"ဟြန္း ...ခုဘယ္ကိုေမာင္းေပးရမလဲ"
"႐ႈခင္းလွတဲ့ေနရာမွာေလညင္းခံခ်င္တယ္hyung"
"Hyungသိထားတဲ့ေနရာေလးတစ္ခု႐ွိတယ္..ဟြန္းကိုလိုက္ပို႔ခ်င္ခဲ့တာၾကာၿပီ"
"ဗ်ာ"
"အာ...ဟြန္း ပင္ပန္းေနတဲ့ပံုေပါက္ေနလို႔..အာ့ေနရာကိုသြားေစခ်င္ခဲ့တာကိုေျပာတာ"
"ေအာ္..ေက်းဇူးပါhyung "
••••
ဆယ္ဟြန္း လိုခ်င္တဲ့ပံုစံအတိုင္းသာယာလွတဲ့ေတာင္ကုန္းျမင့္ေလးမွာ...စေရာက္တည္းက..ရပ္ၿပီးေလညင္းခံေနမိတာအခ်ိန္အတန္ၾကာေလၿပီ..
စိတ္႐ွည္လွတဲ့hyungကိုေတာ့တကယ္ေက်းဇူးတင္မိတယ္.....
"အကိုခ်န္းေယာလ္သြားတာဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ"
"ဟမ္..."
Hyungေမးမွေကာင္းကင္ၾကီးကိုေမာ့ၾကည့္ရင္းစဥ္းစားမိတာ လူႀကီးသြားတာအေတာ္ၾကာၿပီ ေျပာထားတဲ့အခ်ိန္ကိုေတာင္ေက်ာ္လြန္ေနခဲ့ၿပီ
Taeminေျပာခဲ့သလို...မဟုတ္ပါေစနဲ႔...
ေရာက္တက္ရာရာအကုန္ေတြးမိေတာ့ရင္ထဲမြန္းၾကပ္မႈနဲ႔အတူမ်က္ရည္ကလဲ့လာခဲ့တာ..က်ဆင္းခြင့္မေပးမိတာကေဘးနားရွိတဲ႔hyungကိုအားနာလို႔....
"ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲလို႔ဟြန္းရဲ႕.."
"တစ္..တစ္လေက်ာ္ေနၿပီhyung"
"အလုပ္ကအာ့ေလာက္ အခ်ိန္ၾကာေနတာ..ဘာအဆင္မေျပလို႔ပါလိမ့္"
"အေၾကာင္း႐ွိလို႔ေနမွာပါ"
ဂ်ံဳအင္ဆက္ေမးခြန္းထုတ္ဖို႔ဆႏၵမ႐ွိေတာ့ပါ..
ဒီေန႔ေတာ့မင္းကိုေပ်ာ္ေအာင္ထားေပးမယ္ဟြန္း...
"Hyung"
လက္ကို႐ုတ္တရက္ဆြဲကိုင္လိုက္ေသာhyungေၾကာင့္ နည္းနည္းေတာ့ေၾကာင္သြားမိသည္...
"လာ..ဟြန္း"
"Hy.....hyungဘာလို႔ေျပးတာလဲ"
"ေနလို႔ေကာင္းတယ္မလား...စိတ္ကိုယ္လြတ္လြတ္လက္လပ္ထားၿပီး...hyungနဲ႔ေလတိုက္ရာဘက္ကိုဦးတည္ၿပီး သြားၾကည့္မယ္"
"အာ...ဒါကခက္ေပမယ့္ေပ်ာ္စရာေတာ့ေကာင္းသားပဲ...လူေတြေ႐ွ႕မေရာက္တာကလြဲလို႔"
"ဟားး....ဟြန္းရာ အားနဲ႔မာန္နဲ႔ေျပးၾကတာေပါ့ hyungလက္ကို က်စ္က်စ္ဆုပ္ထား"
"Nae ...hyungေရ ေျပးထား....ကြၽန္ေတာ္ကhyungအားကိုမွီၿပီးလိုက္မွာေနာ္ ..ဟီး....."
ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာခုလိုအခိုက္အတန္႔ေလးေတြကိုလူႀကီးနဲ႔ဖန္တီးဖို႔ တကယ့္လက္ေတြ႔က် ...သူကကိုယ့္ကိုေတာင္သတိရပါ့မယ္လို႔ မေတြးရဲ....ဟူး...ခင္ဗ်ားအရမ္းေနႏိုင္တယ္
.......
........
.......
"ဟယ္ သမီးျပန္ခဲ့မယ္ဆိုလည္းဖုန္းေလးဆက္ေရာေပါ့ဒါနဲ႔ဘယ္သူ"
"ေယာလ္ မဝင္ေတာ့ဘူးလား"
က်စ္စိတ္ပ်က္တယ္ခုထိ Mommyနဲ႔တစ္ပံုစံတည္းေခၚေနတုန္း...
မ်က္ႏွာပ်က္ရမွာမို႔ပို႔ၿပီးတန္းျပန္မွာကိုSeyoonတို႔ကလုပ္ၿပီ....မတက္သာလို႔ ကားမွန္ကိုဖြင့္လိုက္ရသည္
"သားခ်န္းေယာလ္...ဘယ္လို..."
"အဂၤလန္မွာလမ္းၾကံဳလို႔လိုက္မယ္အရမ္းေျပာလို႔ေခၚခဲ့ရတာပါ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘာမွ ပတ္သက္မႈမ႐ွိပါဘူး"
"ေအာ္..."
"ေယာလ္ဘာလို႔အာ့ေလာက္႐ွင္းျပေနရတာလဲ
႔အထင္လြဲခံရမွာအာ့ေလာက္စိုးရိမ္ေနတာလား"
"သမီး သြားအိမ္ထဲဝင္နားေတာ့"
"ဟုတ္ကဲ့ေမေမ"
Seyoonအလိုမက်စြာအိမ္ထဲကိုဝင္လာလိုက္ရသည္..
