Adımı babam koymuş.
"Rengârenk bir kız olsun benim kızım Ayten, neşesi gözlerinden taşsın insanların mutsuzluğuna karışsın, alsın götürsün bütün kötülükleri, yerine güzellikleri versin," demiş anneme doğduğum gün.
O yüzdendi saflığım.
O yüzdendi iyi niyetim.
Ve yine o yüzdendi ihaneti anlamayışım.
O kadar babamın istediği, hayal ettiği gibi bir insan olmuştum ki, o kadar kötülük ne hayatım boyunca bilmemiştim ki, böyle büyük bir ihaneti anlamamı beklemek zaten aptallık olurdu.
Yine de ne var biliyor musunuz?
Kendime onlardan daha çok kızıyorum.
Anlamadığım, fark etmediğim veya kalbinde en ufak bir kötülük bile barındırmayan bir insan olduğum için değil.
En yakın arkadaşımın gözlerindeki o acıyı göremediğim için.
Sevdiğim adamın gözlerindeki hüznü anlayamadığım için.
İyi bir oyuncuysanız eğer ve perdeleyebiliyorsanız bütün mutsuzluğunuzu gerçekten, kimse bir şey anlamıyor.
Emin olun anlamıyorsunuz. Yirmi sene boyunca bir gününüzü bile ayrı geçirmediğiniz, mimiklerinden düşüncelerini bile okuyabileceğiniz bir insanın bile gözlerindeki hüznü göremiyorsunuz.
Belki de perdeleri kapatan sizsiniz, onu bile anlayamıyorsunuz.
Bir de gözler her şeyi açık eder derler. Ah, ne büyük yalan!
Küçükken her şeye cevabım hayır veya asla olurdu. Babam hep "asla, asla deme kızım, büyük konuştuğun ne varsa başına gelir," derdi. Her şeyi kadere, kısmete emanet ettim en sonunda. Bir tek şey hariç; Hayal ve ben. Bize bir şey olmazdı. İstediğim kadar büyük konuşabilirdim. Yirmi senedir olmamıştı. Şimdi de olmazdı.
Oldu.
İhanet eden taraf ben değildim sanıyorsunuz değil mi?
Size kötü bir haberim var, hepiniz beni bu hikâyede mağdur sanıyorsunuz ama öyle değil.
Ben mağdur değilim.
Ben, en yakın arkadaşının gözleri önünde acı çekerek ölmesini bekleyen bir katilim.
Ben bir aşkın katiliyim.
Bu hikayede baş rol olması gerekirken yan rollerden biri haline gelen ama bunu çok geç anlayan, bencil bir insanın tekiyim.
Ben aslında babamın hayallerinden olabildiğince uzak, kötü, nefret dolu, mutsuz ve simsiyah kalmış o kızım.
Ben Renk.
Tüm renklerini beyazın saflığına emanet etmiş, karanlığın gölgesine çırılçıplak sığınmış o kızım.