[ဒီ extra ေလးက မူရင္း story ၿပီးသြားတာနဲ႔ လာတဲ့ extra ေလးပါ]
🚨🚨 warning warning ၁၈ေယာက္စု ၁၈ေယာက္စု 🚨🚨
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး ယပ္ေတာင္ကို ယမ္းကာ လမ္းေလ်ာက္လာေလ၏။ ရုတ္တရက္ သူ႔ေဘးနား ကပ္လ်က္ပါေနေသာ လူေလးကို မေတြ႕ေတာ့ေသာေၾကာင့္ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
ေလာ့ပင္းဟယ္ ရပ္လ်က္က်န္ေန၏။ သူ၏ အာရုံကလည္း တစ္ျခားေနရာတြင္။
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး ဇေဝဇဝါျဖစ္ကာ ေမးလိုက္ေလသည္။
" ပင္းဟယ္! ဘာေတြၾကည့္ေနတာလဲ?"
ထိုအေမးစကားေၾကာင့္ ေလာ့ပင္းဟယ္ လက္ေတြ႕ဘဝကို ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာေတာ့သည္။ အနည္းငယ္ ၾကက္ေသေသေနေသာ ပုံေလးႏွင့္
" ရွစ္စြမ္း... ကြ်န္ေတာ္..."
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး ပို၍ ဇေဝဇဝါျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ ေနာက္သို႔ ျပန္ေလ်ာက္သြားကာ ေလာ့ပင္းဟယ္ ေငးေနေသာ ေနရာသို႔ ၾကည့္လိုက္၏။ အေတာ္အသင့္က်ယ္ေသာ အိမ္တစ္အိမ္ေရွ႕၌ အနီေရာင္ဝတ္ဆင္ထားေသာ ၾကင္စဦးေမာင္ႏွံေရွ႕တြင္ လူအမ်ားစုအုံကာ ဆူဆူညံညံျဖင့္ ျခံဝိုင္းထဲသို႔ ဝင္ေနၾကေလသည္။
လမ္းက နဂိုကတည္းက ဆူညံေနေသာေၾကာင့္ မဂၤလာေဆာင္ ရွိသည္ကို သူအစက သတိမထားမိ။
အိမ္၏ အဝင္ဝ၌ ကေလးမေလးႏွစ္ေယာက္က ျခင္းေတာင္းကိုကိုင္လ်က္ ျပတ္သားက်ယ္ေလာင္ေသာ အသံျဖင့္ "ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေပါင္းသင္းေနထိုင္ႏုိင္ၾကပါေစ" " ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ကူးစက္ႏုိင္ပါေစ" ဟုဆုိကာ မဂၤလာသၾကားလုံးမ်ားကို ေဝေနၾက၏။
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး၏ အေတြးက တကယ့္အေျခအေနေကာင္းကို ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္သည္။
" ဒီမိသားစုက မိစာၦကပ္ဆုိးေတြမ်ား ကူးစက္ခံရလို႔မ်ားလား... "
သို႔ေသာ္ သူဘယ္လိုပဲၾကည့္ၾကည့္ မူမမွန္တာကို ရွာမေတြ႕ရေပ။ သူ႔ေမးခြန္းက ပါးစပ္ဖ်ားေလးမွ ထြက္ခါနီး ေလာ့ပင္းဟယ္ကေတာ့ သူတုိ႔ဆီသို႔ ေလ်ာက္သြားေလေတာ့သည္။ ကေလးမေလးႏွစ္ေယာက္က ထိုကဲ့သို႔ လွပေသာ ေကာင္ေခ်ာေလးကို မျမင္ဖူးေသာေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္လုံး အသက္ရွဴမွားေနၾကကာ မဂၤလာသၾကားလုံး ေပးရမည္ကိုပါ ေမ့သြားၾကေလ၏။ အဆုံး၌ ေလာ့ပင္းဟယ္က သူတုိ႔လက္ထဲမွ ကိုယ္တုိင္ လွမ္းယူရေလေတာ့သည္။
သၾကားလုံးမ်ား ရၿပီးသည့္ေနာက္ ေလာ့ပင္းဟယ္ စိတ္ေက်နပ္စြာျဖင့္ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိးဆီသို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။ "ရွစ္စြမ္း... သြားရေအာင္!"
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး ေခါင္းညိမ့္လိုက္၏။
ႏွစ္ေယာက္သား ေဘးခ်င္းကပ္ ေလ်ာက္လာၾကသည္။ ေလာ့ပင္းဟယ္၏ လက္မ်ားက အနီေရာင္ပတ္ထားေသာ သၾကားလုံးေလး ႏွစ္လုံးကို ေဆာ့ကစားေန၏။ ထို႔ေနာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးေနေသာ အိမ္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္ကာ သူ႔မ်က္ႏွာ၌ အေတြးမ်ားေနေသာပုံ ေပၚလာသည္။
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး ေမးလိုက္၏။ "အိမ္က တစ္ခုခုျဖစ္ေနလို႔လား?"
ေလာ့ပင္းဟယ္ အံ့အားသင့္သြားကာ " တစ္ခုခုျဖစ္ေနလို႔ဆုိတာ ဘာကိုေျပာတာလဲ ရွစ္စြမ္း!"
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး - " ဘာမွမျဖစ္ဘူးဆုိ ဘာလို႔ ျပန္လွည့္လွည့္ၾကည့္ေနတာလဲ? အခ်ဳိလည္း မႀကိဳက္ပဲနဲ႔!"
ေလာ့ပင္းဟယ္ ရုတ္တရက္ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး ေျပာခ်င္သည္ကို သေဘာေပါက္သြားကာ ျပံဳးလိုက္သည္။
" ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး.. ကြ်န္ေတာ္ အေပ်ာ္ေတြ ကူးစက္သြားလို႔ပါ!"
သူသည္ အံ့ဩဖြယ္ပင္ ထိုစကားမ်ားကို အတည္ေပါက္ေျပာေနသည့္ပုံ ေပၚသည္။ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး မျပံဳးပဲ မေနႏိုင္ေတာ့
" မင္းဒီလိုမ်ဳိးကို ယုံတယ္လို႔ ဒီဆရာ မွတ္ေတာင္ မမွတ္မိပါလား! မင္း မဂၤလာေဆာင္တာကို မျမင္ဖူးဘူးလား? "
ေလာ့ပင္းဟယ္ ျပန္ေျဖ၏။
" အရင္ကေတာ့ ေတြ႕ဖူးပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုအရာေတြက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သက္ဆုိင္လာမယ္လို႔ တစ္ခါမွ မေတြးဖူးဘူး!"
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး ရႈတ္ေထြးသြားသည္။ " အရင္က တစ္ခါမွ မိန္းမပ်ဳိေလးနဲ႔ လက္ထပ္ဖုိ႔ မေတြးဖူးဘူးလား?"
ေလာ့ပင္းဟယ္ ေခါင္းရမ္းလိုက္သည္။ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိးက ဤအရာသည္ က်ဳိးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္မႈမရွိဟုေတြးကာ ထပ္ေမးလိုက္၏။
" တကယ္လား? နည္းနည္းေလးေတာင္မွေလ?"
ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေလာ့ပင္းဟယ္ေလ -- အရင္က ေလာ့ပင္းဟယ္က လူေတြဝိုင္းႀကိဳက္တဲ့ဝတၱဳရဲ႕ ဇာတ္လိုက္တစ္ေယာက္၊ ဘယ္လိုလုပ္ ဒီလိုလူမ်ဳိးက ဒီေလာက္လွပတဲ့ အနာဂတ္ကို မေတြးဖူးရတာလဲ! ဒါ့အျပင္ ေကာင္းကင္ကို ဆန္တက္မယ့္ ေလယာဥ္ပ်ံရဲ႕ ႏံုခ်ာတဲ့ အႀကိဳက္ေတြအရ ဒီ 'လွပတဲ့ အနာဂတ္' ဆုိတာက မိန္းမလွေလး တစ္ေယာက္ထဲကို လက္ထပ္တာေလးနဲ႔တင္ပဲ ၿပီးမွာ မဟုတ္ဘူး။ အနည္းဆုံးေတာ့ ဂဏန္းသုံးလုံးေလာက္ ေပါင္းထည့္လို႔ရတဲ့ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ယူေပးမွာ.. ဟုတ္ပါတယ္..လက္ရွိေလာ့ပင္းဟယ္ကေတာ့ ဒါမ်ဳိးလုပ္မွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး သိသည္။ သို႔ေပမယ့္ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ေတာင္ ဒါကို မေတြးဖူးရတာလဲ ၿပီးေတာ့ သူနဲ႔ မဆုိင္ဘူးလို႔ေတာင္ ခံစားမိေသးတယ္တဲ့လား..
ေလာ့ပင္းဟယ္ တစ္ခဏမွ် တစိမ့္စိမ့္ ခ်င့္ခ်ိန္ရင္း
" အရင္ကေတာ့ တကယ္ တစ္ခါမွ မေတြးဖူးဘူး"
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး " အရင္က" ဆုိသည့္ စကားစုကို သတိထားမိကာ သူ႔ကို လက္တန္း စလိုက္၏။
" အခုေတာ့ ဆုိင္သြားၿပီထင္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာလား"
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေလာ့ပင္းဟယ္ ဒီတစ္ခ်ိန္ေတာ့ မေျဖေပ။
ထိုအျဖစ္အပ်က္ၿပီးသည့္ေနာက္ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး စိတ္ထင္ေနသည္ပဲလား မသိ ထိုညတြင္ ေလာ့ပင္းဟယ္ ပို၍ပင္ အားအင္ေတြ ျပည့္ဝေနေတာ့သည္။ သူ႔ရဲ႕ ဖင္အိုႀကီးနဲ႔ ေျခေထာက္ေတြကေတာ့ ဆင္းရဲဒုကၡေတြကို ပိုၿပီး ေတာင့္ခံရေတာ့မွာပဲ။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ၂လတစ္ခါ ခ်န္ခ်ံဳးေတာင္ရွိ အမ်ဳိးမ်ားဆီသို႔ အလည္လာေလ့ရွိၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာင္ေပၚရွိသူမ်ားသည္ သူတုိ႔ကိုေတြ႕လွ်င္ မအံ့ဩၾက။ အားလုံးက စိတ္အားထက္သန္စြာျဖင့္သာ စုရုံးလာၾကေတာ့၏။
ခ်ီခ်င္းခ်ီ - " အိုက္ရိုး.. ဒါဘယ္သူပါလိမ့္! ခ်င္းက်င္းေတာင္ရဲ႕ ေတာင္ထိပ္သခင္ပါလား.. ျပန္လာတာလား? ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲပဲ!"
