ယောကျာ်းချင်းလက်ထပ်မဲ့ကိစ္စကို လုံးဝသဘောမတူတဲ့ ဒေါ်မေထား..
''မဖြစ်နိုင်ဘူးကိုကျော်နိုင်..သားကို အဲ့ဒီအရိုင်းအစိုင်းကောင်နဲ့ ထားတော့ လုံးဝသဘောမတူနိုင်ဘူး။''
''ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ..မိန်းမရယ် သားက
သူနဲ့ညတောင်အတူအိပ်ခဲ့ပြီးပြီ..
အို..ဒါတွေထားဂရုမစိုက်ဘူး..
သားနဲ့တော့ မပေးစါးနိုင်ဘူးရှင်..''
''ကျွန်မကတော့ ဒီလက်ထပ်ပေးမဲ့အရေးကို
လုံးဝဆို လုံဝသဘောမတူနိုင်ဘူး။''
''ရှင်လည်း..သဘောတူပေးစရာ ဘာအကြောင်းမှမရှိဘူး..သားကို အိမ်ပြန်ခေါ်ထားကြမယ်လေ နော်.. နော်လို့။''
''ဒီကိစ္စကို သားကိုယ်တိုင်ပဲ ဆုံးဖြတ်ပါစေ
ထား။ နစ်နာရတာ ကိုယ်တို့ရဲ့သားပါကွာ
သားပဲဆုံးဖြတ်ပါစေ။''
''အဟင့်..အဟင့်..ကျွန်မတော့ ရင်ကျိုးရပြီ
သားရယ် မာမီရင်တွေ ကွဲရပါပြီနော့်။''
အဖေနဲ့အမေ ပြောနေတဲ့ စကားတွေကို လှေကားအတတ်အဆင်းမှာ နားထောင်နေမိတဲ့ သုတ..
'ဟင်..ကိုကိုက ယောကျာ်းသားတစ်ယောက်နဲ့ ညအတူအိပ်ခဲ့တယ်။'
မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ သုတအတွေးတွေနယ်ချဲ့လျှက်။
လွန်းကို ထားထားတဲ့အိပ်ခန်းထဲ.. စစ်မဟာရှိနေပေမဲ့ ဉီးလေးဖြစ်သူ ဒေါက်တာ
စိုးငယ်ရောက်လာပြန်တယ်..
''မဟာ..ဒီနေ့ ဒီကောင်လေးကို ဆေးရုံတင်မှရလိမ့်မယ်။''
''ဦးငယ် ဒီလိုလုပ်မှဖြစ်မှာလား..ကျွန်တော်
လွန်းကိုဆေးရုံမတင်ချင်ဘူး။''
''မတင်လို့မရဘူးမဟာ..သူမေ့နေတာ ၁၂ရက်မကတော့ဘူး..အခြေအနေတွေက
မင်းထင်သလိုမဟုတ်ဘူး..ဒီထက်ဆိုးသွားတာမင်းမြင်ချင်လို့လား ပြောလေ။''
မျက်ဝန်းမှမျက်ရည်တွေက လွန်းရဲ့လက်ခုံထက် တစ်စက်ချင်းကျဆင်းပြီးတဲ့နောက်..
''ဆေးရုံတင်ဆိုတော့လည်း တင်ရတော့မှာပေါ့ ဒါတွေက ကျွန်တော်ကြောင့်ဖြစ်ရတာ
မို့... အပြစ်အရှိဆုံးက ကျွန်တော်ပဲ။''
''မင်းအဆင်သင့်ပြင်ထား..ခဏနေ ငါအရေးပေါ်ကားလွှတ်လိုက်မယ်။''
''ကောင်းပြီ..ဦးငယ်..''
လွန်းကိုဆေးရုံတင်တဲ့ရက်က စစ်မဟာ
ဆရာဝန်ကြီးတွေနဲ့ ပိုက်ဆံဘယ်လောက်ကုန်ကုန် အမြန်ဆုံးသတိရအောင် ကုသခိုင်းပြန်ရော..
