[ဒီ extra လေးက မူရင်း story ပြီးသွားတာနဲ့ လာတဲ့ extra လေးပါ]
🚨🚨 warning warning ၁၈ယောက်စု ၁၈ယောက်စု 🚨🚨
ရှန်ချင်းချိုး ယပ်တောင်ကို ယမ်းကာ လမ်းလျောက်လာလေ၏။ ရုတ်တရက် သူ့ဘေးနား ကပ်လျက်ပါနေသော လူလေးကို မတွေ့တော့သောကြောင့် နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
လော့ပင်းဟယ် ရပ်လျက်ကျန်နေ၏။ သူ၏ အာရုံကလည်း တစ်ခြားနေရာတွင်။
ရှန်ချင်းချိုး ဇဝေဇဝါဖြစ်ကာ မေးလိုက်လေသည်။
" ပင်းဟယ်! ဘာတွေကြည့်နေတာလဲ?"
ထိုအမေးစကားကြောင့် လော့ပင်းဟယ် လက်တွေ့ဘဝကို ပြန်လည်ရောက်ရှိလာတော့သည်။ အနည်းငယ် ကြက်သေသေနေသော ပုံလေးနှင့်
" ရှစ်စွမ်း... ကျွန်တော်..."
ရှန်ချင်းချိုး ပို၍ ဇဝေဇဝါဖြစ်လာသောကြောင့် နောက်သို့ ပြန်လျောက်သွားကာ လော့ပင်းဟယ် ငေးနေသော နေရာသို့ ကြည့်လိုက်၏။ အတော်အသင့်ကျယ်သော အိမ်တစ်အိမ်ရှေ့၌ အနီရောင်ဝတ်ဆင်ထားသော ကြင်စဦးမောင်နှံရှေ့တွင် လူအများစုအုံကာ ဆူဆူညံညံဖြင့် ခြံဝိုင်းထဲသို့ ဝင်နေကြလေသည်။
လမ်းက နဂိုကတည်းက ဆူညံနေသောကြောင့် မင်္ဂလာဆောင် ရှိသည်ကို သူအစက သတိမထားမိ။
အိမ်၏ အဝင်ဝ၌ ကလေးမလေးနှစ်ယောက်က ခြင်းတောင်းကိုကိုင်လျက် ပြတ်သားကျယ်လောင်သော အသံဖြင့် "ပျော်ရွှင်စွာ ပေါင်းသင်းနေထိုင်နိုင်ကြပါစေ" " ပျော်ရွှင်မှုတွေ ကူးစက်နိုင်ပါစေ" ဟုဆိုကာ မင်္ဂလာသကြားလုံးများကို ဝေနေကြ၏။
ရှန်ချင်းချိုး၏ အတွေးက တကယ့်အခြေအနေကောင်းကို ဖျက်ဆီးပစ်လိုက်သည်။
" ဒီမိသားစုက မိစ္ဆာကပ်ဆိုးတွေများ ကူးစက်ခံရလို့များလား... "
သို့သော် သူဘယ်လိုပဲကြည့်ကြည့် မူမမှန်တာကို ရှာမတွေ့ရပေ။ သူ့မေးခွန်းက ပါးစပ်ဖျားလေးမှ ထွက်ခါနီး လော့ပင်းဟယ်ကတော့ သူတို့ဆီသို့ လျောက်သွားလေတော့သည်။ ကလေးမလေးနှစ်ယောက်က ထိုကဲ့သို့ လှပသော ကောင်ချောလေးကို မမြင်ဖူးသောကြောင့် နှစ်ယောက်လုံး အသက်ရှူမှားနေကြကာ မင်္ဂလာသကြားလုံး ပေးရမည်ကိုပါ မေ့သွားကြလေ၏။ အဆုံး၌ လော့ပင်းဟယ်က သူတို့လက်ထဲမှ ကိုယ်တိုင် လှမ်းယူရလေတော့သည်။
သကြားလုံးများ ရပြီးသည့်နောက် လော့ပင်းဟယ် စိတ်ကျေနပ်စွာဖြင့် ရှန်ချင်းချိုးဆီသို့ ပြန်ရောက်လာသည်။ "ရှစ်စွမ်း... သွားရအောင်!"
ရှန်ချင်းချိုး ခေါင်းညိမ့်လိုက်၏။
နှစ်ယောက်သား ဘေးချင်းကပ် လျောက်လာကြသည်။ လော့ပင်းဟယ်၏ လက်များက အနီရောင်ပတ်ထားသော သကြားလုံးလေး နှစ်လုံးကို ဆော့ကစားနေ၏။ ထို့နောက် ပျော်ရွှင်မြူးတူးနေသော အိမ်ကို ပြန်လှည့်ကြည့်ကာ သူ့မျက်နှာ၌ အတွေးများနေသောပုံ ပေါ်လာသည်။
ရှန်ချင်းချိုး မေးလိုက်၏။ "အိမ်က တစ်ခုခုဖြစ်နေလို့လား?"
လော့ပင်းဟယ် အံ့အားသင့်သွားကာ " တစ်ခုခုဖြစ်နေလို့ဆိုတာ ဘာကိုပြောတာလဲ ရှစ်စွမ်း!"
ရှန်ချင်းချိုး - " ဘာမှမဖြစ်ဘူးဆို ဘာလို့ ပြန်လှည့်လှည့်ကြည့်နေတာလဲ? အချိုလည်း မကြိုက်ပဲနဲ့!"
လော့ပင်းဟယ် ရုတ်တရက် ရှန်ချင်းချိုး ပြောချင်သည်ကို သဘောပေါက်သွားကာ ပြုံးလိုက်သည်။
" ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး.. ကျွန်တော် အပျော်တွေ ကူးစက်သွားလို့ပါ!"
သူသည် အံ့ဩဖွယ်ပင် ထိုစကားများကို အတည်ပေါက်ပြောနေသည့်ပုံ ပေါ်သည်။ ရှန်ချင်းချိုး မပြုံးပဲ မနေနိုင်တော့
" မင်းဒီလိုမျိုးကို ယုံတယ်လို့ ဒီဆရာ မှတ်တောင် မမှတ်မိပါလား! မင်း မင်္ဂလာဆောင်တာကို မမြင်ဖူးဘူးလား? "
လော့ပင်းဟယ် ပြန်ဖြေ၏။
" အရင်ကတော့ တွေ့ဖူးပါတယ် ဒါပေမယ့် ဒီလိုအရာတွေက ကျွန်တော်နဲ့ သက်ဆိုင်လာမယ်လို့ တစ်ခါမှ မတွေးဖူးဘူး!"
ရှန်ချင်းချိုး ရှုတ်ထွေးသွားသည်။ " အရင်က တစ်ခါမှ မိန်းမပျိုလေးနဲ့ လက်ထပ်ဖို့ မတွေးဖူးဘူးလား?"
လော့ပင်းဟယ် ခေါင်းရမ်းလိုက်သည်။ ရှန်ချင်းချိုးက ဤအရာသည် ကျိုးကြောင်းဆီလျော်မှုမရှိဟုတွေးကာ ထပ်မေးလိုက်၏။
" တကယ်လား? နည်းနည်းလေးတောင်မှလေ?"
ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် လော့ပင်းဟယ်လေ -- အရင်က လော့ပင်းဟယ်က လူတွေဝိုင်းကြိုက်တဲ့ဝတ္တုရဲ့ ဇာတ်လိုက်တစ်ယောက်၊ ဘယ်လိုလုပ် ဒီလိုလူမျိုးက ဒီလောက်လှပတဲ့ အနာဂတ်ကို မတွေးဖူးရတာလဲ! ဒါ့အပြင် ကောင်းကင်ကို ဆန်တက်မယ့် လေယာဉ်ပျံရဲ့ နုံချာတဲ့ အကြိုက်တွေအရ ဒီ 'လှပတဲ့ အနာဂတ်' ဆိုတာက မိန်းမလှလေး တစ်ယောက်ထဲကို လက်ထပ်တာလေးနဲ့တင်ပဲ ပြီးမှာ မဟုတ်ဘူး။ အနည်းဆုံးတော့ ဂဏန်းသုံးလုံးလောက် ပေါင်းထည့်လို့ရတဲ့ မိန်းကလေးတွေနဲ့ ယူပေးမှာ.. ဟုတ်ပါတယ်..လက်ရှိလော့ပင်းဟယ်ကတော့ ဒါမျိုးလုပ်မှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ရှန်ချင်းချိုး သိသည်။ သို့ပေမယ့် ဘယ်လိုဖြစ်လို့တောင် ဒါကို မတွေးဖူးရတာလဲ ပြီးတော့ သူနဲ့ မဆိုင်ဘူးလို့တောင် ခံစားမိသေးတယ်တဲ့လား..
လော့ပင်းဟယ် တစ်ခဏမျှ တစိမ့်စိမ့် ချင့်ချိန်ရင်း
" အရင်ကတော့ တကယ် တစ်ခါမှ မတွေးဖူးဘူး"
ရှန်ချင်းချိုး " အရင်က" ဆိုသည့် စကားစုကို သတိထားမိကာ သူ့ကို လက်တန်း စလိုက်၏။
" အခုတော့ ဆိုင်သွားပြီထင်တယ်လို့ ပြောချင်တာလား"
မမျှော်လင့်ဘဲ လော့ပင်းဟယ် ဒီတစ်ချိန်တော့ မဖြေပေ။
ထိုအဖြစ်အပျက်ပြီးသည့်နောက် ရှန်ချင်းချိုး စိတ်ထင်နေသည်ပဲလား မသိ ထိုညတွင် လော့ပင်းဟယ် ပို၍ပင် အားအင်တွေ ပြည့်ဝနေတော့သည်။ သူ့ရဲ့ ဖင်အိုကြီးနဲ့ ခြေထောက်တွေကတော့ ဆင်းရဲဒုက္ခတွေကို ပိုပြီး တောင့်ခံရတော့မှာပဲ။
သူတို့နှစ်ယောက်သည် ၂လတစ်ခါ ချန်ချုံးတောင်ရှိ အမျိုးများဆီသို့ အလည်လာလေ့ရှိကြသည်။ ထို့ကြောင့် တောင်ပေါ်ရှိသူများသည် သူတို့ကိုတွေ့လျှင် မအံ့ဩကြ။ အားလုံးက စိတ်အားထက်သန်စွာဖြင့်သာ စုရုံးလာကြတော့၏။
ချီချင်းချီ - " အိုက်ရိုး.. ဒါဘယ်သူပါလိမ့်! ချင်းကျင်းတောင်ရဲ့ တောင်ထိပ်သခင်ပါလား.. ပြန်လာတာလား? ကြုံတောင့်ကြုံခဲပဲ!"
