႐ွင္သန္ရာေမ်ွာ္လင့္ရင္ခြင္ဆီ Ep-13
Zawgyi
ယြီေကာက သူ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီးမွ တံခါးေသခ်ာပိတ္ေပးၿပီး တစ္ဖက္က ဝင္ထိုင္သည္။
" Sorry ယြီေကာ ၊ ကြၽန္ေတာ္ ေနတဲ့လမ္းထိပ္က ကိုယ္ဝန္ေဆာင္(1)ေယာက္ မီးဖြားဖို႔ ဒုကၡေရာက္ေနတာနဲ႔ ကူညီရင္း ေနာက္က်သြားတာ"
ယြီေကာက ျပံဳး၍ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေခါင္းညိတ္၏။
"ေနာက္မက်ပါဘူး၊ ကိုယ္က ဘာေျပာေျပာ ေခါင္းခါေနတဲ့ ကေလး ဒီေနရာကို လာမွလာပါ့မလားလို႔ ေတြးပူေနတာ၊ ကိုယ္ထင္တယ္ သိလား၊ ကိုယ္က ကေလး ဒီတစ္ခါ ယံုၾကည္သြားမွာပါလို႔ ေျပာတာကို မယံုလို႔ ထြက္ခဲ့တာမို႔လား၊ ဒီေလာက္ ခဏခဏ မေကာင္းေၾကာင္းေတြေျပာေနတာ ဒီတစ္ခါ ေနာက္ဆံုးပဲ၊ ဟုတ္ရင္ဟုတ္၊ မဟုတ္ရင္ ၿပီးၿပီလို႔"
ယြီေကာ ေျပာတာကို ေ႐ွာင္က်န္႔က မရယ္ခ်င္ဘဲရယ္၍ ႏႈတ္ခမ္းေလးပါ မဲ့သည္။
"ယြီေကာက ဒါလဲ ေတာ္တာပဲေနာ္၊ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားကို လိုခ်င္ၿပီး အကဲမခတ္ႏိုင္တာေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ၊ ကြၽန္ေတာ္က သူကလြဲၿပီး..."
"ေနပါဦး"
ကားကို Hotelဘက္သို႔ ခပ္ျမန္ျမန္ ေကြ႔ခ်လိုက္ၿပီး ယြီေကာက လွည့္လည္းၾကည့္ၿပီး တားလည္းတားသည္။
"ေရာက္ေနပါၿပီ၊ မင္းကို ကိုယ္အထဲေခၚသြားမယ္၊ မင္းျမင္ဖို႔လိုအပ္တဲ့အရာေတြကို ျပမလို႔၊ ဒါေပမယ့္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေနမွျဖစ္မယ္"
နာမည္ႀကီးHotelထဲကို ကားေလးေကြ႔ဝင္သြားခဲ့၏။ ကားေပၚက ဆင္းေတာ့လည္း ယြီေကာ ေခၚသြားတဲ့အတိုင္း ေ႐ွာင္က်န္႔ လိုက္သြားခဲ့သည္။ အဆင္သင့္ျပင္ထားၿပီးေသာ မဂၤလာပြဲႀကီးက စည္ကားစျပဳၿပီ။ လူေတြနဲ႔ ပြဲ၏ခမ္းနားမႈကို ဘာမွန္းမသိဘဲ ေ႐ွာင္က်န္႔ လိုက္ေငးရင္း မ်က္လံုးတို႔က ဧည့္ခံပြဲထိပ္စီးက သတို႔သား သတို႔သမီး တို႔၏ နာမည္ေတြဆီအေရာက္.....
ဝမ္ရီေပၚ
ႏွင့္
ေက်ာက္လင္း႐ွ
ကိုကို...။ နာမည္(3)လံုးႏွင့္ တစ္ထပ္တည္း ကိုကို႔မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္မိသြားသည္။ ဒါ ကိုကိုပဲဆိုတာကို နာနာက်င္က်င္ ယံုၾကည္လိုက္မိၿပီျဖစ္၏။ ရင္နာျခင္းကို ထိထိမိမိ ခံစားရေသာအခါ ကိုယ္ဟာ ရပ္တည္ေနတာမဟုတ္ေတာ့ဘဲ အခိုးအေငြ႔ ျဖစ္သြားခဲ့သလား။ ေလထဲမွာလြင့္ေမ်ာသြားၿပီလား။ မယံုတာ မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ မယံုခ်င္။ မုန္းသြားတာလည္း မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ နာၾကည့္သြားခဲ့၏။
သတို႔သား သတို႔သမီးတို႔၏ နာမည္မ်ားေနာက္က မ်ားျပားစြာေသာဘြဲ႔ေတြကို မျမင္ေတာ့ဘေျ ေနာက္ကို ျပန္လွည့္လိုက္မိ၏။ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်၍ ေျခဖ်ားကိုပဲ ငံု႔ၾကည့္လာခဲ့ေသာ မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲမွ မ်က္ရည္စက္တို႔က တေပါက္ေပါက္ ေႂကြက်ခဲ့တာ ေျခလွမ္းတို႔ႏွင့္အၿပိဳင္။
