႐ွင္သန္ရာေမ်ွာ္လင့္ရင္ခြင္ဆီ Ep-10
Zawgyi
"ကိုကို"
သူ႔ကိုျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ ထြက္ေပါက္႐ွာေနေသာ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္လို ေ႐ွာင္က်န္႔ ထေျပးလာသည္။ တံခါးဆြဲဖြင့္၍ ေသာ့ျပန္ခတ္ေနသည္။ သူ႔ခါးကို ေနာက္ကေန ဖက္ထားကာ ေက်ာျပင္မွာ ပါးကေလး ကပ္ထားသည္ထင္၏။
"ဝမ္းသာလိုက္တာ ကိုကိုရယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ေလ ကိုကိုျပန္မလာေတာ့ဘူးဆိုၿပီး..."
"ဘာျဖစ္လဲ"
သူ ေနာက္ျပန္လွည့္၍ ကိုယ္လံုးေလးကို ဖက္လိုက္ေတာ့ ေ႐ွာင္က်န္႔ မ်က္ရည္ေတြ က်ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ရယ္လည္း ရယ္ေနသည္။
"ကိုကို"
"ေျပာ"
"ကြၽန္ေတာ္ ကိုကို႔ကို သိပ္ခ်စ္တယ္"
ေ႐ွာင္က်န္႔က သူ႔ရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္ကာ ရင္ဘတ္ကို တိတ္တိတ္ေလးခိုးနမ္း၏။ ခ်စ္ရဲ႕လားဟင္ လို႔ ဘယ္ေတာ့မွမေမးတတ္ဘဲ "ခ်စ္တယ္ ကိုကို" ဟု ခဏခဏေျပာတတ္သည့္ ေ႐ွာင္က်န္႔၏ ေပးဆပ္မႈေလးကို သူ သတိတရျဖစ္ေနပါၿပီ။
"မငိုပါနဲ႔ကြာ တိတ္ေတာ့၊ ဒီတိုက္ခန္းေလးကို ႀကိဳက္ရဲ႕လား"
"ကိုကို႐ွိေနရင္ ဘယ္ေနရာျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္"
ႏွစ္ေယာက္အတူ Sofaေပၚမွာ ထိုင္ရင္း ကားေပၚကို သူက လက္ညိဳးထိုးျပကာ.....
"ကားေပၚမွာ TV(1)လံုးနဲ႔ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြ ပါတယ္၊ ဒီမွာက ဘာမွစံုစံုလင္လင္ မ႐ွိဘူးေလ၊ ဘာလိုေသးလဲ၊ လိုအပ္တာေျပာ၊ အဝတ္အစားေတာ့ မင္း စိတ္ႀကိဳက္ဝယ္ေပါ့၊ မီးခံေသတၱာထဲမွာ ကိုယ္ ပိုက္ဆံထည့္ေပးထားတယ္"
"ကိုကိုေကကာ"
"ဘာလဲကြ"
"ကြၽန္ေတာ့္ကို အခုလို တစ္ေနကုန္ ထားခဲ့ဦးမွာလားဟင္"
ေ႐ွာင္က်န္႔၏ ေမးဖ်ားေလးကို ပြတ္သပ္ေငးၾကည့္၍ မ်က္ေတာင္ေလးေတြကို သူနမ္းမိသည္။ သူေလး၏ မ်က္ႏွာကို နမ္းမိတိုင္း သူ ပထမဆံုူနမ္းသည့္ေနရာဟာ မ်က္ေတာင္ေကာ့ေကာ့ေလးေတြကိုပဲ ျဖစ္၏၊၊ ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေအာက္ကမွဲ႔နက္ေလးေတြ.....
"ဟင့္အင္း"
ေ႐ွာင္က်န္႔ကလည္း ဤသည္ကို ျငင္းဆန္ျမဲျဖစ္၏။
"ဘာျဖစ္တာလဲကြာ"
"ကိုကိုကလဲ"
"မင္း ကိုယ့္ေယာက်ာ္းျဖစ္ေနၿပီ၊ အဲဒါ သိရဲ႕လား"
"သိ...သိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ေလ"
ေ႐ွာင္က်န္႔ ႐ွက္ေနတာေလးကို သူ ဘာျဖစ္လို႔သေဘာက်မိမွန္းမသိ။ ႏႈတ္ခမ္းေအာက္ကမွဲ႔နက္ေလးနဲ႔ႏႈတ္ခမ္းကိုနမ္းတိုင္း ေ႐ွာင္က်န္႔ အေၾကာက္အကန္ျငင္းခဲ့သည္။ မိန္းကေလးတခို႔လို ခ်စ္ရည္တူမ်ွၾကရင္း ရင္ခုန္စီးေမ်ာပါလာခဲ့တာမ်ိဳးမ႐ွိ။
သူ ေ႐ွာင္က်န္႔တစ္ကိုယ္လံုးကို ဆြဲဖက္လိုက္ၿပီး ဇြတ္တိုးေတာ့ ေ႐ွာင္က်န္႔ အတင္းထေျပး၏။ ၿပီးေတာ့ ရင္တုန္ပန္းတုန္ မ်က္ဝန္းေလးျပဴးလ်က္.....
"ကိုကို...ကိုကို ညစာထြက္ဝယ္ဦးမွာလား၊ အခု...အခုပါလာလားဟင္"
တင္ပါးေလးကို ပြတ္လိုက္၊ လည္တိုင္ေလးကိုပြတ္လိုက္ႏွင့္ ဆံပင္ေတြကိုလည္း ေ႐ွ႕က သပ္တင္ၿပီး ေနာက္ကို ဖိခ်သည္။ ရီေပၚက ၿငိမ္လ်က္ႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ေန၏။ သူၾကည့္ေနေလ၊ ေ႐ွာင္က်န္႔ ႐ွက္ေနေလ၊ ေစာေစာကေတာ့ သူ႔ခါးကို ေျပးဖက္ခဲ့ေသးသည္။ ေယာက်ာ္းျဖစ္ေနၿပီဟု ေျပာလိုက္ေတာ့မွ.....