ရှန်ချင်းချိုး - "ဟုတ်ပါရဲ့ဗျာ!"
ချီချင်းချီ - " မိစ္ဆာမျိုးနွယ်တွေဆီက ဘာဒေသထွက်တွေယူလာသေးလဲ? ဘေးက တစ်ယောက်က လွဲလို့!"
ရှန်ချင်းချိုး တွေးမိသည်၊ 'လော့ပင်းဟယ်က လူသားလောကတွင်သာ ကြီးပြင်းလာသည်ဖြစ်သဖြင့် မိစ္ဆာမျိုးနွယ် ဒေသထွက်ဟူ၍ သတ်မှတ်၍မရ' ။ ထို့ကြောင့်
" ကျွန်တော် တစ်ခုခုယူလာရင်လည်း ဘယ်သူမှ စားချင်ကြမှာ မဟုတ်ဘူး၊ အဲ့ဒါကြောင့် ဘာမှ မယူခဲ့ဘူး!"
လူငယ်တစ်ယောက် သူတို့ အနီးကို ချဉ်းကပ်လာသည်ကို တွေ့လျှင် ရှန်ချင်းချိုး နှုတ်ဆက်လိုက်၏။ "ဆရာတူညီလေး လျှို.. နေကောင်းတယ်နော်.. ငါ... အဲ့ဒါဘာလဲ!"
ခံစားချက်မဲ့နေသော မျက်နှာဖြင့် လျှိုချင်းကော တစ်ယောက် ရှန်ချုင်းချိုး ပြန်ပစ်လိုက်သော သေနေသည့် သတ္တဝါကို ဖမ်းလိုက်သည်။ သူ ရှန်ချင်းချိုးဆီသို့ ထပ် ပစ်လိုက်ပြီး
" ဆံတိုမကောင်းဆိုးဝါးလေ! စားလို့ သင့်တော်တယ်!"
ရှန်ချင်းချိုး ပြန်ပစ်လိုက်ပြီး " ငါ ဒါကို မစားပါဘူး! လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်အနည်းငယ်က မင်းပေးထားတာတောင် အသက်ရှင်နေသေးတယ်! အကောင် အကြီးကြီး ဖြစ်လာပြီး ချင်းကျင်းတောင်ထိပ်က ဝါးတွေကိုတောင် ဖျက်ကိုက်နေသေးတယ်.. ငါဒါကြီး မလိုဘူး!"
နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်ဆီ တစ်ယောက် ပစ်နေကြရင်း ဆံတိုမကောင်းဆိုးဝါး၏ အော်သံကြီးက လေထုတွင်း ပြည့်နှက်သွားတော့သည်။
နောက်ဆုံးတော့ ဝေ့ချင်းဝေ့ စကားဆိုလိုက်၏။
" ဆရာတူ အစ်ကို ရှန်! အစ်ကို ယူထားသင့်တယ်လို့ ထင်တယ်.. တစ်ကယ်လို့ ဒီနှစ်ကောင်က အထီးနဲ့ အမဆို သူတို့ဘာသူတို့ ဖျော်ဖြေနေကြတာနဲ့ ဝါးတွေကို ကိုက်ကြတော့မှာမဟုတ်ဘူး!"
" နှစ်ကောင်လုံးက အထီးဆိုရင်ရော?!"
"........"
အရင်က လျှိုချင်းကောပေါ်လာသည်နှင့် လော့ပင်းဟယ်က အေးစက်စက် အငွေ့အသက်များ ထုတ်လွှင့်ပြီး တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် လှောင်ပြောင်ကာ ရန်ပြုကြစမြဲ။ သို့သော် ဒီနေ့တွင် ရှန်ချင်းချိုးဘေးမှာရပ်နေရင်း တစ်ခြားနေရာသို့ ရောက်နေသည့်နှယ်။ ရှန်ချင်းချိုးလည်း ထိုအရာကို အသားမကျချေ။
သူတစ်ယောက်ထဲ မဟုတ် တစ်ခြားသူများလည်း မသက်မသာဖြစ်နေကြ၏။ ချန်ချုံးတောင်၏ တပည့်များသည် အတူတကွ ပေါင်းမိသည်နှင့် အထူးစကားများကြသည် အရေးမပါသည့် ရယ်စရာ အသေးအဖွဲလေးတွေကိုပင် အချိန်အကြာကြီး စွဲပြောတတ်ကြ၏။ သို့သော် ဒီနေ့တွင်တော့ အထူးတလည် အကျဉ်းချုံးပင်။ ပုံမှန်ဆိုလျှင် သူတို့ ညစာကို ဇွေ့ကျန်းတောင်တွင် စီစဉ်ကြသည်၊ သို့ပေမယ့် ယခုအခါ မည်သူကမှ အစမဖော်ကြ၊ လော့ပင်းဟယ်၏ ထူးဆန်းနေမှုကြောင့် ဖြစ်နိုင်၏။ ချီချင်းချီက ရှန်ချင်းချိုးကို ဆွဲကာ မေးလိုက်သည်။
" နင့်တပည့် ဘာဖြစ်နေတာလဲ!"
ရှန်ချင်းချိုး ပြန်ဖြေ၏။ " ဘာကို ဘာဖြစ်ရမှာလဲ"
" ဒီနေ့ နင့်တပည့်က... အမ်..... ရန်ဖြစ်ထားကြတာလား!?"
" မဖြစ်ပါဘူး"
သူ့မျက်နှာက အေးချမ်း တည်ငြိမ်သည့်ပုံပေါ်သော်ငြား သူ့လက်ချောင်းများက ခေါက်ယပ်တောင်လေးအား တင်းကြပ်စွာ စုပ်ကိုင်ထား၏။
ချီချင်းချီ - " မဖြစ်ထားရင်တော့ ကောင်းတာပေါ့! နင့်ရဲ့ တပည့်က ဒီနေ့ တစ်ခုခုကို ဖုံးဖိထားသလိုလိုနဲ့ ထူးဆန်းနေတယ်လို့ ထင်ရလို့"
ရှန်ချင်းချိုးလည်း သတိထားမိသည်။
ဝါးအိမ်လေးသို့ ပြန်ရောက်သည်ထိတောင် လော့ပင်းဟယ်၏ အပြုအမူများက ထူးဆန်းနေဆဲ။
ရှန်ချင်းချိုး ဝါးအိပ်ရာလေး၌ ထိုင်လိုက်စဉ်ပင် အပေါက်ဝမှ ကျယ်လောင်သော အသံကြားလိုက်ရ၏။ သူ လိုက်ကာနောက်မှ အပြေးလေးထွက်လိုက်စဉ် လော့ပင်းဟယ် မြေပြင်ပေါ်တွင် ခြေကားရားလက်ကားရားဖြင့်လဲနေပြီး ဘေးတွင် မင်ဖန် နှင့် နဉ်ရင်းရင်းတို့ ရှိနေသည်၊ အံ့အားသင့်လွန်း၍ စကားတောင် မပြောနိုင်တော့ပေ။
ရှန်ချင်းချိုး လော့ပင်းဟယ်ကို ထရန် ကူလိုက်ရင်း
" ဘာဖြစ်တာလဲ?"
လော့ပင်းဟယ် စကားစလိုက်ပြီး.. " ဘာမှမဟုတ်...."
သူစကားမဆုံးခင်မှာပင် မင်ဖန့်ဆီမှ အာမေဋိတ် အသံကျယ်ကျယ် ထွက်လာပြန်၏။
"ရှစ်စွမ်း.. လော့ပင်းဟယ် ခွေးကထစ်မှာ ခလုတ်တိုက်လဲပြန်ပြီ!"
ရှန်ချင်းချိုး "......."
လော့ပင်းဟယ် မင်ဖန်ကို စိန်းစိန်းဝါးဝါးကြည့်လိုက်သောကြောင့် ခမျာ ကြောက်ရွံ့စွာ နောက်သို့ ဆုတ်သွားလေသည်။ ရှန်ချင်းချိုး အလျင်စလို ပြောလိုက်၏။
" အားလုံးပဲ.. အခု နေရာကို ပြန်လိုက်ကြတော့.. မနက်ဖြန်မနက် စာလေ့လာဖို့ ပြင်ထားကြ!"
တံခါးပိတ်ပြီးသည့်နောက် လော့ပင်းဟယ် တိတ်တဆိတ် စားပွဲဘေး၌ ထိုင်နေလေသည်။ ရှန်ချင်းချိုး သူ့နဖူးမှ အာလူးသီးကို ကြည့်ကာ သက်ပြင်းချလိုက်၏။
" ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း မင်းဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ!"
လော့ပင်းဟယ် နှုတ်ဆိတ်၍သာ နေနေဆဲ။
ရှန်ချင်းချိုး - " လိမ်လိမ်မာမာနဲ့ ငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်နေ.. ဒီဆရာက မင်းကို ကြပ်ထုပ်ထိုးပေးမယ်"
သူ လှည့်ကာ ရေစင်ဘက်သို့ ထွက်လာလေသည်။ အဝတ်စကို ရေညစ်လိုက်စဉ် အနောက်မှ ကျယ်လောင်သော အသံကို ကြားလိုက်ရ၏။ သူလန့်သွားတာ အနောက်သို့လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ လော့ပင်းဟယ် မြေပေါ်သို့ ရောက်နေပြန်ပြီ။
ရှန်ချင်းချိုး ပြောစရာစကားများ ပျောက်ဆုံးသွား၏။ လော့ပင်းဟယ် မူးဝေပြီး သူ့ဘာသူ ပြန်မထနိုင်သောကြောင့် စိုးရိမ်ကာ ရှန်ချင်းချိုး သူ့ဘေးကို အပြေးသွားရပြန်သည်။ " မင်း...."