သူ႔ ေနာက္မွာ ယြီေကာက တိတ္ဆိတ္စြာ ေလ်ွာက္လိုက္လာသည္။ သူ ဘာမွမသိေတာ့ေပ။ ဘယ္ဆီကို ေလ်ွာက္ေနခဲ့မွန္းမသိ။ ေဘးမွာ ယြီေကာ ကားေမာင္းလ်က္ ေတာက္ေလ်ွာက္ပါလာတာကို သိလ်က္ႏွင့္မျမင္။ ကားရပ္ၿပီး လိုက္ဆင္းေခၚသည္။ ကားထဲျပန္ဝင္ၿပီး အနားမွာကပ္ေခၚရင္း ျဖည္းျဖည္းေလး လိမ့္ပါလာသည္။ အဲဒါလည္း ၾကားလ်က္ႏွင့္ မသိ။
ရက္စက္တာ ကိုကို မမွားပါဘူး။ ကိုကိုက 'ဝမ္ရီေပၚ' ဆိုတာပဲေလ။
လူေတြကို ေ႐ွာင္ဖယ္၍ ေရာက္ရာေပါက္ရာ ေျခဦးလွည့္တိုင္း ေလ်ွာက္မိခဲ့၏။
ကြၽန္ေတာ့္ကို ကိုကိုက ညာခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ။ ကြၽန္ေတာ္ကပဲ ညာခိုင္းၿပီး ခ်စ္တာ၊ ကြၽန္ေတာ္ေလ...ကြၽန္ေတာ့္ကို သူမ်ားက အသည္းခြဲတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို ျဖဳတ္ထုတ္ ခ်နင္းေနခဲ့တာ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပါ။
တစ္ေလာကလံုး ေျပာေနၾကတာကို ပယ္ခ်ထားခဲ့မိတာ ကြၽန္ေတာ္မ်က္ကန္းပဲ ကိုကို။ အားလံုးထဲမွာ ယြီေကာဆိုတဲ့ တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ယံုသင့္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကိုလည္း မယံုဘူး။ "ကိုယ္က သူ႔ရဲ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္း" လို႔ေျပာတာကို ယံုၿပီး သူ သိသမ်ွ ေျပာတာေတြကိုက်ေတာ့ ေခါင္းခါပစ္ခဲ့တာေလ။
"မင္းကို သူ ထားခဲ့ၿပီ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လာမွမဟုတ္ဘူး ကေလး၊ အဲဒါ ကိုယ္ညာတာ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းကို လက္ထပ္ခ်င္လို႔ ယုတ္မာေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ သူ ေစ့စပ္ထားတယ္၊ မင္းကို ထားခဲ့ၿပီး အဲဒီတစ္ေယာက္နဲ႔ Koreaထြက္သြားတာ"
"ေယာက်ာ္း ခိုးထားခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ သူ႔အေၾကာင္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဝန္မခံခဲ့ဘူး၊ ကိုယ္(1)ေယာက္ကိုပဲ သူ ေခါင္းညိတ္ခဲ့တယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ကိုယ့္ကို သူ အခင္ဆံုး၊ ဘယ္သူေဝဖန္တာမွမႀကိဳက္ခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုေတာ့ သည္းခံခဲ့တယ္၊ သူရည္းစားထားသမ်ွ ကိုယ္ တားဆီးတိုင္းစကားမ်ားတာခ်ည္းပဲ၊ ဒါေပမယ့္ သူ Koreaမထြက္ခင္အထိ တြဲျဖစ္တုန္းပဲ"
"မင္း ယံုမလားမသိဘူး၊ သူ ခိုးယူခဲ့တဲ့ ေကာင္ကေလးဟာ မင္းဆိုတာ မသိခင္ကတည္းက အဲဒီေကာင္ကေလးအတြက္နဲ႔ သူ႔ကို ကိုယ္ေဝဖန္ခဲ့တယ္၊ ကဲ့ရဲ႕ခဲ့တယ္၊ လမ္းခြဲၾကဖို႔ မေျပာခဲ့ဘဲ သူ႔ေရွ႕က ကိုယ္ထြက္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေျခလွမ္းေတြကို ထာဝရေက်ာခိုင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာ၊ ကိုယ္က သူေတာ္ေကာင္းမဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မယုတ္မာဘူးဆိုတာ ယံုပါ၊ မင္း သူ႔အတြက္နဲ႔ သိပ္ကိုျဖဴစင္ၿပီး သတၱိ႐ွိတဲ့ မင္းရဲ႕ႏွလံုးသားကို မစေတးသင့္ဘူး ေ႐ွာင္က်န္႔"
"ခုေလာက္ဆို မင္းကို သူ ေမ့ေနပါၿပီ"
