"ေယာဘို..."
ဘတ္ဟြ်န္းေခၚလိုက္ေပမယ့္ ခ်န္းေယာလ္ကလွည့္မၾကည့္ဘဲ ကားကိုခပ္ၾကမ္းၾကမ္းထိုးရပ္ပစ္သည္။ မ်က္ႏွာထားကမႈန္ေတေတ။ ကားေပၚကဆင္းၿပီး ျခံထဲဝင္ေတာ့လည္း ဘတ္ဟြ်န္းကိုမေစာင့္။ ႏႈတ္ခမ္းျပည့္ျပည့္တို႔ စူေထာ္ခ်င္ေနတဲ့ ခ်န္းေယာလ္ေၾကာင့္ ဘတ္ဟြ်န္းအသည္းယားယားနဲ႔ ရယ္ခ်င္ေပမယ့္ မရယ္ရဲ။ မနက္ခင္းတုန္းကျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ ခ်န္းေယာလ္စိတ္ဆိုးေနတာ ဘတ္ဟြ်န္းသိေပမယ့္ ဘယ္လိုေခ်ာ့ရမလဲ အၾကပ္ရိုက္ေနရသည္။ ျငင္းပယ္တာမဟုတ္ေပမယ့္ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ရုတ္တရတ္ဆန္တဲ့အျပဳအမူမွာ ခ်န္းေယာလ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားပံုပါပဲ။ ဒါရိုက္တာကင္မင္ေဆာ့ ေျပးထူလို႔ ထလာႏိုင္ေပမယ့္ ဘတ္ဟြ်န္းမ်က္ႏွာကိုမၾကည့္ေတာ့။ ေန႔လယ္စာစားခ်ိန္ ဖုန္းဆက္ေပမယ့္ ကန္တင္းမွာလည္းမေတြ႕ရ။ ျပန္ခါနီးမွာ message တစ္ေစာင္နဲ႔ အိမ္ျပန္ဖို႔ေစာင့္ေနသည့္အေၾကာင္းစာပို႔ေပမယ့္ ဘတ္ဟြ်န္းကားေပၚတက္ေတာ့ စကားတစ္ခြန္းမွမဆို။
"ေယာဘို ေရအတူတူခ်ိဳးမယ္ေလ"
ဘတ္ဟြ်န္း ညေနစာအတြက္ ထမင္းအိုးတည္လိုက္ၿပီးမွ အိပ္ခန္းထဲဝင္လာေတာ့ ကုတင္ေပၚခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့မွီၿပီးလွဲေနတဲ့ ခ်န္းေယာလ္ကိုေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ လက္ပိုက္ၿပီး မ်က္လံုးမွိတ္ထားတဲ့ခ်န္းေယာလ္က အက်ႌလည္းမလဲ။ ဘတ္ဟြ်န္းေျပာလိုက္မွ တစ္ဖက္ကိုလွည့္သြားတာျဖစ္သည္။ ဘတ္ဟြ်န္း ျပံဳးလိုက္မိၿပီး ခ်န္းေယာလ္ေဘးနားဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
"ေယာဘို..."
တင္းတင္းပိုက္ထားတဲ့လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေဘးတစ္ေစာင္းျမင္ေနရတဲ့ပါးျပင္ကို အသံျမည္ေအာင္ဖိနမ္းပစ္လိုက္သည္။
"ေယာဘို ငါ့ကိုၾကည့္ပါဦး"
မၾကည့္တဲ့အျပင္ ခ်န္းေယာလ္က မ်က္လံုးေတြမွိတ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ တအားစိတ္တိုေနပါတယ္ေပါ့။
"ငါက တမင္တြန္းခ်လိုက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရုတ္တရတ္ႀကီးဆိုေတာ့ ငါလည္း လန္႔သြားလို႔ေပါ့။ ေယာဘိုက ငါ့ကိုၿငိဳျငင္တာလား။ တကယ္ပစ္ထားႏိုင္တယ္ေပါ့။ ေယာဘို..."
ခ်န္းေယာလ္က လွည့္မၾကည့္တာမို႔ ဘတ္ဟြ်န္းအၾကံအိုက္သြားရသည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက စိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္မရွိခဲ့သေလာက္ သံုးဆယ္ေက်ာ္မွဂ်စ္တူးက်ခ်င္ေနသည့္ ခ်န္းေယာလ္ေၾကာင့္ ဘတ္ဟြ်န္းကိုယ့္နားထင္ကိုယ္ကုတ္လိုက္ရသည္။ တစ္ဖက္ကိုလွည့္ၿပီးေခြေနတဲ့ ခ်န္းေယာလ္ပါးျပင္ကိုေနာက္တစ္ႀကိမ္နမ္းၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္လာလိုက္သည္။ ေရခ်ိဳးၿပီးမွ အပီအျပင္ထပ္ေခ်ာ့ရမည္။
××××××××××××××××××××××××××××××
ေႏြးေႏြးေထြးေထြးျဖစ္ေနေပမယ့္ ခ်န္းေယာလ္လန္႔ႏိုးလာေတာ့ အိပ္ခန္းက ညအိပ္မီးသာဖြင့္ထားသည္။ ကုတင္ကထၿပီး လိုက္ကာစဆြဲဖယ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အျပင္မွာေမွာင္ေမွာင္မည္းေနၿပီ။ ဘတ္ဟြ်န္းနီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္သြားတဲ့ထိသိလိုက္ေပမယ့္ အခုဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ။ ထမင္းစားခန္းထဲမရွိသလို၊ ဧည့္ခန္းထဲမွာလည္းမေတြ႕။ မနက္ခင္းပိုင္းတုန္းက စိတ္မေကာင္းေအာင္လုပ္ထားခဲ့ၿပီး အခုလည္းေပ်ာက္ေနျပန္ၿပီ။ ရုတ္တရတ္မို႔ ခ်န္းေယာလ္ကို တြန္းထုတ္မိသြားတာကို စိတ္ကနားလည္ေပးႏိုင္ေပမယ့္ ႏွလံုးသားကနင့္ေနခဲ့ရသည္။