...
..
"ခ်န္းေယာလ္ ခဏေလးသား"
"သားခရီးထြက္ေနတာလား"
"ဟုတ္တယ္ခင္ဗ် ဆယ္ဟြန္းကမေျပာဘူးလား"
"ဟြန္းငယ္ကအိမ္ကိုမလာဘူးသားရဲ႕"
"ဗ်ာ ဒီတစ္လအတြင္းကိုေလ"
"တစ္လၾကာၿပီဟုတ္လား"
"ဟုတ္ ဟိုကြၽန္ေတာ္ခရီးသြားတာတစ္လေက်ာ္ၾကာခဲ့တယ္ အန္တီ"
"သားငယ္ ဘယ္လိုမ်ားေန ေနပါလိမ့္ "
"အဆင္ေျပမွာပါ အန္တီတို႔သားကအစြာေလးပဲဟာ"
"ခ်န္းေယာလ္ သားကို ဟြန္းငယ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး
အန္တီေတာင္းဆိုပါရေစ"
"ဘာကိုလဲ"
"ဂ႐ုစိုက္ေပးပါ သား ဟြန္းငယ္ကိုဘယ္အခ်ိန္စြန္႔ပစ္မယ္ဆိုတာအန္တီမသိႏိုင္ေပမယ့္ အခ်ိန္ခဏေလးပဲ သူ႔အေပၚေကာင္းေပးပါေနာ္....သား"
"ကြၽန္ေတာ္..."
"ကဲပါ ျပန္ေတာ့သား ေမွာင္ေနၿပီအန္တီေျပာတာေလးလည္းစဥ္းစားေပး"
"ဟုတ္ကဲ့ ျပန္ေတာ့မယ္ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္"
ကားတစ္စီးကလြမ္းေနခဲ့ရသူကိုအျမန္ေတြ႔ဖို႔ထြက္သြားခဲ့သလို...က်န္ရစ္ေနတဲ့အိမ္ႀကီးရဲ႕ျပတင္းတံခါးတစ္ခု႕ေနာက္ကြယ္မွာလည္း..ခ်စ္ခဲ့ရသူကိုျပန္အပိုင္ယူရန္ၾကိဳ းစားဖို ့ဆံုးျဖတ္ခဲ့တဲ့သူတစ္ေယာက္႐ွိေနခဲ့တယ္
...
..
. .
ခ်န္းေယာလ္အိမ္မွာရွိေလာက္မလားလို႔ခါတိုင္းလိုေျခရာခံစက္ကိုမၾကည့္ဘဲလာခဲ့တာ...အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ေဒၚေလးဆိုလာတာ..ေက်ာင္းကကိုျပန္မေရာက္ေသးဘူးတဲ့...
အခ်ိန္မဆြဲပဲလိုက္႐ွာမိေတာ့ ဂ်ံဳအင္နဲ႔ႏွစ္ေယာက္သားဟန္ျမစ္ေဘးမွာစကားေဖာင္ဖြဲ႔ေနေလရဲ႕...
"အလိုမက်လိုက္တာ"
-
-
"Hyungကြၽန္ေတာ္ေလ လူႀကီးကိုအရမ္းခ်စ္ေနမိၿပီထင္တယ္သိလား"
"ဘယ္သိမလဲ"
"Hyungေနာ္"
"စတာပါဟြန္းရာ အကုန္ေျပာhyungေသခ်ာနားေထာင္ေပးမယ္"
"အရမ္းေနႏိုင္တယ္.."
"ဘာကိုလဲ"
"ကြၽန္ေတာ့္ဆီဖုန္းေလးကိုမဆက္တာhyungရ"
"မအားလို႔ေနမွာပါဟြန္းရာ"
"အင္း....
ကြၽန္ေတာ္ေလ ဟိုးအေဝးႀကီးကိုေငးၾကည့္ေနတာေတာင္မွ မ်က္လံုးထဲမွာလူႀကီးတစ္ေယာက္ကိုပဲျမင္တယ္"
"....
ဂ်ံဳအင္ေနာက္ပါးဆီကေျခသံတစ္စံုေၾကာင့္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ အကိုခ်န္းေယာလ္...
ကြၽန္ေတာ္ဟြန္းကိုႏႈတ္မဆက္ပဲထြက္လာရသည္ကပိုင္႐ွင္ရဲ႕အမိန္႔ေၾကာင့္.......
ဟြန္းရယ္...မင္းခံစားခ်က္ေတြကိုအကုန္ရင္မဖြင့္မိပါေစနဲ႔....
"ျမင္ရင္ ဒီလိုမွိတ္ထားေလ မင္းဘာလို႔ၾကည့္ေနလဲ"
ဆယ္ဟြန္းမ်က္လံုးေတြကိုေနာက္ပါးမွ ေႏြးေထြးမႈ႐ွိတယ္လို႔ကိုယ္ခံယူထားတဲ့လက္တစ္စံုရဲ႕မွိတ္ခ်ျခင္းကိုခံလိုက္ရတာ...တကယ္ပဲလူႀကီးလား...
ခ်န္းေယာလ္ လက္တို႔စိုစြတ္မႈကိုခံစားလိုက္ရလို႔သိပါၿပီဒီဟာေလးငိုေနၿပီဆိုတာ....
လက္ကိုအသာဖယ္ၿပီးမ်က္ႏွာမူေစကာမ်က္ရည္တို႔ကိုညင္သာစြာသုတ္ေပးေတာ့ ေၾကာင္အမ္းအမ္းမ်က္ႏွာေလးနဲ႔...ၾကည့္ေနတာမ်ားအသဲယားဖို႔ေကာင္းလြန္းတယ္
"အာ..ရတယ္..."