''ဒီမှာ..ကောင်လေး..လူနာကဆေးအရမ်းများပြီး..ခုလိုဖြစ်သွားရတာပဲ။
နောက်ထပ်တစ်ခါ ဒီလိုထပ်မဖြစ်ပါစေနဲ့
ဒီတခါဆိုရင် အသက်ပါဆုံးရှုံးသွားလိမ့်မယ်။
အခုတော့ ဆရာတို့ဘက်ကလည်း အစွမ်းကုန်ကြိုးစားကုသပေးထါးတယ်။
မကြာခင်တော့ လူနာသတိရကောင်းရနိုင်တယ် စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့စောင့်ပေးပါ။''
လွန်းဆေးရုံတင်တဲ့သတင်းကြားကြားခြင်းပဲ ဒေါ်မေထား ဆေးရုံကြီးကိုလိုက်လာပါတော့တယ်။
''သုတ..သားငယ် သားအကိုရဲ့အခြေအနေ
မာမီသိချင်တယ် မြန်မြန်ရှာပေးစမ်းပါ.ဘယ်အခန်းမှာလဲဆိုတာ။''
''ဟုတ်ကဲ့...မာမီ သားရှာပေးပါ့မယ် မာမီဒီမှာ ခဏစောင့်နော်။''
သုတ ဆေးကောင်တာမှာ စားရင်းကိုင်
Nurse မလေးဆီမှ လွန်းခေတ်ဆိုတဲ့လူနာရဲ့အခန်း နံပါတ်ကိုရှာဖွေခိုင်းပြီး..
ခဏအကြာတော့.. 'မောင်လေး လွန်းခေတ်ဆိုတဲ့လူနာရဲ့အခန်းနံပါတ်က..×××××..''
''ဟုတ်ကဲ့..ကျေးဇူးပဲနော်..
ခွင့်ပြုပါအုံး..''
''မာမီ..ကိုကိုက အပေါ်ကအခန်းမှာ..သားနဲ့လိုက်ခဲ့နော်။''
သားမိနှစ်ယောက် လွန်းရှိရာ အခန်းလေးဆီသို့ မပြေးရုံတစ်မယ်..ခြေလှမ်းခဲ့မိပြန်တယ်။
အခန်းတံခါးဖွင့်တာနဲ့..ကုတင်ပေါ် အသက်ရှူပိုက်တွေ ဆေးသွင်းထားတဲ့လက်ကဒဏ်ရာတွေ ဒါတွေကိုမြင်ပြီး
ဒေါ်မေထား..စစ်မဟာကို သူမလက်နဲ့ထုရိုက်ပါလေးရော..
''မင်းကြောင့် ငါ့သားလေးခုလိုဖြစ်ရတာ..
မင်းကြောင့်..ငါ့သားလေးခုလိုဖြစ်ရတာ..
မင်းက မကောင်းဆိုးဝါးကောင်ပဲ။
ထွက်သွား... ငါတောင်မင်းကိုဒီလောက်မုန်းတာ ငါ့သားလေးဆိုရင် မင်းပေါ်ဒီထက်မကမုန်းမှာပဲ..သိထား။''
''မာမီ..တော်ပါတော့ဗျာ..ကိုကိုကြားသွားပါအုံးမယ်။''
''ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ် အန်တီ..မရည်ရွယ်ပါဘူး။''
''ဘာမရည်ရွယ်ပါဘူး.ဟုတ်လား..
မင်းမရည်ရွယ်ပေလို့ပဲ..ရည်ရွယ်ခဲ့ရင်ငါ့သားလေးအသက်တောင်ရှိပါ့မလားမသိဘူး။
အို ဘာမှမရှင်းပြနဲ့ မင်းထွက်သွားပါ..