ဒီကိစၥထိ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ မလုပ္ရေသးေပမယ့္ ခ်န္းေယာလ္ စိတ္ဆိုးခ်င္ေနမိျပန္သည္။ ဒါလည္း ေလလြင့္ခဲ့ရတဲ့အၾကင္နာေတြအတြက္ ဘတ္ဟြ်န္းနီးဆီကဂရုစိုက္ခံခ်င္ရံုပါ။ တစ္အိမ္လံုးအရိပ္ေယာင္ေတာင္ မျမင္ရတာမို႔ အိပ္ခန္းထဲ ျပန္ဝင္ၿပီးဖုန္းဆက္ရသည္။ ဖုန္းကဝင္သြားေပမယ့္ ႏွစ္ခါေျမာက္မွ ကိုင္သည္။
"ခ်န္းေယာလ္...ႏိုးၿပီလား"
တစ္ဖက္ကထူးသံက တိုးတိုး။ ေဘးနားကစကားသံေတြလၽွံက်လာတာ ဖုန္းထဲထိေရာက္သည္။
"ဘယ္မွာလဲ"
"တစ္လမ္းေက်ာ္က ရပ္ကြက္ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးအိမ္မွာ။ ဒီလအတြက္ အစည္းေဝးရွိတယ္ဆိုလို႔"
"ဘယ္ေတာ့ျပီးမွာလဲ"
"မသိေသးဘူး။ ခ်န္းေယာလ္ ဗိုက္ဆာရင္စားႏွင့္လိုက္ေနာ္။ စားပြဲေပၚမွာထမင္းခူးေပးခဲ့တယ္။ ေခၚေနလို႔ ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္"
ခ်န္းေယာလ္ျပန္ေျဖခ်ိန္ေတာင္မရွိလိုက္ဘဲ ဖုန္းက်သြားသည္။ အခုပဲ ညရွစ္နာရီကို အစည္းေဝးကဘယ္အခ်ိန္ၿပီးမွာတဲ့လဲ။ ခ်န္းေယာလ္ ေရခ်ိဳးအဝတ္စားလဲၿပီး ထမင္းစားပြဲေရွ႕ထိုင္လိုက္ေပမယ့္ စားခ်င္စိတ္ကမရွိ။ ေႏြရာသီကုန္ခါနီးမို႔ ညဦးေလထဲမွာ အေအးဓာတ္ပါသည္။ ထမင္းစားပြဲကထၿပီး ရွပ္အပါးတစ္ထည္ထပ္ၿပီး ထီးတစ္ေခ်ာင္းဆြဲလို႔ အိမ္ျပင္ထြက္လာရသည္။
×××××××××××××××××××××××××××××
"အိမ္တက္လုပ္ရမွာေပါ့။ အိမ္တက္ကမလုပ္လို႔မရဘူးေနာ္။ ေျဗာင္ေလးမအားေတာ့လည္း အေဒၚႀကီးတို႔ ဝိုင္းကူမွာေပါ့။ ဆန္မုန္႔ ၁၀မ်ိဳးေလာက္မလုပ္ႏိုင္ရင္ေတာင္ အနည္းဆံုး သံုးေလးမ်ိဳးေတာ့လိုတယ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
အစည္းေဝးၿပီးသြားေပမယ့္ ဘတ္ဟြ်န္းကိုအတင္းဆြဲထားၾကတာျဖစ္သည္။ အိမ္တက္မလုပ္လို႔ ဘတ္ဟြ်န္းကို တြန္းတြန္းထိုးထိုးတိုက္တြန္းေနသမၽွ ဘတ္ဟြ်န္းေခါင္းသာၿငိမ့္မိသည္။ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးကေတာ္က အသီးေတြခ်ေကၽြးလို႔စားထားေပမယ့္ ဗိုက္ျပည့္သည္ေတာ့မဟုတ္။ ဒီအခ်ိန္ဆို ခ်န္းေယာလ္ေရာ ထမင္းစားၿပီးေနေလာက္မလား။ ညစာျပင္ၿပီးခ်ိန္ကြက္တိေဘးအိမ္က အေဒၚႀကီးလာေခၚလို႔သာလိုက္လာရတယ္ ခ်န္းေယာလ္ကိုမေျပာခဲ့ရတာမို႔ စိတ္ကမေျဖာင့္။ ဖုန္းဆက္လာတဲ့ခ်န္းေယာလ္အသံက မၾကည္သာေပမယ့္ တင္းမာေနတာလည္းမဟုတ္။ ရပ္ကြက္မွာ တစ္လတစ္ႀကိမ္အစည္းအေဝးထိုင္ၿပီး ရန္ပံုေငြရွာတာမွန္ေပမယ့္ အေဒၚႀကီးေတြၾကားထဲ ထိုင္ေနရတာေၾကာင့္ ဘတ္ဟြ်န္းကိုယ္လက္ေတြပင္ကိုက္ခဲခ်င္လာသည္။
"ဟို...ေျဗာင္ဘတ္ဟြ်န္းရွိလားမသိဘူး"
အိမ္ေရွ႕တံခါးကထြက္လာသည့္အသံ။ ဘတ္ဟြ်န္းကိုယ္ေလးမတ္ခနဲပင္ျဖစ္သြားရသည္။
"ဘယ္သူမ်ားလဲ"
မီးဖိုခန္းထဲကထြက္လာသည့္ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္က လွမ္းေမးတာျမင္ေတာ့ ဘတ္ဟြ်န္းေနရာကေန ထြက္လိုက္ရသည္။ မႈန္ေတေတမ်က္ႏွာေပးနဲ႔ တံခါးဝမွာရပ္ေနသည့္ ခ်န္းေယာလ္။
"ေျဗာင္ေလးအစ္ကိုလား..."
ဧည့္ခန္းကအေဒၚႀကီးေတြလည္း ဘတ္ဟြ်န္းနားေရာက္လာကာ ခ်န္းေယာလ္ကိုေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္ၿပီးေမးလာၾကသည္။ ခ်န္းေယာလ္က ဝတ္ေက်တန္းေက်ျပံဳးျပၿပီး ဘတ္ဟြ်န္းကိုစူးစူးစိုက္စုိက္ၾကည့္ေန၏။
"မဟုတ္ဘူး..."
"ေအာ္...သူငယ္ခ်င္းလား။ အထဲဝင္ခိုင္းလိုက္ေလ"
"မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အမ်ိဳးသားပါ"
"ေဟ!"
အေဒၚႀကီးေတြ အာေမဍိတ္သံကတစ္ၿပိဳင္တည္းထြက္လာသည္။ ခ်န္းေယာလ္ကလည္း အခုမွအံ့ဩသလိုေငး၏။
"ဟယ္ အထဲေခၚေလ။ ဒီတိုင္းႀကီး ဘာရပ္လုပ္ေနၾကတာလဲ"
"မဝင္ေတာ့ပါဘူး။ ဘတ္ဟြ်န္းနီးကိုလာေခၚတာ။ ညစာစားဖို႔"
"အမယ္ေလး အေဒၚတို႔က အလိုက္မသိ ေျဗာင္ေလးကိုဆြဲထားမိတာပဲ။ ေျဗာင္ေလး အိမ္ျပန္ေတာ့။ ေယာက္်ားကေတာင္လာေခၚေနၿပီ"
"ဟုတ္ကဲ့။ ဒါဆို ခြင့္ျပဳပါဦး"
ဘတ္ဟြ်န္းခါးညြတ္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ခ်န္းေယာလ္ဆီေျပးသြားလိုက္သည္။ ခ်န္းေယာလ္ကလည္း သဲ့သဲ့ျပံဳးလို႔။
"စိတ္ေကာက္ေျပၿပီလား"
"ဘာလဲ စိတ္မေကာက္ပါဘူး!"