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး - "ဟုတ္ပါရဲ႕ဗ်ာ!"
ခ်ီခ်င္းခ်ီ - " မိစၧာမ်ဳိးႏြယ္ေတြဆီက ဘာေဒသထြက္ေတြယူလာေသးလဲ? ေဘးက တစ္ေယာက္က လြဲလို႔!"
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး ေတြးမိသည္၊ 'ေလာ့ပင္းဟယ္က လူသားေလာကတြင္သာ ႀကီးျပင္းလာသည္ျဖစ္သျဖင့္ မိစၦာမ်ဳိးႏြယ္ ေဒသထြက္ဟူ၍ သတ္မွတ္၍မရ' ။ ထုိ႔ေၾကာင့္
" ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခုခုယူလာရင္လည္း ဘယ္သူမွ စားခ်င္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး၊ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဘာမွ မယူခဲ့ဘူး!"
လူငယ္တစ္ေယာက္ သူတုိ႔ အနီးကို ခ်ဥ္းကပ္လာသည္ကို ေတြ႕လွ်င္ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး ႏႈတ္ဆက္လိုက္၏။ "ဆရာတူညီေလး လွ်ဳိ.. ေနေကာင္းတယ္ေနာ္.. ငါ... အဲ့ဒါဘာလဲ!"
ခံစားခ်က္မဲ့ေနေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ လွ်ိဳခ်င္းေကာ တစ္ေယာက္ ရွန္ခ်ဳင္းခ်ဳိး ျပန္ပစ္လိုက္ေသာ ေသေနသည့္ သတၱဝါကို ဖမ္းလိုက္သည္။ သူ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိးဆီသို႔ ထပ္ ပစ္လိုက္ၿပီး
" ဆံတုိမေကာင္းဆုိးဝါးေလ! စားလို႔ သင့္ေတာ္တယ္!"
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး ျပန္ပစ္လိုက္ၿပီး " ငါ ဒါကို မစားပါဘူး! လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အနည္းငယ္က မင္းေပးထားတာေတာင္ အသက္ရွင္ေနေသးတယ္! အေကာင္ အႀကီးႀကီး ျဖစ္လာၿပီး ခ်င္းက်င္းေတာင္ထိပ္က ဝါးေတြကိုေတာင္ ဖ်က္ကိုက္ေနေသးတယ္.. ငါဒါႀကီး မလိုဘူး!"
ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္ဆီ တစ္ေယာက္ ပစ္ေနၾကရင္း ဆံတိုမေကာင္းဆုိးဝါး၏ ေအာ္သံႀကီးက ေလထုတြင္း ျပည့္ႏွက္သြားေတာ့သည္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေဝ့ခ်င္းေဝ့ စကားဆုိလိုက္၏။
" ဆရာတူ အစ္ကို ရွန္! အစ္ကို ယူထားသင့္တယ္လို႔ ထင္တယ္.. တစ္ကယ္လို႔ ဒီႏွစ္ေကာင္က အထီးနဲ႔ အမဆုိ သူတုိ႔ဘာသူတို႔ ေဖ်ာ္ေျဖေနၾကတာနဲ႔ ဝါးေတြကို ကိုက္ၾကေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး!"
" ႏွစ္ေကာင္လုံးက အထီးဆုိရင္ေရာ?!"
"........"
အရင္က လွ်ိဳခ်င္းေကာေပၚလာသည္ႏွင့္ ေလာ့ပင္းဟယ္က ေအးစက္စက္ အေငြ႕အသက္မ်ား ထုတ္လႊင့္ၿပီး တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေလွာင္ေျပာင္ကာ ရန္ျပဳၾကစျမဲ။ သို႔ေသာ္ ဒီေန႔တြင္ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိးေဘးမွာရပ္ေနရင္း တစ္ျခားေနရာသို႔ ေရာက္ေနသည့္ႏွယ္။ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိးလည္း ထိုအရာကို အသားမက်ေခ်။
သူတစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ တစ္ျခားသူမ်ားလည္း မသက္မသာျဖစ္ေနၾက၏။ ခ်န္ခ်ံဳးေတာင္၏ တပည့္မ်ားသည္ အတူတကြ ေပါင္းမိသည္ႏွင့္ အထူးစကားမ်ားၾကသည္ အေရးမပါသည့္ ရယ္စရာ အေသးအဖြဲေလးေတြကိုပင္ အခ်ိန္အၾကာႀကီး စြဲေျပာတတ္ၾက၏။ သို႔ေသာ္ ဒီေန႔တြင္ေတာ့ အထူးတလည္ အက်ဥ္းခ်ံဳးပင္။ ပုံမွန္ဆုိလွ်င္ သူတုိ႔ ညစာကို ေဇြ႕က်န္းေတာင္တြင္ စီစဥ္ၾကသည္၊ သို႔ေပမယ့္ ယခုအခါ မည္သူကမွ အစမေဖာ္ၾက၊ ေလာ့ပင္းဟယ္၏ ထူးဆန္းေနမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ႏုိင္၏။ ခ်ီခ်င္းခ်ီက ရွန္ခ်င္းခ်ဳိးကို ဆြဲကာ ေမးလိုက္သည္။
" နင့္တပည့္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ!"
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး ျပန္ေျဖ၏။ " ဘာကို ဘာျဖစ္ရမွာလဲ"
" ဒီေန႔ နင့္တပည့္က... အမ္..... ရန္ျဖစ္ထားၾကတာလား!?"
" မျဖစ္ပါဘူး"
သူ႔မ်က္ႏွာက ေအးခ်မ္း တည္ၿငိမ္သည့္ပုံေပၚေသာ္ျငား သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားက ေခါက္ယပ္ေတာင္ေလးအား တင္းၾကပ္စြာ စုပ္ကိုင္ထား၏။
ခ်ီခ်င္းခ်ီ - " မျဖစ္ထားရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့! နင့္ရဲ႕ တပည့္က ဒီေန႔ တစ္ခုခုကို ဖုံးဖိထားသလိုလိုနဲ႔ ထူးဆန္းေနတယ္လို႔ ထင္ရလို႔"
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိးလည္း သတိထားမိသည္။
ဝါးအိမ္ေလးသို႔ ျပန္ေရာက္သည္ထိေတာင္ ေလာ့ပင္းဟယ္၏ အျပဳအမူမ်ားက ထူးဆန္းေနဆဲ။
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး ဝါးအိပ္ရာေလး၌ ထိုင္လိုက္စဥ္ပင္ အေပါက္ဝမွ က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံၾကားလိုက္ရ၏။ သူ လိုက္ကာေနာက္မွ အေျပးေလးထြက္လိုက္စဥ္ ေလာ့ပင္းဟယ္ ေျမျပင္ေပၚတြင္ ေျခကားရားလက္ကားရားျဖင့္လဲေနၿပီး ေဘးတြင္ မင္ဖန္ ႏွင့္ နဥ္ရင္းရင္းတို႔ ရွိေနသည္၊ အံ့အားသင့္လြန္း၍ စကားေတာင္ မေျပာႏုိင္ေတာ့ေပ။
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး ေလာ့ပင္းဟယ္ကို ထရန္ ကူလိုက္ရင္း
" ဘာျဖစ္တာလဲ?"
ေလာ့ပင္းဟယ္ စကားစလိုက္ၿပီး.. " ဘာမွမဟုတ္...."
သူစကားမဆုံးခင္မွာပင္ မင္ဖန္႔ဆီမွ အာေမဋိတ္ အသံက်ယ္က်ယ္ ထြက္လာျပန္၏။
"ရွစ္စြမ္း.. ေလာ့ပင္းဟယ္ ေခြးကထစ္မွာ ခလုတ္တုိက္လဲျပန္ၿပီ!"
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး "......."
ေလာ့ပင္းဟယ္ မင္ဖန္ကို စိန္းစိန္းဝါးဝါးၾကည့္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ခမ်ာ ေၾကာက္ရြံ႕စြာ ေနာက္သို႔ ဆုတ္သြားေလသည္။ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး အလ်င္စလို ေျပာလိုက္၏။
" အားလုံးပဲ.. အခု ေနရာကို ျပန္လိုက္ၾကေတာ့.. မနက္ျဖန္မနက္ စာေလ့လာဖုိ႔ ျပင္ထားၾက!"
တံခါးပိတ္ၿပီးသည့္ေနာက္ ေလာ့ပင္းဟယ္ တိတ္တဆိတ္ စားပြဲေဘး၌ ထိုင္ေနေလသည္။ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး သူ႔နဖူးမွ အာလူးသီးကို ၾကည့္ကာ သက္ျပင္းခ်လိုက္၏။
" ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း မင္းဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ!"
ေလာ့ပင္းဟယ္ ႏႈတ္ဆိတ္၍သာ ေနေနဆဲ။
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး - " လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေန.. ဒီဆရာက မင္းကို ၾကပ္ထုပ္ထုိးေပးမယ္"
သူ လွည့္ကာ ေရစင္ဘက္သို႔ ထြက္လာေလသည္။ အဝတ္စကို ေရညစ္လိုက္စဥ္ အေနာက္မွ က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံကို ၾကားလိုက္ရ၏။ သူလန္႔သြားတာ အေနာက္သို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေလာ့ပင္းဟယ္ ေျမေပၚသို႔ ေရာက္ေနျပန္ၿပီ။
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး ေျပာစရာစကားမ်ား ေပ်ာက္ဆုံးသြား၏။ ေလာ့ပင္းဟယ္ မူးေဝၿပီး သူ႔ဘာသူ ျပန္မထႏုိင္ေသာေၾကာင့္ စိုးရိမ္ကာ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး သူ႔ေဘးကို အေျပးသြားရျပန္သည္။ " မင္း...."