ဒီအခန်းထဲက လေထုတခုတည်းအသက်ရှူနေရတာ ငါမုန်းလွန်းလို့။''
စစ်မဟာ လွန်းရဲ့လက်ကလေးကို အသာအယာဖြုတ်ချခဲ့ပြီး..''ကိုယ်ပြန်လာခဲ့မယ် ကလေး ခုတော့ ကလေးရဲ့မာမီကကိုယ့်ကိုအရမ်းစိတ်ဆိုးနေတယ်ထင်တယ်။''
လွန်းကို ထားပြီး အခန်းပြင်ဘက်မျက်ရည်တွေနဲ့ ထွက်သွားတဲ့ သူ။
'ဘာတွေပဲဖြစ်လာဖြစ်လာပါ လွန်းဆိုတဲ့ ကလေးက ကိုယ့်အတွက်ပဲဖြစ်ရမှာ..အဲ့ဒီတော့ ကိုယ့်ဘက်က စိတ်ရှည်သည်းခံပြီး
အောက့်ကျို့ရမှာပဲ။
ကိုယ့်မာနတွေခုချိန်မှာ အောက်ဆုံးရောက်နေပါစေ ကလေးအတွက်ပဲ အဲ့ဒီမာနတရားတွေကို မြေပေါ်ချနင်းလိုက်တော့မယ်။
ကိုယ် ကလေးနဲ့ပက်သက်ရင် ခုချိန်မှာ ဘာမှအကောင်းအဆိုးမမြင်နိုင်သေးဘူး။
ကိုယ်နောင်တမရပါဘူး..ကလေးရယ်..
ကလေးနဲ့ဘဝတစ်ခု အတူတူဖြတ်သန်းချင်သေးလို့ ကိုယ်သတိရနေပြီကွာ ပြန်နိုးထပါတော့ ကလေး။'
''ကလေး...ကလေးမရှိရင် ကိုယ်လည်းလောကထဲဆက်မရှင်သန်ချင်ဘူးကွာ..
ပြန်လာပါတော့..ကိုယ်အရမ်းလွမ်းပြီးသတိရနေပြီကွာ..လွန်းဆိုတဲ့ကလေးလေး
ကိုယ့်အနားပြန်လာချိန်ရောက်ပြီနော်။''
အရူးတစ်ယောက်လို ဆေးရုံရဲ့ခေါင်မိုးထက်မှ အသံကျယ်ကျယ်ဟစ်အော်နေပြန်တဲ့ စစ်မဟာ။
သူရဲ့ရင်ထဲ တင်းကြပ်တဲ့ နာကျင်ခြင်းတွေနဲ့မို့ ခဏတာစိတ်ထွက်ပေါက်အဖြစ် အော်ဟစ်လိုက်ကာမှ အနည်းငယ်သက်သာသွားသလို။
''ကိုယ်မင်းကိုချစ်တယ် ကလေး..မင်းမရှိလို့မရဘူးနော်. အားးးးးပြန်လာပေးပါကွာ။''
အဲ့ဒီနေ့ ညမှာပဲ ကုတင်ပေါ်က လူနာလေး
လက်ကလေးများ အသာအယာလှုပ်ရှားလာခဲ့မိ..တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ သူ့အခန်းလေးထဲမှာ ဘယ်သူမှ သူသတိရလာတာမမြင်
အားလုံးက မောပန်းပြီးအိပ်ပျော်နေကြလို့ပဲ။
သတိရလာပြီနော် ကလေးနဲ့ ကိုကိုနဲ့
ဘယ်လိုနှစ်ပါးသွားမလဲဆိုတာ မျှော်ပါ😁
mp Rockeain
🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿
Zaygyi
ေယာက်ာ္းခ်င္းလက္ထပ္မဲ့ကိစၥကို လုံးဝသေဘာမတူတဲ့ ေဒၚေမထား..