မ်က္ရည္ေတြသုတ္ေပးၿပီ ..လူႀကီးစိုက္ၾကည့္ေနမွသတိျပန္ဝင္လာတာ....
"Hy...hyungကေရာ"
"ကိုယ္သူ႔ကိုျပန္ခိုင္းလိုက္တာ"
"အားနာစရာႀကီး"
"ေအာ္ မင္းကိုဒီထိ..လာ႐ွာတဲ့ဒီလူေတာ့အားမနာဘူးေပါ့
"မနာပါဘူး...."
"ဟင္ ....မင္း"
"မေျပာမဆိုနဲ႔ လူကိုအၾကာႀကီးပစ္ထားခဲ့တဲ့ခင္ဗ်ားကသာကြၽန္ေတာ့္ကိုအားနာရမွာ"
"မင္းကကိုယ့္ကို...ခုအျပစ္တင္ေနတာလား"
"ကြၽန္ေတာ့္မွာေကာ.အဲလိုအခြင့္႐ွိခဲ့လို႔လား"
ေျပာစရာစကားတို႔ပင္ေပ်ာက္႐ွသြားေအာင္စကားနာထိုးႏိုင္လြန္းတဲ့ေပါက္စပင္...
"မ႐ွိဘူး..ငါပဲအျပစ္တင္မယ္...ဟုတ္ၿပီလား....ေရာ့ျခံဳထား"
ကုတ္အက်ႌ..အႀကီးႀကီးကိုကြၽန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုးလႊမ္းျခံဳေပးတဲ့လူႀကီးက...ကြၽန္ေတာ္အရမ္းေအးေနသည္ကိုေတာ့...သတိထားမိသည့္ပံု...
"အေဝးကျပန္လာတာမို႔ေခြၽးနံ႔ရလည္း...သည္းခံ.အက်ႌခပ္ပါးပါးေလးနဲ႔..ျမစ္ေရေဘးလာတဲ့မင္းအျပစ္မို႔...လာျပန္ၾကရေအာင္"
"ဟြန္႔..."
မ်က္နွာကအလိုမက်သလိုပံုစံျဖစ္သြားမလားေတာ့မသိေပမယ့္
.အတြင္းစိတ္ထဲမွာေတာ့..လူႀကီးရဲ႕ကိုယ္သင္းရနံ႔ေတြကိုအႀကိမ္ႀကိမ္နမ္း႐ိႈက္ေနခဲ့ၿပီးၿပီ.....
***
အဂၤလန္ကျပန္လာမွဘာစိတ္ကူးေတြေပါက္သြားလည္းမသိ...ကိုယ့္အေပၚအရမ္းေတြသေဘာထားေကာင္းေပးေနေသာလူႀကီးရယ္ပါ......
ခုလည္းၾကည့္...သူအလုပ္နားတဲ့ရက္မို႔တဲ့အိမ္မွာမုန္႔လုပ္ေကြၽးမယ္တဲ့ေလ...
ကြၽန္ေတာ့ကေတာ့ေဘးကထိုင္ၾကည့္ရသူသက္သက္ပဲ
"🔔.🔔.🔔
"အျပင္မွာဧည့္သည္လာေနတာလား...ေနေန...ေဒၚႀကီး..သားသြားဖြင့္လိုက္မယ္"
...
...
"ဟိုင္း.....ငါတို႔ရဲ႕ငယ္ေလး"
"ဟာ...မမ ဘယ္တုန္းကျပန္ေရာက္တာလဲ"
"3weeks႐ွိၿပီငယ္ေလးရဲ႕"
"ဟာ..ၾကာၿပီကိုခုမွလာတာလား"
"ေအးေဆးေျပာတာေပါ့.ငယ္ေလးရယ္....အထဲအရင္ဝင္မယ္ေလ"
"အာ...ဟုတ္သားပဲ...ဟီး..မမကိုျမင္ေတာ့ေမ့သြားတာ..လာ"
Seyoonအိမ္ထဲစဝင္ကတည္းကမ်က္လံုးေတြကိုအလုပ္ေပးထားသည္ကေယာလ္ကို႐ွာဖို႔...
"ငယ္ေလး..မင္းရဲ႕လူႀကီး..ဘယ္မွာလဲ"
"အာ..လူႀကီးကမုန္႔လုပ္ေနတာ..ခဏေနာ္"
မမကိုမိတ္ဆက္ေပးရန္ေခၚဖို႔..အျမန္ပင္မီးဖိုခန္းပင္ေျပးထြက္လာလိုက္တာ....
!!
က်စ္..ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔...ဘာလာ.႐ႈပ္ျပန္တာလဲ..စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ....
"လူႀကီးဒါ...ကြၽန္ေတာ့္မမအရင္း"
"အင္း"
"ေတြ႔ရတာမ္းသာပါတယ္...ေယာလ္...အာ...ခ်န္းေယာလ္႐ွီ"
မ်က္ႏွာေျပာင္ခ်က္ကေတာ့...အရင္ကSeyoonနဲ႔အရမ္းကြာျခားလြန္းခဲ့ၿပီ...
"လူႀကီး...
မမကလက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ဖို႔ကမ္းေပးေသာ္လည္းအဖက္မလုပ္တဲ့လူႀကီးေၾကာင့္...စိတ္မေကာင္း..