လမသာေပမယ့္ လမ္းမီးတိုင္ဝါဝါေတြေအာက္မွာ ခ်န္းေယာလ္နားရြက္ဖ်ားေတြနီရဲေနတာကို ဘတ္ဟြ်န္းျမင္ေနရသည္။ လက္ဖဝါးေႏြးေႏြးထဲကုိ ဘတ္ဟြ်န္းလက္ထိုးထည့္လိုက္ၿပီး က်န္လက္တစ္ဖက္နဲ႔လည္း လက္ေမာင္းကိုခ်ိတ္တြယ္လိုက္သည္။ ျပန္လည္ဆုပ္ကိုင္ေပြ႕လာတဲ့ ခ်န္းေယာလ္လက္ဖ်ားေတြက တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ျဖစ္သည္။ ေျခလွမ္းေတြက ေႏွးေႏွးမွန္မွန္ထပ္တူက်ေန၏။
"တစ္ေနကုန္ ေရွာင္ေနၿပီး အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း ပစ္ထားတာေတာင္ စိတ္ေကာက္လို႔မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ"
"စိတ္မေကာက္ဘူး။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာ"
"ေယာဘိုကလည္း ငါ တမင္လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ရုတ္တရတ္ဆိုေတာ့"
"သိတယ္။ သိတယ္ကြာ"
ခ်န္းေယာလ္ ဘတ္ဟြ်န္းနီးပုခံုးေလးကို ဆြဲလွည့္ယူၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ပစ္လိုက္သည္။ လမ္းေထာင့္ခ်ိဳးမို႔ အရြက္ေတြေဝေနတဲ့ေမပယ္ပင္ႀကီးေၾကာင့္ ေမွာင္ရိပ္က်ေနသည္။ သစ္ရြက္ေတြၾကားကတိုးျဖာက်ေနတ့ဲအလင္းေရာင္နဲ႔ ဘတ္ဟြ်န္းနီးမ်က္ႏွာႏုႏုေလးကိုျမင္ေနရသည္။
"သိေပမယ့္ ငါ မခံစားႏိုင္ဘူး"
"ေယာဘို ဘယ္လိုလုပ္ခ်င္လဲေျပာ"
"ဘယ္လိုလုပ္ခ်င္လဲဆိုတာထက္ ဘတ္ဟြ်န္းနီးက ငါ့ေကာင္ေလးျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေၾကညာပစ္ခ်င္တယ္။ ပုန္းလၽွဳိးကြယ္လၽွဳိးမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး"
ဘတ္ဟြ်န္းနီးကို ရင္ခြင္ထဲတင္းတင္းထည့္ဖက္ထားလိုက္မိသည္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကို ျမန္ျမန္ျပင္ဆင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်န္းေယာလ္ေက်းဇူးတင္မဆံုးပါ။ ဘယ္လိုမ်ား ဒီေလာက္ခ်စ္တဲ့ဘတ္ဟြ်န္းနီးကို လ်စ္လ်ဴရႈႏိုင္ခဲ့ရတာလဲ။ ေတြးၾကည့္ေလ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္းအေျဖရွာမရ။ မခ်စ္ေတာ့ဘူးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလိမ္ညာဖုိ႔ တင္းမာမိသမၽွ ဘတ္ဟြ်န္းနီးကိုပိုပိုခ်စ္ဖို႔ပဲျဖစ္လာခဲ့ရတာပါ။
"ဒီတစ္ပတ္ပိတ္ရက္ အိမ္တက္လုပ္ရင္းနဲ႔ ဒါရိုက္တာကင္ေရာ၊ ဂြ်န္ေျမာင္ Hyung နဲ႔ ဂ်ံဳအင္ကိုပါ ဖိတ္လိုက္မယ္ေလ"
ရင္ခြင္ထဲကေန ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ဘတ္ဟြ်န္းနီးကေျပာလာသည္။
"ဘတ္ဟြ်န္းနီးက ငါ့ေယာက္်ားလို႔ ငါကိုယ္တိုင္ေျပာမွာ"
ခ်န္းေယာလ္အေျပာေၾကာင့္ ဘတ္ဟြ်န္းနီးက ရယ္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြေပၚ အသံျမည္ေအာင္ ဖ်တ္ခနဲနမ္းရႈိက္၏။ ဘာမွမလိမ္းထားတဲ့ မ်က္ႏွာေလးက မွဲ႔စက္ေလးေတြကို ခ်န္းေယာလ္လက္ဖ်ားတို႔နဲ႔ ဖြဖြထိေတြ႕လိုက္မိသည္။ ဘတ္ဟြ်န္းနီးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ဒီမွဲ႔ညိဳညိဳေလးေတြကအစ ခ်န္းေယာလ္ခ်စ္သည္။ ႏွာဖ်ားလံုးလံုးေလးကို ခ်န္းေယာလ္ႏွာေခါင္းထိပ္နဲ႔ပြတ္တိုက္ပစ္လိုက္သည္။ ရင္ခြင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးလႈိက္ခုန္မႈက လွပ္ခနဲ။ အျပံဳးႏုေတြေၾကာင့္ေပၚေနတဲ့ သြားစြယ္ခၽြန္ခြ်န္ေလးကိုလည္း ခ်န္းေယာလ္ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔တို႔ထိပစ္လိုက္သည္။ အထိအေတြ႕တိုင္းအတြက္ ရင္ခုန္သံေတြကဝုန္းဒုန္းၾကဲ။
"မရေတာ့ဘူး။ ေက်ာေပၚတက္ အိမ္ျပန္မယ္"
"ေဟာ! ဘာျဖစ္တာလဲ ခ်န္းေယာလ္ရ"
ဘတ္ဟြ်န္းနီးကိုေက်ာေပၚတင္ၿပီး ခ်န္းေယာလ္ေက်ာပိုးလိုက္သည္။ ေျခလွမ္းေတြကို ႏွစ္လွမ္းစာတစ္လွမ္းေပါင္းပစ္မိ၏။
"အိမ္ေရာက္ရင္ ေျပာျပမယ္"
တိတ္ဆိတ္တဲ့ ညဦးယံက ဘတ္ဟြ်န္းနီးရယ္သံလြင္လြင္ေလးေတြနဲ႔ နားဝင္ခ်ိဳေနသည္။ ေလေျပေတြၾကားက ဘတ္ဟြ်န္းနီးကိုယ္သင္းနံ႔ေလး ခ်န္းေယာလ္ႏွာဖ်ားထိပ္ ေဝ့ဝဲေနခဲ့သည္။ လည္ပင္းကိုသိုင္းဖက္ထားတဲ့ ဘတ္ဟြ်န္းနီးလက္ေလးေတြက ခ်န္းေယာလ္ရင္ခုန္သံနဲ႔နီးနီး။ ဘတ္ဟြ်န္းနီးတစ္ကိုယ္လံုးကို ခ်ီပိုးထားရတာေတာင္ ခ်န္းေယာလ္ပင္ပန္းျခင္းမရွိ။ ဥတုေလးပါးနဲ႔ အခ်ိန္ကာလသံုးပါးလံုး ဘတ္ဟြ်န္းနီးေၾကာင့္ ခ်န္းေယာလ္ရင္ခုန္သံေတြ အၾကင္နာေတြရွင္သန္ေပါက္ဖြားေနရသည္။
×××××××××××××××××××××××××××××
"ဘတ္ဟြ်န္း"
"ဂြ်န္ေျမာင္ Hyung။ Hyung ဘယ္သြားမလို႔လဲ"
"Survival သင္တန္းဘက္သြားမလို႔။ ဆန္းမင္း ေဆးရံုကဆင္းလာၿပီတဲ့"
ခ်န္းေယာလ္ ထိုးႀကိတ္ပစ္လိုက္လို႔ ေဆးရံုတက္လိုက္ရတဲ့ အမူးေကာင္ ဆန္းမင္း။
"ကၽြန္ေတာ္လည္း လိုက္မယ္ေလ"
ဒီေန႔ ဘတ္ဟြ်န္းတို႔ Flight ဂ်ဴတီက မနက္ပိုင္းၿပီးသြားတာမို႔ ဘတ္ဟြ်န္းအားေနသည္။