ေမွ်ာ္လင့္မထားစဥ္ ေလာ့ပင္းဟယ္က သူ႔လက္ကို ကိုင္ကာ " ရွစ္စြမ္း... ကြ်န္ေတာ့္ကို လက္ထပ္ပါလား"
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး မ်က္ႏွာ၌ အက္ရာတစ္ခု ေပၚလာ၏။
ေလာ့ပင္းဟယ္ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚက ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ အၾကည့္ကို သတိထားမိၿပီး အေစာတလ်င္ ဆက္ေျပာလိုက္သည္။
" ရွစ္စြမ္း.. ကြ်န္ေတာ့္ကို လက္မထပ္ရင္ ကြ်န္ေတာ္ ရွစ္စြမ္းကို လက္ထပ္မယ္ေလ!" *
(TN : ေလာ့ပင္းဟယ္က ေလာ့ မ်ဳိးႏြယ္မခံယူႏုိင္ရင္ ရွန္မ်ဳိးႏြယ္ခံယူမယ္လို႔ ေျပာတာပါ)
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိးဆီမွ ေျဖသံ ထြက္မလာေသာေၾကာင့္ ေလာ့ပင္းဟယ္၏ အသံသည္ အေလးအနက္ျဖစ္သြားၿပီး ထပ္ေမးလိုက္၏။
" ရွစ္စြမ္း . .. ကြ်န္ေတာ္နဲ႔....."
သူ႔ရဲ႕ လည္စိက နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ျဖစ္သြားကာ သူ႔အသံကလည္း အနည္းငယ္ တုန္ရီလ်က္
" လက္ထပ္ဖုိ႔..... ဆႏၵရွိလားဟင္!"
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး ဘာမွ မေျပာေသးေပ၊ ေလာ့ပင္းဟယ္၏ မ်က္လုံးထဲမွ အလင္းေရာင္ေလးကလည္း ျဖတ္သန္းသြားတဲ့ အခ်ိန္အေလ်ာက္ မွိန္ေဖ်ာ့လာသည္။
တစ္ခဏမွ်ၾကာေသာ္ သူ၏ အက္ကြဲကြဲ အသံျဖင့္ " တကယ္လို႔ ရွစ္စြမ္း ဆႏၵမရွိရင္လည္း.. ကၽြန္ေတာ္... ကြ်န္ေတာ္...."
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး သူ႔စကားကို ျဖတ္လိုက္၏။
" ခဏေနဦး"
" မင္း...." သူ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေတြေဝၿပီးေနာက္,
"အဲ့ေတာ့ အရင္ေရွ႕ရက္ေတြက မင္းထူးဆန္းေနတာ ငါ့ကို ဒါေျပာခ်င္လို႔လား?"
ေလာ့ပင္းဟယ္ သူ႔ကို တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ကာ ဂရုတစိုက္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး သူေျပာမည့္စကားမ်ား အသံမထြက္လာသည္ကိုပင္ ခံစားမိလိုက္သည္။
" အဲ့ေတာ့... ဒါ..ဒါက.."
ေလာ့ပင္းဟယ္ လက္ဦးမႈ အရင္ယူၿပီး သူ႔စကားကို ေထာက္ကူေပးလိုက္၏။
" ဒီတပည့္က ရွစ္စြမ္းကို တင္ေတာင္းဖုိ႔ ရွာေဖြေနတာပါ"
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး "...."
သူ စားပြဲခုံေပၚထုိင္ကာ ညာဘက္လက္ထဲ မ်က္ႏွာအပ္ထားလိုက္၏။ သူဘာေျပာရမလဲ ဘာလုပ္ရမလဲ မသိေတာ့။
ယုတၱိရွိရွိေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ဒါက ရယ္စရာတစ္ခုလို သူေတြးသင့္သည္။ သူႏွင့္ ေလာ့ပင္းဟယ္၏ ခ်စ္သံေယာဇဥ္သည္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ေလာ့ပင္းဟယ္က တကယ္ႀကီး ဒီလိုမ်ဳိး.... ဘယ္လိုေျပာရမလဲ .... လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းမည္ဟု မေတြးမိ။
ဘုရား! လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းတယ္၊ ဒီစကားကို သူ႔လိုေကာင္ငယ္ေလးအတြက္သုံးတာ အရမ္း ေၾကာက္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။
ၿပီးေတာ့လည္း ဒီစကားကိုေျပာဖုိ႔ သူတစ္ေယာက္ထဲ အႀကိမ္ေပါင္းမနည္း ေလ့က်င့္ထားၿပီး အရမ္းစိတ္လႈပ္ရွားေနလို႔ အျပဳအမူေတြကထူးဆန္း၊ စကားလည္း ေကာင္းေကာင္းမေျပာႏုိင္၊ အခန္းထဲဝင္ရင္း ေခြးကထစ္မွာေတာင္ ခလုတ္တုိက္ၿပီး စကားေတြထစ္တဲ့ အထိပဲ။
သို႔ေသာ္ အံ့ဩစြာပဲ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိးတြင္ ေလာ့ပင္းဟယ္ကို ကင္ပစ္ခ်င္စိတ္မရွိသလို သူ႔အေတြးအမွန္ကိုလည္း ဖီဆန္ဖုိ႔ ေျပာခ်င္စိတ္မရွိ။ ဟုတ္သည္၊ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိးလည္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သူ အနည္းငယ္ေပ်ာ္သြားသည္ကို သတိထားမိကာ လန္႔သြား၏။
ေလာ့ပင္းဟယ္က စိတ္လႈပ္ရွားေနဆဲပင္၊ သူ၏ လည္ေစ့ပင္ အေပၚေအာက္ ေရြ႕လ်ားေနဆဲ။ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး မ်က္ႏွာမွ လက္ကို ဖယ္လိုက္သည္ကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းပင္
" တကယ္လို႔ ရွစ္စြမ္း စိတ္မပါရင္လည္း ဒီေမးခြန္းကို မေျဖလို႔ရပါတယ္! ရွစ္စြမ္း... ရွစ္စြမ္း မေျဖဘူးဆုိရင္ေတာင္ ဘာကိုဆုိလိုခ်င္တယ္ဆုိတာကို ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္.. ရွစ္စြမ္း လုံးဝ ေျပာမွာ မဟုတ္ပါဘူး.. ရပါတယ္.. တကယ္လို႔ ဒါက သိပ္စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေနရင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို လ်စ္လ်ဴရႈထားလိုက္ပါ, ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္ေနတာလို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ပါ.. ရပါတယ္..."
က်ယ္ေလာင္ေသာ ျဗန္းခနဲ အသံနဲ႔အတူ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး သူ႔လက္ေကာက္ဝတ္ကို ဆတ္ခနဲလႈပ္ရွားၿပီး ေလာ့ပင္းဟယ္ ေခါင္းကို ယပ္ေတာင္ႏွင့္ ရိုက္လိုက္၏။
" -်ီးကို ရတာလား!"
အရိုက္ခံရၿပီးေနာက္ ေလာ့ပင္းဟယ္ မ်က္ေတာင္ေလး ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္ႏွင့္ ေခါင္းကို ပြတ္ေန၏၊ သူဘာေၾကာင့္ အရိုက္ခံရမွန္း နားမလည္ေပ။ ထို ျဖဴစင္ရိုးသားေသာ အၾကည့္က ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး၏ ေဒါသကို ပို၍ လႈံ႕ေဆာ္လိုက္ေသသည္။
သူက အခုမွ ႀကိတ္ေပ်ာ္တုန္းရွိေသး ဒီေကာင္စုတ္ေလးက " ရပါတယ္... ေျဖစရာမလိုပါဘူး.. ေနာက္ေနတယ္လို႔ သေဘာထားလိုက္ပါ" လို႔ေျပာၿပီး ျပန္ရုတ္သိမ္းတယ္တဲ့လား!
ေနာက္ဆုံးစကားက ရွန္ခ်င္းခ်ဳိးရဲ႕ ေဒါသပုံကို မီးပြင့္သြားေစဆုံးပင္။ သူယပ္ေတာင္ျဖင့္ ထပ္ထုလိုက္၏။
" ဒါက မင္း ေနာက္စရာကိစၥလား?!"
ေလာ့ပင္းဟယ္ လိမ္လိမ္မာမာႏွင့္ အရိုက္ခံရင္း သနားစရာေကာင္းစြာ ညည္းညဴလိုက္၏။
" ကြ်န္ေတာ္ မွားသြားပါတယ္...."
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး ယပ္ေတာင္ကို ဆတ္ခနဲ ေခါက္လိုက္ရင္း " ဒါေပါ့! မွားတာေပါ့ ... ဒီဆရာက သေဘာတူမိေတာ့မလို႔!"
" ကြ်န္ေတာ္...." ေလာ့ပင္းဟယ္က သူ႔အမွားကို ထပ္မံဝန္ခံရန္ျပင္လိုက္ရင္း ေၾကာက္တိေၾကာင္ေတာင္ ျဖစ္သြား၏။ သူ ဂရုတစိုက္ႏွင့္ ေမးလိုက္သည္၊
" ရွစ္စြမ္း.. ဘာေျပာလိုက္တယ္?"
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး - " ဘာမွ မေျပာဘူး!"
ေလာပင္းဟယ္ အသံက အေလာတႀကီး ျဖစ္သြားကာ " ရွစ္စြမ္း!"
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး သက္ျပင္းခ်လိုက္ေလသည္။ စကားတစ္ခြန္းမွ မဆုိပဲ လက္ေျမႇာက္လာၿပီး ေလာ့ပင္းဟယ္ကို အနားလာရန္ အမူအရာျပလိုက္၏။
ေလာ့ပင္းဟယ္ လိုက္နာၿပီး သူ႔နံေဘးသို႔ သြားေလသည္။ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး ေနာက္ထပ္ လက္ဟန္ေျခဟန္ျပလိုက္သည္။ ေလာ့ပင္းဟယ္က သူ႔၏ ကိုယ္လက္ျဖင့္ ေျပာေသာစကားမ်ားကို ရင္းႏွီးေနေသာေၾကာင့္ စကားမေျပာလွ်င္ပင္ နားလည္ၿပီး ေသရည္တစ္ခြက္ ငွဲ႔ေလ၏။ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး ေသရည္အိုးကိုယူကာ သူအတြက္ ခြက္ထဲထည့္ၿပီး ေလာ့ပင္းဟယ္ခြက္ကိုလည္း ေျမႇာက္ရန္ အမူအရာျပေလသည္။
ေလာ့ပင္းဟယ္ - " ရွစ္စြမ္း.. ဒါက..."