"ေရာက္တုန္း...ထိုင္ၿပီးေအးေဆးစကားေျပာၾကေပါ့...ကြၽန္ေတာ္.မုန္႔ေလး.ၿပီးေအာင္ဆက္လုပ္လိုက္အုံးပဲ..ေပါက္စ မင္းအစင္းအစ္မကိုမင္းပဲဧၫ့္ခံထားေပး"
"Nae"
"ငယ္ေလး..ဟိုးလမ္းထိပ္မွာေလ..မမအသီးဆိုင္ေတြ႔ခဲ့တာ...ေစာေစာကဝယ္ရမွာပ်င္းသလိုျဖစ္လို႔မဝယ္ခဲ့ဘူး...ခုအရမ္းစားခ်င္တယ္..မမကိုသြားဝယ္ေပးပါလား"
"လုပ္ေပးရမွာေပါ့တစ္ခါတေလလာတဲ့မမကို...အသီးစံုလား"
"အင္း..."
"ခဏေစာင့္ေပးေနာ္ ေနတတ္တယ္မလား"
"အင္းမမအဆင္ေျပတယ္ ငယ္ေလးသာေျဖးေျဖးသြား"
"ဟုတ္...ဒါဆိုသြားလိုက္အုန္းမယ္"
..........
"မင္း.."
"ေယာလ္ ရယ္ seyoonကိုအဲသေလာက္မလန္႔ပါနဲ႔"
"ဘာလုပ္တာလဲခုက အိုဆယ္ဟြန္းျမင္သြားရင္မေကာင္းဘူး"
"ဘာလို႔မေကာင္းရမွာလဲ ခုကေယာလ္နဲ႔..ႏွစ္ေယာက္သားဖက္နမ္းေနလို႔လား"
"မင္း..ေျပာစရာ႐ွိအျမန္ေျပာၿပီးရင္ထြက္သြား"
"မေလာပါနဲ႔...."
"က်စ္.."
"Seyoon..ေလေယာလ္ကိုခုထိမေမ့ခဲ့ဘူးလို႔ေျပာရင္ေယာလ္ယံုမလား"
"ခုအာ့တာေျပာမလို႔လား"
"မဟုတ္ပါဘူး...seyoonခံစားခ်က္ကိုအရင္ေျပာျပတာပါ"
"ငါေတာ့မင္းကိုေမ့ပစ္ခဲ့တာၾကာၿပီ"
"ငယ္ေလးကိုမခ်စ္ဘူးမလား"
"....
ခ်န္းေယာလ္မွာအေျဖ႐ွိမေနေပ...
"အၾကာႀကီးေတြေဝေနတာပဲ....မခ်စ္ပဲ seyoonေဖေဖကိုမေက်နပ္လို႔လုပ္ခဲ့တာမလား"
"မင္းေတာ္ေတာ့..."
ဆယ္ဟြန္း...မမရဲ႕အသီးသည္က..အစအနပင္လွမ္းမျမင္ရတာေၾကာင့္အျမန္ျပန္လာခဲ့တာ...
"မမကဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ"
မီးဖိုခန္းဘက္ကအသံေတြေၾကာင့္...သြားၾကည့္ရန္အလုပ္..ၾကားရေသာ..မမရဲ႕အေျပာစကားက.
."ငယ္ေလးကိုကြား႐ွင္လိုက္ပါလား...ဟင္"
သိပ္ကိုသိခ်င္မိတယ္ လူႀကီးရဲ႕အေျဖစကားကို...
"မင္းလြန္မလာနဲ႔...ခုခ်က္ခ်င္းငါ့အိမ္ထဲကထြက္သြား....Seeyoon မင္းကေလအဲေလာက္ထိသေဘာထားေသးသိမ္တတ္မွန္းငါထင္မထားဘူး...ဟက္"
"မဟုတ္ဘူး ေယာလ္..အထင္မလြဲပါနဲ႔..ေယာလ္ငယ္ေလးကိုမခ်စ္ဘူးေလ..မခ်စ္ပဲဘာလို႔ဆက္ေပါင္းေနမွာလဲ"
"မင္းကိုသြားလို႔ေျပာေနတယ္ေလ"
ေယာလ္ရဲ့အသံမာမာနဲ႔ေျပာလိုက္မွုုဳ ေၾကာင့္ခ်က္ခ်င္းထြက္လာခဲ့တာ...
"ငယ္..ငယ္ေလး..မမ႐ွင္းျပမယ္..."
မ်က္ႏွာကိုတစ္ဖက္ပဲလႊဲထားတဲ့ငယ္ေလးေၾကာင့္..ကိုယ္ကပဲအလိုက္သင့္ထြက္သြားေပးရမွာေပါ့...
ခ်န္းေယာလ္...ၾကားလိုက္ရတာ...ငယ္ေလးတဲ့
ဆယ္ဟြန္းေရာက္ေနခဲ့တာလား...
...
..
"ဆယ္ဟြန္း..."
"......
လူႀကီးေခၚသံကိုၾကားေပမယ့္...ဦးေႏွာက္ထဲမွာ..ေယာလ္..Seyoon..အာ့လိုေခၚသံေတြပဲျပည့္ေနတယ္...
!Taeminေျပာတဲ့လူႀကီးအဂၤလန္မွာေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔တယ္ဆိုတာ...မမလား???!
"ဆယ္ဟြန္းခဏ.ကိုယ္....
အေပၚထပ္ကိုမ်က္ရည္ေတြနဲ႔အေျပးတက္သြားတဲ့ကေလး.....ခဏေတာ့လႊတ္ထားေပးလိုက္ပါ့မယ္..
မင္းအဲလိုအျမဲကိုယ့္အေပၚေသြးေအးေပးၿပီးမင္းကိုယ္တိုင္ပဲခံစားလြန္းလို႔. မင္းကိုစြန္႔လႊတ္ခ်င္စိတ္ေတြ..ပ်က္ျပယ္ကုန္တာ...
"ဘယ္လိုပတ္သတ္ၾကတာလဲ..ခုကဘာေတြလဲ..ကြၽန္ေတာ္ကိုေရာ..ကြာ႐ွင္းမွာလား..အဲလိုေတြေမးလိုက္စမ္းပါ..အိုဆယ္ဟြန္းရာ..လာေမးစမ္းပါ"...