"ျဖစ္ပါ့မလား ဘတ္ဟြ်န္း"
"ဘာလို႔မျဖစ္ရမွာလဲ Hyung"
"ဆန္းမင္းက မင္းအေပၚ မရိုးမသားျဖစ္ေနတာ မင္းမသိတာလည္းမဟုတ္။ ၿပီးေတာ့ ေဆးရံုသြားပို႔တဲ့ေန႔တည္းက ဂ်ဴနီယာေတြၾကားထဲတိုးႀကိတ္ႀကိတ္ထြက္ေနတာ ကပၸတိန္ပတ္ထထိုးတာ မင္းကိုအသားယူေျပာဆိုေနလို႔တဲ့။ ကပၸတိန္ပတ္က မင္းကိုသိပ္မၾကည္ေပမယ့္ သူကေတာ္ရံံုကိစၥဝင္ပါတဲ့သူမဟုတ္ေတာ့ အဲ့ေကာင္ဆန္းမင္းက ဆိုးဆိုးရြားရြားေတြေျပာေနလို႔ပဲျဖစ္မွာ"
ဂြ်န္ေျမာင္ Hyung က ဘတ္ဟြ်န္းပုခံုးကိုဖက္ၿပီး လမ္းေလၽွာက္လာလိုက္ၾကတာ Survival သင္တန္းရွိတဲ့ Building 2 ဘက္ကိုေတာင္ရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ Hyung ေျပာသမၽွနားေထာင္လာရင္း ဘတ္ဟြ်န္း ေခါင္းငံု႔လို႔ျပံဳးမိသြားသည္။ ဒီပတ္ခ်န္းေယာလ္က ဘတ္ဟြ်န္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဆတ္ဆတ္ထိမခံတတ္တဲ့အက်င့္က ႏွစ္ေယာက္ေဝးေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ ေပ်ာက္တဲ့ပံုမရွိ။ မေန႔ကလည္း ဘတ္ဟြ်န္းကို တစ္ညလံုးရင္ခြင္ထဲထည့္ၿပီး တိုးဖြဖြခၽြဲေနခဲ့တဲ့အသံဩဩကို ၾကားေယာင္ေတာ့ အသံထြက္ရယ္မိသည္။
"ဘာေတြသေဘာက်ေနတာလဲ"
ဂၽြန္ေျမာင္ Hyung က ထူးဆန္းသလို ငဲ့ၾကည့္ေမးသည္။ ဘတ္ဟြ်န္း ေခါင္းပဲခါျပလိုက္ရသည္။
"အိမ္ေျပာင္းသြားတာ ေနလို႔အဆင္ေျပရဲ႕လား။ Hyung လည္း လာၾကည့္မယ္ဆိုၿပီး မအားတာနဲ႔ပဲ"
"Hyung ကို အဲ့ဒါေျပာမလို႔။ ေနာက္အပတ္ေလာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးအားတဲ့တစ္ရက္ကို အိမ္တက္လုပ္မလို႔။ Hyung လာရမယ္ေနာ္။ ႀကိဳေျပာထားတာ။ Hyung တို႔ကို ေျပာျပစရာလည္းရွိတယ္"
"လာရမွာေပါ့။ အသားကင္နဲ႔ဝိုင္ေကာင္းေကာင္းေဖာက္ကြာ"
ဘတ္ဟြ်န္း နဲ႔ ဂၽြန္ေျမာင္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ရယ္မိသြားသည္။
"ဒါေလးေျပာတာကိုကြာ။ ငါ့ကိုထၿပီးထိုးေတာ့တာပဲ"
Building 2 ရဲ႕ HR ခန္းထဲကထြက္လာသည့္အသံ။ ခပ္ဟဟပြင့္ေနသည့္တံခါးကို ဆြဲဖြင့္လုဆဲဆဲမွာပဲ ဘတ္ဟြ်န္းေရာဂၽြန္ေျမာင္ Hyung ပါ မတိုင္ပင္ပါဘဲ ေျခလွမ္းေတြရပ္လိုက္မိၾကသည္။
"မင္းတို႔ပဲစဥ္းစားၾကည့္။ ေျဗာင္ဘတ္ဟြ်န္းနဲ႔သူနဲ႔ဘာဆိုင္လို႔ အဲ့ေကာင္ကဆတ္ဆတ္ခါနာေနရတာလဲ။ လူကိုၾကည့္တဲ့အၾကည့္ေတြကလည္း အျမဲအထင္ေသးသလိုလိုဘာလိုလို။ အဲ့ပတ္ခ်န္းေယာလ္က ႏိုင္ငံျခားကေျပာင္းလာတာဆိုေတာ့ စားဖူးတဲ့ေၾကာင္ပါးပဲေနမွာ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အေပၚယံတင္းသလိုလိုနဲ႔ ေျဗာင္ဘတ္ဟြ်န္းကိုခ်ိန္ေနလားမွမသိတာကြာ။ ဟုိကလည္း ခ်ိန္ခ်င္စရာေလး။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ အဲ့ေကာင္ကို တိုင္စာတင္ထားတယ္။ ေလ်ာ္ေၾကးအတြက္လည္းေရွ႕ေနေခၚၿပီးကို စီစဥ္ထားတာ။ ေသဖို႔သာျပင္ထား ပတ္ခ်န္းေယာလ္!"
ဝုန္း!
ခပ္ဟဟပြင့္ေနတဲ့တံခါးကို ေျခေထာက္နဲ႔ေဆာင့္ကန္ၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဖြင့္ပစ္လိုက္သည္။ လက္သီးက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားတဲ့ ဘတ္ဟြ်န္းနဲ႔ ေဘးမွာရပ္ေနတဲ့ ဂၽြန္ေျမာင္ကိုျမင္ေတာ့ ေက်ာေပးထားတဲ့ဆန္းမင္းက ပ်ာပ်ာသလဲျဖစ္သြားသည္။ ဝိုင္းဖြဲ႕ေနၾကတဲ့သူေတြလည္း မ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္။
"စားဖူးတဲ့ေၾကာင္ပါး?"
"မဟုတ္ဘူး ေျဗာင္ အဲ့ဒါက"
ဆန္းမင္းအသံက အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့။
"ခ်ိန္ခ်င္စရာေလး?"
ဘတ္ဟြ်န္း တစ္လွမ္းခ်င္းေရွ႕တိုးသြားလိုက္သည္။
"ေသဖို႔သာျပင္ထား!"
ဘတ္ဟြ်န္းအသံျမႇင့္ေအာ္ၿပီး ဆန္းမင္းေရွ႕ေျပးသြားလိုက္သည္။ အျဖစ္အပ်က္ေတြျမန္ဆန္လြန္းတာမို႔ ဘယ္သူမွတားခ်ိန္မရလိုက္။ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ထိုးႀကိတ္ပစ္လိုက္တဲ့အသံေတြသာ ရုတ္ျခည္းဆူညံသြားခဲ့သည္။
##########################
August 7.2020.(Friday)
×××××××××××××××××××××××××××
ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ မိတ္ေဆြတို႔ဆီ ကတိပ်က္သြားတာပဲေနာ္။ မေန႔ကေရးေပမယ့္ ၁၂ေက်ာ္သြားေတာ့ မထူးပါဘူးဆိုၿပီး အခုမနက္မွ ဆက္ေရးလိုက္တာ။ ေျပာထားဖူးတဲ့အတိုင္းပဲ LIITA က အပိုင္း (၄၀) ထိမရွိပါဘူး။ မၾကာခင္
ႏႈတ္ဆက္ရေတာ့မယ္။ ျဖစ္ႏိုင္တာေတာ့ အပိုင္း (၃၅) (၃၆)ေလာက္ေပါ့။ အမွန္ဆို ဂ်ဴလိုင္လတည္းက အၿပီးသပ္ခ်င္တာ။ ဒီဩဂုတ္လထဲေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ရမွာပါ။ တနဂၤေႏြေန႔ညက် ျပန္ေတြ႕မယ္။ ဆီးယူ ဂိုင္းစ္💞💞💞
×××××××××××××××××××××××××××××××
"ယောဘို..."