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး သူေလာင္းထည့္ထားေသာ ေသရည္ခြက္ကို ကိုင္ေျမႇာက္လိုက္ၿပီး ေလာ့ပင္းဟယ္၏ လက္ေဘးကို သူ႔လက္ႏွင့္ ဝိုင္းလိုက္သည္။
ထိုအခ်ိန္ေလးတြင္ ေလာ့ပင္းဟယ္၏ ေခ်ာေမာေသာ မ်က္ႏွာ၌ အေရာင္မ်ား ရဲတက္လာ၏။
သူ႔လက္မ်ား တုန္ရီကာ ခြက္ကိုပင္ အႏုိင္ႏုိင္ကိုင္ေနရသည္။ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး လက္က သူ႔လက္ႏွင့္ တြဲခ်ိတ္ထားေသာေၾကာင့္ တုန္ရီေနမႈက သူ႔ခြက္ထဲက ေသရည္မ်ားပင္ ဖိတ္စင္လုနီးနီး။
ေလာ့ပင္းဟယ္ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ျဖင့္
" ကြ်န္..ကြ်န္..ကြ်န္ေတာ္ ထင္တာ.. ကြ်န္ေတာ္ထင္တာ.. "
ခံစားခ်က္မရွိေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ပင္ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး ေျပာေလ၏။
" မင္းက မင္း ေသခ်ာေပါက္ အျငင္းခံရမယ္ပဲ ထင္ေနတာ .. ဟုတ္တယ္မလား!?"
ေလာ့ပင္းဟယ္ "..."
ရွန္ခ်င္းခ်ိဳး ဆက္ေျပာ၏။ " အဲ့ဒါေၾကာင့္လည္း မင္းအေျဖကို မၾကားခ်င္ဘူး.. ဘာလို႔ဆုိ မင္းက မင္းအျငင္းခံရမယ္ပဲ ထင္ေနတာကို"
ေလာ့ပင္းဟယ္ : ".... ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ စိတ္ေတြလႈပ္ရွားေနခဲ့တာ"
သူ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိးကို တည့္တည့္ၾကည့္လိုက္ရင္း
" ရွစ္စြမ္း! အဲ့ေန႔က ရွစ္စြမ္းေမးခဲ့တယ္မလား.. ကြ်န္ေတာ္ အဲ့ဒါေတြကို တကယ္တစ္ခါမွ မစဥ္းစားခဲ့ဖူးလားဆုိၿပီး.. ကြ်န္ေတာ္ တကယ့္ကို တစ္ခါမွ မေတြးခဲ့ဖူးတာ!"
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး : " မင္းမွာ အဲ့အေၾကာင္းေတြ ေတြးခြင့္ရွိပါတယ္!"
စိတ္ကူးယဥ္တာ ဘာျဖစ္လဲ? ျပစ္မႈေျမာက္တာမွ မဟုတ္တာ.. ၿပီးေတာ့လည္း စိတ္ကူးေတြက တကယ္ျဖစ္လာႏုိင္တာပဲ!
ေလာ့ပင္းဟယ္ : " ကြ်န္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက, ကြ်န္ေတာ့္လို လူမ်ဳိးက ဘယ္သူ႔ဆီကမွ အခ်စ္ခံရမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ခံစားရတယ္, အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူကမွ ကြ်န္ေတာ့္ကို မလိုခ်င္ဘူးလို႔ ေတြးခဲ့တာ!"
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး : " မင္း တကယ္ အထင္မွားတာပဲ....."
" အဲ့ေနာက္မွာေတာ့ " ေလာ့ပင္းဟယ္ ဆက္ေျပာ၏ " ကြ်န္ေတာ့္မွာ ရွစ္စြမ္းရွိတယ္! ရွစ္စြမ္းက အျမဲ ကြ်န္ေတာ့္ေဘးမွာ ရွိေပးတယ္ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ ပူပန္တာေတြကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ေသးဘူး.. ဘယ္အခ်ိန္မဆုိ ရွစ္စြမ္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ထားသြားႏုိင္တယ္လို႔ ေတြးေနတာေတြကို မရပ္ႏုိင္ဘူး... ကြ်န္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ မသိဘူး.. ကြ်န္ေတာ္ ပိုၿပီးသန္မာခ်င္တယ္.. ပိုေကာင္းခ်င္တယ္ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒါေတြက မလုံေလာက္ေသးဘူး.. ကြ်န္ေတာ္.. မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ေအာင္ ေၾကာက္ေနတုန္းပဲ..."
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး သူ႔ကို ၾကည့္ရုံသာ ၾကည့္ေနႏုိင္၏။ ခဏအၾကာ သူ ေလာ့ပင္းဟယ္၏ ေခါင္းကိုထုရန္ လက္လွမ္းလိုက္ၿပီး သက္ျပင္းခ်ေလသည္။
" ေလာ့ပင္းဟယ္... မင္း..."
ေလာ့ပင္းဟယ္ : " ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘာလုပ္ရမလဲ မသိေတာ့ဘူး.."
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး : " ဒါဆုိလည္း မင္းလုပ္ခ်င္တာသာ လုပ္ေတာ့!"
ေလးနာရီၾကာၿပီးေနာက္ သူတို႔ႏွစ္ဦး ကုတင္ေပၚ၌ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ထိုင္ေနၿပီး သူတုိ႔၏ ဝတ္စုံႀကီးမ်ားက တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ထိေန၏။
ေလာ့ပင္းဟယ္၏ ရည္ရြယ္ခ်က္က လက္ခံဖုိ႔ တြန္းအားေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္နည္းနည္းႏွင့္ သတုိ႔သားဝတ္စုံႏွစ္စုံကို ခ်က္ခ်င္း ရေအာင္ယူလာႏုိင္၏။ အဲ့ေနာက္ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိးကို ထိုဝတ္စုံဝတ္ရန္ ဆြဲေဆာင္ၿပီး ရိုးရာဓေလ့အတုိင္း ျပင္ဆင္ေလ၏ ၊ သုံးႀကိမ္ကန္ေတာ့ျခင္း၊ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ကာ ေသရည္ေသာက္သုံးျခင္း ႏွင့္ သတုိ႔သမီးခန္းဝင္ျခင္း အားလုံးကို လုပ္ေဆာင္ေလသည္။ အခုခ်ိန္ သတုိ႔သားဝတ္စုံေတြ ဝတ္ရလည္း ခဏေနခြ်တ္ရမွာပဲဟု ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး စိတ္ထဲမွ ေတြးလိုက္၏။ ဒီအရာက ရႊယ္ျမဴးစရာေကာင္းေသာေၾကာင့္သာ သူလိုက္လုပ္ေနျခင္း။
ေလာ့ပင္းဟယ္က ရိုးရာဓေလ့ကိုႏွစ္သက္တဲ့လူလို႔ သူဘယ္တုန္းကမွ ထင္မထားခဲ့။ သူက လက္ထပ္တာကို ေတာ့တေနတယ္လို႔ ေတြးမိလွ်င္ပင္ ရႊင္ျမဴးစဖြယ္ႏွင့္ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းေနေသာေၾကာင့္ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိးလည္း ရိုးရာဓေလ့မ်ားကို ေသခ်ာလိုက္လုပ္ေလ၏။
သူ၏ အနီေရာင္ဝတ္စုံကို ဝတ္ေနစဥ္ ေလာ့ပင္းဟယ္ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိးဘက္သို႔ လွည့္လာကာ ၿငိမ္ၿပီးေနေနေလသည္။ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး ေမးလိုက္သည္။
" ေလာ့ပင္းဟယ္? ဘာျဖစ္တာလဲ?"
တည္ၾကည္ေလးနက္စြာျဖင့္ ေလာ့ပင္းဟယ္ ေျဖလိုက္၏။
" ရွစ္စြမ္း! ရွစ္စြမ္းက အနီေရာင္နဲ႔ တကယ္ၾကည့္ေကာင္းတယ္!"
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး၏ အသားေရာင္က ျဖဴေဖြးသည္။ အနီေရာင္ဝတ္စုံကို ဝတ္ဆင္ေနရင္း အေရာင္မ်ားက မ်က္ႏွာကို အေရာင္ဟပ္ေနေသးေသာေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ႏွာအသြင္အျပင္ကို အေရာင္အေသြးပိုစုံလင္သြားေစ၏။ ေလာ့ပင္းဟယ္၏ မ်က္လုံးမ်ားကလည္း ပုံမွန္ထက္ပင္ ခ်စ္ရည္ရႊမ္းသြားေလသည္။ ထိုအရာက ရွန္ခ်င္းခ်ဳိးကို အနည္းငယ္အံ့ဩသြားေစေသာေၾကာင့္ သူ႔လည္ေခ်ာင္းကို အျမန္ရွင္းလိုက္၏။ ေလာ့ပင္းဟယ္က ထိုကဲ့သုိ႔ အျမဲေျပာတတ္ေသာ္လည္း အနည္းငယ္ရွက္စရာေကာင္းေနဆဲ။
သူတည္ၾကည္စြာႏွင့္ ျပန္ေျပာလိုက္၏။
" မင္းလည္း.. အနီေရာင္နဲ႔ အရမ္းၾကည့္ေကာင္းတယ္!"
' အရမ္းၾကည့္ေကာင္းတယ္' ဆုိတာ ေလ်ာ့ေျပာထားျခင္းပင္။ ဒီလို ေခ်ာေမာခန္႔ညားတဲ့ သတုိ႔သားကိုေတြ႕ရင္ ဘယ္အပ်ဳိစင္မဆုိ လက္ထပ္ဖုိ႔ မေတာင္းဆုိဘူးလို႔ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး မယုံၾကည္။ သူထပ္ၿပီး ခ်ီးက်ဴးရန္ျပင္လိုက္စင္တြင္ ေလာ့ပင္းဟယ္က ကုတင္ေပၚတြင္ ပိုးပဝါအျဖဴစ ခင္းေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ေလသည္။
( * TN : အပ်ဳိစင္ သတုိ႔သမီးေလာင္းေတြ ေသြးထြက္မွာဆုိးလို႔ ခင္းတဲ့ ပိုးပဝါစပါ!)
"....." ထိုအရာႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး ခံစားခ်က္ေတြ မေကာင္းေပ။ " မင္း ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ?"