တကယ္လို႔...ေနာက္ဆို..မင္းေမးတိုင္းမေျဖပဲလုပ္တဲ့...ကိုယ္ကမင္းသိခ်င္ေနတဲ့..အေျဖေတြကိုအေသအခ်ာအေလးအနက္ထားေျဖေပးဖို႔စဥ္းစားၿပီးၿပီမို႔...
"ေနာက္တစ္ခါထပ္ၿပီးကိုယ့္ကိုေမးေပးပါ"
Aug,6.2020
ေမ့ေနၿပီလား....(Po Po songနားေထာင္ရင္းေရးလိုက္သည္)😄
Unicode.....
"ဟွန်း ...ခုဘယ်ကိုမောင်းပေးရမလဲ"
"ရှုခင်းလှတဲ့နေရာမှာလေညင်းခံချင်တယ်hyung"
"Hyungသိထားတဲ့နေရာလေးတစ်ခုရှိတယ်..ဟွန်းကိုလိုက်ပို့ချင်ခဲ့တာကြာပြီ"
"ဗျာ"
"အာ...ဟွန်း ပင်ပန်းနေတဲ့ပုံပေါက်နေလို့..အာ့နေရာကိုသွားစေချင်ခဲ့တာကိုပြောတာ"
"အော်..ကျေးဇူးပါhyung "
••••
ဆယ်ဟွန်း လိုချင်တဲ့ပုံစံအတိုင်းသာယာလှတဲ့တောင်ကုန်းမြင့်လေးမှာ...စရောက်တည်းက..ရပ်ပြီးလေညင်းခံနေမိတာအချိန်အတန်ကြာလေပြီ..
စိတ်ရှည်လှတဲ့hyungကိုတော့တကယ်ကျေးဇူးတင်မိတယ်.....
"အကိုချန်းယောလ်သွားတာဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ"
"ဟမ်..."
Hyungမေးမှကောင်းကင်ကြီးကိုမော့ကြည့်ရင်းစဉ်းစားမိတာ လူကြီးသွားတာအတော်ကြာပြီ ပြောထားတဲ့အချိန်ကိုတောင်ကျော်လွန်နေခဲ့ပြီ
Taeminပြောခဲ့သလို...မဟုတ်ပါစေနဲ့...
ရောက်တက်ရာရာအကုန်တွေးမိတော့ရင်ထဲမွန်းကြပ်မှုနဲ့အတူမျက်ရည်ကလဲ့လာခဲ့တာ..ကျဆင်းခွင့်မပေးမိတာကဘေးနားရှိတဲ့hyungကိုအားနာလို့....
"ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲလို့ဟွန်းရဲ့.."
"တစ်..တစ်လကျော်နေပြီhyung"
"အလုပ်ကအာ့လောက် အချိန်ကြာနေတာ..ဘာအဆင်မပြေလို့ပါလိမ့်"
"အကြောင်းရှိလို့နေမှာပါ"
ဂျုံအင်ဆက်မေးခွန်းထုတ်ဖို့ဆန္ဒမရှိတော့ပါ..
ဒီနေ့တော့မင်းကိုပျော်အောင်ထားပေးမယ်ဟွန်း...
"Hyung"
လက်ကိုရုတ်တရက်ဆွဲကိုင်လိုက်သောhyungကြောင့် နည်းနည်းတော့ကြောင်သွားမိသည်...
"လာ..ဟွန်း"
"Hy.....hyungဘာလို့ပြေးတာလဲ"
"နေလို့ကောင်းတယ်မလား...စိတ်ကိုယ်လွတ်လွတ်လက်လပ်ထားပြီး...hyungနဲ့လေတိုက်ရာဘက်ကိုဦးတည်ပြီး သွားကြည့်မယ်"
"အာ...ဒါကခက်ပေမယ့်ပျော်စရာတော့ကောင်းသားပဲ...လူတွေရှေ့မရောက်တာကလွဲလို့"
"ဟားး....ဟွန်းရာ အားနဲ့မာန်နဲ့ပြေးကြတာပေါ့ hyungလက်ကို ကျစ်ကျစ်ဆုပ်ထား"
"Nae ...hyungရေ ပြေးထား....ကျွန်တော်ကhyungအားကိုမှီပြီးလိုက်မှာနော် ..ဟီး....."
ဖြစ်ချင်ခဲ့တာခုလိုအခိုက်အတန့်လေးတွေကိုလူကြီးနဲ့ဖန်တီးဖို့ တကယ့်လက်တွေ့ကျ ...သူကကိုယ့်ကိုတောင်သတိရပါ့မယ်လို့ မတွေးရဲ....ဟူး...ခင်ဗျားအရမ်းနေနိုင်တယ်
.......
........
.......
"ဟယ် သမီးပြန်ခဲ့မယ်ဆိုလည်းဖုန်းလေးဆက်ရောပေါ့ဒါနဲ့ဘယ်သူ"
"ယောလ် မဝင်တော့ဘူးလား"
ကျစ်စိတ်ပျက်တယ်ခုထိ Mommyနဲ့တစ်ပုံစံတည်းခေါ်နေတုန်း...
မျက်နှာပျက်ရမှာမို့ပို့ပြီးတန်းပြန်မှာကိုSeyoonတို့ကလုပ်ပြီ....မတက်သာလို့ ကားမှန်ကိုဖွင့်လိုက်ရသည်
"သားချန်းယောလ်...ဘယ်လို..."
"အင်္ဂလန်မှာလမ်းကြုံလို့လိုက်မယ်အရမ်းပြောလို့ခေါ်ခဲ့ရတာပါ ကျွန်တော်တို့ဘာမှ ပတ်သက်မှုမရှိပါဘူး"
"အော်..."