"ခုပဲ ထြက္လာခဲ့ပါ ကေလး၊ ကိုယ္လဲ ခုမွသိရတာ၊ မင္းကို ကိုယ္သက္ေသျပဖို႔ ႐ွိလာၿပီ၊ ဒီတစ္ခါ မင္းယံုၾကည္သြားမွာပါ၊ ကိုယ္ ခုတစ္ခါႀကိဳးစားခဲ့တာဟာ မင္းကို ရယူလိုမႈထက္ ေနာက္ထပ္တစ္ဘဝလံုး မင္း အညာခံေနရမွာစိုးလို႔"
ဒီကို မထြက္ခဲ့မီ ယြီေကာ ဖုန္းဆက္ခဲ့သည္အထိ စကားလံုးေတြက နားထဲမွာ စြဲျမဲစြာ ျပန္ေပၚလာခဲ့သည္။
"ပီေက...ကိုယ္က သိပ္ႀကိဳက္တာ၊ ဝါးၿပီး ေထြးထုတ္ပစ္လိုက္ရံုပဲ"
ကိုကိုရယ္....။ ကိုကို႔စကားေတြကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေလ...သိပ္ကို စြဲလမ္းတတ္ပါတယ္။ အရမ္းလည္း အမွတ္ႀကီးတယ္ ကိုကို။ အဲဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ အမ်ားႀကီးေတာ့ လိုက္မမွတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး ကိုကို။
တစ္ေလာကလံုးေျပာတာေတြက ေလထဲမွာ ေပ်ာက္သြားတဲ့ အခိုးအေငြ႔ေတြပါ။ ကိုကို ေျပာခဲ့သမ်ွေတာ့ ႏွလံုးသားထဲမွာ သပ္စြဲထားသလိုပါပဲ။ ကိုကိုဟာ ကြၽန္ေတာ့္ဆီကို ျမားေတြ ပစ္ခြင္းခဲ့ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ေ႐ွ႕မွာ ပန္းပြင့္ပန္းခိုင္ေတြပဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ရင္ဝမွာ ျမားေတြမွန္ေနတာကို လိပ္ျပာကေလးေတြ ကပ္တြယ္နမ္း႐ႈိက္ေနၾကသလို ထင္ခဲ့တာ သိလား။ ဒါေပမယ့္ ကိုကိုရယ္၊ သူ႔Daddy အဲဒီလို ရက္စက္ခဲ့တာကို ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။
"သားသားDaddy ျပန္လာမွာ၊ ဦးဦးယြီကို မခ်စ္ရဘူးေနာ္၊ ေခၚတိုင္း မလိုက္နဲ႔"
လို႔ တဖြဖြ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ ျပန္ေျပာ႐ွာသည္။
ရက္စက္လိုက္တာ ကိုကို။ သားေလးကို ရက္စက္တာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ရင္မဆိုင္ႏိုင္ဘူး။ သားေလးဟာ ကိုကို႔ရဲ႕သားဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လို႔ရမလား။
မုန္းခြင့္ေပးပါ။ ေမ့ပါရေစ...။ ကိုကိုလို႔ပဲ ထပ္တူေသာ ရက္စက္ႏိုင္ျခင္းေတြ ကြၽန္ေတာ္ ရပါရေစ.....။
❤💚❤💚❤💚
ေတြ႔ၿပီ ဒီကား...။ အနက္ေရာင္ စိမ္ခံကားေလးထဲမွာ Driverနဲ႔ ကေလး(1)ေယာက္။ ကေလးေလးဟာ ကိုယ့္သားေလးပဲ ျဖစ္မယ္ဆိုတာ သိသည္။ ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုခံစားခ်က္မွန္း မသိဘဲ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲႀကီး ျဖစ္လာသည္။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ နားမလည္ႏိုင္မိ စတီယာရင္ကို ဖိဆုပ္ထားမိသည္က လိုတာထက္ပိုေနခဲ့၏။ ကားေနာက္ကို မ်က္ျခည္မျပတ္ေအာင္ လိုက္ေနရင္း ကေလး၏ ဦးေခါင္းကေလးကိုလည္း မၾကာခဏ ၾကည့္မိသည္။ ပခံုးစြန္းေလး ေပၚလာလိုက္၊ လက္ကေလး တစ္ဖက္ေျမာက္တက္လာၿပီး လက္ညိွဳးကေလး ဟိုထိုးဒီထိုး လုပ္ေနတာကိုလည္း ျမင္ေနရသည္။ Driverကလည္း ကေလးဘက္ကို မ်က္ႏွာငဲ့ငဲ့လာၿပီး ေခါင္းညိတ္လိုက္၊ စကားေတြေျပာလိုက္။
သူ႔မွာ ရင္ေတြခုန္ေနခဲ့၏။ တသိမ့္သိမ့္ေႏြးေသာ ၾကည္ႏူးမႈေတြထဲမွာ ရင္ေသြးဆိုတာကို ခ်က္ခ်င္းႀကီး လက္ခံေပးလိုက္ရေပမယ့္ အံ့ဩဝမ္း၍ အျမတ္တႏိုးႀကီး ျဖစ္ေနမိတာကလည္း အံ့ဩေလာက္ေပသည္။