ဘတ်ဟျွန်းခေါ်လိုက်ပေမယ့် ချန်းယောလ်ကလှည့်မကြည့်ဘဲ ကားကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းထိုးရပ်ပစ်သည်။ မျက်နှာထားကမှုန်တေတေ။ ကားပေါ်ကဆင်းပြီး ခြံထဲဝင်တော့လည်း ဘတ်ဟျွန်းကိုမစောင့်။ နှုတ်ခမ်းပြည့်ပြည့်တို့ စူထော်ချင်နေတဲ့ ချန်းယောလ်ကြောင့် ဘတ်ဟျွန်းအသည်းယားယားနဲ့ ရယ်ချင်ပေမယ့် မရယ်ရဲ။ မနက်ခင်းတုန်းကဖြစ်ရပ်ကြောင့် ချန်းယောလ်စိတ်ဆိုးနေတာ ဘတ်ဟျွန်းသိပေမယ့် ဘယ်လိုချော့ရမလဲ အကြပ်ရိုက်နေရသည်။ ငြင်းပယ်တာမဟုတ်ပေမယ့် ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့ရုတ်တရတ်ဆန်တဲ့အပြုအမူမှာ ချန်းယောလ်စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားပုံပါပဲ။ ဒါရိုက်တာကင်မင်ဆော့ ပြေးထူလို့ ထလာနိုင်ပေမယ့် ဘတ်ဟျွန်းမျက်နှာကိုမကြည့်တော့။ နေ့လယ်စာစားချိန် ဖုန်းဆက်ပေမယ့် ကန်တင်းမှာလည်းမတွေ့ရ။ ပြန်ခါနီးမှာ message တစ်စောင်နဲ့ အိမ်ပြန်ဖို့စောင့်နေသည့်အကြောင်းစာပို့ပေမယ့် ဘတ်ဟျွန်းကားပေါ်တက်တော့ စကားတစ်ခွန်းမှမဆို။
"ယောဘို ရေအတူတူချိုးမယ်လေ"
ဘတ်ဟျွန်း ညနေစာအတွက် ထမင်းအိုးတည်လိုက်ပြီးမှ အိပ်ခန်းထဲဝင်လာတော့ ကုတင်ပေါ်ခပ်လျော့လျော့မှီပြီးလှဲနေတဲ့ ချန်းယောလ်ကိုပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ လက်ပိုက်ပြီး မျက်လုံးမှိတ်ထားတဲ့ချန်းယောလ်က အင်္ကျီလည်းမလဲ။ ဘတ်ဟျွန်းပြောလိုက်မှ တစ်ဖက်ကိုလှည့်သွားတာဖြစ်သည်။ ဘတ်ဟျွန်း ပြုံးလိုက်မိပြီး ချန်းယောလ်ဘေးနားဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
"ယောဘို..."
တင်းတင်းပိုက်ထားတဲ့လက်နှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဘေးတစ်စောင်းမြင်နေရတဲ့ပါးပြင်ကို အသံမြည်အောင်ဖိနမ်းပစ်လိုက်သည်။
"ယောဘို ငါ့ကိုကြည့်ပါဦး"
မကြည့်တဲ့အပြင် ချန်းယောလ်က မျက်လုံးတွေမှိတ်ချပစ်လိုက်သည်။ တအားစိတ်တိုနေပါတယ်ပေါ့။
"ငါက တမင်တွန်းချလိုက်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ ရုတ်တရတ်ကြီးဆိုတော့ ငါလည်း လန့်သွားလို့ပေါ့။ ယောဘိုက ငါ့ကိုငြိုငြင်တာလား။ တကယ်ပစ်ထားနိုင်တယ်ပေါ့။ ယောဘို..."
ချန်းယောလ်က လှည့်မကြည့်တာမို့ ဘတ်ဟျွန်းအကြံအိုက်သွားရသည်။ ငယ်ငယ်တုန်းက စိတ်ဆိုးစိတ်ကောက်မရှိခဲ့သလောက် သုံးဆယ်ကျော်မှဂျစ်တူးကျချင်နေသည့် ချန်းယောလ်ကြောင့် ဘတ်ဟျွန်းကိုယ့်နားထင်ကိုယ်ကုတ်လိုက်ရသည်။ တစ်ဖက်ကိုလှည့်ပြီးခွေနေတဲ့ ချန်းယောလ်ပါးပြင်ကိုနောက်တစ်ကြိမ်နမ်းပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင်လာလိုက်သည်။ ရေချိုးပြီးမှ အပီအပြင်ထပ်ချော့ရမည်။
××××××××××××××××××××××××××××××
နွေးနွေးထွေးထွေးဖြစ်နေပေမယ့် ချန်းယောလ်လန့်နိုးလာတော့ အိပ်ခန်းက ညအိပ်မီးသာဖွင့်ထားသည်။ ကုတင်ကထပြီး လိုက်ကာစဆွဲဖယ်ကြည့်လိုက်တော့ အပြင်မှာမှောင်မှောင်မည်းနေပြီ။ ဘတ်ဟျွန်းနီး ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားတဲ့ထိသိလိုက်ပေမယ့် အခုဘယ်ရောက်နေတာလဲ။ ထမင်းစားခန်းထဲမရှိသလို၊ ဧည့်ခန်းထဲမှာလည်းမတွေ့။ မနက်ခင်းပိုင်းတုန်းက စိတ်မကောင်းအောင်လုပ်ထားခဲ့ပြီး အခုလည်းပျောက်နေပြန်ပြီ။ ရုတ်တရတ်မို့ ချန်းယောလ်ကို တွန်းထုတ်မိသွားတာကို စိတ်ကနားလည်ပေးနိုင်ပေမယ့် နှလုံးသားကနင့်နေခဲ့ရသည်။
ဒီကိစ္စထိ ဆွေးနွေးတိုင်ပင် မလုပ်ရသေးပေမယ့် ချန်းယောလ် စိတ်ဆိုးချင်နေမိပြန်သည်။ ဒါလည်း လေလွင့်ခဲ့ရတဲ့အကြင်နာတွေအတွက် ဘတ်ဟျွန်းနီးဆီကဂရုစိုက်ခံချင်ရုံပါ။ တစ်အိမ်လုံးအရိပ်ယောင်တောင် မမြင်ရတာမို့ အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်ပြီးဖုန်းဆက်ရသည်။ ဖုန်းကဝင်သွားပေမယ့် နှစ်ခါမြောက်မှ ကိုင်သည်။