ေလာ့ပင္းဟယ္ မ်က္ႏွာရဲသြားၿပီး
" ဒီတပည့္ၾကားဖူးတာ ဒါက ၾကင္စဦးေမာင္ႏွံေတြရဲ႕ ပထမဆုံးညအတြက္ လိုအပ္တယ္တဲ့....."
သူေျပာလို႔ပင္မၿပီးေသး ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး တစ္ကိုယ္လုံး ၾကက္သီးမ်ားပင္ ထလာေလၿပီ။
အျခား ရုိးရာဓေလ့မ်ားက အဆင္ေျပေသးေသာ္လည္း ဒီတစ္ခု သူ႔ကို သုံးသည္က တကယ့္ကို ကို႔ရို႔ကားယားႏုိင္၏။
ေလာ့ပင္းဟယ္ အလ်င္စလို ေျပာလိုက္သည္။
" ရွစ္စြမ္း! ဒီတပည့္က်ိန္ပါတယ္ ရွစ္စြမ္း တကယ္ေသြးမထြက္ေစရပါဘူး!" နီရဲေနေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ သူဆက္ေျပာ၏။ " ကြ်န္ေတာ္က ရိုးရာဓေလ့ေတြကို ေသခ်ာေလး လိုက္နာခ်င္လို႔ပါ အဲ့ဒါမွ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က တကယ့္ လက္ထပ္ထားတဲ့လင္မယားနဲ႔ တူႏုိင္သမွ် တူမွာေလ.."
ေခြ်းေတြ မနည္းထြက္ေနရင္းႏွင့္ပင္ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး ေျပာလိုက္သည္။
" ဒီမလိုအပ္တဲ့ ခ်ဲ႕ကားထားတဲ့ ရုိးရာဓေလ့ေတြကို ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေမ့လိုက္စမ္းပါ"
သူ ပိုးစျဖဴကို ဖယ္ရန္ျပင္လိုက္စဥ္ မ်က္ရည္က်လုနီးနီး ျဖစ္ေနေသာ ေလာ့ပင္းဟယ္၏ မ်က္လုံးမ်ားကို ေတြ႕လိုက္၏။
ေလာ့ပင္းဟယ္ သူ႔ကို ထိုကဲ့သို႔ၾကည့္သည္ကို သူတကယ္ပင္ မကိုင္တြယ္ႏုိင္ေပ၊ ထို႔ေၾကာင့္ သူလုပ္လက္စကို ဆက္မလုပ္ႏုိင္ေတာ့။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ စဥ္းစားၿပီးေနာက္ သူဖ်စ္ညစ္ၿပီး ေျပာေလ၏။
" ဒါေပမယ့္ မင္းေျပာတဲ့စကားအရ, ဒါကို အိပ္ရာေပၚခင္းမယ္ဆုိရင္ေတာင္ , အသုံးဝင္မွာမွ မဟုတ္တာ..."
ေလာ့ပင္းဟယ္ သနားစရာေကာင္းစြာေျပာေလသည္။
" ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒီလို အေရးႀကီးတဲ့ အဆင့္မွာ အေရးႀကီးတဲ့ အရာကို ေက်ာ္လိုက္မယ္ဆုိရင္ ဘယ္လိုလုပ္ မဂၤလာဦးညလို႔ ေခၚေတာ့မလဲ"
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး : " ေကာင္းၿပီ..ေကာင္းၿပီ..ေကာင္းၿပီ.. မင္း ေတာင္းဆုိေနေတာ့လည္း ထားလိုက္ေတာ့!"
ေလာ့ပင္းဟယ္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိးကိုဖက္ကာ ပုခုံးေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ထားရင္း ညည္းသံေလးျဖင့္ ေျပာလိုက္၏။
" ရွစ္စြမ္း.. ရွစ္စြမ္းက ဒီတပည့္အေပၚ အရမ္းၾကင္နာတာပဲ.."
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး သူ႔ကိုယ္သူ တည္ၿငိမ္ေအာင္ အတင္းလုပ္ယူရင္း
" အဲ့ေလာက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး...."
စကားေျပာေနရင္းပင္ မသင့္ေတာ္ေသာေနရာမ်ားသို႔ ေရာက္လာေသာ လက္မ်ားကို သူခံစားမိလိုက္သည္။
ခ်က္ခ်င္းဆုိသလိုပင္ ေလာ့ပင္းဟယ္က ရွန္ခ်င္းခ်ဳိးကိုယ္ေပၚမွ အဝတ္အစားမွန္သမွ်ကို ဖယ္ရွားလိုက္ၿပီး သူ႔ေျခေထာက္ရွိ အျဖဴေရာင္ေျခအိတ္သာ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။
ဒီ ဆရာ-တပည့္ အတြဲက အႀကိမ္ေရမ်ားစြာ လုပ္ဖူးၿပီးၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ရွန္ခ်င္းခ်ဳိးလို လူအတြက္ ဘယ္ႏွႀကိမ္ပဲလုပ္လုပ္ ရွက္တာက ေပ်ာက္သြားမည္မဟုတ္ေခ်။ ေလာ့ပင္းဟယ္၏ ခႏၶာကိုယ္တုိးဝင္လာသည္ကို ျမင္ရင္း ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး အနည္းငယ္ စိတ္လႈပ္ရွားလာ၏။ သူ လွည့္ထြက္သြားကာ မ်က္လုံးမွိတ္ထားလိုက္သည္။ သူ႔ေပါင္အတြင္းဘက္မွ လက္တစ္စုံ တက္လာၿပီး သူ႔ေျခေထာက္မ်ား ခ်ဲသြားေအာင္ ေကာ္ရန္ ႀကိဳးစား၏။ သူ အစပိုင္း အနည္းငယ္ ခုခံေသးေသာ္လည္း လ်င္ျမန္စြာပဲ လိုက္ေလ်ာၿပီး ေျခေထာက္မ်ား ခ်ဲေပးလိုက္ေလသည္။
လက္တစ္ဖက္က ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး မ်က္ႏွာေပၚ ေရာက္လာၿပီး ေလာ့ပင္းဟယ္ ႏူးညံ့စြာ ညည္းတြားလိုက္၏။
" ရွစ္စြမ္း....."
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို ဟေပးလိုက္ၿပီး ေလာ့ပင္းဟယ္လက္ကို ပါးစပ္ထဲဝင္ေစ၏။ သူ႔မ်က္လုံးမ်ား မွိတ္ထားေသာေၾကာင့္ ပါးစပ္ထဲတြင္ ေဆာ့ကစားေနေသာ လက္ေခ်ာင္းကို ခံစားမိသည္က ပို၍ပင္ သိသာလာသည္။ တစ္ခုထဲမလုံေလာက္ေသာေၾကာင့္ ခဏအၾကာ ေနာက္လက္ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္း ထပ္မံဝင္ေရာက္လာ၏။ ပို၍ နက္နက္ဝင္ေအာင္ ႏွင့္ ပိုစိုစြတ္ေအာင္ အေကာင္းဆုံး ႀကိဳးစားေနေသာ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိးကို ၾကည့္ရင္း ေလာ့ပင္းဟယ္ မ်က္လုံးမ်ား ေတာက္လာသည္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ဖယ္လိုက္ၿပီး ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး၏ ေအာက္ပိုင္းသို႔ ဦးတည္လိုက္၏။
အနည္းငယ္ ေဆာ့ကစားၿပီးေနာက္ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိးေျခေထာက္ၾကားက က်ံဳ႕ထားေသာ အဝမွ စိုထိုင္းမႈမ်ားျဖင့္ ရႊဲစိုသြားၿပီး အျမင္အားျဖင့္ ေပ်ာ့ကာ ေကြးညႊတ္သြား၏။ ေလာ့ပင္းဟယ္ ခႏၶာကိုယ္က သူ႔ကို မဖိမိေအာင္ ဂရုတစိုက္ႏွင့္ အနားကပ္လာေလသည္။ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး၏ အဖုံးကြယ္ထားဆုံး ေနရာ၌ မာေသာအရာတစ္ခုကို ခံစားမိလိုက္ၿပီး ဝင္ေပါက္က အရာဝတၱဳရဲ႕ ထိပ္နားမွာ ထုပ္ပိုးထားၿပီး ေသြးေၾကာမ်ား အနည္းငယ္ ဆတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္ကိုပင္ ခံစားမိလိုက္သည္။
ေလာ့ပင္းဟယ္ အသံတုိးတုိးႏွင့္ ေျပာလိုက္၏။
" ရွစ္စြမ္း.... ကြ်န္ေတာ္ ဝင္ၿပီေနာ္!"