မျှော်လင့်မထားစဉ် လော့ပင်းဟယ်က သူ့လက်ကို ကိုင်ကာ " ရှစ်စွမ်း... ကျွန်တော့်ကို လက်ထပ်ပါလား"
ရှန်ချင်းချိုး မျက်နှာ၌ အက်ရာတစ်ခု ပေါ်လာ၏။
လော့ပင်းဟယ် သူ့မျက်နှာပေါ်က ကြောင်တောင်တောင် အကြည့်ကို သတိထားမိပြီး အစောတလျင် ဆက်ပြောလိုက်သည်။
" ရှစ်စွမ်း.. ကျွန်တော့်ကို လက်မထပ်ရင် ကျွန်တော် ရှစ်စွမ်းကို လက်ထပ်မယ်လေ!" *
(TN : လော့ပင်းဟယ်က လော့ မျိုးနွယ်မခံယူနိုင်ရင် ရှန်မျိုးနွယ်ခံယူမယ်လို့ ပြောတာပါ)
ရှန်ချင်းချိုးဆီမှ ဖြေသံ ထွက်မလာသောကြောင့် လော့ပင်းဟယ်၏ အသံသည် အလေးအနက်ဖြစ်သွားပြီး ထပ်မေးလိုက်၏။
" ရှစ်စွမ်း . .. ကျွန်တော်နဲ့....."
သူ့ရဲ့ လည်စိက နိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြစ်သွားကာ သူ့အသံကလည်း အနည်းငယ် တုန်ရီလျက်
" လက်ထပ်ဖို့..... ဆန္ဒရှိလားဟင်!"
ရှန်ချင်းချိုး ဘာမှ မပြောသေးပေ၊ လော့ပင်းဟယ်၏ မျက်လုံးထဲမှ အလင်းရောင်လေးကလည်း ဖြတ်သန်းသွားတဲ့ အချိန်အလျောက် မှိန်ဖျော့လာသည်။
တစ်ခဏမျှကြာသော် သူ၏ အက်ကွဲကွဲ အသံဖြင့် " တကယ်လို့ ရှစ်စွမ်း ဆန္ဒမရှိရင်လည်း.. ကျွန်တော်... ကျွန်တော်...."
ရှန်ချင်းချိုး သူ့စကားကို ဖြတ်လိုက်၏။
" ခဏနေဦး"
" မင်း...." သူ အချိန်အတော်ကြာ တွေဝေပြီးနောက်,
"အဲ့တော့ အရင်ရှေ့ရက်တွေက မင်းထူးဆန်းနေတာ ငါ့ကို ဒါပြောချင်လို့လား?"
လော့ပင်းဟယ် သူ့ကို တည့်တည့်စိုက်ကြည့်ကာ ဂရုတစိုက် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်၏။
ရှန်ချင်းချိုး သူပြောမည့်စကားများ အသံမထွက်လာသည်ကိုပင် ခံစားမိလိုက်သည်။
" အဲ့တော့... ဒါ..ဒါက.."
လော့ပင်းဟယ် လက်ဦးမှု အရင်ယူပြီး သူ့စကားကို ထောက်ကူပေးလိုက်၏။
" ဒီတပည့်က ရှစ်စွမ်းကို တင်တောင်းဖို့ ရှာဖွေနေတာပါ"
ရှန်ချင်းချိုး "...."
သူ စားပွဲခုံပေါ်ထိုင်ကာ ညာဘက်လက်ထဲ မျက်နှာအပ်ထားလိုက်၏။ သူဘာပြောရမလဲ ဘာလုပ်ရမလဲ မသိတော့။
ယုတ္တိရှိရှိပြောရမည်ဆိုလျှင် ဒါက ရယ်စရာတစ်ခုလို သူတွေးသင့်သည်။ သူနှင့် လော့ပင်းဟယ်၏ ချစ်သံယောဇဉ်သည် အချိန်ကြာမြင့်ခဲ့ပြီဖြစ်သော်လည်း လော့ပင်းဟယ်က တကယ်ကြီး ဒီလိုမျိုး.... ဘယ်လိုပြောရမလဲ .... လက်ထပ်ခွင့်တောင်းမည်ဟု မတွေးမိ။
ဘုရား! လက်ထပ်ခွင့်တောင်းတယ်၊ ဒီစကားကို သူ့လိုကောင်ငယ်လေးအတွက်သုံးတာ အရမ်း ကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်။
ပြီးတော့လည်း ဒီစကားကိုပြောဖို့ သူတစ်ယောက်ထဲ အကြိမ်ပေါင်းမနည်း လေ့ကျင့်ထားပြီး အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားနေလို့ အပြုအမူတွေကထူးဆန်း၊ စကားလည်း ကောင်းကောင်းမပြောနိုင်၊ အခန်းထဲဝင်ရင်း ခွေးကထစ်မှာတောင် ခလုတ်တိုက်ပြီး စကားတွေထစ်တဲ့ အထိပဲ။
သို့သော် အံ့ဩစွာပဲ ရှန်ချင်းချိုးတွင် လော့ပင်းဟယ်ကို ကင်ပစ်ချင်စိတ်မရှိသလို သူ့အတွေးအမှန်ကိုလည်း ဖီဆန်ဖို့ ပြောချင်စိတ်မရှိ။ ဟုတ်သည်၊ ရှန်ချင်းချိုးလည်း မမျှော်လင့်ဘဲ သူ အနည်းငယ်ပျော်သွားသည်ကို သတိထားမိကာ လန့်သွား၏။
လော့ပင်းဟယ်က စိတ်လှုပ်ရှားနေဆဲပင်၊ သူ၏ လည်စေ့ပင် အပေါ်အောက် ရွေ့လျားနေဆဲ။ ရှန်ချင်းချိုး မျက်နှာမှ လက်ကို ဖယ်လိုက်သည်ကို တွေ့တွေ့ချင်းပင်
" တကယ်လို့ ရှစ်စွမ်း စိတ်မပါရင်လည်း ဒီမေးခွန်းကို မဖြေလို့ရပါတယ်! ရှစ်စွမ်း... ရှစ်စွမ်း မဖြေဘူးဆိုရင်တောင် ဘာကိုဆိုလိုချင်တယ်ဆိုတာကို ကျွန်တော် နားလည်ပါတယ်.. ရှစ်စွမ်း လုံးဝ ပြောမှာ မဟုတ်ပါဘူး.. ရပါတယ်.. တကယ်လို့ ဒါက သိပ်စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်နေရင် ကျွန်တော့်ကို လျစ်လျူရှုထားလိုက်ပါ, ကျွန်တော် နောက်နေတာလို့ပဲ သဘောထားလိုက်ပါ.. ရပါတယ်..."
ကျယ်လောင်သော ဗြန်းခနဲ အသံနဲ့အတူ ရှန်ချင်းချိုး သူ့လက်ကောက်ဝတ်ကို ဆတ်ခနဲလှုပ်ရှားပြီး လော့ပင်းဟယ် ခေါင်းကို ယပ်တောင်နှင့် ရိုက်လိုက်၏။
" -ျီးကို ရတာလား!"
အရိုက်ခံရပြီးနောက် လော့ပင်းဟယ် မျက်တောင်လေး ပုတ်ခတ် ပုတ်ခတ်နှင့် ခေါင်းကို ပွတ်နေ၏၊ သူဘာကြောင့် အရိုက်ခံရမှန်း နားမလည်ပေ။ ထို ဖြူစင်ရိုးသားသော အကြည့်က ရှန်ချင်းချိုး၏ ဒေါသကို ပို၍ လှုံ့ဆော်လိုက်သေသည်။
သူက အခုမှ ကြိတ်ပျော်တုန်းရှိသေး ဒီကောင်စုတ်လေးက " ရပါတယ်... ဖြေစရာမလိုပါဘူး.. နောက်နေတယ်လို့ သဘောထားလိုက်ပါ" လို့ပြောပြီး ပြန်ရုတ်သိမ်းတယ်တဲ့လား!
နောက်ဆုံးစကားက ရှန်ချင်းချိုးရဲ့ ဒေါသပုံကို မီးပွင့်သွားစေဆုံးပင်။ သူယပ်တောင်ဖြင့် ထပ်ထုလိုက်၏။
" ဒါက မင်း နောက်စရာကိစ္စလား?!"
လော့ပင်းဟယ် လိမ်လိမ်မာမာနှင့် အရိုက်ခံရင်း သနားစရာကောင်းစွာ ညည်းညူလိုက်၏။
" ကျွန်တော် မှားသွားပါတယ်...."
ရှန်ချင်းချိုး ယပ်တောင်ကို ဆတ်ခနဲ ခေါက်လိုက်ရင်း " ဒါပေါ့! မှားတာပေါ့ ... ဒီဆရာက သဘောတူမိတော့မလို့!"
" ကျွန်တော်...." လော့ပင်းဟယ်က သူ့အမှားကို ထပ်မံဝန်ခံရန်ပြင်လိုက်ရင်း ကြောက်တိကြောင်တောင် ဖြစ်သွား၏။ သူ ဂရုတစိုက်နှင့် မေးလိုက်သည်၊
" ရှစ်စွမ်း.. ဘာပြောလိုက်တယ်?"
ရှန်ချင်းချိုး - " ဘာမှ မပြောဘူး!"
လောပင်းဟယ် အသံက အလောတကြီး ဖြစ်သွားကာ " ရှစ်စွမ်း!"
