Ελπίδα… Για χρόνια είχε να ηχήσει αυτή η λέξη στ’ αυτιά μου. Φαντάζει έννοια μακρινή και απρόσιτη. Ξυπνάει παιδικές αναμνήσεις. Και μου θυμίζει έναν αρχαίο μύθο που είχα ανακαλύψει πριν πολλά χρόνια ανάμεσα στις σκονισμένες σελίδες ενός βιβλίου. Θαρρώ πως τον έλεγαν «μύθο της Πανδώρας». Η Πανδώρα ήταν μια πριγκίπισσα της Αρχαίας Ελλάδας, προικισμένη με απίστευτη ομορφιά, τόση που οι θεοί της χάρισαν ένα σφραγισμένο κουτί από την ζήλεια τους. Την είχαν προειδοποιήσει, όμως, να μην το ανοίξει ποτέ. Εκείνη, ωστόσο, νικημένη από την περιέργεια να ανακαλύψει το περιεχόμενο του κουτιού, έχασε τον αυτοέλεγχό της και άνοιξε το καπάκι, ελευθερώνοντας στον κόσμο τα μεγαλύτερα δεινά: λιμούς, αρρώστιες και τρέλα. Με τη βοήθεια ενός θεού η Πανδώρα έκλεισε το κουτί και πρόλαβε να κρατήσει το μοναδικό αντίδοτο που έκανε πλέον την ανθρώπινη δυστυχία υποφερτή: την ελπίδα.
Dum spiro spero. Όσο αναπνέω, ελπίζω. Μια φράση, χίλια πρόσωπα και ερμηνείες. Γιατί; Για ποιο λόγο ο Ζάντερ μοιράζεται μαζί μου λέξεις που κρύβουν τόσους κινδύνους; Ποια είναι η αλήθεια πίσω από τα αποκωδικοποιημένα μηνύματά του;
Θυμάμαι τα μάτια του, δυο σμαράγδια με καστανοκόκκινη λάμψη. Θυμάμαι τη στιγμή που τα δάχτυλά του άγγιξαν τα δικά μου. Όσο κι αν δεν θέλω να το παραδεχτώ, αισθάνθηκα ένα κύμα ηλεκτρισμού να παραλύει όλο μου το σώμα. Και το βλέμμα του… σα να παραμόνευε για χαραμάδες στην ψυχή μου. Τα δευτερόλεπτα που τα μάτια του έσμιξαν με τα δικά του, ένιωσα όλο μου το συναισθηματικό κόσμο να ξεγυμνώνεται αβίαστα μπροστά του. Σα να εντόπισε αμέσως ένα θραύσμα της προστατευτικής μου πανοπλίας και να περπάτησε βαθύτερα στην ψυχική μου άβυσσο. Συνήθως μπορώ να ψυχολογήσω σε ελάχιστο χρόνο κάποιον. Εκείνον όμως όχι. Οι ρόλοι του παιχνιδιού έχουν αντιστραφεί. Γιατί για πρώτη φορά αισθάνθηκα ευάλωτη, τρωτή μπροστά στη ματιά του. Για πρώτη φορά αισθάνθηκα αληθινή.
Cogito ergo sum. Σκέφτομαι, άρα υπάρχω. Dum spiro spero. Όσο αναπνέω, ελπίζω. Προσπαθώ να εντοπίσω κοινά στοιχεία μεταξύ των δύο αυτών φράσεων. Καταρχάς είναι και οι δύο γραμμένες στα λατινικά, την αρχαία γλώσσα της Ιταλίας. Αυτός είναι ο πρώτος συνδετικός κρίκος. Έπειτα… έπειτα μοιράζονται παρόμοιες σημασίες. Είναι λέξεις που… που επιτάσσουν τη μάχη. Είναι λέξεις επανάστασης και ξεσηκωμού. Από τη μία η κριτική σκέψη που εναντιώνεται στην προπαγάνδα και από την άλλη η ελπίδα, το όπλο απέναντι στο σκοτάδι της απόγνωσης, η φλόγα, το κίνητρο της νίκης.