"ချန်းယောလ်...နိုးပြီလား"
တစ်ဖက်ကထူးသံက တိုးတိုး။ ဘေးနားကစကားသံတွေလျှံကျလာတာ ဖုန်းထဲထိရောက်သည်။
"ဘယ်မှာလဲ"
"တစ်လမ်းကျော်က ရပ်ကွက်ကြီးကြပ်ရေးမှူးအိမ်မှာ။ ဒီလအတွက် အစည်းဝေးရှိတယ်ဆိုလို့"
"ဘယ်တော့ပြီးမှာလဲ"
"မသိသေးဘူး။ ချန်းယောလ် ဗိုက်ဆာရင်စားနှင့်လိုက်နော်။ စားပွဲပေါ်မှာထမင်းခူးပေးခဲ့တယ်။ ခေါ်နေလို့ ဖုန်းချလိုက်တော့မယ်"
ချန်းယောလ်ပြန်ဖြေချိန်တောင်မရှိလိုက်ဘဲ ဖုန်းကျသွားသည်။ အခုပဲ ညရှစ်နာရီကို အစည်းဝေးကဘယ်အချိန်ပြီးမှာတဲ့လဲ။ ချန်းယောလ် ရေချိုးအဝတ်စားလဲပြီး ထမင်းစားပွဲရှေ့ထိုင်လိုက်ပေမယ့် စားချင်စိတ်ကမရှိ။ နွေရာသီကုန်ခါနီးမို့ ညဦးလေထဲမှာ အအေးဓာတ်ပါသည်။ ထမင်းစားပွဲကထပြီး ရှပ်အပါးတစ်ထည်ထပ်ပြီး ထီးတစ်ချောင်းဆွဲလို့ အိမ်ပြင်ထွက်လာရသည်။
×××××××××××××××××××××××××××××
"အိမ်တက်လုပ်ရမှာပေါ့။ အိမ်တက်ကမလုပ်လို့မရဘူးနော်။ ဗြောင်လေးမအားတော့လည်း အဒေါ်ကြီးတို့ ဝိုင်းကူမှာပေါ့။ ဆန်မုန့် ၁၀မျိုးလောက်မလုပ်နိုင်ရင်တောင် အနည်းဆုံး သုံးလေးမျိုးတော့လိုတယ်"
"ဟုတ်ကဲ့"
အစည်းဝေးပြီးသွားပေမယ့် ဘတ်ဟျွန်းကိုအတင်းဆွဲထားကြတာဖြစ်သည်။ အိမ်တက်မလုပ်လို့ ဘတ်ဟျွန်းကို တွန်းတွန်းထိုးထိုးတိုက်တွန်းနေသမျှ ဘတ်ဟျွန်းခေါင်းသာငြိမ့်မိသည်။ ကြီးကြပ်ရေးမှူးကတော်က အသီးတွေချကျွေးလို့စားထားပေမယ့် ဗိုက်ပြည့်သည်တော့မဟုတ်။ ဒီအချိန်ဆို ချန်းယောလ်ရော ထမင်းစားပြီးနေလောက်မလား။ ညစာပြင်ပြီးချိန်ကွက်တိဘေးအိမ်က အဒေါ်ကြီးလာခေါ်လို့သာလိုက်လာရတယ် ချန်းယောလ်ကိုမပြောခဲ့ရတာမို့ စိတ်ကမဖြောင့်။ ဖုန်းဆက်လာတဲ့ချန်းယောလ်အသံက မကြည်သာပေမယ့် တင်းမာနေတာလည်းမဟုတ်။ ရပ်ကွက်မှာ တစ်လတစ်ကြိမ်အစည်းအဝေးထိုင်ပြီး ရန်ပုံငွေရှာတာမှန်ပေမယ့် အဒေါ်ကြီးတွေကြားထဲ ထိုင်နေရတာကြောင့် ဘတ်ဟျွန်းကိုယ်လက်တွေပင်ကိုက်ခဲချင်လာသည်။
"ဟို...ဗြောင်ဘတ်ဟျွန်းရှိလားမသိဘူး"
အိမ်ရှေ့တံခါးကထွက်လာသည့်အသံ။ ဘတ်ဟျွန်းကိုယ်လေးမတ်ခနဲပင်ဖြစ်သွားရသည်။
"ဘယ်သူများလဲ"
မီးဖိုခန်းထဲကထွက်လာသည့် အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်က လှမ်းမေးတာမြင်တော့ ဘတ်ဟျွန်းနေရာကနေ ထွက်လိုက်ရသည်။ မှုန်တေတေမျက်နှာပေးနဲ့ တံခါးဝမှာရပ်နေသည့် ချန်းယောလ်။
"ဗြောင်လေးအစ်ကိုလား..."
ဧည့်ခန်းကအဒေါ်ကြီးတွေလည်း ဘတ်ဟျွန်းနားရောက်လာကာ ချန်းယောလ်ကိုခြေဆုံးခေါင်းဆုံးကြည့်ပြီးမေးလာကြသည်။ ချန်းယောလ်က ဝတ်ကျေတန်းကျေပြုံးပြပြီး ဘတ်ဟျွန်းကိုစူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေ၏။
"မဟုတ်ဘူး..."
"အော်...သူငယ်ချင်းလား။ အထဲဝင်ခိုင်းလိုက်လေ"
"မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော့်အမျိုးသားပါ"
"ဟေ!"
အဒေါ်ကြီးတွေ အာမေဍိတ်သံကတစ်ပြိုင်တည်းထွက်လာသည်။ ချန်းယောလ်ကလည်း အခုမှအံ့ဩသလိုငေး၏။
"ဟယ် အထဲခေါ်လေ။ ဒီတိုင်းကြီး ဘာရပ်လုပ်နေကြတာလဲ"
"မဝင်တော့ပါဘူး။ ဘတ်ဟျွန်းနီးကိုလာခေါ်တာ။ ညစာစားဖို့"
"အမယ်လေး အဒေါ်တို့က အလိုက်မသိ ဗြောင်လေးကိုဆွဲထားမိတာပဲ။ ဗြောင်လေး အိမ်ပြန်တော့။ ယောက်ျားကတောင်လာခေါ်နေပြီ"
"ဟုတ်ကဲ့။ ဒါဆို ခွင့်ပြုပါဦး"
ဘတ်ဟျွန်းခါးညွတ်နှုတ်ဆက်ပြီး ချန်းယောလ်ဆီပြေးသွားလိုက်သည်။ ချန်းယောလ်ကလည်း သဲ့သဲ့ပြုံးလို့။
"စိတ်ကောက်ပြေပြီလား"
"ဘာလဲ စိတ်မကောက်ပါဘူး!"