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး မ်က္လုံးမွိတ္ထားရင္း မသိမသာ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ ေလာ့ပင္းဟယ္ သူ႔ခါးကို ကိုင္ၿပီး သူ႔ဘာသာ အေရွ႕တုိးလိုက္၏။
ထိုအခ်ိန္တြင္ပင္ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး လည္ေခ်ာင္းမွ နာက်င္ေသာ ညည္းညဴသံ ထြက္ေပၚလာသည္။ သူ႔လက္က သူ႔ခါးေပၚမွ ေလာ့ပင္းဟယ္လက္ကို ကပ္ထားေလသည္။
သူ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ ျပင္ဆင္ထားၿပီး သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေျဖေလ်ာ့ထားေသာ္ျငားလည္း ႀကီးတာက ႀကီးတာပဲမို႔လား! ေလာ့ပင္းဟယ္ရဲ႕ အေပါင္းအေဖာ္က ဝင္ေနရင္း ဆက္မသြားႏုိင္ပဲ လမ္းတစ္ဝက္မွာပင္ ေသာင္တင္ေန၏။
ေအာက္တြင္ ေပ်ာ့ေျပာင္းေနၿပီး ပူေႏြးေနေသာ္လည္း အတြင္းဘက္ရွိ ႂကြက္သားအဝိုင္းမ်ားက လိုက္ေလ်ာဖုိ႔ ျငင္းပယ္ကာ ေခါင္းမာမာႏွင့္ သူ႔ဝင္ေပါက္ကို ပိတ္ပင္ထား၏။ အဲ့ေတာ့လည္း ေလာ့ပင္းဟယ္ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး၏ အေရွ႕ဘက္သို႔ ေဆာ့ကစားရန္ ေရာက္သြားေလသည္။ သူ႔ရဲ႕ အမ်ဳိးသား အစိတ္အပိုင္း အာရုံစိုက္မႈရၿပီးေနာက္ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး ေနာက္ဆုံးေတာ့ သာယာမႈ ရရွိသြားေလသည္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္က အနည္းငယ္ ေျဖေလ်ာ့သြားသည္ကို ေလာ့ပင္းဟယ္ သတိထားမိသည္ႏွင့္ အခြင့္အေရးကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ပိုနက္ေအာင္ တြန္းဝင္ေလ၏။
အတြင္းဘက္သို႔ အဖြင့္ခံရျခင္းမွာ နာက်င္ေသာ အထိအေတြ႕ျဖစ္၏။ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး သတိမထားမိပဲ ေက်ာကုန္းမွ ခုံးထလာစဥ္ သူ႔ရင္ဘတ္မွ အက်ိဳးခံစားခြင့္ ႏွစ္ခုက သူ႔အေပၚမွ လူဆီသို႔ တုိက္ရိုက္လက္ေဆာင္ေပးလိုက္မိေလသည္။ ေလာ့ပင္းဟယ္၏ လက္မ်ားက သူ႔ ႏုိ႔သီးေခါင္းမ်ားကို ေဆာ့ကစားေလ၏။
ေယာက်္ားတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး သူ၏ ထိုေနရာကို ေဆာ့ကစားခံရျခင္းကို ဘယ္တုန္းကမွ သေဘာက် ႏွစ္သက္ျခင္းမရွိခဲ့၊ သူ႔ႏွလုံးသားထဲ၌ ထူးဆန္းေသာ ရွက္ရြံ႕မႈမ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ သူ၏ တုန္ရီေနေသာ လက္မ်ားႏွင့္ တြန္းဖယ္ရန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းဆုိသလို သူ႔ညာဘက္ ႏုိ႔သီးေခါင္းမွ စိုစြတ္ၿပီး ေယာင္ရမ္းေနေသာ အထိအေတြ႕ႏွင့္ လႊမ္းမုိးသြားေလသည္။ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး မ်က္ႏွာသည္ ေသြးမ်ားစီးက်ေတာ့မတတ္ နီရဲသြားၿပီး ေလာ့ပင္းဟယ္ကို အလ်င္စလို တြန္းထုတ္လိုက္၏။ သို႔ေသာ္ ေလာ့ပင္းဟယ္က ဒီ အာရုံေနာက္မႈကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ သူ႔ကိုယ္သူ ပိုဝင္သြားေအာင္ ႏွစ္ျမဳပ္လိုက္ၿပီး အတြင္းထဲမွ သီးသန္႔ေနရာေလးသို႔ ရည္ရြယ္လိုက္သည္။
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းမွ ေပါက္ကြဲမတတ္ နာက်င္မႈကို ခံစားလိုက္ရၿပီး သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး အလယ္မွ ႏွစ္ျခမ္းခြဲ ခံရသလိုု ခံစားလိုက္ရ၏။
ေလာ့ပင္းဟယ္၏ မဟားတရား ႀကီးလြန္းစြာေသာထိပ္ပိုင္းေၾကာင့္ အေတာ္ေလးနာက်င္ေနသည္။ ထိုအရာက အထဲသို႔ တိုးဝင္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ အတြင္းသားေတြကို တြန္းတိုက္ေနပုံက လက္ေမာင္းတစ္ေခ်ာင္းပစ္ဝင္လာသလိုခံစားရေစၿပီး ျပည့္တင္းေဖာင္းေနတဲ့ထိပ္ပိုင္းက လက္သီးကိုတင္းတင္းဆုပ္ထားသည့္ႏွယ္။ ရွန္ရွင္းခ်ိဳးမွာေတာ့ သတိသာလစ္လဲသြားပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေလာ့ပင္းဟယ္က ရင္းႏွီးေနတဲ့ ခ်က္ေကာင္းကိုတြန္းတိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူ၏မ်က္ရည္က်ေလာက္ေသာနာက်င္မွုမွ သာယာမွုဆီသို႔ ေျပာင္းလဲသြား၏။ ေလာ့ပင္းဟယ္ ခါးကိုထိန္းလ်က္ သနားညႇာတာမွုကင္းစြာ ထိုခ်က္ေကာင္းသို႔ အႀကိမ္မ်ားစြာေဆာင့္သြင္းျခင္းေၾကာင့္ သူ႔အတြင္းသားႏွင့္ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးမွာ ေပ်ာ့ေခြသြားရေတာ့သည္။
ေပ်ာ့ေခြသြားသည့္ ရွန္ရွင္းခ်ိဳး၏ေအာက္ပိုင္းခႏၶာကိုယ္ေလးဟာ ပို၍ပင္ ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းေန၏။ တင္းခံမွုမရွိပဲ နက္ရွိုင္းစြာ က်ဴးေက်ာ္ေစလိုက္ေသာေၾကာင့္ ဝင္သြားရာလမ္းေၾကာင္းမွာ ရွည္လ်ားနက္နဲသလို ေႏြးေႏြးေလးနဲ႔စိုစြတ္ေနသည္။ ေလာ့ပင္းဟယ္အေနျဖင့္ မ်က္ႏွာေလးေအာက္စိုက္ၾကည့္လိုက္႐ုံႏွင့္ ရွန္ရွင္းခ်ိဳး၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေဘးသို႔ကားကာ ရင္ဘတ္ဆီသို႔ေကြးထားၿပီး ေျခအိတ္ျဖဴျဖဴေလးေတြက ေျခေထာက္ဆီမွာ အရာမယြင္းရွိေနေသးသည့္အေျခအေနကို လြယ္လြယ္ကူကူျမင္ရသည္။
ဒါဟာ သူ႔ကိုပို၍ပင္ စိတ္ႂကြေစ၏။
ရွန္ရွင္းခ်ိဳးမွာေတာ့ အိပ္ယာခင္းကို တင္းတင္းဆုပ္ထားၿပီး ျပင္းထန္တဲ့ေဆာင့္ခ်က္တိုင္းတြင္ သြားေတြကိုသာ ခပ္တင္းတင္းေစ့ထားမိသလို ေဆာင့္ခ်က္တစ္ခ်က္ဆီတိုင္းက သူ႔အား အတြင္းကလီစာမ်ား မွားယြင္းပ်က္စီးသြားမည္ကိုပင္ ပူပန္ေစ၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔တြင္ ေရြးခ်ယ္မွုမ်ားမ်ားစားစားမရွိပဲ ေလာ့ပင္းဟယ္၏ခါးတြင္ ေျခေထာက္ေတြကိုတြယ္ခ်ိတ္ထားၿပီး သူ၏စိတ္ကိုထိန္းခ်ဳပ္ရသည္။ တင္းၾကပ္ေစလိုက္ ေျဖေလ်ာ့လိုက္လုပ္ကာ ေလာ့ပင္းဟယ္ကိုဆြဲသြင္းလိုက္ၿပီး သူ႔အေပါင္းအပါကို ေဆာင့္ခ်က္ႏွင့္အတူေျဖေလ်ာ့လိုက္သည္။ အဆက္မျပတ္ေသာ ဝင္ထြက္မွုေတြဟာ အထိမခံေသာ အတြင္းသားေတြကိုနာက်င္မႈျဖင့္ ေလာင္ကၽြမ္းမလိုခံစားရေစေသာေၾကာင့္ ရွန္ရွင္းခ်ိဳး ညီးညဴမိသည္။ "အာ့...ပင္းဟယ္ .....ေျဖးေျဖး..."
ေသြးထြက္သံယို ျဖစ္ဦးမည္ဆိုတာ သူေသခ်ာေန၏။
ေလာ့ပင္းဟယ္ ငုံ႔ၾကည့္ကာ ခရီးဆက္သည္။ ေသခ်ာသည္မွာ သူတို့ႏွစ္ဦးဆက္ႏြယ္ေနသည့္ေနရာဆီက အနီေရာင္အမၽွင္တန္းေလးထြက္လာကာ ထြက္လာေသာအေရာင္မွာ ပြင့္လန္းေနေသာပန္း၏ပြင့္ခ်ပ္ေလးေတြလို ပ်ံ႕ႏွံ့သြားၿပီး အိပ္ယာခင္းေပၚသို့စြန္းထင္းကုန္၏။
အခ်ိန္အေတာ္ေလးၾကာၿပီးေနာက္မွာ ေလာ့ပင္းဟယ္ တိုးတိုးေရရြတ္သည္။
" ရွစ္စြမ္း..ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္.. ေသြးမထြက္ေစရဘူးလို႔ ကတိေပးထားၿပီးေတာ့.. ကၽြန္ေတာ္ ေသြးထြက္ေအာင္..."
ရွန္ရွင္းခ်ိဳး စိတ္ေတြေတာ္ေတာ့္ကိုလြတ္ေနၿပီး သူ႔ေအာက္ပိုင္းကိုၾကည့္ဖို့ အားအင္လုံးဝမရွိေတာ့ေပ။ လုံးဝမၾကည့္ပဲ သူေျပာႏုိင္တာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး သနားစရာေကာင္းေနမည္ကိုပင္။ သူပိုၿပီး ဂ႐ုစိုက္တာက သူ႔ေတာင္းပန္သံေတြၾကားက ေလာ့ပင္းဟယ္၏ အားအင္ျပင္းတဲ့ေဆာင့္ခ်က္ေတြပဲ ျဖစ္သည္။ ရွန္ရွင္းခ်ိဳးခႏၶာကိုယ္ေလးဟာ သိမ့္သိမ့္တုန္ေနၿပီး သူ၏အေနာက္ကေတာ့နာက်င္မွုေၾကာင့္ထုံက်င္ေန၏။ ထို့ေနာက္ သူအသံ တခ်ိဳ့ပြင့္အံထြက္လာေတာ့သည္။
"မေခၚ...မေခၚ."
ေလာ့ပင္းဟယ္ - "ဘာကို မေခၚ လဲ?"
ရွန္ရွင္းခ်ိဳး - "ရွစ္စြမ္းလို႔ မေခၚနဲ႔..."
သူ၏အတြင္းထဲသို႔ ေဖာက္ထြင္းေနခ်ိန္၌ "ရွစ္စြမ္း" လို႔အေခၚခံရျခင္းဟာ ဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အရွက္သိကၡာဆိုသည့္ ေဘာင္ကိုေက်ာ္မိသလို ခံစားရေစသည္။
ေလာ့ပင္းဟယ္ - "ရွစ္စြမ္း မဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုေခၚရမလဲ?"