သူ ညက တစ္ညလုံး အိပ္မရခဲ့ေပ။ မဂၤလာေဆာင္ ပ်က္ခဲ့ရျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ပါး အႀကီးအက်ယ္ ေဒါသပုန္ထခဲ့သည္။
"ေယာက်ာ္း႐ွိတယ္၊ ကေလးက (5)ႏွစ္ေလာက္ ႐ွိေနၿပီ တဲ့၊ မင္း အဲဒီလိုေကာင္မွန္း အခုမွသိရတာ၊ ငါက ဖေအျဖစ္ေနၿပီး ဘယ္ေနရာေရာက္သြားၿပီလဲ၊ လူေတြ ေျပာၾကတာကို ဘယ္လိုေျဖ႐ွင္းမလဲ၊ ေယာက်ာ္းတစ္ဒါဇင္ပဲ႐ွိေနေန၊ မိန္းမတစ္ဒါဇင္ေတြပဲ႐ွိေနေန၊ မင္းေသြးသားေတြ ပုတ္ထဲပဲ ေကာက္ထည့္ေနရေနရ၊ ျပႆနာဆိုတာ ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ ႐ွင္းဖို႔နည္း႐ွိတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အေျခအေန အခ်ိန္အခါအလိုက္ ဆံုးျဖတ္သံုးသပ္တက္ရင္ ဘာမဆို ႏူးႏူးညံ့ညံ့ သိုသိုသိပ္သိပ္ ၿပီးသြားေအာင္ လုပ္လို႔ရတယ္၊ ေနရာတကာ ေငြ႐ွိတိုင္း မၿပီးဘူးဆိုတာ မင္းနားလည္တယ္မို႔လား၊ နားလည္ရဲ႕သားနဲ႔ မင္း ဂ႐ုမစိုက္တတ္တာေတြက ဘာလဲ၊ ငါ့ကို အေဖတစ္ေယာက္လို႔မမွတ္တာလား"
စေသာ ေဒါသေတြႏွင့္ တစ္ေနကုန္ တစ္ညေနလံုး ဝုန္းဒိုင္းက်ဲေနခဲ့၏။
"ဟိုးအစကတည္းက မိန္းမခိုးလာသလား၊ တကယ္ခိုးလာရင္ေျပာလို႔ မင္းကို ငါေမးခဲ့တာ၊ ေစ့စပ္ထားတဲ့ မိန္းကေလးနဲ႔ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းျခင္းဖ်က္ရတာ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ မင္း အခု ဖံုးဖိၿပီး လူယုတ္မာလုပ္ပစ္ခဲ့တာ၊ ငါေကာ လူေကာင္းျဖစ္ဦးမလား၊ ဟို ေကာင္းကေလးကို ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ပစ္ထားခဲ့တာက တစ္ျပစ္၊ ဒီက မိန္းကေလးကို မဂၤလာေဆာင္ခါနီးမွ ထားပစ္ခဲ့တာ တစ္မႈ၊ အဆိုးဆုံးက မင္းဒီအျဖစ္ေတြကို မဂၤလာေဆာင္က်မွ ဖြင့္ခ်ပစ္လိုက္တာပဲ"
ထိုစကားဟာ ဘယ္သူေျပာတာမွ သူ မခံႏိုင္ခဲ့ေသာ စကားမို႔.....
"ဖြင့္ခ်ရဲတာက ကြၽန္ေတာ္ မယုတ္မာတတ္လို႔ပဲ ပါး၊ သူ႕ကိုတမင္ပစ္ထားခဲ့တာလဲ မဟုတ္ဘူး၊ ကေလးကိစၥလဲ ဘာမွမသိဘူး၊ ဒါကို တမင္ဖံုးကြယ္ၿပီး လင္း႐ွနဲ႔လက္ထပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္ဆိုတာကလဲ မွားတာပဲ၊ အားလံုးက သူ႔အလိုအတိုင္းျဖစ္သြားတာခ်ည္းပဲ၊ ဒီထဲမွာ အမွန္တရားကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မျပတ္သားခဲ့တာပါ၊ လင္း႐ွကို အခု လက္ထပ္ဖို႔အထိ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ကိစၥမွာလဲ ကြၽန္ေတာ့္တိုက္တြန္းခ်က္ မပါခဲ့ဘူးဆိုတာ ပါးအသိပါ။ က်န္႔က်န္႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ထားခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုျဖစ္သြားတာပါ၊ ကြၽန္ေတာ္ထားခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး"
ဒါပါပဲဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ားနဲ႔ ပါးက မဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္လာေတာ့လည္း မေနႏိုင္။ မဂၤလာကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ကုန္တာေတြကို ပါးက ဒိုင္ခံေျဖ႐ွင္း၏။ သူကေတာ့ မွတ္မိထားခဲ့သည့္ နံပါတ္နဲ႔ကားကိုပဲ မိုးလင္းကတည္းက သြားေစာင့္ေနခဲ့သည္။
