakaloko. Does he playing with me? Parang kung kailan siya tumanda tsaka siya naging ganito. Maloko at corny pa nga siya rati, pero ngayon parang mas lumala ata.
Nash was not like this when we're on senior high. It's true that people change when the time passed.
"Now tell me, what's bothering you Xeidrine?"
"What are you doing here?" Sabay naming wika.
Napaawang ang aking bibig sa tanong niya. Even he changes into a goofy one, but Nash always senses that I have a problem.
"Answering my question with another question, huh?" He sarcastically uttered.
"I'm always here after my class. Besides, dito ako nag-part time noong senior high remember?" Nash added.
Wow. Ito 'yung shake shop na 'yun? As far as I know, maliit lang ito rati. Dumoble na ang laki ng shop ngayon. Mas gumanda rin ang ambiance kaya hindi ko napansin.
Even I stay here in our province, I rarely go here for the past few years. I get traumatized in this place. Especially this is nearby where the accident happens. But I'm okay now. I can handle myself.
"I answered your question. Sagutin mo naman ang tanong ko." Nangalumbaba siya at tumingin sa akin ng deretso. "What's your problem?"
"Spill it or you want a deja vu?"
Napakunot ang noo ko sa sinabi niya. What does he mean by that?
"Alam mo bang napakahirap kapag kinikimkim mo lamang ang iyong problema? Para lang 'yang utot na mas nakakabuti kung ilalabas mo."
After hearing those words, now I get it. Halos itong ito rin ang sinabi niya sa akin noon. 'Yung panahong gustong gusto ko nang lumipat ng ibang strand. Kung saan naglahad ako ng problema sa kaniya. At kung kailan ako unang nahulog sa kaniya.
At kagaya noon, hindi ko namalayan na nagsasalaysay na pala ako ng problema kay Nash. He remains silent and I keep talking. I miss this. I miss telling my problem to him and all he will do is to comfort me.
"Two mango graham shake and cookies and cream cake for Ms. Xeidrine."
Tumayo ako at kinuha ko ang aking order. Matapos ang comfort-an namin ni Nash, nagprisinta akong ilibre siya. Para man lang makabawi ako sa kaniya.
"Mango graham shake huh?" He asked playfully.
I rolled my eyes and place down our food on the table. I hear him chuckled a bit.
Kinuha niya ang shake at ininom ito. After that, he looks at me and I saw Nash smirking.
"Iba pa rin talaga ang lasa ng mango graham shake kapag may wassabi."
I glared at him and said, "Can you just stop reminiscing the past Nash?"
Mukhang nang-aasar lang siya eh!
"Why? I missed it. I miss mango graham shake with wasabi. I miss comforting you. I really miss you– us."
Napaiwas ako ng tingin sa kaniya. Ano bang trip ni Nash ngayon? Parang kanina lang kino-comfort niya ako, tapos ngayon iniis na. Haist.
"You're blushing."
Binato ko siya ng tissue at tumawa lamang si Nash. Pinagpatuloy ko ang aking pagkain at hindi na lamang pinansin ang pang-aasar niya sa akin.
We spent more hours together and we parted ways when the clock drops at 7 o'clock in the evening. Mukhang napasarap ang kwentuhan naming dalawa at hindi namin namalayan ang oras.
✦༝══˚♕ ♡ ♔˚══༝✦
"WHAT?!" Gulat na tanong ni Wenfree.
Mayroon kaming site visit ngayon sa pinapagawang condominium ni Mrs. Trayski at lunch break na. Kaya naman nagkwentuhan kaming dalawa.
"Oo nga! Paulit-ulit?"
Isinalaysay ko kasi sa kaniya ang nangyari sa amin ni Nash noong isang araw. Eto namang kaibigan ko mukhang gulat na gulat.
"So, what's the score between you and him?"s he asked.
Score? Basketball game ba 'to? Quiz? Exam?
"Kayo na?" Dugtong pa niya.
Napailing ako ng todo rito. Kami agad? Ni hindi ko nga alam kung mayroong girlfriend or asawa na ngayon si Nash.
"We're just friends," I said, but I think she's not convinced.
"Or more than that? Alam mo Xei, hindi mo ako maloloko. Ang dami ring vlogger na sinasabing 'friends' lang daw sila noong tao, tapos malalaman mo na lang na sila na."
"Friends nga lang kami," tanggi kong muli.
Pinagmasdan ako ni Wenfree at para bang pinag-aaralan ang aking mukha.
"Hindi ako naniniwalang friends lang kayo." Pilit pa niya.