ရွန္ရွင္းခ်ိဳး ပင့္သက္ရႈိက္ကာ -" ... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...မင္းႀကိဳက္သလိုေခၚ ....ေျဖးေျဖး.....အာ့....ပင္းဟယ္.... ေျဖးေျဖး..."
ေလာ့ပင္းဟယ္ ခါးကိုထိန္းကာ ညႇာတာမွုကင္းစြာ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ေဆာင့္ထည့္လိုက္သည္။ သူအသက္ကို ျပင္းျပင္းရႉကာေျပာလိုက္၏။
"နားလည္ၿပီ! အဲ့ဒါဆို ...ရွစ္စြမ္းကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚတာအရင္ျပင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ေႏွးေပးမယ္!"
ရွန္ရွင္းခ်ိဳး...သူ႔ဆီကို အဆြဲခံလိုက္ရၿပီးအတြင္းဘက္က အေပါင္းအေဖာ္က ပို၍နက္သြားသလို ခံစားရသည္။
"ဘယ္လို...ေခၚ...ရမွာ...လဲ?"
ေလာ့ပင္းဟယ္ တုန႔္ဆိုင္းသြား၏။ သူ၏လက္ေမာင္းေတြနဲ႔ ရွန္ရွင္းခ်ိဳးကိုဖက္တြယ္လိုက္ၿပီး မခ်င့္မရဲေျပာလာသည္။
"ကၽြန္ေတာ္တို့...ဒီေန႔က မဂၤလာဦးညဆိုေတာ့ ရွစ္စြမ္း
ကၽြန္ေတာ့္ကိုဘယ္လိုေခၚသင့္တယ္ထင္လဲ?"
"......."
သူ႔ကို ကယ္ေပး _ လိုက္ _ ၾကပါဦး!
ရွန္ရွင္းခ်ိဳးေခါင္းကိုရမ္းလိုက္မိသည္။ သူ၏အသက္က ေခၚမႈ မေခၚမႈ အေပၚမူတည္ေန၏။
ေလာ့ပင္းဟယ္မွာေတာ့ အေမၽွာ္လင့္ႀကီးေမၽွာ္လင့္ေနတုန္းပင္။
" ရွစ္စြမ္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အဲ့လိုေလး တစ္ခါေလာက္ပဲ ေခၚေပးပါေနာ္"
ရွန္ရွင္းခ်ိဳး မ်က္ဝန္းအိမ္ေထာင့္မွ မ်က္ရည္မ်ားစိမ့္ထြက္လာသည္အထိ ပါးစပ္ဟဖို့ျငင္းေနၿပီး သြားေတြကို တင္းတင္းေစ့ထားတုန္းပင္။ သူ၏ျငင္းဆန္မွုကို ျမင္သည္ႏွင့္ ေလာ့ပင္းဟယ္၏မ်က္ဝန္းတစ္စုံဆီ၌ မ်က္ရည္ဥတို႔ေနရာယူေလၿပီ။
ေလာ့ပင္းဟယ္ စိတ္ဓါတ္က်စြာႏွင့္ -
"ရွစ္စြမ္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဆုံးထိပတ္သတ္ေနၿပီးတာေတာင္ ဘာလို႔..ဘာလို႔ ျငင္းေနေသးတာလဲဟင္?"
သူ႔အသံမွာ နာက်င္မႈလြန္ကဲေနသည့္ႏွယ္။ ရွန္ရွင္းခ်ိဳးမွာ ဤလွည့္စားမႈအေပၚ ထပ္၍မၿပိဳလဲရန္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသတိေပးမိေသာ္လည္း ေလာ့ပင္းဟယ္၏မ်က္ရည္မ်ားမွာ လွ်ဳိ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္ၿပီး သူလိုရာကိုေစႏိုင္၏။
ေလာ့ပင္ဟယ္ ထပ္၍ ဖိအားေပးကာ ေမးမိသည္။ "တစ္ခါတည္းပါ။ ဒီတစ္ခါတည္းပါ ..တကယ္လို႔ ရွစ္စြမ္းက ဆႏၵမရွိဘူးဆိုရင္ ..ကၽြန္ေတာ္မွတ္ထားၿပီး ေနာက္ထပ္မေတာင္းဆိုေတာ့ပါဘူး ..မရေသးဘူးလားဟင္?"
ေလာ့ပင္းဟယ္ မ်က္ရည္စက္တို႔က ရွန္ရွင္းခ်ိဳးမ်က္ႏွာေပၚသို႔ ရြာသြန္းလိုက္သလို သူ႔ေအာက္ပိုင္းကလဲ မညႇာတာတမ္း လက္စားေခ်ေန၏။ ရွန္ရွင္းခ်ိဳးအတြက္ က်ဥ္းထဲၾကပ္ထဲ ေရာက္ေနေသာကာလပင္။
ဒီလိုအေျခအေနနဲ႔ ငါဘယ္လို ျငင္းႏုိင္မယ္ထင္ေနတာလဲ?
အဆုံးမွာေတာ့ ရွန္ရွင္းခ်ိဳး တစ္ခါေလာက္သေဘာတူရန္ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ ေသခ်ာေပါက္ ေသခ်ာေပါက္ေတာ့ ဒုတိယအႀကိမ္ မရွိေစရ။
သူနာနာက်င္က်င္တစ္ခ်က္ရွိုက္လိုက္ၿပီး ညင္သာစြာပဲေခၚလိုက္၏။
"....ရွန႔္ကုန္း...."
( TN : 相公 (Xianggong) - Husband)
ေလာ့ပင္းဟယ္၏ မ်က္လုံးမ်ား ခ်က္ခ်င္းပင္ အေရာင္လက္သြားကာ-
"ရွစ္စြမ္း ဘယ္လိုေခၚလိုက္တယ္?"
ရွန္ရွင္းခ်ိဳး - "ရွန႔္...." ... သူေနာက္ဆုံးအသံထြက္ေလးကို မ်ိဳခ်လိုက္ေတာ့ ေလသံထပ္တိုးတဲ့အသံေလးသာ ထြက္လာၿပီး အသနားခံတဲ့အသံေလးသို့ေျပာင္းသြားသည္။
"ပင္းဟယ္..မင္း..ေက်းဇူးျပဳၿပီး...ေႏွးေပးပါဦး.."
သို႔ေသာ္ ေလာ့ပင္းဟယ္က သူ႔ကိုလြယ္လြယ္နဲ႔အလြတ္ေပးမည့္လမ္း မရွိေပ။
"ရွစ္စြမ္း က်ယ္က်ယ္ေလးေျပာေပး..ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း အၾကားရဘူး ..."
သူ႔စိတ္ေတြ ပိုလွုပ္ရွားလာကာ သူ၏လွုပ္ရွားမွုေတြလဲ ပို၍ျပင္းထန္လာသည္။ ရွန္ရွင္းခ်ိဳး သူ၏အတြင္းပိုင္းဆီသို႔ အဆုံးထိေရာက္ရွိေနေၾကာင္း ခံစားလိုက္ရၿပီး ေနာက္ဆုံးေတာ့ လက္ေလ်ာ့လိုက္၏။
ရွန္ရွင္းခ်ိဳး၏ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြမွာ ေလာ့ပင္းဟယ္၏ဆံႏြယ္ဆီသို႔ အားအင္မဲ့စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး ကြဲအက္ေသာအသံႏွင့္
" ....အာ့...အာ့...ရွန႔္ကုန္း...ရွန႔္ကုန္း...ေတာင္းပန္ပါတယ္...ရပ္ပါေတာ့...ငါမခံနိုင္ေတာ့ဘူး...ငါတကယ္မခံႏုိင္ေတာ့ဘူး..."
ရွန္ရွင္းခ်ိဳး ငိုေနသည္ကို လစ္လ်ဴရႈကာ ေလာ့ပင္းဟယ္မွာ ရွန္ရွင္းခ်ိဳးကိုဆြဲကာ ေပါင္ေပၚထိုင္ေစၿပီးသူ႔အေပါင္းအပါကို ပိုမိုနက္ရွိုင္းေစလိုက္သည္။ ေလာ့ပင္းဟယ္ လက္တစ္ဖက္က ရွန္ရွင္းခ်ိဳး၏အေနာက္ဘက္ကို ေထာက္ထားၿပီး ေနာက္တစ္ဖက္ကခါးေပၚတင္ကာ ရွန္ရွင္းခ်ိဳးခႏၶာကိုယ္အား သူ၏အေပါင္းအပါေပၚ တင္ကာထိုးစစ္စင္သည္။ သူ၏အသံတြင္လည္းပ်ားရည္စြက္ကာ ခ်ိဳျမျမအသံျဖင့္ .. " .. ႏ်န္းဇစ္.."
( TN : 娘子 ( Niangzi) - Wife)
ညႇာတာ...စမ္းပါ...ဦး!
ထိုအသံကိုၾကားၿပီးေနာက္ ရွန္ရွင္းခ်ိဳး နားရွက္လြန္း၍ တစ္ကိုယ္လုံးေတာင့္တင္းသြား၏။
ရွန္ရွင္းခ်ိဳး ကြဲအက္ေသာအသံႏွင့္ေအာ္ကာ ..
"ငါ -ိုး ပိတ္ထားစမ္း! အဲ့ထူးထူးဆန္းဆန္းနာမည္ႀကီးကို မေခၚ... မေခၚနဲ႔ .. !"
သို႔ေသာ္လည္း ေလာ့ပင္းဟယ္မွာ သူ၏ျငင္းဆိုခ်က္ကိုဂ႐ုပင္မျပဳ။ သူ၏အေပါင္းအပါကို ေနရာယူလ်က္ပင္ ရွန္ရွင္းခ်ိဳးအား လက္ေမာင္းေတြၾကားဖက္တြယ္လ်က္ ျငင္သာစြာဆိုသည္။
"ရွစ္စြမ္း ကအေကာင္းဆုံးပဲ...ရွစ္စြမ္းအဲ့လိုေခၚတာ ၾကားဖူးခ်င္ေနတာ... ရွစ္စြမ္း ေနာက္ထပ္ ထပ္ေခၚေပးလို့ရလား?"