သူ တြက္မိထားသည့္အခ်ိန္မွာပဲ ထိုေနရာမွာ ထိုကားကို သူေတြ႔သည္။ ကားေစာင့္ရင္း မ်က္ျခည္ျပတ္သြားမွာစိုးတာေရာ၊ သားဆိုသည့္ အရိပ္ကေလးေၾကာင့္ ရင္ေတြခုန္ေနတာေရာ ရီေပၚ တစ္ေလာကလံုးကို ေမ့ေနခဲ့၏။
ေနာက္ထပ္ ႏွလံုးေသြးရပ္မတတ္ ျဖစ္သြားခဲ့တာက ကားေလးဟာ သူ ကိုယ္တိုင္ ေ႐ွာင္က်န္႔ကိုထားခဲ့သည့္ တိုက္ခန္းေလးေ႐ွ႕မွာပဲ ရပ္သြားျခင္းျဖစ္၏။ (3)ထပ္ (3)ခန္းတြဲ တိုက္ေတြထဲမွာ ေပၚတီကို႐ွိေသာ အလယ္ခန္းေျမညီထပ္ကို ရီေပၚ ပိုင္ဆိုင္သည္။
Ep-14
Coming Soon
တိုသြားရင္sryေနာ္ ေရးရတာမိုးခ်ဳပ္သြားလို႔😁
ေဝဖန္ေပးၾကပါဦးေနာ္❤💚
ရှင်သန်ရာမျှော်လင့်ရင်ခွင်ဆီ Ep-13
Unicode
ယွီကောက သူ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီးမှ တံခါးသေချာပိတ်ပေးပြီး တစ္ဖက္က ဝင်ထိုင်သည်။
" Sorry ယွီကော ၊ ကျွန်တော် နေတဲ့လမ်းထိပ်က ကိုယ်ဝန်ဆောင်(1)ယောက် မီးဖွားဖို့ ဒုက္ခရောက်နေတာနဲ့ ကူညီရင်း နောက်ကျသွားတာ"
ယွီကောက ပြုံး၍ လှည့်မကြည့်ဘဲ ခေါင်းညိတ်၏။
"နောက်မကျပါဘူး၊ ကိုယ္က ဘာပြောပြော ခေါင်းခါနေတဲ့ ကေလး ဒီနေရာကို လာမှလာပါ့မလားလို့ တွေးပူနေတာ၊ ကိုယ်ထင်တယ် သိလား၊ ကိုယ္က ကေလး ဒီတစ်ခါ ယုံကြည်သွားမှာပါလို့ ပြောတာကို မယုံလို့ ထွက်ခဲ့တာမို့လား၊ ဒီလောက် ခဏခဏ မကောင်းကြောင်းတွေပြောနေတာ ဒီတစ်ခါ နောက်ဆုံးပဲ၊ ဟုတ်ရင်ဟုတ်၊ မဟုတ်ရင် ပြီးပြီလို့"
ယွီကော ပြောတာကို ရှောင်ကျန့်က မရယ်ချင်ဘဲရယ်၍ နှုတ်ခမ်းလေးပါ မဲ့သည်။
"ယွီကောက ဒါလဲ တော်တာပဲနော်၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့် နှလုံးသားကို လိုချင်ပြီး အကဲမခတ်နိုင်တာတော့ စိတ်မကောင်းစရာပဲ၊ ကျွန်တော်က သူကလွဲပြီး..."
"နေပါဦး"
ကားကို Hotelဘက်သို့ ခပ်မြန်မြန် ကွေ့ချလိုက်ပြီး ယွီကောက လှည့်လည်းကြည့်ပြီး တားလည်းတားသည်။
"ရောက်နေပါပြီ၊ မင်းကို ကိုယ်အထဲခေါ်သွားမယ်၊ မင်းမြင်ဖို့လိုအပ်တဲ့အရာတွေကို ပြမလို့၊ ဒါပေမယ့် တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်နေမှဖြစ်မယ်"
နာမည်ကြီးHotelထဲကို ကားလေးကွေ့ဝင်သွားခဲ့၏။ ကားပေါ်က ဆင်းတော့လည်း ယွီကော ခေါ်သွားတဲ့အတိုင်း ရှောင်ကျန့် လိုက်သွားခဲ့သည်။ အဆင်သင့်ပြင်ထားပြီးသော မင်္ဂလာပွဲကြီးက စည်ကားစပြုပြီ။ လူတွေနဲ့ ပွဲ၏ခမ်းနားမှုကို ဘာမှန်းမသိဘဲ ရှောင်ကျန့် လိုက်ငေးရင်း မျက်လုံးတို့က ဧည့်ခံပွဲထိပ်စီးက သတို့သား သတို့သမီး တို့၏ နာမည်တွေဆီအရောက်.....
ဝမ်ရီပေါ်
နှင့်
ကျောက်လင်းရှ
ကိုကို...။ နာမည်(3)လုံးနှင့် တစ်ထပ်တည်း ကိုကို့မျက်နှာကို မြင်ယောင်မိသွားသည်။ ဒါ ကိုကိုပဲဆိုတာကို နာနာကျင်ကျင် ယုံကြည်လိုက်မိပြီဖြစ်၏။ ရင်နာခြင်းကို ထိထိမိမိ ခံစားရေသာအခါ ကိုယ်ဟာ ရပ်တည်နေတာမဟုတ်တော့ဘဲ အခိုးအငွေ့ ဖြစ်သွားခဲ့သလား။ လေထဲမှာလွင့်မျောသွားပြီလား။ မယုံတာ မဟုတ်ပါ။ ဒါပေမယ့် မယုံချင်။ မုန်းသွားတာလည်း မဟုတ်။ သို့သော် နာကြည့်သွားခဲ့၏။