Γιατί; Η περιέργεια δεσπόζει στην σκέψη μου κι ο νους μου προσπαθεί να βρει απεγνωσμένα απαντήσεις. Κανένα σενάριο, όμως, δεν μπορεί να μου δώσει μία ολοκληρωμένη απάντηση. Γιατί ο Ζάντερ μου χάρισε αυτές τις λέξεις, αυτά τα κομμάτια ενός πανίσχυρου όπλου; Επειδή η σκέψη και η ελπίδα μπορούν μαζί με το θάρρος και την αυτοθυσία να μετατρέψουν κάποιον σε ανίκητο μαχητή. Αναρωτιέμαι το λόγο που τον ώθησε να κάνει κάτι τόσο ριψοκίνδυνο. Ίσως αυτό να σχετίζεται με το γεγονός ότι είμαι η αρχηγός του Νεανικού Επαναστατικού Κινήματος της «Κόκκινης Σημαίας», υπεύθυνη για τη στρατολόγηση νέων μελών. Ωστόσο, αυτό δεν έχει ξανασυμβεί. Συνήθως εγώ είμαι αυτή που προσεγγίζει τους επίδοξους επαναστάτες. Κανένας, εκτός βέβαια από αυτούς που είναι ήδη στην οργάνωση, δε γνωρίζει την ιδιότητά μου. Με αυτό τον τρόπο διασφαλίζεται η προστασία μου. Τότε πώς γίνεται ο Ζάντερ να μου στέλνει τέτοια μηνύματα; Τι επιδιώκει; Πρέπει να μάθω πάση θυσία.
Την επόμενη μέρα, φτάνω στο σχολείο αποφασισμένη να του μιλήσω. Δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου τη νύχτα, καθώς πάσχιζα να βρω μια λογική εξήγηση για την συμπεριφορά του. Στο τέλος, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να βρω το θάρρος και να του μιλήσω. Όσο αποπλανητική κι αν είναι η εμφάνισή του, όση επίδραση κι αν έχει πάνω μου, οφείλω να ερευνήσω το ζήτημα διεξοδικά, προσπαθώντας να επικεντρωθώ στα κίνητρά του. Ίσως να είναι επικίνδυνος. Ίσως να είναι κατάσκοπος της κυβέρνησης, να γνωρίζει την πραγματική μου ταυτότητα και να ετοιμάζεται να μου στήσει παγίδα. Πρέπει να αντισταθώ στην μυστηριώδη γοητεία του και να ανακαλύψω τι κρύβει στα αλήθεια πριν να είναι αργά.
Έτσι, όταν μπαίνω στο εσωτερικό του σχολείου, προσπαθώ να τον εντοπίσω ανάμεσα στο πλήθος των μαθητών που ξεχύνεται σε κάθε γωνιά του διαδρόμου, χωρίς ωστόσο αποτέλεσμα. Βγαίνω ξανά στο προαύλιο και τότε τον βλέπω. Μόλις έχει φτάσει στην καγκελόπορτα με την τσάντα του χαλαρά στερεωμένη στους ώμους του. Το αμυδρό φως του συννεφιασμένου ουρανού φωτίζει τα σκουροκάστανα μαλλιά του. Περπατάει με άνεση και αυτοπεποίθηση. Αυτό είναι, σκέφτομαι. Πρέπει να του μιλήσω. Μαζεύω όλο το θάρρος μου και κατευθύνομαι με γρήγορα βήματα προς το μέρος μου. Φαίνεται να εκπλήσσεται όταν φτάνω δίπλα του, αλλά σχεδόν αμέσως το ξάφνιασμα του καλύπτεται από ένα στραβό χαμόγελο στο πρόσωπό του.
«Γεια», με χαιρετάει και διακρίνω ένα παιχνίδισμα στην έκφρασή του.