လမသာပေမယ့် လမ်းမီးတိုင်ဝါဝါတွေအောက်မှာ ချန်းယောလ်နားရွက်ဖျားတွေနီရဲနေတာကို ဘတ်ဟျွန်းမြင်နေရသည်။ လက်ဖဝါးနွေးနွေးထဲကို ဘတ်ဟျွန်းလက်ထိုးထည့်လိုက်ပြီး ကျန်လက်တစ်ဖက်နဲ့လည်း လက်မောင်းကိုချိတ်တွယ်လိုက်သည်။ ပြန်လည်ဆုပ်ကိုင်ပွေ့လာတဲ့ ချန်းယောလ်လက်ဖျားတွေက တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖြစ်သည်။ ခြေလှမ်းတွေက နှေးနှေးမှန်မှန်ထပ်တူကျနေ၏။
"တစ်နေကုန် ရှောင်နေပြီး အိမ်ရောက်တော့လည်း ပစ်ထားတာတောင် စိတ်ကောက်လို့မဟုတ်ဘူးပေါ့လေ"
"စိတ်မကောက်ဘူး။ စိတ်မကောင်းဖြစ်တာ"
"ယောဘိုကလည်း ငါ တမင်လုပ်တာမဟုတ်ပါဘူး။ ရုတ်တရတ်ဆိုတော့"
"သိတယ်။ သိတယ်ကွာ"
ချန်းယောလ် ဘတ်ဟျွန်းနီးပုခုံးလေးကို ဆွဲလှည့်ယူပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်ပစ်လိုက်သည်။ လမ်းထောင့်ချိုးမို့ အရွက်တွေဝေနေတဲ့မေပယ်ပင်ကြီးကြောင့် မှောင်ရိပ်ကျနေသည်။ သစ်ရွက်တွေကြားကတိုးဖြာကျနေတဲ့အလင်းရောင်နဲ့ ဘတ်ဟျွန်းနီးမျက်နှာနုနုလေးကိုမြင်နေရသည်။
"သိပေမယ့် ငါ မခံစားနိုင်ဘူး"
"ယောဘို ဘယ်လိုလုပ်ချင်လဲပြော"
"ဘယ်လိုလုပ်ချင်လဲဆိုတာထက် ဘတ်ဟျွန်းနီးက ငါ့ကောင်လေးဖြစ်တယ်ဆိုတာ ကြေညာပစ်ချင်တယ်။ ပုန်းလျှိုးကွယ်လျှိုးမနေနိုင်တော့ဘူး"
ဘတ်ဟျွန်းနီးကို ရင်ခွင်ထဲတင်းတင်းထည့်ဖက်ထားလိုက်မိသည်။ ဆုံးဖြတ်ချက်တွေကို မြန်မြန်ပြင်ဆင်နိုင်ခဲ့တဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ချန်းယောလ်ကျေးဇူးတင်မဆုံးပါ။ ဘယ်လိုများ ဒီလောက်ချစ်တဲ့ဘတ်ဟျွန်းနီးကို လျစ်လျူရှုနိုင်ခဲ့ရတာလဲ။ တွေးကြည့်လေ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်းအဖြေရှာမရ။ မချစ်တော့ဘူးလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလိမ်ညာဖို့ တင်းမာမိသမျှ ဘတ်ဟျွန်းနီးကိုပိုပိုချစ်ဖို့ပဲဖြစ်လာခဲ့ရတာပါ။
"ဒီတစ်ပတ်ပိတ်ရက် အိမ်တက်လုပ်ရင်းနဲ့ ဒါရိုက်တာကင်ရော၊ ဂျွန်မြောင် Hyung နဲ့ ဂျုံအင်ကိုပါ ဖိတ်လိုက်မယ်လေ"
ရင်ခွင်ထဲကနေ မော့ကြည့်ပြီး ဘတ်ဟျွန်းနီးကပြောလာသည်။
"ဘတ်ဟျွန်းနီးက ငါ့ယောက်ျားလို့ ငါကိုယ်တိုင်ပြောမှာ"
ချန်းယောလ်အပြောကြောင့် ဘတ်ဟျွန်းနီးက ရယ်သည်။ နှုတ်ခမ်းတွေပေါ် အသံမြည်အောင် ဖျတ်ခနဲနမ်းရှိုက်၏။ ဘာမှမလိမ်းထားတဲ့ မျက်နှာလေးက မှဲ့စက်လေးတွေကို ချန်းယောလ်လက်ဖျားတို့နဲ့ ဖွဖွထိတွေ့လိုက်မိသည်။ ဘတ်ဟျွန်းနီးနဲ့ပတ်သက်ရင် ဒီမှဲ့ညိုညိုလေးတွေကအစ ချန်းယောလ်ချစ်သည်။ နှာဖျားလုံးလုံးလေးကို ချန်းယောလ်နှာခေါင်းထိပ်နဲ့ပွတ်တိုက်ပစ်လိုက်သည်။ ရင်ခွင်ထဲမှာ ကြည်နူးလှိုက်ခုန်မှုက လှပ်ခနဲ။ အပြုံးနုတွေကြောင့်ပေါ်နေတဲ့ သွားစွယ်ချွန်ချွန်လေးကိုလည်း ချန်းယောလ်နှုတ်ခမ်းနဲ့တို့ထိပစ်လိုက်သည်။ အထိအတွေ့တိုင်းအတွက် ရင်ခုန်သံတွေကဝုန်းဒုန်းကြဲ။
"မရတော့ဘူး။ ကျောပေါ်တက် အိမ်ပြန်မယ်"
"ဟော! ဘာဖြစ်တာလဲ ချန်းယောလ်ရ"
ဘတ်ဟျွန်းနီးကိုကျောပေါ်တင်ပြီး ချန်းယောလ်ကျောပိုးလိုက်သည်။ ခြေလှမ်းတွေကို နှစ်လှမ်းစာတစ်လှမ်းပေါင်းပစ်မိ၏။
"အိမ်ရောက်ရင် ပြောပြမယ်"
တိတ်ဆိတ်တဲ့ ညဦးယံက ဘတ်ဟျွန်းနီးရယ်သံလွင်လွင်လေးတွေနဲ့ နားဝင်ချိုနေသည်။ လေပြေတွေကြားက ဘတ်ဟျွန်းနီးကိုယ်သင်းနံ့လေး ချန်းယောလ်နှာဖျားထိပ် ဝေ့ဝဲနေခဲ့သည်။ လည်ပင်းကိုသိုင်းဖက်ထားတဲ့ ဘတ်ဟျွန်းနီးလက်လေးတွေက ချန်းယောလ်ရင်ခုန်သံနဲ့နီးနီး။ ဘတ်ဟျွန်းနီးတစ်ကိုယ်လုံးကို ချီပိုးထားရတာတောင် ချန်းယောလ်ပင်ပန်းခြင်းမရှိ။ ဥတုလေးပါးနဲ့ အချိန်ကာလသုံးပါးလုံး ဘတ်ဟျွန်းနီးကြောင့် ချန်းယောလ်ရင်ခုန်သံတွေ အကြင်နာတွေရှင်သန်ပေါက်ဖွားနေရသည်။
×××××××××××××××××××××××××××××
"ဘတ်ဟျွန်း"
"ဂျွန်မြောင် Hyung။ Hyung ဘယ်သွားမလို့လဲ"
"Survival သင်တန်းဘက်သွားမလို့။ ဆန်းမင်း ဆေးရုံကဆင်းလာပြီတဲ့"
ချန်းယောလ် ထိုးကြိတ်ပစ်လိုက်လို့ ဆေးရုံတက်လိုက်ရတဲ့ အမူးကောင် ဆန်းမင်း။
"ကျွန်တော်လည်း လိုက်မယ်လေ"
ဒီနေ့ ဘတ်ဟျွန်းတို့ Flight ဂျူတီက မနက်ပိုင်းပြီးသွားတာမို့ ဘတ်ဟျွန်းအားနေသည်။
"ဖြစ်ပါ့မလား ဘတ်ဟျွန်း"
"ဘာလို့မဖြစ်ရမှာလဲ Hyung"