သတို့သား သတို့သမီးတို့၏ နာမည်များနောက်က များပြားစွာသောဘွဲ့တွေကို မမြင်တော့ဘြေ နောက်ကို ပြန်လှည့်လိုက်မိ၏။ ခေါင်းငိုက်စိုက်ချ၍ ခြေဖျားကိုပဲ ငုံ့ကြည့်လာခဲ့သော မျက်ဝန်းအိမ်ထဲမှ မျက်ရည်စက်တို့က တပေါက်ပေါက် ကြွေကျခဲ့တာ ခြေလှမ်းတို့နှင့်အပြိုင်။
သူ့ နောက်မှာ ယွီကောက တိတ္ဆိတ္စြာ လျှောက်လိုက်လာသည်။ သူ ဘာမှမသိတော့ပေ။ ဘယ္ဆီကို လျှောက်နေခဲ့မှန်းမသိ။ ဘေးမှာ ယွီကော ကားမောင်းလျက် တောက်လျှောက်ပါလာတာကို သိလျက်နှင့်မမြင်။ ကားရပ်ပြီး လိုက်ဆင်းခေါ်သည်။ ကားထဲပြန်ဝင်ပြီး အနားမှာကပ်ခေါ်ရင်း ဖြည်းဖြည်းလေး လိမ့်ပါလာသည်။ အဲဒါလည်း ကြားလျက်နှင့် မသိ။
ရက္စက္တာ ကိုကို မမွားပါဘူး။ ကိုကိုက 'ဝမ်ရီပေါ်' ဆိုတာပဲလေ။
လူတွေကို ရှောင်ဖယ်၍ ရောက်ရာပေါက်ရာ ခြေဦးလှည့်တိုင်း လျှောက်မိခဲ့၏။
ကျွန်တော့်ကို ကိုကိုက ညာခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ။ ကျွန်တော်ကပဲ ညာခိုင်းပြီး ခ်စ္တာ၊ ကျွန်တော်လေ...ကျွန်တော့်ကို သူမ်ားက အသည်းခွဲတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့်နှလုံးသားကို ဖြုတ်ထုတ် ချနင်းနေခဲ့တာ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်ပါ။
တစ်လောကလုံး ပြောနေကြတာကို ပယ္ခ်ထားခဲ့မိတာ ကျွန်တော်မျက်ကန်းပဲ ကိုကို။ အားလုံးထဲမှာ ယွီကောဆိုတဲ့ တစ်ယောက်ကိုတော့ ကျွန်တော် ယုံသင့်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့ကိုလည်း မယုံဘူး။ "ကိုယ္က သူ့ရဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်း" လို့ပြောတာကို ယုံပြီး သူ သိသမ်ွ ပြောတာတွေကိုကျတော့ ခေါင်းခါပစ်ခဲ့တာလေ။
"မင်းကို သူ ထားခဲ့ပြီ၊ ဘယ်တော့မှ ပြန်လာမှမဟုတ်ဘူး ကေလး၊ အဲဒါ ကိုယ္ညာတာ မဟုတ္ဘူး၊ မင်းကို လက်ထပ်ချင်လို့ ယုတ်မာပြောနေတာ မဟုတ္ဘူး၊ သူ စေ့စပ်ထားတယ်၊ မင်းကို ထားခဲ့ပြီး အဲဒီတစ်ယောက်နဲ့ Koreaထြက္သြားတာ"
"ယောကျာ်း ခိုးထားခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ သူ့အကြောင်း ဘယ်သူ့ကိုမှ ဝန္မခံခဲ့ဘူး၊ ကိုယ်(1)ယောက်ကိုပဲ သူ ခေါင်းညိတ်ခဲ့တယ်၊ သူငယ်ချင်းတွေထဲမှာ ကိုယ့်ကို သူ အခင်ဆုံး၊ ဘယ်သူဝေဖန်တာမှမကြိုက်ခဲ့ပေမယ့် ကိုယ့်ကိုတော့ သည်းခံခဲ့တယ်၊ သူရည်းစားထားသမျှ ကိုယ် တားဆီးတိုင်းစကားများတာချည်းပဲ၊ ဒါပေမယ့် သူ Koreaမထွက်ခင်အထိ တွဲဖြစ်တုန်းပဲ"
"မင်း ယုံမလားမသိဘူး၊ သူ ခိုးယူခဲ့တဲ့ ကောင်ကလေးဟာ မင်းဆိုတာ မသိခင်ကတည်းက အဲဒီကောင်ကလေးအတွက်နဲ့ သူ့ကို ကိုယ်ဝေဖန်ခဲ့တယ်၊ ကဲ့ရဲ့ခဲ့တယ်၊ လမ်းခွဲကြဖို့ မပြောခဲ့ဘဲ သူ့ရှေ့က ကိုယ်ထွက်ခဲ့ပြီးတဲ့ခြေလှမ်းတွေကို ထာဝရကျောခိုင်းဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တာ၊ ကိုယ္က သူတော်ကောင်းမဟုတ်ပါဘူး၊ ဒါပေမယ့် မယုတ်မာဘူးဆိုတာ ယုံပါ၊ မင်း သူ့အတွက်နဲ့ သိပ်ကိုဖြူစင်ပြီး သတ္တိရှိတဲ့ မင်းရဲ့နှလုံးသားကို မစတေးသင့်ဘူး ရှောင်ကျန့်"