«Γεια. Κοίτα, πρέπει να μιλήσουμε», του λέω μπαίνοντας κατευθείαν στο θέμα.
«Για ποιο πράγμα;», ρωτάει με την απορία να απλώνεται στο πρόσωπό του.
Ή είναι πολύ καλός ψεύτης ή όλο αυτό είναι μια φάρσα, συλλογίζομαι. Αποφασίζω να ακολουθήσω το ένστικτό μου που ουρλιάζει πως κάτι μου κρύβει.
«Μα για τα χαρτάκια, φυσικά», αποκρίνομαι ήρεμα.
«Τα χαρτάκια; Τι εννοείς;», ρωτάει με απροκάλυπτη περιέργεια.
Παίζει μαζί μου. Το βλέπω στο βλέμμα του. Μπορεί οι ικανότητές μου να τον ψυχολογήσω να αποδυναμώνονται μπροστά του, ωστόσο είμαι σίγουρη για ένα πράγμα: η υποκρισία του δεν μπορεί να με ξεγελάσει.
«Ξέρεις για τι λέω. Ξέρεις πολύ καλά», μουρμουρίζω και τον κοιτάζω προκλητικά.
«Πραγματικά, δεν έχω ιδέα για τι μου λες», επιμένει εκείνος. Κάτω, όμως, από τη μάσκα της απορίας, διακρίνω τον τέλειο ψεύτη. Το διασκεδάζει κατά βάθος. Καταλαβαίνει τα πάντα, αλλά για κάποιο λόγο επιλέγει να κρύψει την αλήθεια. «Κοίτα, πρέπει να φύγω τώρα. Θα ήθελα να σε βοηθήσω, αλλά… δεν ξέρω τι να σου πω. Ίσως θα έπρεπε να μιλήσεις σε κάποιον άλλο», λέει και γυρίζει την πλάτη του για να φύγει.
Αυτό ήταν. Η συμπεριφορά του με έχει εξοργίσει. Εκείνος μου έδωσε τα χαρτάκια με τις επικίνδυνες λέξεις. Εκείνος. Και τώρα υποδύεται τον ανίδεο. Αν θες παιχνίδια θα τα έχεις!, σκέφτομαι και πριν η λογική μου προλάβει να κατευνάσει την παρορμητικότητά μου, κάνω κάτι παράτολμο για τα δικά μου δεδομένα.
«Έι, περίμενε», του φωνάζω και φτάνω ξέπνοα δίπλα του. Τα χείλη μου κινούνται σε απόσταση αναπνοής από το αυτί του. Σχηματίζω μία μόνο ψιθυριστή φράση. Cogito ergo sum. Κι ύστερα απομακρύνομαι από κοντά του και αφήνω το ρεύμα των μαθητών στο διάδρομο να με παρασύρει.
Το ξέρω πως κέρδισα. Το ένιωσα όταν όλο του το κορμί σφίχτηκε μετά από το ψιθύρισμά μου σα να μαρμάρωσε. Στο βλέμμα του αποτυπώθηκε η έκπληξη για ελάχιστα μόνο δευτερόλεπτα. Το έμπειρο μάτι μου, όμως, το πρόσεξε. Έπειτα ξαναφόρεσε το προσωπείο της ψυχρότητας και κούνησε δήθεν αδιάφορα το κεφάλι συνεχίζοντας το δρόμο του. Το γλυκό αίσθημα της ικανοποίησης με πλημμύρισε, ενώ ένα αυτάρεσκο χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπό μου. Δεν με ξέρεις καλά, Ζάντερ. Δεν με ξέρεις καθόλου καλά. Το παιχνίδι τώρα αρχίζει.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το κουδούνι για το σχόλασμα επιτέλους χτυπάει. «Θα τα πούμε αύριο», με χαιρετάει η Χέδερ και με φιλάει σταυρωτά. Την αποχαιρετώ και ξεκλειδώνω την κλειδαριά που είναι δεμένη γύρω από το ποδήλατό μου, όταν η σκιά κάποιου πίσω μου μου τραβάει την περιέργεια.