"ကိုကိုက ဘာျပံဳးတာလဲ၊ ကြၽန္ေတာ္ အခုထိ ဘာမွမစားရေသးဘူး"
"ေကြၽးမွာေပါ့"
သူ ထရပ္လိုက္ေတာ့ ေ႐ွာင္က်န္႔ ေနာက္ကို ဆုတ္သည္။
"ကိုကို၊ ဟို...ဟို...အေစာႀကီးပဲ ႐ွိေသးတာ"
"ဘာကိုလဲ"
"ကိုကိုကလဲ"
ေ႐ွာင္က်န္႔ ခ်ာခနဲ လွည့္ေျပးသြားသည္။ တံခါးေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ အိပ္ခန္းတံခါးက ပိတ္လ်က္သား။ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ 7:00မထိုးေသး။
"က်န္႔က်န္႔"
တံခါးေခါက္ရင္း သူ ေခၚေတာ့ ေ႐ွာင္က်န္႔က တံခါးနားမွာပဲ ရပ္လို႔ပါ။
"ဗ်ာ...ကိုကို"
"တံခါးဖြင့္ကြာ"
"ကိုကို အျပင္သြားမလို႔လား"
"မသြားဘူး၊ ဝယ္လာၿပီးသား၊ လာထြက္ယူ"
ခဏၾကာမွ တံခါးပြင့္သြား၏။ ဝါဖန္႔ဖန္႔အေရာင္ေလးႏွင့္ ဝင္းထိန္အိစက္ေနေသာ ေ႐ွာင္က်န္႔ကို သူ စူးစိုက္ၾကည့္မိသည္။ သူ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ထိ လွရတာလဲ။
လက္ယပ္မေခၚရဘဲ ရင္ခုန္သံေတြ ဆူညံလာသည္။ ေ႐ွာင္က်န္႔ လက္ကေလးကို သူ လွမ္းဆြဲမိ၏။
"ကိုကို"
ေ႐ွာင္က်န္႔ တုန္တုန္ယင္ယင္ေလးျဖစ္လ်က္ အတင္း႐ုန္းသည္။ သူ ေလ်ွာ့ေပးလိုက္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ လွည့္ပတ္ေျပး၍.....
"ကိုကို၊ ကြၽန္ေတာ္...ကြၽန္ေတာ္ေလ၊ ကိုကို႔အနားမွာပဲ ေနခ်င္တာ၊ ကိုကို႔ကို အနားမွာပဲ ႐ွိေနေစခ်င္တာ သိလား၊ အဲ...အဲဒါေတြ"
"မင္းနားမွာ ထိုင္ေနဖို႔သက္သက္နဲ႔ ကိုယ္က မင္းရဲ႕Bodyguardမွ မဟုတ္တာ"
"အဲဒီလိုေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ဟိုေလ..."
"က်န္႔က်န္႔ရာ"
သူ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ပြတ္၍ ေမြ႔ရာေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္လိုက္မိ၏။ ေ႐ွာင္က်န္႔က ေခါင္းရင္းမွာ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ ပံုစံေလးႏွင့္ ရပ္လို႔.....။
"ကဲ...သြား၊ ကားေပၚမွာ စားစရာေတြ ပါတယ္၊ ကိုယ့္ကိုမႏႈိးနဲ႔ေနာ္၊ ေခါင္းေတြ ေနာက္ေနလို႔"
သူ လွဲအိပ္လိုက္ေတာ့ ေ႐ွာင္က်န္႔ ေခ်ာင္ကပ္ေနရာက ခ်က္ခ်င္းထြက္လာ၏။
"ကိုကို"
"ဟင္"
"ေနမေကာင္းဘူးလားဟင္"
"အင္း..."
ေ႐ွာင္က်န္႔သည္ စိုးရိမ္ပံုေလးေပါက္သြားကာ အနားကိုလည္း လာမထိုင္ရဲဘဲ.....
"ေဆးမေသာက္ခဲ႔ဘူးလားဟင္၊ ကိုကိုပဲ ေန႔လည္ကေတာ့ ေဆးခန္းဝင္မွာဆို၊ ကိုကို႔ ပါးနဲ႔ အဆင္မေျပခဲ့လို႔လားဟင္"
"ေလ်ွာက္မေမးနဲ႔ကြာ၊ ကားေပၚမွာ ပစၥည္းေတြ သြားယူပါဆို"
သူ မ်က္လံုးေတြမွိတ္ထားၿပီး နဖူးေပၚလက္တင္ထားတာကို ေ႐ွာင္က်န္႔က လက္ကို အတင္းဆြဲယူခ်သည္။
"ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္ဆိုးသြားတာလားဟင္"
"မဆိုးပါဘူး၊ အိပ္ခ်င္လာလို႔"
"ခုမွ မိုးခ်ဳပ္တာ၊ ကိုကို အိပ္လိုက္ရင္ အခ်ိန္မေတာ္ျပန္ႏိုးၿပီး ေခါင္းကိုက္မွာေပါ့၊ ကြၽန္ေတာ္ ေဆးသြားဝယ္ေပးမယ္ေလ"
"ေတာ္ေတာ္စိုးရိမ္လား"
မ်က္လံုးေတြ ဖ်တ္ခနဲ ဖြင့္လိုက္ၿပီး လက္ဖ်ားေလးကို ဖိဆြဲလိုက္ေတာ့ ေ႐ွာင္က်န္႔ သူ႔ေဘးမွာ ေခြခနဲ ၿပိဳက်လာသည္။ ေခါင္းေတြအံုေနတာ တကယ္ေပမယ့္ ေ႐ွာင္က်န္႔က မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ေမးေတာ့ နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ ဒုကၡေပးဖို႔ စိတ္ကူးမိ၏။
မ်က္ႏွာကို တင္းၿပီးမွ ေမးေတာ့ သူ စိတ္ဆိုးသြားၿပီဟု ေ႐ွာင္က်န္႔ တစ္ေယာက္တည္း အတည္ျပဳလိုက္ပံုရကာ.....
"တကယ္စိုးရိမ္လို႔ ေျပာတာပါ ကိုကို"
"ဘာစိုးရိမ္တာလဲ၊ မင္းနားကိုကပ္မွာ စိုးရိမ္တာလား"
"ဟင့္အင္း...ကိုကို တအားဖ်ားသြားမွာစိုးလို႔"
"ဒါဆို ကိုယ့္အနားမွာလာလွဲ"
"ဗ်ာ..."