"ယောလ်ဘာလို့အာ့လောက်ရှင်းပြနေရတာလဲ
့အထင်လွဲခံရမှာအာ့လောက်စိုးရိမ်နေတာလား"
"သမီး သွားအိမ်ထဲဝင်နားတော့"
"ဟုတ်ကဲ့မေမေ"
Seyoonအလိုမကျစွာအိမ်ထဲကိုဝင်လာလိုက်ရသည်..
...
..
"ချန်းယောလ် ခဏလေးသား"
"သားခရီးထွက်နေတာလား"
"ဟုတ်တယ်ခင်ဗျ ဆယ်ဟွန်းကမပြောဘူးလား"
"ဟွန်းငယ်ကအိမ်ကိုမလာဘူးသားရဲ့"
"ဗျာ ဒီတစ်လအတွင်းကိုလေ"
"တစ်လကြာပြီဟုတ်လား"
"ဟုတ် ဟိုကျွန်တော်ခရီးသွားတာတစ်လကျော်ကြာခဲ့တယ် အန်တီ"
"သားငယ် ဘယ်လိုများနေ နေပါလိမ့် "
"အဆင်ပြေမှာပါ အန်တီတို့သားကအစွာလေးပဲဟာ"
"ချန်းယောလ် သားကို ဟွန်းငယ်နဲ့ပတ်သက်ပြီး
အန်တီတောင်းဆိုပါရစေ"
"ဘာကိုလဲ"
"ဂရုစိုက်ပေးပါ သား ဟွန်းငယ်ကိုဘယ်အချိန်စွန့်ပစ်မယ်ဆိုတာအန်တီမသိနိုင်ပေမယ့် အချိန်ခဏလေးပဲ သူ့အပေါ်ကောင်းပေးပါနော်....သား"
"ကျွန်တော်..."
"ကဲပါ ပြန်တော့သား မှောင်နေပြီအန်တီပြောတာလေးလည်းစဉ်းစားပေး"
"ဟုတ်ကဲ့ ပြန်တော့မယ် နှုတ်ဆက်ပါတယ်"
ကားတစ်စီးကလွမ်းနေခဲ့ရသူကိုအမြန်တွေ့ဖို့ထွက်သွားခဲ့သလို...ကျန်ရစ်နေတဲ့အိမ်ကြီးရဲ့ပြတင်းတံခါးတစ်ခု့နောက်ကွယ်မှာလည်း..ချစ်ခဲ့ရသူကိုပြန်အပိုင်ယူရန်ကြို းစားဖို့ဆုံးဖြတ်ခဲ့တဲ့သူတစ်ယောက်ရှိနေခဲ့တယ်
...
..
. .
ချန်းယောလ်အိမ်မှာရှိလောက်မလားလို့ခါတိုင်းလိုခြေရာခံစက်ကိုမကြည့်ဘဲလာခဲ့တာ...အိမ်ကိုရောက်တော့ ဒေါ်လေးဆိုလာတာ..ကျောင်းကကိုပြန်မရောက်သေးဘူးတဲ့...
အချိန်မဆွဲပဲလိုက်ရှာမိတော့ ဂျုံအင်နဲ့နှစ်ယောက်သားဟန်မြစ်ဘေးမှာစကားဖောင်ဖွဲ့နေလေရဲ့...
"အလိုမကျလိုက်တာ"
-
-
"Hyungကျွန်တော်လေ လူကြီးကိုအရမ်းချစ်နေမိပြီထင်တယ်သိလား"
"ဘယ်သိမလဲ"
"Hyungနော်"
"စတာပါဟွန်းရာ အကုန်ပြောhyungသေချာနားထောင်ပေးမယ်"
"အရမ်းနေနိုင်တယ်.."
"ဘာကိုလဲ"
"ကျွန်တော့်ဆီဖုန်းလေးကိုမဆက်တာhyungရ"
"မအားလို့နေမှာပါဟွန်းရာ"
"အင်း....
ကျွန်တော်လေ ဟိုးအဝေးကြီးကိုငေးကြည့်နေတာတောင်မှ မျက်လုံးထဲမှာလူကြီးတစ်ယောက်ကိုပဲမြင်တယ်"
"....
ဂျုံအင်နောက်ပါးဆီကခြေသံတစ်စုံကြောင့်လှည့်ကြည့်မိတော့ အကိုချန်းယောလ်...
ကျွန်တော်ဟွန်းကိုနှုတ်မဆက်ပဲထွက်လာရသည်ကပိုင်ရှင်ရဲ့အမိန့်ကြောင့်.......
ဟွန်းရယ်...မင်းခံစားချက်တွေကိုအကုန်ရင်မဖွင့်မိပါစေနဲ့....
"မြင်ရင် ဒီလိုမှိတ်ထားလေ မင်းဘာလို့ကြည့်နေလဲ"
ဆယ်ဟွန်းမျက်လုံးတွေကိုနောက်ပါးမှ နွေးထွေးမှုရှိတယ်လို့ကိုယ်ခံယူထားတဲ့လက်တစ်စုံရဲ့မှိတ်ချခြင်းကိုခံလိုက်ရတာ...တကယ်ပဲလူကြီးလား...
ချန်းယောလ် လက်တို့စိုစွတ်မှုကိုခံစားလိုက်ရလို့သိပါပြီဒီဟာလေးငိုနေပြီဆိုတာ....
လက်ကိုအသာဖယ်ပြီးမျက်နှာမူစေကာမျက်ရည်တို့ကိုညင်သာစွာသုတ်ပေးတော့ ကြောင်အမ်းအမ်းမျက်နှာလေးနဲ့...ကြည့်နေတာများအသဲယားဖို့ကောင်းလွန်းတယ်
"အာ..ရတယ်..."