Γυρίζω και αντικρίζω ένα άγνωστο αγόρι. Είναι σίγουρα μικρότερης τάξης, στο ίδιο ύψος με μένα, αλλά υπερβολικά κοκαλιάρης. Τον κοιτάζω ερωτηματικά κι εκείνος φαίνεται νευρικός.
«Ένα αγόρι μου είπε να σου δώσω αυτό», μου λέει και αφού χώνει στο χέρι μου ένα φύλλο χαρτί, φεύγει όσο απρόσμενα εμφανίστηκε. Το ανοίγω με τρεμάμενα χέρια από την προσμονή και την περιέργεια. Είναι ένα ποίημα με τίτλο «Στο βλέμμα του ταξιδευτή». Αρχίζω να διαβάζω, ενώ η απορία μου γιγαντώνεται σε κάθε στίχο.
Στο βλέμμα του ταξιδευτή
η ερημιά είναι μικρή,
ο κόσμος μοιάζει θησαυρός
κι εκείνος μέγας και τρανός.
Στο βλέμμα του ταξιδευτή
η τρικυμία μισητή,
εμπόδιο στον ωκεανό
άγκυρα στον πλατύ γιαλό.
Στο βλέμμα του ταξιδευτή
πάντα η πύλη ανοιχτή,
άπλετα σύννεφα και ουρανός,
ο δρόμος είναι αρωγός.
Στο βλέμμα του ταξιδευτή
μια λέξη στέκει μοναχή,
πάνω σε όνειρα πολλά,
ελπίδες και ιδανικά.
Στο βλέμμα του ταξιδευτή
φαίνεται μπρος ένα κλειδί,
ένα παλιό του φυλαχτό,
της λευτεριάς αντίδοτο.
Στο βλέμμα του ταξιδευτή
σαλεύει μόνο η οργή,
ελπίδα, σκέψη και ζωή
είναι όσα όπλα θα καρπωθεί.
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το ποίημα, ανίκανη να πιστέψω στο βάθος των στίχων, ανίκανη να ξεκολλήσω τα μάτια μου από την ωμή αλήθεια που κρύβουν. Θα έπρεπε να το είχα σκίσει σε χίλια κομμάτια, να το καταστρέψω αμέσως. Είναι υπερβολικά επικίνδυνο να το έχω πάνω μου. Αν με κάποιο τρόπο το ανακαλύψουν οι αρχές, τότε σίγουρα θα με συλλάβουν. Όμως η καταστροφή αυτού του ποιήματος φαντάζει αδύνατη. Οι στίχοι είναι τόσο μαγευτικοί, τόσο αληθινοί. Μιλούν στην καρδιά μου. Είναι σαν τις ανατολές του ήλιου: φωτίζουν την ψυχή μου.
Ξεκινώ να κάνω πεντάλ όσο πιο γρήγορα μπορώ. Θέλω να φτάσω σπίτι μου για να ξεδιπλώσω το χαρτί που τώρα είναι χωμένο στην τσέπη μου και να βυθιστώ «στο βλέμμα του ταξιδευτή». Έκανα λάθος νωρίτερα, όταν νόμιζα πως είχα κερδίσει τον Ζάντερ. Το ποίημα που μου χάρισε αυτή τη φορά είναι κάτι που δεν μπορώ να ανταγωνιστώ. Ο κυρτός και καλλιγραφικός χαρακτήρας του είναι ακόμα νωπός στη μνήμη μου. Αυτό δεν είναι παιχνίδι για κανέναν μας. Είναι κάτι βαθύτερο. Μου στέλνει μηνύματα, αλλά δεν θέλει να μου δώσει έτοιμες απαντήσεις. Θέλει να ψάξω μόνη μου. Γι’ αυτό μου είπε ψέματα απροκάλυπτα. Μου ζητάει να γίνω ταξιδευτής του δικού μου κόσμου. Και θα το κάνω.