ရှန်ချင်းချိုး သက်ပြင်းချလိုက်လေသည်။ စကားတစ်ခွန်းမှ မဆိုပဲ လက်မြှောက်လာပြီး လော့ပင်းဟယ်ကို အနားလာရန် အမူအရာပြလိုက်၏။
လော့ပင်းဟယ် လိုက်နာပြီး သူ့နံဘေးသို့ သွားလေသည်။ ရှန်ချင်းချိုး နောက်ထပ် လက်ဟန်ခြေဟန်ပြလိုက်သည်။ လော့ပင်းဟယ်က သူ့၏ ကိုယ်လက်ဖြင့် ပြောသောစကားများကို ရင်းနှီးနေသောကြောင့် စကားမပြောလျှင်ပင် နားလည်ပြီး သေရည်တစ်ခွက် ငှဲ့လေ၏။ ရှန်ချင်းချိုး သေရည်အိုးကိုယူကာ သူအတွက် ခွက်ထဲထည့်ပြီး လော့ပင်းဟယ်ခွက်ကိုလည်း မြှောက်ရန် အမူအရာပြလေသည်။
လော့ပင်းဟယ် - " ရှစ်စွမ်း.. ဒါက..."
ရှန်ချင်းချိုး သူလောင်းထည့်ထားသော သေရည်ခွက်ကို ကိုင်မြှောက်လိုက်ပြီး လော့ပင်းဟယ်၏ လက်ဘေးကို သူ့လက်နှင့် ဝိုင်းလိုက်သည်။
ထိုအချိန်လေးတွင် လော့ပင်းဟယ်၏ ချောမောသော မျက်နှာ၌ အရောင်များ ရဲတက်လာ၏။
သူ့လက်များ တုန်ရီကာ ခွက်ကိုပင် အနိုင်နိုင်ကိုင်နေရသည်။ ရှန်ချင်းချိုး လက်က သူ့လက်နှင့် တွဲချိတ်ထားသောကြောင့် တုန်ရီနေမှုက သူ့ခွက်ထဲက သေရည်များပင် ဖိတ်စင်လုနီးနီး။
လော့ပင်းဟယ် အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့ဖြင့်
" ကျွန်..ကျွန်..ကျွန်တော် ထင်တာ.. ကျွန်တော်ထင်တာ.. "
ခံစားချက်မရှိသော မျက်နှာနှင့်ပင် ရှန်ချင်းချိုး ပြောလေ၏။
" မင်းက မင်း သေချာပေါက် အငြင်းခံရမယ်ပဲ ထင်နေတာ .. ဟုတ်တယ်မလား!?"
လော့ပင်းဟယ် "..."
ရှန်ချင်းချိုး ဆက်ပြော၏။ " အဲ့ဒါကြောင့်လည်း မင်းအဖြေကို မကြားချင်ဘူး.. ဘာလို့ဆို မင်းက မင်းအငြင်းခံရမယ်ပဲ ထင်နေတာကို"
လော့ပင်းဟယ် : ".... ကျွန်တော် တကယ် စိတ်တွေလှုပ်ရှားနေခဲ့တာ"
သူ ရှန်ချင်းချိုးကို တည့်တည့်ကြည့်လိုက်ရင်း
" ရှစ်စွမ်း! အဲ့နေ့က ရှစ်စွမ်းမေးခဲ့တယ်မလား.. ကျွန်တော် အဲ့ဒါတွေကို တကယ်တစ်ခါမှ မစဉ်းစားခဲ့ဖူးလားဆိုပြီး.. ကျွန်တော် တကယ့်ကို တစ်ခါမှ မတွေးခဲ့ဖူးတာ!"
ရှန်ချင်းချိုး : " မင်းမှာ အဲ့အကြောင်းတွေ တွေးခွင့်ရှိပါတယ်!"
စိတ်ကူးယဉ်တာ ဘာဖြစ်လဲ? ပြစ်မှုမြောက်တာမှ မဟုတ်တာ.. ပြီးတော့လည်း စိတ်ကူးတွေက တကယ်ဖြစ်လာနိုင်တာပဲ!
လော့ပင်းဟယ် : " ကျွန်တော် ငယ်ငယ်တုန်းက, ကျွန်တော့်လို လူမျိုးက ဘယ်သူ့ဆီကမှ အချစ်ခံရမှာ မဟုတ်ဘူးလို့ ခံစားရတယ်, အဲ့ဒါကြောင့် ဘယ်သူကမှ ကျွန်တော့်ကို မလိုချင်ဘူးလို့ တွေးခဲ့တာ!"
ရှန်ချင်းချိုး : " မင်း တကယ် အထင်မှားတာပဲ....."
" အဲ့နောက်မှာတော့ " လော့ပင်းဟယ် ဆက်ပြော၏ " ကျွန်တော့်မှာ ရှစ်စွမ်းရှိတယ်! ရှစ်စွမ်းက အမြဲ ကျွန်တော့်ဘေးမှာ ရှိပေးတယ် ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် ပူပန်တာတွေကို မထိန်းချုပ်နိုင်သေးဘူး.. ဘယ်အချိန်မဆို ရှစ်စွမ်း ကျွန်တော့်ကို ထားသွားနိုင်တယ်လို့ တွေးနေတာတွေကို မရပ်နိုင်ဘူး... ကျွန်တော်ဘာလုပ်ရမလဲ မသိဘူး.. ကျွန်တော် ပိုပြီးသန်မာချင်တယ်.. ပိုကောင်းချင်တယ် ဒါပေမယ့် အဲ့ဒါတွေက မလုံလောက်သေးဘူး.. ကျွန်တော်.. မထိန်းချုပ်နိုင်အောင် ကြောက်နေတုန်းပဲ..."
ရှန်ချင်းချိုး သူ့ကို ကြည့်ရုံသာ ကြည့်နေနိုင်၏။ ခဏအကြာ သူ လော့ပင်းဟယ်၏ ခေါင်းကိုထုရန် လက်လှမ်းလိုက်ပြီး သက်ပြင်းချလေသည်။
" လော့ပင်းဟယ်... မင်း..."
လော့ပင်းဟယ် : " ကျွန်တော်လည်း ဘာလုပ်ရမလဲ မသိတော့ဘူး.."
ရှန်ချင်းချိုး : " ဒါဆိုလည်း မင်းလုပ်ချင်တာသာ လုပ်တော့!"
လေးနာရီကြာပြီးနောက် သူတို့နှစ်ဦး ကုတင်ပေါ်၌ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်နေပြီး သူတို့၏ ဝတ်စုံကြီးများက တစ်ခုနှင့်တစ်ခု ထိနေ၏။
လော့ပင်းဟယ်၏ ရည်ရွယ်ချက်က လက်ခံဖို့ တွန်းအားပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ တစ်နည်းနည်းနှင့် သတို့သားဝတ်စုံနှစ်စုံကို ချက်ချင်း ရအောင်ယူလာနိုင်၏။ အဲ့နောက် ရှန်ချင်းချိုးကို ထိုဝတ်စုံဝတ်ရန် ဆွဲဆောင်ပြီး ရိုးရာဓလေ့အတိုင်း ပြင်ဆင်လေ၏ ၊ သုံးကြိမ်ကန်တော့ခြင်း၊ လက်ချင်းချိတ်ကာ သေရည်သောက်သုံးခြင်း နှင့် သတို့သမီးခန်းဝင်ခြင်း အားလုံးကို လုပ်ဆောင်လေသည်။ အခုချိန် သတို့သားဝတ်စုံတွေ ဝတ်ရလည်း ခဏနေချွတ်ရမှာပဲဟု ရှန်ချင်းချိုး စိတ်ထဲမှ တွေးလိုက်၏။ ဒီအရာက ရွှယ်မြူးစရာကောင်းသောကြောင့်သာ သူလိုက်လုပ်နေခြင်း။
လော့ပင်းဟယ်က ရိုးရာဓလေ့ကိုနှစ်သက်တဲ့လူလို့ သူဘယ်တုန်းကမှ ထင်မထားခဲ့။ သူက လက်ထပ်တာကို တော့တနေတယ်လို့ တွေးမိလျှင်ပင် ရွှင်မြူးစဖွယ်နှင့် ချစ်စဖွယ်ကောင်းနေသောကြောင့် ရှန်ချင်းချိုးလည်း ရိုးရာဓလေ့များကို သေချာလိုက်လုပ်လေ၏။
သူ၏ အနီရောင်ဝတ်စုံကို ဝတ်နေစဉ် လော့ပင်းဟယ် ရှန်ချင်းချိုးဘက်သို့ လှည့်လာကာ ငြိမ်ပြီးနေနေလေသည်။ ရှန်ချင်းချိုး မေးလိုက်သည်။
" လော့ပင်းဟယ်? ဘာဖြစ်တာလဲ?"
တည်ကြည်လေးနက်စွာဖြင့် လော့ပင်းဟယ် ဖြေလိုက်၏။
" ရှစ်စွမ်း! ရှစ်စွမ်းက အနီရောင်နဲ့ တကယ်ကြည့်ကောင်းတယ်!"
ရှန်ချင်းချိုး၏ အသားရောင်က ဖြူဖွေးသည်။ အနီရောင်ဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်နေရင်း အရောင်များက မျက်နှာကို အရောင်ဟပ်နေသေးသောကြောင့် သူ့မျက်နှာအသွင်အပြင်ကို အရောင်အသွေးပိုစုံလင်သွားစေ၏။ လော့ပင်းဟယ်၏ မျက်လုံးများကလည်း ပုံမှန်ထက်ပင် ချစ်ရည်ရွှမ်းသွားလေသည်။ ထိုအရာက ရှန်ချင်းချိုးကို အနည်းငယ်အံ့ဩသွားစေသောကြောင့် သူ့လည်ချောင်းကို အမြန်ရှင်းလိုက်၏။ လော့ပင်းဟယ်က ထိုကဲ့သို့ အမြဲပြောတတ်သော်လည်း အနည်းငယ်ရှက်စရာကောင်းနေဆဲ။
သူတည်ကြည်စွာနှင့် ပြန်ပြောလိုက်၏။
" မင်းလည်း.. အနီရောင်နဲ့ အရမ်းကြည့်ကောင်းတယ်!"