''မျဖစ္နိုင္ဘူးကိုေက်ာ္နိုင္..သားကို အဲ့ဒီအရိုင္းအစိုင္းေကာင္နဲ႕ ထားေတာ့ လုံးဝသေဘာမတူနိုင္ဘူး။''
''ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ..မိန္းမရယ္ သားက
သူနဲ႕ညေတာင္အတူအိပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ..
အို..ဒါေတြထားဂ႐ုမစိုက္ဘူး..
သားနဲ႕ေတာ့ မေပးစါးနိုင္ဘူးရွင္..''
''ကြၽန္မကေတာ့ ဒီလက္ထပ္ေပးမဲ့အေရးကို
လုံးဝဆို လုံဝသေဘာမတူနိုင္ဘူး။''
''ရွင္လည္း..သေဘာတူေပးစရာ ဘာအေၾကာင္းမွမရွိဘူး..သားကို အိမ္ျပန္ေခၚထားၾကမယ္ေလ ေနာ္.. ေနာ္လို႔။''
''ဒီကိစၥကို သားကိုယ္တိုင္ပဲ ဆုံးျဖတ္ပါေစ
ထား။ နစ္နာရတာ ကိုယ္တို႔ရဲ႕သားပါကြာ
သားပဲဆုံးျဖတ္ပါေစ။''
''အဟင့္..အဟင့္..ကြၽန္မေတာ့ ရင္က်ိဳးရၿပီ
သားရယ္ မာမီရင္ေတြ ကြဲရပါၿပီေနာ့္။''
အေဖနဲ႕အေမ ေျပာေနတဲ့ စကားေတြကို ေလွကားအတတ္အဆင္းမွာ နားေထာင္ေနမိတဲ့ သုတ..
'ဟင္..ကိုကိုက ေယာက်ာ္းသားတစ္ေယာက္နဲ႕ ညအတူအိပ္ခဲ့တယ္။'
မ်က္လုံးအျပဴးသားနဲ႕ သုတအေတြးေတြနယ္ခ်ဲ့လွ်က္။
လြန္းကို ထားထားတဲ့အိပ္ခန္းထဲ.. စစ္မဟာရွိေနေပမဲ့ ဉီးေလးျဖစ္သူ ေဒါက္တာ
စိုးငယ္ေရာက္လာျပန္တယ္..
''မဟာ..ဒီေန႕ ဒီေကာင္ေလးကို ေဆး႐ုံတင္မွရလိမ့္မယ္။''
''ဦးငယ္ ဒီလိုလုပ္မွျဖစ္မွာလား..ကြၽန္ေတာ္
လြန္းကိုေဆး႐ုံမတင္ခ်င္ဘူး။''
''မတင္လို႔မရဘူးမဟာ..သူေမ့ေနတာ ၁၂ရက္မကေတာ့ဘူး..အေျခအေနေတြက
မင္းထင္သလိုမဟုတ္ဘူး..ဒီထက္ဆိုးသြားတာမင္းျမင္ခ်င္လို႔လား ေျပာေလ။''
မ်က္ဝန္းမွမ်က္ရည္ေတြက လြန္းရဲ႕လက္ခုံထက္ တစ္စက္ခ်င္းက်ဆင္းၿပီးတဲ့ေနာက္..
''ေဆး႐ုံတင္ဆိုေတာ့လည္း တင္ရေတာ့မွာေပါ့ ဒါေတြက ကြၽန္ေတာ္ေၾကာင့္ျဖစ္ရတာ
မို႔... အျပစ္အရွိဆုံးက ကြၽန္ေတာ္ပဲ။''
''မင္းအဆင္သင့္ျပင္ထား..ခဏေန ငါအေရးေပၚကားလႊတ္လိုက္မယ္။''
''ေကာင္းၿပီ..ဦးငယ္..''
လြန္းကိုေဆး႐ုံတင္တဲ့ရက္က စစ္မဟာ
ဆရာဝန္ႀကီးေတြနဲ႕ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္ အျမန္ဆုံးသတိရေအာင္ ကုသခိုင္းျပန္ေရာ..