"ဆန်းမင်းက မင်းအပေါ် မရိုးမသားဖြစ်နေတာ မင်းမသိတာလည်းမဟုတ်။ ပြီးတော့ ဆေးရုံသွားပို့တဲ့နေ့တည်းက ဂျူနီယာတွေကြားထဲတိုးကြိတ်ကြိတ်ထွက်နေတာ ကပ္ပတိန်ပတ်ထထိုးတာ မင်းကိုအသားယူပြောဆိုနေလို့တဲ့။ ကပ္ပတိန်ပတ်က မင်းကိုသိပ်မကြည်ပေမယ့် သူကတော်ရံုံကိစ္စဝင်ပါတဲ့သူမဟုတ်တော့ အဲ့ကောင်ဆန်းမင်းက ဆိုးဆိုးရွားရွားတွေပြောနေလို့ပဲဖြစ်မှာ"
ဂျွန်မြောင် Hyung က ဘတ်ဟျွန်းပုခုံးကိုဖက်ပြီး လမ်းလျှောက်လာလိုက်ကြတာ Survival သင်တန်းရှိတဲ့ Building 2 ဘက်ကိုတောင်ရာက်နေပြီဖြစ်သည်။ Hyung ပြောသမျှနားထောင်လာရင်း ဘတ်ဟျွန်း ခေါင်းငုံ့လို့ပြုံးမိသွားသည်။ ဒီပတ်ချန်းယောလ်က ဘတ်ဟျွန်းနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဆတ်ဆတ်ထိမခံတတ်တဲ့အကျင့်က နှစ်ယောက်ဝေးနေတဲ့အချိန်မှာတောင် ပျောက်တဲ့ပုံမရှိ။ မနေ့ကလည်း ဘတ်ဟျွန်းကို တစ်ညလုံးရင်ခွင်ထဲထည့်ပြီး တိုးဖွဖွချွဲနေခဲ့တဲ့အသံဩဩကို ကြားယောင်တော့ အသံထွက်ရယ်မိသည်။
"ဘာတွေသဘောကျနေတာလဲ"
ဂျွန်မြောင် Hyung က ထူးဆန်းသလို ငဲ့ကြည့်မေးသည်။ ဘတ်ဟျွန်း ခေါင်းပဲခါပြလိုက်ရသည်။
"အိမ်ပြောင်းသွားတာ နေလို့အဆင်ပြေရဲ့လား။ Hyung လည်း လာကြည့်မယ်ဆိုပြီး မအားတာနဲ့ပဲ"
"Hyung ကို အဲ့ဒါပြောမလို့။ နောက်အပတ်လောက် ကျွန်တော်တို့အားလုံးအားတဲ့တစ်ရက်ကို အိမ်တက်လုပ်မလို့။ Hyung လာရမယ်နော်။ ကြိုပြောထားတာ။ Hyung တို့ကို ပြောပြစရာလည်းရှိတယ်"
"လာရမှာပေါ့။ အသားကင်နဲ့ဝိုင်ကောင်းကောင်းဖောက်ကွာ"
ဘတ်ဟျွန်း နဲ့ ဂျွန်မြောင် တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ရယ်မိသွားသည်။
"ဒါလေးပြောတာကိုကွာ။ ငါ့ကိုထပြီးထိုးတော့တာပဲ"
Building 2 ရဲ့ HR ခန်းထဲကထွက်လာသည့်အသံ။ ခပ်ဟဟပွင့်နေသည့်တံခါးကို ဆွဲဖွင့်လုဆဲဆဲမှာပဲ ဘတ်ဟျွန်းရောဂျွန်မြောင် Hyung ပါ မတိုင်ပင်ပါဘဲ ခြေလှမ်းတွေရပ်လိုက်မိကြသည်။
"မင်းတို့ပဲစဉ်းစားကြည့်။ ဗြောင်ဘတ်ဟျွန်းနဲ့သူနဲ့ဘာဆိုင်လို့ အဲ့ကောင်ကဆတ်ဆတ်ခါနာနေရတာလဲ။ လူကိုကြည့်တဲ့အကြည့်တွေကလည်း အမြဲအထင်သေးသလိုလိုဘာလိုလို။ အဲ့ပတ်ချန်းယောလ်က နိုင်ငံခြားကပြောင်းလာတာဆိုတော့ စားဖူးတဲ့ကြောင်ပါးပဲနေမှာ။ အဲ့ဒါကြောင့် အပေါ်ယံတင်းသလိုလိုနဲ့ ဗြောင်ဘတ်ဟျွန်းကိုချိန်နေလားမှမသိတာကွာ။ ဟိုကလည်း ချိန်ချင်စရာလေး။ ဘာဖြစ်ဖြစ် အဲ့ကောင်ကို တိုင်စာတင်ထားတယ်။ လျော်ကြေးအတွက်လည်းရှေ့နေခေါ်ပြီးကို စီစဉ်ထားတာ။ သေဖို့သာပြင်ထား ပတ်ချန်းယောလ်!"
ဝုန်း!
ခပ်ဟဟပွင့်နေတဲ့တံခါးကို ခြေထောက်နဲ့ဆောင့်ကန်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းဖွင့်ပစ်လိုက်သည်။ လက်သီးကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ထားတဲ့ ဘတ်ဟျွန်းနဲ့ ဘေးမှာရပ်နေတဲ့ ဂျွန်မြောင်ကိုမြင်တော့ ကျောပေးထားတဲ့ဆန်းမင်းက ပျာပျာသလဲဖြစ်သွားသည်။ ဝိုင်းဖွဲ့နေကြတဲ့သူတွေလည်း မျက်စိပျက်မျက်နှာပျက်။
"စားဖူးတဲ့ကြောင်ပါး?"
"မဟုတ်ဘူး ဗြောင် အဲ့ဒါက"
ဆန်းမင်းအသံက အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့။
"ချိန်ချင်စရာလေး?"
ဘတ်ဟျွန်း တစ်လှမ်းချင်းရှေ့တိုးသွားလိုက်သည်။
"သေဖို့သာပြင်ထား!"
ဘတ်ဟျွန်းအသံမြှင့်အော်ပြီး ဆန်းမင်းရှေ့ပြေးသွားလိုက်သည်။ အဖြစ်အပျက်တွေမြန်ဆန်လွန်းတာမို့ ဘယ်သူမှတားချိန်မရလိုက်။ ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ထိုးကြိတ်ပစ်လိုက်တဲ့အသံတွေသာ ရုတ်ခြည်းဆူညံသွားခဲ့သည်။
##########################
August 7.2020.(Friday)
×××××××××××××××××××××××××××
ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် မိတ်ဆွေတို့ဆီ ကတိပျက်သွားတာပဲနော်။ မနေ့ကရေးပေမယ့် ၁၂ကျော်သွားတော့ မထူးပါဘူးဆိုပြီး အခုမနက်မှ ဆက်ရေးလိုက်တာ။ ပြောထားဖူးတဲ့အတိုင်းပဲ LIITA က အပိုင်း (၄၀) ထိမရှိပါဘူး။ မကြာခင်
နှုတ်ဆက်ရတော့မယ်။ ဖြစ်နိုင်တာတော့ အပိုင်း (၃၅) (၃၆)လောက်ပေါ့။ အမှန်ဆို ဂျူလိုင်လတည်းက အပြီးသပ်ချင်တာ။ ဒီဩဂုတ်လထဲတော့ နှုတ်ဆက်ရမှာပါ။ တနင်္ဂနွေနေ့ညကျ ပြန်တွေ့မယ်။ ဆီးယူ ဂိုင်းစ်💞💞💞
×××××××××××××××××××××××××××××××