"လာလွဲကြာ၊ ၾကာတယ္"
အႏိုင္က်င့္သလိုလုပ္ေနမိတာ သိေပမယ့္ ဒီေကာင္ေလးကို ပညာျပမွ ျဖစ္မည္။ ကိုယ့္ေယာက်ာ္းကို အတင္းအဓမၼ နမ္းစရာလား။ ေ႐ွာင္က်န္႔က သူေရႊ႔ေပးလိုက္သည့္ ေခါင္းအံုးတစ္ဖက္အစြန္းမွာ ရြရြေလးလွဲသည္။ ၿပီးေတာ့ အစြန္းဘက္ကို သာသာေလး ေရႊ႕ကပ္၏။
"က်န္႔က်န္႔"
"မား"
သူ ဖ်တ္ခနဲ ေစာင့္လွည့္လာေတာ့ ေ႐ွာင္က်န္႔ တုန္ခနဲ ျဖစ္သြား၏။ မီးေရာင္ေအာက္မွာ မ်က္ေတာင္ေကာ့ေကာ့ေလးေတြက အရိပ္ႏွင့္ ႏွစ္ထပ္ျဖစ္ကာ ႏႈတ္ခမ္းေအာက္ကမွဲ႔နက္ေလးက ထင္ခနဲ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြမွာ ပို၍ စိုရဲေနသည့္ ဖမ္းစားျခင္းျဖင့္ ေ႐ွာင္က်န္႔ကို သူ သနားဖို႔ေမ့သြားသည္။
"မင္း...သိပ္လွတာပဲ"
"ကိုကို...ကိုကို...အဲ့လို မလုပ္ပါနဲ႔၊ ဟင့္အင္း...ကြၽန္ေတာ္ ေၾကာက္တယ္"
ရီေပၚ မရည္ရြယ္ခဲ့ေသာ မဂၤလာဦးညဟာ အားလံုးကိုအရြဲ႔တိုက္၍ အႏိုင္ယူသြားခဲ့သည္။ စိတ္မၾကည္ေသာ၊ ရင္ခုန္ျမတ္ႏိုးေသာ၊ ႐ႈပ္ေထြးေနဆဲ "ေသာ" မ်ားၾကားမွာပဲ ေ႐ွာင္က်န္႔ကို သူ အႏိုင္ယူခဲ့သည္။
ေ႐ွာင္က်န္႔ ငိုေတာ့ သူ ေထြးဖက္၍ေခ်ာ့ရင္း.....
"ကိုယ့္ကို မခ်စ္ဘူးလား"
ေ႐ွာင္က်န္႔သည္ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ မ်က္ႏွာေလးကြယ္ထားလ်က္ ႐ႈိက္ေနဆဲ။
"ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္တာ အဲဒီလိုမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္...ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းတက္ရဦးမွာ"
"အဓိပၸါယ္မ႐ွိတာကြာ"
သူ တင္းတင္းမာမာထျဖစ္ေတာ့ ညေလးက တိတ္ဆိတ္သြားျခင္းမွ ျပန္၍ အသက္ဝင္လာသည္။
"မင္းကို အခုလက္ထပ္ထားၿပီးၿပီ၊ ဒီတိုင္းအလွၾကည့္ၿပီး ေက်ာင္းပို႔ေက်ာင္းႀကိဳလုပ္ေပးရင္း တစ္ေန႔ေန႔မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ပါသြားႏိုင္တဲ့အျဖစ္ကို ကိုယ္က ငေပါမို႔ ၾကည့္ေနရမွာလား"
"ဟင့္အင္း...အဲဒီလို ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္ ကိုကို႔ကိုပဲ ခ်စ္ခဲ့တာ၊ ေနာက္ထပ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မခ်စ္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒါ ေသခ်ာပါတယ္ ကိုကို၊ ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕တစ္သက္လံုးမွာ အခ်စ္ဆံုး"
"အဲဒါေျပာလို႔ ရတယ္၊ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားကို ကိုယ္ အမ်ားႀကီးေျပာဖူးတယ္၊ ကတိဆိုတာ အလကားပဲ၊ သိပ္ခ်စ္တယ္ ယံုပါဆိုတာ ကိုယ္ကေျပာရင္ ယံုမွႀကိဳက္တာ၊ သူမ်ားက လာေျပာရင္ ကိုယ့္ေခါင္းထဲ မထည့္ဘူး"
ရီေပၚက ထထိုင္လိုက္ၿပီး အေပၚအက်ႌကို ခြၽတ္ပစ္လိုက္၏။ စိတ္ကအိုက္၊ လူကအိုက္ႏွင့္ အက်ႌကို လံုးေထြးကာ ေမြ႔ရာေပၚ ေနာက္ျပန္ ပစ္ေပါက္လိုက္သည္။
"ကိုကို"
"ေနဦး...ကိုယ္ ေျပာမယ္"
ရီေပၚက ေဆာင့္ခနဲ လွည့္၍ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ကာ ေ႐ွာင္က်န္႔ ပခံုးေလးႏွစ္ဖက္ကို ေဆာင့္ခါပစ္လိုက္သည္။
"ေက်ာင္းတက္ရဦးမွာလို႔ မင္း ထပ္မေျပာနဲ႔၊ လူေတြ ၾကားထဲကို မင္းကို ကိုယ္မထည့္ဘူး၊ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို ကိုယ္က အႏိုင္လိုခ်င္တာ၊ ကိုယ့္ကို အႏိုင္မခံႏိုင္ဘူး၊ အဲဒီေက်ာင္းကို မတက္ရဘူး၊ မင္း ကိုယ္ထားသလိုပဲ ေနပါ"
ေ႐ွာင္က်န္႔ မ်က္ရည္ေတြျပည့္သိပ္လာလ်က္ ဖိကိုက္သည့္ၾကားမွ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြ တဆတ္ဆတ္ဆတ္ လႈပ္ခတ္ေန႐ွာ၏။ ရီေပၚက ေ႐ွာင္က်န္႔ကို စိုက္ၾကည့္ရင္းမွ မ်က္ႏွာကို တျဖည္းျဖည္း ေျပာသည္။ လက္ကို လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီးမွ.....
"ကိုယ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ သိပ္ခ်စ္တယ္လို႔ မေျပာဖူးဘူး၊ အဲဒါ အမွန္ပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ မေျပာတာလဲဆိုေတာ့ သိပ္ခ်စ္ခဲ့တဲ့သူ မ႐ွိလို႔ပဲ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ကရည္းစားမ်ားေတာ့ မညာပါဘူးလို႔ က်ိန္ေျပာလဲ ဘယ္သူယံုမွာလဲ"
ရီေပၚက ေ႐ွာင္က်န္႔ပါးျပင္ေလးႏွစ္ဖက္ကို လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ကပ္လိုက္ၿပီး ဖြဖြေလးပြတ္သည္။ ျဖည္းျဖည္းေလးဆြဲယူၿပီး အလြန္ႏူးညံ့ေႏြးေထြးေသာ အနမ္းတို႔ျဖင့္ မ်က္ရည္တို႔ကို ေျခာက္ေသြ႔ေစေလသည္။
"မင္းကို သိပ္ခ်စ္တယ္"
သူသည္ အိပ္မက္မက္ေနသူလို ထိုစကားကို အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆိုရင္း အထပ္ထပ္နမ္း၍.....