Hindi na lamang ako sumagot, bagkus ay inirapan ko na lang siya. Mukhang ayaw talaga niyang maniwala sa akin.
"May comfortan nang naganap tapos friends lang? Impossible. And besides, mukhang pinagtagpo talaga kayo ni Nash. Biruin mo, after all this years nagkita ulit kayo," bulalas pa niya.
"Parang 'yung mga napapanuod ko sa TV at nababasa sa libro. Magkakahiwalay sila ng mahabang panahon tapos sila pa rin sa bandang huli," She added.
Napa-facepalm na lamang ako sa pinag-iisip ni Wenfree. Kahit kailan talaga siya.
"Wala kami sa loob ng libro o TV okay?"
"Alam mo Xei, may feeling ako na mayroong dahilan si Nash kaya siya bumalik at nagpakita ulit sa iyo." At sa sinabi niyang ito, napaisip ako.
Why does Nash come back? I've tried to find him in the past years, but I failed. And now, he's here sprouting everywhere am I like a mushroom.
Ano nga ba talaga ang dahilan mo Nash?
✦༝══˚♕ ♡ ♔˚══༝✦
"GOOD morning kids!" masiglang bati ko.
Today is Sunday and I was at our church. The children are playfully answering on my greetings.
Two years ago, I decided to be a Sunday school teacher at our church. At the same time, Axti is our Pastor and Stair is one of the ministry heads.
It's been a month since I came here. Naging busy ako sa mga projects at muntik ko nang makalimutan kung ano talaga ang mahalaga. Ang maglingkod sa Diyos.
"Oh, kids mayroon pala kayong bagong mga kasama," puna ko sa dalawang mga batang ngayon ko lamang nakita.
Nilapitan ko silang dalawa at lumuhod sa kanilang harapan. Binigyan ko sila ng mainit na ngiti at yakap. Ganito ang ginagawa ko sa mga bagong estudyante ko rito.
"Anong mga pangalan ninyo?" tanong ko sa kanila.
"Hi po! I'm Thalene!" Masiglang sagot ng batang tantsa ko ay nasa edad lima.
"I'm Shiel," nahihiya tugon naman ng lalaking kasamahan niya.
The boy named Shiel has a cold stare, unlike Thalene that's very jolly. Pero mukhang mailap lang sa tao si Shiel, he was just a little kid.
"I'm six years old and my cousin was there." Thalene added.
After I meet the kids, I formally started the class. The stress that I've experienced this week was washed out because of these children.
When the Sunday School was finished, I clean up the room and I saw Thalene and Shiel sitting on the side. I guess they're waiting for their parents.
Nang matapos akong maglinis ng silid, nandoon pa rin ang dalawang bata. Nilapitan ko sila at binigyan ko sila ng isang ngiti.
"Where are your parents Thalene and Shiel?" I asked.
"Our mommies were in the US, but we're with our Daddy Uncle and Mommy Aunt," Thalene said while Shiel remained silent.
"Teacher Xei, this is one of our Daddy Uncle," turo ni Thalene sa lalaking palapit sa gawi namin.
Namilog ang aking mga matang nang makilala ko kung sino ito. After all these years he doesn't change.
"Quias?"
"Hi Xeixei! Or should I call you Architect or Ma'am?" bati niya sa akin.
Pumunta sina Thalen at Shiel sa pwesto ni Quias at niyakap siya ng mga ito. Lumuhod naman si Quias upang makapantay ang mga bata.
"Nag-behave ba kayo?" tanong niya sa mga ito.
"Yes Daddy Uncle!"
Tumayong muli si Quias at binalingan niya ako. I gave him a small smile.
"Parang dati lang nagpapaturo ka kay Nash ng Calculus, ngayon ikaw na nagtuturo."
I chuckled on what he said. Maloko pa rin siya parang kaibigan niya. Akala ko kapag tumatanda ay nagma-mature, pero parang hindi ata uso sa batch namin 'yun.
"What's your relationship with these two cuties?" I asked pertaining to Thalene and Shiel.
"I'm just their babysitter. Remember Ate Natrix?" I nodded.
"That's Thalene's mom and Shiel was—" Quias words cut when Thalene shouted.
"Mommy Aunt!"
Tumakbo si Thalene papunta sa isang babaeng. Sinungaban niya kaagad ito ng yakap nang makalapit siya rito.
"Hi, Architect Monteasul," Milk greeted me with a wide smile.
. ⋅ ˚̣- : ✧ : - ⭒ ⊹ ⭒ - : ✧ : -˚̣⋅ .
Somehow edited. There are still errors and incorrect words. Please bear with me.
Read. Vote. Comment. Lovelots!