' အရမ်းကြည့်ကောင်းတယ်' ဆိုတာ လျော့ပြောထားခြင်းပင်။ ဒီလို ချောမောခန့်ညားတဲ့ သတို့သားကိုတွေ့ရင် ဘယ်အပျိုစင်မဆို လက်ထပ်ဖို့ မတောင်းဆိုဘူးလို့ ရှန်ချင်းချိုး မယုံကြည်။ သူထပ်ပြီး ချီးကျူးရန်ပြင်လိုက်စင်တွင် လော့ပင်းဟယ်က ကုတင်ပေါ်တွင် ပိုးပဝါအဖြူစ ခင်းနေသည်ကို တွေ့လိုက်လေသည်။
( * TN : အပျိုစင် သတို့သမီးလောင်းတွေ သွေးထွက်မှာဆိုးလို့ ခင်းတဲ့ ပိုးပဝါစပါ!)
"....." ထိုအရာနှင့် ပတ်သတ်၍ ရှန်ချင်းချိုး ခံစားချက်တွေ မကောင်းပေ။ " မင်း ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ?"
လော့ပင်းဟယ် မျက်နှာရဲသွားပြီး
" ဒီတပည့်ကြားဖူးတာ ဒါက ကြင်စဦးမောင်နှံတွေရဲ့ ပထမဆုံးညအတွက် လိုအပ်တယ်တဲ့....."
သူပြောလို့ပင်မပြီးသေး ရှန်ချင်းချိုး တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးများပင် ထလာလေပြီ။
အခြား ရိုးရာဓလေ့များက အဆင်ပြေသေးသော်လည်း ဒီတစ်ခု သူ့ကို သုံးသည်က တကယ့်ကို ကို့ရို့ကားယားနိုင်၏။
လော့ပင်းဟယ် အလျင်စလို ပြောလိုက်သည်။
" ရှစ်စွမ်း! ဒီတပည့်ကျိန်ပါတယ် ရှစ်စွမ်း တကယ်သွေးမထွက်စေရပါဘူး!" နီရဲနေသော မျက်နှာနှင့် သူဆက်ပြော၏။ " ကျွန်တော်က ရိုးရာဓလေ့တွေကို သေချာလေး လိုက်နာချင်လို့ပါ အဲ့ဒါမှ ကျွန်တော်တို့က တကယ့် လက်ထပ်ထားတဲ့လင်မယားနဲ့ တူနိုင်သမျှ တူမှာလေ.."
ချွေးတွေ မနည်းထွက်နေရင်းနှင့်ပင် ရှန်ချင်းချိုး ပြောလိုက်သည်။
" ဒီမလိုအပ်တဲ့ ချဲ့ကားထားတဲ့ ရိုးရာဓလေ့တွေကို ကျေးဇူးပြုပြီး မေ့လိုက်စမ်းပါ"
သူ ပိုးစဖြူကို ဖယ်ရန်ပြင်လိုက်စဉ် မျက်ရည်ကျလုနီးနီး ဖြစ်နေသော လော့ပင်းဟယ်၏ မျက်လုံးများကို တွေ့လိုက်၏။
လော့ပင်းဟယ် သူ့ကို ထိုကဲ့သို့ကြည့်သည်ကို သူတကယ်ပင် မကိုင်တွယ်နိုင်ပေ၊ ထို့ကြောင့် သူလုပ်လက်စကို ဆက်မလုပ်နိုင်တော့။ အချိန်အတော်ကြာ စဉ်းစားပြီးနောက် သူဖျစ်ညစ်ပြီး ပြောလေ၏။
" ဒါပေမယ့် မင်းပြောတဲ့စကားအရ, ဒါကို အိပ်ရာပေါ်ခင်းမယ်ဆိုရင်တောင် , အသုံးဝင်မှာမှ မဟုတ်တာ..."
လော့ပင်းဟယ် သနားစရာကောင်းစွာပြောလေသည်။
" ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ ဒီလို အရေးကြီးတဲ့ အဆင့်မှာ အရေးကြီးတဲ့ အရာကို ကျော်လိုက်မယ်ဆိုရင် ဘယ်လိုလုပ် မင်္ဂလာဦးညလို့ ခေါ်တော့မလဲ"
ရှန်ချင်းချိုး : " ကောင်းပြီ..ကောင်းပြီ..ကောင်းပြီ.. မင်း တောင်းဆိုနေတော့လည်း ထားလိုက်တော့!"
လော့ပင်းဟယ် ချက်ချင်းပင် ရှန်ချင်းချိုးကိုဖက်ကာ ပုခုံးပေါ် မျက်နှာအပ်ထားရင်း ညည်းသံလေးဖြင့် ပြောလိုက်၏။
" ရှစ်စွမ်း.. ရှစ်စွမ်းက ဒီတပည့်အပေါ် အရမ်းကြင်နာတာပဲ.."
ရှန်ချင်းချိုး သူ့ကိုယ်သူ တည်ငြိမ်အောင် အတင်းလုပ်ယူရင်း
" အဲ့လောက်လည်း မဟုတ်ပါဘူး...."
စကားပြောနေရင်းပင် မသင့်တော်သောနေရာများသို့ ရောက်လာသော လက်များကို သူခံစားမိလိုက်သည်။
ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် လော့ပင်းဟယ်က ရှန်ချင်းချိုးကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်အစားမှန်သမျှကို ဖယ်ရှားလိုက်ပြီး သူ့ခြေထောက်ရှိ အဖြူရောင်ခြေအိတ်သာ ကျန်ခဲ့တော့သည်။
ဒီ ဆရာ-တပည့် အတွဲက အကြိမ်ရေများစွာ လုပ်ဖူးပြီးပြီဖြစ်သော်လည်း ရှန်ချင်းချိုးလို လူအတွက် ဘယ်နှကြိမ်ပဲလုပ်လုပ် ရှက်တာက ပျောက်သွားမည်မဟုတ်ချေ။ လော့ပင်းဟယ်၏ ခန္ဓာကိုယ်တိုးဝင်လာသည်ကို မြင်ရင်း ရှန်ချင်းချိုး အနည်းငယ် စိတ်လှုပ်ရှားလာ၏။ သူ လှည့်ထွက်သွားကာ မျက်လုံးမှိတ်ထားလိုက်သည်။ သူ့ပေါင်အတွင်းဘက်မှ လက်တစ်စုံ တက်လာပြီး သူ့ခြေထောက်များ ချဲသွားအောင် ကော်ရန် ကြိုးစား၏။ သူ အစပိုင်း အနည်းငယ် ခုခံသေးသော်လည်း လျင်မြန်စွာပဲ လိုက်လျောပြီး ခြေထောက်များ ချဲပေးလိုက်လေသည်။
လက်တစ်ဖက်က ရှန်ချင်းချိုး မျက်နှာပေါ် ရောက်လာပြီး လော့ပင်းဟယ် နူးညံ့စွာ ညည်းတွားလိုက်၏။
" ရှစ်စွမ်း....."
ရှန်ချင်းချိုး နှုတ်ခမ်းများကို ဟပေးလိုက်ပြီး လော့ပင်းဟယ်လက်ကို ပါးစပ်ထဲဝင်စေ၏။ သူ့မျက်လုံးများ မှိတ်ထားသောကြောင့် ပါးစပ်ထဲတွင် ဆော့ကစားနေသော လက်ချောင်းကို ခံစားမိသည်က ပို၍ပင် သိသာလာသည်။ တစ်ခုထဲမလုံလောက်သောကြောင့် ခဏအကြာ နောက်လက်ချောင်းတစ်ချောင်း ထပ်မံဝင်ရောက်လာ၏။ ပို၍ နက်နက်ဝင်အောင် နှင့် ပိုစိုစွတ်အောင် အကောင်းဆုံး ကြိုးစားနေသော ရှန်ချင်းချိုးကို ကြည့်ရင်း လော့ပင်းဟယ် မျက်လုံးများ တောက်လာသည်။ သူ့လက်ချောင်းများကို ဖယ်လိုက်ပြီး ရှန်ချင်းချိုး၏ အောက်ပိုင်းသို့ ဦးတည်လိုက်၏။
အနည်းငယ် ဆော့ကစားပြီးနောက် ရှန်ချင်းချိုးခြေထောက်ကြားက ကျုံ့ထားသော အဝမှ စိုထိုင်းမှုများဖြင့် ရွှဲစိုသွားပြီး အမြင်အားဖြင့် ပျော့ကာ ကွေးညွှတ်သွား၏။ လော့ပင်းဟယ် ခန္ဓာကိုယ်က သူ့ကို မဖိမိအောင် ဂရုတစိုက်နှင့် အနားကပ်လာလေသည်။ ရှန်ချင်းချိုး၏ အဖုံးကွယ်ထားဆုံး နေရာ၌ မာသောအရာတစ်ခုကို ခံစားမိလိုက်ပြီး ဝင်ပေါက်က အရာဝတ္တုရဲ့ ထိပ်နားမှာ ထုပ်ပိုးထားပြီး သွေးကြောများ အနည်းငယ် ဆတ်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်ကိုပင် ခံစားမိလိုက်သည်။
လော့ပင်းဟယ် အသံတိုးတိုးနှင့် ပြောလိုက်၏။
" ရှစ်စွမ်း.... ကျွန်တော် ဝင်ပြီနော်!"