''ဒီမွာ..ေကာင္ေလး..လူနာကေဆးအရမ္းမ်ားၿပီး..ခုလိုျဖစ္သြားရတာပဲ။
ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ဒီလိုထပ္မျဖစ္ပါေစနဲ႕
ဒီတခါဆိုရင္ အသက္ပါဆုံးရႈံးသြားလိမ့္မယ္။
အခုေတာ့ ဆရာတို႔ဘက္ကလည္း အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားကုသေပးထါးတယ္။
မၾကာခင္ေတာ့ လူနာသတိရေကာင္းရနိုင္တယ္ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႕ေစာင့္ေပးပါ။''
လြန္းေဆး႐ုံတင္တဲ့သတင္းၾကားၾကားျခင္းပဲ ေဒၚေမထား ေဆး႐ုံႀကီးကိုလိုက္လာပါေတာ့တယ္။
''သုတ..သားငယ္ သားအကိုရဲ႕အေျခအေန
မာမီသိခ်င္တယ္ ျမန္ျမန္ရွာေပးစမ္းပါ.ဘယ္အခန္းမွာလဲဆိုတာ။''
''ဟုတ္ကဲ့...မာမီ သားရွာေပးပါ့မယ္ မာမီဒီမွာ ခဏေစာင့္ေနာ္။''
သုတ ေဆးေကာင္တာမွာ စားရင္းကိုင္
Nurse မေလးဆီမွ လြန္းေခတ္ဆိုတဲ့လူနာရဲ႕အခန္း နံပါတ္ကိုရွာေဖြခိုင္းၿပီး..
ခဏအၾကာေတာ့.. 'ေမာင္ေလး လြန္းေခတ္ဆိုတဲ့လူနာရဲ႕အခန္းနံပါတ္က....''
''ဟုတ္ကဲ့..ေက်းဇူးပဲေနာ္..
ခြင့္ျပဳပါအုံး..''
''မာမီ..ကိုကိုက အေပၚကအခန္းမွာ..သားနဲ႕လိုက္ခဲ့ေနာ္။''
သားမိႏွစ္ေယာက္ လြန္းရွိရာ အခန္းေလးဆီသို႔ မေျပး႐ုံတစ္မယ္..ေျခလွမ္းခဲ့မိျပန္တယ္။
အခန္းတံခါးဖြင့္တာနဲ႕..ကုတင္ေပၚ အသက္ရႉပိုက္ေတြ ေဆးသြင္းထားတဲ့လက္ကဒဏ္ရာေတြ ဒါေတြကိုျမင္ၿပီး
ေဒၚေမထား..စစ္မဟာကို သူမလက္နဲ႕ထုရိုက္ပါေလးေရာ..
''မင္းေၾကာင့္ ငါ့သားေလးခုလိုျဖစ္ရတာ..
မင္းေၾကာင့္..ငါ့သားေလးခုလိုျဖစ္ရတာ..
မင္းက မေကာင္းဆိုးဝါးေကာင္ပဲ။
ထြက္သြား... ငါေတာင္မင္းကိုဒီေလာက္မုန္းတာ ငါ့သားေလးဆိုရင္ မင္းေပၚဒီထက္မကမုန္းမွာပဲ..သိထား။''
''မာမီ..ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ..ကိုကိုၾကားသြားပါအုံးမယ္။''
''ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ အန္တီ..မရည္႐ြယ္ပါဘူး။''
''ဘာမရည္႐ြယ္ပါဘူး.ဟုတ္လား..
မင္းမရည္႐ြယ္ေပလို႔ပဲ..ရည္႐ြယ္ခဲ့ရင္ငါ့သားေလးအသက္ေတာင္ရွိပါ့မလားမသိဘူး။
အို ဘာမွမရွင္းျပနဲ႕ မင္းထြက္သြားပါ..