ခပ္ေႏြးေႏြးစီးေၾကာင္းတစ္ခုက ရွန္ရွင္းခ်ိဳးဂုတ္ဆီသို႔စိုစြတ္လာ၏။ ရွန္ရွင္းခ်ိဳးလွည့္မၾကည့္ပဲဆိုနိုင္သည္ကား ေလာ့ပင္းဟယ္ ငိုေနျပန္ၿပီ။
တကယ္ပဲ ဒီကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ သူဘာလုပ္ႏုိင္မွာလဲ။
သူတို႔ေျခေထာက္ေတြက ယွက္လ်က္အေနအထားရွိၿပီး ခႏၶာကိုယ္မွာေတာ့ေခၽြးေတြက ဖုံးလြမ္းေန၏။ ေလာ့ပင္းဟယ္၏ ခါးႏွင့္ေနာက္ေက်ာမွာ ေခ်ာ္ေနသည့္အတြက္ ရွန္ရွင္းခ်ိဳးအေနႏွင့္သူ႔ေျခေထာက္ေတြကို သူ၏ခါးတြင္တြယ္ခ်ိတ္ထားဖို့ခက္ခဲေနသည္။ သူ၏ခႏၶာကိုယ္မွာေလ်ာက်ေနတာေၾကာင့္ရွန္ရွင္းခ်ိဳး၏လက္ေတြဟာေလာ့ပင္ဟယ္လည္တိုင္ဆီသို့သိုင္းဖတ္လိုက္ၿပီးခႏၶာကိုယ္ေတြနီးကပ္သြားသည္ႏွင့္ နက္ရွိုင္းတဲ့အနမ္းေတြနဲ႔ သူ႔ကိုအားတက္ေစလိုက္သည္။
သူ၏ တုန႔္ျပန္အနမ္းတို႔ကို ခံစားမိသည္ႏွင့္ ေလာ့ပင္းဟယ္၏မ်က္လုံးေတြမွာ သၾကားလုံးရေသာကေလးပမာ ေတာက္ပသြားသည္။ သူ၏ေအာက္ပိုင္းမွာ ပို၍အားေကာင္းလာၿပီး မာေက်ာသည့္ အေပါင္းအပါ၏ထိပ္ပိုင္းက ရွန္ရွင္းခ်ိဳး၏အထိမခံေသာေနရာကိုပြတ္တိုက္ေန၏။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ရွန္ရွင္းခ်ိဳး နာက်င္မွုႏွင့္သာယာမွုကိုခံစားရသည္။
ဤအသံေတြၾကား ေလာ့ပင္းဟယ္ေပ်ာ္ေမြ႕ေန၏။ သူရွန္ရွင္းခ်ိဳး၏ မည္သည့္အသံမဆို သေဘာက်သည္။ ရွန္ရွင္းခ်ိဳးအသိစိတ္ေတြ ကေမာက္ကမ မျဖစ္ေသးခင္ နားနားတြင္ၾကားလိုက္ရသည္က ...
"ရွစ္စြမ္း...တစ္ေခါက္ေလာက္ထပ္ေခၚပါဦး ...."
.......
ေနာက္ေန႔ မနက္ႏုိးလာသည္ႏွင့္ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး ပထမဆုံးေတြးမိသည္က အလြန္ၾကမ္းတမ္းရက္စက္တဲ့ ဆံတိုမိစၧာနဲ႔သာ ေခါင္းေဆာင့္ေသလိုက္ခ်င္ေတာ့သည္ပဲ ျဖစ္၏။
မေန႔ညက သူ႔သိကၡာမ်ား ရစရာမရွိေအာင္ က်ခဲ့သည္ကို က်ိန္ေျပာရဲသည္။
ေလာ့ပင္းဟယ္က သူ႔ေဘးတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လွဲေန၏။ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး ႏုိးလာသည္ကို သတိထားမိသည္ႏွင့္ အခြင့္အေရးယူကာ သူ႔ကို နမ္းလိုက္သည္။ ေလာ့ပင္းဟယ္ တစ္ညလုံးမအိပ္ပဲ သူ႔ကိုၾကည့္ေနသည္ဟု ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး သံသယဝင္မိေသာေၾကာင့္ ဆက္ၿပီး အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနျခင္းက အခ်ည္းႏွီးသာ။ သူပါးစပ္ကို ဖြင့္ၿပီး စကားေျပာရန္ ျပင္လိုက္ေသာ္လည္း လည္ေခ်ာင္းမ်ားက ေျခာက္ေနကာ အက္ကြဲကြဲ အသံသာ ထြက္လာ၏။
ေလာ့ပင္းဟယ္ သူ႔ကို ထပ္နမ္းလိုက္ၿပီး အျပည့္အဝ စိတ္တုိင္းက်သြားသည့္ပုံႏွင့္
" ရွစ္စြမ္း .. ဆက္ၿပီး နားေနသင့္တယ္.. ကြ်န္ေတာ္ မနက္စာလုပ္ေပးမယ္!"
သူ ထၿပီး အက်ႌဝတ္ရန္ျပင္စဥ္ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိးဆီမွ အသံတုိးတုိးၾကားေသာေၾကာင့္ လွည့္ကာ ေမးလိုက္သည္။
" ဘာလဲ..."
ထိုအခ်ိန္တြင္ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး မ်က္ႏွာမ်ားက ရဲေနေလၿပီ။ ေလာ့ပင္းဟယ္ရဲ႕ ေမးခြန္းကို ၾကားၿပီးသည့္ေနာက္ မ်က္ႏွာက ပိုရဲလာကာ အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ႏွင့္
" ဘာမွ.... ဘာမွ မဟုတ္ဘူး..."
ေလာ့ပင္းဟယ္ ခရီးဆက္ရန္ျပင္ၿပီးေနာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အတင္း ထိန္းသိမ္းလ်က္ ေျပာလိုက္၏။
" ဒါဆုိလည္း မနက္စာသြားျပင္လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္"
သူ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိးကို ေစာင္ခ်ံဳေပးလိုက္ၿပီး အိပ္ရာေပၚမွ ဆင္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ၾကမ္းျပင္ရွိ အဝတ္အစားမ်ားကို ေကာက္ကာ ဝတ္လိုက္ေလသည္။
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး အိပ္ရာေပၚ၌ ထိုင္လိုက္၏။ သူ႔အဝတ္မ်ားက ပုခုံးေပၚသို႔ ေလ်ာက်ေနေလသည္။ ေလာ့ပင္းဟယ္ ေနာက္ေက်ာကို တစ္ခဏမွ်ၾကည့္ေနၿပီးေနာက္ သူ႔စိတ္၌ အရာတစ္ခု ရုတ္တရက္ေရာက္လာၿပီး တီးတုိးေခၚလိုက္မိ၏...
" .... ရွန္႔ကုန္း ?"
ေလာ့ပင္းဟယ္ ၿငိမ္သက္သြားသည္။
သူ႔ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးက ေနရာတစ္ခု၌ သံႏွင့္တြယ္ကာ အရိုက္ခံထားရသည့္ႏွယ္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလာ့ပင္းဟယ္ ေနာက္သို႔လွည့္ကာ ေမးလိုက္သည္။
" ရွစ္စြမ္း.. ခုဏက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘယ္လိုေခၚလိုက္တာလဲ?"
ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး ေျပာစရာစကားမရွိ!
" အယ္!"
သူတစ္ခုခုေျပာခ်င္ေသာ္လည္း ေျဖရွင္းခ်က္ေကာင္းေကာင္းမရွိ!
" ဒီ.. ဒီဆရာက.. အမ္... ငါ.. အမ္.."
ဒါေၾကာင့္ လူေတြက စကားကို လက္လြတ္စံပယ္ မေျပာသင့္တာ၊ အခုေလးတင္ ဘဝမွာ ေနာက္တစ္ခါ ဘယ္ေတာ့မွ အရွက္ရစရာမ်ဳိး ထပ္မျဖစ္ေစရဘူးလို႔ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ ေျပာထားၿပီး ... အခုခ်က္ခ်င္းပဲ ထပ္ျဖစ္ျပန္ၿပီ။
အခုတစ္ခါက အသိစိတ္ေတြ ဖရုိဖရဲျဖစ္ေနခ်ိန္ ေလာ့ပင္းဟယ္က တြန္းအားေပးတာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္၊ ေလာ့ပင္းဟယ္ရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြေၾကာင့္လည္း မဟုတ္။ ဘယ္အေၾကာင္းျပခ်က္ကမွ ျပလို႔ အသုံးမဝင္။ တစ္ျခားဆုိရလွ်င္ ဘာမွန္းမသိ စမ္းေခၚၾကည့္မိခ်င္းပင္။
ေခၚၿပီးေနာက္မွာေတာ့ သူရွက္လြန္းတာေၾကာင့္ တြင္းတူးၿပီးကို ဝင္လိုက္ခ်င္ေတာ့သည္၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း တုိ႔ဖူးနဲ႔ ေခါင္းနဲ႔သာ ေဆာင့္ေသလိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။
အခ်ိန္ၾကာသြားၿပီးေနာက္ ရွန္ခ်င္းခ်ဳိး ရွင္းျပရန္ လက္ေလ်ာ့လိုက္ၿပီး ပင္စည္ယူသည့္ႏွယ္ အိပ္ရာေပၚ ျပန္လွဲခ်လိုက္၏။ သူဘာမွ မခံစားရသလို တည္ၿငိမ္ေနသည့္ အသံျဖင့္ ...
" ဒီဆရာ.. ဗိုက္ဆာတယ္ "
ေလာ့ပင္းဟယ္ သူႏွင့္အတူ လိုက္လွဲကာ အံႀကိတ္လိုက္ၿပီး..
" ရွစ္စြမ္း.. ကြ်န္ေတာ္လည္း ဗိုက္ဆာတယ္"
" မင္းဗိုက္ဆာရင္လည္း တစ္ခုခု သြားခ်က္ေတာ့ေလ!"
တစ္ခါတစ္ေလေလး မနက္စာေနာက္က်တာလည္း အဆင္ေျပပါတယ္....
( TN : ထို႔ေနာက္ မနက္စာေနာက္က်ခံကာ အီက်လိ အီက်လိ ဂြိ ၾကသည္ေပါ့!
Update မလုပ္ေတာ့ျဖစ္ေပမယ့္ ဖတ္ေပးၾက ေစာင့္ေပးၾကတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင့္ 🤗
Special thanks to my friend Susan black for helping me translate 💓)