"အဲဒါ မင္းယံုရမယ္၊ မင္းဟာ ကိုယ့္အတြက္ အားလံုးနဲ႔မတူတဲ့အတြက္ မင္း ယံုမွရမယ္"
ေ႐ွာင္က်န္႔ ေခါင္းညိတ္၍ ႐ႈိက္သည္။
"လိမၼာတယ္"
ရီေပၚက ေျပာကာ ေ႐ွာင္က်န္႔ကို တင္းက်ပ္စြာဖက္၏။ နာရီစကၠန္႔ႏွင့္ ေ႐ွာင္က်န္႔ႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့ျခင္းကို ၾကည္ႏူးစိတ္တို႔သာျဖစ္လာခဲ့ရသည္။ အခ်စ္စစ္ကို သူ႐ွာေဖြေတြ႔ၿပီဟု သတ္မွတ္လိုက္၏။
ပီေကကို ပါးစပ္ကမခ်ဘဲ ဝါးေနတတ္ခဲ့သည္ ပီေကကို အခ်ိဳကုန္မွပဲ လွလွပပ ေထြးထုတ္ပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းေပၚမွာ ေ႐ွာင္က်န္႔ ေခါင္းကေလးကို အံုးေစၿပီး အတူတူလွဲလိုက္ကာ.....
"ပီေကကို ကိုယ္က သိပ္ႀကိဳက္တာ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ သိလား၊ ပါးစပ္ထဲ ထည့္ဝါးတယ္၊ ဝါးၿပီးေထြးထုတ္ပစ္လိုက္တာပဲ၊ ျပႆနာ မ႐ွိဘူး"
ေျပာၿပီးသူက ေ႐ွာင္က်န္႔ မ်က္ႏွာေလးကို ေမ့ယူၿပီး အၾကာႀကီးစီးမို႔ၾကည့္၏။ ထို႔ေနာက္ ႏႈတ္ခမ္းေအာက္ကမွဲ႔နက္ေလးကို လက္မႏွင့္ ဖြဖြေလးတို႔ထိေနၿပီး.....
"ရည္းစားထားတာကို ပီေကဝါးသေလာက္ပဲ ကိုယ္သေဘာထားခဲ့တာ၊ အဲဒီလို စကားေတြကို ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ေျပာတတ္လြန္းလို႔လည္း နာမည္ေကာင္းေတာ့ မရခဲ့ဘူး၊ မင္းကို ဒါေတြ တမင္ေျပာျပတာက သည္းခံပါ့မယ္ဆိုလို႔ ထပ္ထပ္ၿပီး လူလည္က်ေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ခံႏိုင္ရည္႐ွိေအာင္လို႔"
သူက စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ ေငးေနသည့္ ေ႐ွာင္က်န္႔ကို အသံတိတ္ေမးဆတ္လိုက္ၿပီး.....
"ေျပာစမ္း...မင္းကိုယ့္ကို ဘယ္လိုလူလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ယံုခဲ့တာလဲ၊ အခု အားလံုးသိသြားၿပီဆိုေတာ့ ဘယ္လိုေျပာင္းလဲသတ္မွတ္လိုက္လဲ"
"မေျပာင္းလဲပါဘူး ကိုကို"
"ဟုတ္ၿပီ ဆက္ေျပာ"
"ကြၽန္ေတာ္ ကိုကို႔ကို ခ်စ္မိသြားတဲ့အထဲမွာ ဘာဆိုဘာမွ ေတြးခ်ိန္၊ ေဝဖန္ခ်ိန္မရခဲ့ေလာက္ေအာင္ ႏွလံုးသားက ခ်က္ခ်င္းဆံုးျဖတ္ပစ္လိုက္တာပါ၊ ကိုကို႔ကို ခ်စ္ခဲ့တဲ့စိတ္ရဲ႕ ေနာက္မွာ ဘာကိုမွ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး"
"ဘာေတြေၾကာက္ဖို႔ ႐ွိလို႔လဲ"
"ပါး...မား နဲ႔ က်ဲ"
"ၿပီးေတာ့ေကာ"
"ကြၽန္ေတာ့္မွာ သူတို႔မၾကည္ျဖဴခဲ့ရင္ ေနစရာ စားစရာမ႐ွိဘူး"
"ကိုယ္နဲ႔ေနရင္ ျပည့္စံုတယ္ ထင္တယ္ေပါ့"
ေ႐ွာင္က်န္႔သည္ အလြန္အားနည္းေဖ်ာ့က်သြားသည့္ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲျခင္းတို႔ကိုလည္း ဖံုးဖိမထားႏိုင္ဘဲ.....
"အဲ...အဲဒါလဲ ထင္ခ်ိန္မရခဲ့ဘူး၊ ေ႐ွာင္က်န္႔ ကိုကို႔ကိုခ်စ္လိုက္တာ အျဖဴထည္သက္သက္ပါ၊ ခ်စ္တယ္ဆိုတာကိုလဲ ယံုတယ္၊ ကိုကို မညာဘူးလို႔ေျပာတာကိုလဲ ယံုတယ္၊ ေနာက္ထပ္လဲ ယံုဦးမွာပါ၊ ေရၾကည္နဲ႔ ေရသန္႔လို ကြာျခားေနခဲ့ရင္ေတာင္ ေပါင္းဆံုစီးေမ်ာၿပီးရင္ ျပန္ခြဲထုတ္ဖို႔ မျဖစ္နိင္ဘူးဆိုတာ သိလ်က္နဲ႔ မစဥ္းစားခဲ့ဘူး"
"ဟာ...ေျပာတတ္လွခ်ည္လား၊ မင္း ဘယ္မွာညံ့လို႔လဲ"
ဒီထက္ပိုသိတာက ကိုကို႔အခ်စ္ေတြကို ေ႐ွာင္က်န္႔ အကုန္ရမရ မေသခ်ာေသာ္လည္း သူမ်ားေတြထက္ ပိုရခဲ့တယ္ဆိုတာကို ယံုသည္။ ဒါကိုပဲ ေက်နပ္သည္။
တစ္ဘဝလံုးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေနာက္ဘဝထိ ဆက္၍ျဖစ္ပါေစ ကိုကို႔ကို ပိုခ်စ္ခဲ့တဲ့ ေ႐ွာင္က်န္႔အျဖစ္ စြန္႔စားဖို႔အသင့္႐ွိေနခဲ့၏။
ကိုကို႔ကို ေ႐ွာင္က်န္႔ အဲဒီေလာက္ထိ ခ်စ္ေလသည္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘဲ ကိုကို ေျပာသမ်ွ ေခါင္းညိတ္ကာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေလးပဲ ေနခဲ့မိသည္။
ကိုကို ေထြးထုတ္ပစ္တဲ့ ပီေကေလးလို ကိုကို႔ေနာက္မွာ ေဝးကြာမက်န္ခဲ့ရဘူးဆိုရင္ ေက်နပ္ၿပီေပါ့.....။
Ep-11
Coming Soon❤💚
ေဝဖန္ေပးၾကပါဦး ❤💚
ရှင်သန်ရာမျှော်လင့်ရင်ခွင်ဆီ Ep-10
Unicode
"ကိုကို"
သူ့ကိုမြင်လိုက်သည်နှင့် ထွက်ပေါက်ရှာနေသော ငှက်ကလေးတစ်ကောင်လို ရှောင်ကျန့် ထပြေးလာသည်။ တံခါးဆွဲဖွင့်၍ သော့ပြန်ခတ်နေသည်။ သူ့ခါးကို နောက်ကနေ ဖက္ထားကာ ကျောပြင်မှာ ပါးကေလး ကပ်ထားသည်ထင်၏။
"ဝမ်းသာလိုက်တာ ကိုကိုရယ်၊ ကျွန်တော်လေ ကိုကိုပြန်မလာတော့ဘူးဆိုပြီး..."