ရှန်ချင်းချိုး မျက်လုံးမှိတ်ထားရင်း မသိမသာ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ လော့ပင်းဟယ် သူ့ခါးကို ကိုင်ပြီး သူ့ဘာသာ အရှေ့တိုးလိုက်၏။
ထိုအချိန်တွင်ပင် ရှန်ချင်းချိုး လည်ချောင်းမှ နာကျင်သော ညည်းညူသံ ထွက်ပေါ်လာသည်။ သူ့လက်က သူ့ခါးပေါ်မှ လော့ပင်းဟယ်လက်ကို ကပ်ထားလေသည်။
သူ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ပြင်ဆင်ထားပြီး သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို တတ်နိုင်သလောက် ဖြေလျော့ထားသော်ငြားလည်း ကြီးတာက ကြီးတာပဲမို့လား! လော့ပင်းဟယ်ရဲ့ အပေါင်းအဖော်က ဝင်နေရင်း ဆက်မသွားနိုင်ပဲ လမ်းတစ်ဝက်မှာပင် သောင်တင်နေ၏။
အောက်တွင် ပျော့ပြောင်းနေပြီး ပူနွေးနေသော်လည်း အတွင်းဘက်ရှိ ကြွက်သားအဝိုင်းများက လိုက်လျောဖို့ ငြင်းပယ်ကာ ခေါင်းမာမာနှင့် သူ့ဝင်ပေါက်ကို ပိတ်ပင်ထား၏။ အဲ့တော့လည်း လော့ပင်းဟယ် ရှန်ချင်းချိုး၏ အရှေ့ဘက်သို့ ဆော့ကစားရန် ရောက်သွားလေသည်။ သူ့ရဲ့ အမျိုးသား အစိတ်အပိုင်း အာရုံစိုက်မှုရပြီးနောက် ရှန်ချင်းချိုး နောက်ဆုံးတော့ သာယာမှု ရရှိသွားလေသည်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်က အနည်းငယ် ဖြေလျော့သွားသည်ကို လော့ပင်းဟယ် သတိထားမိသည်နှင့် အခွင့်အရေးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ပိုနက်အောင် တွန်းဝင်လေ၏။
အတွင်းဘက်သို့ အဖွင့်ခံရခြင်းမှာ နာကျင်သော အထိအတွေ့ဖြစ်၏။ ရှန်ချင်းချိုး သတိမထားမိပဲ ကျောကုန်းမှ ခုံးထလာစဉ် သူ့ရင်ဘတ်မှ အကျိုးခံစားခွင့် နှစ်ခုက သူ့အပေါ်မှ လူဆီသို့ တိုက်ရိုက်လက်ဆောင်ပေးလိုက်မိလေသည်။ လော့ပင်းဟယ်၏ လက်များက သူ့ နို့သီးခေါင်းများကို ဆော့ကစားလေ၏။
ယောကျ်ားတစ်ယောက်အနေဖြင့် ရှန်ချင်းချိုး သူ၏ ထိုနေရာကို ဆော့ကစားခံရခြင်းကို ဘယ်တုန်းကမှ သဘောကျ နှစ်သက်ခြင်းမရှိခဲ့၊ သူ့နှလုံးသားထဲ၌ ထူးဆန်းသော ရှက်ရွံ့မှုများနှင့် ပြည့်နေသောကြောင့် ဖြစ်၏။ သူ၏ တုန်ရီနေသော လက်များနှင့် တွန်းဖယ်ရန် ကြိုးစားသော်လည်း ချက်ချင်းဆိုသလို သူ့ညာဘက် နို့သီးခေါင်းမှ စိုစွတ်ပြီး ယောင်ရမ်းနေသော အထိအတွေ့နှင့် လွှမ်းမိုးသွားလေသည်။ ရှန်ချင်းချိုး မျက်နှာသည် သွေးများစီးကျတော့မတတ် နီရဲသွားပြီး လော့ပင်းဟယ်ကို အလျင်စလို တွန်းထုတ်လိုက်၏။ သို့သော် လော့ပင်းဟယ်က ဒီ အာရုံနောက်မှုကို အခွင့်ကောင်းယူကာ သူ့ကိုယ်သူ ပိုဝင်သွားအောင် နှစ်မြုပ်လိုက်ပြီး အတွင်းထဲမှ သီးသန့်နေရာလေးသို့ ရည်ရွယ်လိုက်သည်။
ရှန်ချင်းချိုး ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းမှ ပေါက်ကွဲမတတ် နာကျင်မှုကို ခံစားလိုက်ရပြီး သူ့တစ်ကိုယ်လုံး အလယ်မှ နှစ်ခြမ်းခွဲ ခံရသလိုု ခံစားလိုက်ရ၏။
လော့ပင်းဟယ်၏ မဟားတရား ကြီးလွန်းစွာသောထိပ်ပိုင်းကြောင့် အတော်လေးနာကျင်နေသည်။ ထိုအရာက အထဲသို့ တိုးဝင်နေချိန်မှာတော့ အတွင်းသားတွေကို တွန်းတိုက်နေပုံက လက်မောင်းတစ်ချောင်းပစ်ဝင်လာသလိုခံစားရစေပြီး ပြည့်တင်းဖောင်းနေတဲ့ထိပ်ပိုင်းက လက်သီးကိုတင်းတင်းဆုပ်ထားသည့်နှယ်။ ရှန်ရှင်းချိုးမှာတော့ သတိသာလစ်လဲသွားပါစေလို့ ဆုတောင်းမိတော့သည်။ သို့သော် လော့ပင်းဟယ်က ရင်းနှီးနေတဲ့ ချက်ကောင်းကိုတွန်းတိုက်ချိန်မှာတော့ သူ၏မျက်ရည်ကျလောက်သောနာကျင်မှုမှ သာယာမှုဆီသို့ ပြောင်းလဲသွား၏။ လော့ပင်းဟယ် ခါးကိုထိန်းလျက် သနားညှာတာမှုကင်းစွာ ထိုချက်ကောင်းသို့ အကြိမ်များစွာဆောင့်သွင်းခြင်းကြောင့် သူ့အတွင်းသားနှင့်ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးမှာ ပျော့ခွေသွားရတော့သည်။
ပျော့ခွေသွားသည့် ရှန်ရှင်းချိုး၏အောက်ပိုင်းခန္ဓာကိုယ်လေးဟာ ပို၍ပင် ချစ်စရာကောင်းလွန်းနေ၏။ တင်းခံမှုမရှိပဲ နက်ရှိုင်းစွာ ကျူးကျော်စေလိုက်သောကြောင့် ဝင်သွားရာလမ်းကြောင်းမှာ ရှည်လျားနက်နဲသလို နွေးနွေးလေးနဲ့စိုစွတ်နေသည်။ လော့ပင်းဟယ်အနေဖြင့် မျက်နှာလေးအောက်စိုက်ကြည့်လိုက်ရုံနှင့် ရှန်ရှင်းချိုး၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းဘေးသို့ကားကာ ရင်ဘတ်ဆီသို့ကွေးထားပြီး ခြေအိတ်ဖြူဖြူလေးတွေက ခြေထောက်ဆီမှာ အရာမယွင်းရှိနေသေးသည့်အခြေအနေကို လွယ်လွယ်ကူကူမြင်ရသည်။
ဒါဟာ သူ့ကိုပို၍ပင် စိတ်ကြွစေ၏။
ရှန်ရှင်းချိုးမှာတော့ အိပ်ယာခင်းကို တင်းတင်းဆုပ်ထားပြီး ပြင်းထန်တဲ့ဆောင့်ချက်တိုင်းတွင် သွားတွေကိုသာ ခပ်တင်းတင်းစေ့ထားမိသလို ဆောင့်ချက်တစ်ချက်ဆီတိုင်းက သူ့အား အတွင်းကလီစာများ မှားယွင်းပျက်စီးသွားမည်ကိုပင် ပူပန်စေ၏။ သို့သော် သူ့တွင် ရွေးချယ်မှုများများစားစားမရှိပဲ လော့ပင်းဟယ်၏ခါးတွင် ခြေထောက်တွေကိုတွယ်ချိတ်ထားပြီး သူ၏စိတ်ကိုထိန်းချုပ်ရသည်။ တင်းကြပ်စေလိုက် ဖြေလျော့လိုက်လုပ်ကာ လော့ပင်းဟယ်ကိုဆွဲသွင်းလိုက်ပြီး သူ့အပေါင်းအပါကို ဆောင့်ချက်နှင့်အတူဖြေလျော့လိုက်သည်။ အဆက်မပြတ်သော ဝင်ထွက်မှုတွေဟာ အထိမခံသော အတွင်းသားတွေကိုနာကျင်မှုဖြင့် လောင်ကျွမ်းမလိုခံစားရစေသောကြောင့် ရှန်ရှင်းချိုး ညီးညူမိသည်။ "အာ့...ပင်းဟယ် .....ဖြေးဖြေး..."
သွေးထွက်သံယို ဖြစ်ဦးမည်ဆိုတာ သူသေချာနေ၏။
လော့ပင်းဟယ် ငုံ့ကြည့်ကာ ခရီးဆက်သည်။ သေချာသည်မှာ သူတို့နှစ်ဦးဆက်နွယ်နေသည့်နေရာဆီက အနီရောင်အမျှင်တန်းလေးထွက်လာကာ ထွက်လာသောအရောင်မှာ ပွင့်လန်းနေသောပန်း၏ပွင့်ချပ်လေးတွေလို ပျံ့နှံ့သွားပြီး အိပ်ယာခင်းပေါ်သို့စွန်းထင်းကုန်၏။
အချိန်အတော်လေးကြာပြီးနောက်မှာ လော့ပင်းဟယ် တိုးတိုးရေရွတ်သည်။
" ရှစ်စွမ်း..ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်.. သွေးမထွက်စေရဘူးလို့ ကတိပေးထားပြီးတော့.. ကျွန်တော် သွေးထွက်အောင်..."
ရှန်ရှင်းချိုး စိတ်တွေတော်တော့်ကိုလွတ်နေပြီး သူ့အောက်ပိုင်းကိုကြည့်ဖို့ အားအင်လုံးဝမရှိတော့ပေ။ လုံးဝမကြည့်ပဲ သူပြောနိုင်တာကတော့ တော်တော်လေး သနားစရာကောင်းနေမည်ကိုပင်။ သူပိုပြီး ဂရုစိုက်တာက သူ့တောင်းပန်သံတွေကြားက လော့ပင်းဟယ်၏ အားအင်ပြင်းတဲ့ဆောင့်ချက်တွေပဲ ဖြစ်သည်။ ရှန်ရှင်းချိုးခန္ဓာကိုယ်လေးဟာ သိမ့်သိမ့်တုန်နေပြီး သူ၏အနောက်ကတော့နာကျင်မှုကြောင့်ထုံကျင်နေ၏။ ထို့နောက် သူအသံ တချို့ပွင့်အံထွက်လာတော့သည်။
"မခေါ်...မခေါ်."