"ခုလောက်ဆို မင်းကို သူ မေ့နေပါပြီ"
"ခုပဲ ထြက္လာခဲ့ပါ ကေလး၊ ကိုယ်လဲ ခုမွသိရတာ၊ မင်းကို ကိုယ်သက်သေပြဖို့ ရှိလာပြီ၊ ဒီတစ်ခါ မင်းယုံကြည်သွားမှာပါ၊ ကိုယ် ခုတစ်ခါကြိုးစားခဲ့တာဟာ မင်းကို ရယူလိုမှုထက် နောက်ထပ်တစ်ဘဝလုံး မင်း အညာခံနေရမှာစိုးလို့"
ဒီကို မထွက်ခဲ့မီ ယွီကော ဖုန်းဆက်ခဲ့သည်အထိ စကားလုံးတွေက နားထဲမွာ စွဲမြဲစွာ ပြန်ပေါ်လာခဲ့သည်။
"ပီကေ...ကိုယ္က သိပ်ကြိုက်တာ၊ ဝါးပြီး ထွေးထုတ်ပစ်လိုက်ရုံပဲ"
ကိုကိုရယ်....။ ကိုကို့စကားတွေကိုလည်း ကျွန်တော် မှတ်မိနေတယ်။ ကျွန်တော်လေ...သိပ္ကို စွဲလမ်းတတ်ပါတယ်။ အရမ်းလည်း အမှတ်ကြီးတယ် ကိုကို။ အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော် အများကြီးတော့ လိုက်မမှတ်နိုင်ခဲ့ဘူး ကိုကို။
တစ်လောကလုံးပြောတာတွေက လေထဲမှာ ပျောက်သွားတဲ့ အခိုးအငွေ့တွေပါ။ ကိုကို ပြောခဲ့သမျှတော့ နှလုံးသားထဲမှာ သပ္စြဲထားသလိုပါပဲ။ ကိုကိုဟာ ကျွန်တော့်ဆီကို မြားတွေ ပစ်ခွင်းခဲ့ပေမယ့် ကျွန်တော့်ရှေ့မှာ ပန်းပွင့်ပန်းခိုင်တွေပဲ ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။
ရင်ဝမှာ မြားတွေမှန်နေတာကို လိပ်ပြာကလေးတွေ ကပ်တွယ်နမ်းရှိုက်နေကြသလို ထင်ခဲ့တာ သိလား။ ဒါပေမယ့် ကိုကိုရယ်၊ သူ့Daddy အဲဒီလို ရက်စက်ခဲ့တာကို ကျွန်တော် ဘယ်လိုပြောရမလဲ။
"သားသားDaddy ပြန်လာမှာ၊ ဦးဦးယြီကို မချစ်ရဘူးနော်၊ ခေါ်တိုင်း မလိုက်နဲ့"
လို့ တဖြဖြ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နဲ့ ပြန်ပြောရှာသည်။
ရက္စက္လိုက္တာ ကိုကို။ သားလေးကို ရက်စက်တာတော့ ကျွန်တော် ရင်မဆိုင်နိုင်ဘူး။ သားလေးဟာ ကိုကို့ရဲ့သားဆိုတာ ကျွန်တော် ဖျောက်ဖျက်ပစ်လို့ရမလား။
မုန်းခွင့်ပေးပါ။ မေ့ပါရစေ...။ ကိုကိုလို့ပဲ ထပ်တူသော ရက်စက်နိုင်ခြင်းတွေ ကျွန်တော် ရပါရေစ.....။
တွေ့ပြီ ဒီကား...။ အနက်ရောင် စိမ်ခံကားလေးထဲမှာ Driverနဲ့ ကေလး(1)ယောက်။ ကလေးလေးဟာ ကိုယ့်သားလေးပဲ ဖြစ်မယ်ဆိုတာ သိသည်။ ရင်ထဲမှာ ဘယ်လိုခံစားချက်မှန်း မသိဘဲ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲကြီး ဖြစ်လာသည်။
ကိုယ့်ကိုကိုယ် နားမလည်နိုင်မိ စတီယာရင်ကို ဖိဆုပ်ထားမိသည်က လိုတာထက်ပိုနေခဲ့၏။ ကားနောက်ကို မျက်ခြည်မပြတ်အောင် လိုက်နေရင်း ကေလး၏ ဦးခေါင်းကလေးကိုလည်း မကြာခဏ ကြည့်မိသည်။ ပခုံးစွန်းလေး ပေါ်လာလိုက်၊ လက္ကေလး တစ်ဖက်မြောက်တက်လာပြီး လက်ညှိုးကလေး ဟိုထိုးဒီထိုး လုပ်နေတာကိုလည်း မြင်နေရသည်။ Driverကလည်း ကေလးဘက္ကို မျက်နှာငဲ့ငဲ့လာပြီး ခေါင်းညိတ်လိုက်၊ စကားတွေပြောလိုက်။
သူ့မှာ ရင်တွေခုန်နေခဲ့၏။ တသိမ့်သိမ့်နွေးသော ကြည်နူးမှုတွေထဲမှာ ရင်သွေးဆိုတာကို ချက်ချင်းကြီး လက်ခံပေးလိုက်ရပေမယ့် အံ့ဩဝမ်း၍ အမြတ်တနိုးကြီး ဖြစ်နေမိတာကလည်း အံ့ဩလောက်ပေသည်။
သူ ညက တစ္ညလုံး အိပ်မရခဲ့ပေ။ မင်္ဂလာဆောင် ပျက်ခဲ့ရခြင်းနှင့် ပတ်သက်၍ ပါး အကြီးအကျယ် ဒေါသပုန်ထခဲ့သည်။