"ဘာဖြစ်လဲ"
သူ နောက်ပြန်လှည့်၍ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်လိုက်တော့ ရှောင်ကျန့် မျက်ရည်တွေ ကျနေသည်။ ပြီးတော့ ရယ်လည်း ရယ်နေသည်။
"ကိုကို"
"ပြော"
"ကျွန်တော် ကိုကို့ကို သိပ်ချစ်တယ်"
ရှောင်ကျန့်က သူ့ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်ကာ ရင်ဘတ်ကို တိတ်တိတ်လေးခိုးနမ်း၏။ ချစ်ရဲ့လားဟင် လို့ ဘယ်တော့မှမမေးတတ်ဘဲ "ချစ်တယ် ကိုကို" ဟု ခဏခဏပြောတတ်သည့် ရှောင်ကျန့်၏ ပေးဆပ်မှုလေးကို သူ သတိတရဖြစ်နေပါပြီ။
"မငိုပါနဲ့ကွာ တိတ်တော့၊ ဒီတိုက်ခန်းလေးကို ကြိုက်ရဲ့လား"
"ကိုကိုရှိနေရင် ဘယ်နေရာဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော် စိတ်ချမ်းသာတယ်"
နှစ်ယောက်အတူ Sofaပေါ်မှာ ထိုင်ရင်း ကားပေါ်ကို သူက လက်ညိုးထိုးပြကာ.....
"ကားပေါ်မှာ TV(1)လုံးနဲ့ ဇာတ်လမ်းတွဲတွေ ပါတယ်၊ ဒီမွာက ဘာမှစုံစုံလင်လင် မရှိဘူးလေ၊ ဘာလိုသေးလဲ၊ လိုအပ်တာပြော၊ အဝတ်အစားတော့ မင်း စိတ်ကြိုက်ဝယ်ပေါ့၊ မီးခံသေတ္တာထဲမှာ ကိုယ် ပိုက်ဆံထည့်ပေးထားတယ်"
"ကိုကိုကေကာ"
"ဘာလဲကြ"
"ကျွန်တော့်ကို အခုလို တစ်နေကုန် ထားခဲ့ဦးမှာလားဟင်"
ရှောင်ကျန့်၏ မေးဖျားလေးကို ပွတ်သပ်ငေးကြည့်၍ မျက်တောင်လေးတွေကို သူနမ်းမိသည်။ သူလေး၏ မျက်နှာကို နမ်းမိတိုင်း သူ ပထမဆုံူနမ်းသည့်နေရာဟာ မျက်တောင်ကော့ကော့လေးတွေကိုပဲ ဖြစ်၏၊၊ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းအောက်ကမှဲ့နက်လေးတွေ.....
"ဟင့်အင်း"
ရှောင်ကျန့်ကလည်း ဤသည်ကို ငြင်းဆန်မြဲဖြစ်၏။
"ဘာဖြစ်တာလဲကွာ"
"ကိုကိုကလဲ"
"မင်း ကိုယ့်ယောကျာ်းဖြစ်နေပြီ၊ အဲဒါ သိရဲ့လား"
"သိ...သိပါတယ်၊ ဒါပေမယ့်လေ"
ရှောင်ကျန့် ရှက်နေတာလေးကို သူ ဘာဖြစ်လို့သဘောကျမိမှန်းမသိ။ နှုတ်ခမ်းအောက်ကမှဲ့နက်လေးနဲ့နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းတိုင်း ရှောင်ကျန့် အကြောက်အကန်ငြင်းခဲ့သည်။ မိန်းကလေးတခို့လို ချစ်ရည်တူမျှကြရင်း ရင်ခုန်စီးမျောပါလာခဲ့တာမျိုးမရှိ။
သူ ရှောင်ကျန့်တစ်ကိုယ်လုံးကို ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး ဇွတ်တိုးတော့ ရှောင်ကျန့် အတင်းထပြေး၏။ ပြီးတော့ ရင်တုန်ပန်းတုန် မျက်ဝန်းလေးပြူးလျက်.....
"ကိုကို...ကိုကို ညစာထွက်ဝယ်ဦးမှာလား၊ အခု...အခုပါလာလားဟင်"
တင်ပါးလေးကို ပွတ်လိုက်၊ လည်တိုင်လေးကိုပွတ်လိုက်နှင့် ဆံပင်တွေကိုလည်း ရှေ့က သပ်တင်ပြီး နောက်ကို ဖိချသည်။ ရီပေါ်က ငြိမ်လျက်နှင့် စိုက်ကြည့်နေ၏။ သူကြည့်နေလေ၊ ရှောင်ကျန့် ရှက်နေလေ၊ စောစောကတော့ သူ့ခါးကို ပြေးဖက်ခဲ့သေးသည်။ ယောကျာ်းဖြစ်နေပြီဟု ပြောလိုက်တော့မှ.....