မျက်ရည်တွေသုတ်ပေးပြီ ..လူကြီးစိုက်ကြည့်နေမှသတိပြန်ဝင်လာတာ....
"Hy...hyungကရော"
"ကိုယ်သူ့ကိုပြန်ခိုင်းလိုက်တာ"
"အားနာစရာကြီး"
"အော် မင်းကိုဒီထိ..လာရှာတဲ့ဒီလူတော့အားမနာဘူးပေါ့
"မနာပါဘူး...."
"ဟင် ....မင်း"
"မပြောမဆိုနဲ့ လူကိုအကြာကြီးပစ်ထားခဲ့တဲ့ခင်ဗျားကသာကျွန်တော့်ကိုအားနာရမှာ"
"မင်းကကိုယ့်ကို...ခုအပြစ်တင်နေတာလား"
"ကျွန်တော့်မှာကော.အဲလိုအခွင့်ရှိခဲ့လို့လား"
ပြောစရာစကားတို့ပင်ပျောက်ရှသွားအောင်စကားနာထိုးနိုင်လွန်းတဲ့ပေါက်စပင်...
"မရှိဘူး..ငါပဲအပြစ်တင်မယ်...ဟုတ်ပြီလား....ရော့ခြုံထား"
ကုတ်အင်္ကျီ..အကြီးကြီးကိုကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံးလွှမ်းခြုံပေးတဲ့လူကြီးက...ကျွန်တော်အရမ်းအေးနေသည်ကိုတော့...သတိထားမိသည့်ပုံ...
"အဝေးကပြန်လာတာမို့ချွေးနံ့ရလည်း...သည်းခံ.အင်္ကျီခပ်ပါးပါးလေးနဲ့..မြစ်ရေဘေးလာတဲ့မင်းအပြစ်မို့...လာပြန်ကြရအောင်"
"ဟွန့်..."
မျက်နှာကအလိုမကျသလိုပုံစံဖြစ်သွားမလားတော့မသိပေမယ့်
.အတွင်းစိတ်ထဲမှာတော့..လူကြီးရဲ့ကိုယ်သင်းရနံ့တွေကိုအကြိမ်ကြိမ်နမ်းရှိုက်နေခဲ့ပြီးပြီ.....
***
အင်္ဂလန်ကပြန်လာမှဘာစိတ်ကူးတွေပေါက်သွားလည်းမသိ...ကိုယ့်အပေါ်အရမ်းတွေသဘောထားကောင်းပေးနေသောလူကြီးရယ်ပါ......
ခုလည်းကြည့်...သူအလုပ်နားတဲ့ရက်မို့တဲ့အိမ်မှာမုန့်လုပ်ကျွေးမယ်တဲ့လေ...
ကျွန်တော့ကတော့ဘေးကထိုင်ကြည့်ရသူသက်သက်ပဲ
"🔔.🔔.🔔
"အပြင်မှာဧည့်သည်လာနေတာလား...နေနေ...ဒေါ်ကြီး..သားသွားဖွင့်လိုက်မယ်"
...
...
"ဟိုင်း.....ငါတို့ရဲ့ငယ်လေး"
"ဟာ...မမ ဘယ်တုန်းကပြန်ရောက်တာလဲ"
"3weeksရှိပြီငယ်လေးရဲ့"
"ဟာ..ကြာပြီကိုခုမှလာတာလား"
"အေးဆေးပြောတာပေါ့.ငယ်လေးရယ်....အထဲအရင်ဝင်မယ်လေ"
"အာ...ဟုတ်သားပဲ...ဟီး..မမကိုမြင်တော့မေ့သွားတာ..လာ"
Seyoonအိမ်ထဲစဝင်ကတည်းကမျက်လုံးတွေကိုအလုပ်ပေးထားသည်ကယောလ်ကိုရှာဖို့...
"ငယ်လေး..မင်းရဲ့လူကြီး..ဘယ်မှာလဲ"
"အာ..လူကြီးကမုန့်လုပ်နေတာ..ခဏနော်"
မမကိုမိတ်ဆက်ပေးရန်ခေါ်ဖို့..အမြန်ပင်မီးဖိုခန်းပင်ပြေးထွက်လာလိုက်တာ....
!!
ကျစ်..ဘယ်သူများလဲလို့...ဘာလာ.ရှုပ်ပြန်တာလဲ..စိတ်ပျက်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ....
"လူကြီးဒါ...ကျွန်တော့်မမအရင်း"
"အင်း"
"တွေ့ရတာမ်းသာပါတယ်...ယောလ်...အာ...ချန်းယောလ်ရှီ"
မျက်နှာပြောင်ချက်ကတော့...အရင်ကSeyoonနဲ့အရမ်းကွာခြားလွန်းခဲ့ပြီ...
"လူကြီး...
မမကလက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ဖို့ကမ်းပေးသော်လည်းအဖက်မလုပ်တဲ့လူကြီးကြောင့်...စိတ်မကောင်း..
"ရောက်တုန်း...ထိုင်ပြီးအေးဆေးစကားပြောကြပေါ့...ကျွန်တော်.မုန့်လေး.ပြီးအောင်ဆက်လုပ်လိုက်အုံးပဲ..ပေါက်စ မင်းအစ်မကိုမင်းပဲဧည့်ခံထားပေး"
"Nae"
"ငယ်လေး..ဟိုးလမ်းထိပ်မှာလေ..မမအသီးဆိုင်တွေ့ခဲ့တာ...စောစောကဝယ်ရမှာပျင်းသလိုဖြစ်လို့မဝယ်ခဲ့ဘူး...ခုအရမ်းစားချင်တယ်..မမကိုသွားဝယ်ပေးပါလား"
"လုပ်ပေးရမှာပေါ့တစ်ခါတလေလာတဲ့မမကို...အသီးစုံလား"
"အင်း..."