လော့ပင်းဟယ် - "ဘာကို မခေါ် လဲ?"
ရှန်ရှင်းချိုး - "ရှစ်စွမ်းလို့ မခေါ်နဲ့..."
သူ၏အတွင်းထဲသို့ ဖောက်ထွင်းနေချိန်၌ "ရှစ်စွမ်း" လို့အခေါ်ခံရခြင်းဟာ ဆရာတစ်ယောက်အနေနဲ့ အရှက်သိက္ခာဆိုသည့် ဘောင်ကိုကျော်မိသလို ခံစားရစေသည်။
လော့ပင်းဟယ် - "ရှစ်စွမ်း မဟုတ်ရင် ကျွန်တော်ဘယ်လိုခေါ်ရမလဲ?"
ရှန်ရှင်းချိုး ပင့်သက်ရှိုက်ကာ -" ... ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်...မင်းကြိုက်သလိုခေါ် ....ဖြေးဖြေး.....အာ့....ပင်းဟယ်.... ဖြေးဖြေး..."
လော့ပင်းဟယ် ခါးကိုထိန်းကာ ညှာတာမှုကင်းစွာ နှစ်ချက်လောက်ဆောင့်ထည့်လိုက်သည်။ သူအသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူကာပြောလိုက်၏။
"နားလည်ပြီ! အဲ့ဒါဆို ...ရှစ်စွမ်းကျွန်တော့်ကိုခေါ်တာအရင်ပြင်ရင် ကျွန်တော်နှေးပေးမယ်!"
ရှန်ရှင်းချိုး...သူ့ဆီကို အဆွဲခံလိုက်ရပြီးအတွင်းဘက်က အပေါင်းအဖော်က ပို၍နက်သွားသလို ခံစားရသည်။
"ဘယ်လို...ခေါ်...ရမှာ...လဲ?"
လော့ပင်းဟယ် တုန့်ဆိုင်းသွား၏။ သူ၏လက်မောင်းတွေနဲ့ ရှန်ရှင်းချိုးကိုဖက်တွယ်လိုက်ပြီး မချင့်မရဲပြောလာသည်။
"ကျွန်တော်တို့...ဒီနေ့က မင်္ဂလာဦးညဆိုတော့ ရှစ်စွမ်း
ကျွန်တော့်ကိုဘယ်လိုခေါ်သင့်တယ်ထင်လဲ?"
"......."
သူ့ကို ကယ်ပေး _ လိုက် _ ကြပါဦး!
ရှန်ရှင်းချိုးခေါင်းကိုရမ်းလိုက်မိသည်။ သူ၏အသက်က ခေါ်မှု မခေါ်မှု အပေါ်မူတည်နေ၏။
လော့ပင်းဟယ်မှာတော့ အမျှော်လင့်ကြီးမျှော်လင့်နေတုန်းပင်။
" ရှစ်စွမ်း ကျွန်တော့်ကို အဲ့လိုလေး တစ်ခါလောက်ပဲ ခေါ်ပေးပါနော်"
ရှန်ရှင်းချိုး မျက်ဝန်းအိမ်ထောင့်မှ မျက်ရည်များစိမ့်ထွက်လာသည်အထိ ပါးစပ်ဟဖို့ငြင်းနေပြီး သွားတွေကို တင်းတင်းစေ့ထားတုန်းပင်။ သူ၏ငြင်းဆန်မှုကို မြင်သည်နှင့် လော့ပင်းဟယ်၏မျက်ဝန်းတစ်စုံဆီ၌ မျက်ရည်ဥတို့နေရာယူလေပြီ။
လော့ပင်းဟယ် စိတ်ဓါတ်ကျစွာနှင့် -
"ရှစ်စွမ်း ကျွန်တော်တို့ အဆုံးထိပတ်သတ်နေပြီးတာတောင် ဘာလို့..ဘာလို့ ငြင်းနေသေးတာလဲဟင်?"
သူ့အသံမှာ နာကျင်မှုလွန်ကဲနေသည့်နှယ်။ ရှန်ရှင်းချိုးမှာ ဤလှည့်စားမှုအပေါ် ထပ်၍မပြိုလဲရန် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသတိပေးမိသော်လည်း လော့ပင်းဟယ်၏မျက်ရည်များမှာ လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်ပြီး သူလိုရာကိုစေနိုင်၏။
လော့ပင်ဟယ် ထပ်၍ ဖိအားပေးကာ မေးမိသည်။ "တစ်ခါတည်းပါ။ ဒီတစ်ခါတည်းပါ ..တကယ်လို့ ရှစ်စွမ်းက ဆန္ဒမရှိဘူးဆိုရင် ..ကျွန်တော်မှတ်ထားပြီး နောက်ထပ်မတောင်းဆိုတော့ပါဘူး ..မရသေးဘူးလားဟင်?"
လော့ပင်းဟယ် မျက်ရည်စက်တို့က ရှန်ရှင်းချိုးမျက်နှာပေါ်သို့ ရွာသွန်းလိုက်သလို သူ့အောက်ပိုင်းကလဲ မညှာတာတမ်း လက်စားချေနေ၏။ ရှန်ရှင်းချိုးအတွက် ကျဉ်းထဲကြပ်ထဲ ရောက်နေသောကာလပင်။
ဒီလိုအခြေအနေနဲ့ ငါဘယ်လို ငြင်းနိုင်မယ်ထင်နေတာလဲ?
အဆုံးမှာတော့ ရှန်ရှင်းချိုး တစ်ခါလောက်သဘောတူရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
သို့သော် သေချာပေါက် သေချာပေါက်တော့ ဒုတိယအကြိမ် မရှိစေရ။
သူနာနာကျင်ကျင်တစ်ချက်ရှိုက်လိုက်ပြီး ညင်သာစွာပဲခေါ်လိုက်၏။
"....ရှန့်ကုန်း...."
( TN : 相公 (Xianggong) - Husband)
လော့ပင်းဟယ်၏ မျက်လုံးများ ချက်ချင်းပင် အရောင်လက်သွားကာ-
"ရှစ်စွမ်း ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တယ်?"
ရှန်ရှင်းချိုး - "ရှန့်...." ... သူနောက်ဆုံးအသံထွက်လေးကို မျိုချလိုက်တော့ လေသံထပ်တိုးတဲ့အသံလေးသာ ထွက်လာပြီး အသနားခံတဲ့အသံလေးသို့ပြောင်းသွားသည်။
"ပင်းဟယ်..မင်း..ကျေးဇူးပြုပြီး...နှေးပေးပါဦး.."
သို့သော် လော့ပင်းဟယ်က သူ့ကိုလွယ်လွယ်နဲ့အလွတ်ပေးမည့်လမ်း မရှိပေ။
"ရှစ်စွမ်း ကျယ်ကျယ်လေးပြောပေး..ကျွန်တော် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း အကြားရဘူး ..."
သူ့စိတ်တွေ ပိုလှုပ်ရှားလာကာ သူ၏လှုပ်ရှားမှုတွေလဲ ပို၍ပြင်းထန်လာသည်။ ရှန်ရှင်းချိုး သူ၏အတွင်းပိုင်းဆီသို့ အဆုံးထိရောက်ရှိနေကြောင်း ခံစားလိုက်ရပြီး နောက်ဆုံးတော့ လက်လျော့လိုက်၏။
ရှန်ရှင်းချိုး၏ လက်ချောင်းလေးတွေမှာ လော့ပင်းဟယ်၏ဆံနွယ်ဆီသို့ အားအင်မဲ့စွာ ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ကွဲအက်သောအသံနှင့်
" ....အာ့...အာ့...ရှန့်ကုန်း...ရှန့်ကုန်း...တောင်းပန်ပါတယ်...ရပ်ပါတော့...ငါမခံနိုင်တော့ဘူး...ငါတကယ်မခံနိုင်တော့ဘူး..."
ရှန်ရှင်းချိုး ငိုနေသည်ကို လစ်လျူရှုကာ လော့ပင်းဟယ်မှာ ရှန်ရှင်းချိုးကိုဆွဲကာ ပေါင်ပေါ်ထိုင်စေပြီးသူ့အပေါင်းအပါကို ပိုမိုနက်ရှိုင်းစေလိုက်သည်။ လော့ပင်းဟယ် လက်တစ်ဖက်က ရှန်ရှင်းချိုး၏အနောက်ဘက်ကို ထောက်ထားပြီး နောက်တစ်ဖက်ကခါးပေါ်တင်ကာ ရှန်ရှင်းချိုးခန္ဓာကိုယ်အား သူ၏အပေါင်းအပါပေါ် တင်ကာထိုးစစ်စင်သည်။ သူ၏အသံတွင်လည်းပျားရည်စွက်ကာ ချိုမြမြအသံဖြင့် .. " .. နျန်းဇစ်.."
( TN : 娘子 ( Niangzi) - Wife)
ညှာတာ...စမ်းပါ...ဦး!
ထိုအသံကိုကြားပြီးနောက် ရှန်ရှင်းချိုး နားရှက်လွန်း၍ တစ်ကိုယ်လုံးတောင့်တင်းသွား၏။
ရှန်ရှင်းချိုး ကွဲအက်သောအသံနှင့်အော်ကာ ..
"ငါ -ိုး ပိတ်ထားစမ်း! အဲ့ထူးထူးဆန်းဆန်းနာမည်ကြီးကို မခေါ်... မခေါ်နဲ့ .. !"
သို့သော်လည်း လော့ပင်းဟယ်မှာ သူ၏ငြင်းဆိုချက်ကိုဂရုပင်မပြု။ သူ၏အပေါင်းအပါကို နေရာယူလျက်ပင် ရှန်ရှင်းချိုးအား လက်မောင်းတွေကြားဖက်တွယ်လျက် ငြင်သာစွာဆိုသည်။
"ရှစ်စွမ်း ကအကောင်းဆုံးပဲ...ရှစ်စွမ်းအဲ့လိုခေါ်တာ ကြားဖူးချင်နေတာ... ရှစ်စွမ်း နောက်ထပ် ထပ်ခေါ်ပေးလို့ရလား?"