"ကိုကိုက ဘာပြုံးတာလဲ၊ ကျွန်တော် အခုထိ ဘာမွမစားရေသးဘူး"
"ကျွေးမှာပေါ့"
သူ ထရပ်လိုက်တော့ ရှောင်ကျန့် နောက်ကို ဆုတ်သည်။
"ကိုကို၊ ဟို...ဟို...အစောကြီးပဲ ရှိသေးတာ"
"ဘာကိုလဲ"
"ကိုကိုကလဲ"
ရှောင်ကျန့် ခ်ာခနဲ လှည့်ပြေးသွားသည်။ တံခါးရှေ့ရောက်တော့ အိပ်ခန်းတံခါးက ပိတ္လ်က္သား။ နာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ 7:00မထိုးသေး။
"ကျန့်ကျန့်"
တံခါးခေါက်ရင်း သူ ခေါ်တော့ ရှောင်ကျန့်က တံခါးနားမွာပဲ ရပ်လို့ပါ။
"ဗ်ာ...ကိုကို"
"တံခါးဖွင့်ကွာ"
"ကိုကို အပြင်သွားမလို့လား"
"မသြားဘူး၊ ဝယ်လာပြီးသား၊ လာထွက်ယူ"
ခဏကြာမှ တံခါးပွင့်သွား၏။ ဝါဖန့်ဖန့်အရောင်လေးနှင့် ဝင်းထိန်အိစက်နေသော ရှောင်ကျန့်ကို သူ စူးစိုက်ကြည့်မိသည်။ သူ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်ထိ လွရတာလဲ။
လက်ယပ်မခေါ်ရဘဲ ရင်ခုန်သံတွေ ဆူညံလာသည်။ ရှောင်ကျန့် လက္ကေလးကို သူ လှမ်းဆွဲမိ၏။
"ကိုကို"
ရှောင်ကျန့် တုန်တုန်ယင်ယင်လေးဖြစ်လျက် အတင်းရုန်းသည်။ သူ လျှော့ပေးလိုက်တော့ အခန်းထဲမှာ လှည့်ပတ်ပြေး၍.....
"ကိုကို၊ ကျွန်တော်...ကျွန်တော်လေ၊ ကိုကို့အနားမှာပဲ နေချင်တာ၊ ကိုကို့ကို အနားမွာပဲ ရှိနေစေချင်တာ သိလား၊ အဲ...အဲဒါတွေ"
"မင်းနားမှာ ထိုင်နေဖို့သက်သက်နဲ့ ကိုယ္က မင်းရဲ့Bodyguardမွ မဟုတ္တာ"
"အဲဒီလိုတော့ မဟုတ်ဘူးလေ၊ ဟိုလေ..."
"ကျန့်ကျန့်ရာ"
သူ မျက်နှာတစ်ချက်ပွတ်၍ မွေ့ရာပေါ်မှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်လိုက်မိ၏။ ရှောင်ကျန့်က ခေါင်းရင်းမှာ ကြောက်ကြောက်လန့်လန့် ပုံစံလေးနှင့် ရပ်လို့.....။
"ကဲ...သြား၊ ကားပေါ်မှာ စားစရာတွေ ပါတယ်၊ ကိုယ့်ကိုမနှိုးနဲ့နော်၊ ခေါင်းတွေ နောက်နေလို့"
သူ လှဲအိပ်လိုက်တော့ ရှောင်ကျန့် ချောင်ကပ်နေရာက ချက်ချင်းထွက်လာ၏။
"ကိုကို"
"ဟင်"
"နေမကောင်းဘူးလားဟင်"
"အင်း..."
ရှောင်ကျန့်သည် စိုးရိမ်ပုံလေးပေါက်သွားကာ အနားကိုလည်း လာမထိုင်ရဲဘဲ.....
"ဆေးမသောက်ခဲ့ဘူးလားဟင်၊ ကိုကိုပဲ နေ့လည်ကတော့ ဆေးခန်းဝင်မှာဆို၊ ကိုကို့ ပါးနဲ့ အဆင်မပြေခဲ့လို့လားဟင်"
"လျှောက်မမေးနဲ့ကွာ၊ ကားပေါ်မှာ ပစ္စည်းတွေ သြားယူပါဆို"
သူ မျက်လုံးတွေမှိတ်ထားပြီး နဖူးပေါ်လက်တင်ထားတာကို ရှောင်ကျန့်က လက္ကို အတင်းဆွဲယူချသည်။
"ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဆိုးသွားတာလားဟင်"
"မဆိုးပါဘူး၊ အိပ်ချင်လာလို့"
"ခုမွ မိုးချုပ်တာ၊ ကိုကို အိပ်လိုက်ရင် အချိန်မတော်ပြန်နိုးပြီး ခေါင်းကိုက်မှာပေါ့၊ ကျွန်တော် ဆေးသွားဝယ်ပေးမယ်လေ"
"တော်တော်စိုးရိမ်လား"
မျက်လုံးတွေ ဖ်တ္ခနဲ ဖွင့်လိုက်ပြီး လက်ဖျားလေးကို ဖိဆွဲလိုက်တော့ ရှောင်ကျန့် သူ့ဘေးမှာ ခွေခနဲ ပြိုကျလာသည်။ ခေါင်းတွေအုံနေတာ တကယ်ပေမယ့် ရှောင်ကျန့်က မျက်နှာငယ်လေးနှင့် မေးတော့ နည်းနည်းဖြစ်ဖြစ် ဒုက္ခပေးဖို့ စိတ္ကူးမိ၏။
မျက်နှာကို တင်းပြီးမှ မေးတော့ သူ စိတ်ဆိုးသွားပြီဟု ရှောင်ကျန့် တစ်ယောက်တည်း အတည်ပြုလိုက်ပုံရကာ.....
"တကယ်စိုးရိမ်လို့ ပြောတာပါ ကိုကို"
"ဘာစိုးရိမ္တာလဲ၊ မင်းနားကိုကပ်မှာ စိုးရိမ္တာလား"
"ဟင့်အင်း...ကိုကို တအားဖျားသွားမှာစိုးလို့"
"ဒါဆို ကိုယ့်အနားမှာလာလှဲ"
"ဗ်ာ..."