ဒီအခန္းထဲက ေလထုတခုတည္းအသက္ရႉေနရတာ ငါမုန္းလြန္းလို႔။''
စစ္မဟာ လြန္းရဲ႕လက္ကေလးကို အသာအယာျဖဳတ္ခ်ခဲ့ၿပီး..''ကိုယ္ျပန္လာခဲ့မယ္ ကေလး ခုေတာ့ ကေလးရဲ႕မာမီကကိုယ့္ကိုအရမ္းစိတ္ဆိုးေနတယ္ထင္တယ္။''
လြန္းကို ထားၿပီး အခန္းျပင္ဘက္မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ ထြက္သြားတဲ့ သူ။
'ဘာေတြပဲျဖစ္လာျဖစ္လာပါ လြန္းဆိုတဲ့ ကေလးက ကိုယ့္အတြက္ပဲျဖစ္ရမွာ..အဲ့ဒီေတာ့ ကိုယ့္ဘက္က စိတ္ရွည္သည္းခံၿပီး
ေအာက့္က်ိဳ႕ရမွာပဲ။
ကိုယ့္မာနေတြခုခ်ိန္မွာ ေအာက္ဆုံးေရာက္ေနပါေစ ကေလးအတြက္ပဲ အဲ့ဒီမာနတရားေတြကို ေျမေပၚခ်နင္းလိုက္ေတာ့မယ္။
ကိုယ္ ကေလးနဲ႕ပက္သက္ရင္ ခုခ်ိန္မွာ ဘာမွအေကာင္းအဆိုးမျမင္နိုင္ေသးဘူး။
ကိုယ္ေနာင္တမရပါဘူး..ကေလးရယ္..
ကေလးနဲ႕ဘဝတစ္ခု အတူတူျဖတ္သန္းခ်င္ေသးလို႔ ကိုယ္သတိရေနၿပီကြာ ျပန္နိုးထပါေတာ့ ကေလး။'
''ကေလး...ကေလးမရွိရင္ ကိုယ္လည္းေလာကထဲဆက္မရွင္သန္ခ်င္ဘူးကြာ..
ျပန္လာပါေတာ့..ကိုယ္အရမ္းလြမ္းၿပီးသတိရေနၿပီကြာ..လြန္းဆိုတဲ့ကေလးေလး
ကိုယ့္အနားျပန္လာခ်ိန္ေရာက္ၿပီေနာ္။''
အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ေဆး႐ုံရဲ႕ေခါင္မိုးထက္မွ အသံက်ယ္က်ယ္ဟစ္ေအာ္ေနျပန္တဲ့ စစ္မဟာ။
သူရဲ႕ရင္ထဲ တင္းၾကပ္တဲ့ နာက်င္ျခင္းေတြနဲ႕မို႔ ခဏတာစိတ္ထြက္ေပါက္အျဖစ္ ေအာ္ဟစ္လိုက္ကာမွ အနည္းငယ္သက္သာသြားသလို။
''ကိုယ္မင္းကိုခ်စ္တယ္ ကေလး..မင္းမရွိလို႔မရဘူးေနာ္. အားးးးးျပန္လာေပးပါကြာ။''
အဲ့ဒီေန႕ ညမွာပဲ ကုတင္ေပၚက လူနာေလး
လက္ကေလးမ်ား အသာအယာလႈပ္ရွားလာခဲ့မိ..တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ သူ႕အခန္းေလးထဲမွာ ဘယ္သူမွ သူသတိရလာတာမျမင္
အားလုံးက ေမာပန္းၿပီးအိပ္ေပ်ာ္ေနၾကလို႔ပဲ။
သတိရလာၿပီေနာ္ ကေလးနဲ႕ ကိုကိုနဲ႕
ဘယ္လိုႏွစ္ပါးသြားမလဲဆိုတာ ေမွ်ာ္ပါ😁
mp Rockeain