"ခဏစောင့်ပေးနော် နေတတ်တယ်မလား"
"အင်းမမအဆင်ပြေတယ် ငယ်လေးသာဖြေးဖြေးသွား"
"ဟုတ်...ဒါဆိုသွားလိုက်အုန်းမယ်"
..........
"မင်း.."
"ယောလ် ရယ် seyoonကိုအဲသလောက်မလန့်ပါနဲ့"
"ဘာလုပ်တာလဲခုက အိုဆယ်ဟွန်းမြင်သွားရင်မကောင်းဘူး"
"ဘာလို့မကောင်းရမှာလဲ ခုကယောလ်နဲ့..နှစ်ယောက်သားဖက်နမ်းနေလို့လား"
"မင်း....ပြောစရာရှိအမြန်ပြောပြီးရင်ထွက်သွား"
"မလောပါနဲ့...."
"ကျစ်.."
"Seyoon..လေယောလ်ကိုခုထိမမေ့ခဲ့ဘူးလို့ပြောရင်ယောလ်ယုံမလား"
"ခုအာ့တာပြောမလို့လား"
"မဟုတ်ပါဘူး...seyoonခံစားချက်ကိုအရင်ပြောပြတာပါ"
"ငါတော့မင်းကိုမေ့ပစ်ခဲ့တာကြာပြီ"
"ငယ်လေးကိုမချစ်ဘူးမလား"
"....
ချန်းယောလ်မှာအဖြေရှိမနေပေ...
"အကြာကြီးတွေဝေနေတာပဲ....မချစ်ပဲ seyoonဖေဖေကိုမကျေနပ်လို့လုပ်ခဲ့တာမလား"
"မင်းတော်တော့..."
ဆယ်ဟွန်း...မမရဲ့အသီးသည်က..အစအနပင်လှမ်းမမြင်ရတာကြောင့်အမြန်ပြန်လာခဲ့တာ...
"မမကဘယ်ရောက်သွားတာလဲ"
မီးဖိုခန်းဘက်ကအသံတွေကြောင့်...သွားကြည့်ရန်အလုပ်..ကြားရသော..မမရဲ့အပြောစကားက.
."ငယ်လေးကိုကွားရှင်လိုက်ပါလား...ဟင်"
သိပ်ကိုသိချင်မိတယ် လူကြီးရဲ့အဖြေစကားကို...
"မင်းလွန်မလာနဲ့...ခုချက်ချင်းငါ့အိမ်ထဲကထွက်သွား....Seeyoon မင်းကလေအဲလောက်ထိသဘောထားသေးသိမ်တတ်မှန်းငါထင်မထားဘူး...ဟက်"
"မဟုတ်ဘူး ယောလ်..အထင်မလွဲပါနဲ့..ယောလ်ငယ်လေးကိုမချစ်ဘူးလေ..မချစ်ပဲဘာလို့ဆက်ပေါင်းနေမှာလဲ"
"မင်းကိုသွားလို့ပြောနေတယ်လေ"
ယောလ်ရဲ့အသံမာမာနဲ့ပြောလိုက်မှုု ကြောင့်ချက်ချင်းထွက်လာခဲ့တာ...
"ငယ်..ငယ်လေး..မမရှင်းပြမယ်..."
မျက်နှာကိုတစ်ဖက်ပဲလွှဲထားတဲ့ငယ်လေးကြောင့်..ကိုယ်ကပဲအလိုက်သင့်ထွက်သွားပေးရမှာပေါ့...
ချန်းယောလ်...ကြားလိုက်ရတာ...ငယ်လေးတဲ့
ဆယ်ဟွန်းရောက်နေခဲ့တာလား...
...
..
"ဆယ်ဟွန်း..."
"......
လူကြီးခေါ်သံကိုကြားပေမယ့်...ဦးနှောက်ထဲမှာ..ယောလ်..Seyoon..အာ့လိုခေါ်သံတွေပဲပြည့်နေတယ်...
!Taeminပြောတဲ့လူကြီးအင်္ဂလန်မှာကောင်မလေးတစ်ယောက်နဲ့တွေ့တယ်ဆိုတာ...မမလား???!
"ဆယ်ဟွန်းခဏ.ကိုယ်....
အပေါ်ထပ်ကိုမျက်ရည်တွေနဲ့အပြေးတက်သွားတဲ့ကလေး.....ခဏတော့လွှတ်ထားပေးလိုက်ပါ့မယ်..
မင်းအဲလိုအမြဲကိုယ့်အပေါ်သွေးအေးပေးပြီးမင်းကိုယ်တိုင်ပဲခံစားလွန်းလို့. မင်းကိုစွန့်လွှတ်ချင်စိတ်တွေ..ပျက်ပြယ်ကုန်တာ...
"ဘယ်လိုပတ်သတ်ကြတာလဲ..ခုကဘာတွေလဲ..ကျွန်တော်ကိုရော..ကွာရှင်းမှာလား..အဲလိုတွေမေးလိုက်စမ်းပါ..အိုဆယ်ဟွန်းရာ..လာမေးစမ်းပါ"...
တကယ်လို့...နောက်ဆို..မင်းမေးတိုင်းမဖြေပဲလုပ်တဲ့...ကိုယ်ကမင်းသိချင်နေတဲ့..အဖြေတွေကိုအသေအချာအလေးအနက်ထားဖြေပေးဖို့စဉ်းစားပြီးပြီမို့...
"နောက်တစ်ခါထပ်ပြီးကိုယ့်ကိုမေးပေးပါ"
Aug,6.2020
မေ့နေပြီလား....(Po Po songနားထောင်ရင်းရေးလိုက်သည်)😄