"လာလွဲကြာ၊ ကြာတယ်"
အနိုင်ကျင့်သလိုလုပ်နေမိတာ သိပေမယ့် ဒီကောင်လေးကို ပညာပြမှ ဖြစ်မည်။ ကိုယ့်ယောကျာ်းကို အတင်းအဓမ္မ နမ်းစရာလား။ ရှောင်ကျန့်က သူရွှေ့ပေးလိုက်သည့် ခေါင်းအုံးတစ်ဖက်အစွန်းမှာ ရွရွလေးလှဲသည်။ ပြီးတော့ အစွန်းဘက်ကို သာသာလေး ရွှေ့ကပ်၏။
"ကျန့်ကျန့်"
"မား"
သူ ဖ်တ္ခနဲ စောင့်လှည့်လာတော့ ရှောင်ကျန့် တုန္ခနဲ ဖြစ်သွား၏။ မီးရောင်အောက်မှာ မျက်တောင်ကော့ကော့လေးတွေက အရိပ်နှင့် နှစ်ထပ်ဖြစ်ကာ နှုတ်ခမ်းအောက်ကမှဲ့နက်လေးက ထင်ခနဲ နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေမှာ ပို၍ စိုရဲနေသည့် ဖမ်းစားခြင်းဖြင့် ရှောင်ကျန့်ကို သူ သနားဖို့မေ့သွားသည်။
"မင်း...သိပ်လှတာပဲ"
"ကိုကို...ကိုကို...အဲ့လို မလုပ်ပါနဲ့၊ ဟင့်အင်း...ကျွန်တော် ကြောက်တယ်"
ရီပေါ် မရည်ရွယ်ခဲ့သော မင်္ဂလာဦးညဟာ အားလုံးကိုအရွဲ့တိုက်၍ အနိုင်ယူသွားခဲ့သည်။ စိတ်မကြည်သော၊ ရင်ခုန်မြတ်နိုးသော၊ ရှုပ်ထွေးနေဆဲ "သော" များကြားမှာပဲ ရှောင်ကျန့်ကို သူ အနိုင်ယူခဲ့သည်။
ရှောင်ကျန့် ငိုတော့ သူ ထွေးဖက်၍ချော့ရင်း.....
"ကိုယ့်ကို မခ်စ္ဘူးလား"
ရှောင်ကျန့်သည် သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ မျက်နှာလေးကွယ်ထားလျက် ရှိုက်နေဆဲ။
"ကျွန်တော် ခ်စ္တာ အဲဒီလိုမျိုးမဟုတ်ဘူး၊ ကျွန်တော်...ကျွန်တော် ကျောင်းတက်ရဦးမှာ"
"အဓိပ္ပါယ်မရှိတာကွာ"
သူ တင်းတင်းမာမာထဖြစ်တော့ ညေလးက တိတ်ဆိတ်သွားခြင်းမှ ပြန်၍ အသက်ဝင်လာသည်။
"မင်းကို အခုလက်ထပ်ထားပြီးပြီ၊ ဒီတိုင်းအလှကြည့်ပြီး ကျောင်းပို့ကျောင်းကြိုလုပ်ပေးရင်း တစ်နေ့နေ့မှာ တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ ပါသွားနိုင်တဲ့အဖြစ်ကို ကိုယ္က ငပေါမို့ ကြည့်နေရမှာလား"
"ဟင့်အင်း...အဲဒီလို ဘယ်တော့မှ မလုပ္ဘူး၊ ကျွန်တော် ကိုကို့ကိုပဲ ချစ်ခဲ့တာ၊ နောက်ထပ် ဘယ်သူ့ကိုမှ မချစ်တော့ဘူး၊ အဲဒါ သေချာပါတယ် ကိုကို၊ ကိုကိုက ကျွန်တော့်ရဲ့တစ်သက်လုံးမှာ အချစ်ဆုံး"
"အဲဒါပြောလို့ ရတယ်၊ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားကို ကိုယ် အများကြီးပြောဖူးတယ်၊ ကတိဆိုတာ အလကားပဲ၊ သိပ်ချစ်တယ် ယုံပါဆိုတာ ကိုယ်ကပြောရင် ယုံမှကြိုက်တာ၊ သူမ်ားက လာပြောရင် ကိုယ့်ခေါင်းထဲ မထည့်ဘူး"
ရီပေါ်က ထထိုင်လိုက်ပြီး အပေါ်အကျႌကို ချွတ်ပစ်လိုက်၏။ စိတ်ကအိုက်၊ လူကအိုက်နှင့် အကျႌကို လုံးထွေးကာ မွေ့ရာပေါ် နောက်ပြန် ပစ်ပေါက်လိုက်သည်။
"ကိုကို"
"နေဦး...ကိုယ် ပြောမယ်"
ရီပေါ်က ဆောင့်ခနဲ လှည့်၍ မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ကာ ရှောင်ကျန့် ပခုံးလေးနှစ်ဖက်ကို ဆောင့်ခါပစ်လိုက်သည်။
"ကျောင်းတက်ရဦးမှာလို့ မင်း ထပ်မပြောနဲ့၊ လူတွေ ကြားထဲကို မင်းကို ကိုယ်မထည့်ဘူး၊ ဘယ်သူ့ကိုမဆို ကိုယ္က အနိုင်လိုချင်တာ၊ ကိုယ့်ကို အနိုင်မခံနိုင်ဘူး၊ အဲဒီကျောင်းကို မတက်ရဘူး၊ မင်း ကိုယ္ထားသလိုပဲ နေပါ"
ရှောင်ကျန့် မျက်ရည်တွေပြည့်သိပ်လာလျက် ဖိကိုက်သည့်ကြားမှ နှုတ်ခမ်းသားတွေ တဆတ်ဆတ်ဆတ် လှုပ်ခတ်နေရှာ၏။ ရီပေါ်က ရှောင်ကျန့်ကို စိုက်ကြည့်ရင်းမှ မျက်နှာကို တဖြည်းဖြည်း ပြောသည်။ လက္ကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီးမှ.....
"ကိုယ် ဘယ်သူ့ကိုမှ သိပ်ချစ်တယ်လို့ မပြောဖူးဘူး၊ အဲဒါ အမှန်ပဲ၊ ဘာဖြစ်လို့ မပြောတာလဲဆိုတော့ သိပ်ချစ်ခဲ့တဲ့သူ မရှိလို့ပဲ၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကိုယ်ကရည်းစားများတော့ မညာပါဘူးလို့ ကျိန်ပြောလဲ ဘယ်သူယုံမှာလဲ"
ရီပေါ်က ရှောင်ကျန့်ပါးပြင်လေးနှစ်ဖက်ကို လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်နှင့် ကပ်လိုက်ပြီး ဖွဖွလေးပွတ်သည်။ ဖြည်းဖြည်းလေးဆွဲယူပြီး အလွန်နူးညံ့နွေးထွေးသော အနမ်းတို့ဖြင့် မျက်ရည်တို့ကို ခြောက်သွေ့စေလေသည်။
"မင်းကို သိပ်ချစ်တယ်"
သူသည် အိပ်မက်မက်နေသူလို ထိုစကားကို အခေါက်ပေါင်းများစွာ ဆိုရင်း အထပ်ထပ်နမ်း၍.....