ခပ်နွေးနွေးစီးကြောင်းတစ်ခုက ရှန်ရှင်းချိုးဂုတ်ဆီသို့စိုစွတ်လာ၏။ ရှန်ရှင်းချိုးလှည့်မကြည့်ပဲဆိုနိုင်သည်ကား လော့ပင်းဟယ် ငိုနေပြန်ပြီ။
တကယ်ပဲ ဒီကလေးတစ်ယောက်နဲ့ သူဘာလုပ်နိုင်မှာလဲ။
သူတို့ခြေထောက်တွေက ယှက်လျက်အနေအထားရှိပြီး ခန္ဓာကိုယ်မှာတော့ချွေးတွေက ဖုံးလွမ်းနေ၏။ လော့ပင်းဟယ်၏ ခါးနှင့်နောက်ကျောမှာ ချော်နေသည့်အတွက် ရှန်ရှင်းချိုးအနေနှင့်သူ့ခြေထောက်တွေကို သူ၏ခါးတွင်တွယ်ချိတ်ထားဖို့ခက်ခဲနေသည်။ သူ၏ခန္ဓာကိုယ်မှာလျောကျနေတာကြောင့်ရှန်ရှင်းချိုး၏လက်တွေဟာလော့ပင်ဟယ်လည်တိုင်ဆီသို့သိုင်းဖတ်လိုက်ပြီးခန္ဓာကိုယ်တွေနီးကပ်သွားသည်နှင့် နက်ရှိုင်းတဲ့အနမ်းတွေနဲ့ သူ့ကိုအားတက်စေလိုက်သည်။
သူ၏ တုန့်ပြန်အနမ်းတို့ကို ခံစားမိသည်နှင့် လော့ပင်းဟယ်၏မျက်လုံးတွေမှာ သကြားလုံးရသောကလေးပမာ တောက်ပသွားသည်။ သူ၏အောက်ပိုင်းမှာ ပို၍အားကောင်းလာပြီး မာကျောသည့် အပေါင်းအပါ၏ထိပ်ပိုင်းက ရှန်ရှင်းချိုး၏အထိမခံသောနေရာကိုပွတ်တိုက်နေ၏။ တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ ရှန်ရှင်းချိုး နာကျင်မှုနှင့်သာယာမှုကိုခံစားရသည်။
ဤအသံတွေကြား လော့ပင်းဟယ်ပျော်မွေ့နေ၏။ သူရှန်ရှင်းချိုး၏ မည်သည့်အသံမဆို သဘောကျသည်။ ရှန်ရှင်းချိုးအသိစိတ်တွေ ကမောက်ကမ မဖြစ်သေးခင် နားနားတွင်ကြားလိုက်ရသည်က ...
"ရှစ်စွမ်း...တစ်ခေါက်လောက်ထပ်ခေါ်ပါဦး ...."
.......
နောက်နေ့ မနက်နိုးလာသည်နှင့် ရှန်ချင်းချိုး ပထမဆုံးတွေးမိသည်က အလွန်ကြမ်းတမ်းရက်စက်တဲ့ ဆံတိုမိစ္ဆာနဲ့သာ ခေါင်းဆောင့်သေလိုက်ချင်တော့သည်ပဲ ဖြစ်၏။
မနေ့ညက သူ့သိက္ခာများ ရစရာမရှိအောင် ကျခဲ့သည်ကို ကျိန်ပြောရဲသည်။
လော့ပင်းဟယ်က သူ့ဘေးတွင် ပျော်ရွှင်စွာ လှဲနေ၏။ ရှန်ချင်းချိုး နိုးလာသည်ကို သတိထားမိသည်နှင့် အခွင့်အရေးယူကာ သူ့ကို နမ်းလိုက်သည်။ လော့ပင်းဟယ် တစ်ညလုံးမအိပ်ပဲ သူ့ကိုကြည့်နေသည်ဟု ရှန်ချင်းချိုး သံသယဝင်မိသောကြောင့် ဆက်ပြီး အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေခြင်းက အချည်းနှီးသာ။ သူပါးစပ်ကို ဖွင့်ပြီး စကားပြောရန် ပြင်လိုက်သော်လည်း လည်ချောင်းများက ခြောက်နေကာ အက်ကွဲကွဲ အသံသာ ထွက်လာ၏။
လော့ပင်းဟယ် သူ့ကို ထပ်နမ်းလိုက်ပြီး အပြည့်အဝ စိတ်တိုင်းကျသွားသည့်ပုံနှင့်
" ရှစ်စွမ်း .. ဆက်ပြီး နားနေသင့်တယ်.. ကျွန်တော် မနက်စာလုပ်ပေးမယ်!"
သူ ထပြီး အကျႌဝတ်ရန်ပြင်စဉ် ရှန်ချင်းချိုးဆီမှ အသံတိုးတိုးကြားသောကြောင့် လှည့်ကာ မေးလိုက်သည်။
" ဘာလဲ..."
ထိုအချိန်တွင် ရှန်ချင်းချိုး မျက်နှာများက ရဲနေလေပြီ။ လော့ပင်းဟယ်ရဲ့ မေးခွန်းကို ကြားပြီးသည့်နောက် မျက်နှာက ပိုရဲလာကာ အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့နှင့်
" ဘာမှ.... ဘာမှ မဟုတ်ဘူး..."
လော့ပင်းဟယ် ခရီးဆက်ရန်ပြင်ပြီးနောက် ကိုယ့်ကိုယ်ကို အတင်း ထိန်းသိမ်းလျက် ပြောလိုက်၏။
" ဒါဆိုလည်း မနက်စာသွားပြင်လိုက်တော့မယ်နော်"
သူ ရှန်ချင်းချိုးကို စောင်ချုံပေးလိုက်ပြီး အိပ်ရာပေါ်မှ ဆင်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် ကြမ်းပြင်ရှိ အဝတ်အစားများကို ကောက်ကာ ဝတ်လိုက်လေသည်။
ရှန်ချင်းချိုး အိပ်ရာပေါ်၌ ထိုင်လိုက်၏။ သူ့အဝတ်များက ပုခုံးပေါ်သို့ လျောကျနေလေသည်။ လော့ပင်းဟယ် နောက်ကျောကို တစ်ခဏမျှကြည့်နေပြီးနောက် သူ့စိတ်၌ အရာတစ်ခု ရုတ်တရက်ရောက်လာပြီး တီးတိုးခေါ်လိုက်မိ၏...
" .... ရှန့်ကုန်း ?"
လော့ပင်းဟယ် ငြိမ်သက်သွားသည်။
သူ့ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးက နေရာတစ်ခု၌ သံနှင့်တွယ်ကာ အရိုက်ခံထားရသည့်နှယ်။ ဖြည်းဖြည်းချင်း လော့ပင်းဟယ် နောက်သို့လှည့်ကာ မေးလိုက်သည်။
" ရှစ်စွမ်း.. ခုဏက ကျွန်တော့်ကို ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တာလဲ?"
ရှန်ချင်းချိုး ပြောစရာစကားမရှိ!
" အယ်!"
သူတစ်ခုခုပြောချင်သော်လည်း ဖြေရှင်းချက်ကောင်းကောင်းမရှိ!
" ဒီ.. ဒီဆရာက.. အမ်... ငါ.. အမ်.."
ဒါကြောင့် လူတွေက စကားကို လက်လွတ်စံပယ် မပြောသင့်တာ၊ အခုလေးတင် ဘဝမှာ နောက်တစ်ခါ ဘယ်တော့မှ အရှက်ရစရာမျိုး ထပ်မဖြစ်စေရဘူးလို့ ကိုယ့်ဘာကိုယ် ပြောထားပြီး ... အခုချက်ချင်းပဲ ထပ်ဖြစ်ပြန်ပြီ။
အခုတစ်ခါက အသိစိတ်တွေ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေချိန် လော့ပင်းဟယ်က တွန်းအားပေးတာမျိုးလည်း မဟုတ်၊ လော့ပင်းဟယ်ရဲ့ မျက်ရည်တွေကြောင့်လည်း မဟုတ်။ ဘယ်အကြောင်းပြချက်ကမှ ပြလို့ အသုံးမဝင်။ တစ်ခြားဆိုရလျှင် ဘာမှန်းမသိ စမ်းခေါ်ကြည့်မိချင်းပင်။
ခေါ်ပြီးနောက်မှာတော့ သူရှက်လွန်းတာကြောင့် တွင်းတူးပြီးကို ဝင်လိုက်ချင်တော့သည်၊ ဒါမှမဟုတ်လည်း တို့ဖူးနဲ့ ခေါင်းနဲ့သာ ဆောင့်သေလိုက်ချင်တော့သည်။
အချိန်ကြာသွားပြီးနောက် ရှန်ချင်းချိုး ရှင်းပြရန် လက်လျော့လိုက်ပြီး ပင်စည်ယူသည့်နှယ် အိပ်ရာပေါ် ပြန်လှဲချလိုက်၏။ သူဘာမှ မခံစားရသလို တည်ငြိမ်နေသည့် အသံဖြင့် ...
" ဒီဆရာ.. ဗိုက်ဆာတယ် "
လော့ပင်းဟယ် သူနှင့်အတူ လိုက်လှဲကာ အံကြိတ်လိုက်ပြီး..
" ရှစ်စွမ်း.. ကျွန်တော်လည်း ဗိုက်ဆာတယ်"
" မင်းဗိုက်ဆာရင်လည်း တစ်ခုခု သွားချက်တော့လေ!"
တစ်ခါတစ်လေလေး မနက်စာနောက်ကျတာလည်း အဆင်ပြေပါတယ်....
( TN : ထို့နောက် မနက်စာနောက်ကျခံကာ အီကျလိ အီကျလိ ဂွိ ကြသည်ပေါ့!
Update မလုပ်တော့ဖြစ်ပေမယ့် ဖတ်ပေးကြ စောင့်ပေးကြတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ရှင့် 🤗
Special thanks to my friend Susan Black for helping me translate 💓)