"ယောကျာ်းရှိတယ်၊ ကေလးက (5)နှစ်လောက် ရှိနေပြီ တဲ့၊ မင်း အဲဒီလိုကောင်မှန်း အခုမွသိရတာ၊ ငါက ဖအေဖြစ်နေပြီး ဘယ်နေရာရောက်သွားပြီလဲ၊ လူတွေ ပြောကြတာကို ဘယ်လိုဖြေရှင်းမလဲ၊ ယောကျာ်းတစ်ဒါဇင်ပဲရှိနေနေ၊ မိန်းမတစ်ဒါဇင်တွေပဲရှိနေနေ၊ မင်းသွေးသားတွေ ပုတ်ထဲပဲ ကောက်ထည့်နေရနေရ၊ ပြဿနာဆိုတာ ဖြစ်လာပြီဆိုရင် ရှင်းဖို့နည်းရှိတာပဲ၊ ဒါပေမယ့် အခြေအနေ အချိန်အခါအလိုက် ဆုံးဖြတ်သုံးသပ်တက်ရင် ဘာမဆို နူးနူးညံ့ညံ့ သိုသိုသိပ်သိပ် ပြီးသွားအောင် လုပ်လို့ရတယ်၊ နေရာတကာ ငွေရှိတိုင်း မပြီးဘူးဆိုတာ မင်းနားလည်တယ်မို့လား၊ နားလည်ရဲ့သားနဲ့ မင်း ဂရုမစိုက်တတ်တာတွေက ဘာလဲ၊ ငါ့ကို အဖေတစ်ယောက်လို့မမှတ်တာလား"
စေသာ ဒေါသတွေနှင့် တစ်နေကုန် တစ်ညနေလုံး ဝုန်းဒိုင်းကျဲနေခဲ့၏။
"ဟိုးအစကတည်းက မိန်းမခိုးလာသလား၊ တကယ်ခိုးလာရင်ပြောလို့ မင်းကို ငါမေးခဲ့တာ၊ စေ့စပ်ထားတဲ့ မိန်းကလေးနဲ့ စေ့စပ်ကြောင်းလမ်းခြင်းဖျက်ရတာ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ မင်း အခု ဖုံးဖိပြီး လူယုတ်မာလုပ်ပစ်ခဲ့တာ၊ ငါကော လူကောင်းဖြစ်ဦးမလား၊ ဟို ကောင်းကလေးကို ကလေးတစ်ယောက်နဲ့ ပစ္ထားခဲ့တာက တစ်ပြစ်၊ ဒီက မိန်းကလေးကို မင်္ဂလာဆောင်ခါနီးမှ ထားပစ်ခဲ့တာ တစ်မှု၊ အဆိုးဆုံးက မင်းဒီအဖြစ်တွေကို မင်္ဂလာဆောင်ကျမှ ဖွင့်ချပစ်လိုက်တာပဲ"
ထိုစကားဟာ ဘယ်သူပြောတာမှ သူ မခံနိုင်ခဲ့သော စကားမို့.....
"ဖွင့်ချရဲတာက ကျွန်တော် မယုတ်မာတတ်လို့ပဲ ပါး၊ သူ့ကိုတမင်ပစ်ထားခဲ့တာလဲ မဟုတ္ဘူး၊ ကလေးကိစ္စလဲ ဘာမွမသိဘူး၊ ဒါကို တမင်ဖုံးကွယ်ပြီး လင်းရှနဲ့လက်ထပ်ဖို့ ကြိုးစားတယ်ဆိုတာကလဲ မွားတာပဲ၊ အားလုံးက သူ့အလိုအတိုင်းဖြစ်သွားတာချည်းပဲ၊ ဒီထဲမွာ အမွန္တရားကေတာ့ ကျွန်တော် မျပတ္သားခဲ့တာပါ၊ လင်းရှကို အခု လက်ထပ်ဖို့အထိ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ကိစ္စမှာလဲ ကျွန်တော့်တိုက်တွန်းချက် မပါခဲ့ဘူးဆိုတာ ပါးအသိပါ။ ကျန့်ကျန့်ကို ကျွန်တော် ထားခဲ့တယ်၊ ဒါပေမယ့် အဲဒီလိုဖြစ်သွားတာပါ၊ ကျွန်တော်ထားခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး"
ဒါပါပဲဆိုတဲ့ အကြည့်များနဲ့ ပါးက မဲ့သည်။ ဒါပေမယ့် ဖြစ်လာတော့လည်း မနေနိုင်။ မင်္ဂလာကိစ္စနှင့် ပတ်သက်သော ရှုပ်ယှက်ခတ်ကုန်တာတွေကို ပါးက ဒိုင်ခံဖြေရှင်း၏။ သူကေတာ့ မှတ်မိထားခဲ့သည့် နံပါတ်နဲ့ကားကိုပဲ မိုးလင်းကတည်းက သွားစောင့်နေခဲ့သည်။
သူ တွက်မိထားသည့်အချိန်မှာပဲ ထိုနေရာမှာ ထိုကားကို သူတွေ့သည်။ ကားစောင့်ရင်း မျက်ခြည်ပြတ်သွားမှာစိုးတာရော၊ သားဆိုသည့် အရိပ်ကလေးကြောင့် ရင်တွေခုန်နေတာရော ရီပေါ် တစ်လောကလုံးကို မေ့နေခဲ့၏။
နောက်ထပ် နှလုံးသွေးရပ်မတတ် ဖြစ်သွားခဲ့တာက ကားလေးဟာ သူ ကိုယ်တိုင် ရှောင်ကျန့်ကိုထားခဲ့သည့် တိုက်ခန်းလေးရှေ့မှာပဲ ရပ်သွားခြင်းဖြစ်၏။ (3)ထပ် (3)ခန်းတွဲ တိုက်တွေထဲမှာ ပေါ်တီကိုရှိသော အလယ်ခန်းမြေညီထပ်ကို ရီပေါ် ပိုင်ဆိုင်သည်။
Ep-14
Coming Soon
တိုသွားရင်sryနော် ရေးရတာမိုးချုပ်သွားလို့😁
ဝေဖန်ပေးကြပါဦးနော်❤💚