"အဲဒါ မင်းယုံရမယ်၊ မင်းဟာ ကိုယ့်အတွက် အားလုံးနဲ့မတူတဲ့အတွက် မင်း ယုံမှရမယ်"
ရှောင်ကျန့် ခေါင်းညိတ်၍ ရှိုက်သည်။
"လိမ္မာတယ်"
ရီပေါ်က ပြောကာ ရှောင်ကျန့်ကို တင်းကျပ်စွာဖက်၏။ နာရီစက္ကန့်နှင့် ရှောင်ကျန့်နှင့် လက်ထပ်ခဲ့ခြင်းကို ကြည်နူးစိတ်တို့သာဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ အခ်စ္စစ္ကို သူရှာဖွေတွေ့ပြီဟု သတ်မှတ်လိုက်၏။
ပီကေကို ပါးစပ္ကမခ်ဘဲ ဝါးနေတတ်ခဲ့သည် ပီကေကို အချိုကုန်မှပဲ လွလွပပ ထွေးထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဘယ်ဘက်လက်မောင်းပေါ်မှာ ရှောင်ကျန့် ခေါင်းကလေးကို အုံးစေပြီး အတူတူလွဲလိုက္ကာ.....
"ပီကေကို ကိုယ္က သိပ်ကြိုက်တာ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ သိလား၊ ပါးစပ်ထဲ ထည့်ဝါးတယ်၊ ဝါးပြီးထွေးထုတ်ပစ်လိုက်တာပဲ၊ ပြဿနာ မရှိဘူး"
ပြောပြီးသူက ရှောင်ကျန့် မျက်နှာလေးကို မေ့ယူပြီး အကြာကြီးစီးမို့ကြည့်၏။ ထို့နောက် နှုတ်ခမ်းအောက်ကမှဲ့နက်လေးကို လက်မနှင့် ဖွဖွလေးတို့ထိနေပြီး.....
"ရည်းစားထားတာကို ပီကေဝါးသလောက်ပဲ ကိုယ္သေဘာထားခဲ့တာ၊ အဲဒီလို စကားတွေကို ဂရုမစိုက်ဘဲ ပြောတတ်လွန်းလို့လည်း နာမည်ကောင်းတော့ မရခဲ့ဘူး၊ မင်းကို ဒါတွေ တမင်ပြောပြတာက သည်းခံပါ့မယ်ဆိုလို့ ထပ်ထပ်ပြီး လူလည်ကျနေတာ မဟုတ္ဘူး၊ နောင်တစ်ချိန်မှာ ခံနိုင်ရည်ရှိအောင်လို့"
သူက စကားတစ်ခွန်းမှမပြောဘဲ ငေးနေသည့် ရှောင်ကျန့်ကို အသံတိတ်မေးဆတ်လိုက်ပြီး.....
"ပြောစမ်း...မင်းကိုယ့်ကို ဘယ်လိုလူလို့ သတ်မှတ်ပြီး ယုံခဲ့တာလဲ၊ အခု အားလုံးသိသွားပြီဆိုတော့ ဘယ်လိုပြောင်းလဲသတ်မှတ်လိုက်လဲ"
"မပြောင်းလဲပါဘူး ကိုကို"
"ဟုတ်ပြီ ဆက်ပြော"
"ကျွန်တော် ကိုကို့ကို ခ်စ္မိသြားတဲ့အထဲမွာ ဘာဆိုဘာမွ တွေးချိန်၊ ဝေဖန်ချိန်မရခဲ့လောက်အောင် နှလုံးသားက ချက်ချင်းဆုံးဖြတ်ပစ်လိုက်တာပါ၊ ကိုကို့ကို ချစ်ခဲ့တဲ့စိတ်ရဲ့ နောက်မှာ ဘာကိုမွ မကြောက်တော့ဘူး"
"ဘာတွေကြောက်ဖို့ ရှိလို့လဲ"
"ပါး...မား နဲ့ ကျဲ"
"ပြီးတော့ကော"
"ကျွန်တော့်မှာ သူတို့မကြည်ဖြူခဲ့ရင် နေစရာ စားစရာမရှိဘူး"
"ကိုယ်နဲ့နေရင် ပြည့်စုံတယ် ထင်တယ်ပေါ့"
ရှောင်ကျန့်သည် အလွန်အားနည်းဖျော့ကျသွားသည့် မျက်နှာလေးနှင့် ဝမ်းနည်းကြေကွဲခြင်းတို့ကိုလည်း ဖုံးဖိမထားနိုင်ဘဲ.....
"အဲ...အဲဒါလဲ ထင်ချိန်မရခဲ့ဘူး၊ ရှောင်ကျန့် ကိုကို့ကိုချစ်လိုက်တာ အဖြူထည်သက်သက်ပါ၊ ခ်စ္တယ္ဆိုတာကိုလဲ ယုံတယ်၊ ကိုကို မညာဘူးလို့ပြောတာကိုလဲ ယုံတယ်၊ နောက်ထပ်လဲ ယုံဦးမှာပါ၊ ရေကြည်နဲ့ ရေသန့်လို ကွာခြားနေခဲ့ရင်တောင် ပေါင်းဆုံစီးမျောပြီးရင် ပြန်ခွဲထုတ်ဖို့ မဖြစ်နိင်ဘူးဆိုတာ သိလျက်နဲ့ မစဉ်းစားခဲ့ဘူး"
"ဟာ...ပြောတတ်လှချည်လား၊ မင်း ဘယ်မှာညံ့လို့လဲ"
ဒီထက္ပိုသိတာက ကိုကို့အချစ်တွေကို ရှောင်ကျန့် အကုန်ရမရ မသေချာသော်လည်း သူများတွေထက် ပိုရခဲ့တယ္ဆိုတာကို ယုံသည်။ ဒါကိုပဲ ကျေနပ်သည်။
တစ်ဘဝလုံးပဲဖြစ်ဖြစ်၊ နောက်ဘဝထိ ဆက်၍ဖြစ်ပါစေ ကိုကို့ကို ပိုချစ်ခဲ့တဲ့ ရှောင်ကျန့်အဖြစ် စွန့်စားဖို့အသင့်ရှိနေခဲ့၏။
ကိုကို့ကို ရှောင်ကျန့် အဲဒီလောက်ထိ ချစ်လေသည်။ ဒါပေမယ့် ဘာမွ မပြောဖြစ်ခဲ့ဘဲ ကိုကို ပြောသမျှ ခေါင်းညိတ်ကာ ငြိမ်ငြိမ်သက်သက်လေးပဲ နေခဲ့မိသည်။
ကိုကို ထွေးထုတ်ပစ်တဲ့ ပီကေလေးလို ကိုကို့နောက်မှာ ဝေးကွာမကျန်ခဲ့ရဘူးဆိုရင် ကျေနပ်ပြီပေါ့.....။
Ep-11
Coming Soon❤💚
ဝေဖန်ပေးကြပါဦး ❤💚